Potencjał wewnątrzślimakowy

Potencjał wewnątrzślimakowy (EP; zwany także potencjałem endolimfatycznym) to dodatnie napięcie 80-100mV obserwowane w ślimakowych przestrzeniach endolimfatycznych. W ślimaku EP zmienia się pod względem wielkości na całej swojej długości. Kiedy pojawia się dźwięk, potencjał wewnątrzślimakowy zmienia się w endolimfie na dodatni lub ujemny , w zależności od bodźca. Zmiana potencjału nazywana jest potencjałem sumującym.

Wraz z ruchem błony podstawnej powstaje siła ścinająca i generowany jest mały potencjał z powodu różnicy potencjałów między endolimfą ( scala media , +80 mV) a przychłonką (przewód przedsionkowy i bębenkowy, 0 mV). EP jest najwyższe w zwoju podstawy ślimaka (95 mV u myszy) i maleje w kierunku wierzchołka (87 mV). W worku i łagiewce potencjał endolimfatyczny wynosi około +9 mV i +3 mV w kanale półkolistym. EP jest wysoce zależny od metabolizmu i transportu jonowego.

Bodziec akustyczny powoduje jednoczesną zmianę przewodnictwa na błonie komórki receptorowej. Ponieważ występuje stromy gradient (150 mV), zmianom przewodnictwa błony towarzyszy szybki napływ i wypływ jonów, które z kolei wytwarzają potencjał receptora. Jest to znane jako hipoteza baterii. Potencjał receptorowy każdej komórki rzęsatej powoduje uwolnienie neuroprzekaźnika na jej biegunie podstawowym, co wywołuje pobudzenie doprowadzających włókien nerwowych.