Joanna Alcover

Joanna Alcover
Urodzić się	Joan Alcover i Maspons ( 03.05.1854 ) 3 maja 1854 Palma de Mallorca , Hiszpania
Zmarł	25 lutego 1926 (25.02.1926) (w wieku 71) Palma de Mallorca , Hiszpania
Zawód	Prawnik, polityk, poeta
Język	kataloński i hiszpański
Narodowość	hiszpański
Godne uwagi prace	La Balanguera (hymn z Majorki)
Godne uwagi nagrody	Gry kwiatowe
Współmałżonek	Rosa Pujol Guarch Maria del Haro Rosselló
Dzieci	Pere, Teresa, Gaieta Maria, Pau

Joan Alcover i Maspons ( wymowa katalońska: [ʒuˈan əlkuˈve] ; 1854 - 1926): był hiszpańskim pisarzem, poetą, eseistą i politykiem z Balearów .

Biografia

Syn wpływowej rodziny, studiował maturę w Instytucie Balearów przed studiowaniem prawa w Barcelonie . Kiedy został prawnikiem w 1878 roku, wrócił na Majorkę, aby objąć różne stanowiska w sądownictwie wyspy. Równocześnie był bojownikiem partii liberalnej swego przyjaciela Antoniego Maury, gdy rozpoczynał karierę polityczną, której uwieńczeniem było powołanie go na przedstawiciela „Cortów” (1893 ) . Po krótkim pobycie w Madrycie wrócił do domu na Baleary i porzucił wszelką działalność polityczną.

Studia, a później pracę zawodową łączył od najmłodszych lat z zainteresowaniem pisarstwem. W wieku osiemnastu lat opublikował swoje wiersze w języku katalońskim i hiszpańskim w czasopismach takich jak „El Isleño”, „Museo Balear” czy „Revista Balear”. Jednak jego zainteresowania literackie wzmocniły się podczas pobytu w Barcelonie, gdzie zetknął się z działalnością literacką ruchu kulturalnego „ Renaixença ” (czasopisma, konkursy literackie, konferencje, odczyty...). W wieku 23 lat zdobył niezwykłą nagrodę na Igrzyskach Kwiatowych w Barcelonie .

Joan Alcover miał zyskać uznanie jako poeta, a wkrótce miał stać się typem człowieka, który, niezwykle umiłowany w literaturze, wykorzysta swój talent literacki do zdobycia społecznego prestiżu. Tym samym jego dom szybko stał się bazą do głośnych rozmów z prestiżowymi z Majorki . Stopniowo przestał pisać po katalońsku, woląc pisać wiersze po hiszpańsku . Jego pierwsze tomiki poetyckie „Poesías” [Poezja] (1887), „Nuevas poesías” [Nowe poezje] (1892), „Poemas y armonías” [Poezja i harmonie] (1894) i „Meteoros. Poemas, apólogos y cuentos' [Meteory. Wiersze, apologues i opowiadania] (1901) odzwierciedlają tę tendencję do jednojęzyczności, mimo że zawierał kilka wierszy w języku katalońskim w dwóch pierwszych tytułach. Jednak pozostałe dwa tytuły byłyby w całości napisane w języku hiszpańskim. To poezja inspirowana romantyzmem, naśladująca innych poetów, takich jak Bécquer czy Campoamor, mająca intensywną ekspresję poetyckiego głosu, ale starająca się unikać retorycznych ekscesów i pompatyczności. Jego książki zostały dobrze przyjęte przez krytyków, którzy nadali mu tytuł w kręgach wspierających kulturę oficjalną.

Jednak nieszczęście odegrało decydującą rolę zarówno w jego życiu, jak i twórczości literackiej. W 1887 roku, zaledwie sześć lat po ślubie, Alcover stracił żonę Rosę Pujol Guarch, z którą miał troje dzieci: Pere, Teresę i Gaietę. W 1891 roku ożenił się z Marią del Haro Rosselló, z którą miał jeszcze dwoje dzieci, Marię i Pau. Z pięciorga dzieci przeżyje tylko ostatnie: w 1901 r. Teresa zmarła na gruźlicę ; w 1905 Pere zmarł na tyfus ; w 1919 roku Maria i Gaieta zginęli tego samego dnia. Ta sekwencja nieszczęść doprowadziła go do głębokiego załamania nerwowego, które skłoniło go do zintensyfikowania poszukiwań intelektualnych, wywodzących się z bardziej naturalnych i szczerych form wyrazu. Jego poezja zaczęłaby się stopniowo zmieniać, poczynając od medium, czyli języka, w którym została napisana. W latach 1899-1903 Alcover wahał się, czy kontynuować pisanie po hiszpańsku, czy wrócić do katalońskiego: ostatecznie zdecydował się w pełni przyjąć kataloński.

W rzeczywistości jego sytuacja osobista pokrywała się z innymi uwarunkowaniami zbiorowymi: na ówczesnej Majorce literatura romantyczna podupadała, wyspa modernizowała się, zaczęły pojawiać się więzi kulturowe z Katalonią, a polityczny katalanizm zaczął zyskiwać na znaczeniu w wyspa. To wszystko skłoniło go do poszerzenia literackich horyzontów, przyłączenia się do szerszego ruchu i nawiązania więzi, głównie dzięki przyjaźni z Santiago Rusiñolem i Josepem Carnerem , z działalnością kulturalną księstw. Ten ruch skierował go ku nowemu spojrzeniu na sztukę i literaturę, którego sensem nie była już pomysłowość i zabawna łatwa gra, ale zaangażowanie społeczne: wierzył, że poezja musi mieć oddźwięk i służyć pożytecznemu celowi w kolektywie od z których czerpał inspirację i komu służył.

W 1904 roku wygłosił w ateneum w Barcelonie seminarium zatytułowane „Humanització de l'art” [Humanizacja sztuki], które stanowiło jego najważniejszą deklarację dotyczącą sztuki kompozycji lirycznej. W tekście tym bronił przekonania, że ​​zaangażowanie poety powinno być estetycznie eksponowane w poezji jasnej i zrozumiałej, w dobrze przedstawionej formie. Wyrażał jednak niechęć do poezji zintelektualizowanej oraz do tzw. szkół i nurtów literackich, które opierały się na zwykłej sztuczności. Dlatego też sytuował się w połowie drogi między poezją spontaniczną, taką jak Joan Maragall i liryzm zbudowany na doskonałej formie, ale sentymentalnie suchy, jak ten napisany przez poetów parnasowskich. Zgodnie z poglądami przełomu wieków na temat prawdy i życia, Alcover dążył do poezji związanej z doświadczeniem życiowym, która była w stanie głęboko połączyć się z poczuciem człowieczeństwa czytelnika.

Książką, która najlepiej ilustruje jego teorię liryczną, jest „Cap al tard” [Kiedy robi się późno] (1909), napisany w całości po katalońsku. W tym zbiorze niepowiązanych ze sobą wierszy widzimy liryczny głos rozszczepiony na różnych ludzi, opisujący wiele krajobrazów typowo majorkańskich, aby wyrazić ich stan anemiczny, uczucia i emocje, a także własną koncepcję artystyczną poety. Alcover zrobił to, używając form i pomysłów zaczerpniętych z popularnej wyobraźni, takich jak te, które znajdujemy w wierszu „Balanguera”, który został zaadaptowany do muzyki Amadeu Vives i stać się współczesnym hymnem Majorki. Część zatytułowana „Elegie” [Elegie] jest bez wątpienia jednym z najważniejszych punktów książki: tutaj poeta pokazuje, z nieco dystansu, ojcowskie cierpienie, którego doświadczył, chociaż trzeba powiedzieć, że wykracza poza ten ból, zamieniając go w emocję, która może być powszechnie odczuwana. W „Poemes bíblics” [Wiersze biblijne] (1918), który miał być jego ostatnim tomikiem wierszy, ponownie wykorzystuje różne osoby poetyckie, ale tym razem są one inspirowane Biblią i nie osiąga tego samego stopnia doskonałości, co osiągnął w poprzednim tomie.

Jego status intelektualisty, podobnie jak Miquel Costa i Llobera , został uznany i uznany przez wielu pisarzy tamtych czasów, a zwłaszcza przez tych z „escola mallorquina” [szkoły majorkańskiej]. Był członkiem „Acadèmia de Bones Lletres” [Akademii Dobrych Literatur] (1913), prezesem barcelońskich „Jocs Florals” [Igrzysk Kwiatowych] (1916) oraz członkiem „Institut d'Estudis Catalans” [Instytut Studiów Katalońskich] (1916).

Linki zewnętrzne

• „Joan Alcover” . lletrA-UOC – Otwarty Uniwersytet Katalonii .