Farhang-i Jahangiri
Farhang -i Jahangiri ( perski : فرهنگ جهانگیری , dosł. „ Słownik Jahangira ”) to perski słownik opracowany w XVII wieku przez Mir Jamal al-din Husayn Inju na zlecenie cesarza Mogołów Akbara . Jest to jeden z najważniejszych słowników języka perskiego wyprodukowanych w Indiach Mogołów i został nazwany „punktem odniesienia” w gatunku pisania słowników perskich.
Pismo
Mir Jamal al-din Husayn Inju pochodził z Sziraz (dzisiejszy Iran ), urodził się w szlacheckiej rodzinie Sajjidów . Wyemigrował do Indii Mogołów w młodym wieku, spędzając większość swojego życia w mieście Agra . Doszedł do czołowej pozycji na dworze cesarza Mogołów Akbara i zaczął pisać słownik na prośbę władcy w latach 90. XVI wieku. Akbar poradził Inju zbadanie słów i idiomów z środkowoperskiego , aby zrozumieć naturę języka perskiego, zanim znalazł się pod wpływem arabskiego ; był to główny cel słownika. Muzaffar Alam interpretuje to jako symboliczne dla szerszego trendu prób oczyszczenia języka perskiego w Indiach Mogołów. Richard Eaton postrzega tworzenie tego słownika jako część wysiłków Akbara zmierzających do powiązania dworu Mogołów z kulturą perską.
Słownik został ukończony po dwunastu latach w 1608 r., kiedy to Akbar zmarł, a jego następcą został jego syn Jahangir ; Inju stąd nazwał słownik na jego cześć. W 1622 Inju autorem drugiego wydania słownika. Farhang-i Jahangiri był uważany za standardowy słownik języka perskiego na początku XVII wieku. Miał duży wpływ na kolejne słowniki, takie jak Farhang-i Rashidi i Burhan-i Qati .
Treść
Farhang-i Jahangiri wymienia 9830 słów ułożonych w porządku alfabetycznym. Te słowa zostały zaczerpnięte z dzieł wielu poetów perskich. Każdy wpis zawiera definicję, a także poetyckie wersety, w których użyto tego słowa. Słownik wykorzystywał jako źródła co najmniej 44 perskie słowniki, a także perskie traktaty techniczne i źródła ustne.
Słownik zawiera wstęp, który obejmuje omówienie źródeł oraz szczegółowe studium języka perskiego. Dodatek do słownika zawiera pięć glosariuszy.