Karola Brugmana

Karola Brugmana
Urodzić się	( 1849-03-16 ) 16 marca 1849 Wiesbaden
Zmarł	29 czerwca 1919 ( w wieku 70) ( 29.06.1919 ) Lipsk
Szkoła	Neogrammarianizm
Główne zainteresowania	Studia indoeuropejskie
Wpływy Jerzego Kurcjusza
Podpis

Karl Brugmann (16 marca 1849 - 29 czerwca 1919) był niemieckim językoznawcą. On jest znany ze swojej pracy w językoznawstwie indoeuropejskim .

Biografia

Kształcił się na uniwersytetach w Halle i Lipsku . Uczył w gimnazjum w Wiesbaden iw Lipsku , aw latach 1872-77 był asystentem w Rosyjskim Instytucie Filologii Klasycznej tego ostatniego. W 1877 był wykładowcą na Uniwersytecie w Lipsku , aw 1882 został tam profesorem filologii porównawczej. W 1884 objął to samo stanowisko na Uniwersytecie we Freiburgu , ale w 1887 wrócił do Lipska jako następca Georga Curtiusa ; przez resztę swojego życia zawodowego (do 1919 r.) Brugmann był tam profesorem sanskrytu i lingwistyki porównawczej .

Jako młody człowiek Brugmann opowiedział się po stronie powstającej szkoły neogrammarian , która zapewniała nienaruszalność praw fonetycznych ( prawo Brugmanna ) i przestrzegała ścisłej metodologii badawczej. Oprócz położenia nacisku na obserwację praw fonetycznych i ich działania, podkreślił działanie analogii jako ważnego czynnika językowego we współczesnych językach.

Jako współwydawca Curtius of the Studies in Greek and Latin Grammar napisał artykuł do tej pracy na temat „Nasalis Sonans”, w którym bronił teorii tak radykalnych, że Curtius później je odrzucił. Sława Brugmanna spoczywa na dwóch tomach poświęconych fonologii, morfologii i słowotwórstwu, które wniósł do pięciotomowego Grundriss der vergleichenden Grammatik der indogermanischen Sprachen („Zarys gramatyki porównawczej języków indo-germańskich”), wydawanego od 1886 do 1893. Pozostałe trzy tomy napisał Berthold Delbrück i dostarczył wciąż niedoścignionego opisu składni praindoeuropejskiej. Dzieło Brugmanna przekroczyło wyznaczone mu granice, dlatego pierwszy tom został podzielony na dwie części. Po podzieleniu indeksów na osobny tom dwa tomy zamieniły się w cztery.

Zdając sobie sprawę ze znaczenia pracy Brugmanna, trzech brytyjskich lingwistów zaczęło publikować angielskie tłumaczenie tomów Brugmanna niemal jednocześnie z wydaniem niemieckim pod tytułem Elementy gramatyki porównawczej języków indo-germańskich . To podzieliło drugi tom Brugmanna na dwie części, w sumie pięć tomów łącznie z indeksami.

Począwszy od roku 1897 Brugmann zaczął publikować rewizję i rozszerzenie swojej części Grundriss . Ostateczny tom powstałego drugiego wydania ukazał się w 1916 roku.

Sposób, w jaki Brugmann przedstawił swoje dane, był radykalny i do dziś budzi zdziwienie. W przypadku większości tematów, zamiast przedstawiać dyskursywne argumenty, po prostu wymieniał dane, które uważał za istotne. Czytelnik musiał sam wyrobić sobie zdanie na temat ich interpretacji. Ta całkowicie empiryczna prezentacja zwielokrotnia czas potrzebny do prześledzenia argumentacji Brugmanna, ale sprawia, że ​​wysiłek jest tym bardziej owocny.

Wielkie dzieło Brugmanna nie wzięło się znikąd. Opierała się na poprzedniej gramatyce indogermańskiej Augusta Schleichera , a to z kolei na wcześniejszych pracach Franza Boppa . Ponadto Brugmann pozostawał w ścisłym kontakcie z uczonymi, którzy rewolucjonizowali lingwistykę indoeuropejską w zakresie języków potomnych, w szczególności Bartholomae w przypadku języka staroirańskiego, Hübschmanna w przypadku ormiańskiego i Rudolfa Thurneysena w przypadku języka staroirlandzkiego.

W latach 1902–1904 Brugmann opublikował skróconą i nieco zmodyfikowaną wersję swojej Gramatyki , która przez niektórych nadal jest uważana za przydatną pracę referencyjną, ale nie zawiera bogactwa danych dłuższych wersji. Istnieje francuskie tłumaczenie tej skróconej wersji.

Całkowita lista dzieł Brugmanna jest znacznie dłuższa. Niektóre z nich były ważne w swoim czasie, a niektóre nadal cieszą się niesłabnącym zainteresowaniem, ale jego reputacja opiera się na dwóch wydaniach Grundriss . Pozostają nieodzowne dla każdego indoeuropeisty i bardzo interesujące dla każdego, kto interesuje się językiem.

Brugmann otrzymał od króla Saksonii tytuł szlachecki, aw 1896 roku został zaproszony na jubileusz Uniwersytetu Princeton , gdzie uzyskał stopień doktora praw .

Pracuje

• Morphologische Untersuchungen auf dem Gebiete der indogermanischen Sprachen , z Hermannem Osthoffem („Badania morfologiczne w językach indoeuropejskich”; 6 tomów)
• „Problem krytyki tekstu homeryckiego” (1870)
• „Litewskie pieśni i opowieści ludowe” (z Augustem Leskienem ; 1882)
• Grundriss der vergleichenden Grammatik der indogermanischen Sprachen (1886) („Elementy gramatyki porównawczej języków indogermańskich”, 5 tomów)
• „Obecna pozycja filologii”
• „Gramatyka grecka
• „Krótka gramatyka porównawcza” (1902)
• „Die Syntax des einfachen Satzes im Indogermanischen” (1925)

Wraz z Wilhelmem Streitbergiem założył czasopismo Indogermanische Forschungen („Badania Indoeuropejskie”)

• Sommer, Ferdynand (1955). "Brugman(n), Karol." W: Historische Kommission der Bayrischen Akademie der Wissenschaften (Hrsg.). Neue Deutsche Biographie 2: Behaim - Bürkel. Berlin: Duncker & Humblot. 1955. S.667.
• Streitberg, Wilhelm : Karl Brugmann . W: Indogermanisches Jahrbuch . VII. Zespół, Jahrgang 1919, Berlin/Lipsk 1921, S. 143-152 (mit Schriftenverzeichnis).
• Wiese, Harald: Eine Zeitreise zu den Ursprüngen unserer Sprache. Wie die Indogermanistik unsere Wörter erklärt, Logos Verlag Berlin, 2007.
• Ten artykuł zawiera tekst z publikacji znajdującej się obecnie w domenie publicznej : Rines, George Edwin, wyd. (1920). „Brugmann, Friedrich Karl” . Encyklopedia amerykańska .