Feliks Franić

Feliks Franić lub Franicz (ur. 14 stycznia 1871 w Makowie , zm. 8 stycznia 1937 w Krakowie ) był polskim malarzem, prawnikiem i sędzią sądu apelacyjnego.

Jego ojciec, zawodowy oficer służący w Galicji , był Chorwatem , stąd nazwisko nietypowe, często obarczone problemami ortograficznymi (na jednym z nagrobków rodu Franićów nazwisko kończy się na „ch”). Matka Franicia, Anna von Victorin, wywodziła się z rodziny o włosko-austriackich korzeniach, która od pokoleń mieszkała w Polsce. Zmarła dwa miesiące po porodzie. Wychowany przez ojca Feliks wychowywał się w Makowie Podhalańskim.

Studiował malarstwo u Jana Matejki , a następnie u Wojciecha Kossaka . Jego prace cieszyły się dużym zainteresowaniem krakowskiego środowiska artystycznego.

krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych swoje obrazy „Po walce kawaleryjskiej”, „Dwie placówki” i „Przyczółek” . Brał także udział w wystawie Legionów Polskich w 1916 i Wystawie Niepodległej w 1929.

Malował przede wszystkim dzieła o charakterze militarnym, sceny batalistyczne przedstawiające kampanie napoleońskie , powstania narodowe i Legiony Polskie. Jego ulubionym motywem były konie, często obok rycerzy, husarii czy żołnierzy epoki napoleońskiej. Malował także pejzaże.

Za życia nie zorganizował indywidualnej wystawy, choć jego rysunki i obrazy publikowane były na pocztówkach.