Dziecko Wszystkich Narodów

Dziecko Wszystkich Narodów
Child of All Nations Cover.jpg
Okładka książki
Autor Pramoedya Ananta Toer
Oryginalny tytuł Anak Semua Bangsa
Tłumacz Maxwell Lane (angielski)
Kraj Indonezja
Język indonezyjski trans. na angielski
Seria Kwartet Buru
Gatunek muzyczny Powieść historyczna
Wydawca Pingwin
Data publikacji
 1980
Opublikowane w języku angielskim
 1991
Strony 352
ISBN 978-0-14-025633-8
OCLC 35667972
Poprzedzony Ta Ziemia Ludzkości 
Śledzony przez kroki 

Child of All Nations to druga książka z epickiego kwartetu Pramoedyi Ananty Toera o nazwie Buru Quartet , po raz pierwszy opublikowana przez Hasta Mitra w 1980 roku. Child of All Nations kontynuuje historię życia głównego bohatera, Minke, i jego teściowej , Nyai Ontosoroh. Opisując życie tych dwojga ludzi żyjących na kontrolowanej przez Holendrów wyspie Jawie, Pramoedya jest w stanie omówić wiele aspektów życia w skolonizowanym kraju. Child of All Nations bada hierarchię społeczną w skolonizowanym kraju, dając przebłyski tego, jak uciskane ludy skolonizowane, takie jak jawajscy rolnicy, muszą być uległe wobec swoich okupantów, Holendrów. Ci bogaci, wykształceni Jawajczycy, tacy jak Minke i Nyai, nadal byli uważani za gorszych od Holendrów ze względu na ich rdzenny status urodzenia i często po prostu kolor skóry. Głównym wątkiem powieści jest, jak sugeruje tytuł, coraz większa integracja świata, co ujawnia życie głównego bohatera Minke, samozwańczego „dziecka wszystkich narodów” 1 . Minke mówi po francusku, holendersku, malajsku, a także po jawajsku wysokim i niskim. Pisze do gazety wydawanej w języku niderlandzkim i musi pogodzić się z byciem „tubylcem” w kontrolowanym przez Europejczyków świecie. Jego światopogląd jest zmęczony faktem, że jest bogaty i wykształcony, a przez to bliższy Holendrom niż innym Jawajczykom; jednak Minke zdaje sobie sprawę z etycznych implikacji niesprawiedliwości wyrządzanych jego ludowi. Jego życie jest uwięzione między dwoma światami, w których podąża powieść, próbując zrozumieć, kim naprawdę jest, swoją rolę w społeczeństwie okupowanym przez Holendrów i obowiązki wobec swojego ludu.

Podsumowanie fabuły

Historia toczy się dalej, gdy Ta Ziemia Ludzkości się kończy, wkrótce po tym, jak Annelies odpłynęła statkiem do Holandii z Panji Darmanem potajemnie na holu. Obiecując opiekować się Annelies, Panji odkrywa jej pokój na statku, tylko po to, by zostać zwerbowanym przez załogę statku do opieki nad ciężko chorą młodą kobietą. Panji nadal jej towarzyszy po przybyciu do Holandii, gdzie umiera po szybkim pogorszeniu. Przekazuje te informacje Nyai i Minke za pomocą wielu listów.

Od tego momentu Minke próbuje kontynuować swoje życie, pisząc dla Maartena Nijmana i Soerabaiaasch Nieuws , jednak jego dobry przyjaciel Jean Marais, a później Kommer, wzywa go do pisania w języku jawajskim lub malajskim. Twierdzą, że robiąc to, pomógłby swojemu ludowi w walce o przezwyciężenie ucisku nałożonego przez Holendrów okupujących ich naród. Początkowo Minke odmawia, twierdząc, że zaszkodziłoby to jego rosnącej, renomowanej pozycji w jego wpływowej dziedzinie. Jego zdanie szybko zmienia się po nagraniu wywiadu między Nijmanem a członkiem Chińskiego Młodego Pokolenia, Khouw Ah Soe. Będąc częścią tego wyjątkowego doświadczenia, Minke czuje się dumny, a także ciekawy pozycji i przekonań Soe. Wkrótce potem odkrywa, że ​​artykuł, który napisał, został całkowicie zignorowany, tylko po to, by zostać zastąpionym autoportretem Nijmana, w którym Soe był chińskim radykałem, sprzeciwiającym się starym chińskim tradycjom i ogólnie sprawiającym kłopoty. Minke czuje się zraniony tym spotkaniem i postanawia skorzystać z oferty Kommera, by odwiedzić region Sidoarjo i odkryć, kim naprawdę są jego ludzie.

Lista postaci

  • Minke - główny bohater powieści
Minke jest Jawajczykiem i jednym z nielicznych tubylców z formalnym wykształceniem - jeszcze bardziej rzadkim, holenderskim. Po raz pierwszy zostaje przedstawiony jako wdowiec opłakujący podejrzaną śmierć swojej pięknej żony Annelies, pochodzenia indyjsko-holenderskiego. Początkowo Minke jest naiwny, niepatriotyczny, a nawet arogancki w stosunku do własnego ludu. Jest także początkującym pisarzem, który pracuje dla holenderskiej gazety. Jednak po tym, jak jego szef zmienia swoje pismo, aby potępić chińskiego aktywistę (Toer 74-75), Minke zaczyna rozumieć korupcję i władzę holenderskich kolonistów. Namówiony przez swoją teściową, swoją przyjaciółkę Jean i innego pisarza imieniem Kommer, Minke wyrusza w podróż, aby zrozumieć swój własny naród i odkryć prawdę o ucisku swojego ludu.
  • Nyai Ontosoroh - teściowa Minke, matka Annelies i właścicielka firmy
Nyai (zwykle nazywana przez Minke „Mamą”) jest bardzo spostrzegawcza, pracowita i zdecydowana. Kiedy była młodsza, została sprzedana Holendrowi jako konkubina, ale wytrwała i teraz prowadzi dobrze prosperujący biznes. Ma zdecydowane poglądy na temat Holendrów i kolonizacji Indii. Chociaż jest teściową Minke, traktuje go bardziej jak własnego syna. W całej powieści można ją zobaczyć, jak wykłada Minke na różne tematy, zwłaszcza jeśli chodzi o holenderskich kolonistów i sposób traktowania rdzennych mieszkańców. Próbuje pokazać mu perspektywę, której nie poznałby w swojej holenderskiej szkole. Pomimo jej siły śmierć córki i odejście zhańbionego syna Roberta sprawiły, że poczuła się samotna i zależna od Minke jako jedynej pozostałej rodziny. W całej książce martwi się utratą biznesu, a co ważniejsze, utratą Minke. Nyai ma prawdopodobnie większy wpływ na Minke niż jakakolwiek inna postać. Nie tylko nieustannie udziela mu rad i opinii, ale jest także żywym przykładem opresji Jawajczyków.
  • Jean Marais - przyjaciel Minke i Nyai, pracuje jako malarz, Francuz
Minke jest bliskim przyjacielem Jean i córki Jean. Konfrontuje się z Minke o możliwym pisaniu po malajsku, aby zwiększyć czytelnictwo gazety w Azji, ale spotyka się z obroną Minke, co powoduje napięcie w ich związku.
  • Kommer - przyjaciel Jean Marais, holendersko-indonezyjskiego dziennikarza mieszanej krwi.
Kommer jest mocno upartym dziennikarzem, którego pasją są rdzenni mieszkańcy Jawy. Stoi po stronie Jeana Maraisa i próbuje nakłonić Minke do pisania po malajsku lub jawajsku. Przedstawia Minke szereg wiarygodnych gazet, które piszą w tych lokalnych językach. Kommer następnie oskarża Minke o ignorancję i brak kontaktu z własnym ludem. Po dłuższej dyskusji przekonuje Minke do zbadania innych części Jawy i obserwacji rdzennych mieszkańców. Kommer jest również opisywany jako bardzo lubiący Nyai. Ontosoroh.
  • Darsam - Obrońca posiadłości Mellema (Nyai)
Darsam jest tubylcem, który czuwa nad posiadłością Mellema, aby chronić ją przed intruzami. Czuwa nad interesami Nyai, dlaczego jest na urlopie w Sidoarja, jej rodzinnym mieście, z Minke. Będąc tymczasowym szefem firmy, angażuje się w pościg z intruzem, Babah Kongiem, i zostaje postrzelony w ramię. Po tym nie jest w stanie poruszyć kilkoma palcami.
  • Panji Darman - Informator, wcześniej znany pod pseudonimem Robert Jan Dapperste
Rodzime dziecko adoptowane przez kaznodzieję Dapperste, ale zmienia nazwisko po tym, jak stał się „obiektem zniewag”. Z nieśmiałego introwertyka zmienia się w radosną, odważną osobę, która zostaje generalnym gubernatorem Indii Holenderskich. Zostaje zatrudniona przez Nyai Ontosoroh do eskortowania Annelies w jej podróży do Holandii. Utrzymuje bliski kontakt z Minke i mamą przez cały rejs, wysyłając listy opisujące każdy szczegół podróży powrotnej do Surabaya.
  • Khouw Ah Soe - Młody chiński aktywista
Khouw Ah Soe przybywa do Indii, aby promować najnowsze radykalne myśli, które rozprzestrzeniają się w Chinach; stara się edukować ludzi w przekonaniu, że starsze pokolenie musi być okresowo odsuwane od władzy, aby młodsze pokolenie mogło zacząć kierować rządami i społeczeństwami na całym świecie, aby nastąpił postęp krajów i narodów. Minke pisze dla gazety artykuł o Khouw Ah Soe, ale w ostatniej chwili zostaje on zmieniony i opublikowany pod jego nazwiskiem. Khouw Ah Soe szuka schronienia u Minke i Nyai pod opieką Darsama, dopóki nie zdecyduje, że musi kontynuować podróż. Później Minke i Nyai dowiadują się, że Khouw Ah Soe został zabity za swój aktywizm i radykalizm. Nyai nawet skomentował Khouw, że był „bez wątpienia mądrym młodym człowiekiem”.
  • Trunodongso - jawajski rolnik
odmawia oddania swojej ziemi firmom cukrowniczym, w wyniku czego jest codziennie zastraszany, wyśmiewany i obrażany przez robotników młyna, którzy wynajmują swoją ziemię. Grozi mu, że jeśli nie pozwoli firmom cukrowniczym korzystać z ziemi, droga do jego domu i kanały wodne na jego polach ryżowych zostaną zamknięte, co zmusi go do zamknięcia pól ryżowych. Ma 5 dzieci: 2 chłopców i 3 dziewczynki. Ponieważ Minke jako pierwszy koncentruje się na podróży pisarza, aby dowiedzieć się o tubylcach, odnajduje zaufanie do Minke i ostatecznie „oddaje” życie swojej rodziny w ręce Minke.
  • Annelies - zmarła żona Minke'a
Chociaż Annelies zmarła już w drugim rozdziale, jest często wspominana w całej historii. Annelies była córką Nyai i żoną Minke, zanim została porwana przez holenderskiego oficera imieniem Maurits. Maurtis jest spokrewniony z Nyai Ontosoroh, ponieważ jego ojciec kupił Nyai za żonę. Maurits nakazuje wysłanie Annelies do Holandii, ale ona umiera wkrótce po zabraniu.
  • Maurits - Człowiek, który zabrał Annelies od Minke
Maurtis, to człowiek, który nakazał Annelies pojechać z nim do Holandii. Jako jej przyrodni brat, po śmierci ojca, przejmuje nad nią kontrolę ze względu na jej młody wiek. Jej matka, jako tubylczyni i nyai, nie ma do niej żadnych praw w sądach holenderskich. Pojawia się dopiero w dalszej części książki, ale przybywa do Surabaya, aby odebrać swoje prawa spadkowe do majątku i biznesu Annelies.
  • Surati - Córka Sastro Kassiera
Młoda, dziobata córka Sastro Kassiera. Została pierwotnie przedstawiona, ponieważ Nyai Ontosoroh miał nadzieję, że Minke weźmie ją za swoją drugą żonę. Kiedyś była piękna, ale straciła ją przez ospę . Miała zostać konkubiną Plikemboh. Jej ojciec został oszukany, aby sprzedać swoją córkę jako jedyny sposób na utrzymanie pozycji płatnika. Surati odmawia zostania niczym więcej niż nyai i postanawia się zabić, zarażając się ospą. Ucieka do pobliskiej wioski, którą niedawno dotknęła zaraza, i zatrzymuje się w domu z dwoma trupami i umierającym dzieckiem. Zostaje zarażona i udaje się do Plikemboh, aby się ofiarować, mając nadzieję, że on również zachoruje. Niedługo potem Plikemboh umiera, ale Surati zostaje odnaleziona i wyleczona. Odebrano jej urodę, ale pozostaje skromna i wydaje się, że jej to nie przeszkadza.
  • Sastro Kassier - najstarszy brat Nyai,
Sastro, przeszedł od urzędnika do praktykanta kasjera, a następnie pełnego płatnika cukrowni. Sastro znajduje się w trudnej sytuacji, gdy pieniądze używane na opłacenie pracowników zostają skradzione. Jedyną osobą, która może pomóc Sastro w tej trudnej sytuacji, jest Tuan Besar Kuasa, holenderski menedżer, który chce wziąć córkę Sastro za swoją konkubinę. Jego córka nie chce tego mężczyzny, ponieważ jest pijakiem i okropnym człowiekiem.
  • Frits Homerus Vlekkenbaaij - Tuan Besar Kuasa z cukrowni
Frits Homerus Vlekkenbaaij, znany pod tytułem Tuan Besar Kuasa i pseudonimem Plikemboh, jest kierownikiem cukrowni, w której Sastro pracuje jako płatnik. Pragnie córki Sastro i obmyśla plan, w wyniku którego Sastro zgadza się oddać Plikemboh swojej córce. Plikemboh umiera na ospę , którą Surati spiskował, by go złapać i podać.
  • Maysoroh - dorastająca córka Jean Marais
Utrzymuje silną więź między Minke i jej ojcem Jeanem, gdy stosunki są trudne.
  • Minem - Matka syna Roberta Mellemy, Rono Mellema
Minem pracowała przy krowach, ale na prośbę Roberta Mellemy Nyai zabrała ją do swojego domu. W końcu zostawia syna z Nyai, aby zamieszkać z księgowym de Visch.
  • Ter Haar - były zastępca redaktora w Soerabaiaasch Nieuws, Europejczyk
Ter Haar to wysoki, szczupły Europejczyk, którego Minke poznaje na statku Oosthoek . Był na tym samym statku, aby pracować dla De Locomotief , słynnej gazety. Ter Haar nieustannie bombarduje Minke bardzo liberalnymi ideami, które wstrząsają i niszczą perspektywę Minke dotyczącą napędzanej kapitałem plantacji cukru, która karmi niewyczerpaną chciwość imperialistycznych rządów. Członek partii Vrizinnige Democraat (partia radykalna), ujawnia poufne informacje i spiski dotyczące brudnych, mrocznych mechanizmów żądnego władzy świata polityki i pieniędzy. Jednak Minke czuje się ignorantem i jest przeciążony tyloma złożonymi pomysłami, Ter Haar oświeca Minke, jak działa prawdziwy świat; napędzany kapitałem i chciwością. Ter Haar podaje Filipiny jako przykład, że opór był możliwy. Chociaż Ter Haar pojawia się w powieści tylko na krótko, ma znaczący wpływ na rozwój intelektualny i spojrzenie na rzeczywistość Minke.
Spotkanie Minke z Ter Haarem może być postrzegane jako wyznacznik utraty przez Minke wiary w europejskie ideały i moralność. Nijman, redaktor Soerabaiaasch Nieuws, był w pewnym sensie przedstawicielem Europy i jej wielkości dla Minke. Minke był idolem i czcił Nijmana, dopóki nie dowiedział się, że jest tylko medialną marionetką plantacji cukru. Ter Haar zrezygnował z pracy w Soerabaiaasch Nieuws z powodu odmiennych przekonań, głównie dlatego, że był skrajnym liberałem, a Nijman redaktorem ekstremistycznej gazety kolonialnej. To naturalne, że te dwie postacie, obie rozczarowane Nijmanem, spotykają się przypadkowo i dyskutują na złożone tematy, co całkowicie zaskakuje Minke.
Ter Haar: Tak, inni nazywają ten rodzaj poglądu „skrajnym liberalizmem”. Nie tylko niechęć do bycia uciskanym, ale także niechęć do uciskania. I rzeczywiście, coś więcej: niechęć do ucisku gdziekolwiek”. (Toer 267)

Główne wydarzenia

Wywiad Minke z Trunodongso

Jednym z głównych wydarzeń zmieniających książkę jest wywiad Minke i krótki pobyt z Trunodongso. Trunodongso jest biednym hodowcą trzciny cukrowej i wyjaśnia Minke swoje żale i wyraża, w jaki sposób wykorzystuje się tubylców w całym kraju. To pomaga Minke zdać sobie sprawę, że jego własny lud jest codziennie niewolniczy i źle traktowany. Minke zdaje sobie wtedy sprawę, że to do niego należy pomoc tubylcom, więc zmienia się całe jego spojrzenie na życie. Zaczyna uznawać, że ma wykształcenie i bogactwo, aby czynić dobro swojemu krajowi. Zaczyna rozumieć, że to do niego należy pomoc tym ludziom i wykorzystanie jego pism w inny sposób. Zamiast pisać wyłącznie na tematy europejskie, skoncentruje się na dobru swoich ludzi w swoim kraju. Ten krótki pobyt u rodziny wieśniaków sprawia, że ​​Minke staje się nową, zmotywowaną osobą. Zmusza go to do opuszczenia Surabai i kontynuowania edukacji z jednym głównym celem, swoim ludem. „Do widzenia wszystkim. Już nigdy więcej nikogo z was nie zobaczę. Jestem na najlepszej drodze, aby stać się sobą, stać się tym, kim miałem być. Do widzenia. (Dziecko wszystkich narodów, s. 249)” To jednak nie byłoby prawdą, zostałby zabrany z powrotem do Surabaya zaledwie kilka dni później na kolejny proces.

Surati i Tuan Besar Kuasa

Rozdział 7 skutecznie ilustruje różne rodzaje relacji władzy w powieści. Niefortunna historia Surati, córki Sastro Kassiera, przedstawia mikrokosmos sytuacji nie tylko jawajskich kobiet, ale ogólnie tubylców. Frits Homerus Vlekkenbaaij, nazywany Tuan Besar Kuasa i nazywany przez pracowników mieszanej krwi „Plikemboh”, nakazuje Sastro dać mu Surati, aby mogła zostać jego kochanką. Jedynym powodem, dla którego chce ją mieć, jest to, że jest piękną dziewicą. Sam pomysł, że chce ją „mieć”, pokazuje pozycję kobiet w tym społeczeństwie, ponieważ kobiety są uprzedmiotowione przez całą powieść. Ich opinia nie jest ceniona, o czym świadczy odpowiedź Sastro na protesty jego żony, mówiąc jej: „Co wie kobieta? Twój świat to tylko ziarno tamaryndowca”. Wiedziała, że ​​nawet gdyby Surati odmówiła udania się do Tuan Besar Kuasa, nie miałoby to żadnego znaczenia. Miała być posłuszna ojcu. Jednak bierze sprawy w swoje ręce, zarażając się ospą w wyraźnym celu zarażenia Tuan Besar Kuasa, próbując zabić siebie i jego. Jednak umiera tylko Tuan Besar Kuasa. Ale historia Surati pokazuje nie tylko trudną sytuację miejscowych kobiet, ale także tubylców jako całości, ponieważ Tuan Besar Kuasa wykorzystuje swoją pozycję nad Sastro Kassierem. Kuasa kradnie pieniądze z kasy Sastro w pracy, a następnie grozi, że go zrujnuje, jeśli nie będzie w stanie wyprodukować pieniędzy. Jednak mówi, że spłaci dług w zamian za Surati. Rozumie się, że „w przypadku takim jak ten, w którym dwie osoby są oskarżone, jedna jest menedżerem czystej krwi… a druga jest tubylcem, tubylec jest w niewłaściwym miejscu, a czysty ma rację”. Oczywiście status ludzi jako tubylców określa ich rolę w społeczeństwie i jako tacy niektórzy byli zmuszeni do poddania się życzeniom osób sprawujących nad nimi władzę, niezależnie od tego, czy tą osobą był ich ojciec, czy kierownik.

Minke próbuje odejść

Kilka miesięcy po powrocie Minke z Sidoarjo, ranny Trunodongso niespodziewanie pojawia się w domu Nyai Ontosoroh. Nyai i Minke postanawiają ukryć Trunodongso w magazynie firmy. Podczas gdy Nyai i dr Martinet opatrują rany Trunodongso, Minke wynajmuje powóz i zabiera resztę rodziny. W tym momencie Nyai i Minke w końcu zgadzają się, że najlepszą rzeczą dla Minke jest opuszczenie Surabaya. Wyjeżdża następnego ranka i spotyka na łodzi bardzo entuzjastycznego młodego Holendra imieniem Ter Haar. Jednak zanim dogoni go następnego ranka, Minke zostaje zatrzymany przez policjanta i odprowadzony z powrotem do Nyai Ontosoroh. Początkowo Minke boi się, że Trunodongso został złapany i opowiedział policji swoją historię. Jego obawy rozwieją się, gdy dowiaduje się, że Nyai był tym, który sprowadził go z powrotem. Jednak początkowe obawy Minke pokazują, jak bardzo bał się, że zostanie przyłapany na wypowiadaniu się przeciwko Holendrom i ich zarządzaniu przemysłem cukrowniczym.

Wywiad Minke z Khouw Ah Soe

Innym ważnym wydarzeniem, które ma miejsce w trzecim rozdziale tekstu, jest wywiad Minke z młodym chińskim aktywistą, Khouw Ah Soe. Po przybyciu na rozmowę Minke był bardzo rozczarowany, gdy dowiedział się, że jego rozmówca okazał się biednym młodzieńcem, który sprawiał wrażenie pochodzącego ze wsi. Pomimo tej wady, Khouw Ah Soe zapewnił pierwsze kroki w kierunku rozpoznania przez Minke wyzysku mającego miejsce w jego kraju. Khouw Ah Soe wyraża emocje buntu wobec chińskiego cesarza i stwierdza, że ​​w wyniku upadku Chin usiłuje szybko pogłębić upadek, aby skutecznie wyzwolić ich kraj z ucisku (Toer 68). Po przeczytaniu artykułu w gazecie następnego dnia, Minke stwierdza, że ​​jego słowa zostały zmienione w kłamstwa. Wiedział, że istnieje wyższość Europejczyków nad tubylcami, chociaż po przeczytaniu artykułu Minke zaczyna kwestionować stosowność ich taktyki. To dzięki działaniom Soe, który nie wykazywał niższości, a także słowom wolności od ucisku, przyczyniły się do zrozumienia przez Minke wyzysku jego kraju pod holenderskim uciskiem.

Punkt realizacji Minke'a

Jednym z głównych wydarzeń w książce było to, że Minke zdał sobie sprawę, że nie zna i zaniedbuje swój własny lud, podczas gdy on jest tym, który jest lepiej wykształcony i może być głosem tubylców w społeczeństwie, w którym Holendrzy uciskali tubylcy. „Lojalność wobec własnego kraju i narodu” na początku nie była dla Minke ważnym zmartwieniem. Konsekwentne twierdzenie Kommera i Jeana Marais, że Minke nie znał swojego ludu, pokazuje w tej powieści kwestię tożsamości. Żyjąc w społeczeństwie, w którym wszystko, co związane z Holendrami, było potężniejsze i postrzegane jako lepsze, Minke, mając lepsze wykształcenie, lekceważył swoich rodaków w nadziei na osiągnięcie czegoś większego. Jest to ważne dla rozwoju tej historii, ponieważ po rozmowie z Kommerem i Jeanem Maraisem Minke przyznał się i zdał sobie sprawę, że naprawdę nie zna swojego ludu, a ta świadomość zmieniła jego bieg życia. To wtedy postanowił być głosem swojego ludu, pisząc dla niego artykuły w gazetach. Jest to również ważne, aby zrozumieć perspektywę życia Indonezyjczyków pod holenderskimi rządami kolonialnymi, ponieważ to wydarzenie pokazuje, że Indonezyjczycy są uciskanym ludem, który nie ma możliwości walki z Holendrami, a największą bronią, jaką mają, są pisma wykształconego tubylca.

Powtarzające się motywy

  • Nacjonalizm - w całej powieści Minke dochodzi do politycznej świadomości, że jego kraj jest wykorzystywany przez Holendrów. Czynniki przyczyniające się do tego przebudzenia obejmują: jego spotkanie z Khouw Ah Soe (młodym Chińczykiem, który podróżuje, aby promować dumę w Chinach wśród Chińczyków, którzy wyprowadzili się z kraju), który pogłębia jego zrozumienie walki chińskich nacjonalistów, a zwłaszcza jego osobiste doświadczenia ze skutkami uprawy cukru i wyzysku jego ludu. Na rozbudzenie poczucia nacjonalizmu wpływa też jego rozmowa z Kommerem i Jeanem Maraisem w pociągu. To przebudzenie skłania go do bycia głosem swojego ludu w działaniach przeciwko holenderskiemu wyzyskowi.
  • Prawa kobiet - W powieści widzimy obie strony praw kobiet: silne, niezależne kobiety i uciskane, źle traktowane kobiety. Po śmierci ojca Annelies zostaje odebrana rodzinie z powodu braku praw w Holandii. Widzimy również, że Surati, córka Sastro Kassiera, musi być konkubiną Tuana Besara Kuasy wbrew jej woli. Z drugiej strony Nyai jest mądrą i wnikliwą kobietą, która prowadzi swój biznes z minimalną pomocą Minke. W całej powieści kobiety okazują się kompetentne, inteligentne i w pełni zdolne. Niestety te kobiety są uprzedmiotowione i są postrzegane jako zabawki dla wielu mężczyzn w tej historii. Takie traktowanie kobiet uważano za normalne, choć wciąż dochodziło do okrzyków niesprawiedliwości i obrzydzenia.
  • Rodzina - Siła i miłość rodziny są widoczne w całej powieści; Szczególnie na początku, gdy Minke i Nyai zbliżają się do siebie po śmierci Annelies. Przez resztę powieści Nyai nieustannie wspiera działania Minke i udziela Minke mentorów na lekcjach życia. Ze względu na imperializm, który zmusił kraj do słabego zabezpieczenia społecznego i wsparcia rządu, w tym okresie Indonezji podkreśla się wartości rodziny. W różnych aspektach życia rodzina przywiązuje dużą wagę w tej powieści. Nyai traktuje Minke jak własne dziecko i widzi w nim więcej swojego syna niż Roberta. Nyai robi wszystko, co w jej mocy, aby wydobyć z Minke jak najwięcej, ucząc go i dając mu wykłady. Mówi do Minke: „Dziecko, jesteś teraz wszystkim, co mi zostało na świecie. Jestem teraz sama na świecie” i wie, jak pusto jest czuć się bez Minke w pobliżu. Nyai rozumie, że jeśli Minke ją opuści, nie będzie miała dla kogo żyć.
  • Czysta i mieszana krew - w powieści bezpośrednie odniesienia do rasy / pochodzenia etnicznego jednostki zostały przywołane w celu określenia ich pozycji społecznej w Holenderskich Indiach Wschodnich. Nieustanne bezpośrednie przykłady nazywania kogoś „czystą krwią”, „mieszańcem” lub „tubylem” pokazują czytelnikowi ustanowienie systemu kastowego w Holenderskich Indiach Wschodnich. Osoby „czystej krwi” i „mieszańca” były postrzegane jako wyższe w rankingach społecznych niż „tubylcy”. Konkretnym tego przykładem może być scena, w której dochodzi do rabunku (zainscenizowanego lub nieinscenizowanego, co jest wątpliwe), a oskarżeni pochodzili z różnych warstw społecznych. Jest bezpośrednio powiedziane, że pomiędzy oskarżeniem menadżera Czystej Krwi a tubylcem, niezależnie od prawdy, „…gdzie dwie osoby są oskarżone… Tubylec jest w niewłaściwym miejscu, a Czysty jest we właściwym miejscu, " co oznacza, że ​​ci, którzy wygrywają sytuacje takie jak ta, najprawdopodobniej będą czystej krwi, widząc, że są lepsi (Toer 143). W całej powieści istnieje wiele innych odniesień do tego rozdzielenia klas i jest to pomocne narzędzie do zobaczenia kultury, która próbuje być wyrażona w tym okresie.
  • Anti-colonialist - Child of All Nations nabiera szczególnie antykolonialnego tonu w całej powieści, ale szczególnie w czasie, gdy Minke zdał sobie sprawę, że on i jego ludzie od dawna byli uciskani i może coś z tym zrobić. Autor, Toer, stara się, aby czytelnicy zrozumieli, że nie ma wątpliwości, że tubylcy są uciskani, a Holendrzy są prześladowcami. Widać to wielokrotnie w prostym fakcie, że bez względu na sytuację lub poziom umiejętności tubylcy zawsze będą podlegać Holendrom, po prostu dlatego, że Holendrzy tak stwierdzili. Antykolonialny ton, jaki przybiera książka, nie dziwi, skoro sam autor trafił do więzienia za działalność wywrotową reżimu wspieranego przez dawne mocarstwa kolonialne.
  • Dwoistość - Dwoistość jest stałym tematem powieści, w tym konflikt między Holendrami a tubylcami, biednymi i bogatymi, znający holenderski kontra znający tylko malajski oraz religię. Problem między Holendrami a tubylcami jest bardzo widoczny na początku powieści, kiedy tubylcy protestowali przeciwko odejściu Annelies z wielkim smutkiem i współczuciem. Wielu tubylców zostało uwięzionych na wiele miesięcy za swoje protesty, chociaż nie byli agresywni. Dowody biednych i bogatych widać głównie w stylu życia i ubiorze ludzi, często z ludźmi bez butów i z jednym zestawem ubrań, jak Khouw Ah Soe, lub z całkowitym przeciwieństwem, mającym bardzo fantazyjne, dobrze- wykonane ubrania. System edukacyjny, który Holendrzy wprowadzili do Azji Południowo-Wschodniej, również stworzył dużą frakcję między tymi, których było stać na edukację lub byli wystarczająco uprzywilejowani, aby ją otrzymać, a tymi, którzy nie mogli. Osoby bez holenderskiego wykształcenia mówiły tylko po malajsku, co uniemożliwiało im czytanie wielu gazet czy pracę na wyższych stanowiskach. To stworzyło napięcie między Minke i jego przyjacielem Jeanem Maraisem, który poprosił Minke o pisanie artykułów w języku malajskim, aby umożliwić tubylcom zaangażowanie się w politykę i wydarzenia.
  • Buty - W powieści wielu ludzi ocenia się po tym, co noszą na nogach, jako symbol czyjegoś statusu społecznego. W pewnym momencie mówi się, że „Ci prości ludzie utożsamiali buty z potęgą Europy, mającą tę samą istotę, co karabiny i armaty armii. Bardziej bali się butów niż sztyletów, maczet, mieczy czy włóczni”. , s. 237) Oczywiste jest, że chłopi często chodzą boso, a tylko bogaci mogą sobie pozwolić na luksus noszenia butów. Mimo to Minke jest zaskoczony inteligencją tych, którzy nie noszą butów, takich jak jego chiński przyjaciel Khouw Ah Soe.

Wpływy międzynarodowe

  • Chiny – Kluczowy wpływ na rozwój Minke wywarła jego obserwacja zmagań „młodego pokolenia Chińczyków” (Toer, 55-56). Minke wspomina artykuł napisany przez Maartena Nijmana, szczegółowo opisujący, w jaki sposób Japonia wykorzystuje Chiny. To, w zestawieniu z listem od Herberta de la Croix, skłania Minke do zbadania podobieństw między stosunkami między Japonią a Chinami a rdzennymi Indonezyjczykami. „Są zazdrośni! Wściekli i źli, bo są świadomi, ale bezsilni” (Toer, 56). Ten fragment jest kluczem do podsumowania nie tylko trudnej sytuacji młodego pokolenia Chińczyków, ale także tubylców, takich jak Minke, którzy są uwięzieni między życiem, które prowadzili, a ideą „co by było, gdyby”. Ciekawe, że później w powieści nawet tubylec (Darsam) jest rażąco rasistowski w stosunku do chińskiej populacji w Indiach, podczas gdy jego rasa jest prześladowana przez Czystych Krwi. W tej rozmowie Nyai jest głosem logiki wskazującym, że fizyczne różnice nie oznaczają żadnej rzeczywistej różnicy w charakterze (Toer, 212). Odzwierciedla to, że Nyai ma otwarty umysł, co jest nieodłącznym elementem rozwoju Minke jako postaci.
  • Japonia - Na początku powieści Minke mówi o Japonii jako o „Niesamowitej Japonii!” (Toer, 48) Podziwia Japończyków za osiągnięcie tego samego statusu co Europejczycy w Indiach, odnosząc się do nich w rozdziale 3 jako „pojedyncze ziarnko piasku z wielkich piaskowych gór Azjatów”. (Toer, 48) Z kontekstu historycznego znamy tę zmianę w japońskim społeczeństwie jako Restaurację Meiji. Był to okres, w którym Japonia doświadczyła ogromnych zmian w strukturze gospodarczej, społecznej i politycznej. Japończycy udali się do prawie każdego znanego kraju i przywieźli nowe technologie i pomysły, z których wszystkie zostały przyjęte i kolejno zmodernizowały kraj. Minke widzi to w wielu miejscach; co najważniejsze, jak przekazał Khouw Ah Soe. Fakt, że naród azjatycki jest traktowany na równi z Europejczykami, zadziwia go i początkowo odczuwa dumę i zdumienie, podzielane przez wielu Azjatów z tej samej epoki. Jednak jego podziw dla Japonii jest często zestawiony z uznaniem, że chwała Japonii pochodziła z podboju Chin, tak jak Holendrzy podbili Indie. Zauważa, „jak dziwne było, gdyby każda chwała została uzyskana tylko kosztem cierpienia innych” i jest sprzeczny, czy powinien podziwiać, czy nienawidzić Japonii za to, że zasadniczo stała się kolejnym narodem kolonizującym. Jego uczucia do Japonii są wczesnym wskaźnikiem ostatecznego rozwoju jego własnej dumy narodowej.
  • Filipiny - Inny wpływ wywarła dyskusja Khouw Ah Soe z Minke na temat hiszpańskich i amerykańskich działań na Filipinach. Pomimo bliskiej odległości Minke nie dowiedział się wcześniej niczego ważnego o kolonizacji Filipin, a Khouw korzysta z okazji, aby wyjaśnić, w jaki sposób ten kraj jest podobny, a jednocześnie wyraźnie różni się od Chin i Japonii. W rozdziale 4 Khouw stwierdza, że ​​Filipińczycy nauczyli się lepiej od zachodniego społeczeństwa niż ich azjatyccy odpowiednicy, ale ponieważ byli skolonizowani, nigdy nie mieli szansy na rozwój w oparciu o tę wiedzę. Dał też jasno do zrozumienia, że ​​w krajach azjatyckich można się wiele nauczyć z doświadczeń filipińskich. Być może większe znaczenie ma ujawnienie prawdziwych motywów wojny hiszpańsko-amerykańskiej (przynajmniej na Pacyfiku), co miało być jasnym przesłaniem dla Minke o braku wartości zachodnich zdobywców. Ter Haar rozwinął również to, co Khouw Ah Soe mówił o Filipinach. Wyjaśnił drogę, którą obrali Filipińczycy i użył jej jako przykładu i możliwego celu dla Minke i Indii Holenderskich. Ter Haar porównał nawet Jose Rizala do Minke: „Ktoś wykształcony, lekarz, poeta… zbuntowany…”

Zakaz książek

Pramoedya Ananta Toer został uwięziony pod reżimem Nowego Porządku Suharto w 1973 roku. Zamknięty w więzieniu na wyspie Buru zabroniono mu pisać. Nie mając do dyspozycji nawet ołówka, Pramoedya zdołał ustnie skomponować serię czterech powieści historyczno-fikcyjnych, zwaną Buru Quartet. Ta seria obejmuje: Ta Ziemia ludzkości , Dziecko wszystkich narodów , Ślady i Dom ze szkła . Z pomocą współwięźniów Pramoedyi udało się spisać powieści. Z więzienia wyszedł w 1979 roku i przebywał w areszcie domowym do 1992 roku. Toer mądrze wykorzystywał swój czas i publikował prawie wszystkie swoje prace. W 1981 roku opublikował swoją pierwszą książkę Buru Quartet, This Earth of Mankind . Dwa dni przed wydaniem prokurator generalny stwierdził, że książka „zawiera zawoalowaną teorię marksistowską” i bezskutecznie próbował ją zakazać. udało się opublikować drugie opowiadanie Pramoedyi o Kwartecie Buru, Dziecko Wszystkich Narodów . Około połowy kwietnia powstało kilka organizacji młodzieżowych New Order, które krytykowały materiał zawarty w powieści. Organizacjom tym poświęcono uwagę mediów i wkrótce zainterweniował Prokurator Generalny. W dniu 29 maja 1981 r. ustanowił zakaz SK-052/JA/5/1981, który uznaje posiadanie lub dystrybucję „ Tej Ziemi Ludzkości i Dziecka Wszystkich Narodów” za nielegalne w Indonezji. Przedstawiciele Prokuratury Generalnej chodzili po okolicy konfiskując książki, które udało im się znaleźć. Próby te były bardzo nieudane, w wyniku czego zwrócono jedynie 972 z blisko 20 000 w obiegu. Zakaz obowiązywał do upadku reżimu Suharto w 1998 roku, a pisma Pramoedyi ponownie stały się dostępne w Indonezji.

Biografia autora

  • Pramoedya Ananta Toer (1925–2006) był indonezyjskim krytykiem, eseistą, autorem opowiadań i powieściopisarzem. Większość jego pism dotyczy walki Indonezji o niepodległość. Jego pierwszym dużym dziełem był „Kranji-Bekasi Jatuh” w 1947 roku.
  • Pramoedya urodził się w Blora we wschodniej Jawie. Jego ojciec był dyrektorem szkoły nacjonalistycznej, ale zrujnował rodzinę swoją obsesją na punkcie hazardu. Pramoedya przeniósł się do Surabaya i ukończył Radiową Szkołę Zawodową w 1941 roku. Podczas okupacji japońskiej pracował jako stenograf. Mieszkał w Dżakarcie, gdzie kontynuował studia i pracował dla japońskiej agencji prasowej „Domei”.
  • Pramoedya dołączył do indonezyjskich sił zbrojnych we wschodniej Dżakarcie, gdy wybuchła rewolucja. Wtedy wrócił do Kakarty i redagował dziennik o nazwie „Sadar”.
  • W latach 1947-1949 był więziony przez Holendrów za bycie „antykolonialnym”. W więzieniu czytał dzieła Johna Steinbecka i Williama Saroyana. Te i inne książki skłoniły go do napisania niektórych z jego najsłynniejszych powieści.
  • W latach pięćdziesiątych Pramoedya przeniósł się na lewą stronę politycznego spektrum i porzucił beletrystykę na rzecz krytycznych esejów i studiów historycznych. Przeniósł się do Holandii iw 1958 został powołany na członka Lekry , Instytutu Kultury Ludowej. Była to organizacja broniąca nacjonalistycznych ideałów rewolucji 1945 roku. W 1960 ponownie trafił do więzienia za obronę prześladowanych Chińczyków.
  • W 1965 roku, podczas wydarzeń, które doprowadziły do ​​ustanowienia „Nowego Porządku” w Indonezji, Pramoedya został ponownie uwięziony, tym razem bez procesu ze strony reżimu wojskowego. W chwili aresztowania został dotkliwie pobity i doznał ubytku słuchu, co stanowiło wówczas przeszkodę na resztę życia.
  • Do tej pory Pramoedya przetłumaczył swoje prace na 41 różnych języków, w tym na angielski. Przetłumaczył także książki z języka angielskiego na język indonezyjski, a także powieści rosyjskie i sztukę chińską.
  • Pramoedya w końcu miał okazję odwiedzić Stany Zjednoczone w 1999 roku. Opisał tę okazję jako „osobiste zwycięstwo nad dziesięcioleciami ucisku i arogancją formalnych władz w Indonezji”.
  • Pramoedya trafił do szpitala w Dżakarcie 27 kwietnia 2006 roku z powodu komplikacji spowodowanych cukrzycą i chorobami serca. Pramoedya był również znany z tego, że był nałogowym palaczem papierosów goździkowych i przez lata był maltretowany. Zmarł 30 kwietnia 2006 roku w wieku 81 lat.
  • Nazwisko Pramoedyi było wielokrotnie dyskutowane w sprawie literackiej Nagrody Nobla. Żadnej z Azji Południowo-Wschodniej nie przyznano jeszcze tej Nagrody Nobla.
  • Pramoedya został uwięziony przez rząd Indonezji w 1965 roku i spędził w więzieniu 14 lat. Jego uwięzienie przybrało formę obozu pracy dla więźniów politycznych iw czasie jego pobytu nie wolno było mieć żadnych materiałów piśmienniczych. Niezależnie od tego, Pramoedya skomponował wiele fikcyjnych utworów i skomponował House of Glass i, z pomocą innych więźniów, kazał im nauczyć się tej historii na pamięć.

przypisy

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Child_of_All_Nations&oldid=1080362564 ”