Guilhem de Montanhagol

Miniatura Montanhagola grającego na harfie z XIII-wiecznego chansonniera

Guilhem de Montanhagol ( fl. 1233–1268) był prowansalskim trubadurem , najprawdopodobniej działającym w Tuluzie , ale znanym na dworach Prowansji , Tuluzy , Kastylii i Aragonii . Guilhem pozostawił po sobie siedem cansos i sześć sirventes . Pozostawił także jedno tenso (konkretnie partimen ) z Sordello (być może sugerując krótki pobyt w Lombardii ), a jego całkowita zachowana produkcja wynosi czternaście sztuk.

Znaczenie imienia Guilhema było przedmiotem dyskusji. „Montanhagol” oznacza „z Montanhac”, ale nie wiadomo, które z kilku miejsc o nazwie Montanhac mogło to być. Przez długi czas uważano, że poprawna forma imienia trubadura brzmi po prostu „Guilhem Montanhagol”, ponieważ „de” (of) byłoby zbędne. Jednak współczesne dokumenty wyraźnie używają „de”.

Był skromnego urodzenia. Według jego vidy pochodził z Prowansji, choć niektórzy współcześni uczeni podejrzewają, że pochodził z Tuluzy. Jego vida odnotowuje, że był „dobrym wynalazcą ( trobaire ) poezji i wielkim kochankiem”. Jego kochanką była dama o imieniu Jauseranda z Lunel , której władczyni, Raymond Gaucelm V, Guilhem prawdopodobnie znała.

Jego cansos są niezręczne i naśladował wcześniejszych trubadurów, wychwalając mezurę (umiar) wśród wszystkich cnót. Stwierdził, że „z miłości rodzi się czystość” ( d'amor mou castitatz ), co może oznaczać jedynie tyle, że miłość jest konieczna do wierności. Był postrzegany, najgoręcej przez Cesare de Lollis, jako prekursor Dolce Stil Novo i jako ważny łącznik między literaturą oksytańską a włoską poprzez swoją pracę z Sordello. Przypisuje mu się innowacyjny obraz miłości dworskiej miesza się z chrześcijańską moralnością i rzeczywiście odnosi się do noel dig de maestria („nowe powiedzenie o mistrzostwie”), chociaż prawdopodobnie nie wskazuje to na żadną świadomą reformację.

sirventes Guilhema dotyczą Tuluzy i polityki hiszpańskiej. Pisząc w następstwie krucjaty albigensów , która spustoszyła Langwedocję , Guilhem był przeciwnikiem papieskiej inkwizycji , ale nie samego Kościoła. Zachęcał do łagodnego poprawiania katarów , ale nie do ich brutalnego stłumienia za pomocą wojny.

Guilhem był zasmucony planem napisanym przez jego szwagra Ponsa Santolha .

Pracuje

A Lunel lutz una luna luzens
Ar ab lo coinde pascor
Del tot vey remaner męstwo
Bel m'es quan d'armatz aug refrim
Ges, per malvastat qu'er veya
Leu chansoneta m'er daleko
Żadnych soków za que va son joy pus tarzan
Non tan dig li primier trobador
Non estrai, per ome qe-m casti
Nulhs hom no val ni deu esser prezatz
On mais a hom de valensa
Per lo mon fan li un dels autres rancura
Qui vol esser agradans e plazens
Senh'En Sordel, mędrcy

Dalsza lektura

Boase, Roger. Pochodzenie i znaczenie miłości dworskiej: krytyczne studium europejskiego stypendium . Manchester: Manchester University Press, 1977. ISBN 0-87471-950-X .
Egan, Margarita, wyd. Widy trubadurów . Nowy Jork: Garland, 1984. ISBN 0-8240-9437-9 .
Gaunt, Simon i Kay, Sarah. „Dodatek I: główni trubadurzy” (s. 279–291). Trubadurzy: wprowadzenie . Simon Gaunt i Sarah Kay, wyd. Cambridge: Cambridge University Press, 1999. ISBN 0-521-57473-0 .
Paden, William D. „Guilhem de Montanhagol” (s. 425). Średniowieczna Francja: encyklopedia , wyd. Williama W. Kiblera. New Jersey: Routledge University Press, 1995. ISBN 0-8240-4444-4 .
Ricketts, Peter T. Les poésies de Guilhem de Montanhagol: trubadur prowansalski du XIII ⁱ siècle . Papieski Instytut Studiów Średniowiecznych, 2000.
Riquer, Martín de . Los trovadores: historia literatury i teksty . 3 tom. Barcelona: Planeta, 1975.
Spires, AGH „ Vita Nuova i Dolce Stil Nuovo ”. Modern Language Notes , 25 : 2 (luty 1910), s. 37–39.
Spires, AGH „ Dolce Stil Nuovo — przypadek opozycji”. Czasopismo Stowarzyszenia Języków Współczesnych , 25 : 4 (1910), s. 657–675.
Topsfield, LT „Temat miłości dworskiej w wierszach Guilhema de Montanhagola”. Studia francuskie , 11 (1957), 127–34.

Linki zewnętrzne

Kompletne prace na Trobar.org