Liangbatou
Liangbatou to fryzura / nakrycie głowy noszone przez kobiety mandżurskie . Jest to wysokie nakrycie głowy z dwiema garściami włosów, z przedziałkiem po obu stronach głowy, czasem z dodatkiem drucianych ramek, przedłużeń i ozdób.
Liangbatou rozsławiła cesarzowa wdowa Cixi i jej damy z mandżurskiego dworu, stając się popularna i ewoluująca od dynastii Qing po okres republikański (1910–1940). Był znany w kraju i za granicą ze swojego wysokiego kształtu i ozdób, a wpływ na niego miały teatralne przedstawienia grup etnicznych innych niż Han .
Służył do ujawniania statusu społecznego i cywilnego kobiety i stał się symbolem tożsamości mandżurskiej . Ostatecznie został wykorzystany jako imperialna propaganda, aby pokazać poparcie dla dynastii Qing i wzmocnić więzi mandżurskie .
Historia
W XIX wieku fryzura w kolejce mężczyzny mandżurskiego była wyśmiewana i odrzucana [ potrzebne wyjaśnienie ] na całym świecie i symbolizowała wstyd narodowy przez antymandżurski [ wymagane wyjaśnienie ] w Chinach. Wręcz przeciwnie, liangbatou urzekło widzów na całym świecie. Wielu było zachwyconych jego rozmiarem i faktem, że nie widziano go nigdzie indziej w Azji. Jedno z najsłynniejszych wizerunków liangbatou jest pokazane na pocztówce „ Manchu Ladies”, sfotografowanej przez Johna D. Zumbruma. Przechwytuje dwie panie Pekin w nakryciu głowy podczas spaceru drogą. [ potrzebna strona ]
Szkocki fotograf John Thomson sfotografował fryzurę w 1894 roku. Innym znanym przedstawieniem był nieautoryzowany obraz olejny cesarzowej Cixi autorstwa Katherine A. Carl . W obrazach dyplomatycznych ewoluował od prostego ułożenia włosów do celu odzwierciedlającego. Praktyka noszenia liangbatou podczas pełnienia funkcji dyplomatycznych została zapoczątkowana przez Cixi i jej damy z dworu. Nosili go w połączeniu z ceremonialnymi szatami jako satyrę na poglądy polityczne. Pomimo krytyki działał jako środek do ponownej konsolidacji władzy. Podczas dynastii Qing nie udało się ożywić nakrycia głowy, stawało się coraz bardziej popularne na scenie. Silang Tanmu ( Czwarty syn odwiedza matkę ) był najsłynniejszą sztuką, w której wystąpił liangbatou. Nakrycie głowy, które było kiedyś symbolem władzy Manchu, stało się komicznym rekwizytem. [ potrzebna strona ] W przedstawieniach teatralnych wizerunek liangbatou noszony przez „chłopców aktorów” służył imperialnej propagandzie.
Liangbatou zaczęło wtedy reprezentować zwyczaje, tradycje i pragnienie przywrócenia Qing do władzy. W przeciwieństwie do swojego poprzednika, kolejki, liangbatou stało się symbolem Mandżurów i nadal przyciągało ciekawość ludności.
Materiał i styl
Liangbatou został pierwotnie stworzony przez skręcenie włosów noszącego i wokół płaskiego paska (znanego również jako bianfang ) zwykle składającego się z kości słoniowej, drewna lub metalu szlachetnego. Ostatecznie liangbatou przekształciło się z fryzury w nakrycie głowy z dodatkowymi elementami konstrukcyjnymi. Włosy były spięte jedwabnym sznurkiem. Satyna podąża za pierwotnym kierunkiem włosów. Rama nakrycia głowy została owinięta usztywnioną czarną satyną, co nadało jej określony kąt i ostre krawędzie. Podstawa z siatki drucianej została umieszczona na czubku głowy użytkownika w celu podparcia. Dzięki dodatkowej pomocy drucianej ramy style nakrycia głowy stały się bardziej dekoracyjne i wyszukane.
Bianfang zaczął ewoluować od funkcji do mody, pozwalając na wyższe i szersze nakrycia głowy, które demonstrowały status społeczny. Szczególnie w czasach dynastii Qing nakrycie głowy rozprzestrzeniło się w kształcie wachlarza, który spoczywał na głowie noszącego jak płaska korona. Zawierała kwiaty, takie jak piwonia i chryzantema i jedwabne frędzle. Dworskie damy zwykle preferowały skomplikowane kompozycje kwiatowe z jadeitem, perłą, koralem i innymi kamieniami. Zwykłe kobiety wolały bardziej skromny wygląd, który zawierał inkrustowane metale i aksamitne kwiaty. Spinki do włosów używane do mocowania nakrycia głowy często podkreślały bogactwo i piękno. Jadeitowe i kamienne spinki do włosów były zwykle noszone przez bogaczy, podczas gdy zwykli ludzie zakładali szpilki ze srebra i kości.
Dwa style liangbatou to yizitou i dalachi . Prostszy yizitou jest odpowiednikiem chińskiego znaku oznaczającego „jeden”. Im bardziej wyszukane dalachi, tym bardziej wyszukane, odzwierciedlając charakter „rozciągniętych skrzydeł”.
Kultura
W oczach zagranicznych gości liangbatou oznaczało noszącego go jako mandżurskiego . Liangbatou różnił się wyraźnie w zależności od grupy, klasy i regionu w ramach wieloetnicznej Qing .
To nakrycie głowy łączyło mongolskie i chińskie praktyki zdobienia. Kobiety mandżurskie ozdabiały swoje liangbatou świeżymi i sztucznymi kwiatami, przez co nakrycia głowy znacznie różniły się od nakryć głowy Mongołów, którym brakowało kwiecistych dodatków.
Liangbatou nie spodobało się wszystkim Chinkom, zwłaszcza Hanom. Cixi próbował bagatelizować różnicę między Chińczykami Han a Mandżurami z powodu ruchu antymandżurskiego. Po obaleniu dynastii Qing w 1911 r. kobiety mandżurskie przyjęły ubrania w stylu Han i przyjęły chiński kok .
Nowoczesna rozrywka
Dynastia Qing jest popularnym tematem w rozrywce i mediach. Dramaty takie jak Legend of Zhen Huan (2011) i My Fair Princess - Huan Zhu Ge Ge (1998) szerzą wiedzę o wyglądzie królewskich dam dworskich.
Inne dramaty z epoki , w których występuje ten nakrycie głowy, to The Story of Yanxi Palace i Ruyi's Royal Love in The Palace . Te produkcje często wykorzystywały stylizację Liangbatou do zdefiniowania postaci. Na przykład w Ruyi's Royal Love in The Palace Ruyi, główna bohaterka, a później cesarzowa , nosi proste liangbatou po pierwszym wejściu do Zakazanego Miasta . W miarę rozwoju fabuły jej osobowość się zmienia, a ona podnosi się w rankingu, co odzwierciedla jej liangbatou, który staje się droższy, złożony i dramatyczny.