francusko-włoski rozejm

Badoglio odczytuje delegacji francuskiej warunki zawieszenia broni

Francusko -włoski rozejm lub rozejm w Villa Incisa , podpisany 24 czerwca 1940 r., obowiązujący od 25 czerwca, zakończył krótką włoską inwazję na Francję podczas II wojny światowej .

10 czerwca 1940 r. Włochy wypowiedziały wojnę Francji, która była już na skraju klęski w wojnie z Niemcami . Po upadku Paryża 14 czerwca Francuzi zażądali zawieszenia broni i zdając sobie sprawę, że Niemcy nie pozwolą im kontynuować wojny z włoskimi sojusznikami, wysłali także prośbę o zawieszenie broni do Włoch, których siły jeszcze nie posunęły się naprzód. Obawiając się, że wojna zakończy się, zanim Włochy osiągną którykolwiek ze swoich celów, premier Benito Mussolini nakazał rozpoczęcie inwazji na pełną skalę przez Alpy 21 czerwca. Francusko -niemieckie zawieszenie broni zostało podpisane wieczorem 22 czerwca, ale nie wejdzie w życie, dopóki Włosi nie podpiszą własnego rozejmu. Ich wojska, które nie mogły się przebić, Włosi porzucili swoje główne cele wojenne i 24 czerwca podpisali zawieszenie broni. Weszło ono w życie wcześnie rano następnego dnia. Ustanowiła małą strefę okupacyjną i włoską komisję zawieszenia broni z Francją ( Commissione Italiana d'Armistizio con la Francia , CIAF) w Turynie w celu nadzorowania zgodności Francji. Powołano również komisje zawieszenia broni dla francuskiej Afryki Północnej i francuskiego Somalilandu . Zawieszenie broni obowiązywało do listopada 1942 r., kiedy to podczas Case Anton Włosi zajęli większość południowo-wschodniej Francji i Korsyki oraz najechali Tunezję .

Prośba francuska

17 czerwca, dzień po przekazaniu rządowi niemieckiemu oficjalnej prośby o zawieszenie broni, francuski minister spraw zagranicznych Paul Baudoin wręczył nuncjuszowi papieskiemu Valerio Valeriemu notatkę, w której napisano: „Rząd francuski pod przewodnictwem marszałka Pétaina żąda, aby Stolica Apostolska przekaże jak najszybciej rządowi włoskiemu notę, którą przekazała również za pośrednictwem ambasadora hiszpańskiego rządowi niemieckiemu, i prosi również o przekazanie rządowi włoskiemu pragnienia wspólnego znalezienia podstaw trwałego pokoju między dwoma Państwa." Tego samego ranka Mussolini otrzymał wiadomość od Hitlera, że ​​​​Francja poprosiła Niemcy o zawieszenie broni, i udał się na spotkanie z Hitlerem w Monachium, zlecając generałowi Roatcie, admirałowi Raffaele de Courten i brygadierowi lotnictwa Egisto Perino sporządzenie żądań Włoch. Ciano napisał w swoim dzienniku o absurdalnym żądaniu, jakie wysunęli niektórzy jego pracownicy: cała francuska flota, wszystkie jej kolonie, wszystkie jej lokomotywy, Mona Lisa . Ostateczna lista żądań faktycznie przedstawionych Francuzom była łagodna. Włochy wycofały się z roszczeń do Doliny Rodanu , Korsyki , Tunezji i francuskiego Somalilandu . Według Romaina Rainero Mussolini nadal trzymał się celów wyznaczonych podczas spotkania z Hitlerem 18 czerwca dopiero 21 czerwca, kiedy to w Rzymie oficjalnie opublikowano „Protokoły warunków zawieszenia broni między Francją a Włochami”. Jego zdaniem to nie presja ze strony Niemiec skłoniła go do wycofania się. Rzeczywiście, Hitler chciał, aby Włosi zażądali jeszcze większego terytorium od pokonanych Francuzów. Pietro Badoglio ostrzegł jednak Mussoliniego, że większa okupacja południowej Francji będzie wymagała piętnastu dywizji.

negocjacje

Wieczorem 21 czerwca ambasador Dino Alfieri w Berlinie przekazał Rzymowi niemieckie warunki zawieszenia broni. Według Ciano „w tych [łagodnych] warunkach Mussolini nie jest przygotowany do wysuwania żądań terytorialnych… i [będzie] czekał, aż konferencja pokojowa przedstawi wszystkie nasze formalne żądania”. Dodał, że Mussolini chciał opóźnić spotkanie z Francuzami w nadziei, że generał Gambara zajmie Niceę. Francuzi próbowali rozgrywać sojuszników przeciwko sobie; „pochlebiali Niemcom [i] umniejszali włoski wysiłek wojenny”. W przeciwieństwie do francusko-niemieckich rozmów o zawieszeniu broni, francusko-włoskie negocjacje byłyby autentyczne.

23 czerwca o godzinie 1500 francuska delegacja pod przewodnictwem generała Charlesa Huntzigera , który poprzedniego dnia podpisał niemiecki rozejm , wylądowała w Rzymie na pokładzie trzech niemieckich samolotów. Francuskimi negocjatorami byli ci sami, którzy spotkali się z Niemcami: Huntziger, generał Maurice Parisot, przyjaciel Badoglio w czasie pokoju, generał Jean Bergeret, admirał Maurice Le Luc, Charles Rochat z MSZ i Léon Nöel, były ambasador w Polsce. Włochy reprezentowali Badoglio, Cavagnari, Ciano, Roatta i Francesco Pricolo . Pierwsze spotkanie obu delegacji odbyło się o godzinie 1930 w Villa Incisa all'Olgiata przy Via Cassia. Trwało to tylko dwadzieścia pięć minut, podczas których Roatta odczytał warunki proponowane przez Włochy, Huntziger poprosił o przerwę na naradę ze swoim rządem, a Ciano odroczył posiedzenie do następnego dnia. Podczas przerwy Hitler poinformował Mussoliniego, że uważa włoskie żądania za zbyt lekkie i zaproponował połączenie niemieckiej i włoskiej strefy okupacyjnej. Roatta przekonał Mussoliniego, że jest już za późno na zmianę żądań.

24 czerwca o godzinie 1915 w Villa Incisa, po otrzymaniu zgody rządu, generał Huntziger podpisał zawieszenie broni w imieniu Francuzów, a marszałek Badoglio w imieniu Włochów podpisał zawieszenie broni. Oba zawieszenia broni weszły w życie 25 czerwca trzydzieści pięć minut po północy (00:35). Na kilka minut przed podpisaniem Huntziger poprosił Badoglio o wykreślenie klauzuli wzywającej do repatriacji do Włoch uchodźców politycznych (takich jak socjalista Pietro Nenni ). Badoglio skonsultował się z Mussolinim, zgodził się. Po podpisaniu Huntziger powiedział do Badoglio: „Marszałku, w obecnych, nieskończenie bolesnych okolicznościach, delegację francuską pociesza szczera nadzieja, że ​​pokój, który wkrótce nastąpi, pozwoli Francji rozpocząć zadanie odbudowy i odnowy oraz stworzy podstawę trwałych stosunków między naszymi dwoma krajami w interesie Europy i cywilizacji”. Badoglio odpowiedział: „Mam nadzieję, że Francja odrodzi się; to wielki naród o wspaniałej historii i jestem pewien, że będzie miał wspaniałą przyszłość. Od jednego żołnierza do drugiego, mam szczerą nadzieję”. Mussolini zauważył, że porozumienie było „bardziej politycznym niż wojskowym rozejmem po zaledwie piętnastu dniach wojny - ale daje nam dobry dokument w ręku”.

Warunki

Mapa Francji Vichy po zawieszeniu broni

Zawieszenie broni ustanowiło skromną strefę zdemilitaryzowaną o głębokości 50 km (31 mil) po francuskiej stronie granicy, eliminując w ten sposób linię alpejską. Rzeczywista włoska strefa okupacyjna nie była większa niż to, co było okupowane do zawieszenia broni. Obejmował 832 km 2 (321 2) i 28 500 mieszkańców, w tym miasto Menton i jego 21 700 mieszkańców. Włochy zachowały prawo do ingerencji na terytorium Francji aż po Rodan, ale zajęły ten obszar dopiero po inwazji aliantów na francuską Afrykę Północną w listopadzie 1942 r. Ponadto we francuskich koloniach w Afryce utworzono strefy zdemilitaryzowane. Włochom przyznano prawo do korzystania z portu Dżibuti we francuskim Somalilandzie wraz z całym jego wyposażeniem, wraz z francuskim odcinkiem linii kolejowej Dżibuti – Addis Abeba . Co ważniejsze, bazy morskie w Tulonie, Bizercie, Ajaccio i Oranie również miały zostać zdemilitaryzowane.

Notatki

Źródła

  • „Francusko-włoski rozejm”. Biuletyn wiadomości międzynarodowych . 17 (14): 852–54. 13 lipca 1940 r.
  • „Rozejm między Francją a Włochami”. Amerykański Dziennik Prawa Międzynarodowego . 34 (4, suplement: dokumenty urzędowe): 178–83. październik 1940 r.
  • Andriejew, N. (1941). „Operacje włoskie w Alpach” . Przegląd wojskowy . Szkoła Dowodzenia i Sztabu Generalnego . 21 (80): 57–60. Przetłumaczone przez Josepha Dashera. Pierwotnie opublikowany jako Italiananskiye Operatsii v Alpakh (Итальянские Операции в Альпах) w Krasnaja Zvezda (6 października 1940). {{ cite journal }} : CS1 maint: postscriptum ( link )
  • Armstrong, Hamilton Fish (1940). „Upadek Francji”. Spraw Zagranicznych . 19 (1): 55–144. doi : 10.2307/20029051 .
  • Auphan, Gabriel Paul ; Mordal, Jacques (1959). Francuska marynarka wojenna w czasie II wojny światowej . Annapolis, MD: Instytut Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych .
  • Corvaja, Santi (2001). Hitler i Mussolini: tajne spotkania . Nowy Jork: Enigma. Tłumaczenie Mussoliniego nella tana del lupo (Mediolan: Dall'Oglio, 1983) autorstwa Roberta L. Millera. {{ cite book }} : CS1 maint: postscriptum ( link )
  •   Knox, MacGregor (1999) [1982]. Mussolini Unleashed, 1939–1941: Polityka i strategia podczas ostatniej wojny faszystowskich Włoch . Wydawnictwo Uniwersytetu Cambridge. ISBN 978-0-521-33835-6 .
  • Merglen, Albert (1995). „Quelques réflexions historiques sur l'armistice franco-germano-italien de juin 1940” . Guerres mondiales et contemporains conflits . 177 : 79–93.
  • Rochat, Giorgio (2008). „La campagne italienne de juin 1940 dans les Alpes Occidentales” . Revue historique des armées . 250 : 77–84, w 29 akapitach w Internecie.
  • Sica, Emanuele (2012). „Czerwiec 1940: armia włoska i bitwa w Alpach”. Kanadyjski Dziennik Historii . 47 : 355–78.

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Franco-Italian_Armistice&oldid=1107263605 ”