Oblężenie Waterford (1495)
Jedenastodniowe oblężenie Waterford miało miejsce w 1495 roku, po nieudanym ataku pretendenta do tronu Henryka VII Perkina Warbecka na Deal w hrabstwie Kent . Do Warbecka dołączył Maurice FitzGerald z Cork, 9.hrabia Desmond, kiedy udali się do Irlandii i rozpoczęli inwazję na Waterford 23 lipca 1495 r.
Wspierane przez „zagranicznych najemników” siły Warbecka oblegały miasto; jednak jego mury były dobrze bronione, a bagna na wschód od miasta zostały zalane przez spiętrzenie rzeki St. John's. Ataki na miasto zostały odparte, po czym nastąpiły kontrataki na obóz oblegających. Te kontrataki doprowadziły do schwytania kilku więźniów, których wciągnięto do miasta i ścięto. Obrońcy mieli też armaty na murach miejskich w Wieży Reginalda które były używane do ostrzeliwania atakujących statków. Armatom tym udało się zatopić dwa z jedenastu statków, z którymi mieli do czynienia. Bitwa zakończyła się jedenastego dnia oblężenia i była stratą dla sił Warbecka. Sam Warbeck uciekł po nieudanym oblężeniu, podczas gdy jego zwolennik, Maurice FitzGerald, został „wybaczony” przez koronę za swoją rolę w ataku.
W latach następujących po zwycięstwie, motto miasta zostało nadane przez Henryka VII jako Urbs Intaca Manet Waterfordia („miasto Waterford pozostaje niewzruszone”). Ta bitwa zawiera najwcześniejsze odnotowane użycie armat w historii Irlandii.