brewe brevis

Brevis brevians , znany również jako skrócenie jambiczne lub correptio iambica , to cecha metryczna wczesnych wierszy łacińskich, zwłaszcza Plauta i Terencjusza , w której para sylab, które są teoretycznie krótkie + długie (u –), można zeskanować jako parę krótkich sylaby (uu). Liczba mnoga to breves breviantes .

Jednym z powszechnych typów jest sytuacja, w której dwusylabowe słowo kończy się samogłoską, która pierwotnie była długa, na przykład volo, ibi, ego, nisi i tak dalej. Ten typ jest również często spotykany w klasycznej łacinie. Na przykład:

volo sc ī re, sin ā s an n ō n sin ā s nōs c o quer(e) hīc c ē nam?
"Chcę wiedzieć, czy pozwolisz nam ugotować obiad tutaj?"

Innym typem, którego nie ma w klasycznej poezji łacińskiej, jest sylaba zamknięta, taka jak il- lub ec- scans, jako sylaba krótka, na przykład:

quid il l ī loc ū tī s u nt int e r sē? d ī c mih ī !
- Co oni do siebie powiedzieli? Powiedz mi!
su ae senec t ū t (ī) is ā cri ō r (em) hiem em par ā t
„Przygotowuje bardziej gorzką zimę na starość”

W obu przypadkach sylaba bezpośrednio poprzedzająca skróconą sylabę sama musi być pojedynczą krótką sylabą. Musi również (z nielicznymi wyjątkami) być albo częścią tego samego słowa, albo jednosylabą, taką jak quid w powyższym przykładzie. Skrócenie nie występuje u Plauta po długiej sylabie, jak w crēdō , ani po parze krótkich sylab, jak w videō lub redeō .

Główne rodzaje

Główne typy skracania jambicznego to: (1) powszechnie używane słowa dwusylabowe, takie jak ibi, ubi, nisi, quasi, ego, modo, mihi, bene, male, w których końcowa samogłoska jest zwykle krótka, nawet w klasycznej łacinie ; (2) pierwsze dwie sylaby fraz rozpoczynających się od dwusylabowego słowa, takiego jak abī sīs „idź, proszę”, volō scīre „chcę wiedzieć”, apud forum „na forum”, recēns nātum „noworodek”; (3) pierwsze dwie sylaby dłuższych słów akcentowane na trzeciej sylabie, takie jak volup tātem „przyjemność” i senec tūte „starość”; (4) pierwsze dwie sylaby wyrażeń rozpoczynających się od jednosylaby, np. quid est quod metuās? „czego się boisz?”, quod il le dīcit „co on mówi”, ab ex ercitū „z wojska”, tib (i) ī rātus „zły na ciebie”; (5) rzadziej, głównie w metrum anapaestycznym, może wystąpić na końcu wyrazów o rytmie kretyckim (– u –), takich jak nē minī plūra „nikomu więcej” (ten rodzaj znany jest przez niektórych badaczy jako skrócenie kretyczne ); (6) rzadko występuje poza granicami słów, jak w ab nē min (e) ac cipiēt „nie otrzyma od nikogo”.

Skrócenie zwykle odbywa się w kontekście frazy. Tak więc -ī w abī jest zwykle długie na końcu zdania, ale zwykle jest skracane w zdaniu abi sīs „idź, proszę”.

Nazwa brevis brevians

Skracanie ma miejsce tylko po krótkiej sylabie, stąd nazwa brevis breviāns , która jest skrótem od ( syllaba ) brevis breviāns ( syllabam quae sequitur ) „krótka sylaba, która skraca następującą po niej sylabę”. Termin brevis breviāns pochodzi z XIX wieku, ale nie sięga starożytności, ponieważ żaden starożytny gramatyk ani metryk nie omawia tego zjawiska. Alternatywna nazwa „skracanie jambiczne” wywodzi się z faktu, że sekwencje takie jak volō lub quid est są metrycznie jambami (u –).

Gdzie się znajduje

Brevis breviāns jest częsty w komediach Plauta i Terencjusza oraz we fragmentach innych poetów z II wieku pne, ale z wyjątkiem słów pierwszego typu powyżej, generalnie nie występuje u poetów okresu klasycznego, takich jak Wergiliusz i Owidiusz. W komediach dotyczy to szczególnie często używanych słów, takich jak mihī, ille, est, apud . Ponieważ komedie były dobrze znane z naśladowania zwykłej mowy, argumentowano, że odzwierciedla to rzeczywistą wymowę potocznej łaciny. Jednak niektórzy uczeni uważają, że tylko pierwszy typ jest prawdziwym fenomenem mowy łacińskiej, a pozostałe typy są czysto metryczne.

Podobieństwa do skracania jambicznego można znaleźć we współczesnych językach, takich jak angielski: na przykład druga sylaba jest skracana w monarsze (gdzie pierwsza sylaba to pojedyncza mora ), ale nie w heptarcha , Plutarch czy oligarcha . Istnieją jednak pewne kontrowersje co do tego, czy współczesne języki zapewniają autentyczną paralelę do tego, co niektórzy uczeni postrzegają jako zjawisko metryczne, które nie jest spowodowane akcentem.

Charakterystyka

Główne cechy brevis breviāns u Plauta i Terencjusza są następujące:

  • U Plauta i Terencjusza zjawisko to występuje w wersetach jambicznych, trocheicznych i anapaestycznych, ale zwykle nie w metrum bacchiackim lub kretyckim. Występuje częściej w wierszach trochęicznych niż w jambicznych, a także w wierszach anapaestycznych (używanych przez Plauta, ale nie przez Terencjusza). W wersetach jambicznych i trocheicznych instancje występują częściej na początku wersetu niż gdzie indziej.
  • Sylaba poprzedzająca skróconą sylabę jest zawsze krótka. Zatem volō „chcę” i rogō „proszę” można skrócić, ale crēdō „wierzę” i dīcō „mówię” nie. Słowa takie jak videō „widzę” i redeō „wracam”, rozpoczynające się parą krótkich sylab, również nie mogą być skracane.
  • Zwykle nie występuje, gdy słowo takie jak abi lub volō kończy klauzulę lub zdanie; innymi słowy, po skróconej sylabie zwykle występują słowa lub sylaby, np. abĭ sīs , volŏ scīre . Istnieją jednak pewne wyjątki (patrz poniżej).
  • Skrócona sylaba jest generalnie nieakcentowana. Zwykle akcent wyrazowy występuje albo tuż przed skróconą sylabą ( ábĭ sīs ), albo bezpośrednio po niej ( volŭp tātem ). Istnieją jednak pewne oczywiste wyjątki od tego (patrz poniżej).
  • W metrum jambicznym i trocheicznym dwie sylaby brevis breviāns występują przeważnie tam, gdzie element metrum został podzielony na dwie sylaby krótkie. Czasami, gdy w grę wchodzi spodarka (uuu), najwyraźniej występuje ona podzielona na dwa elementy (patrz Quis ego sim poniżej); jednak ten ostatni rodzaj zwykle występuje tylko w przypadku słów typu ego, mihi, modo , które Questa nazywa „quasi-pyrrhic”.
  • Brevis breviāns jest opcjonalne. To samo słowo lub wyrażenie, takie jak quid est? lub voluptātem często można znaleźć w jednym wierszu z brevis breviāns , aw innym bez niego. Czasami są długie fragmenty bez brevis breviāns i inne fragmenty, w których występuje to często.
  • Sylaba skrócona przez brevis breviāns nie może skrócić innej sylaby. Na przykład w quid est quod metuās , gdzie est jest skracane, uważa się, że est z kolei nie skraca quod . Jednak nie można tego udowodnić, ponieważ miernik pozwoli na skanowanie.
  • Długa samogłoska na końcu wyrazu dwusylabowego jest często skracana, np. ibĭ, egŏ, abĭ, volŏ, cavĕ . Poza tym zdecydowana większość skrótów dotyczy sylab zamkniętych, jak w quid ĭstuc, volŭptātum i tak dalej.
  • Słowo takie jak patrem lub agrum , w którym spółgłoska środkowa to niemy + płyn, mimo że pierwsza sylaba jest zawsze krótka u Plauta, prawie nigdy nie ulega skróceniu jambicznemu.

Rola akcentu słownego

Uczeni często szukają wyjaśnienia brevis breviāns w słowie-akcent łaciny. Tak więc Wallace Lindsay pisze: „Sylaba, która ulega skróceniu, musi być sylabą bez akcentu (tj. zgodnie z akcentem w zdaniu). Jest to warunek konieczny ”. Zauważa on, że sylaba akcentowana może wystąpić przed lub po skróconej sylabie. AM Devine i Laurence Stephens sugerują, że obie sylaby jamb muszą być pozbawione akcentu, aby nastąpiło skrócenie. Ich zdaniem: „reguła skracania… nie może działać, jeśli ciężka sylaba ma pełny akcent wyrazowy, ani jeśli lekka sylaba zachowuje pełny akcent”.

Jednak nie wszyscy badacze zgadzają się, że skracanie jambiczne jest związane z akcentem wyrazowym. W szczególności wśród uczonych włoskich i francuskich panuje powszechne przekonanie, że łaciński akcent słowny w czasach Plauta był akcentem wysokościowym, podobnie jak w starożytnej grece, który nie miał wpływu na metrum. I tak Cesare Questa , specjalista od metrum Plauta, który we wcześniejszych pracach akceptował rolę akcentu w wywoływaniu skracania jambicznego, w swojej ostatniej pracy z 2007 roku odrzucił ten pomysł, argumentując, że jest on niezgodny z jego przekonaniem, że Akcent łaciński był melodyjny lub muzyczny.

że ( np , Marco Fattori , wskazując, w wielu przypadkach skrócona sylaba jest wyraźnie akcentowana . [skracanie jambiczne], niezależnie od jego pozycji”. Według jego statystyk przypadki takie jak sed úxōr , w których słowo leksykalne jest akcentowane na skróconej sylabie, są tak samo powszechne, jak przypadki takie jak sed uxōrem , w których akcent następuje po skróconej sylabie.

w swojej książce Vox Latina WS Allen argumentuje, że zmniejszenie długości obserwowane w brevis breviāns samo w sobie jest jednym z kilku powodów, dla których uważa się, że łacińskie słowo-akcent było akcentem akcentującym w przeciwieństwie do akcentu greckiego. Zgodnie z tym poglądem nie ma powodu, by odrzucać pogląd, że podobnie jak w wielu nowożytnych językach akcent wyrazowy był przyczyną obserwowanych w łacinie skróceń sylab. Dlatego w przypadkach, gdy skrócona sylaba wydaje się być akcentowana, uczeni, którzy uważają, że akcent słowny odgrywa rolę, szukają innych wyjaśnień, takich jak twierdzenie, że akcentowana sylaba traci swój akcent, gdy główny akcent pojawia się na innym słowie w zdaniu.

Licencja metryczna?

Inną kontrowersją, która toczy się od ponad wieku, jest to, czy brevis breviāns był prawdziwym fenomenem mowy łacińskiej, czy po prostu licencją metryczną słyszaną w poezji. Lindsay wyraził swój pogląd w następujący sposób: „Brevis Brevians nie jest licencją poetycką ani prokrustowym planem wciśnięcia okrągłego kołka w kwadratowy otwór, ale dokładnie odzwierciedla wymowę codziennej (wykształconej) mowy”.

Amerykański uczony Fortson, zgadzając się z Lindsay, pisze: „Najbardziej prawdopodobną teorią w opinii tego pisarza jest to, że skracanie jambiczne jest językowo rzeczywiste i wpływa na struny jambiczne, które zostały odstresowane lub których akcent został podporządkowany naprężeniu otaczającego materiału, stąd jego najbardziej typowe pojawianie się w zaimkach, partykułach, przysłówkach zdaniowych i ciągach łechtaczek”.

Alternatywnym poglądem, wyznawanym przez włoskich uczonych, takich jak Bettini i inni, jest to, że skracanie końcowej samogłoski, jakie można znaleźć w słowach takich jak ego lub ibi , oraz skracanie samogłoski przed końcowym t i r, jak w amat lub soror , które trwało do późniejszych Łacina była prawdziwa, ale skracanie sylab zamkniętych, jak w quid er gō lub volup tatem , którego nie ma w poezji okresu klasycznego, było licencją metryczną, nie odzwierciedlającą rzeczywistej mowy osób mówiących po łacinie. Bettini podaje jako przykład słowo cavil lātiōnēs , które jest skracane, ponieważ inaczej nie pasuje do wersetu jambicznego lub trochęicznego, podczas gdy cavillātõr nie jest skracane.

Brevis brevians i metrum

Dalsze informacje: Metry rzymskiej komedii

Brevis breviāns nie jest szczególnie powszechny w metrum jambicznym, ale częściej w bardziej żywym trocheiku i bardzo często w metrum anapaestycznym. Jednak prawie nigdy nie jest używany w metrach bacchiac i kretic.

W jambicznym senariusie brevis breviāns występuje najczęściej na początku wersetu.

Metrum iambo-trochaiczne

Dwa najczęstsze mierniki używane w rzymskiej komedii to jambiczny senarius:

| x – x – | x – x – | x – u – | ia6

i trocheic septenarius : 

| – x – x | – x – x || – x – x | – u – | tr7

Jak widać, oba metry składają się z szeregu elementów długich (–) na przemian z elementami ancepsów (x), które mogą być długie lub krótkie. Każdy element długi lub anceps, z wyjątkiem końca wersu lub przed punktem środkowym septenariusza trocheicznego, można podzielić na dwie krótkie sylaby.

Brevis breviāns zwykle znajduje się tam, gdzie element, długi lub anceps, został rozwiązany. Tak więc trocheic septenarius może rozpocząć się w jeden z następujących sposobów:

v o lŏ scīr(e) ergō " (z volŏ w długim elemencie)
"więc chcę wiedzieć..."
s e d volŏ sc ī re (z volŏ w anceps )
ale chcę wiedzieć... "

Rozdzielczość, a co za tym idzie również brevis breviāns , występuje w niektórych częściach wersu częściej niż w innych. Na przykład w jambicznym senariusie pierwszy element ( anceps ) jest rozwiązany w 27% wersetów, ale piąty element tylko w 4%. Odpowiednio brevis breviāns jest również powszechnie spotykany w pierwszym elemencie senariusa, rzadko w piątym.

Bardzo rzadko brevis breviāns można również znaleźć w rozbiciu na dwa elementy, w których sekwencja – x ​​została rozdzielona na spodarkę (uuu), na przykład quis ego sim . Dzieje się tak jednak głównie lub wyłącznie z niewielkim zestawem słów, które Questa określa jako „quasi-pyrrhic”, które najczęściej występują w ich skróconej formie. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Quis ego sim poniżej.

W wersecie jambicznym i trocheicznym elementy ancepsów są zwykle nieakcentowane. Dlatego częściej zdarza się, że wyrażenie takie jak apud fórum , w którym pierwsze słowo jest bez akcentu, występuje z brevis breviāns w pozycji anceps ; mając na uwadze, że fraza taka jak quid est quod metuās , w której akcentowana jest pierwsza i czwarta sylaba, zawsze zawiera brevis breviāns w długim elemencie.

Mierniki anapaestyczne

W metrum anapaestycznym, które występuje tylko u Plauta, a nie u Terencjusza, podstawowym metronem jest uu – uu –. Wydaje się, że był to bardzo żywy metr, a przypadki brevis breviāns są bardzo powszechne. Brevis breviāns mogą zajmować dwie krótkie sylaby wzoru lub rozwiązany długi element. Również w anapaestach nierzadko zdarza się, że słowa kretyckie, takie jak nēminī , są skracane, co jest bardzo rzadkie w iambo-trochaikach. Anapaestów śpiewano do muzyki, a postacie często wyrażały silne emocje, jak w tym fragmencie z Cistellarii Plauta :

e a ferŏr di f ferŏr di s trahŏr d ī ripi ō r,
ita n ū bilăm m nt(em) anim(ī) h beō .
ubĭ s(um), ja bĭ s(um), u bĭ nōn s(um), ja bĭst anim us ,
nōn ita m(i) omnia s u nting enia ;
quod l u bĕt , non l u bĕt ja (am) id c o ntinu ō ,
ita m (ē) A mŏr lass (um) a nimī l ū dific ā t
| uu – uu – | uu – uu – |
| uu – uu – | uu uu – |
| uu uu – uu | – uu uu – |
| uu – uu – | – uu – |
| – uu – uu | – – uu – |
| uu uu – uu | – – uu – |
„Jestem niesiony, jestem rozbierany, jestem rozrywany, jestem rozdzierany;
mam taki niespokojny umysł!
Gdzie jestem, nie ma mnie tam, gdzie mnie nie ma, mój umysł jest tam;
mam tak wiele nastrojów!
Czego chcę, natychmiast nie chcę więcej;
Miłość tak bardzo igra z moim umysłem!

Reizianus i Wilamowitzianus

Dalsze informacje: Metry rzymskiej komedii

Reizianus i Wilamowitzianus mają również częste brevis breviāns . Przykładami w porównaniu z Reizianusem są na przykład:

t e nĕ ten ē ( reiz )
„trzymaj, trzymaj!”
pl ū s libĕns f a xim (reiz)
„Chętnie bym to zrobił”
polets s ī tace ā s (reiz)
„na Boga, nawet jeśli milczysz”

Natomiast z Wilamowitzianus pochodzą takie przykłady jak:

nōn tacĕs , īnsipiēns? (wil)
„Czy nie będziesz cicho, głupcze?”
tib (i) ĭ rātus (wil)
„zły na ciebie”

Metrum kretyckie i bachiczne

Metr kretycki ma wzór – x – – u –, natomiast bakachiak ma wzór – – x – –. W tych metrach zwykle nie ma skracania jambicznego, a słowa takie jak sciō, voluptātum, sorōr i tak dalej są używane w ich nieskróconej formie.

Tak więc w poniższym wierszu kretyckim volō ma swoją nieskróconą formę, a perditus również nie jest skracany do perditu' :

ho c volō sc ī re tē: / p erditus s u m skąpiec
| – u – | – u – || – u – | – u – |
„Chcę, żebyś to wiedział: jestem zrujnowany! Nieszczęsny ja!”

Zasugerowano dwa powody braku brevis brevians w metrum kretyckim i bacchiackim. Według Lindsaya metr bakchiak często ma ton powagi ( gravitās ) i uważał, że właśnie z tego powodu unika się brevis breviāns . Przykładem metrum bacchiackiego jest mowa starszej pani z Aulularii Plauta , która zwraca się do brata w następujący sposób, używając archaicznego dopełniacza -āī :

vel i m t(e) arbitr ā rī / mēd h ae c verba, fr ā ter
me ā ī fid ē ī / tu ā īque r ē ī
caus ā facer(e), ut ae quom (e)st / germ ā nam sor ō rem .
„Chciałbym, żebyś uwierzył, bracie, że mówię te słowa
z powodu mojej lojalności i twojego zainteresowania,
tak jak przystało twojej siostrze”.

Bettini ma inne wyjaśnienie. Twierdzi on, że wprowadzenie skróconych sylab (np. velǐm w powyższym przykładzie) spowodowałoby niejednoznaczność i zaciemniłoby podstawową rytmikę u – – charakterystyczną dla metrum. Ta dwuznaczność nigdy nie pojawia się jednak w metrum anapaestycznym, gdzie brevis breviāns jest powszechne. To samo pragnienie uniknięcia dwuznaczności, według Bettiniego, wyjaśnia unikanie podwójnych zakończeń jamb, takich jak tacē modo na końcu senarius, które potencjalnie mogłyby być interpretowane jako 3 lub 4 elementy.

Koniec zdania

Zwykła zasada

Z kilkoma wyjątkami brevis breviāns nie kończy klauzuli ani zdania. Tak więc w wyrażeniu volo scīre „Chcę wiedzieć”, które pojawia się kilka razy u Plauta, volō jest zawsze skracane, z wyjątkiem jednego w metrum kretyckim, ale na końcu zdania zwykle używana jest długa forma, jak w następnym zdaniu :

Alcum ē n (a), ūn um rog ā re t ē tom ō . – quid v ī s rog ā . (tr7)
„Alcmeno, jest jedna rzecz, o którą chcę cię zapytać.” – „Pytaj, o co chcesz”.

Podobnie we frazie abi sīs „idź proszę” lub abi iam „idź teraz”, abī jest skracane, ale na końcu zdania abī przybiera formę nieskróconą, np.

t a c (ē) at qu (e) ab ī (tr7)
"bądź cicho i idź!"

Paralelą w języku angielskim dla abī vs abi sīs może być follow vs follow , , gdzie druga sylaba follow jest skracana gdy nie jest końcowa.

Wyjątki

Chociaż brevis breviāns zwykle nie kończy klauzuli lub zdania, są jednak wyjątki, takie jak viden? (skrót od vidēsne? „Widzisz?” Lub „Rozumiesz mnie?”):

me v ja den ? - tē v i deō (kończy ia7)
„rozumiesz mnie?” – „Rozumiem cię
” w den ? scel e stus au cup ā tur (zaczyna się od tr7)
„widzisz? Złodziej jest na polowaniu”

Słowo scio „wiem” występuje również ze skróconą końcową samogłoską, gdy jest używane jako przysłówek zdania:

sciǒ , c a pti ō nēs m e tuis (zaczyna się ia6)
„Wiem, boisz się pułapki”
p au c(a) eff u giam, sc i ǒ ; nam m u lt (a) ēv e nient, et merit ō me ō (tr7)
„Wiem, że uniknę kilku rzeczy, bo wiele się wydarzy i zasługuję na nie”

Zarówno vidĕn , jak i sciŏ występują z krótką końcową sylabą u Katullusa i Wergiliusza, więc wydaje się, że były one stałą częścią języka łacińskiego.

Istnieją inne wyjątki, takie jak poniższe, w których czasowniki są prawdopodobnie połączone w jedną grupę akcentową:

r o gŏ , neg ā t vīd i sse (zaczyna się tr7)
„kiedy zapytałem, powiedział, że cię nie widział”
amăt , d a bitur ā m(ē) arg e ntum (zaczyna się ia6)
„jeśli jest zakochany , pieniądze zostaną przekazane przeze mnie”

Czasami znajdują się inne wyjątki. W tym przykładzie z Plauta słowo voluptātem nie jest skracane, ale volō jest skracane, mimo że występuje na końcu zdania i przed zmianą mówiącego:

M ī lit em lepid (ē), t fac ē t (ē) et l au tē l ū dific ā ri er v
o lŏ et . – Vol u ptāt e m mec a stor m(ī) i mper ā s. (tr7)
„Chcę, aby żołnierz był uroczo, dowcipnie i wspaniale oszukany”.
„Na Boga, to, co mi każesz, będzie przyjemnością!”

Podobnie quid est? jest skrócony przed zmianą mówcy w Adelphoe 261 i 281 Terence'a:

ile kosztuje ? – qui d sīt? (otwiera ia8)
„O co chodzi?” – „O co chodzi, pytasz?”

Przykłady brevis brevians

Argumentowano, że akcent słowny mógł mieć wpływ na skracanie sylab przez brevis brevians . Ponieważ w wersecie jambicznym i trocheicznym akcent słowny często pokrywa się z długimi elementami metrum (tzw. w zależności od tego, czy występują w długim elemencie, czy w ancepsie .

W ancepsie

Kiedy przykład brevis breviāns występuje w elemencie anceps , zwykle następuje po nim akcent słowny, jak w większości poniższych przykładów.

Dabit nēmō

A brevis breviāns często znajduje się na początku wersu jambicznego, jak w większości poniższych przykładów. Zwykle skrócona sylaba jest zamkniętą sylabą zawierającą krótką samogłoskę:

dabit n ē mō (zaczyna się ia8)
"nie ma nikogo, kto by dał"
powinieneś wiedzieć , patĕr v ē nit (zaczyna się ia6) "Ojciec przyszedł" sciăs p osse że
to możliwe"
( zaczyna się ia6 )
"
iubĕt fr ​​ā ter? (zaczyna ia6)
"to jest zamówione przez mojego brata?"
potest f i erī (startuje ia6)
„można to zrobić”
vidĕt qu (e) i pse (startuje ia6)
„a on sam widzi”
recĕns n ā tum (startuje ia6)
„nowo narodzone”
ego v ē rō i u beō (uruchamia ia6)
„Rzeczywiście to zamawiam”

Na innych pozycjach w liniach jambicznych:

apud i ū dic em , (kończy się ia6)
„przed sędzią”
amă qui d lub ē t (kończy się ia6) „kochaj
co chcesz”
” czasownik um cavĕ f a xis (2. anceps, ia7)
„don
nie mów ani słowa"

Quid hoc autem?

BB może również wystąpić we frazie rozpoczynającej się od monosylaby w tych samych pozycjach:

quid hoc au tem (zaczyna się ia7)
„ale co to jest?” ( hoc było zwykle wymawiane hocc )
quid is t u c est? (zaczyna ia6)
"co to jest?" ( istuc mogło być wymawiane /istúcc/)
et ab d ū cer(e) (zaczyna się ia6)
"i zabrać"
to (a) w te ntē " (zaczyna się ia6)
tak uważnie"
w oc c u ltō m i serī (rozpoczyna się ia6)
„w tajemnicy, biedaków”
bon (um) in g enium „ (zaczyna się ia6)
dobry charakter”
per an n ō nam c ā ram (zaczyna się ia6)
„w czasie wysokich cen”
sed ec c(um) i psum (zaczyna się ia6)
"ale oto on sam"
vel hic P amphilus et " nawet (zaczyna się ia6)
ten Pamphilus"
in t er nōs (zaczyna się ia7)
"i między nami"
et u x ō rem su a m rūr (i) e ss (e) ai ē bāt (zaczyna się ia6)
„i mówił, że jego żona jest na farmie”

W innych pozycjach linii jambicznych:

mĕ ex sp e ctēs (w ia6)
„powinieneś na mnie zaczekać”
np(o) hās s emper f ū gī n ū pti ā s (koniec ia6)
„Zawsze uciekałem z tego małżeństwa”
się mod(o) ē Dā vō (w ia7)
właśnie z Davus”
„ ab ex ercit ū (kończy ia6)
„z wojska”

Sed volo scīre

Innym miejscem, w którym brevis breviāns jest powszechnie spotykany w pozycji anceps , jest linia trocheiczna, zwłaszcza w pierwszej stopie po monosylabie:

s e d volo sc ī re (zaczyna tr7)
"ale chcę wiedzieć"
qui d , domum v o stram? (zaczyna tr7)
"co, twój dom?"
n ō s for (e) in v ī tō (początek tr7)
„że będziemy, wbrew jego woli,…”
s e d quid il uc est ( zaczyna tr7)
„ale co to jest?”
tu h ī nc enim mi hi (zaczyna się tr7)
„bo stąd dla mnie”
s ed quis is „ c tib i (kończy się tr7)
ale kto ci to powiedział?”

Voluptatem

Podobnym akcentem są słowa czterosylabowe akcentowane na 3. sylabie. W tych wielosylabowych słowach w większości przypadków skrócona druga sylaba jest również zamknięta. Te czterosylabowe słowa mogą rozpoczynać linię jambiczną:

volup t ā te, v ī n (ō) et am ō red d ē lēct ā ver ō (zaczyna się ia6)
„Będę się dobrze bawił z przyjemnością, winem i miłością”
volup t ā t (em) in e sse t a ntam (zaczyna się ia6)
"że jest w tym tyle przyjemności"
iuvent t ū te (zaczyna się ia6)
"od młodych mężczyzn"
dedis t ī n arg entum ? (zaczyna ia6)
"zapłaciłeś pieniądze?"

Ale słowa tego rodzaju można również umieścić bezpośrednio przed cezurą senariusza:

quīn s ī volun t ā ten n ō let (2. anceps, ia6)
„jeśli nie chce tego robić dobrowolnie”
” hār unc volup t ā tum (2. anceps, ia6)
„z tych przyjemności
su ae senec t ū tī (2. anceps, ia6)
„na starość”
qu (ae) hīc ad minis tr ā ret (2. anceps, ia6 )
„kto by tu zarządzał”
ubi s i nt magis tr ā tūs (2. anceps, ia6) )
„gdzie są sędziowie”

Czasami tego rodzaju słowa znajdują się również bez brevis breviāns . Czasami można je również znaleźć z brevis breviāns w długim elemencie, np.:

v o lup tāt i (e) st mih i (koniec tr7)
„to dla mnie przyjemność”

Jednak, jak pokazał Sturtevant, w słowach kształtu uu – – częściej element długi pokrywa się z przedostatnią sylabą niż z pierwszą.

Amicitiam

Czasami długa samogłoska w czterosylabowym słowie jest skracana. Jest to jednak bardzo rzadkie w porównaniu z przypadkami takimi jak volup tātem , w których skrócona sylaba jest zamknięta. Zwykle w słowie takim jak amīcitia zachowuje się długą samogłoskę, podczas gdy forma skrócona występuje tylko raz:

ami c i tiam (1. anceps, tr7)
"przyjaźń"
pudi c i tiam (zaczyna się ia6)
"skromność"
Syra c ū sās (2. anceps, ia6)
"Syracuse"
vere b ā minī? (kończy ia6)
"bałeś się?" (ale niektóre rękopisy mają verēminī )

Jednak długie samogłoski czasowników złożonych z faciō lub fīō są regularnie skracane, prawdopodobnie dlatego, że te związki były akcentowane, jakby były dwoma oddzielnymi słowami:

koniec , per made f ē cit (w ia8)
"całkowicie się stopiło"
cale f i erī i u ssī ( tr7) "Wydałem rozkaz
żeby je podgrzano"

Dedi mercātōrī

W poniższych przypadkach sylaba, która następuje po brevis brevians, jest nieakcentowana. Uważa się jednak, że w słowie takim jak mercātōrī pierwsza sylaba miała akcent drugorzędny:

dedĭ m e rcāt ō rī (zaczyna się ia6)
„Dałem to kupcowi”
ov e m lupŏ c o mmīs i stī (3. anceps, ia6)
„powierzyłeś wilkowi owcę”
s e d forĕs c o ncrepu ē runt no strae ( zaczyna tr7)
„ale nasze drzwi zrobiły hałas”

A we fragmencie jednej z tragedii Enniusa:

m u ltīs s u m modǐs c i rcumv e ntus (2. anceps, tr7)
„Jestem otoczony na wiele sposobów”

Per opressionem

Poniższe są podobne, ale nie ma akcentu na pierwszej sylabie brevis breviāns . Skrócona sylaba jest zamkniętą:

per op pr e ssi ō nem (rozpoczyna się ia6)
„przez siłę”
et in d ē terr endō rozpoczyna (rozpoczyna się ia6)
„i odstraszając”
w in d ī lig enter ( się ia6)
„ale niedbale”
cavil l ā ti ō nēs (zaczyna się ia6)
„żarty”

Sed uxōr scelesta

Ten typ stwarza potencjalne trudności dla tych, którzy uważają, że skrócona sylaba musi być nieakcentowana, ponieważ úxōr, ómnēs, íllīs, ístam i tak dalej są zwykle akcentowane na pierwszej sylabie. Zwykłym wyjaśnieniem tego typu przypadków jest założenie, że te słowa są podporządkowane akcentowo słowu znajdującemu się później w zdaniu, a zatem są pozbawione akcentu.

Ta koncepcja jest znana z języka angielskiego; na przykład słowo już jest akcentowane, gdy już to zrobił, ale traci akcent, zanim zrobił to , że już to zrobił . Zgodnie z tą argumentacją, in quid illīs futūrum (e)st cēterīs? "co się stanie z tymi innymi?" nacisk byłby położony na cēterīs w taki sam sposób, jak w pytaniu angielskim nacisk kładziony jest na słowo others .

Fattori jednak nie zgadza się i twierdzi, że skrócona sylaba jest w rzeczywistości akcentowana. Przytacza przykłady, w których skrócona sylaba wydaje się być skupiona, a zatem dobitna (patrz poniżej).

sed ux ō r scel e sta m (ē) o mnib u s serv ā t mod ī s (zaczyna się ia6)
„ale moja nieszczęsna żona patrzy na mnie pod każdym względem”
quid il l ī s fut ū rum (e)st c ē co jest ? (zaczyna ia7)
"co się stanie z tymi innymi?"
et il l u d mī v i tiumst m a xum u m (zaczyna się ia6)
"i to jest moja wielka wada"
pol is t a m rem v ō bīs b e n(e) ē vēn i sse g au de ō (rozpoczyna się ia6)
„przez Polluksa, cieszę się, że dobrze ci się potoczyło”
quod il l ī maled i ctum v ē mēns e sse ex ī stum a nt (zaczyna się ia6)
„które ich zdaniem jest silne krytyka”
it(a) om n ī s dē t ē ctō d ē turb ā vit t ē gul ā s (zaczyna się ia6)
„tak bardzo zwaliło wszystkie dachówki z dachu”

W metrum trocheicznym znajdują się:

n ō n eg(o) il l a m manc u pi(ō) acc ē pī (zaczyna się od tr7)
„Oficjalnie jej nie kupiłem”
a tqu(e) ad ill um ren ū nti ā rī ( zaczyna się od tr7 )
„i wysłanie do niego wiadomości”
qui (a) il l ō di (ē) i nprāns u s fu ī (koniec tr7)
„ponieważ tego dnia nie jadłem śniadania”
l e pidi ō r (em) ad om n ī s rēs n e c quī... (tr7)
"bardziej czarujący pod każdym względem i kto nie jest..."

A w długim elemencie:

e g (o) il l (um) ant (e) ae dīs pr ae stol ā bor (zaczyna się tr7)
„Poczekam na niego przed domem”

Nemini plūra

Skrócenie ostatniej sylaby słów rytmu kretyckiego (– u –), takiego jak nēminī w celu utworzenia daktylu (– uu), jest znane jako „skrócenie kretyczne”. Jest to rzadkie w liniach jambo-trochaicznych Plauta i Terence'a, ale powszechne u anapaestów. Powodem tego jest to, że generalnie, zgodnie z regułą zwaną prawem Hermanna-Lachmana (patrz Metry rzymskiej komedii # Prawo Hermanna-Lachmana ), poeci na ogół unikali używania słów daktylicznych, takich jak dīcere lub omnibus + samogłoska, w języku jambicznym i wiersz trochaiczny. Jednak w pierwszej stopie wersetu zasada ta była stosowana mniej ściśle:

n ē minǐ pl ū ra (zaczyna się tr7)
„nikomu więcej rzeczy”
qu (em) ae quiŭst n ō s (zaczyna się tr7)
„dla kogo jest to bardziej sprawiedliwe…”
o m niŭm m (ē) e xīl (em) a tqu (e) in ā nem (zaczyna tr7)
„(uczynił) mnie pozbawionym wszystkiego…”

Słowa ze skrótem kretyckim mogły być swobodnie używane w wersecie anapaestycznym, jak w poniższym:

d i f ferŏr d i s trahŏr (an)
„Jestem rozrywany, jestem rozdzierany”
n ū bilăm m e ntem (an)
„mętny umysł”

Wyjątkiem od reguły, że skrócenie kretyczne zwykle nie występuje w metrum jambicznym lub trocheicznym, jest słowo nescio , które jest regularnie skracane w wyrażeniach takich jak nescio quis, nescio quid :

n e s ciŏ qu i s praest ī gi ā tōr (zaczyna tr7)
„jakiś oszust lub inny”

Nescio quid występuje również z krótkim -o nawet w Wergiliuszu, więc wymowa z krótkim -o wydaje się być regularna w łacinie.

Wyrażenie nescio quid występuje również z scio w długim elemencie, a także, gdy oznacza „nie wiem co”, w nieskróconej formie.

Matris imperium

W innej grupie brevis brevians rozpoczyna się od ostatniej sylaby słowa dwusylabowego. Jest to jednak bardzo rzadkie w wierszach jambicznych i trochęicznych. Pierwsze cztery znajdują się w drugim elemencie linii, gdzie bardziej powszechna jest licencja metryczna. Niektóre z tych przykładów są wątpliwe i zostały zakwestionowane przez redaktorów.

i l lic hīnc a biīt (zaczyna tr7)
"odszedł"
tr ī s tis in c ē dit (zaczyna tr7)
"idzie smutno"
au fer is t ae c (zaczyna tr7)
"zabierz te rzeczy"
w n did (em) und d (e) o ritur (zaczyna się tr7)
z tego samego miejsca, z którego powstaje”
„ dē mā tris imperium (zaczyna się w drugiej połowie tr7)
„rządy matki”
d ī ce m ō nstrā (początek drugiej połowy tr7)
powiedz, pokaż mi”
z in ter is tā s vers ā ri er „ (koniec ia8) „zadawać się
dziewczynami tego rodzaju”
e c quis hoc a perīt ō sti u m? (ale Questa woli ĕ quis hoc... ) (kończy się ia6/tr7)
"czy ktoś otwiera te drzwi?"

Takie skany znajdują się również w anapaestach:

ab nē min (e) ac cipiēt (an)
„od nikogo nie otrzyma”

Bardzo podobny przykład do powyższego in ter is tas jest następujący; ale tutaj brevis breviāns jest w długim elemencie:

in t e r ĭl lud t a men neg ō ti u m (zaczyna się ia7)
„jednak w środku tej sprawy”

Quis ego sim

Zbliżone rytmicznie do powyższej grupy są kolejne, w których długie + anceps (– x) zastępuje spodarka łamana po pierwszej sylabie (u, uu). u b(i) era peperer it Jest to oczywiście dopuszczalne , gdy nie występuje skracanie jambiczne (np. ); ale czy brevis breviāns również może wystąpić w tej sytuacji (np. u b(i) erit pu erō ) , czy też preferowane jest skanowanie u, u –?

Według Questy, w takich sytuacjach, jeśli używa się skróconego słowa, jest to zawsze jedno z bardzo powszechnych słów „quasi-pyrrhic”, takich jak bene, mężczyzna, nisi, quasi, ego, mihi, tibi, ibi, ubi itp. z których skrócona forma była już dobrze ugruntowana w czasach Plauta i nadal była używana w czasach klasycznych. Podaje, że inne słowa, takie jak cito, heri, diu, nie mogą być używane w ten sposób.

W pierwszych sześciu przykładach poniżej, z wyjątkiem skrócenia, występuje w miejscu wersetu, w którym zwykle wymagana jest krótka sylaba:

co qui s ego s i m (4 anceps, ia7)
„kim jestem”
qu o d apud v ō s 4 anceps, ia7)
było z tobą”
„ ( sed ubi n a m (4 anceps, ia7)
„ale gdzie na ziemi”
a et ego v ō s tr7)
a ja ty”
„ ve luti m ī ( ( kończy ve luti m ī ) (kończy się ia6)
„jakby dla mnie…”
się t enĭm t ū (zaczyna cr2)
„ale ty”

W innych miejscach w wierszu skan jest niejednoznaczny i nie jest jasne, czy skrócona forma jest zamierzona, czy nie:

i s ibi mortuost g np (zaczyna się od tr7)
"on tam umarł"
. (o) enim d ī cam (zaczyna się od tr7)
"bo powiem ci"

Aliqua tibi spēs

Poniższe są bardzo podobne do powyższych, ale nie są poprzedzone monosylabą. Ponownie miernik jest niejednoznaczny co do tego, czy skrócona forma jest zamierzona; jednak Lindsay twierdzi, że przynajmniej pierwszy ma brevis breviāns , ponieważ apud jest zawsze skracany przed rzeczownikiem.

Długie elementy podzielone w ten sposób, zaczynając od końca niejednosylabowego słowa, nie są rzadkością. Z wyjątkiem pierwszej stopy ( nūllá mihi rēs ) są one zawsze poprzedzone krótką sylabą. (Nie dotyczy to sytuacji, gdy sekwencja zaczyna się od wyrazu jednosylabowego: n ō n scīs qui s ego s i m? .) W większości przypadków, gdy nie ma jambicznego skracania sekwencji – x ze split long jest realizowane jako spodarka ( u, uu) nie anapaest (u, u –).

Od Plauta:

aliqu a tibi sp ē s (4 anceps, ia7) „
nadzieja dla ciebie”
qu ō mod o tibir ē s pewna (5 anceps, ia6)
„jak sprawa… dla ciebie”
h ī c in ae dib u s ubi t (u) h a bitās (w tr7)
„tu w domu, w którym mieszkasz”
„m e a ros a ” mihi d ī cit ō (kończy się tr7)
„powiedz mi„ kochanie ”

Od Terence'a:

nūll a mihi r ē s , (zaczyna się ia7)
„dla mnie nic”
f a cili u s ego qu o d vol ō (kończy się ia6)
„Łatwiej (osiągnę) to, czego chcę”
o mni a sibi post o st put ā vit (w ia8) „uważał,
nic nie jest ważniejsze”
c ō nsci a mihi sum ( że w ia8)
„Jestem świadomy, że…”

W powyższych przykładach użyto słów quasi-pyrrhic (słów, których podwójnie krótka wymowa była typowa i które nadal były krótkie w klasycznej łacinie). Przykłady takie jak poniższe są bardziej kontrowersyjne, ponieważ według Questy i innych tylko słowa pyrrusowe i quasi-pyrrhics można w ten sposób podzielić między elementy:

Od Plauta:

d r ē s agit ur apŭd i ū dic em ub (kończy się tr7)
"sprawa toczy się przed sędzią"
ī cigit u r , (i) il l a (e)st? (2. anceps, tr7)
„powiedz zatem, gdzie ona jest?”

Od Terence'a:

a ccip i t homo n ē mō m e lius (2. anceps, tr7)
„nikt nie bawi lepiej” (scansion niepewny)
mihi s(ī) u mquam f ī li u s erit , n(ae) i lle f a cilī m (ē) ū tēt ur patr e . (ia8)
„jeśli kiedykolwiek będę miał syna, z pewnością uzna mnie za pobłażliwego ojca”

Raffaelli (1978), badając wszystkie przypadki typu f ī li u s erit w jambic octonarii Terence'a, wstępnie zasugerował, że można tu znaleźć brevis breviāns , mimo że słowo erit nie jest quasi-pyrrhic. Wydaje się, że przy takim rozszczepieniu długiego elementu, co zdarza się częściej u Terencjusza niż u Plauta, kolejny anceps jest zawsze albo sylabą krótką, albo potencjalnie krótkim skrótem jambicznym, nigdy podwójnym krótkim.

Zasugerowano inne możliwości. Jednym z nich jest to, że po prostu nie ma tu żadnego skracania. Powszechnie uważa się jednak, że w przypadku apud iūdicem przynajmniej prawdopodobnie nastąpi skrócenie, ponieważ apud jest zwykle skracane przed rzeczownikiem.

Inną możliwością w pierwszych dwóch jest to, że istnieje locus Jacobsohnianus (patrz Metry rzymskiej komedii#Locus Jacobsohnianus ), to znaczy, że sylaba -tur liczy się jako długa, a apud , więc apud i ub(i) il - są w całości w następnym elemencie. Ale locus Jacobsohnianus nie występuje u Terencjusza, aw każdym razie nie może odnosić się do fīlius , ponieważ nie kończy metra.

Francuski uczony Louis Havet uważał, że we wszystkich tych przypadkach, gdy ostatnia krótka sylaba pokrywa się z długim elementem, ostatnia sylaba funkcjonowała tak długo; innymi słowy sekwencja u, uu jest równoważna –uu.

Molestae sunt

Poniższe są zaskakujące, ponieważ wydają się być akcentowane na skróconej sylabie:

moles t ae sunt (zaczyna się ia6)
„są utrapieniem”
sceles t (ae) hae sunt ae dēs (Lindsay czyta sceles t ae sunt ) (zaczyna się ia6)
„ten dom jest grzeszny”

Aby wyjaśnić te i inne podobne przykłady, uczeni zasugerowali, że możliwe jest, że akcentowanie różniło się od normalnej przedostatniej reguły; na przykład możliwe jest, że akcent przesunął się w prawo w molest aé sunt . W ten sam sposób wydaje się, że wyrażenie mis é r sum „jestem nieszczęśliwy” (nigdy nie mí ser sum ) było akcentowane (według Lindsay) we wszystkich sześciu wystąpieniach u Plauta na drugiej sylabie z sumą enklityczną.

Wyrażenie volup tās mea występuje u Plauta dziesięć razy, zawsze na końcu wersu trocheicznego lub jambicznego, np.:

sed , volup t ā s me a (kończy się tr7)
„ale, kochanie”

Jednym z wyjaśnień jest to, że fraza była akcentowana jako pojedyncze słowo, z akcentem na -tās . Nie jest to jednak pewne.

W długim elemencie

Modo me pugnīs

Kiedy brevis breviāns zajmuje długi element w metrum, powszechnym wzorem jest taki, w którym akcent pada na pierwszą i czwartą sylabę ciągu uux – x. Ten rodzaj brevis breviāns występuje zawsze w elemencie długim, zgodnym z metryką ictus. Sylaba występująca bezpośrednio po skróconej sylabie jest bez akcentu. Ten typ zwykle występuje w metrum trocheicznym, jak w poniższym wierszu, w którym występuje dwukrotnie:

Qu i d hoc neg ō tī (e)st, qu od om nēs h o minēs f ā bul antur p e r vi ā s? (tr7)
„Co to za sprawa, o której wszyscy plotkują na ulicach?”

W zdecydowanej większości przypadków sylaba skrócona jest sylabą zamkniętą zawierającą krótką samogłoskę.

W poniższych przykładach tego wzoru sylaba następująca po brevis breviāns jest długa:

s i mul cum n ū nti ō (drugi długi, tr7)
„wraz z posłańcem”
e rit praes i dium (tr7)
„będzie ochrona”
scio o quid f ē cer ī s (kończy tr7)
„I wiesz, co zrobiłeś”
a vēs adsu ē scunt (zaczyna tr7)
„ptaki przyzwyczajają się do tego”
vi den h vest i bulum? (zaczyna tr7)
"czy widzisz hol wejściowy?"
a be bon (um) a nimum (zaczyna tr7)
„rozchmurz się”
m o do mē p u gnīs (tr7)
„ja, właśnie teraz z pięściami”
e nim vēr (o) i llud prae ter a lia ( zaczyna tr7)
„rzeczywiście, to bardziej niż inne rzeczy”
o pust lign (ō ), o pust carb ō nibus (druga połowa, tr7)
„potrzebne jest drewno opałowe i węgiel drzewny”

Wyrażenie enim vērō może również wystąpić w ancepsie (patrz wyżej).

W liniach jambicznych wzór jest mniej powszechny:

a pud praet ō rem d ī cam (ia6)
„Powiem to przed pretorem”
v o lup tāt (um) o mni um ( kończy się ia8 ) „ o każdej
przyjemności”

Quid est quod metuas

Inne przykłady o podobnym rytmie zaczynają się od monosylaby. Kilka przykładów z tej grupy obejmuje skrócenie est lub zaimków wskazujących ille, iste, hic i is :

qui d est quod m e tuās? (zaczyna tr7)
"czego się boisz?"
qui d est quod v ō bīs (tr7)
„co to jest… dla ciebie”
qui d id tū qua ae ris? (tr7)
„dlaczego o to pytasz?”
qui d hoc sīt ho minis ( zaczyna się od tr7)
„co to byłby za człowiek?”
i s est imm ū nis (zaczyna tr7)
„on jest zwolniony”
qu o d est prōm i ssum (tr7)
„co zostało obiecane”
id es s (e) abs ū mptum (5. długi, tr7)
„że został użyty up"
qu o d ac cēp i stī (tr7)
"które otrzymałeś"
quo d om nēs h o minēs (w tr7)
"które wszyscy ludzie"
np. g(o) ob sōn ā bō (zaczyna tr7)
"I pójdę i kupię coś do jedzenia”
n e qu(e) is tam v ī dī (tr7)
„nawet jej nie widziałem ” (z naciskiem na vīdī )
e til lam s i mul cum n ū nti ō (zaczyna się od tr7 )
„a ona wraz z posłańcem…”
np. g(o) il lam r e peri a m (początek tr7)
„znajdę ją”
ti b (i) is tuc f a cinus (w tr7)
„do ciebie, ten czyn”
qu o dil le d ī cit (w tr7)
„co on mówi”

w jambach:

b e n (e) ĕ vēn i sse gaudeō ( ia6)
„Cieszę się, że wyszło dobrze”
i n is tōc portūst ( w 1. długi, ia6)
„jest w tym porcie”
nam qu o d is tī d ī cunt m a levol ī (1. długa, ia6)
„za to, co mówią ci złośliwi ludzie”
sed ” qui d hoc clām ō ris (1. długa, ia6)
„ale co to za krzyki…?
qu i s haec est qua ae ... (trzecia długość, ia6)
„kim jest ta dziewczyna, która…”

Lindsay czyta to jako dwie krótkie sylaby, a nie jedną długą przez synizezę :

d ĕ il lā p u gnā (drugi długi, ia6)
„o tej bitwie”
c ŭ m ĭl lā f ā bul ā bor (drugi długi, ia6)
„Porozmawiam z nią”

Mane man(e) audi

Poniższe przykłady są podobne, ale wzór uuu – zaczyna się od dwusylabowego słowa:

sc io od quid e rrēs (zaczyna się od tr7)
„Wiem, dlaczego popełniasz błąd”
b o num sod ā lem (zaczyna się tr7)
„dobry przyjaciel”
v ē ra v o lo loqu ī tē (trzeci długi, tr7)
„Chcę, żebyś powiedział prawdę”
m a ne man(ē) au dī! (uruchamia tr7)
"czekaj, czekaj, słuchaj!"
m a ne man (e) o bsecr ō tē (tr7)
„czekaj, czekaj, błagam”

Ten wzór jest mniej powszechny w liniach jambicznych:

a dest ben i gnit ā s (kończy się ia6)
„jest dobra wola”

Quid Abstulistī

Poniższe przykłady również mają wzór uuu – ale zaczynając od monosylaby. Devine i Stephens zauważają, że chociaż abstulistī prawdopodobnie miał drugorzędny akcent na pierwszej sylabie, nie przeszkodziło to brevis breviāns . Dochodzą do wniosku, że w takich przypadkach zarówno pierwsza, jak i druga sylaba grupy brevis breviāns były odakcentowane:

qui d abs tul i st (ī) hīnc (zaczyna tr7)
„co stąd zabrałeś?”
i d es se f a cinus (zaczyna się od tr7)
„że ten czyn…”
qui d es se d ī cis (5. długi, tr7)
„jak myślisz, czy…”
qu o dil le d ī cit (drugi długi, tr7)
„co on mówi”
np. g(o) il led octus l ē nō ( drugi długi, tr7)
„Ja, który doświadczył stręczyciela”
s ed est ne fr ā tēr intus ? (zaczyna tr7)
"ale czy mój brat jest w środku?"
s e d hic quis est est sen e x (zaczyna tr7)
„ale kim jest ten starzec?”

W dalszej części możliwe jest, że akcent przeniósł się na -crās ; w przeciwnym razie skrócenie jest zastanawiające:

qu i d op secr ā s mē? (w tr7)
„dlaczego mnie błagasz?”

Podobny jest następujący (który jest uważany za interpolację przez niektórych redaktorów), w którym podobnie wydaje się być akcentowany:

nam qu oi vis h o minī v e l op tum ō vel p e ssum ō (ia6)
„dla każdego człowieka, czy to najlepszego, czy najgorszego”

Pisownia łacińska, taka jak ascendo (dla ad-scendō ) i asporto ) (dla abs-portō ) może dać wskazówkę, jak frazy takie jak quid abstulistī były faktycznie wymawiane, gdy były wypowiadane szybko.

Nēminem venīre

W dalszej części skrócona sylaba pojawia się na końcu słowa kretyckiego (– u –), po której następuje sylaba bez akcentu. Występują w pierwszej stopie linii jambicznej, gdzie czasami można znaleźć licencję metryczną:

nē m i nĕm ven ī re (zaczyna się ia6)
„że nikt nie nadchodzi”
al t e rŭm quadr ī mum pu erum ( zaczyna się ia6) (lub alt'rum ?)
„drugi czteroletni chłopiec”
dē ci i dŏ dē l e ctō (zaczyna się ia4)
„spadam z kanapy”

Ale nescio quid „coś” i podobne wyrażenia mogą wystąpić w innych miejscach wersu:

mal ī nes c i o quid n ū nti ā t (druga stopa, ia8)
„on przynosi złe wieści”

Istnieje również szereg przykładów, w których brevis breviāns zaczyna się od quidem . Ponieważ quidem był enklityczny, akcentowanie dum quidem było przypuszczalnie podobne do akcentowania nēminem . Ponownie przykłady rozpoczynają linię jambiczną:

ut qui d (em) il le d ī xit (zaczyna się ia6)
„jak rzeczywiście powiedział”
dum qui d (em) her cle t ē cum n ū pta s ī t (zaczyna się ia6)
„pod warunkiem, że Herkules ożenił się z tobą"

Ich rytm jest podobny do wersów jambicznych rozpoczynających się od turb ida temp e stās , pisc i bus w a ltō i tak dalej, które nie mają brevis breviāns .

Dedisse dono

Istnieje wiele przypadków pojedynczych słów, w których skrócona sylaba wydaje się być akcentowana. Następujące elementy występują w długim elemencie:

s i mil lum ae sunt (w tr7)
„są bardzo podobne”
d e dis se d ō nō (zaczyna tr7)
„dać w prezencie”
n e ces se (e)st f a cere (w tr7)
„trzeba zrobić”
pr o fec tō v ī dī (zaczyna się tr7)
„z pewnością widziałem”
cōnf ī ge s a git tīs f ū rēs th ē saur ē nsi ō s (ia6)
„przebić strzałami złodziei skarbce”
p e rin d (e) am ī cīs ū tit ur ”
„znajduje swoich przyjaciół (zachowując się) odpowiednio

Jeśli skracanie występuje tylko wtedy, gdy sylaba jest bez akcentu, stanowi to trudność. Jedną z możliwości jest to, że akcentowanie tych słów różniło się od zwykłej reguły. Z pewnością wiadomo, że akcentowanie niektórych wyrazów było nieregularne. Na przykład philippus (moneta), zapożyczone z greckiego φίλιππος , wydaje się mieć grecki akcent z akcentem na pierwszą sylabę, a sagitta , być może inne słowo zapożyczone, występuje u Plauta trzy razy jako ságit ta . Lindsay sugeruje, że klasyczne fenestra wywodzi się z wcześniejszego fénstra , które mogło być wymową Plauta. Słowo périnde „w ten sam sposób” jest poświadczone przez Pryscjana jako akcentowane na pierwszej sylabie. Jednak Lindsay nazywa pozorne akcentowanie prófectō „zagadką”. Pojawia się tutaj iw dwóch innych miejscach na początku wersu trocheicznego, ale co najmniej 64 razy z normalnym akcentowaniem proféctō .

W niektórych przypadkach redaktorzy założyli błąd skryby i poprawili wiersze, aby usunąć trudne skany, takie jak negǎtō , habĕre i tak dalej. Jednak nie we wszystkich osiągnięto porozumienie.

Sed uxōrem suam

Większość powyższych przykładów, zarówno w ancepsach , jak iw elementach długich, akcentowana jest w sposób zgodny z wersetem ictus. Istnieje jednak kilka przykładów, w których zgodnie z brevis breviāns dochodzi do zderzenia między akcentem a ictus. Często znajduje się to pod koniec wersetu, gdzie zderzenie ictus i akcentu jest normalne:

s e du xōr em su a m (kończy się ia6)
„ale jego żona”
a pud mēns a m dec ē t (kończy się ia6)
„przy stole pasuje…”
p a tĕ fēc ī for ē s ( kończy się tr7)
„Otworzyłem drzwi”
v o lup tāt ī (e)st mih ī (kończy się tr7)
„to dla mnie przyjemność”
np. g(o) aps cess ī sci ē ns (kończy się tr7)
„Odszedłem celowo"
qui d hoc aut e mst mal ī (koniec tr7)
"co to za zło?"

Nieco dalej od końca wersetu są następujące:

qu o d om nēs mortāl ē s sci u nt ( końcówka ia6)
"co wszyscy śmiertelnicy wiedzą"
e (a) in pot e stāt e (e)st vir ī (końcówka ia6)
"jest pod kontrolą man"
qu i dquid in n il lō v ī dul ō (e) st (koniec ia6)
"cokolwiek jest w tym pudełku"

Ale ten typ pojawia się też czasami na początku trocheicznej septenarius lub na początku drugiej hemistich, gdzie silny akcent na drugą sylabę metra (np. argéntum ) naruszyłby prawo Meyera (zob. Metry komedii rzymskiej ). Przypuszczalnie więc sylaba następująca po brevis breviāns w każdym przykładzie nie jest silnie akcentowana:

qu o d ar gent u m? quas t ū mihi tr ī cas nā rras ? (zaczyna tr7)
" jakie pieniądze? co za bzdury mi opowiadasz?"
sc i o quid d i ctūr a (e) s (zaczyna tr7)
„Wiem, co zamierzasz powiedzieć”
np g (o) abs tē m e rcēd em pet a m (zaczyna 2. połowę, tr7)
" (będę szukał) odszkodowania od ciebie”
l in occult ō iac ē bis (zaczyna tr7)
„będziesz się ukrywał w tajemnicy”
a bě fact ō paul ā tim ( zaczyna tr7)
„Potrząsam nim stopniowo” (tzn. przekonując go)
s e d ĭl l (e) i ll (am) acc i pi ē t (rozpoczyna drugą połowę, tr7)
„ale on ją kupi”

Fattori zwraca uwagę, że w tym ostatnim przykładzie słowo ille wydaje się być podkreślone, mimo że zostało skrócone. Cała linia przedstawia się następująco:

n ō n ĕg(o) ĭl l a m manc u pi(ō) acc ē pi. – S ĕ d ĭl l (e) źle (am) a ccipi ē t, sin e . (tr7)
„Nie kupiłem jej formalnie”. – „Ale ją kupi. Niech tak będzie.” (tłum. De Melo)

Jednak intonacja starożytnego języka nie zawsze może być dokładnie znana, więc ten przykład niekoniecznie wyklucza pogląd, że skrócona sylaba musi być bez akcentu.

Istnieją również wiersze trochęiczne rozpoczynające się od s e d inter i m :

s e d inter i m for ē s crepu ē re: l i nguae m o derand u m (e)st mih i (zaczyna się tr7)
„ale tymczasem drzwi zrobiły hałas: muszę uważać na swój język”
s e d inter i m quid il l ī ciamd ū dum gnā tus c e ssāt cu m Syr ō ? (zaczyna tr7)
"a tymczasem co mój syn robi tam przez cały ten czas z Syrusem?"

Ubi voēs

Czasami po brevis breviāns w długim elemencie następuje dwusylabowe słowo jambiczne, które kończy zdanie lub klauzulę:

u bi vol ē s (zaczyna się od tr7; także w ia6)
„kiedy chcesz”
i bi tib i (kończy tr7)
„jestem dla ciebie”
t a ce mod o (kończy się tr7)
„po prostu bądź cicho”
t i bi dar e kończy się ia6)
„dać ci”
budyń ( za um ” (piąta długość, tr7)
„na rynku

Abi iam

W tej grupie występuje jedna sylaba bez akcentu po brevis breviāns , po czym zdanie się kończy:

a bi iam (tr7)
"idź teraz"
vi de a sīs (zaczyna tr7)
"patrz, proszę"
b (ī) hīnc sīs (w tr7)
"odejdź stąd proszę"
t a ce tū! (zaczyna tr7)
"cicho bądź ty!"
n e g(o) in quam (tr7)
"tak jest, nie jestem"
np g(o) in quam (tr7)
"tak jest, jestem"
cert u mn(e) est t i b(i) jest tuc? (ia6)
„jesteś tego pewien?”

Zwroty tego rodzaju można też czasem znaleźć z brevis breviāns w anceps , np. vide s ī s (tr7), tace t ū ! (tr7).

Rodzaj skróconych słów

Kończy się długą samogłoską

Jednym z rodzajów wyrazów często występujących w brevis breviāns są wyrazy dwusylabowe zakończone na samogłoskę, np. volō .

W 1890 roku Leppermann wymienił wszystkie dwusylabowe słowa jambiczne z długą samogłoską w drugiej sylabie, które występują w wersach jambicznych i trochęicznych Plauta, pomijając te na końcu wersetu. Wyniki jego badań podsumowuje Mańczak (1968). Z tego wynikałoby, że niektóre słowa były skracane częściej niż inne.

  • Najpopularniejsze słowa to te najczęściej skracane. Słowa ego, mihī, tibī, ubī są najczęstsze, a sibī i ibī są również dość powszechne. We wszystkich tych skrócona wersja jest znacznie bardziej powszechna niż nieskrócona. Leppermann nie zawiera słów nisi, quasi, bene, męski , być może dlatego, że druga samogłoska była prawie zawsze krótka. Wszystkie te słowa, które Questa nazywa „quasi- pyrrhics ”, są również często spotykane ze skróconą samogłoską w późniejszej łacinie. Słowo modo , gdy jest to przysłówek oznaczający „właśnie teraz” lub „tylko”, było zwykle skracane i jest liczone jako quasi-pyrrhic, ale modō (ablacja modus „sposób”) miał długą drugą samogłoskę. Zasada ta obowiązuje również u Wergiliusza.
  • Popularne imperatywy z krótką pierwszą samogłoską są również często skracane, na przykład abī, cavē, vidē, tacē, tenē, rogā, redī, habē, manē .
  • Czasowniki sciō i volō są często skracane, ale dabō rzadko, a amō i rogō wcale. Czasowniki kończące się na -ī, takie jak loquī , są bardzo rzadko skracane.
  • Przysłówki herī, diū i citō są często skracane u Plauta; ale Terence zwykle ma diū , co było regularną formą w klasycznej łacinie. Questa nie zalicza ich do quasi-pirrusów, ponieważ nie stosuje się ich w skróceniach w podzielonej rozdzielczości typu quis ego sim .
  • Rzeczownik homō zwykle nie jest skracany, mimo że jest bardzo powszechny:
hom ō s(um): hūm ā nī n ī l ā m (ē) a liēn um put ō . (ia6)
„Jestem mężczyzną; nie uważam niczego, co ludzkie jest ode mnie obce”
(prawdopodobnie tutaj homō jest akcentowane na drugą sylabę, z sum enclitic; w ten sam sposób, według Lindsay, mis é r sum wydaje się być akcentowane na druga sylaba.)
  • Rzeczowniki z końcówkami długich samogłosek, takie jak dopełniacz, celownik, ablacja liczby pojedynczej lub mianownik liczby mnogiej, są bardzo rzadko skracane, na przykład virō, forō, domō, fidē, famē, aquā, manū, marī, erae , malī, patrī, ero, minae, virī .

Kończące się na spółgłoskę

  • Dwusylabowe słowa zakończone krótką samogłoską i jedną lub kilkoma spółgłoskami również mogą ulec skróceniu, na przykład:
enim, apud (oba bardzo częste), simul, bonum, dabit, senex, pater, patrem, adest, potest .
  • Słowa kończące się na -is lub -us w czasach Plauta miały zwykle słabe lub ciche -s, które nie liczyły się w skanowaniu, z wyjątkiem zapobiegania elizji przed samogłoską. Tak więc słowa takie jak magis, satis, potis, nimis, prius, Iovis zwykle mają krótką drugą sylabę, a pisownia taka jak mage i pote jest również spotykana. Wydaje się, że to opuszczanie -s przed spółgłoską było raczej regułą niż wyjątkiem w łacinie Plauta.
  • Rzeczowniki i czasowniki jambiczne zakończone na -r i -t, takie jak habēt, erāt, sorōr, miały w czasach Plauta długą samogłoskę. Istnieje jednak różnica między Plautem a Terencjuszem. W większości przypadków Plaut pokazuje długą samogłoskę w rzeczownikach takich jak amōr, sorōr , podczas gdy u Terencjusza nie ma pewnych przykładów. Podobnie z czasownikami trzeciej liczby pojedynczej na -t, takimi jak amāt, erāt, habēt, abīt u Plauta około 70% ma długą samogłoskę, ale u Terencjusza nie ma pewnych przypadków z długą samogłoską.
  • Natomiast czasowniki drugiej osoby zakończone na -s, takie jak negās, iubēs, habēs, abīs, są skracane u Plauta bardzo rzadko (w 4% przypadków), a nigdy u Terencjusza. Rzeczowniki zakończone na -s, takie jak forēs, pedēs, virōs, salūs, ovēs, również zwykle pozostają nieskrócone u obu autorów.

Słowa z synizezą

Słowa z dwiema samogłoskami w przerwie, takie jak deōs, eōs, meō, duās, suōs, tuōs, suās, suō, są stosunkowo często skracane w porównaniu z podobnymi słowami ze spółgłoską środkową, takimi jak virōs, forō, domō, aquā i tak dalej. Uważa się, że powodem tego jest to, że dwie samogłoski miały tendencję do łączenia się w jedną sylabę przez synizesis , zamiast tworzenia brevis breviāns z dwoma oddzielnymi krótkimi sylabami.

Podobnie uważa się, że słowa eorum, earum, eum, eam, eodem, eaedem, duorum, duobus, eamus i tak dalej miały synizezę pierwszych dwóch samogłosek. Eosdem i eodem z synizezą są używane nawet w wierszu daktylicznym u Propertiusa i Luciliusa. Ale Lindsay uważa, że ​​pierwsza osoba eō „idę” była dwusylabowa. Wydaje się, że jednosylabowa forma takich słów była używana, gdy były one niewyraźne.

Ponieważ słowo novus jest często skracane u Plauta, jest prawdopodobne, że ono również, podobnie jak słowa takie jak bovēs , przeszło ten sam proces.

Uważa się również, że synizeza wystąpiła między słowami. Na przykład w poniższym wierszu, gdzie suō hos- stanowi pojedynczy element w metrum, Questa sugeruje, że zamiast brevis breviāns sylaby połączyły się w coś w rodzaju / swos- /:

itaqu (e) i ll (ī) am a ntī su (ō) h o s pit ī mōr e m ger i t (ia6)
„a więc dogaduje się z tym kochankiem, jego gościem”

Nie jest jasne, czy poniższe jest również przykładem synizesis, czy też, jak skanuje to Questa, ma brevis breviāns :

omni (a) o mnēs u bi resc ī scunt (zaczyna się ia8)
om n i (a) om nēs u bi resc ī scunt
"kiedy wszyscy dowiedzą się wszystkiego"

Autorzy, którzy używali brevis brevians

Brevis breviāns był kojarzony szczególnie ze stylami konwersacyjnymi, zwłaszcza z żywszą mową trocheicznych wersów rzymskiej komedii. Jest więc często spotykany u Plauta , Terencjusza oraz we fragmentach Cecyliusza (początek II wieku pne), Afraniusza , dramaturga komiksowego z około 100 rpne, oraz w farsach Lucjusza Pomponiusza z około 90 rpne. Jednak generalnie nie jest używany w metrum kretyckim i bacchiackim, nawet u Plauta.

W podniosłym stylu Roczników Enniusza , pisanych heksametrami daktylicznymi, brevis breviāns prawie się nie pojawia poza quasi, ubi, tibi, sibi (obok nieskróconych ubī, tibī, sibī i zawsze ibī ). Istnieją jednak dwa przykłady w 11-wierszowym fragmencie heksametrowej pracy Enniusa na temat jedzenia dla smakoszy, Hedyphagetica : apud Cūmās „at Cumae” i quid scarum praeteriī „dlaczego pominąłem wargaczowca?” (rodzaj ryby). Istnieje również pięć lub sześć przykładów we fragmentach tragedii Enniusa, takich jak ten trocheic septenarius z jego Aleksandra :

a dest ad est fax o bvol ū ta s a nguin (e) a tqu (e) inc endi ō .
„Jest tutaj, jest tutaj, pochodnia owinięta krwią i ogniem!”

Kilka innych przykładów można znaleźć we fragmentach tragedii Pakuwiusza i Lucjusza Akcjusza , a także jeden lub dwa (takie jak apud sē ) w satyrach Luciliusza , zarówno trochaicznych, jak i daktylicznych.

W klasycznej poezji łacińskiej oprócz viden? „czy widzisz?”, wspomniane powyżej, skrócenie jambiczne występuje tylko w słowach kończących się na samogłoskę. Tak więc enim i apud nigdy nie są skracane u Wergiliusza czy Owidiusza. Quasi-pirusowe słowa, takie jak bene, mężczyzna, ibi, ubi, nisi, modo, ego, mihi, tibi, sibi, duo, są regularnie używane w ich skróconej formie. Słowo jaskinia „nie” jest skracane zarówno u Katullusa, jak i Owidiusza, a u Owidiusza ave „hail, hello”. (Według Quintiliana avĕ z krótkim -e była zwykłą wymową w jego czasach, a długa forma była używana tylko przez pedantycznych ludzi).

Poza tym końcowa samogłoska -ō jest najbardziej podatna na skracanie, zwłaszcza w czasownikach 1-osobowych. Czasownik sciŏ występuje u Wergiliusza, a volŏ u Propercjusza. Czasowniki nego, amo, dabo, peto, cano, ero, scio i puto są czasami spotykane w skróconej formie u Owidiusza. Wydaje się, że u Owidiusza takie skrócone wyrazy występują często po wyrazie (nieleksykalnym) jednosylabowym, np. tē peto, nec peto, et dabo, nōn ero, tunc amo, at puto, quod scio . Słowo citō „szybko” jest również czasami skracane u Owidiusza (np. quam cito ). Ale utī (= ut ) i diū nie są skracane.

Istnieją również sporadyczne przykłady kretyckiego skracania słów na -o, takie jak nescio (Catullus), dīxero (Horace), dēsino (Tibullus), Scīpio (Owidiusz). Wyrażenia typu nescio quis „ktoś” z krótkim -o występują u Katullusa i Wergiliusza i są bardzo częste u Owidiusza.

Do czasów Martiala skrócenie końcowego -ō można znaleźć nawet w niektórych zakończeniach innych niż jambiczne, takich jak virgo, ergo, quando, nēmo oraz w czasownikach, takich jak mālo, nōlo, quaero, credo ; nēmŏ i Sulmŏ można znaleźć nawet u Owidiusza.

Paralele w języku angielskim

W łacinie skrócenie sylaby występuje tylko po poprzedzającej ją pojedynczej krótkiej sylabie; tak więc drugą sylabę można skrócić in volo , ale nie w crēdō, mandō czy redeō . Czasami widać to również w języku angielskim. Na przykład samogłoska -arch jest skracana w monarcha , ale nie w Plutārch, heptārch czy oligārch . Aby przetestować ten pomysł, przeprowadzono badanie dwusylabowych słów zawartych w Longman Pronunciation Dictionary JC Wellsa . Kiedy słowa takie jak plamiak , hassock , biskup z krótką pierwszą sylabą zostały porównane z innymi z długą pierwszą sylabą, takimi jak epoka , kapok , Ezop , zredukowana samogłoska /ə/ była znacznie częściej spotykana w pierwszej grupie. We współczesnej językoznawstwie eɪ ˌ r ć b / i efekt ten jest czasami nazywany „prawem Fidelholtza” lub „regułą arabską”, od dwóch amerykańskich wymowy słowa „arab” ( / / ˈ ɛ r ə b / ) . Innym odkryciem badania było to, że „częstsze słowa częściej mają zmniejszoną drugą samogłoskę niż słowa rzadziej występujące”.

WS Allen zauważył, że w dwusylabowych słowach kończących się na -ō , takich jak ĕcho i vēto , ostatnia samogłoska jest częściej skracana, gdy pierwsza sylaba jest krótka.

W języku łacińskim, według Lindsay, słowo akcent zwykle pojawia się albo na sylabie przed, albo na sylabie po skróconej sylabie, ale nie na samej skróconej sylabie. Dotyczy to również języka angielskiego. Tak więc druga samogłoska jest długa w allērgic , ale skrócona w állĕrgy lub allĕrgénic . Jak zauważają Devine i Stephens, w języku angielskim i innych językach samogłoski są redukowane lub usuwane zarówno przed, jak i po akcentie, np. d(e)vélopment , féd(e)ral . Zauważają również, że w zdaniu takim, jak zabawne byłoby, gdyby mówiła szybko, wszystkie słowa są skrócone, z wyjątkiem dwóch akcentowanych.

W języku angielskim czasowniki posiłkowe , takie jak is , are , will , have itp . są często skracane ( pójdę , pada deszcz itp. ) . ? , co robisz? ); i słowa funkcyjne, spójniki i przyimki, takie jak nie , ponieważ , jeśli , z , dla , aby są również często skracane, gdy nie są akcentowane. W zdaniu Czego się boisz ? , gdzie skupiony jest strach , słowo are jest skrócone. Jest to prawdopodobnie podobne do skrócenia est w łacińskim odpowiedniku quid ĕst quod metuās ?

W języku łacińskim skrócenie jest bardziej prawdopodobne w obrębie frazy niż na końcu zdania, na przykład abī vs abĭ sīs . Podobnie słowo podążaj za nimi , które zwykle ma długą samogłoskę na końcu zdania, jest skracane we frazie takiej jak podążaj za nimi .

W słowach takich jak wolontariusz , adaptacja , anegdota , ministerialny , gdzie pierwsza sylaba jest krótka, a trzecia jest akcentowana, druga sylaba również jest krótka. Mogą one stanowić paralelę do volŭntāte, volŭptātem, senĕctūte i minǐstrāret Plauta .

We współczesnych badaniach językoznawczych nad rytmem sylab istnieje niejednoznaczność terminologii, ponieważ słowa takie jak łacińskie volō i angielskie są metryczne jambami, ale (ponieważ są akcentowane na pierwszej sylabie) akcentowanymi trocheesami. Dlatego niektóre prace odnoszą się do skrócenia obserwowanego w vólō > vólo jako „skrócenie trocheiczne”.

Bibliografia

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Brevis_brevians&oldid=1140354839 ”