Salvator Rosa (opera)

Salvator Rosa
Opera seria autorstwa Antônio Carlosa Gomesa
Antônio Carlos Gomes (1889) - Archivio Storico Ricordi FOTO000918.jpg
Antônio Carlosa Gomesa w 1889 roku
librecista Antonio Ghislanzoniego
Język Włoski
Oparte na Masaniello Eugène'a de Mirecourta
Premiera
21 marca 1874 ( 21.03.1874 )
Teatro Carlo Felice w Genui

Salvator Rosa to opera seria w czterech aktach skomponowana przez Antônio Carlosa Gomesa do libretta w języku włoskim autorstwa Antonio Ghislanzoniego . Premiera odbyła się w Teatro Carlo Felice w Genui 21 marca 1874 r. Fabuła oparta jest na powieści przygodowej Eugène de Mirecourt z 1851 r. Masaniello , z kolei luźno opartej na życiu włoskiego malarza i poety Salvatora Rosy i Masaniello , Neapolitański rybak, który stał się przywódcą buntu 1647 przeciwko panowaniu hiszpańskich Habsburgów w Neapolu .

Historia tła i wydajności

Salvator Rosa (autoportret ok. 1645 r.)

Salvator Rosa była piątą operą Gomesa i trzecią, która miała swoją światową premierę we Włoszech. On i jego librecista, Ghislanzoni , początkowo chcieli nazwać operę Masaniello , na cześć powieści Eugène de Mirecourt, na której została oparta. Jednak La muette de Portici Aubera z 1828 r., osadzona w tym samym okresie historycznym, była już znana we Włoszech pod tą nazwą. Zamiast tego Ghislanzoni uczynił Salvatora Rosę (drugorzędną postać powieści de Mirecourta) głównym bohaterem. Centralny romans między Isabellą a Masaniello w powieści stał się jednym z Salvator Rosa i Isabella w operze. Podobnie jak wiele dzieł fikcyjnych opartych na życiu Salvatora Rosy, powieść de Mirecourt wywodzi się z biografii malarza Lady Morgan z 1824 r. , The Life and Times of Salvator Rosa , która utrwaliła legendy, że Rosa została uwięziona przez bandytów, kiedy był młodzieńca i że wrócił do Neapolu w 1647 roku, aby pomóc Masaniello w jego buncie przeciwko panowaniu hiszpańskiemu . To właśnie ta ostatnia legenda stanowi podstawę libretta Ghislanzoniego.

Salvator Rosa miał swoją premierę w Teatro Carlo Felice 21 marca 1874 r. W przedstawieniu pod dyrekcją Giovanniego Rossiego z Guglielmo Anastasim w roli tytułowej, Leone Giraldoni jako Masaniello, Romilda Pantaleoni jako Isabella i francuski bas François-Marcel Junca [ ca ; pt ] jako jej ojciec, książę Arcos. Po premierze w Genui operę wystawiono we Włoszech w Teatro Regio (Turyn) (1875), Teatro Riccardi w Bergamo (1876) i Teatro Regio (Parma) (1882). W Ameryce Południowej po raz pierwszy wystawiono ją w Urugwaju w Teatro Solis w 1876 roku, ale minęło kolejne sześć lat, zanim opera została wystawiona w Brazylii, rodzinnym kraju Gomesa. Brazylijska premiera odbyła się w mieście Belém 29 lipca 1882 r. Chociaż obecnie w dużej mierze zapomniana, oprócz wspaniałej arii na bas „Di sposo, di padre”, rzadkie odrodzenia opery w XX wieku obejmują te w Rio de Janeiro w Theatro Municipal w 1946 r. (z udziałem córki Gomesa i transmisja w brazylijskim radiu), São Paulo w Theatro Municipal Amato Opera w Nowym Jorku w 1987 r. Opera została ponownie reaktywowana w 2000 r. z Dorset Opera , Fernando del Valle w roli tytułowej, aw 2004 r. na Festival della Valle d'Itria w Martina Franca .

Role

Romilda Pantaleoni , która stworzyła rolę Izabeli
Role, typy głosów, pierwszorzędna obsada
Rola Typ głosu Premiera obsady, 21 marca 1874
Il Duca d'Arcos , namiestnik Neapolu bas François-Marcel Junca [ ca ; punkt ]
Izabela, jego córka sopran Romilda Pantaleoni
Salvator Rosa , malarz zakochany w Izabeli tenor Guglielmo Anastasi
Masaniello , przywódca rebeliantów i przyjaciel Rosy baryton Leone Giraldoni
Gennariello, młody przyjaciel Rosy i Masaniello sopran ( w travesti ) Clelia Blenio
Fernandez, dowódca wojsk hiszpańskich tenor Giacomo Origo
Il conte di Badajoz, hiszpański szlachcic tenor Carlo Casariniego
Corcelli, bandyta sprzymierzony z hiszpańskimi władcami bas Emanuele Dall'Aglio
Bianca, hiszpańska dama mezzosopran Antonietta Pozzoni-Anastasi
Suora Ines, zakonnica sopran Clelia Cappelli
Fra Lorenzo, mnich bas Luigi Torre

Nagrania

Disegno per copertina di libretto, rysunek dla Salvator Rosa (bez daty).
  • „Mia piccirella”, aria z Salvator Rosa , śpiewana przez Enrico Caruso i nagrana w 1919 r. Wytwórnia: Victor
  • Gomes: Salvator Rosa – Michail Milanov (Il Duca d'Arcos), Lisa Livingston (Isabella), Fernando del Valle (Salvator Rosa), Michael Gluecksmann (Masaniello); Dorset Opera Orkiestra i Chór; Patrick Shelley, dyrygent. Nagrane z występów na żywo w Sherborne School , Dorset , Anglia, 11 i 12 sierpnia 2000. Wytwórnia: Regis Records
  • Gomes: Salvator Rosa – Francesco Ellero D'Artegna (Duca d'Arcos), Francesca Scaini (Isabella), Mauro Pagano (Salvator Rosa), Gianfranco Cappelluti (Masaniello); Włoska Międzynarodowa Orkiestra; Bratysławski Chór Kameralny; Maurizio Benini , dyrygent. Nagrany na żywo w Pałacu Książęcym, Martina Franca , Włochy, lipiec 2004. Wytwórnia: Dynamic
  • Gomes: Salvator Rosa – Dae-Bum Lee (Il Duca d'Arcos), Maria Porubcinova (Isabella), Ray M. Wade, Jr. (Salvator Rosa), Malte Roesner (Masaniello); Staatsorchester Brunszwik ; Chór Państwowego Teatru Braunschweig; Georg Menskes, dyrygent. Nagrany na żywo w Staatstheater Braunschweig , Niemcy, 20 stycznia 2010. Wytwórnia: Oehms Classics w koprodukcji z NDR Kultur i Braunschweig State Theatre

Notatki

Źródła

  • Casaglia, Gherardo (2005).   „ Salvator Rosa , 21 marca 1874” . L'Almanacco di Gherardo Casaglia (w języku włoskim) .
  • Kimmelman, Michael (15 maja 1987). „Opera: Salvator Rosa ” . New York Timesa . Źródło 30 października 2010 r .
  • Kirk, David L. (nd). „Recenzja nagrania: Salvator Rosa ” . fanfary . Pobrano 30 października 2010 r. - za pośrednictwem arkivmusic.com.
  •   Patty, James S. (2005). Salvator Rosa w literaturze francuskiej: od dziwactwa do wzniosłości . University Press of Kentucky. ISBN 0-8131-2330-5 .

Dalsza lektura

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Salvator_Rosa_(opera)&oldid=1123042895 ”