Historia butów Little Goody
.jpg)
The History of Little Goody Two-Shoes to opowieść dla dzieci opublikowana przez Johna Newbery'ego w Londynie w 1765 roku . Historia spopularyzowała wyrażenie „ dobre dwa buty ” jako deskryptor osoby nadmiernie cnotliwej lub czyniącej dobro .
Działka
Goody Two-Shoes to wariacja na temat Kopciuszka . Bajka opowiada o Goody Two-Shoes, przezwisku biednej sieroty o imieniu Margery Meanwell, która idzie przez życie tylko w jednym bucie. Kiedy bogaty dżentelmen daje jej kompletną parę, jest tak szczęśliwa, że mówi wszystkim, że ma „dwa buty”. Później Margery zostaje nauczycielką i poślubia bogatego wdowca . Służy to jako dowód, że jej cnota została nagrodzona, a jej bogactwo zarobione, co jest popularnym tematem w literaturze dziecięcej tamtej epoki.
Opublikowanie
Anonimową historię opublikowała w Londynie firma John Newbery , wydawca popularnej literatury dziecięcej . We wstępie do wydania książki z 1881 roku Charles Welsh napisał:
Goody Two-Shoes została opublikowana w kwietniu 1765 roku i niewiele książek dla dzieci miało szerszy nakład lub tak długo utrzymało swoją pozycję. Liczba wydań, które zostały opublikowane, zarówno w Anglii, jak iw Ameryce, jest legionowa i ukazała się w wersjach okaleczonych pod auspicjami wielu wydawnictw w Londynie i na prowincji, chociaż w ostatnich latach nie było nowych numerów.
Anonimowy autor
Historia została przypisana irlandzkiemu autorowi Oliverowi Goldsmithowi , choć jest to kwestionowane. Ponieważ Goldsmith często pisał za wynagrodzeniem i ze względu na jego obfite eseje (np. Pszczoła i Obywatel świata ), przypisanie Goldsmithowi jest prawdopodobne. Waszyngtona Irvinga był jednym ze zwolenników tego przypisania; napisał: „Kilka osobliwych opowieści przedstawionych w Goldsmith's Essays pokazuje, że zwrócił się do tego rodzaju udawanej historii; a reklama i strona tytułowa noszą piętno jego przebiegłego i żartobliwego humoru”. Książka została również przypisana samemu Newbery'emu i Gilesowi Jonesowi, przyjacielowi Newbery'ego.
Pochodzenie wyrażenia „dobre dwa buty”
Chociaż The History of Little Goody Two-Shoes jest uznawany za spopularyzowanie terminu „dobre dwa buty”, faktyczne pochodzenie tego wyrażenia jest nieznane. Na przykład pojawia się sto lat wcześniej w Voyage to Ireland Charlesa Cottona w Burlesque (1670):
Pani burmistrz skarżyła się, że polewka jest zimna; — I przez całe twoje skrzypce — rzekła. „Dlaczego więc, Goody Two-buty, a jeśli tak? Trzymaj się, jeśli potrafisz, swojej pogaduszki — powiedział.
Imię to jest tutaj użyte, aby podkreślić przywilej względny burmistrza; „ Goody ” (skrót od „ Goodwife ”), będący odpowiednikiem „Mrs.” i „Dwa buty”, pośrednio porównując ją do ludzi, którzy nie mają butów.
-
^
Feinsilber, Mike i Elżbieta Webber (1999). Słownik aluzji Merriama-Webstera . Springfield, Massachusetts: Merriam-Webster. P. 234.
{{ cite book }}: CS1 maint: używa parametru autorów ( link ) - ^ O'Malley, Andrew (2003). The Making of the Modern Child: literatura dziecięca i dzieciństwo pod koniec XVIII wieku . Prasa psychologiczna. ISBN 9780415942997 .
- Bibliografia _ „Little Goody Two-Shoes i inne historie: pierwotnie opublikowane przez Johna Newbery'ego” . P. VII. Palgrave'a Macmillana
-
^
Anonimowy i Charles Welsh (wprowadzenie) (1881). Goody Two-Shoes: A Facsimile Reproduction of the Edition of 1766 [EBook # 13675] ((wydany jako ebook 8 października 2004) 1881 Reprint 1766 ed.). Londyn: Griffith & Farran (następcy Newbery & Harris).
{{ cite book }}: CS1 maint: używa parametru autorów ( link ) - ^ Irving, Waszyngton (maj 2001). Życie Olivera Goldsmitha . ISBN 1-58963-236-2 .
- ^ Thwaite, Mary F. (1972). Od elementarza do przyjemności czytania (wyd. 2). Londyn: Stowarzyszenie Bibliotek. P. 50 . ISBN 9780853654650 .
- ^ „Goody Two-Buty” . Amerykańskie notatki i zapytania . 5 (1): 3. 3 maja 1890.
- ^ Rolnik, John Stephen; Henley, MY (1893). Slang i jego analogi przeszłość i teraźniejszość: słownik… z synonimami w języku angielskim, francuskim… itd. Opracowane przez JS Farmer [i WE Henley], tom 3 ( ebook zdigitalizowany 2 kwietnia 2009 r. Wyd.). Uniwersytet Princeton: Harrison & Sons. P. 180 . Źródło 12 września 2015 r .
