Morfologia rozproszona

W lingwistyce generatywnej morfologia rozproszona jest ramą teoretyczną wprowadzoną w 1993 roku przez Morrisa Halle'a i Aleca Marantza . Głównym założeniem morfologii rozproszonej jest to, że nie ma podziału na budowę słów i zdań. Składnia jest pojedynczym mechanizmem generatywnym, który tworzy odpowiedniki dźwiękowo-znaczeniowe, zarówno złożone frazy, jak i złożone słowa. Takie podejście rzuca wyzwanie tradycyjnemu pojęciu Leksykonu jako jednostki, w której tworzone są słowa pochodne i przechowywane są idiosynkratyczne odpowiedniki znaczeń słów. W morfologii rozproszonej nie ma jednolitego leksykonu, jak we wcześniejszych generatywnych ujęciach słowotwórstwa. Raczej funkcje, które inne teorie przypisują Leksykonowi, są rozdzielone między inne składniki gramatyki.

Przegląd morfologii rozproszonej

Podstawową zasadą morfologii rozproszonej jest to, że istnieje jeden silnik generatywny do tworzenia zarówno złożonych słów, jak i złożonych fraz: nie ma podziału na składnię i morfologię i nie ma leksykonu w znaczeniu, jakie ma w tradycyjnej gramatyce generatywnej. Distributed Morphology odrzuca pojęcie leksykonu w sposób, w jaki był używany. Każda operacja, która wystąpiłaby w „leksykonie” zgodnie z podejściem leksykalnym, jest uważana za zbyt niejasną w morfologii rozproszonej, która zamiast tego rozdziela te operacje na różne kroki i listy.

Termin morfologia rozproszona jest używany, ponieważ morfologia wypowiedzi jest wynikiem operacji rozłożonych na więcej niż jeden krok, z treścią z więcej niż jednej listy. W przeciwieństwie do leksykalnych modeli morfoskładni, morfologia rozproszona zakłada trzy elementy budowania wypowiedzi:

1. Lista formatywna zapewnia dane wejściowe dla składni.
2. Aby nadać wypowiedzi postsyntaktyczną treść fonologiczną, konsultowana jest lista wykładników (lista pozycji słownictwa).
3. Operacje składniowe (takie jak Merge , Move lub Agree w minimalistycznym frameworku) mają zastosowanie do formantów.

Istnieją trzy istotne listy w morfologii rozproszonej: lista formatywna, lista wykładników (pozycje słownictwa) i encyklopedia. Pozycje z tych list wchodzą do wyprowadzenia na różnych etapach.

Lista formatywna: korzenie neutralne dla kategorii

Lista formatywna, czasami nazywana leksykonem (ten termin będzie tutaj pomijany) w morfologii rozproszonej zawiera wszystkie pakiety cech semantycznych, a czasem syntaktycznych, które mogą wejść do obliczeń składniowych. Są to cechy, które można zinterpretować lub których nie można zinterpretować (takie jak [+/- animacja], [+/- liczba] itp.), którymi można manipulować w składni za pomocą operacji składniowych. Te pakiety cech nie mają żadnej treści fonologicznej; treść fonologiczna jest im przypisywana dopiero przy pisowni, czyli po zakończeniu wszystkich operacji składniowych. Lista formatywna w morfologii rozproszonej różni się zatem od Leksykonu w tradycyjnej gramatyce generatywnej, która obejmuje elementy leksykalne (takie jak słowa i morfemy ) w języku.

Jak sama nazwa wskazuje, lista formatywna zawiera tak zwane formatywy lub korzenie. W Distributed Morphology proponuje się, aby korzenie były neutralne pod względem kategorii i podlegały kategoryzacji według elementów funkcjonalnych. Rdzenie same w sobie nie mają kategorii gramatycznych i reprezentują jedynie wiązkę cech semantycznych, które należy objaśnić. Notacja pierwiastków w morfologii rozproszonej generalnie używa symbolu pierwiastka kwadratowego, z dowolną liczbą lub z ortograficzną reprezentacją pierwiastka. Na przykład miłość , bez kategorii gramatycznej, można wyrazić jako √362 lub jako √MIŁOŚĆ.

Badacze przyjmujący podejście Distributed Morphology zgadzają się, że korzenie należy klasyfikować według elementów funkcjonalnych. Można to zrobić na wiele sposobów. Poniżej wymieniono cztery możliwe trasy.

1. Korzenie są łączone jako uzupełnienie elementów funkcjonalnych, które je kategoryzują.
2. Korzenie są łączone jako modyfikatory elementów funkcjonalnych, które je kategoryzują.
3. Niektóre korzenie są łączone jako modyfikatory, a inne jako uzupełnienia elementów funkcyjnych, które je kategoryzują.
4. Korzenie są wstawiane postsyntaktycznie i nie łączą się z uzupełnieniami ani modyfikatorami.

Od 2020 r. Nie ma zgody co do tego, które podejście najdokładniej opisuje konfigurację strukturalną kategoryzacji korzeni.

Lista wykładników: elementy słownictwa

Pozycje słownictwa kojarzą treść fonologiczną z tablicami niedookreślonych cech składniowych i/lub semantycznych – cech wymienionych w Leksykonie – i są pojęciem najbliższym tradycyjnemu morfemowi znanemu z gramatyki generatywnej. Morfologia postsyntaktyczna zakłada, że ​​operacja ta ma miejsce po wystąpieniu samej składni.

Pozycje słownictwa są również znane jako lista wykładników. W morfologii rozproszonej, po zakończeniu składni danej wypowiedzi, należy zapoznać się z listą wykładników w celu dostarczenia treści fonologicznej. Nazywa się to „eksponowaniem” przedmiotu. Innymi słowy, element słownictwa jest relacją między ciągiem fonologicznym (który może być również zerem lub zerem) a kontekstem, w którym ten ciąg może zostać wstawiony. Pozycje słownictwa konkurują o wstawienie do węzłów składniowych w momencie przeliterowania, tj. po zakończeniu operacji składniowych. Poniżej znajduje się przykład elementu słownictwa w morfologii rozproszonej:

Afiks w języku rosyjskim można przedstawić w następujący sposób:

/n/ <--> [___, +uczestnik +mówca, liczba mnoga]

Ciąg fonologiczny po lewej stronie jest dostępny do wstawienia do węzła o cechach opisanych po prawej stronie.

Rdzenie, czyli formacje z Listy formatywnej, eksponowane są na podstawie ich cech. Na przykład paradygmat zaimkowy pierwszej osoby liczby pojedynczej w języku angielskim jest przedstawiony w następujący sposób:

[+1 +sing +nom +prn] ←→ /aj/ [+1 +sing +prn] ←→ /mi/

Użycie /mi/ nie wydaje się na pierwszy rzut oka niefortunne w kontekście mianownika. Jeśli /mi/ nabył mianownik w składni, wydaje się właściwe jego użycie. Jednak /aj/ jest określone dla funkcji [+nom] i dlatego musi blokować użycie /mi/ w kontekście mianownika. Jest to znane jako warunek maksymalnego podzbioru lub zasada gdzie indziej: jeśli dwa elementy mają podobny zestaw cech, wygra ten, który jest bardziej szczegółowy. Zilustrowane w notacji logicznej:

f(E1) ⊂ f(T), f(E2) ⊂ f(T) i f(E1) ⊂ f(E2) → f(E2) wygrywa.

W tym przypadku zarówno /mi/, jak i /aj/ mają podzbiór cech f(T), ale /aj/ ma podzbiór maksymalny.

Encyklopedia

Encyklopedia łączy jednostki syntaktyczne ze specjalnymi, niekompozycyjnymi aspektami znaczenia. Ta lista określa operacje interpretacyjne, które realizują w sensie semantycznym końcowe węzły pełnego wyprowadzenia składniowego. Na przykład uważa się, że przymiotniki porównywalne i porównywalne reprezentują dwie różne struktury. Pierwszy z nich ma złożone znaczenie „być w stanie porównać” – rdzeń łączy się z kategoryzatorem V-, a oba łączą się z sufiksem –able . Drugi ma idiomatyczne znaczenie słowa „równy” zaczerpnięte bezpośrednio z Encyklopedii – tutaj rdzeń łączy się bezpośrednio z sufiksem –able .

Pochodzenie

Model Y minimalizmu , jak również operacje składniowe postulowane w minimalizmie, są zachowane w morfologii rozproszonej. Wyprowadzenie frazy/słowa przebiega w następujący sposób:

1. Podzbiór Leksykonu , tj. pewna kombinacja cech interpretowalnych i nieinterpretowalnych oraz rdzenie leksykalne neutralne dla kategorii (np. √CAT) wchodzą do obliczeń. Cechy te określają relacje strukturalne, które są spełnione poprzez działanie operacji składniowych, takich jak Merge, Move czy Agree. Na przykład, jeśli węzeł A ma cechę [+ mnoga], podczas gdy węzeł B nie ma żadnej wartości przypisanej do cechy [liczba mnoga], wówczas węzeł B może stać się [+ liczba mnoga], jeśli jest w odpowiedniej konfiguracji z węzłem A dla Zgoda na stosować. Rdzenie neutralne dla kategorii łączą się z kategoryzatorem, np. N-, A-, V- i zamieniają się w odpowiedni rzeczownik kategorii, przymiotnik lub czasownik. Gdy spełnione są wszystkie relacje określone cechami występującymi w numeracji, derywacja składniowa jest zakończona; istnieje konfiguracja węzłów końcowych, z różnymi kombinacjami cech i ich wartości oraz rdzeni, ale bez zawartości fonologicznej przypisanej do tych węzłów. Podczas przeliterowania ma miejsce tradycyjny podział modelu Y na formę logiczną (LF) i formę fonetyczną (PF).
2. W LF za semantyczną interpretację węzłów końcowych odpowiada Encyklopedia . Na tym etapie przypisuje się wszelkie niekompozycyjne i idiosynkratyczne znaczenie związane z wiązkami cech i rdzeniami leksykalnymi obecnymi na końcu obliczeń składniowych.
3. Po zakończeniu operacji składniowych pewne operacje morfologiczne (patrz poniżej) mają zastosowanie przed jakimkolwiek przypisaniem treści fonologicznej do węzłów końcowych.
4. Po zakończeniu tych operacji morfologicznych zawartość fonologiczna jest ostatecznie przypisywana do węzłów końcowych poprzez rywalizację elementów słownictwa do wstawienia. Jak działa konkurencja? Każdy węzeł końcowy zawiera pakiet funkcji, a wszystkie elementy słownictwa konkurują o wstawienie do węzłów końcowych. Element słownictwa, który wygrywa konkurencję i jest wstawiany w określonym węźle końcowym, jest elementem, który jest najbardziej określony dla tego węzła. Na przykład, jeśli na końcu derywacji znajduje się węzeł końcowy z cechami [+przeszłość, + liczba mnoga, +trzecia osoba] i rdzeniem leksykalnym √PLAY, to treścią fonologiczną, która zostanie przypisana do węzła, będzie jeden odpowiadający „played”, ponieważ najbardziej szczegółowym elementem słownictwa dla tego węzła jest element /d/ <--> [___, +przeszłość, liczba mnoga, trzecia osoba]. Należy zauważyć, że ten element słownictwa nie odpowiada dokładnie cechom węzła końcowego; wygrywa jednak konkurencję, ponieważ w języku angielskim jest najbardziej sprecyzowanym elementem słownictwa dla określonych wartości cech występujących w węźle. Rywalizacja o wstawienie jest regulowana przez zasadę podzbioru, której następująca wersja pochodzi z Halle (1997):

Wykładnik fonologiczny elementu słownictwa jest wstawiany do morfemu w końcowym łańcuchu, jeśli element pasuje do wszystkich lub podzbioru cech gramatycznych określonych w morfemie końcowym. Wstawienie nie ma miejsca, jeśli pozycja Słownika zawiera cechy nieobecne w morfemie. Jeżeli kilka pozycji Słownika spełnia warunki wstawienia, należy wybrać pozycję odpowiadającą największej liczbie cech określonych w morfemie końcowym.

Operacje morfologiczne

Morfologia rozproszona rozpoznaje szereg operacji specyficznych dla morfologii, które występują postsyntaktycznie. Nie ma zgody co do kolejności stosowania tych operacji morfologicznych w odniesieniu do wstawiania słownictwa i ogólnie uważa się, że niektóre operacje mają zastosowanie przed wstawieniem słownictwa, podczas gdy inne dotyczą samych elementów słownictwa. Na przykład Embick i Noyer (2001) argumentują, że Obniżanie ma zastosowanie przed wstawieniem Słownika, podczas gdy Lokalna Dyslokacja ma zastosowanie później.

Oprócz operacji opisanych powyżej, niektórzy badacze (między innymi Embick 1997) sugerowali, że istnieją morfemy, które reprezentują cechy czysto formalne i są wstawiane postsyntaktycznie, ale przed przeliterowaniem: morfemy te nazywane są „morfemami zdysocjowanymi”.

Fuzja morfologiczna

Połączenie morfologiczne zostało uogólnione w następujący sposób w Marantz 1988: 261:

Połączenie morfologiczne:

Na każdym poziomie analizy syntaktycznej (struktura d, struktura s, struktura fonologiczna) relacja między X i Y może być zastąpiona (wyrażona przez) przyłączenie głowy leksykalnej X do głowy leksykalnej Y.

Dwa węzły syntaktyczne mogą ulec Morfologicznemu Połączeniu, z zastrzeżeniem warunków dobrego ukształtowania morfofonologicznego.

Mapowanie wiele do jednego między składnią a morfologią: fuzja cech

Dwa węzły, które przeszły połączenie morfologiczne lub które zostały połączone przez syntaktyczny ruch głowy, mogą przejść fuzję, dając jeden pojedynczy węzeł do wstawienia słownictwa. Relacja wiele do jednego, w której dwa terminale syntaktyczne są realizowane jako pojedynczy wykładnik ( portmanteau ).

Przykład można znaleźć w języku suahili , który ma osobne wykładniki dla zgodności podmiotu (np. 1. liczba mnoga tu- ) i negacji ( ha- ):

tu-

My-

ta-

będzie-

pend-a

Miłość

kiswahili

suahili

tu -ta-pend-a kiswahili

pokochamy suahili

ha-

NEG- _

tu-

My-

ta-

będzie-

pend-a

Miłość

kiswahili

suahili

ha- tu -ta-pend-a kiswahili

NEG- pokochamy suahili

Jednak wykładnik pierwszej osoby liczby pojedynczej ni- i negacja ha- ulegają fuzji i są realizowane jako si- :

*ha-

NEG- _

ni-

I-

ta

będzie-

pend-a

Miłość

kiswahili

suahili

*ha- ni- ta pend-a kiswahili

NEG- pokocham suahili

si-

NEG .I-

ta-

będzie-

pend-a

Miłość

Kiswahili

suahili

si -ta-pend-a Kiswahili

NEG.I- will- love Swaihili

Alternatywna analiza sześciowykładnika mówi, że nie ma fuzji, ale raczej alomorfię kontekstową:

si-

NEG- _

Ø

I-

ta-

będzie-

pend-a

Miłość

Kiswahili

suahili

si- Ø tapend-a Kiswahili

NEG- I- will- love Swaihili

Rozszczepienie

Rozszczepienie odnosi się do podziału jednego węzła końcowego na dwa odrębne węzły końcowe przed wstawieniem słownictwa. Niektóre z najbardziej znanych przypadków rozszczepienia obejmują niedoskonałe koniugacje języka semickiego , w których morfologia zgodności jest podzielona na część przedrostkową i sufiksalną, jak zbadano w pracy Noyera (1992). Rozszczepienie może również wystąpić, gdy wstawienie elementu Słownika usuwa wewnętrzne cechy elementu Słownika z węzła końcowego, pozostawiając inne funkcje dostępne do ewentualnego wstawienia; jeśli ma zastosowanie rozszczepienie, można wstawić inne pozycje słownictwa, aby rozładować pozostałe funkcje. Kiedy następuje rozszczepienie, na kolejność morfemów wpływa złożoność cechowa elementów słownictwa.

Zubożenie funkcji

Zubożenie (termin wprowadzony do teorii w Bonet 1991) odnosi się do zmiany zawartości cechy na węźle końcowym przed wstawieniem słownictwa, skutkującej mniej zaznaczoną zawartością cechy.

• Usuwanie cechy: Jest to realizowane poprzez usunięcie cechy lub zmianę jej wartości z zaznaczonej na nieoznaczoną (np. [+liczba mnoga] na [-liczba mnoga]). Zubożenie odpowiada za przypadki, w których przeliterowanie węzła końcowego przez element słownika o określonej charakterystyce jest blokowane przez mniej specyficzny element słownika.
• Zatarcie funkcji: Zubożenie może dotyczyć całego węzła końcowego (a nie tylko jednej z jego cech), w takim przypadku nazywa się to „zatarciem”. Skutkuje to całkowitym brakiem morfemu w strukturze wyrazu.

Opuszczenie

Obniżanie jest wrażliwe na nagłówek składniowy i działa na abstrakcyjnych wiązkach cech, po ruchu składniowym, ale przed wstawieniem słownictwa. Opuszczanie ma miejsce, gdy głowa X obniża się do głowy swojego dopełnienia Y. Na przykład T w języku angielskim (np. +past) obniża się, aby było realizowane na głowie swojego dopełnienia V, jak w „John [ _TP t _T [ _vP grał na pianinie]]”. Przyłączony przysłówek nie zablokuje tego ruchu składniowego, ponieważ jest wrażliwy raczej na namysł syntaktyczny niż na liniowe sąsiedztwo: „John umiejętnie grał na pianinie”. Z drugiej strony głowa połączonej negacji zablokuje ten ruch i uruchomi „do wstawienia”: „Jan nie grał na pianinie” (Embick i Noyer 2001: 564).

Dyslokacja lokalna

Pozycje słownika sąsiadujące ze strunami mogą podlegać lokalnemu przemieszczeniu, w którym dwie pozycje tworzą jednostkę, z odwróconym porządkiem liniowym. Embick i Noyer (2001) sugerują, że linearyzacja ma miejsce na etapie wprowadzania słownictwa. W tym momencie możliwa jest zmiana kolejności liniowo sąsiadujących elementów słownictwa. Ta zmiana kolejności musi jednak szanować relacje między składnikami. W linearyzacji [X [Z*Y]] X może ulec lokalnemu przemieszczeniu, dając linearyzację: [[ _Z° Z+X]*Y]], ponieważ Z nadal przylega do Y z lewej strony, chociaż Z jest teraz wewnętrznie złożona głowa (Embick i Noyer 2001: 563). Relacja między X i Z została poprawnie przekonwertowana przez dyslokację lokalną. Ponieważ relacje między składnikami zostały zachowane lub odpowiednio przekształcone, wyprowadzenie jest dobrze sformułowane. Lokalna dyslokacja ma zastosowanie po wstawieniu słownika w celu zmiany kolejności dwóch liniowo sąsiadujących ze sobą elementów, takich jak cecha porównawcza i przymiotnik w Jan jest mądrzejszy niż Mary. , który kontrastuje z Janem, jest inteligentniejszy od Marii. ; w tym przypadku ruch nawiązuje do cech fonologicznych przenoszonych elementów, przesuwając -er po przymiotniku jednosylabowym, pozostawiając więcej w pozycji dominującej nad przymiotnikiem (Embick & Noyer 2001:564).

Rozproszone podejście morfologiczne do podstawowych zagadnień teoretycznych

Kolejność morfemów

W morfologii rozproszonej liniowy porządek morfemów jest określony przez ich hierarchiczną pozycję w strukturze syntaktycznej, a także przez pewne operacje postsyntaktyczne. Ruch głowy jest główną operacją składniową określającą kolejność morfemów, podczas gdy Morphological Merger (lub Merger under Adjacency) jest główną operacją postsyntaktyczną ukierunkowaną na kolejność afiksów. Inne operacje postsyntaktyczne, które mogą wpływać na kolejność morfemów, to Obniżenie i Lokalna dyslokacja (szczegółowe informacje na temat tych operacji znajdują się w poprzedniej sekcji).

Ruch głowy

Ruch głowy podlega Ograniczeniu Ruchu Głowy, zgodnie z którym kiedy głowa się porusza, nie może ominąć przeszkadzającej głowy. Lewy dodatek i ograniczenie ruchu głowy zapewniają, że obowiązuje zasada lustra. Mechanizmem syntaktycznym odpowiedzialnym za efekty zasady lustra jest ruch głowy: głowy podnoszą się i lewe przylegają do wyższych głów. Ogólną zasadą porządku morfemów jest zasada lustrzana (po raz pierwszy sformułowana przez Bakera 1985), zgodnie z którą liniowy porządek morfemów jest lustrzanym odbiciem hierarchii projekcji składniowych. Na przykład w rzeczowniku w liczbie mnogiej, takim jak kot-s , morfem liczby mnogiej znajduje się wyżej w hierarchii niż rzeczownik: [ _NumP -s[ _NP kot]]. Zasada lustra mówi, że liniowy porządek morfemu liczby mnogiej w odniesieniu do rzeczownika powinien być lustrzanym odbiciem ich hierarchii, a mianowicie poświadczonych kotów . Badania przeprowadzone po Baker (1985) wykazały, że istnieje kilka oczywistych naruszeń Zasady Lustra i że jest więcej operacji związanych z określeniem ostatecznego liniowego porządku morfemów. Po pierwsze, złagodzono wymóg lewego sprzężenia ruchu głowy, ponieważ wykazano, że prawe sprzężenie jest możliwe (Harley 2010 między innymi ). Dlatego różne głowy mogą mieć specyfikację dla prawego i lewego dodatku. Możemy sobie wyobrazić na przykład, że istnieje język, w którym ruch głowy rzeczownika do głowy liczby jest określony dla prawego dodatku, a nie lewego dodatku, jak ma to miejsce w języku angielskim. W tym języku przewidywana kolejność rzeczownika i morfemu liczby mnogiej byłaby wtedy s-cat . Zauważ jednak, że prawy kontra lewy dodatek określa, czy afiks zostanie zrealizowany jako przedrostek czy sufiks: jego bliskość do rdzenia nadal będzie odzwierciedlać porządek hierarchiczny. Spójrzmy na hipotetyczny przykład, aby to wyjaśnić. Zakładając, że Czas jest połączony wyżej niż Aspekt, istnieją cztery możliwe porządki dla morfemów czasu i aspektu w odniesieniu do rdzenia czasownika, gdy tylko pozwolimy na zróżnicowanie między lewym a prawym dodatkiem w ruchu głowy.

1. Czasownik – Aspekt – Czas
2. Czas – Czasownik – Aspekt
3. Aspekt-Czasownik-Czas
4. Czasownik-Aspekt-Czasownik

Co najważniejsze, przewiduje się, że następujące dwa zamówienia będą niemożliwe.

1. Aspekt-Czasownik
2. Czasownik – Czas – Aspekt

Te porządki to rzędy, w których morfem czasu jest bliżej rdzenia niż morfem aspektu. Ponieważ Aspekt jest scalany przed czasem, a porządek morfemów nadal odzwierciedla porządek hierarchiczny, przewiduje się, że taka konfiguracja jest niemożliwa.

Wreszcie, niektóre operacje postsyntaktyczne mogą wpływać na kolejność morfemów. Najlepiej przebadanym jest Morphological Merger lub Merger Under Adjacency. Ta operacja łączy dwa sąsiednie węzły końcowe w jedno słowo morfologiczne. Innymi słowy, pozwala na połączenie dwóch sąsiadujących ze sobą głów w jedno słowo bez syntaktycznego ruchu głowy – operacja jest postsyntaktyczna. Ta operacja polega na, powiedzmy, obniżeniu afiksu morfemu czasu przeszłego w języku angielskim we wczesnej składni generatywnej. Aby operacja miała zastosowanie, kluczowe jest, aby morfemy, które mają zostać połączone, sąsiadowały liniowo.

Allomorfia

Podstawową ideą wyprowadzania allomorfii w morfologii rozproszonej jest niedookreślenie. Werbalne porozumienie w czasie teraźniejszym w języku angielskim przybiera formę / -s / w trzeciej osobie liczby pojedynczej („np. John zjada bolońską”), a we wszystkich innych przypadkach / Ø / („jem bolońską”; „oni jedzą bolońską” ). Wykładniki fonologiczne węzłów końcowych wiązek cech w drzewie syntaktycznym są wymienione na Liście wykładników. Możemy uchwycić fakt, że /-s/ ma znacznie mniejszy rozkład niż /Ø/ za pomocą następujących wpisów na liście wykładników:

1. [3sg, teraźniejszość] ↔ /-s/
2. [obecny] ↔ /Ř/

/-s/ zostanie wstawiony, gdy zostanie spełniona jego pełna specyfikacja funkcji. Jednak we wszystkich innych przypadkach w czasie teraźniejszym, takich jak [2sg, teraźniejszość] lub [1sg, teraźniejszość], zostanie wstawione /Ø/. Jest to użycie niedookreślenia, idei, że istnieje „domyślny” morfem, który jest wstawiany w ogólnym przypadku, oraz bardziej szczegółowe morfemy, które są wstawiane w bardziej szczegółowych przypadkach, gdy ich specyfikacje cechowe są spełnione. W powyższym przykładzie /Ø/ jest niedookreślone w tym sensie, że nie jest określone dla osoby. Niedokreślenie opiera się na „warunku maksymalnego podzbioru”.

Warunek maksymalnego podzbioru stwierdza po pierwsze, że aby dany wykładnik E został wstawiony do jakiejś wiązki cech T, specyfikacja cech na E musi być podzbiorem cech na T. W ten sposób /-s/ nie jest możliwym wykładnikiem dla pakietu funkcji [2sg, obecny]. Jednak /Ø/ jest możliwym wykładnikiem pakietu funkcji [3sg, present]. Aby upewnić się, że /-s/ jest wybrane zamiast /Ø/ dla wiązki [3sg, present], warunek maksymalnego podzbioru stwierdza po drugie, że między dwoma wykładnikami E i F, z których oba zawierają podzbiór cech w wiązce cech T, zostanie wybrany wykładnik zawierający maksymalny podzbiór cech w T.

Specyfikacja cech wywodzi allomorfię z paradygmatów cech. Allomorfia, w której różne wykładniki fonologiczne tego samego pakietu cech są idiosynkratycznie realizowane w zależności od środowiska morfologicznego lub fonologicznego, jest ujmowana poprzez specyfikację kontekstową. Przykładem takiej alomorfii jest angielski znacznik liczby mnogiej. Typowym angielskim znacznikiem liczby mnogiej jest /-z/, jak w przypadku byków. Jednak liczba mnoga słowa dziecko to dzieci, a liczba mnoga słowa kaktus to kaktusy. Ponieważ wybór wykładnika morfemu w liczbie mnogiej nie jest związany z cechami, ale raczej po prostu z rdzeniem, do którego jest przywiązany, korzenie muszą być wymienione w specyfikacji kontekstowej:

1. [-sg] ↔ /-z/
2. [-sg] ↔ /-ren/ / _ {dziecko}
3. [-sg] ↔ /-i/ / _ {kaktus}

Jeśli spełniona jest specyfikacja kontekstowa jakiegoś elementu, jest on wstawiany. W przeciwnym razie wstaw element, który nie ma specyfikacji kontekstowej. To jest przykład „warunku gdzie indziej”. Zauważ, że podany powyżej warunek maksymalnego podzbioru jest formalną instancją warunku gdzie indziej.

Specyfikacja kontekstowa jest również używana do wyjaśnienia fonologicznie uwarunkowanej allomorfii supletywnej, przy użyciu kontekstów fonologicznych. Zatem pojedynczy nieokreślony znacznik w języku angielskim można określić w następujący sposób (możemy również zawęzić jeden z allomorfów, aby wyrazić domyślny morfem):

1. [-def, +sg] ↔ an / _V
2. [-def, +sg] ↔ a / _C

Przewidywanie dotyczące allomorfii supletywnej w allomorfii rozproszonej jest takie, że zakładając, że wykładniki są wstawiane oddolnie do drzewa składniowego, zawsze powinno być „zwrócone do wewnątrz”. Oznacza to, że allomorfia kontekstualna może obejmować jedynie wybór allomorfu na podstawie czegoś niższego w drzewie. Oznacza to, że środowiska kontekstowe muszą zawsze obejmować elementy znajdujące się niżej w drzewie.

Morfologicznie uwarunkowana allomorfia może obejmować zasady uzupełniania (jak w go-Ø/wen-t ) lub ponownego dostosowywania, które mają zastosowanie w kontekście niektórych pozycji słownictwa (jak w buy-Ø/buy-t ). Reguły uzupełniania i ponownego dostosowywania mają zastosowanie do węzła końcowego i powiązanego z nim elementu słownictwa – w przeciwieństwie do afiksacji, która łączy ten węzeł końcowy z oddzielnym węzłem końcowym, który ma swój własny, odrębny (choć potencjalnie zerowy) element słownika. Suplementacja wynika z rywalizacji pozycji słownictwa o wstawienie do węzła końcowego. Konkurencja obejmująca podstawowe pozycje słownictwa jest jednak tematem ciągłych badań. Wczesne prace w Distributed Morphology sugerują, że w składni pojawia się pojedynczy, abstrakcyjny rdzeń leksykalny; z tego punktu widzenia korzenie nie konkurują o wstawienie do węzłów korzeniowych, ale istnieją w swobodnej odmianie, ograniczonej jedynie przez semantyczną i pragmatyczną prawidłowość. Późniejsze badania zasugerowały, że dystrybucja podstawowych pozycji słownictwa może być ograniczona gramatycznie (Embick 2000, Pfau 2000, Marantz 2013); oznacza to, że korzenie mogą być ograniczone pod względem cech, a tym samym podlegać konkurencji. Kwestia, czy zmiany korzeni, takie jak kup-Ø/kup-t, są lepiej obsługiwane przez zasady suplementacji lub korekty, pozostaje tematem debaty (Embick i Marantz 2008, Siddiqi 2009, Bonet i Harbor 2012).

Termin uzupełnienie odnosi się do allomorfii elementu leksykalnego klasy otwartej. Aby zapoznać się z szeroko zakrojonymi badaniami suplecji w kontekście porównawczej i superlatywnej morfologii przymiotników w ogólnych ramach morfologii rozproszonej, patrz Bobaljik (2012).

Hipoteza powstrzymywania

Hipoteza zawierania jest teorią w ramach Distributed Morphology, rozwiniętą przez Bobaljika (2012) w celu wyjaśnienia ograniczeń wzorców uzupełnienia widocznych w języku. W Stanach:

„Reprezentacja superlatywu właściwie zawiera reprezentację porównania (we wszystkich językach, które mają morfologiczny superlatyw)”.

Bobaljik argumentuje, że jeśli język ma formę najwyższą , musi opierać się na formie porównawczej. Innymi słowy, formy najwyższego stopnia i samego przymiotnika nie można zbudować z tego samego rdzenia z wyłączeniem stopnia najwyższego (tzw. wzorzec *ABA), ponieważ stopień wyższy jest z konieczności zawarty w formie najwyższego stopnia. Tak więc języki pozwalają:

1. AAA: Wszystkie trzy formy mają być zbudowane z tego samego rdzenia przymiotnikowego
2. ABB: Stopień wyższy i stopień najwyższy są uzupełnieniem i dlatego mają inny rdzeń niż sam przymiotnik
3. ABC: Sam przymiotnik, stopień porównawczy i najwyższy są zbudowane z różnych korzeni

Wzór	Język	Przymiotnik	Porównawczy	Superlatyw
AAA	perski	X	X-tær	X-tær-in
	język węgierski	X	X-bb	noga-X-bb
	Czukczi	X	X-əŋ	ənan-X-əŋ
WĄTEK	język angielski	Dobry	lepsza	to, co najlepsze
	Czech	špatn-ý 'zły'	hor-ší 'gorzej'	nej-hor-ší 'najgorszy'
ABC	łacina	premia 'Dobry'	melior 'lepsza'	optymalnie 'to, co najlepsze'

Wyłączenie wzorca *ABA oznacza, że ​​teoretycznie nie powinien istnieć język z wzorcem analogicznym do * dobry – lepszy – najlepszy . Wzorce AAB (w których superlatyw jest uzupełnieniem, ale stopień porównawczy opiera się na samym przymiotniku) są teoretycznie możliwe, ale zdarza się, że są rzadkie w językach świata. Zgodnie z modelem morfologii rozproszonej struktura superlatywu wyglądałaby następująco: [ _SPRL [ _CMPR [ _PRZYM. Przymiotnik ] Porównawczy ] Najwyższy ]. Tak więc wykładnik morfemu porównawczego dołącza się do nagiego przymiotnika, a wykładnik morfemu najwyższego dołącza do formy porównawczej (lub zastępuje ją w przypadkach uzupełniających). Jako przykład można podać następujące zasady dla języka czeskiego:

1. √ ZŁY → špatn-
2. √ ZŁY → hor- / ___ CMPR
3. CMPR → -ší
4. SPRL → nej-

Reguła 2 powyżej mówi, że korzeń BAD jest uzupełniany w środowisku porównawczym. Co za tym idzie, forma najwyższa dołącza przedrostek nej- do horši , a nie do špatns- , ponieważ stopień porównawczy jest jedyną strukturą, jaką widzi. W przypadku łaciny, w której uzupełniono zarówno stopień porównawczy , jak i najwyższy, można przyjąć następujące zasady:

1. √ DOBRY → dobry-
2. √ DOBRY → mel- / ___ CMPR
3. √ DOBRY → opt- / ___ SPRL
4. CMPR → -ior
5. SPRL → -imus

Ponieważ wzorzec * ABA wymagałby bezpośredniego połączenia przymiotnika z węzłem najwyższym, jest to teoretycznie niemożliwe z powodu pośredniego węzła porównawczego i nie jest również potwierdzone w językach świata. Nevins (2015) wspiera tę strukturę, argumentując, że semantyka superlatywu zależy od semantyki porównania.

1. Porównanie: Y jest bardziej ADJ niż X
2. Superlatyw: Dla wszystkich X, Y jest bardziej ADJ niż X

Definicja porównawcza zawiera się w definicji superlatywu, a zatem definicja superlatywu musi obowiązkowo obejmować ją swoją strukturą.

Paradygmaty morfologiczne

W morfologii rozproszonej paradygmaty morfologiczne są postrzegane jako epifenomeny. Nieregularne formy lub luki związane z paradygmatami są wyjaśniane poprzez rywalizację o wstawienie słownictwa.

Znaczenie w morfologii rozproszonej

W morfologii rozproszonej istnieją dwa różne rodzaje znaczeń: znaczenie związane z wiązkami cech leksykonu i znaczenie idiosynkratyczne wymienione w encyklopedii. Uważa się, że znaczenie encyklopedyczne jest związane z korzeniami leksykalnymi, a nie z pełnymi frazami.

Allosemia

Allosemia – zjawisko, w którym pojedynczy morfem może mieć wiele realizacji semantycznych – jest obsługiwana w ten sam sposób, w jaki obsługiwana jest allomorfia w DM: poprzez specyfikację kontekstową i Warunek Gdzie indziej. Lista encyklopedyczna zawiera semantyczne znaczenie i kontekst dla każdego wpisu na liście. Kiedy pojedynczy morfem ma wiele możliwych znaczeń, ma wiele wpisów na liście encyklopedycznej. W ten sposób możemy wyprowadzić wiele możliwych znaczeń słowa „wygląd” za pomocą następujących wpisów: (uwaga: √ oznacza pierwiastek kwadratowy, CAPS LOCK oznacza pojęcie semantyczne)

1. √ wygląd ←→ WYGLĄD FIZYCZNY / [__]V Przym
2. √ spójrz ←→ WZGLĘDNE SPOJRZENIE / [__]R
3. √ spójrz ←→ SKONSULTUJ SIĘ ZE ŹRÓDŁEM / [ __ up]V
4. √ patrz ←→ λ x, λ y, y patrzy na x / gdzie indziej

Specyfikacje kontekstowe dla wyglądu √ zapewnią odpowiednią interpretację w danym kontekście. Specyfikacje kontekstowe mogą zawierać tylko różne informacje, takie jak klasa słowa elementu, klasa słowa węzła siostrzanego, a nawet określony morfem węzła siostrzanego. Nie może jednak zawierać żadnych informacji o węźle niebędącym siostrzanym (chociaż wystąpią pewne komplikacje, gdy słowo pojawi się między słowem a odpowiednim węzłem siostrzanym, np. „zajrzyj do książki”). I, podobnie jak w Liście Wykładników, pozycja na Liście Encyklopedycznej może być określona jako wstawiona „gdzie indziej:” we wszystkich kontekstach, w których nie są spełnione kontekstowe specyfikacje wszystkich innych wpisów dla tego morfemu. Oprócz wyrażenia pojęcia „domyślnego” znaczenia semantycznego danego morfemu, posiadanie warunku gdzie indziej jako wyraźnej specyfikacji kontekstowej pozwala również na wyrażenie morfemów, które nie mają domyślnego znaczenia semantycznego. Dla wielu anglojęzycznych słowo „cahoot” ma swoją interpretację tylko wtedy, gdy jest poprzedzone słowem „in” (np. John był w zmowie z Rosjanami). Hasło „cahoot” może mieć następujący wpis w takim kontekście:

1. √ zmowa ←→ KONSPIRACJA / [ w [ ___ -sg ] ]

Aby wyrazić fakt, że jest to jedyny kontekst, w którym zmowa ma znaczenie, zakładamy po prostu, że nie ma wpisu dla zmowy z warunkiem gdzie indziej dla jego kontekstowej specyfikacji. Tak więc, dopuszczając pominięcie specyfikacji gdzie indziej, możemy wyrazić fakt, że niektóre morfemy wymagają specyficznego kontekstu do interpretacji. Możemy użyć specyfikacji kontekstowej do modelowania innych aspektów znaczenia idiomatycznego, a mianowicie faktu, że znaczenie idiomatyczne często nie utrzymuje się w różnych konfiguracjach składniowych. Wyrażenie gówno uderzyło w wentylator traci swoje idiomatyczne znaczenie, jeśli jest pasywowane: #wentylator został trafiony przez gówno. Możemy to wyrazić, określając głos na specyfikacji kontekstowej dla czasownika:

1. √ hit ←→STAŃ SIĘ SYTUACJĄ EKSTREMALNĄ / [głosowy [ ____ fan]]

Wreszcie, podobnie jak w allomorfii, zasada maksymalnego podzbioru będzie odgrywać rolę, jeśli specyfikacja kontekstowa dla jednego allosemu jest podzbiorem innego allosemu. Podczas gdy poniższe wpisy dotyczące jedzenia, mające na celu wyrażenie dwóch możliwych znaczeń wyrażenia zjedz (np. Jan zjadł historię vs. Jan zjadł całe swoje jedzenie), niekoniecznie są dokładnymi specyfikacjami, ilustrują hipotetyczne użycie Maksymalny warunek podzbioru:

1. √ jeść ←→ CIESZ SIĘ / [ ____ up] [przedmiot nieżywnościowy]
2. √ jeść ←→ DOKOŃCZ JEDZENIE / [ ____ góra]

Wpis ZAKOŃCZ JEDZENIE dla √ jedz zostanie wstawiony za każdym razem, gdy po jedzeniu następuje jakikolwiek przedmiot spożywczy. Jednak gdy po zjedzeniu następuje przedmiot nieżywnościowy, specyfikacje kontekstowe obu wpisów zostaną spełnione. Jednak wpis ENJOY jest wstawiany, ponieważ spełnionych jest więcej warunków w jego specyfikacji kontekstowej. Zatem warunek maksymalnego podzbioru wybierze alloseme, którego specyfikacja kontekstowa jest w pełni spełniona, gdy istnieje konkurencja między wpisami na liście encyklopedycznej.

Odmiana międzyjęzykowa

Ponieważ model morfologii rozproszonej składa się z trzech list (lista formatywna, lista wykładników, encyklopedia), spodziewamy się, że we wszystkich trzech z nich będzie zlokalizowana zmienność międzyjęzykowa. Pakiety funkcji i ich struktura mogą różnić się w zależności od języka (lista formatywna), co może wpływać zarówno na operacje składniowe, jak i postsyntaktyczne. Pozycje słownictwa (lista wykładników) mogą się również różnić międzyjęzykowo. Wreszcie oczekuje się, że interpretacja korzeni (Encyklopedia) będzie wykazywać zróżnicowanie.

Bibliografia

• Arregi, Karol; Andrew Nevinsa (2007). „Zatarcie a zubożenie w baskijskim ograniczeniu g- / z-”. Materiały z 26. Penn Linguistics Colloquium, Penn Working Papers in Linguistics . 13 (1): 1–14.
• Arregi, Karlos i Andrew Nevins. (2012). Morfotaktyka: baskijskie środki pomocnicze i struktura ortografii . Tom. 86. Dordrecht: Springer. [1]
• Piekarz, Marek . 1985. Zasada lustra i wyjaśnienie morfosyntaktyczne. Zapytanie językowe 16: 373–415.
• Bobaljik, Jonathan David (2012). Uniwersały w morfologii porównawczej: uzupełnienie, superlatywy i struktura słów . Cambridge, MA: MIT Press. [2]
• Bonet, Eulalia (1991). Morfologia po składni: klityka zaimkowa w romansie . Rozprawa doktorska, MIT. Dystrybuowane przez MIT Working Papers in Linguistics.
• Bonet, Eulàlia i Daniel Harbour. (2012). Kontekstowa allomorfia. W J. Trommer (red.), Podręcznik wykładnictwa : 195–235. Oksford: Oxford University Press.
• Chomski, Noam. (2000). Minimalistyczne zapytania: ramy. W R. Martin, D. Michaels i J. Uriagereka (red.), Krok po kroku: eseje o minimalistycznej składni na cześć Howarda Lasnika , 89–155. Cambridge: MIT Press.
• Chomski, Noam. (2001). Poza adekwatnością wyjaśniającą. W „MIT Occasional Papers in Linguistics 20, 1–28. Cambridge: MITWPL.
• Di Sciullo, Anna-Maria i Edwin Williams. (1987). O definicji słowa. „Monografia badań językowych, 14”.
• Często zadawane pytania dotyczące morfologii rozproszonej: [3]
• Empik, Dawid. (2000). Cechy, składnia i kategorie w języku łacińskim perfect. Zapytanie językowe , 31 (2), 185–230.
• Empik, Dawid. (2010). Lokalizm kontra globalizm w morfologii i fonologii . Tom. 60. Cambridge, MA: The MIT Press. [4]
• Embick, David i Alec Marantz (2008). Architektura i blokowanie. Badanie językowe (39) 1, 1–53.
• Embicka, Davida i Rolfa Noyera. (2001). Operacje ruchu po składni. Zapytanie językowe , 32 (4), 555–595.
• Embick, Dawid; Noyer, Rolf (2007), „Rozproszona morfologia i interfejs składni / morfologii”, The Oxford Handbook of Linguistic Interfaces , Oxford, Wielka Brytania: Oxford University Press: 289–324
• Halle, Morris. (1997). Morfologia rozproszona: zubożenie i rozszczepienie . W MIT Working Papers in Linguistics 30: PF: Papers at the Interface, wyd. Benjamin Bruening, Yoonjung Kang i Martha McGinnis, 425–450. Również w: J. Lecarme, J. Lowenstein, U. Shlonsky, wyd. 2000. Research in Afroasiatic Grammar: Papers from the Third Conference on Afroasiatic Languages, Sophia Antipolis France, 1996. John Benjamins Publishing Co. Amsterdam/Philadelphia, 125–151.
• Halle, Morris ; Marantz, Alec (1993), „Rozproszona morfologia i fragmenty przegięcia”, Widok z budynku 20 , Cambridge, MA: MIT Press: 111–176
• Halle, Morris ; Marantz, Alec (1994), „Some Key Features of Distributed Morphology”, Papers on Phonology and Morphology , MITWPL 21 , Cambridge, MA: MIT Working Papers in Linguistics: 275–288
• Harley, Heidi. 2010. Mocowanie i zasada lustra. Interfejsy w językoznawstwie, nowe perspektywy badawcze, studia oksfordzkie w językoznawstwie teoretycznym 31
• Harley, Heidi. (2005). W jaki sposób czasowniki mają swoje nazwy? Czasowniki wyznaniowe, inkorporacja sposobu i ontologia korzeni czasowników w języku angielskim. W N. Erteschik-Shir & T. Rapoport (red.), Składnia aspektu: wyprowadzanie interpretacji tematycznej i aspektowej : 42–64. Nowy Jork: Oxford University Press.
• Harley, Heidi ; Noyer, Rolf (1998), „Licencjonowanie w leksykonie nieleksykalnym: nominalizacje, elementy słownictwa i encyklopedia”, MIT Working Papers in Linguistics , 32 (4): 119–137
• Harley, Heidi ; Noyer, Rolf (1999), „State-of-the-Article: Distributed Morphology”, GLOT International , 4 (4): 3–9
• Kramer, Ruth. (2010). Znacznik określony w języku amharskim i interfejs składniowo-morfologiczny. Składnia , 13 (3), 196–240.
• Levinson, Lisa. (2010). Argumenty dla predykatów pseudowynikowych. Język naturalny i teoria językowa 28 (1), 135–182.
• Lieber, Rochelle. (1980). „O organizacji leksykonu”. doktorat Rozprawa. Instytut Technologii w Massachusetts.
• Lomashvili, Leila i Heidi Harley. (2011). Fazy ​​i szablony w porozumieniu gruzińskim. Studia Linguistica , 65(3), 233-267.
• Marantz, Alec (1997), „No Escape From Syntax: Don't Try Morphological Analysis in the Privacy of Your Own Lexicon”, University of Pennsylvania Working Papers in Linguistics , Filadelfia, Pensylwania: Upenn Department of Linguistics
• Marantz, Alec. (2013). Werbalna struktura argumentacji: Wydarzenia i uczestnicy. Lingua 130, 152–168.
• Marvin, Tatiana. (2002). „Tematy w stresie i składni słów”. doktorat rozprawa. Instytut Technologii w Massachusetts.
• McGinnis, Marta. (2013). Zgadzam się i rozszczepienie w gruzińskiej liczbie mnogiej. W Ora Matushansky & Alec Marantz (red.), Distributed Morphology Today : 39–58. Cambridge, MA: MIT Press.
• McGinnis, Marta. (pojawić się). Morfologia rozproszona. W Hippisley, Andrew & Gregory T. Stump (red.) „The Cambridge Handbook of Morphology”. Cambridge: Cambridge University Press.
• Newell, Heather. (2008). „Aspekty morfologii i fonologii faz”. doktorat rozprawa. Uniwersytet McGilla.
• Noyer, Rolf. (1992). „Cechy, pozycje i afiksy w autonomicznej strukturze morfologicznej”. doktorat rozprawa. Instytut Technologii w Massachusetts.
• Pfau, Roland. (2000). „Cechy i kategorie w produkcji językowej”. doktorat rozprawa. Johann Wolfgang Goethe-Universität.
• Samuels, Bridget D. (2009). „Struktura teorii fonologicznej”. doktorat rozprawa. Uniwersytet Harwardzki.
• Selkirk, Elżbieta . (1982). „Składnia słów”. Cambridge, MA: MIT Press.
• Siddiqi, Daniel. (2009). Składnia w słowie: ekonomia, allomorfia i wybór argumentów w Distributed Morphology (tom 138). Amsterdam, Holandia: John Benjamins Publishing.
• Williams, Edwin . (1981). O pojęciach „leksykalnie pokrewne” i „głowa słowa”. Badanie językowe , (12) 2, 245–274.