Abel Posse

Abel Posse.

Abel Parentini Posse (ur. 7 stycznia 1934 w Córdobie w Argentynie ), argentyński powieściopisarz, eseista, poeta, zawodowy dyplomata i polityk.

Jest autorem czternastu powieści, siedmiu zbiorów esejów, obszernej pracy publicystycznej oraz serii opowiadań i wierszy. Jego proza ​​fabularna otrzymała kilka wybitnych nagród.

W listopadzie 2012 roku został członkiem numerowanym Argentyńskiej Akademii Literatury.

Abel Parentini Posse pełnił nieprzerwane obowiązki dyplomatyczne dla argentyńskiej służby zagranicznej od 1966 do 2004 roku.

Abel Posse jest stałym współpracownikiem liberalno-konserwatywnego dziennika La Nación w Buenos Aires, a także innych argentyńskich dzienników (Perfil, La Gaceta de Tucumán) i hiszpańskich gazet (ABC, El Mundo i El País). Był także redaktorem naczelnym Revista Argentina de Estudios Estratégicos (Argentyński Dziennik Studiów Strategicznych). Jego publikacje dziennikarskie obejmują około 400 artykułów, z których wiele zostało opublikowanych w jego zbiorze esejów społeczno-politycznych, takich jak Argentina, el gran viraje (2000), El eclipse argentino.

Dzieciństwo i młodość

Abel Parentini Posse urodził się 7 stycznia 1934 roku w argentyńskiej Kordobie, gdzie spędził tylko pierwsze dwa lata swojego życia. Dwa lata po urodzeniu rodzina przeniosła się do stolicy Buenos Aires ze względu na obowiązki ojca w pracy. Jego matka, Elba Alicia Posse, należała do kreolskiej oligarchii ziemskiej pochodzenia galicyjskiego, która posiadała rozległe posiadłości cukrowni w północno-zachodniej prowincji Tucuman. Wśród wpływowych członków klanu Posse w XIX wieku wyróżnia się liberał Julio Argentino Roca, dwukrotny prezydent republiki w latach 1880-1886 oraz 1898-1904 (3). Posse fabularyzował XIX-wiecznego Tucumana w swojej powieści El inquietante día de la vida (2001), w której bohaterami są dwaj dalecy krewni; jego pradziadek ze strony matki, Felipe Segundo Posse i Julio Victor Posse, mecenas sztuki w prowincji produkującej cukier do lat czterdziestych XX wieku.

Ojciec powieściopisarza, Ernesto Parentini, porteño włoskich rodziców, był jednym z założycieli Artistas Argentinos Asociados i producentem legendarnego filmu fabularnego La guerra gaucha (1942), opartego na tekście poety Leopolda Lugonesa. Młody Abel Posse dorastał w stolicy Argentyny w pobliżu ulicy Rivadavia, a ze względu na zawód ojca był wystawiony na artystyczne i kulturalne środowisko, jakie miała do zaoferowania ta najbardziej wyrafinowana ze stolic Ameryki Południowej. „Królowa Rzeki”, jak zaczęto nazywać Buenos Aires, zafascynowała młodego człowieka (4), a jego wspomnienia przywołane zostały w jego powieści Los demonios ocultos (1987). Mógł obcować z gwiazdami argentyńskiego show-biznesu, takimi jak Chas de Cruz, Pierina Dealessi, Ulises Petit de Murat, Muñoz Azpiri, autor słuchowisk, które wykonywała Eva Duarte (de Perón), a także tango kompozytorzy Aníbal Troilo i Homero Manzi. Takie były powiązania rodzinne z show-biznesem, że jedna z jego ciotek, Esmeralda Leiva de Heredia, lepiej znana jako „La Jardín”, była przyjaciółką aktorki Evy Duarte. (5) Dorastanie w tym środowisku umożliwiło mu zdobycie niemal encyklopedycznej wiedzy na temat repertuaru tanga i jego kultury, (6) co przesiąknęło jego powieść La reina del Plata (1988).

Wyobraźnia młodego Posse została rozbudzona i pielęgnowana przez osobistą bibliotekę ojca. (7) Kiedy miał osiem lat, napisał i zilustrował małe książeczki, które sprzedawał swojej babci, która mieszkała w tym samym kompleksie mieszkalnym. (8) Podjął naukę w szkole podstawowej w Colegio La Salle (9), aw latach 1946-1952 w prestiżowym Colegio Nacional de Buenos Aires w szkole średniej. (10) Podczas tych kształtujących się lat jego rozwoju intelektualnego nawiązał bliskie przyjaźnie z ludźmi, którzy wprowadzili go do kręgów literackich Buenos Aires, takimi jak Rogelio Bazán, tłumacz Georga Trakla. Posse złożył później poetycki hołd niemieckiemu wieszczowi.

Wśród jego nauczycieli orientalistyczny filozof Vicente Fatone wyróżnia się jako wpływowa postać, budząc w Posse zainteresowanie filozofią ezoteryczną, co jest widoczne w kilku jego powieściach, zwłaszcza w Los demonios ocultos i El viajero de Agartha. W 1943 roku, w wieku 13 lat, Posse rozpoczął swój pierwszy projekt literacki (nigdy nie ukończony), powieść, której akcja toczy się w cesarskim Rzymie. (11)

Fiesta „Królowej Rzecznej Płyty”

Posse studiował na Wydziale Prawa w Buenos Aires do 1958 roku. Oprócz nudnych studiów „wykładanych przez faszystowsko-peronistycznych profesorów” (12), przeżywał fiestę „nocnego życia” Buenos Aires, miasta, które w tamtych czasach było siedziba najważniejszych wydawnictw w świecie hiszpańskojęzycznym, a także wygnanych pisarzy i intelektualistów z czasów hiszpańskiej wojny domowej. Według Posse nocne spotkania i rozmowy w kawiarniach Buenos Aires pozwoliły mu pogłębić znajomość literatury rosyjskiej i francuskiej, niemieckiej filozofii i orientalnego spirytyzmu. W tym bogatym środowisku bohemy poznał Jorge Luisa Borgesa , Eduardo Malleę , Ezequiel Martínez Estrada , Ricardo Molinari , Manuel Mujica Lainez , Ramón Gomez de la Serna i Rafael Alberti (13). Zaprzyjaźnił się z poetami Conrado Nalé Roxlo i Carlosem Mastronardim , a także z Borgesem, który otworzył mu drzwi do SADE i który później pomógł mu opublikować jego pierwsze opowiadania i wiersze w dzienniku El Mundo. W tamtych latach Posse zainteresował się peronistą pomysły. Chociaż urodził się w antyperonistycznej rodzinie, wielka demonstracja publiczna z 17 października 1945 r. wywarła niezatarte wrażenie (14), podobnie jak siła Evity i jej zdolność ożywienia ruchu wraz z otwartą publicznością żałoba wywołana jej pogrzebem w 1952 roku. Te lata życia uniwersyteckiego, a przede wszystkim nocnego życia w Buenos Aires, Posse przedstawia jako prawdziwy „złoty wiek”, który odtwarza w niektórych fragmentach La reina del Plata (1988) i La pasión segun Eva (1994), fikcyjna biografia przedstawiająca ostatnie dni Evy Perón. Po odbyciu służby wojskowej w 1955 r., podczas antyperonistycznej Revolución Libertadora, Posse ukończył studia uniwersyteckie w 1958 r. W tym samym roku napisał scenariusz „La cumparsa” (Trupa), który otrzymał nagrodę im. Narodowy Instytut Kinematografii; osadzona w Patagonii trupa składa się z grupy postrzygaczy owiec, którzy okazują się istnym sądem cudów. (15)

Podróż do Europy

Po ukończeniu studiów Posse zdecydował się na podróż do Europy. Dzięki stypendium uniwersyteckiemu podjął studia doktoranckie z nauk politycznych na paryskiej Sorbonie. Kilka miesięcy przed podróżami opublikował swój pierwszy wiersz „Invocación al fantasma de mi infancia muerta” w dodatku literackim „El Mundo” (16). Będąc w Europie, przejechał na motocyklu Alpy, by odwiedzić siostrę we Włoszech. W tym okresie pogłębiał swoją znajomość poezji Hölderlina, Rilkego i Trakla (17). Podczas pobytu w Paryżu słuchał Sartre'a, miał za profesorów wybitnych ówczesnych francuskich politologów (Duverger, Hauriou, Rivarol), a także poznał Pabla Nerudę (18). Podczas pobytu w „Mieście Światła” zakochał się w niemieckiej studentce, Wienke Sabine Langenheim, swojej przyszłej żonie, która odegrała ważną rolę w jego formacji literackiej, kierując jego lekturami literatury i filozofii niemieckiej, które przenikają jego twórczość . W 1961 roku spędził dwa semestry w Tybindze w Niemczech, domu Hölderlina. W tym samym roku jego wiersz „En la tumba de Georg Trakl”, pierwszy w historii tekst podpisany jako Abel Posse, otrzymał nagrodę Rene Bastianiniego przyznawaną przez SADE w Buenos Aires. Podczas pobytu w Tybindze czytał Hölderlina, Nietzschego i Heideggera (19). Tu też zaczął pisać swoją pierwszą powieść Los bogavantes, którą ukończył w 1967 roku.

Z Buenos Aires do służby zagranicznej

Posse wrócił do Buenos Aires w 1962 roku. Po konkurencyjnym procesie selekcji wykładał jako asystent prawa konstytucyjnego pod kierunkiem profesora Carlosa Fayta na Uniwersytecie w Buenos Aires. Z niewielkim entuzjazmem zaczął też pracować jako prawnik. Sabine wyjechała do Argentyny i jakiś czas później wzięli ślub. W 1965 roku został przyjęty do argentyńskiej służby zagranicznej po publicznym procesie selekcji (20). Do 2004 roku większość życia spędził za granicą, ponieważ większość jego prac powstała poza Argentyną, chociaż zawsze bronił swojej argentyńskiej tożsamości , jego produkcji literackiej dobrze służyło powiedzenie Ricardo Güiraldesa, że ​​„odległość ujawnia” (21).

Moskwa (1966–1969)

Jedyny syn Abla Posse, Ivan, urodził się w Moskwie w styczniu 1967 roku. W tym czasie w stolicy Rosji skończył także pisać swoją pierwszą powieść, Los bogavantes, której akcja toczy się w Paryżu i Sewilli, skupiając się na trio postaci, z których dwie są studentów i jednego pracownika Służby Zagranicznej, ucieleśniających napięcia ideologiczne wczesnych lat 60. Ta neorealistyczna powieść odegrała ważną rolę w jego karierze literackiej. Pod pseudonimem Arnaut Daniel, Posse zgłosiło go do nagrody Planeta w 1968 roku. Znalazł się wśród czterech finalistów i chociaż został praktycznie ogłoszony zwycięzcą przez sędziów José Manuel de Lara i Baltasar Porcel, pod presją frankistowską sędziowie musieli zmienić swoją decyzję, ze względu na kilka naładowanych scen erotycznych, ale przede wszystkim z powodu jego krytyczne i ironiczne odniesienia do armii reżimu. Po opublikowaniu w 1970 roku przez Editorial Brújula w Argentynie, dzięki wsparciu Ernesto Sabato i ojca Posse, i po otrzymaniu Szarfy Honorowej SADE, Los bogavantes zostało później opublikowane w Barcelonie w 1975 roku, gdzie był obiektem cenzury frankistowskiej. Wszystkie 5000 egzemplarzy usunięto z dwóch stron, które wyśmiewały męskość oficerów armii. Ten wyjątkowy epizod wydawniczy (22) zwrócił na niego uwagę czołowych wydawców literackich tamtych czasów, Carlosa Barrala i Carmen Balcells; ten ostatni został jego agentem literackim.

Lima (1969–1971)

Abel Posse został wysłany do Peru w 1969 roku i mianowany sekretarzem kultury ambasady w Limie. Dla niego Peru oznaczało odkrycie kultury Inków, „objawienie obu Ameryk” (23), które zmusiło go do utożsamienia się ze swoimi kreolskimi korzeniami północno-zachodniej Argentyny (24). Wizyta w Machu Picchu zainspirował długi, liczący 240 wersów wiersz Celebración de Machu Picchu, który napisał w Cuzco w 1970 r. i opublikował znacznie później w Wenecji w 1977 r. Również w 1970 r. napisał swój najbardziej ambitny utwór poetycki Celebración del desamparo, który znalazł się wśród finalistów Maldoror Poetry Prize, chociaż Posse zdecydowało się jej nie publikować. W tamtych latach czytał José Maríę Arguedasa i wielkich kubańskich stylistów: Alejo Carpentiera, Lezamę Limę i Severo Sarduya. Badał także życie narodowego bohatera niepodległości Argentyny, generała José de San Martín, aw 1971 roku został przyjęty do Instituto Sanmartiniano de Lima. W Peru napisał także swoją drugą powieść La boca del tigre (1971), inspirowaną osobistymi doświadczeniami w Związku Radzieckim. Ta powieść, wyraźnie zainspirowana neorealistycznym stylem prozy Ernesto Sabato, pomogła autorowi wyrazić nieufność wobec panujących wówczas ideologii, krytykować sprawowanie władzy we współczesnym świecie i zastanowić się nad miejscem indywiduum w tym historycznym momencie. Ta tematyczna troska zapowiadała idee dotyczące historii w jego późniejszej powieści Daimon. La boca del tigre, która otrzymała trzecią Narodową Nagrodę Literatury Argentyńskiej, wskazuje na jego początkowe rozważania nad pojęciem amerincaness (americanidad). (25) Wpływ, jaki argentyński filozof i antropolog Rodolfo Günther Kusch wywarłby na prozę Posse, a nawet na jego własny światopogląd po spotkaniu z nim i lekturach La seducción de la babarie (1953) i América profunda (1962). W konsekwencji myśl Kuscha o fundamentalnym antagonizmie ontologicznym i kulturowym między zachodnim homo faber a amerykańskim „człowiekiem bytu” oraz symbiotycznym związkiem Indian z Kosmosem („otwartym”) miała stać się motywem przewodnim twórczości Posse, a zwłaszcza w swojej „Trylogii o odkryciu Ameryki”.

Wenecja (1973–1979)

Posse został mianowany konsulem generalnym Wenecji w 1973 roku, gdzie mieszkał przez 6 lat. To tutaj między październikiem 1973 a sierpniem 1977 napisał Daimona (1978), powieść, która zapoczątkowała „Trylogię odkrycia Ameryki”. Bohaterem tej powieści jest fikcyjny awatar hiszpańskiego konkwistadora Lope de Aguirre (1510–1561). W tekście tym zdobywca, znany ze swego okrucieństwa, przedstawiany przez kronikarzy jako archetyp szaleńca i zdrajcy, w jedenaście lat po śmierci wskrzesza się z popiołów wraz z duchami swoich Marañones. Tak zaczyna się „Jornada de América”, przez cztery wieki bolesnej historii Ameryki Łacińskiej, na którą rzuca rozczarowane spojrzenie, widząc w niej „wieczny powrót tego samego”; jest to wieczne unicestwienie wolności człowieka, przeciwko któremu buntowniczość Lope de Aguirre nie jest w stanie powstrzymać. Ten bezowocny transhistoryczny bunt doprowadza go do niejednoznacznej śmierci w połowie lat 70. w Ameryce Łacińskiej, w stanie przypominającym śmierć rewolucyjnego przedsięwzięcia Ernesto Che Guevary w Boliwii. Kilka scen tortur zadawanych bohaterowi wyraźnie przypomina okrucieństwa popełnione przez armię argentyńską podczas ostatniej dyktatury wojskowej w tym kraju. (26) Ta powieść stanowi kamień milowy w poetyce Posse, ponieważ zachwyca się rabelowskimi elementami w stylu barokowym, nieustannie uciekając się do użycia humoru i dwuznaczności, parodii, intertekstualności, anachronizmu, groteski i ciągłego paratekstualnego dialogu z czytelnikiem, cechy, które osiągnęły największe nasilenie w kolejnej powieści Rajskie psy (1983). Daimon został nominowany do prestiżowej nagrody Romulo Gallegosa w 1982 roku.

Pobyt wenecki był miejscem, w którym zyskał uznanie swoich rówieśników; odwiedzali go przyjaciele, tacy jak Ernesto Sabato, Carlos Barral, Manuel Scorza, Victor Massuh, Antonio Requeni, Manuel Mujica Lainez, Jorge Luis Borges, Antonio Di Benedetto i Juan Rulfo. (27) Spotkał także w Wenecji Alejo Carpentiera, który pisał swoje Concierto barroco (1974), a także Italo Calvino, Alberto Moravia i Giorgio Bassaniego. Podczas swoich lat spędzonych w Wenecji Posse zastanawiał się nad Heideggerowską koncepcją „otwartości” (Das Offene) i koncepcjami Kuscha dotyczącymi „bycia”. (29) W 1973 odwiedził niemieckiego filozofa Martina Heideggera (30 l.), aw 1979 wraz z żoną Sabine opublikował hiszpański przekład Der feldweg. (31) Po krótkiej podróży do Buenos Aires w 1975 roku i po powrocie do Wenecji napisał między kwietniem a czerwcem tego samego roku mroczną powieść odzwierciedlającą morderczą przemoc polityczną rozgrywającą się w Argentynie w tamtym czasie, zatytułowaną Momento de morir , ale którego opublikował dopiero w 1979 roku. Jego bohater, Medardo Rabagliatti, raczej przeciętny i niezdecydowany prawnik z przedmieścia, jest świadkiem rozwijającej się przemocy zbrojnej, której dopuszczają się grupy młodych ludzi przedstawionych jako fanatycy i sadystyczne wojsko. Wbrew wszelkim przeciwnościom, zakończenie tej historii widzi, jak niezdecydowany Medardo zabija morderczego przywódcę wojskowego odpowiedzialnego za represje, a później nadzoruje przywrócenie demokratycznych instytucji politycznych w kraju. Zaproponowana przez autora lektura historyczna (różne postacie to wyraźnie fikcyjne awatary Mario Firmenicha i Hectora J. Campory) bez wątpienia potępia ERP (Ejercito Revolucionario del Pueblo), Monotoneros i represje wojskowe, podkreślając w ten sposób „tezę dwóch zło”; tezę, którą autor stawia w prologu dodanym do wydania z 1997 roku. (32)

Paryż (1981–1985) W 1981 Posse został mianowany dyrektorem Argentyńskiego Centrum Kultury w Paryżu. Tam napisał Rajskie psy (1983), drugą część swojej „Trylogii” z Krzysztofem Kolumbem w roli głównej, za którą w 1987 roku otrzymał Nagrodę im. Rómulo Gallegosa. Powieść ta, przetłumaczona na wiele języków, utwierdziła Posse, zdaniem wielu literaturoznawców, jako jednego z czołowych przedstawicieli latynoamerykańskiej „nowej powieści historycznej”. Podobnie jak w Daimonie, powieść kwestionuje ważność oficjalnej historiografii podboju Ameryk, podważa prawa rządzące przestrzenią i czasem, a anachronizm jest systematyczny, podobnie jak intertekstualność, pastisz, parodia, podczas gdy dzieło zawiera, jak Daimon, głęboka refleksja nad kondycją Ameryki Łacińskiej i jej tożsamością. Psy raju bada motywacje monarchowie katoliccy i Kolumba, a także następstwa zderzenia kultur wywołanego przybyciem Hiszpanów poprzez dialogiczne świadectwo pokonanych. W latach 1982-1985 Posse redagował dwujęzyczny zbiór (hiszpański i francuski) 15 argentyńskich poetów zatytułowany Nadir, w skład którego wchodzili: Leopoldo Lugones, Enrique Molina, Héctor Antonio Murena, Juan L. Ortiza, Ricardo Molinari, Conrado Nalé Roxlo, Baldomero Fernandez Moreno, Alejandra Pizarnik, Oliverio Girondo, Manuel J. Castilla, Alberto Girri, Raul G. Aguirre, Juan Rodolfo Wilcock, Ezequiel Martínez Estrada i Leopoldo Marechal. Projekt ten został zrealizowany przy pomocy argentyńskich i francuskich poetów, naukowców i tłumaczy. Tomy zostały podarowane i rozesłane do francuskich bibliotek i uniwersytetów w celu zwiększenia zainteresowania tymi dziełami na arenie międzynarodowej. Inspiracją do projektu był bez wątpienia Roger Caillois, który swoją kolekcją La Croix du Sud wniósł znaczący wkład w międzynarodowe uznanie twórczości Jorge Luisa Borgesa. (34) W styczniu 1983 roku, w wieku 15 lat, Ivan, jedyny syn Posse, popełnił samobójstwo w mieszkaniu rodziny w Paryżu, tragedię, którą autor opisał wiele lat później w Cuando muere el hijo (2009), autobiograficznej relacji przedstawionej jako „ prawdziwa kronika”. Kiedy Rajskie psy pojawiły się w księgarniach, zapowiedział zbliżającą się publikację trzeciej części „Trylogii”, zatytułowanej Sobre las misiones jesuíticas, której akcja toczy się na jezuickich misjach w Paragwaju. (35) Chociaż jego wydanie zostało ogłoszone w 1986 r. pod innym tytułem, Los heraldos negros, nie zostało jeszcze opublikowane. (36) W listopadzie 1983 r., równolegle z Paryskim Festiwalem Jesieni, Posse zorganizował wraz z Claudio Segovią festiwal tanga o nazwie Tango argentyńskie, w którym uczestniczył Roberto Goyeneche i którego przeznaczeniem było, jak to określił: „ożywić prawdziwe tango prymitywne tango początków” kontra „tango na eksport” Astora Piazzolli. (37) 

Izrael (1985–1988)

Po śmierci syna Posse nie mógł już mieszkać w Paryżu i został mianowany ministrem pełnomocnym w ambasadzie Argentyny w Tel-Awiwie. Wrócił tam do pisania i napisał trzy powieści, zupełnie inne niż jego poprzednie. Napisał dwie powieści o nazizmie, Los demonios ocultos (1987) i El viajero de Agartha (1989). Los demonios ocultos był projektem literackim, który Posse rozpoczął znacznie wcześniej, w 1971 roku, po spotkaniu z kilkoma nazistami w Buenos Aires podczas jego studiów uniwersyteckich. Bohaterem powieści, obsadzonych w stylu neorealistycznym, jest młody Argentyńczyk Alberto Lorca, który wyrusza na poszukiwanie swojego ojca, Walthera Wernera, niemieckiego naukowca specjalizującego się w ezoteryzmie orientalnym, wysłanego przez III Rzeszę z misją do Azja centralna. Akcja rozgrywa się w dwóch przestrzeniach czasowych, drugiej wojnie światowej i Argentynie ostatniej dyktatury wojskowej. El viajero de Agartha (1989, Premio Internacional Diana-Novedades, Meksyk) to prawdziwa przygodowa powieść szpiegowska. Walter Werner jako główny bohater opowiada historię w dzienniku odzyskanym przez syna, który opowiada o jego misji w Tybecie w poszukiwaniu mitycznego miasta Agartha. Trzecia powieść, La reina del Plata (1988), jak wskazuje tytuł, jest hołdem złożonym stolicy Argentyny i okresowi jej świetności. Akcja powieści rozgrywa się w futurystycznym Buenos Aires, którego społeczeństwo jest podzielone na „wtajemniczonych” i „outsiderów”, gdzie „outsider” Guillermo Aguirre zastanawia się nad własną tożsamością. Fabuła prowadzona jest we fragmentach składających się z dziewięćdziesięciu krótkich rozdziałów, a akcja toczy się w typowej dla Buenos Aires atmosferze kawiarni i ulic zamieszkanych przez tango, głęboką muzyczną ekspresję portowego miasta, którego bohaterowie rozmyślają o przeszłości i teraźniejszości kraj.

Praga (1990–1996) W 1990 roku Posse zostaje awansowany na ambasadora przez prezydenta Carlosa S. Menema i zostaje wysłany do Pragi na sześć lat. Jego pobyt w stolicy Czech jest dość owocny. Tutaj komponuje swój esej literacki Biblioteca essential, który publikuje w 1991 roku, w którym proponuje 101 najważniejszych dzieł literatury powszechnej i własną kanon literatury River Plate. Posse napisał także w czeskiej stolicy El largo atardecer del caminante, powieść zamykającą „Trylogię odkrycia Ameryki”, zwieńczoną Premio Internacional Extremadura-America V Centenario 1992, na którą zgłoszono 180 powieści. W tej pracy barokowy styl Daimona i Rajskich psów ustępuje miejsca bardziej ponuremu i refleksyjnemu stylowi. Bohaterem tej pracy jest zdobywca Alvar Nuñez Cabeza de Vaca (1490–1558), który ostatnie lata życia spędza w skromnej siedzibie w Sewilli, gdzie wspomina swoją „prawdziwą” amerykańską przygodę poprzez autobiograficzną i szczerą opowieść jego wyczynów, wypełniając luki i przemilczenia pozostawione przez jego kroniki zatytułowane Rozbitkowie i Komentarze. Cabeza de Vaca z Posse przyjmuje swoją americanidad, swoją hybrydową tożsamość, ogłaszając swoją maksymę „tylko wiara może leczyć, tylko dobroć uzdrawia” jako sposób, w jaki podbój powinien był mieć miejsce. Ten introspekcyjny i autobiograficzny styl jest kontynuowany w jego kolejnej pracy, La pasión según Eva (1994). Jest to powieść biograficzna (biografia fabularyzowana) z polifonicznym tekstem, w której schorowana Eva Perón przeżywa ostatnie dziewięć miesięcy swojego życia, rzucając retrospektywne spojrzenie na swoje życie. W tym samym czasie Posse zbiera i odzyskuje zeznania ludzi, którzy ją znali, ilustrując i korygując własną relację Evy. Chociaż tekst wykazuje wyraźną empatię wobec tematu, deklarowanym celem powieści jest głębsze zrozumienie tej potężnej kobiety niż w poprzednich biografiach, wyjęcie jej życia z ideologicznego kaftana bezpieczeństwa i przekształcenie go w życie przeznaczone.

Lima (1998–2000) Podczas swojej delegacji jako ambasador w Limie w Peru, Posse napisał kolejną powieść biograficzną, Los cuadernos de Praga (1998), której bohaterem jest także inny pamiętny Argentyńczyk z XX wieku, Ernesto „Che” Guevara Lynch. Podobnie jak w przypadku kilku jego wcześniejszych powieści, autor inspirował się osobistym doświadczeniem; Posse został poinformowany podczas pobytu w Pradze, że Che Guevara żył pod przykrywką w mieście przez prawie rok po klęsce w Kongu. Podobnie jak w La pasión según Eva, motyw osobistego pamiętnika jest wyzwalaczem relacji autobiograficznej, relacji, która rozmawia z badaniami autorki. Podobnie jak w przypadku poprzedniej powieści, celem autora nie jest po prostu opowiedzenie życia postaci historycznej, ale oparte na „solidnych podstawach” uratowanie jej losu, aby zdać relację z jego życia poza granicami ideologicznymi. (38) Po powrocie do Ameryki Łacińskiej po oddelegowaniu do Europy Posse zwiększył liczbę dziennikarskich opinii w El Excelsior (Meksyk), El Nacional (Caracas), ABC i El Mundo (Madryt), Linea i La Nación (Buenos Aires). Posse przybył do Peru, gdy stosunki z Ekwadorem były nadal napięte w związku z wojną w El Condor oraz w następstwie porwania zakładników w ambasadzie Japonii przez MRTA (1997). Posse z uznaniem wypowiadał się o wojnie Alberto Fujimoriego przeciwko MRTA, jednocześnie wyrażając sprzeciw wobec procesów Baltasara Garzóna przeciwko Augusto Pinochetowi i Międzynarodowemu Trybunałowi Praw Człowieka, którym przypisywał ingerencję w wewnętrzne sprawy krajów Ameryki Łacińskiej. W swoich opiniach podkreślał również rolę, jaką Argentyna mogłaby odegrać w konsolidacji MERCOSUR-u i podkreślał zasoby naturalne kraju dla dobra następnego tysiąclecia, odwołując się do patriotyzmu jego obywateli i wzywając ich do naśladowania przykładu Julio Argentino Roca, Hipölito Yrigoyen i Juan Domingo Perón. Wiele z tych artykułów zostało zebranych w pierwszym zbiorze esejów politycznych, które opublikował w Argentynie, el gran viraje (200). Po powrocie do Peru ponownie zainteresował się bohaterem narodowym, Jose de San Martinem, co zainspirowało go do napisania opowiadania „Paz en guerra” (2000).

Kopenhaga (2001–2002) W 2001 Posse opublikował El inquietante día de la vida, który otrzymał Nagrodę Literacką Argentyńskiej Akademii Literatury za lata 1998-2001. Bohaterem jest Felipe Drugi Posse, wzorowany na jego prawdziwym przodku, który pod koniec XIX wieku był spadkobiercą rozległej posiadłości cukrowni w prowincji Tucuman. Historia zaczyna się, gdy zdiagnozowano u niego gruźlicę i postanawia porzucić rodzinę, udając się do Buenos Aires, a następnie do Egiptu w poszukiwaniu poety Rimbauda. Powieść przedstawia również postacie historyczne, takie jak Domingo F. Sarmiento, Julio A. Roca i Nicolás Avellaneda, jednocześnie celebrując rozwój Argentyny pod koniec XIX i na początku XX wieku.

Madryt (2002–2004) Po krótkim oddelegowaniu do UNESCO w Paryżu, Posse został mianowany przez prezydenta Duhalde ambasadorem Argentyny w Hiszpanii. Było to niezwykle ważne oddelegowanie, szczególnie ze względu na następstwa załamania finansowego Argentyny w 2001 r., ponieważ kraj ten był głównym celem argentyńskich migrantów pochodzenia hiszpańskiego. W tym czasie Posse był świadkiem śmiertelnych ataków terrorystycznych w stolicy Hiszpanii w dniu 11 marca 2004 r. Głęboko zaniepokojony kryzysem, przed którym stoi Argentyna, Posse zwiększył swoją opinię w La Nación, broniąc integracji regionalnej, suwerenności narodowej i apelując o odbudowę kraju, przywołując pamięć postaci narodowych, takich jak Sarmiento i Evita. W 2003 roku opublikował kolejny zbiór artykułów politycznych, El eclipse argentino. De la enfermedad colectiva al renacimiento, praca, która próbuje nałożyć plan projektu narodowego. Gdy Néstor Kirchner objął władzę, kilka mediów ogłosiło Posse jako preferowanego kandydata na ministra spraw zagranicznych, biorąc pod uwagę jego doświadczenie dyplomatyczne, wiek i kluczowe stanowisko w Hiszpanii. Dziennikarz i były bojownik Montonero, Miguel Bonasso, opublikował artykuł i wziął udział w programie telewizyjnym, w którym zaapelował do prezydenta o odłożenie kandydatury Posse, któremu zarzucił przychylność poprzedniej dyktaturze wojskowej za to, że nie porzucił swoich obowiązków dyplomatycznych i za wsparcie reżimu Fujimoriego. (39) Prezydent mianował Rafaela Bielsę ministrem spraw zagranicznych, a Posse pełnił tę funkcję w ambasadzie w Madrycie aż do przejścia na emeryturę w 2004 r., kiedy wrócił do Argentyny.

Buenos Aires (od 2004) Po przejściu na emeryturę zaangażowanie Posse w opozycję przeciwko Kirchnerowi wzrosło. W bardzo krytycznych i kontrowersyjnych felietonach wiązał prezydenta i jego zwolenników ze skrajnie lewicowymi ruchami bojowymi lat 70., sprzeciwiał się też wznowieniu procesów przeciwko wojsku i polityce rządu w zakresie pamięci zbiorowej, którą określił jako niepełną. Zwiększył swoją rundę konferencji na temat stanu narodu i poparł kandydaturę na prezydenta Eduardo Duhalde w 2007 roku, kiedy był także kandydatem do Senatu miasta Buenos Aires na bilecie Roberto Lavagny. W 2005 roku opublikował En letra grande, zbiór esejów literackich i refleksji o bliskich mu intelektualistach, których uważa za wpływowych. Opublikował również w 2006 roku serię esejów politycznych pod tytułem La santa locura de los argentinos, która była bestsellerem, w których próbuje zmapować kwestię argentyńską, koncentrując swoją analizę od czasów kolonialnych do ostatniego stulecia, aby zaapelować o obywatelski konsensus narodowy. W październiku 2009 roku opublikował Cuando muere el hijo, powieść-świadectwo, w której narratorzy A i S doświadczają samobójstwa Ivana i próbują pogodzić się z decyzją syna. Później podejmują podróż wewnętrznej i zewnętrznej inicjacji, jadąc z Paryża do Tel-Awiwu i zatrzymując się w Milecie, mieście przedsokratejskiego filozofa Anaksymandra z Miletu. Pod koniec 2009 roku Posse przyjął nominację ministra edukacji miasta Buenos Aires zaproponowaną przez Mauricio Macriego, którą zwolnił Mariano Narodowy. Posse objął urząd dzień po opublikowaniu kontrowersyjnego artykułu w dzienniku La Nación pt. „Przestępczość i tchórzostwo”, w którym stwierdził, że muzyka rockowa ogłupia młodych, a działania porządkowe prezydenta ocenił jako nieskuteczne, domagając się jednocześnie surowsze środki przeciwko przestępcom. Odrzucił również wznowienie procesów przeciwko członkom reżimu wojskowego i powtórzył swoje oskarżenia wobec Kirchnera za jego ideologiczną bliskość do bojowych ruchów lewicowych z lat 70. (40) Jego nominacja i ta opinia wywołały falę protestów związków zawodowych i studentów, od sceny muzyki rockowej i internetowych sieci społecznościowych po sekcje mediów, takie jak Página 12, które oskarżyły Posse o bliskie powiązania z poprzednią dyktaturą i twierdząc, że większość jego kariery dyplomatycznej miała miejsce podczas ostatniej junty wojskowej, którą po raz pierwszy wyemitował Miguel Bonasso w swoim felietonie z 2003 r., o którym mowa wcześniej. W rzeczywistości, jeden z najbardziej znanych popleczników wojskowych, który przypadkowo był sądzony w tamtych dniach, Benjamin Menendez, sparafrazował kilka zdań z artykułu Posse, który został podjęty przez media, jeszcze bardziej nadszarpując wizerunek Posse. Biorąc pod uwagę takie okoliczności, Posse złożył rezygnację po 11 dniach od objęcia nowego stanowiska. W 2011 roku opublikował Noche de lobos, na podstawie pisemnej relacji przywódczyni Montonero, która była przetrzymywana i torturowana w ESMA (Navy School of Mechanics) i która zakochała się w swoim oprawcy. Ta praca zagłębia się w konflikty między partyzantami miejskimi a wojskiem, a obaj są przedstawiani jako bohaterowie morderczych aktów barbarzyństwa. Opowiada o aktach tortur, jakich doznała ta kobieta w tym tajnym areszcie io tym, jak pada ofiarą tak zwanego „syndromu sztokholmskiego”, w którym torturowani i oprawcy zakochują się w sobie. Ta powieść ma również charakter autobiograficzny, ponieważ ujawnia, w jaki sposób ta bojowniczka partyzancka, będąc więźniem z rąk wojska, przekazała Posse swoją maszynową relację ze swojej historii na początku lat 80., kiedy przebywał w ambasadzie Argentyny w Paryżu . (42) Od czasu rezygnacji ze stanowiska ministra edukacji w Buenos Aires, Abel Posse nadal mieszka w tym mieście, gdzie wygłasza konferencje, zwłaszcza na temat spuścizny edukacyjnej Sarmiento, i gdzie często publikuje w Perfil i La Nación. Pozostaje krytyczny wobec polityki Kirchnera i zaniepokojony przyszłością kraju. Od listopada 2012 roku Abel Posse jest wybranym numerowanym członkiem Argentyńskiej Akademii Literatury (43), zastępując nieżyjącego już Rafaela Obligado. W maju 2014 został wybrany numerowanym członkiem Narodowej Akademii Edukacji obejmując numerowane krzesło Bartolome Mitre.

Lista prac

powieści

  • Los bogavantes (1970)
  • La boca del tigre (1971)
  • Daimón (1978) (przetłumaczone z hiszpańskiego przez Sarah Arvio. Atheneum, Macmillan, Nowy Jork, 1992)
  • Momento de morir (1979)
  • Los perros del paraiso (1983); Psy raju (przetłumaczone z hiszpańskiego przez Margaret Sayers Peden. Atheneum, Macmillan, Nowy Jork, 1989)
  • Los demonios ocultos (1987)
  • Królowa Platy (1988)
  • El viajero de Agartha (1989)
  • El largo atardecer del caminante (1992)
  • La pasión según Eva (1994)
  • Los cuadernos de Praga (1998)
  • El inquietante día de la vida (2001)
  • Cuando muere el hijo (2009)
  • Noche de lobos (2011)
  • Vivir Venecia (2016, w przygotowaniu)

Eseje

  • Biblioteka niezbędna (1991)
  • Argentyna, el gran viraje (2000)
  • Argentyńskie zaćmienie. De la enfermedad colectiva al renacimiento (2003)
  • Wielka litera (2005)
  • La santa locura de los argentinos (2006)
  • Sobrevivir Argentyna (2014)
  • Requiem para la politica. ¿O renacimento? (2015)

Poezja

  • „Invocación al fantasma de mi infancia muerta”, El Mundo, Buenos Aires, 13.03.1959.
  • „En la tumba de Georg Trakl”, Eco, Revista de la culturetura de Occidente, Bogota, nr 25, 05/1962, s. 35-37.
  • „Georg Trakl 1887-1914”, La Gaceta, San Miguel de Tucumán, 1.02.1987.
  • Celebración del desamparo, 1970 (nieaktualny).
  • Celebración de Machu Pichu (1977)

Krótkie historie

  • „Cuando el águila desaparece”, La Nación, 17.08.1989.
  • „Paz en guerra”, en Relatos por la paz, Amsterdam: Radio Nacional Holland, 2000, s. 67-75

Tłumaczenia

  • Martín Heidegger, El sendero del campo, traducción de Sabine Langenheim y Abel Posse, Rosario: Editorial La Ventana, 1979, 58 s.

Bibliografia

  • Oficjalna strona Abel Posse: http://www.abelposse.com
  • Sáinz de Medrano, Luis (koordynator), Abel Posse. Semana de Author, AECI: Madryt, 1997.
  • Abel Posse en la Audiovdeoteca de Buenos Aires: https://web.archive.org/web/20121015142732/http://www.audiovideotecaba.gov.ar/areas/com_social/audiovideoteca/literatura/posse_bio_es.php
  • Aínsa, Fernando, La nueva novela histórica latinoamericana, México: Plural, 1996, s. 82-85.
  • Aracil Varón, Beatriz, Abel Posse: de la crónica al mito de América, Cuadernos de América sin nombre n.º 9, Universidad de Alicante, 2004.
  • Esposto, Roberto, Peregrinaje a los Orígenes. „Civilización y barbarie” en las novelas de Abel Posse, New México: Research University Press, 2005.
  • Esposto, Roberto, Abel Posse. Senderos de un caminante solitario. Buenos Aires: Biblos, 2013.
  • Filer, Malva, „La visión de América en la Obra de Abel Posse”, en Spiller, Roland (red.), La novela Argentina de los años 80, Lateinamerika Studien, Erlangen, tom. 29, 1991, s. 99-117.
  • Lojo, María Rosa, «Poéticas del viaje en la Argentina aktualna», en Kohut, Karl (red.), Literaturas del Río de la Plata hoy. De las utopías al desencanto, Madryt-Frankfurt, Iberoamericana-Vervuert, 1996, s. 135-143.
  • Magras, Romain, „L'intellectuel face à la célébration du (bi) centenaire de la Nation argentyński”. Regards croisés sur les figures de Leopoldo Lugones et Abel Posse”, en Regards sur deux siècles d'indépendance: significations du bicentenaire en Amérique Latine, Cahiers ALHIM, n.º 19, Université Paris 8, 2010, s. 205-220. http://alhim.revues.org/index3519.html
  • Maturo, Graciela, «Interioridad e Historia en El largo atardecer del caminante de Abel Posse», en América: recomienzo de la Historia. La lectura auroral de la Historia en la novela hispanoamericana, Buenos Aires: Biblos, 2010, s. 87-100.
  • Menton, Seymour, „La denuncia del poder. Los perros del paraíso”, en La nueva novela histórica, México: FCE, 1993, s. 102-128.
  • Pons, María Cristina, „El secreto de la historia y el regreso de la novela histórica”, en Historia crítica de la literatura Argentina. La narración gana la partida, Buenos Aires, Emecé Editores, 2000, s. 97-116.
  • Pulgarín Cuadrado, Amalia, „La reescritura de la historia: Los perros del paraíso de Abel Posse”, en Metaficción historiográfica en la narrativa hispánica posmodernista, Madryt: Fundamentos, 1995, s. 57-106.
  • Sáinz de Medrano, Luis, «Abel Posse, la búsqueda de lo absoluto», Anales de literatura hispanoamericana, n.º 21, Editorial Complutense, Madryt 1992, s. 467-480.
  • Sánchez Zamorano, JA, Aguirre: la colera de la historia. Aproximación a la «nueva novela latinoamericana» a través de la narrativa de Abel Posse, Universidad de Sevilla, 2002.
  • Vega, Ana María, «Daimón, de Abel Posse. Un camino hacia la identidad latinoamericana”, Los Andes, Mendoza, 9 de enero de 1990, s. 3-4.
  • Waldegaray, Marta Inés, „La experiencia de la escritura en la novelística de Abel Posse”, en Travaux et Documents, nr 22, Université Paris 8, 2003, s. 117-132.
  • Waldemer, Thomas, „Tyrania, pisanie i pamięć w Daimón Abla Posse”, en Cincinnati Romance Review, Cincinnati, OH, 1997, nr 16, s. 1-7.
Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Abel_Posse&oldid=1063258946 ”