Leopoldo Maria Panero

Panero w 2013 r

Leopoldo María Panero (16 czerwca 1948 - 5 marca 2014) był hiszpańskim poetą, powszechnie umieszczanym w grupie Novísimos . Panero jest archetypem dekadencji zarówno kultywowanej, jak i odrzuconej, ale ta dekadencja nie powstrzymała go przed byciem pierwszym członkiem swojego pokolenia, który został włączony do klasycznego hiszpańskiego artykułu redakcyjnego Cátedra, który ma wspaniałą biografię napisaną przez J. Benito Fernándeza ( El contorno del abismo, Tusquets, 1999) i włączony do historii literatury, antologii i programów akademickich.

Życie

Syn Leopolda Panero (1909–1962), poety o sugestywnym głosie, brat poety Juana Luisa Panero , młodego Leopolda Maríi Panero, a także wielu innych potomków zwolenników frankistowskiej Hiszpanii , jest zafascynowany radykalną lewicą impreza. Jego antyfrankistowski ekstremizm będzie pierwszą z jego katastrof i będzie go kosztował pierwszy pobyt w więzieniu.

Również jego pierwsze doświadczenia z narkotykami sięgają tamtych młodzieńczych lat. Od alkoholu po heroinę, której poświęcił imponujący zbiór wierszy w 1992 roku, żaden z nich nie pozostaje mu nieznany. W dekadzie lat 70. zostaje po raz pierwszy przyjęty do szpitala psychiatrycznego. Mimo to ciągłe internowanie nie przeszkadza mu w rozwijaniu obszernej bibliografii nie tylko jako poety , ale także tłumacza , eseisty , a nawet narratora .

jego różne publikacje poetyckie :

  • Así se fundó Carnaby Street (Tak powstała Carnaby Street) (Ocnos, 1970). W tym tomiku poezji melancholia jego dziecięcych mitów idzie w parze z namiętnym eksperymentalizmem.
  • Teoría (Teoria) (Lumen, 1973).
  • Narciso en el acorde último de las flautas (Narcyz w ostatnim akordzie fletów) (Visor, 1979).
  • Ostatnia rzeka razem (Ayuso, 1980).
  • Dioskuros (Ayuso, 1982).
  • El último hombre (Ostatni człowiek) (Ediciones Libertarias, 1984).
  • Poesía 1970-1985 (Visor, 1986).
  • Contra España y otros poema de no amor (Przeciw Hiszpanii i innym wierszom o braku miłości) (Ediciones Libertarias, 1990).
  • Agujero llamado Nevermore (Dziura zwana Nevermore) (wybór poetycki, 1968-1992) (Cátedra, 1992).
  • Poemas del Manicomio de Mondragón (Wiersze ze szpitala psychiatrycznego Mondragón) (Hiperión, 1999).
  • Suplicio en la cruz de la boca (Tortury na krzyżu ust) (El Gato Gris, Ediciones de Poesía, 2000).
  • Teoría del miedo (Teoria strachu) (Igitur, 2000).
  • Poesía Completa (Poezja kompletna) (1970-2000) (Visor, 2001).
  • Águila contra el hombre: poemas para un suicidamiento (Orzeł przeciwko człowiekowi: wiersze o samobójstwie) (Valdemar, 2001).
  • Esquizofrénicas o la balada de la lámpara azul (Schizofrenicy lub ballada o niebieskiej lampie) (Hiperión, 2004).
  • Danza de la muerte (Taniec śmierci) (Igitur, 2004).
  • Heroina i inne wiersze - wydanie dwujęzyczne - przetłumaczone przez Zachary'ego de los Dolores (Cardboard House Press, 2014)

Jego praca narracyjna obejmuje:

  • En lugar del hijo (Tusquets, 1976), zbiór opowiadań fantasy.
  • Dos relatos y una perversión (Dwa opowiadania i jedna perwersja) (Ediciones Libertarias, 1984).
  • Palabras de un asesino (Słowa mordercy), (Ediciones Libertarias, 1999).
  • Los héroes inútiles (bezużyteczni bohaterowie), (episol z młodym pisarzem Diego Medrano ), (Ellago Ediciones, 2005)

Uprawiał także formę esejową :

  • Mi cerebro es una rosa (mój mózg to róża) (Roger, 1998).
  • Prueba de vida. Autobiografía de la muerte (Dowód na życie, autobiografia śmierci), (Huerga y Fierro, 2002).

W taki czy inny sposób wszystkie jego strony, nawet tłumaczenia, są autobiograficzne. W rzeczywistości kluczem do jego twórczości jest samokontemplacja i (auto)destrukcja. Niemniej jednak, jak zauważył już Pere Gimferrer w 1971 roku, tematem jego poezji „nie jest zniszczenie dorastania: jest to jego triumf, a wraz z nim zniszczenie i rozpad dorosłego sumienia”. Aby wyzwolić dorastanie jak energię emocjonalną, tworząc własną mitologię, a nie oficjalną, taką postawę Panero przyjął od samego początku.

Zmarł 5 marca 2014 roku w wieku 65 lat.

Ostatnia rzeka razem

Ostatnia rzeka razem to tomik poezji napisany przez hiszpańskiego autora Leopoldo María Panero. To dobry tekst, w którym można odnaleźć wszystkie cechy jego poezji.

Pierwsze, co rzuca się w oczy w tym wierszu, to elementy kulturalistyczne , które pojawiają się w mniej lub bardziej wyraźnej formie:

  1. Tytuł o wyraźnej ewokacji kinematograficznej.
  2. Cytat, który pojawia się w nagłówku tekstu: Piętnastu mężczyzn nad skrzynią umarlaka / Piętnastu mężczyzn nad skrzynią umarlaka / Yahoo! I butelkę rumu!, czyli piosenkę, którą piraci śpiewają w „Wyspie skarbów” Roberta L. Stevensona (oczywiście jest też adaptacja filmowa).
  3. Ewokacja „La vida es sueño” z Calderón de la Barca ( I śnij, że żyłem ... ).
  4. Wspomina Fernando Pessoa i jego heteronimów: ( mówię sobie, że jestem Pessoa, tak jak Pessoa był Álvaro Camposem ).
  5. Nawiązanie do „Dulce pájaro de juventud” ( Sweet Bird of Youth) , sztuki teatralnej Tennessee Williamsa , nakręconej przez Richarda Brooksa w 1962 roku i opowiadającej o tym, jak bon viveur musi opuścić rodzinne miasto po uwiedzeniu córki szefa. Zainstalowany w Hollywood stanie się kochankiem jesiennej gwiazdy).
  6. Sprzeczność z Larrą ( Pisanie w Hiszpanii to nie płacz ).
  7. Odniesienie do europejskiego filozofa Ludwiga Wittgensteina .
  8. Wspominając francuskiego pisarza Rémy'ego de Gourmonta (1858–1915) i jego „Le Livre Des Masques”. „Portrety symbolistes”, „Glosses et Documents sur les Ecrivains d'hier et d'aujourd'hui”, „in-18”, „Societé du Mercure de France, Paryż, 1896 .

Po drugie, liczne powtórzenia wyrazów, struktury składniowe, mniej lub bardziej kompletne wersety. Powtórzenia, które wydają się służyć stworzeniu pewnego rodzaju obsesyjnego rytmu (pamiętajmy, że wiersz jest „piosenką”), aby nadać tekstowi charakter wewnętrznego monologu.

Na koniec należy zwrócić uwagę na różne wątki pojawiające się w wierszu: autobiograficzny, bluźnierczy, życie we śnie, antyhiszpański (nie bez powodu jeden z jego tomików poetyckich nosi tytuł „Przeciw Hiszpanii i innym wierszom no-love” ), potępienie ( ruina jest taka piękna ), a także pojęcia choroby psychicznej i popkultury. Tematy, które w taki czy inny sposób powtarzają się, modyfikują i mieszają, nadając wierszowi charakter obsesyjnego monologu wewnętrznego, o którym już wspominałem. [ potrzebne źródło ]

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Leopoldo_María_Panero&oldid=1137526605 ”