Nagroda Moortideviego
| Moortidevi Award | |
|---|---|
| za wkład w literaturę | |
| Nagrodzony za | Nagroda literacka w Indiach |
| Sponsorowane przez | Bharatiya Jnanpith |
| Nagrody) | ) 4 lakh (5000 USD |
| Pierwszy nagrodzony | 1983 (ustanowiony w 1961) |
| Ostatni nagrodzony | 2019 |
| Ostatni zwycięzca | Vishwanath Prasad Tiwari |
| Przegląd najważniejszych wydarzeń | |
| Łącznie przyznane | 30 |
| Pierwszy zwycięzca | CK Nagaraja Rao |
Nagroda Moortidevi to indyjska nagroda literacka przyznawana corocznie przez Bharatiya Jnanpith , organizację literacką i badawczą. Nagroda jest przyznawana tylko indyjskim pisarzom piszącym w językach indyjskich, ujętych w Ósmym Załączniku do Konstytucji Indii , oraz w języku angielskim, bez nadania pośmiertnego lub własnej nominacji.
Od 2003 roku nagroda była przyznawana autorom za ich „pracę kontemplacyjną i spostrzegawczą” i składała się z nagrody pieniężnej w wysokości 1 lakh ( 1600 USD), tablicy z cytatami, szala i posągu Saraswati , hinduskiej bogini wiedza i mądrość. Nagroda pieniężna została podniesiona do 2 lakh (2500 USD) w 2011 r. I do 4 lakh (5000 USD) w 2013 r. Pierwszym odbiorcą nagrody był kannadajski pisarz CK Nagaraja Rao , który został uhonorowany w 1983 r. za powieść pt. Pattamahadevi Shantala Devi , który został opublikowany w czterech tomach.
Prace zostały nagrodzone w dziesięciu z dwudziestu trzech kwalifikujących się języków: urdu , telugu , radżastanu , marathi i bengalskim (po jednym), gudżarati , odia i kannada (dwa), malajalam (trzy) i hindi (szesnaście). W 1985 i w latach 1996-1999 nie przyznano żadnych nagród. Nagroda została przyznana dwudziestu dziewięciu pisarzom, w tym jednej autorce: W 1991 roku naukowiec i pisarz Odia Pratibha Ray została pierwszą kobietą, która zdobyła tę nagrodę i została uhonorowana za powieść Yajnasani z 1985 roku . Ray i Nirmal Verma zdobyli zarówno nagrodę Moortidevi, jak i nagrodę Jnanpith . Od 2019 roku najnowszym laureatem nagrody jest pisarz i profesor hindi, Vishwanath Prasad Tiwari .
Tło
Bharatiya Jnanpith , instytut badawczy i kulturalny założony w 1944 roku przez przemysłowca Sahu Shanti Prasad Jain z rodziny Sahu Jain , wpadł na pomysł w maju 1961 roku, aby rozpocząć program „dowodzący krajowym prestiżem i o międzynarodowym standardzie” mający na celu „wybór najlepszych książek publikacji w językach indyjskich”. W listopadzie tego samego roku Rama Jain, prezes-założyciel Bharatiya Jnanpith, zaprosił kilku literaturoznawców do przedyskutowania różnych aspektów planu. Jain wraz z Kaką Kalelkarem , Harivanshem Rai Bachchanem , Ramdhari Singh Dinkar , Jainendra Kumar , Jagdish Chandra Mathur , Prabhakar Machwe , Akshaya Kumar Jain i Lakshmi Chandra Jain przedstawili wstępny projekt ówczesnemu prezydentowi Indii Rajendrze Prasadowi , który wykazał zainteresowanie wdrożeniem programu. Pomysł był również omawiany na dorocznych sesjach All India Gujarati Sahitya Parishad w 1962 r . i Bharatiya Bhasha Parishad. Nagroda jest przyznawana ku pamięci Moortidevi, matki Sahu Jain, i została po raz pierwszy wręczona w 1983 roku.
Proces selekcji
Pod uwagę brane są wyłącznie prace żyjącego autora, opublikowane co najmniej rok i nie więcej niż dziesięć lat przed odpowiednim rokiem przyznania nagrody. Komisja Selekcyjna może rozpatrzyć wszelkie inne prace poza przedłożonymi jej propozycjami. Żadna nagroda nie może zostać przyznana przez rok, jeśli komisja selekcyjna nie znajdzie pracy odpowiadającej wymaganemu poziomowi. Nominacje do nagrody napływają od kilku literaturoznawców, nauczycieli, krytyków, uniwersytetów oraz licznych stowarzyszeń literackich i językowych. Co trzy lata powołuje się komitet doradczy dla każdego z języków. Każda komisja składa się z trzech krytyków literackich i badaczy swoich języków.
Komisja rekrutacyjna składa się z od siedmiu do jedenastu członków cieszących się „wysoką reputacją i uczciwością”. Każdy członek jest członkiem komitetu na okres trzech lat, który może zostać przedłużony maksymalnie o kolejne dwie kadencje. Zalecenia wszystkich językowych komitetów doradczych są oceniane przez radę na podstawie pełnych lub częściowych tłumaczeń wybranych pism proponowanych pisarzy na język hindi lub angielski.
Odbiorcy
| Rok | Odbiorca | Praca | Język | Ref. |
|---|---|---|---|---|
|
1983 (1. miejsce) |
CK Nagaraja Rao | Pattamahadevi Shantala Devi | kannada | |
|
1984 (2. miejsce) |
Virendra Kumar Sakhlecha | — | hinduski | |
|
1986 (3 miejsce) |
Kanhaiyalal Sethia | — | Radżastański | |
|
1987 (4. miejsce) |
Manubhai Pancholi | Zer do Pidha Chhe Jani Jani | gudżarati | |
|
1988 (5. miejsce) |
Wisznu Prabhakar | — | hinduski | |
|
1989 (6 miejsce) |
Vidya Niwas Mishra | — | hinduski | |
|
1990 (7 miejsce) |
Munishree Nagraj | — | hinduski | |
|
1991 (8 miejsce) |
Pratibha Ray | Jagnaseni | Odia | |
|
1992 (9 miejsce) |
Kuber Nath Rai | — | hinduski | |
|
1993 (10 miejsce) |
Shyamacharana Dubeya | — | hinduski | |
|
1994 (11 miejsce) |
Shivaji Sawant | Mrityunjay | marathi | |
|
1995 (12 miejsce) |
Nirmal Verma | Bharat aur Europe: Pratishruti ke Shetra | hinduski | |
|
2000 (13 miejsce) |
Govind Chandra Pande | Sahitiya Saundarya w sanskrycie | hinduski | |
|
2001 (14 miejsce) |
Rammurti Tripathi | Śriguru Mahima | hinduski | |
|
2002 (15 miejsce) |
Jaszdew Szala | — | hinduski | |
|
2003 (16 miejsce) |
Kalyan Mal Lodha | — | hinduski | |
|
2004 (17 miejsce) |
Narayan Desai | Bordowy Jeewan Aaj Mari Vaani | gudżarati | |
|
2005 (18 miejsce) |
Rammurti Sharma | Bharatija Darśan Ki Chintadhara | hinduski | |
|
2006 (19 miejsce) |
Kryszna Bihari Mishra | Kalpataru ke Utsav Leela | hinduski | |
|
2007 (20 miejsce) |
Veerappa Moily | Shri Ramayana Mahanveshanam | kannada | |
|
2008 (21. miejsce) |
Raghuvansh Raghuvansh | Paschimi Bhautik Samskriti Ka Utthan Aur Patan | hinduski | |
|
2009 (22. miejsce) |
Akkitham Achuthan Namboothiri | Różne wiersze | malajalam | |
|
2010 (23. miejsce) |
Gopi Chand Narang | Urdu Ghazal aur Hindustani Zehn-o Tahzeeb | urdu | |
|
2011 (24. miejsce) |
Gulab Kothari | Ahmev Radha, Ahmev Krishnah | hinduski | |
|
2012 (25 miejsce) |
Haraprasad Das | Wamsza | Odia | |
|
2013 (26 miejsce) |
C. Radhakrishnan | Theekkadal Katanhu Thirumadhuram | malajalam | |
|
2014 (27 miejsce) |
Vishwanath Tripathi | Wyomkesz Darwesz | hinduski | |
|
2015 (28. miejsce) |
Kolakaluri Enoch | Ananta Jeevanam | telugu | |
|
2016 (29 miejsce) |
poseł Veerendra Kumar | Hymavathabhoovil | malajalam | |
|
2017 (31. miejsce) |
Joy Goswami | Du Dondo Phowara Matro | bengalski | |
|
2019 (33.) |
Vishwanath Prasad Tiwari | Asti Aur Bhavti | hinduski |
Notatki
Zobacz też
Dalsza lektura
- Tiwari, Shubha (2005). Fikcja indyjska w tłumaczeniu na język angielski . Wydawcy Atlantic i dyst. P. 108. ISBN 978-81-269-0450-1 .
- Datta, Amaresz (1987). Encyklopedia literatury indyjskiej . Akademia Sahitya. P. 298. ISBN 978-81-260-1803-1 .
- Thukral, RK (2017). Rajasthan District Factbook: Churu District: Dane społeczno-ekonomiczne na poziomie dystryktu Churu District, Radżastan . Datanet India Pvt. z oo str. 5. ISBN 978-93-805-9037-0 .
-
„Indyjski magazyn informacyjny” . Tom. 29. 1987.
{{ Cite Magazine }}: Cite Magazine wymaga|magazine=( pomoc ) - Vipasa, tomy 138–141 . Bhāshā evam Saṃskr̥ti Vibhāga. 2009.
- Indie: rocznik referencyjny . Ministerstwo Informacji i Radiofonii i Telewizji (Indie). 1992.
- Maheshwari, Suresh (1999). Lalita nibandhakāra Kuberanātha Rāya: vyaktitva-kr̥titva kī lalita ālocanā . Bhavana Prakashan. P. 192. ISBN 978-81-7667-000-5 .
Linki zewnętrzne