Den Pobedy

„ Den' Pobedy ” ( ros . День Победы , angielski: Dzień Zwycięstwa ) należy do najpopularniejszych w dużym zbiorze rosyjskich piosenek poświęconych II wojnie światowej . Piosenka nawiązująca do Dnia Zwycięstwa (9 maja) różni się od większości radosną intonacją pieśni marszowej oraz tym, że powstała jakieś trzydzieści lat po wojnie. Według słów Władimira Szaińskiego , doświadczonego kompozytora, „piosenka jakby cofnęła czas. Choć napisana trzy dekady po wojnie, wydaje się, że to właśnie ta pieśń pomogła nam odnieść zwycięstwo”.

Historia

Aby uczcić 30. rocznicę zwycięstwa Związku Radzieckiego w II wojnie światowej , rząd sowiecki ogłosił konkurs na najlepszą piosenkę o wojnie. W marcu 1975 roku poeta Władimir Charitonow, który brał udział w wojnie, zwrócił się do swojego tradycyjnego współautora, młodego kompozytora Dawida Tuchmanowa , z propozycją napisania nowej piosenki na tę okazję. Ten wysiłek miał uderzająco różnić się od ich poprzedniej współpracy, która była inspirowana disco pogromcami list przebojów. Kilka dni przed terminem Kharitonov przyniósł swój tekst Tuchmanowowi, a ten skomponował piosenkę w samą porę, aby nagrać utwór orkiestrowy. Jego żona Tatyana Sashko (piosenkarka i autorka tekstów ) zaśpiewała przed jury „Den Pobedy”.

Jednak jury, złożone głównie ze starszych autorów piosenek, których gusta ukształtowały się w czasach stalinowskich , było bardzo niezadowolone z wyniku. Tekst wydawał im się lekki i niepoważny, a melodia miała nawiązywać do „rytmów tanga i fokstrota ”, dwóch tańców „burżuazyjnych”, które zostały zakazane w Związku Radzieckim.

Lew Leschenko wykonujący „Den Pobedy” w 2016 roku

Chociaż wykonanie tej piosenki było mocno odradzane, Lew Leshchenko , jeden z najpopularniejszych sowieckich śpiewaków, odważył się wykonać ją podczas swojego koncertu w Ałma-Acie pod koniec kwietnia. Następnie piosenka została wykonana w Little Blue Light 9 maja przez innego piosenkarza (Leonid Smetannikov)), ale jego interpretacja była raczej słaba i nie przyciągnęła uwagi. Następnie piosenka została wykonana dopiero 10 listopada, kiedy Leshchenko ożywił ją na wielki koncert (i na żywo w sowieckiej telewizji) w Kremlowskim Pałacu Kongresów w Dzień Milicji . Jego występ zadziwił cenzorów, ale okazał się niespodziewanym sukcesem wśród publiczności, która domagała się bisu.

Od tego czasu pieśń niezmiennie wykonywana jest podczas każdych obchodów Dnia Zwycięstwa w Związku Radzieckim i Rosji, często kończąc program uroczystości, których ostatnia zwrotka tonie w dźwiękach fajerwerków nad Placem Czerwonym . Według Komsomolskiej Prawdy , radziecki przywódca Leonid Breżniew bardzo lubił tę piosenkę, zwłaszcza w wykonaniu Josepha Kobzona , i przepowiedział Charitonowowi, że „ludzie będą śpiewać tę melodię przez wiele lat po tym, jak ty i ja odejdziemy”.

Oczekiwania Breżniewa nie omieszkały się urzeczywistnić, po części dlatego, że, jak wyjaśnia amerykański badacz David MacFadyen, „ta potężna piosenka nie czerpie z odwagi młodych żołnierzy, ale z prywatnych wspomnień starzejących się, siwiejących weteranów. Wzruszające połączenie radości z oszałamiające zwycięstwo i smutek z powodu wielkiej straty brzmią równie aktualne dzisiaj, kiedy sama wojna jest czymś, o czym wielu młodych Rosjan ani nie wie, ani nie obchodzi”.

tekst piosenki

Notatki

  1. Bibliografia   _ Czerwone gwiazdy: osobowość i radziecka piosenka popularna, 1955–1991 . McGill-Queens Univ Press, 2001. ISBN 0-7735-2106-2 . Strona 180.

Referencje w Internecie

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Den_Pobedy&oldid=1138101457 ”