Nilo Pereira

Nilo de Oliveira Pereira (11 grudnia 1909 w Ceará-Mirim – 23 stycznia 1992 w Recife ) był brazylijskim dziennikarzem i nauczycielem .

Ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa w Recife w 1932 r., ale praktykował prawo krótko.

Dziennikarz

Prowadził działalność dziennikarską w następujących periodykach:

  • Diario de Natal
  • Republika
  • O Estado
  • Tribuna do Norte
  • Folha da Manha (był redaktorem naczelnym)
  • Dziennik Pequeno
  • Trybuna
  • Jornal do Commercio (Recife)
  • Jornal do Commercio (Rio de Janeiro)
  • Diario de Pernambuco

Życie literackie

Był członkiem następujących instytucji literackich i kulturalnych:

Opublikowane książki

  • Camões i Nabuco (1949);
  • Revisionismo e tradição (1950);
  • Dom Vital ea questão religiosa no Brasil (1966);
  • Conflitos entre a Igreja eo Estado no Brasil (1970);
  • Espírito de província (1970);
  • Ensaios de história regional (1972);
  • Agamenon Magalhães: uma evocação pessoal (1973);
  • O tempo magico (1975);
  • Faculdade de Direito do Recife, 1927-1977 (1977);
  • Um tempo do Recife (1978);
  • Reflexões de um fim de século (1979);
  • Igreja e Estado: relações difíceis (1982);
  • Iniciação ao jornalismo: pesquisa histórica (1982);
  • Rosa verde: crônica quase romans (1982);
  • Pernambucanidade: alguns aspektos históricos (1983);
  • Gilberto Freyre visto de perto (1986);
  • Mauro Mota eo seu tempo (1987);
  • Profissionais de Pernambuco (1989);
  • O Estado Novo em Pernambuco (1989);
  • Conferência sobre a vida ea obra do abolicionista José Mariano (1990);

Nagrody

  • Emerytowany profesor i doktor honoris causa Uniwersytetu Federalnego w Pernambuco [2];
  • doktor honoris causa Uniwersytetu Federalnego Rio Grande do Norte;
  • Medal Carneiro Vilela Akademii Literatury Pernambuco
  • Prêmio Machado de Assis z Brazylijskiej Akademii Literatury.

Linki zewnętrzne


Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Nilo_Pereira&oldid=1116186855 ”