Czy słyszysz ich głosy?

Czy słyszysz ich głosy?
Flanagan-Federal-Theatre-Radio.jpg
Dramaturg Hallie Flanagan (tutaj w CBS Radio dla Federal Theatre of the Air w 1936 r.)
Scenariusz Hallie Flanagan i Margaret Ellen Clifford
Data premiery 2 maja 1931 r
Miejsce miało swoją premierę Kolegium Vassara
Oryginalny język język angielski
Gatunek muzyczny Dramat
Ustawienie Anglia, Arkansas i Waszyngton DC podczas Wielkiego Kryzysu

Czy słyszysz ich głosy? A Play of Our Time to sztuka z 1931 roku autorstwa Hallie Flanagan i jej byłej uczennicy Margaret Ellen Clifford, oparta na opowiadaniu Whittakera Chambersa „Can You Make Out Their Voices” . Spektakl miał swoją premierę w Vassar College 2 maja 1931 r., A ostatnio był wystawiany na Off Broadwayu w dniach 3–27 czerwca 2010 r. Broadway World zauważa, że ​​​​wyprzedzał The Grapes of Wrath Johna Steinbecka i Waiting for Lefty Clifforda Odetsa , wyprzedzając je o odpowiednio osiem lat i cztery lata.

Znaczenie

Pisarz Whittaker Chambers (tutaj w 1948 r.) napisał opowiadanie „Czy potrafisz rozpoznać ich głosy”, które zaadaptował Flanagan

Ta sztuka jest jednym z najwcześniejszych przykładów teatru politycznego w Stanach Zjednoczonych. Jest także prekursorem formy teatralnej „ Living Newspaper ” w USA, której sama Flanagan była orędowniczką jako szefowa Federalnego Projektu Teatralnego pod koniec dekady. „ Czy słyszysz ich głosy” , który Flanagan wyprodukował w eksperymentalnym teatrze Vassara, stał się prototypem Living Newspapers.

Chambers opisał bezpośredni wpływ tej historii w swoich wspomnieniach:

Odniósł sukces daleko wykraczający poza wszystko, co udawał. To było na czasie. New York World-Telegram zauważył to od razu i napisał o tym artykuł. International Publishers , oficjalne wydawnictwo komunistyczne, wydało je w formie broszury. Lincoln Steffens powitał to z wylewem, który można przeczytać w jego zbiorczych listach. Hallie Flanagan, ówczesna szefowa Teatru Eksperymentalnego Vassara, przekształciła to w sztukę.

W lutym 1932 r. Vassar Miscellany News donosiło, że od czasu jego otwarcia zaledwie kilka miesięcy wcześniej „sława tej propagandowej sztuki rozprzestrzeniła się nie tylko w Ameryce, ale także w Europie, Rosji, Chinach i Japonii. gra, którą wywołała, była nieoczekiwana i ekscytująca, zaczynając od występu amatorskiego”. Poza aktualnością gazeta odnotowała powszechny apel, na przykład „listy z Vancouver do Szanghaju” z prośbą o prawa do wyprodukowania sztuki… The News Masses sprzedawał już sztukę w formacie książkowym w Niemczech, Danii, Francji i Hiszpanii, ze specjalnymi kopiami wysłanymi do Międzynarodowego Biura Literatury Rewolucyjnej w Rosji, greckich i węgierskich klubów robotniczych, grupy teatralnej jidysz, fińskiej księgarni i gdzieś w Australii.

W rzeczywistości New Masses zrecenzowało sztukę i dwukrotnie zaczęło reklamować jej sprzedaż w formie książkowej w wydaniu z czerwca 1931 roku pod koniec tego numeru, a następnie przeniosło reklamę na przód na lipiec 1931 roku.

W 2010 roku Broadway World zauważył: „Prawdziwa opowieść Chambersa o zdesperowanych dzierżawcach zainspirowała sztukę, która wyprzedziła swoje czasy: jest starsza niż Grona gniewu Johna Steinbecka o osiem lat i Czekając na Lefty Clifforda Odetsa o cztery.

Tłumaczenia

Według Chambersa: „W ciągu kilku miesięcy ta historia została przetłumaczona nawet na chiński i japoński i była grana w teatrach robotniczych na całym świecie”.

W 1931 roku Nathaniel Buchwald przetłumaczył sztukę na język jidysz jako Trikenish („ Susza ”). W listopadzie 1931 roku ARTEF wystawił sztukę w języku jidysz w reżyserii Beno Schneidera w Heckscher Theatre przy Piątej Alei przy 104 Street.

Według Vassar Miscellany News , na początku 1932 r. „Do tego czasu pojawiły się już tłumaczenia na język japoński, jidysz, niemiecki, francuski i rosyjski „z natychmiastową perspektywą tłumaczenia na chiński i prawdopodobnie hiszpański i inne języki”.

Tło

New Masses opublikował opowiadanie, które Flanagan zamienił w sztukę (tutaj, okładka Hugo Gellerta z maja 1926 r.)

Opowiadanie „Czy potrafisz rozpoznać ich głosy” po raz pierwszy ukazało się w magazynie New Masses z marca 1931 roku . Chambers powiedział, że napisał tę historię w ciągu jednej nocy. Otrzymał natychmiastową relację w New York World-Telegram .

Sama Flanagan nazwała to później „jednym z wielkich amerykańskich opowiadań”.

Wśród pierwszych czytelników tej historii była była studentka Flanagana, Margaret Ellen Clifford (późniejsza przewodnicząca Dramatu w Skidmore College , 1952-1971). Według Flanagana, oboje ukończyli scenariusz do wersji scenicznej w jedną noc. Pracownicy biblioteki Vassar i studenci dziennikarstwa wnieśli wkład w badania, podczas gdy jej studenci dramatu pomagali w pisaniu.

Zarys fabuły

Spektakl opowiadał historię rolników na początku Wielkiego Kryzysu (tutaj Migrant Mother Dorothei Lange przedstawia ubogich zbieraczy grochu w Kalifornii, a konkretnie Florence Owens Thompson, 32, matka siedmiorga dzieci, w Nipomo w Kalifornii , marzec 1936)

Krótka historia

„Czy potrafisz rozpoznać ich głosy” wywodzi się z wiadomości ze stycznia 1931 r. O dzierżawcach rolników w Arkansas, którzy napadli na lokalne biuro Czerwonego Krzyża , aby się wyżywić. Chambers uchwycił powszechny strach w tej chwili, a mianowicie, że wydarzenie to zapoczątkowało dalsze powstania ludowe w obliczu suszy i depresji. W jego opowieści rolnicy mają pośród siebie spokojnego, dostojnego mężczyznę – komunistę – który jednoczy ich tak, że biorą jedzenie na muszce, przeciwstawiając się czołowemu biznesmenowi w mieście (miejscowy bankier – typowy gruby kot ) .

Chambers od kilku lat redagował gazetę Daily Worker i chciał przestać pisać „polityczne polemiki, które niewielu ludzi kiedykolwiek chciało czytać”. Zamiast tego chciał pisać „historie, które każdy mógłby chcieć przeczytać - historie, w których pokazane zostanie prawidłowe postępowanie komunistów w akcji i bez komentarza politycznego”.

Grać

Czy słyszysz ich głosy? zachowuje większość opowiadania w stanie nienaruszonym. Opowiada o skutkach pierwszego roku Dust Bowl (i drugiego roku Wielkiego Kryzysu ) na rolników z małego miasteczka w wiejskim Arkansas . W tę historię wtrącają się sceny z Waszyngtonu, które pokazują spektrum reakcji na trudną sytuację rolników.

Flanagan dodał kąt Washingtona jako nowy materiał. Zmieniła również wynik opowiadania w Arkansas z konfrontacji zbrojnej na pokojową - co Chambers faktycznie dodał w pierwszej kolejności, ponieważ samo wydarzenie nie było brutalne. Czyniąc to, zmieniła podejście z wezwania Chambersa do komunizmu na wezwanie do powstrzymania komunizmu. „Chambers przedstawił problem z komunistycznym rozwiązaniem. Hallie i Margaret Ellen nie dały żadnego rozwiązania. Zamiast tego zakończyły swoją sztukę pytaniem: Czy słyszysz, co mówią rolnicy i co z tym zrobisz”.

Szczegóły produkcji

Teatr w Vassar College , gdzie po raz pierwszy wystawiono sztukę (tutaj „Vastards” występują w 2014 r.)

Biegi teatralne

Do 1932 roku Flannagan, Clifford i Chambers oferowali bezpłatne produkcje sztuki „grupom robotniczym”.

Z Japonii reżyser Seki Sano napisał w imieniu Japońskiej Proletariackiej Ligi Teatralnej o pozwolenie na tłumaczenie i wystawianie sztuki w Tokyo Left Theatre i innych teatrach: sztukę obejrzało około 35 000 japońskich robotników.

Chronologia

Szczegóły biegu teatralnego z 1931 roku

The Vassar Miscellany News obejmowało otwarcie sztuki 2 maja 1931 roku.

Rzucać
  • Amelie von Behr: Hilda Francis
  • Gwen Leys: Róża
  • Fran Matteson: Frank Franciszek
  • Helen Westerman: Harriet (córka senatora)

Szczegóły biegu teatralnego 2010

Dane do faktury
  • „Czy słyszysz ich głosy? (sztuka naszych czasów)”: tytuł
  • „autorstwa Hallie Flanagan i Margaret Ellen Clifford”: adaptacja
  • „z opowiadania Whittakera Chambersa”: autor
Produkcja
  • Ralph Lewis: współreżyser
  • Barry Rowell: współreżyser
  • David Castaneda: oświetlenie
  • Nikolay Levin: zestawy
  • Deb O: kostiumy
  • Gwen Orel: dramaturg
  • Matthew Tennie: projekcja
  • Seth Bedford: muzyka
  • Projekt Peculiar Works: archiwalne wideo
  • Ryan Holsopple: dźwięk
  • Marte Johanne Ekhoougen: rekwizyty
  • Cathy Carlton: współpracownik produkcji / aktor swingowy

W skład zestawu i lekkiej ekipy wchodzili: Christoper Hurt, Janet Bryant, Dror Shnayer, Diana Byrne, Tricia Byrne i Skip LaPlante.

Wideo pochodzi z The Plough That Broke the Plains Pare Lorentza , kronik filmowych Universal Pictures , Reaching for the Moon Edmunda Gouldinga , Champagne (film) Alfreda Hitchcocka i Rain for the Earth Clair Laning/ Works Progress Administration .

Czas trwania to około 70 minut.

Obsada (w kolejności mówienia)
  • Ben Kopit: Frank, Bill
  • Derek Jamison: Davis, zespół
  • Katarzyna Porter: Ann, zespół
  • Christopher Hurt: Wardell, zespół
  • Ken Glickfield: Sam, kongresman Bagehot
  • Carrie McCrossen: John, zespół
  • Tonya Kanada: Doscher, Harriet
  • Rebecca Servon: Rose, zespół
  • Mick Hilgers: Drdla, zespół
  • Patricia Drozda: Purcell, zespół
  • Sarah Elizondo: Hilda, zespół
Orkiestra
  • Aaron Dai: fortepian
  • Brian Mark: klarnet
  • Samuel C. Nedel: bas

Opinie

Recenzje z lat 30

Zmiany Flanagana (cytowane w sekcji „Różnice” powyżej) znajdują odzwierciedlenie w krytycznych reakcjach w prasie:

  • Poughkeepsie Sunday Courier (3 maja 1931): „Gdyby pewien krucjatowy kongresman mógł zobaczyć wczorajszą produkcję, prawdopodobnie nazwałby całą firmę niebezpieczną, jeśli nie czerwonymi agitatorami”.
  • Vassar Miscellany News (6 maja 1931): „Dzięki powściągliwej, ale potężnej grze aktorskiej, obsada przeniosła publiczność od szarej beznadziejności życia na obszarach dotkniętych suszą do ekstrawaganckiej, wesołej (powiedzmy, zmysłowej) beztroski życia społecznego na Kapitolu iz powrotem... Trudno byłoby wskazać punkt kulminacyjny w spektaklu, chyba że jest to moment, w którym Hilda Francis (Amdie von Behr, notabene grająca jedną z najlepsze aktorstwo welonu) dusi swoje dziecko, aby nie umarło z głodu ... Ale w większości sztuka była zbyt napięta, zbyt szybka, zbyt dobrze zagrana, by dać sobie czas, by przestać czuć i pomyśleć. Skuteczność, z jaką realizatorzy zadbali o pożądany rozmach emocjonalny, była moim zdaniem jedną z głównych zalet spektaklu. Godna pochwały jest również absolutna jedność, osiągnięta w całym spektaklu, mimo ciągłego przeskakiwania między dwoma tak ostrymi kontrastowe tła..."
  • The New York Times (10 maja 1931): „piekący, gryzący, miażdżący kawałek propagandy”
  • Theatre Guild Magazine (lipiec 1931): „szczerze propagandowa sztuka… (która) głęboko poruszyła publiczność”.
  • Theatre Arts Monthly (bez daty, prawdopodobnie 1931): „dobra sztuka, z ważnego rodzimego materiału, dobrze scharakteryzowana, umiejętnie wykorzystująca eksperymentalny materiał techniczny, warta uwagi każdego teatru - amatorskiego lub profesjonalnego”.
  • Teatr Robotniczy (styczeń 1932): „Flanagan i Clifford okaleczyli linię klasową opowieści i dostosowali ją do formy sztuki z wyraźną liberalną ideologią”.

Recenzje z 2010 roku

Zmiana czasów prowadzi wielu recenzentów do przeoczenia kluczowych elementów fabuły i stylu:

  • New York Theatre Wire (2 czerwca 2010): „Ta produkcja przypomina, że ​​sprytna inscenizacja i teatr z pomysłowością dźwiękową, przestrzenną i wykonawczą nie są wyłączną domeną dużego budżetu”.
  • New York Theatre (5 czerwca 2010): „Sztuka sama w sobie wydaje się przestarzała i sztywna, w dużym stopniu artefaktem z okresu, kiedy amerykańscy dramatopisarze dopiero zaczynali odnajdywać swój rodzimy głos i uczyć się opowiadać historie o naszym kraju z głębią i fakturą. Ale historia, którą opowiada – ponieważ, jak nam powiedziano, jest oparta na prawdziwych wydarzeniach – jest wybitnie warta zapamiętania. I łatwo zrozumieć, dlaczego dobrzy ludzie z Peculiar Works Project postanowili przenieść ją na scenę w tym konkretnym momencie, ponieważ podobieństwa między wtedy a teraz są dość wyraźne”.
  • Theatre Mania (7 czerwca 2010): „Jest odświeżająca – i odpowiednia – samodziałowa jakość odrodzenia Hallie Flanagan i Margaret Ellen Clifford w Peculiar Works Project Can You Hear ich głosy?”
  • Variety (magazyn) (7 czerwca 2010): „wysokie oceny za badania i ocena oblana za prezentację”
  • BackStage (7 czerwca 2010): „bez rodowodu współautorki Hallie Flanagan, znanej jako szefowa czteroletniego Federalnego Projektu Teatralnego New Deal (i pamiętnej postaci wcielonej przez Cherry Jones w filmie „Cradle Will Rock” z 1999 roku) , nie ma powodu, by odkopywać tę przestarzałą sztukę”
  • Village Voice (8 czerwca 2010): „Produkcja Peculiar Works, imponująco dopracowana jak na takie wytarte okoliczności, ma tendencję do forsowania pomysłów, ale szczera wiara w bezpośrednie znaczenie dzieła uszlachetnia to popychanie”.
  • New York Post (8 czerwca 2010): „… To wznowienie „Czy słyszysz ich głosy?” myli Depresję z przygnębieniem – przygnębiająco złym, to znaczy…
  • Show Business Weekly (8 czerwca 2010): „Ta energiczna produkcja, wyreżyserowana przez Ralpha Lewisa i Barry'ego Rowella, ożywia historię Chambersa dzięki muzyce na żywo i projekcjom materiału filmowego z czasów kryzysu autorstwa Matthew Tennie, które płynnie przechodzą między scenami. Deb O's Kostiumy z epoki umiejętnie przywołują epokę i dodają głębi minimalnemu zestawowi Nikolaya Levina, który wykorzystuje platformy, aby jak najlepiej wykorzystać swoją lokalizację.Obsada konsekwentnie gra jako dobrze zintegrowany zespół, a wszyscy aktorzy grają statystów oprócz swoich główne role. Ich energiczne występy mają tę porywającą jakość, która jest tak istotna dla tego gatunku.
  • The New York Times (11 czerwca 2010): „Chociaż „Czy słyszysz ich głosy?” jest często bardziej interesujący niż ekscytujący, scenariusz trzyma się zaskakująco dobrze. Peculiar Works Project, który specjalizuje się w przenoszeniu teatru do alternatywnych miejsc, wykonał intrygujący ruch w celu ożywienia tej historii. I wybrali intrygujący moment, aby ją opowiedzieć ”.
  • Ocena sceniczna (bez daty): „… dla wielu krytyków ta aktualna pilna potrzeba nie wystarcza, aby usprawiedliwić to, co uważają za kiepski wybór obsady, aktorstwa, projektu i reżyserii… większość uważa tę produkcję za nieco zbyt akademicką lub amatorską ”.
  • Theatre Online (bez daty): „Produkcja Voices przez PWP w pustym sklepie przy 2 Great Jones Street w Noho doskonale wpisuje się w wieloletnią misję firmy, polegającą na„ przebudzeniu ”miejsc niezwiązanych z teatrem do przedstawień teatralnych”.

Postacie

  • Jim Wardell, rolnik
  • Ann Wardell, jego żona
  • John Wardell, 14-letni syn
  • Sam Wardell, 12-letni syn
  • Frank Francis, młody rolnik
  • Hilda Franciszek, jego żona
  • Mort Davis, stary rolnik
  • Dirdla, rosyjski rolnik
  • Rose, jego 18-letnia córka
  • Pani Smythe, spiker radiowy
  • Pan Wordsworth, komentator radiowy
  • Purcell, bogaty lokalny biznesmen
  • Bagehot, kongresman
  • Harriet, jego córka debiutantka
  • Pani Marcin, sąsiad
  • Maria, jej córka
  • Pani Doscher, kolejna sąsiadka
  • Pierwsza dziewczyna
  • Pierwszy chłopiec
  • Druga dziewczyna
  • Drugi chłopiec
  • Trzecia dziewczyna
  • Trzeci chłopiec
  • Pierwsza wdowa
  • Druga wdowa
  • Senator
  • Kolejny senator
  • Ambasador
  • Malowana kobieta
  • Młody attache
  • Bill, debiutantka na balu Harriet
  • Gubernator Lee
  • Pracownik Czerwonego Krzyża

Dziedzictwo

Biblioteka Archives & Special Collections Library w Vassar College zawiera artefakty dotyczące sztuki (tutaj, zachodnie skrzydło Thompson Library)

Vassar College zawiera szereg artefaktów i informacji o sztuce:

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Zbiory biblioteczne

Inne linki

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Can_You_Hear_Their_Voices%3F&oldid=1124999048 ”