PreussenElektra AG przeciwko Schleswag AG
| PreussenElektra AG v Schleswag AG | |
|---|---|
 Panele fotowoltaiczne na niemieckim dachu
| |
| Sąd | Trybunał Sprawiedliwości UE |
| cytaty | (2001) C-379/98 |
| Słowa kluczowe | |
| Taryfa gwarantowana , energia, pomoc publiczna | |
PreussenElektra AG przeciwko Schleswag AG (2001) C-379/98 to brytyjska sprawa dotycząca przedsiębiorstw , wytwarzanie energii elektrycznej.
Fakty
Niemiecka ustawa o dostawach energii elektrycznej z 1998 r. §§2-3 ( Stromeinspeisungsgesetz 1998 ) wymagała od regionalnych przedsiębiorstw dystrybucji energii elektrycznej zakupu energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii na ich obszarze dostaw po stałych cenach minimalnych. Dostawcy energii z segmentu upstream zostali zobowiązani do zrekompensowania spółkom dystrybucyjnym dodatkowych kosztów. PreussenElektra AG (obecnie część E.ON ), prywatny dostawca wyższego szczebla, skarżył się, że prawo jest niezgodne z zakazem pomocy państwa, wówczas w art. 92 ust. 1 TWE (obecnie TFUE 107 ust. 1), mimo że podmioty prywatne były zobowiązane do wzajemnej rekompensaty. PreussenElektra i Komisja argumentowali, że (1) cła finansowe nałożone na regionalne spółki dystrybucyjne, takie jak Schleswag, zmniejszyły dochody przedsiębiorstw i zmniejszyły wpływy podatkowe państw, (2) ustawa zamieniła środki prywatne na publiczne, z takim samym skutkiem jak podatku oraz (3) ponieważ 6 z 9 dużych dostawców energii na rynku wyższego szczebla było w większości własnością państwa, a 60% udziałów w regionalnych dostawcach energii elektrycznej było własnością publiczną, płatności należy uznać za pomoc publiczną.
Osąd
rzecznik generalny
AG Jacobs odrzuciła argument, że taryfa gwarantowana stanowi pomoc państwa.
Gdyby przyjąć argument Komisji i PreussenElektra, wówczas wszystkie kwoty, które jedna osoba jest winna drugiej osobie na mocy danego prawa, należałoby uznać za zasoby państwowe. Wydaje się to niemożliwie szerokim rozumieniem tego pojęcia.
Sąd
Trybunał Sprawiedliwości odrzucił, że taryfa gwarantowana stanowiła pomoc państwa.
59 W niniejszej sprawie nałożony na prywatne przedsiębiorstwa dostarczające energię elektryczną obowiązek zakupu energii elektrycznej wyprodukowanej z odnawialnych źródeł energii po stałych cenach minimalnych nie wiąże się z jakimkolwiek bezpośrednim lub pośrednim przekazaniem zasobów państwowych przedsiębiorstwom wytwarzającym ten rodzaj energii elektrycznej.
60 W związku z tym podział obciążenia finansowego wynikającego z tego obowiązku na te prywatne przedsiębiorstwa dostarczające energię elektryczną między nimi a innymi prywatnymi przedsiębiorstwami nie może również stanowić bezpośredniego lub pośredniego przekazania zasobów państwowych.
61 W tych okolicznościach okoliczność, że obowiązek zakupu jest nałożony ustawowo i przynosi niezaprzeczalną korzyść niektórym przedsiębiorstwom, nie może nadać mu charakteru pomocy państwa w rozumieniu art. 92 ust. 1 Traktatu.
62 Wniosku tego nie może podważyć wskazana przez sąd odsyłający okoliczność, że obciążenie finansowe wynikające z obowiązku zakupu po cenach minimalnych może mieć negatywny wpływ na wyniki gospodarcze przedsiębiorstw podlegających temu obowiązkowi, a zatem pociągać za sobą zmniejszenie wpływów podatkowych dla państwa. Konsekwencja ta jest nieodłączną cechą takiego przepisu prawnego i nie może być traktowana jako środek przyznania producentom energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii szczególnej korzyści kosztem państwa (zob. podobnie Sloman Neptun, pkt 21). i Ecotrade, pkt 36).
[...]
64 W tym względzie wystarczy wskazać, że w przeciwieństwie do art. 85 traktatu, który dotyczy wyłącznie zachowania przedsiębiorstw, art. 92 traktatu odnosi się bezpośrednio do środków pochodzących od państw członkowskich.