Maxa Henry'ego Ferrarsa

Maxa Henry'ego Ferrarsa
Urodzić się ( 1846-10-28 ) 28 października 1846
Killucan , Irlandia
Zmarł 17 lutego 1933 (17.02.1933) (w wieku 86)
Fryburg i. br. , Niemcy
Narodowość brytyjski
Edukacja Trinity College w Dublinie
Alma Mater Królewska Saksońska Akademia Leśna , Królestwo Saksonii
zawód (-y) oficer kolonialny, autor, fotograf i wykładowca uniwersytecki
Znany z relacje etnograficzne i fotografie XIX-wiecznej Birmy
Współmałżonek Berta Ferrars

Max Henry Ferrars (28 października 1846 - 7 lutego 1933) był brytyjskim oficerem kolonialnym, autorem, fotografem i wykładowcą uniwersyteckim, działającym głównie w brytyjskiej Birmie , a później we Fryburgu w Niemczech. Służył przez 25 lat w Cesarskiej Służbie Leśnej Indii Wschodnich i innych urzędach publicznych w kolonialnej Birmie, dzisiejszej Mjanmie . Wraz ze swoją żoną Berthą Ferrars napisał i zilustrował obszerne etnograficzne i fotograficzne studium rdzennych kultur i społeczeństw, zatytułowane Birma i opublikowane w 1900 roku.

Od 2000 roku życie i twórczość Ferrarsa zostały docenione przede wszystkim przez Królewskie Towarzystwo Geograficzne i muzeum etnograficzne we Fryburgu, któremu przekazał szereg birmańskich obiektów kultury.

W zbiorze z 2011 r. Poświęconym artykułom o Birmańczykach w Human Relations Area Files nazwano tę książkę „głównie niezwykłą ze względu na bogactwo fotografii na wszystkie tematy. Nie mają one sobie równych w literaturze”.

Wczesne życie i edukacja

Max Henry Ferrars urodził się 28 października 1846 roku w Killucan w Irlandii. Był synem irlandzkiego duchownego i Niemki. Po studiach w Trinity College w Dublinie przeniósł się do Niemiec w 1870 roku i specjalizował się w leśnictwie w Królewskiej Saksońskiej Akademii Leśnictwa w Tharandt koło Drezna. Akademia ta, założona przez wybitnego hodowcę lasu Heinricha Cottę , była wiodącą placówką, w której nauczano gospodarki leśnej jako dyscypliny naukowej, w tym geometrii lasu , zarządzanie gruntami , biologia i ekonomia.

Życie zawodowe i studia etnograficzne w Brytyjskiej Birmie

Po ukończeniu edukacji w 1871 roku, Ferrars przeniósł się do Brytyjskiej Birmy , gdzie najpierw pełnił funkcję Kuratora Leśnictwa w Cesarskiej Służbie Leśnej Indii Wschodnich, a później Inspektora Szkół i Kuratora Usług Edukacyjnych w brytyjskiej administracji kolonialnej. Na początku lat pięćdziesiątych XIX wieku druga wojna anglo-birmańska doprowadziła do rządów brytyjskich w Dolnej Birmie , a trzecia wojna anglo-birmańska w 1885 r. Doprowadziła do całkowitej aneksji Birmy. Jako inspektor generalny Indyjskiej Służby Leśnej, niemiecki administrator leśnictwa Dietrich Brandis , uważany za twórcę leśnictwa tropikalnego, od 1856 roku opracował metodę określania wartości handlowej i zrównoważonego zarządzania lasami tekowymi. Eksploatacja i eksport drewna, w tym cennego birmańskiego surowca tekowego , była ważnym czynnikiem gospodarki kolonialnej.

Ferrars był także członkiem Anglo-Oriental Society for the Suppression of the Opium Trade in Birma i pisał o szkodliwych skutkach opium. Z tego powodu napotkał konflikty z władzami brytyjskimi i w wieku 50 lat w 1896 roku musiał zrezygnować ze swoich stanowisk.

Okładka Birmy autorstwa Maxa i Berthy Ferrars. Londyn, 1900

Opierając się na solidnej znajomości języka birmańskiego i długich podróżach po różnych częściach kraju, on i jego żona Bertha Ferrars (z domu Häusler, 17 listopada 1845 - 1937) opublikowali w 1900 roku książkę zatytułowaną Birma . Obejmowało to szczegółowe opisy etnograficzne różnych rdzennych grup etnicznych i ich kultur, z 455 czarno-białymi fotografiami wykonanymi podczas ich podróży w latach 90. XIX wieku.

Poprzez tekst narracyjny i fotografie dokumentalne , Birma przedstawia rozdziały dotyczące cyklu życia ludzi, od dzieciństwa, poprzez okres dojrzewania, do wieku męskiego i okupacji, a także dalsze rozdziały dotyczące zawodów i zawodów, obcych ras (w tym grup etnicznych Shan, Karen, Chin , Chimpaw , jak również jak również Chińczycy, tubylcy z Indii i Europejczycy), historię polityczną i administrację, widowiska i igraszki, a kończy na wieku i obrzędach pogrzebowych . W dodatkach znajdują się uwagi dotyczące chronologii birmańskiej, język , muzyka, w tym okazy muzyki birmańskiej w zachodniej notacji muzycznej , statystyki dotyczące ludności, importu i eksportu, a także dotyczące czasu i kalendarza .

Autorzy fotografowali między innymi ludzi w pracy lub podczas specjalnych uroczystości, uprawiających popularne sporty, wyścigi łodzi, hazard czy birmańską odmianę szachów . Jak zauważył Wright, nie ma żadnej wzmianki o powodach, dla których Ferrarowie podjęli się tak ambitnego projektu, nie ma też informacji o wykorzystaniu przez nich technologii fotograficznej w warunkach klimatycznych Birmy. Książka została wydrukowana w drugim wydaniu w 1901 roku i przedrukowana jako faksymile w Bangkoku w Tajlandii w 1996 roku.

Fotografie Ferrarów często przedstawiają ludzi w ich „naturalnym otoczeniu”, a nie w warunkach studyjnych i obrazowych tłach, jak to miało miejsce w przypadku wielu zdjęć Birmańczyków z tego okresu. Natomiast ich zdjęcia mają charakter niemal dokumentalny; zdjęcia są robione na wsi, w miejscowym domu lub w kapliczce. Jednak te obrazy są również konstruowane; osoby zostały poproszone o pozowanie, chociaż mogło to wynikać z wymaganych długich czasów naświetlania.

— Joanna Wright, kustosz Biblioteki Obrazów w Królewskim Towarzystwie Geograficznym

Późniejsze życie w Niemczech

W 1896 r. Ferrarowie wrócili do Europy i osiedlili się w uniwersyteckim mieście Freiburg i.Br. na obrzeżach Schwarzwaldu w południowych Niemczech. Max Ferrars dołączył do komitetu doradczego miejskiego Muzeum Przyrodniczego i Etnologicznego (wówczas nazywanego „ Museum für Natur- und Völkerkunde Zaoferował swoją wiedzę o kulturze birmańskiej i przekazał część swojej kolekcji obiektów kultury, stając się tym samym jednym z pierwszych głównych sponsorów muzeum. ponad 100 obiektów, w tym grupę dwudziestu ośmiu birmańskich marionetek , fragmenty birmańskiej laki oraz fragmenty drewnianych drzwi klasztoru buddyjskiego .

Od 1899 r. Ferrars uczył języka angielskiego jako wykładowca na wydziale filologicznym Uniwersytetu we Freiburgu i publikował podręczniki dla studentów języka angielskiego. Wraz z niemieckim muzykologiem Hermannem Erpfem Ferrars przetłumaczył książkę o wokalnej muzyce kościelnej A New School of Gregorian Chant autorstwa Dominicusa Johnera z pobliskiego Beuron Archabbey , opublikowaną po raz pierwszy w 1925 roku i przedrukowaną w 2007 roku.

Scena wioski Schwarzwaldu

Kontynuował również swoje podróże i fotografię, o czym świadczy jego zdjęcie grupy dziewcząt ze wsi w Schwarzwaldzie, przedrukowane w książce Art in Photography z 1905 roku, z wybranymi przykładami prac europejskich i amerykańskich . Również w 1905 roku wniósł zdjęcia regionu Schwarzwaldu do tomiku wierszy miejscowego pisarza Augusta Ganthera, zatytułowanego Wälderlüt . W tym tomie wiersze Ganthera w dialekcie dolnoalemańskim ilustrowane są odpowiednimi tematycznie zdjęciami. Wiersze i obrazy dotyczą przedindustrialnych warunków życia i pracy rolników i ich rodzin, na przykład zbiorów w winnicach lub na polach, wycinki drzew, pracy dzieci lub spalania węgla drzewnego .

Ponadto Ferrars pracował w uniwersyteckim laboratorium fotograficznym i zdobył nagrodę fotograficzną regionalnej spółki kolejowej w 1911 roku. Już w 1901 roku Ferrars opublikował techniczny i artystyczny przewodnik po fotografii, aw listopadzie 1926 roku został nazwany „pionierem i innowatorem fotografii pejzażowej ” Berliner Börsen-Zeitung .

Według informacji podanych na stronie internetowej muzeum we Fryburgu pozycja Ferrarsa jako brytyjskiego wykładowcy uniwersyteckiego w Niemczech stała się trudna w latach I wojny światowej . Dzięki wsparciu uczelni mógł jednak kontynuować swoją posadę pedagogiczną aż do oficjalnej emerytury w 1921 r. Ferrars zmarł 7 lutego 1933 r. we Fryburgu, dwa lata po tym, jak on i jego żona obchodzili 60. rocznicę ślubu .

Współczesna recepcja

W maju 1994 r. egzemplarz drugiego wydania książki Ferrara Birma , z 455 półtonowymi reprodukcjami po ich fotografiach z szeregiem albumów, luźnymi fotografiami, przezroczami latarniowymi , autochromami i szklanymi negatywami, został sprzedany na aukcji przez Christie's za GBP 1.265,-.

W 2002 roku Joanna Wright, kuratorka Biblioteki Obrazów Królewskiego Towarzystwa Geograficznego, opublikowała artykuł „Photographs by Max and Bertha Ferrars” z konferencji „New Research in the Art and Archaeology of Birma” w celu zwrócenia uwagi na te fotografie naukowców zajmujących się Birmą na całym świecie. Zasugerowano dalsze badania, „aby zrozumieć, w jaki sposób te obrazy informują nas o Birmie i jak stanowią część mitologizacji Birmy przez Europę”.

W 2006 roku magazyn geograficzny Królewskiego Towarzystwa Geograficznego w Londynie przedstawił wybór ich zdjęć. W zbiorze artykułów etnograficznych z 2013 roku na temat Bamar i Karen, opis tych grup etnicznych dokonany przez Ferrarów został ponownie opublikowany przez Human Relations Area Files , założone przez Uniwersytet Yale .

magazyn Geographic Królewskiego Towarzystwa Geograficznego , zatytułowanym „Nieokiełznana rzeka Saluin: Max i Bertha Ferrars, 1890-1899”, autor przypisał badania i zdjęcia Ferrarów dotyczące rzeki Saluin we wschodniej Birmie :

Podczas eksploracji Birmy pod koniec lat 90. XIX wieku antropolodzy Max i Bertha Ferrars udokumentowali geofizyczne cechy krajobrazów, a także różne lokalne populacje, które napotkali wzdłuż 2400-kilometrowej rzeki Saluin. [...] Ferrarowie odkryli, że dorzecze Saluin jest nie tylko zróżnicowane kulturowo, ale także stanowi obszar o znaczeniu ekologicznym.

— Nieokiełznana rzeka Saluin: Max i Bertha Ferrars, 1890-1899, magazyn geograficzny, październik 2018 r.

Fotografie w archiwum internetowym

Królewskie Towarzystwo Geograficzne w Londynie zarchiwizowało 467 półpłytowych szklanych negatywów fotografii, zrobionych ówczesnym aparatem fotograficznym przez Ferrarów i podobnych, choć nie identycznych, do ilustracji w ich książce o Birmie . 300 z nich jest dostępnych online.

Galeria

Brytyjsko-Birma, ok. 1890

  • Chess players

    Szachiści

  • Burmese traditional marionettes

    Birmańskie tradycyjne marionetki

  • Ethnic Chinese women and girls in Shan State

    Etniczne chińskie kobiety i dziewczęta w stanie Shan

  • Burmese women carrying water

    Birmańskie kobiety niosące wodę

  • Travelling with elephants

    Podróżowanie ze słoniami

  • Interior of village monastic school

    Wnętrze wiejskiej szkoły klasztornej

Schwarzwald, ok. 1896–1905

  • Women spinning in farmhouse

    Kobiety kręcące się w wiejskim domu

  • Farmers making hey

    Rolnicy robią hej

  • Workers logging trees

    Pracownicy wycinający drzewa

Wybrane publikacje

  •   Ferrars, Maks; Ferrars, Bertha (1900). Birma. [Z 455 ilustracjami i mapą Birmy] . Londyn: Sampson Low Marston & Co. OCLC 560197521 .
  • Max i Bertha Ferrars: Birma . wyd. 2 (1901), Sampson Low Marston & Co Limited, Londyn, Wielka Brytania (pdf) .
  •     Max i Bertha Ferrars: Birma . (1996) Pub AVA. House, Bangkok, Tajlandia, ISBN 974-89409-7-7 , OCLC 43445823 .
  • Max Henry Ferrars (1901), Handcamera und Momentphotographie: eine Beschreibung der wichtigsten Verfahren: mit 47 Kunstbeilagen, incl. Heliogravüre und Lichtdruck, und zahlreichen Textilillustrationen (w języku niemieckim), Düsseldorf: wyd. Liesegang's Verlag, s. XVI, 265 stron
  • August Ganther, Max Ferrars (1905), Wälderlüt: Gedichte in niederalemanischer Mundart. Mit 53 Bildern aus dem Schwarzwald von Max Ferrars (w szwajcarskim niemieckim), Lahr

Zobacz też

Inni ważni fotografowie XIX wieku w Brytyjskiej Birmie:

Dalsza lektura

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Max_Henry_Ferrars&oldid=1139517220 ”