Mała Mariée

young white woman in antique wedding dress
Jeanne Granier jako Graziella

Le petite mariée (Mała panna młoda) to trzyaktowa opéra-bouffe z muzyką Charlesa Lecocqa i librettem Eugène'a Leterriera i Alberta Vanloo . Po raz pierwszy wystawiono ją w Théâtre de la Renaissance w Paryżu 21 grudnia 1875 r. Opera, której akcja toczy się w XVI-wiecznych Włoszech, przedstawia farsowe komplikacje po tym, jak bohater zostaje złapany na gorącym uczynku z żoną miejscowego magnata.

Utwór został dobrze przyjęty i miał ponad 200 przedstawień. Był następnie wystawiany w Londynie, Nowym Jorku, Berlinie i Wiedniu, ale nie zyskał stałego miejsca w repertuarze operowym.

Tło

We wczesnych latach siedemdziesiątych XIX wieku Lecocq wyszedł ze względnego zapomnienia i wyparł Jacquesa Offenbacha jako ulubionego kompozytora paryskiej opery komicznej. Jego La fille de Madame Angot , po raz pierwszy widziana w Brukseli w 1872 roku, a następnie w Paryżu w następnym roku, pobiła rekordy kasowe, a jego opéra-bouffe Giroflé-Girofla (1874) odniosła sukces w Brukseli, Paryżu i na arenie międzynarodowej. Mieszkający od kilku lat w Brukseli Lecocq wrócił do rodzinnego Paryża, gdzie odbyła się prapremiera większości jego późniejszych oper. Jeden z jego współpracowników przy La fille de Madame Angot , Victor Koning, przejął kierownictwo Théâtre de la Renaissance i założył zespół kierowany przez śpiewaczkę, którą Kurt Gänzl nazywa „panującą królową paryskiej opérette”, Jeanne Granier . Lecocq potrzebował kolejnego sukcesu, ponosząc porażkę w swoich dwóch ostatnich przedstawieniach, Les Prés Saint-Gervais (1874) i Le Ponpon (1875).

Pierwszy występ

Utwór został otwarty w Théâtre de la Renaissance 21 grudnia 1875 r., Pierwsza tam produkcja pod kierownictwem Koninga. Zamówił bogate kostiumy i dekoracje oraz zaangażował pierwszorzędną firmę. Granier, Fèlix Puget, Eugène Vauthier i Alphonsine byli znani paryskiej publiczności z ostatniego sukcesu Lecocqa, Giroflé-Girofla , nieco ponad rok wcześniej. Utwór od razu stał się hitem i miał 212 przedstawień.

Oryginalna obsada

  • Podesta , Rodolpho – Eugène Vauthier
  • San Carlo – Felix Puget
  • Graziella (jego żona) – Jeanne Granier
  • Markiz de Casteldémoli (jej ojciec) – M. Caliste
  • Raphaël de Montefiasco – Joseph François Dailly
  • Lukrecja (jego żona) – Alphonsine
  • Théobaldo – Mdlle. Panseron
  • Beppo (karczmarz) – Paul Albert
  • Béatrix (jego żona) – Blanche Miroir
  • Niemowa – M. Derval
  • Obcy mężczyzna – M. Baudin
  • Nieznajomy – Mlle Duchesne

Streszczenie

Akcja rozgrywa się we Włoszech w XVI wieku.

Akt I
Dziedziniec zajazdu we wsi oddalonej o kilka mil od Bergamo.

Beppo i jego żona są zaniepokojeni ukradkowym zachowaniem trzech ich gości, ale ta trójka nie jest spiskowcami politycznymi, jak wyobrażają sobie Beppo i Béatrix. Są to przystojny młody San Carlo, jego przyszła narzeczona i jej ojciec. Utrzymują tak niski profil, jak to możliwe, aby uniknąć uwagi lokalnego potentata, Rodolpho, Podestà z Bergamo. San Carlo był kiedyś ulubieńcem Rodolpho, dopóki on i żona Podestà nie zostali złapani na gorącym uczynku . Rodolpho nie dokonał wówczas zemsty, ale ostrzegł San Carlo, że odpłaci mu się w naturze i zdradzi go w dniu ślubu. Od tego czasu trzymał San Carlo na swoim dworze, pod stałą obserwacją. San Carlo wymówił się teraz z obecności pod pretekstem choroby i ma zamiar poślubić Graziellę, córkę Casteldémoli, bogatego właściciela ziemskiego. Na świadka zwerbował swojego zaufanego przyjaciela Montefiasco. Gdy nowożeńcy opuszczają kaplicę, przybywa Podestà, aby zapytać o zdrowie San Carlo. Aby uniknąć groźby zemsty, San Carlo przedstawia Graziellę jako żonę Montefiasco, co grozi odwrotnym skutkiem, gdy pojawia się również potężna Lukrecja, prawdziwa żona Montefiasco. Rodolpho jest bardzo zachwycony Graziellą i nakazuje, aby ona, jej ojciec i jej rzekomy mąż Montefiasco towarzyszyli mu na jego dworze. Wściekła Lukrecja zostaje w tyle.

large white woman in 16th century costume, carrying a whip
Alphonsine jako Lukrecja
Akt II
Park Pałacu Podesta w Bergamo.

Casteldémoli został szambelanem Rodolpho, Montefiasco, kapitanem stron, a Graziella, czytelnikiem Podestà. San Carlo szuka wyjścia z tej trudnej sytuacji. Lukrecja przybywa wściekła, ale Montefiasco ją uspokaja, wyjaśniając mniej więcej o co chodzi. Jest wystarczająco udobruchana, by wpaść w jego ramiona. Rodolpho, obserwując to, rozumuje, że jeśli (rzekomy) mąż Grazielli może zaplątać się z inną kobietą, Rodolpho nie działałby nierozsądnie, próbując uwieść Graziellę. Zwierza się ze swojego planu San Carlo, który nie widzi innego sposobu na uratowanie Grazielli niż wspólna ucieczka. Ich próba zostaje udaremniona, a Rodolpho dowiaduje się, że San Carlo jest żonaty z Graziellą, a Montefiasco z Lukrecją.

Akt III
Przedsionek Pałacu.

Rodolpho zamknął San Carlo w swojej kwaterze. Sam na sam z Graziellą ma na myśli groźbę zemsty, ale przekonuje ją jej słodycz i porzuca próby zabiegania o nią. Zgadzają się, że jeśli ona i jej ojciec dadzą mu mały majątek w ich posiadłości, którego od dawna pożądał, Rodolpho zwolni wszystkich i uzna sprawę za zamkniętą, zwłaszcza gdy okaże się, że jego zmarła żona zbłądziła z kilkoma innymi osobami, a także z San Carlo . Pozwala sobie na małą zemstę, pozwalając udręczonemu San Carlo na chwilę przypuszczać, że jego uwolnienie zostało okupione ceną honoru Grazielli, ale ostatecznie wszystko zostaje wyjaśnione i wszystko jest w porządku.

Liczby

Akt I
  • Uwertura
  • Chór podróżników „Mangeons vite, buvons vite” (Jedzmy i pijmy szybko)
  • Chór postillions „Hop! Hop! gentils postillions” (Hop! Hop! dobre postillions)
  • Chanson de l'étrier „Depuis plus de cent cinquante ans” (Pieśń strzemienia: od 150 lat i więcej - Béatrix)
  • Duet i kuplety „Mon cher mari, c'est votre femme” (Mój drogi mężu, to twoja żona – Graziella, San Carlo)
  • Trio „Si vous n'aviez pas été si gentille” (Gdybyś nie był taki miły - Graziella, San Carlo, Casteldémoli)
  • Kwintet „Voici l'instant” (Oto chwila - Graziella, San Carlo, Montefiasco, Casteldémoli, niemy)
  • Valse de la cravache „Mon amour, mon idole” (Walc z bicza: Moja miłość, mój idol! - Lukrecja)
  • Rondo „Le jour où tu te marieras” (Dzień ślubu - Podestà)
  • Finał
    • Refren „Que chacun coure et se presse” (Niech wszyscy biegną i śpieszą się)
    • Sekstet „De terreur, de niespodzianka” (Terror! Niespodzianka! - Graziella, Lukrecja, San Carlo, Montefiasco, Casteldémoli, Podestà)
    • Finał „La voiture de Monseigneur” (powóz Waszej Wysokości - wszystko)
Akt II
  • entr'acte
  • Refren „A midi” (w południe)
  • Réception des dignitaires „Salut aux nouveaux dignitaires” (Pozdrowienia dla nowych dygnitarzy - Chorus, Graziella, Montefiasco, Casteldémoli, Théobaldo)
  • Kuplety de l 'épée „Ce n'est pas, camarade” ( kuplety miecza: To nie jest, towarzyszu - Théolbaldo, strony)
  • Kuplety du jour et de la nuit „Le jour, vois-tu bien” ( kuplety dnia i nocy: dzień, widzisz - San Carlo, Graziella)
  • Duo des gifles „Ah! ce pamiątkowy m'exaspère” (Duet klapsów: Ach! To wspomnienie mnie irytuje - Lukrecja, Montefiasco)
  • Duo de la wykład „Donnez-moi votre main” (Duet do czytania: Podaj mi rękę – Podestà, Graziella)
  • Fabliau: Le rossignol „Or donc en Romagne vivait” (Historia słowika: In Romagna - Podestà, Graziella)
  • Duet „Tu partiras” (Wyjedziesz – Graziella, San Carlo)
  • Kuplety de l'enlèvement „Vraiment, j'en ris d'avance” (kuplety radości: naprawdę, śmieję się przed tym - Graziella, San Carlo)
  • Ronde de nuit „Quand la nuit begin” (Nocne rondo: Kiedy zaczyna się noc - Théobaldo, les pages)
  • Finał - wszystko
    • Scène du dul „Capitaine, le sabre au vent” (Kapitan, miecz na wietrze)
    • Zespół „Je suis la sienne” (jestem jego)
    • Ronde de la petite mariée „Dans la bonne société” (w dobrym towarzystwie)
Akt III
  • entr'acte
  • Wprowadzenie, La Diane „Plan, rataplan, c'est le tambour” (Plan, rataplan, idzie w bęben - refren)
  • Kwartet „Dans la chambrette pasjans” (W samotnym pokoju – Graziella, Lukrecja, Montefiasco, Casteldémoli)
  • Kuplety „Vraiment, est-ce là la mine” (Naprawdę, czy to moje? - Podestà)
  • Kuplety des reproches „Pour vous sauver” (Aby cię uratować - Graziella)
  • Duo des larmes „Tu pleures, Graziella” (Płaczesz, Graziella - Graziella, San Carlo)
  • Dwuwiersz końcowy „Enfin mon bonheur est complet” (Wreszcie moje szczęście jest kompletne - Graziella, wszyscy)

Krytyczny odbiór

Pojawiła się krytyka, że ​​​​zarówno pod względem fabuły, jak i muzyki utwór przypomina Giroflé-Girofla , ale liczby wyróżnione za pochwały obejmowały rondo Podestà „Le jour où tu te marieras”; kuplety „miecza”, „Ce n'est pas, camarade”; dwa kolejne numery w akcie II: „Donnez-moi votre main” i „słowik” pieśń „Or donc en Romagne vivait”; a przede wszystkim duet dla bohatera i bohaterki „Vraiment, j'en ris d'avance”.

przebudzenia

W czasie pierwszego odrodzenia paryskiego (1877) Granier był chory i został zastąpiony przez Jane Hading . Kolejne odrodzenia miały miejsce w Paryżu w 1880 (z Granierem), 1887, 1908, 1909 i 1921. Od tego czasu dzieło było rzadko wystawiane, chociaż w 2002 roku nastąpiło krótkie odrodzenie w Odeon Theatre w Marsylii.

Utwór był prezentowany (po francusku) w Londynie w 1876 i ponownie w 1888. Angielska adaptacja Harry'ego Greenbanka została tam wystawiona w 1897 pod tytułem The Scarlet Feather , z dodatkowymi numerami autorstwa Lionela Moncktona . Francuska produkcja została wystawiona w Nowym Jorku w 1877 r. Niemieckie tłumaczenia zostały zaprezentowane w Berlinie w 1877 r. I Wiedniu w 1879 r.

Notatki, odniesienia i źródła

Notatki

Bibliografia

Źródła

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=La_petite_mariée&oldid=1126515473 ”