Dodatki do Satyriconu
Satyricon Petroniusza , jedyna zachowana realistyczna klasyczna powieść łacińska ( prawdopodobnie napisana ok. 60 rne), przetrwała w bardzo fragmentarycznej formie. Wielu czytelników zastanawiało się, jak ta historia się zacznie i zakończy.
Od 1629 roku do chwili obecnej kilku autorów w różnych językach próbowało uzupełnić tę historię. W niektórych przypadkach, zgodnie z dobrze znaną zarozumiałą fikcją historyczną, twierdzono, że te wymyślone dodatki pochodzą z nowo odkrytych rękopisów.
José Antonio González de Salas, 1629
José Antonio González de Salas (ur. 1588, zm. 1654) opublikował wydanie Satyriconu w 1629 r .; został wznowiony w 1643 r. z portretem. Zawierał fragmenty łączące (po łacinie), które de Salas twierdził, że zaczerpnął z wcześniejszego wydania paryskiego, ale to nie istnieje. Przypuszcza się, że je wymyślił. Jedynym tłumaczeniem na język angielski, które zawiera te fragmenty, jest Firebaugh (1922).
François Nodot, 1693
W październiku 1690 roku François Nodot , francuski pisarz i najemnik , ogłosił francuskim akademiom niezwykłe odkrycie. Pewien du Pin, francuski oficer, był obecny przy splądrowaniu Belgradu w 1688 roku i natknął się na rękopis, którego kopię wysłał do Nodot. Okazało się, że zawiera dodatki do znanego tekstu Satyriconu .
Twierdzenia Nodota zostały początkowo zaakceptowane, a suplementy uznano za autentyczne. Zostały one opublikowane jako takie w 1693 roku, ale wkrótce wzbudziły podejrzenia. Zostały one ostatecznie uznane za fałszywe przez Pietera Burmanna Starszego (którego łacińskie wydanie Petroniusza ukazało się w 1709 r.), Jednak czasami były drukowane w wydaniach prawdziwych fragmentów aż do początku XX wieku.
Dodatki Nodot zostały przetłumaczone na język angielski przez Williama Burnaby'ego w 1694 r., Na francuski przez Héguin de Guerle i na różne inne języki. Tłumaczenia zawierające dodatki Nodota pojawiały się w druku aż do początku XX wieku. Obecnie są one zawarte (w języku angielskim) w co najmniej trzech wersjach internetowych Satyriconu .
José Marchena, 1800 r
José Marchena Ruiz de Cueto , Hiszpan, przebywał w Bazylei w 1800 roku, przydzielony do sztabu francuskiego generała Moreau . W wolnym czasie pisał naukowe notatki na temat starożytnej seksualności i ostatecznie stworzył dodatek do Petroniusza, który ilustrował jego badania. Przetłumaczył fragment na język francuski, załączył notatki i opublikował książkę jako Fragmentum Petronii (Paryż? 1800), twierdząc, że fragment był autorstwa Petroniusza, a tłumaczenie i notatki wykonał pewien doktor teologii o imieniu „Lallemand”.
W przedmowie Marcheny, poświęconej napoleońskiej armii Renu, stwierdza, że fragment znalazł w rękopisie dzieła św. Gennadia o obowiązkach kapłanów; dokładne zbadanie wykazało, że był to palimpsest i że ten fragment tworzył tekst leżący u jego podstaw.
Według Stephena Gaselee „w każdym wersie ma dokładnie zwrot petronowski”.
Angielskie tłumaczenie zarówno tekstu, jak i notatek jest zawarte w tłumaczeniu Satyriconu dokonanym przez Firebaugha w 1922 roku . Łaciński tekst fragmentu, bardzo rzadki w oryginalnym wydaniu, jest zawarty w przekładzie Satyriconu WK Kelly'ego z 1854 roku .
HC Schnur, 1968
Satyriconu autorstwa HC Schnura , opublikowane w 1968 r., zawiera oryginalne uzupełnienie opowiadania napisanego przez tłumacza.
Andrew Dalby, 2005
W 2005 roku Andrew Dalby opublikował epilog do Satyriconu , opowieść o kolacji rozgrywającej się w Massilii dwadzieścia lat po dramatycznej dacie zachowanego tekstu.
Zobacz też
Bibliografia
- McElroy, Hugh (2000–2001). „Recepcja i wykorzystanie Petroniusza: petroniańska pseudodepigrafia i naśladownictwo”. Starożytna narracja . Tom. 1. s. 350 i nast. Zarchiwizowane od oryginału w dniu 2007-03-12.