Malarz smoków

Dragon Painter
	Plakat teatralny
Dragon Painter
W reżyserii	Williama Worthingtona
Scenariusz	Richarda Schayera
Oparte na	; Malarz smoków Mary McNeil Fenollosa
W roli głównej	Sessue Hayakawa; Tsuru Aoki; Toyo Fujita; Edwarda Peila, ur.;
Kinematografia	Franka D. Williamsa
Muzyka stworzona przez	Mark Izu , renowacja z 2005 roku
Firma produkcyjna ;	Korporacja Haworth Pictures
Dystrybuowane przez	Korporacja dystrybucyjna Robertson-Cole
Data wydania	28 września 1919 ;
Czas działania	53 minuty
Kraj	Stany Zjednoczone
Język	cichy

The Dragon Painter to anglojęzyczny niemy dramat romantyczny z 1919 roku. Jest on oparty na powieści o tym samym tytule , napisanej przez Mary McNeil Fenollosa . Występuje w nim Sessue Hayakawa jako młody malarz, który wierzy, że jego narzeczona (w tej roli żona Hayakawy, Tsuru Aoki ), jest księżniczką, która została schwytana i zamieniona w smoka. Został wyreżyserowany przez Williama Worthingtona i nakręcony w Dolinie Yosemite , Parku Narodowym Yosemite oraz w Japanese Tea Garden w Coronado , Kalifornia.

Dragon Painter został odrestaurowany w 1988 roku przez Amerykański Instytut Filmowy wraz z Domem George'a Eastmana i MoMA . W 2014 roku film został dodany do Krajowego Rejestru Filmów ze względu na „znaczenie kulturowe, historyczne lub estetyczne”.

Działka

Tatsu (Hayakawa) mieszka w górach Hakawa w Japonii, tworząc serię obrazów i pozbywając się ich po ukończeniu, krzycząc do bogów, aby zwrócili jego narzeczoną, księżniczkę, która, jak wierzył, została zamieniona w smoka. Tymczasem w Tokio Kano Indara (Peil senior), słynny malarz, szuka protegowanego i spadkobiercy, który mógłby kontynuować rodzinną linię mistrzów malarstwa.

Tatsu udaje się do pobliskiej wioski i żąda od miejscowych trochę papieru. Jego niezwykłe zachowanie zwraca uwagę Uchidy (Fujita), geodety i przyjaciela Indary. Podczas ekspedycji geodezyjnej w górach, jeden z odrzuconych obrazów Tatsu wchodzi w posiadanie Uchidy. Zdumiony grafiką, Uchida zaprasza Tatsu do Tokio, twierdząc, że Indara zna miejsce pobytu zaginionej księżniczki.

Tatsu przybywa na kolację przygotowaną na jego cześć, ale jego dzikie usposobienie powoduje zamieszanie. Rzuca poduszkę i przegania innych gości. Tatsu ma zamiar odejść, gdy Indara przedstawia taniec zaginionej księżniczki, która, jak wyjaśnia, ma postać jego jedynej córki, Ume-ko (Aoki). Tatsu żąda ręki Ume-ko w małżeństwie; Indara zgadza się pod warunkiem, że Tatsu będzie jego synem i uczniem, który będzie nosił imię Indara.

Wkrótce po ich ślubie, Tatsu niezdolny do malowania, tłumaczy, że odkąd znalazł szczęście, nie ma do tego powodu. Indaras próbują zachęcić Tatsu do malowania, ale bezskutecznie. Zdając sobie sprawę, że tęsknota Tatsu za odnalezieniem zaginionej księżniczki dała mu zdolność malowania, Ume-ko mówi ojcu, że po jej śmierci talent Tatsu może zostać przywrócony. Następnego ranka Tatsu odkrywa list od Ume-ko, w którym pisze, że popełniła samobójstwo w nadziei, że przywróci to Tatsu zdolność. Zrozpaczony tym, co się stało, Tatsu próbuje popełnić samobójstwo, tonąc w pobliskim wodospadzie, ale mu się to nie udaje. Smutek Tatsu rośnie wraz z upływem czasu, aż pewnego dnia widzi coś, co wydaje się być duchem Ume-ko w rodzinnym ogrodzie, co motywuje go do ponownego malowania. Najnowsza praca Tatsu daje jemu i Indaras międzynarodowe uznanie, ale wkrótce po jego sukcesie jego smutek powraca. To skłania Ume-ko, który cały czas się ukrywał, do powrotu do zdumionego Tatsu. Film kończy się malowaniem Tatsu w górach z Ume-ko u jego boku.

Rzucać

Sessue Hayakawa jako Tatsu, „malarz smoków”
Tsuru Aoki jako Ume-ko
Edward Peil senior jako Kano Indara
Toyo Fujita jako Uchida

Produkcja

Film został wyprodukowany przez własną firmę produkcyjną Hayakawy, Haworth Pictures Corporation, a dystrybuowany przez Robertson-Cole Distributing Corporation . Po tym, jak Hayakawa zagrała w odnoszącym sukcesy krytyczne i komercyjnym filmie The Cheat , kariera filmowa Aoki ograniczała się do grania ukochanej Hayakawy w jej przyszłych filmach. Obraz Aoki poza ekranem przedstawiał Japonkę, która przystosowała się do nawyków amerykańskiej klasy średniej. Daisuke Miyao sugeruje w biografii Hayakawy Sessue Hayakawa: Silent Cinema and Transnational Stardom że imię postaci Piel mogło być mieszanką imion japońskiego malarza Kano i chińskiego malarza Indary. Wydruk filmu został odrestaurowany w George Eastman House. Na wydruku imię bohatera to Ten-Tsuou zamiast Tatsu. Film został nagłośniony jako pokazujący „egzotyczną” Japonię, jej kulturę i krajobraz. Reklama w Motion Picture World zawierała osiem zdjęć Hayakawy w kimonie.

Przyjęcie

Sessue Hayakawa (po lewej) z aktorką i żoną Tsuru Aoki na zrzucie ekranu z filmu

Japoński teoretyk filmu, Daisuke Miyao, napisał w swojej książce The Oxford Handbook of Japanese Cinema, że „The Dragon Painter… pojazd gwiezdny Hayakawa… był doskonałym przykładem tego, jak Aoki zapewnił autentyczność orientalistycznej wyobraźni Japonii”. Napisał dalej: „Grając rolę Ume-ko, Aoki zapewnia poczucie autentyczności stereotypowej, poświęcającej się Japonce, takiej jak Cio-Cio-San”. Film był chwalony za udane odtworzenie autentycznej japońskiej atmosfery. Jednak japoński magazyn filmowy Kinema Jumpo zauważył, że film nie pokazał „ani współczesnej, ani rzeczywistej Japonii”. Katsudo Kurabu , japoński magazyn branżowy, skomentował: „Chociaż pan Sessue Hayakawa wziął temat z Japonii, japońskie style i nazwy w The Dragon Painter są bardzo nieodpowiednie… film o Japonii, który nie przedstawia właściwie japońskich zwyczajów, jest bardzo trudno oglądać dla nas, Japończyków”. Świat filmów kinowych stwierdził, że popularność Hayakawy „stale rosła” i że kilku znanych wystawców podpisało kontrakty na każdą współpracę między Hayakawą i Robertson-Cole. Film jest uważany za pierwszy z serii „Hayakawa superior Pictures” wyprodukowanej przez Robertsona-Cole'a. Margaret I. MacDonald pochwaliła „autentyczną” japońską prezentację i napisała, że „jedną z szczególnie dobrych cech produkcji jest praca laboratoryjna, niezwykle piękne górskie lokalizacje, wybrane w celu naśladowania japońskiej scenerii i nadania japońskiej atmosfery, wzmocnione przez osiągnięto wspaniałe wyniki w pracy nad rozwojem i tonowaniem”.

Współcześni krytycy pozytywnie ocenili film. Według New York Timesa retrospektywy Hayakawy: „Film jest rodzajem wyrafinowanej wizualnie baśni, z zabarwieniem (najlepszy jest księżycowy błękit nocnych scen) i starannie skomponowanymi wnętrzami i sylwetkami. Osadzony w Japonii z japońskimi postaciami, The Dragon Painter, choć napisany przez Amerykanina, wydaje się reliktem równoległego Hollywood: takiego, w którym nie ma kulturowego i seksualnego fetyszyzmu, który często charakteryzował jego wyprawy w egzotykę.

Ochrona

Odbitka 35 mm została odkryta we Francji i została odrestaurowana przez American Film Institute wraz z Domem George'a Eastmana i Muzeum Sztuki Nowoczesnej w 1988 roku. W 2014 roku The Dragon Painter został uznany przez Bibliotekę im. Kongresu i wybrany do zachowania w Krajowym Rejestrze Filmów .

Odbudowę nadzorował Stephen Gong. W 1988 roku odrestaurowana grafika miała swoją premierę w Little Tokyo w Los Angeles z narratorem benshi i tradycyjną muzyką.

Odrestaurowany film został dołączony do The Wrath of the Gods (1914) na DVD w marcu 2008 roku.

Bibliografia

„Malarz smoków” . Katalog filmów fabularnych . Amerykański Instytut Filmowy . Źródło 2015-03-16 .
Erickson, Glenn (2008). „Malarz smoków (1919)” . Klasyczne filmy Turnera . Strona główna Recenzje wideo . Źródło 2015-03-16 .
„Kinowe skarby wpisane do Krajowego Rejestru Filmów” (informacja prasowa). Biblioteka Kongresu, Biuro Informacji. 17 grudnia 2014 r. ISSN 0731-3527 . Źródło 2015-03-16 .
Miyao, Daisuke (2013). Oxford Handbook of Japanese Cinema . Oxford University Press. ISBN 978-0-19-973166-4 .
Miyao, Daisuke (2007). Sessue Hayakawa: nieme kino i ponadnarodowa sława . Duke University Press. ISBN 978-0-8223-3969-4 .

Linki zewnętrzne

Dragon Painter autorstwa Daisuke Miyao w National Film Registry [1]
The Dragon Painter w Katalogu Amerykańskiego Instytutu Filmowego
Malarz smoków na IMDb