Kiedy kobieta wchodzi po schodach

Kiedy kobieta wchodzi po schodach
Kiedy kobieta wchodzi po schodach
	Plakat kinowej premiery
W reżyserii	Mikio Naruse
Scenariusz	Ryuzo Kikushima
Wyprodukowane przez	Ryuzo Kikushima
W roli głównej	; ; Hideko Takamine Masayuki Mori Daisuke Kato
Kinematografia	Masao Tamai
Edytowany przez	Eiji Ooi
Muzyka stworzona przez	Toshiro Mayuzumi
Dystrybuowane przez	Toho
Daty wydania	5 stycznia 1960 (Japonia) ; 25 czerwca 1963 (USA ) ;
Czas działania	111 min
Kraj	Japonia
Język	język japoński

Kiedy kobieta wchodzi po schodach ( japoński : 女が階段を上る時 , Hepburn : Onna ga Kaidan o Agaru Toki ) to japoński dramat z 1960 roku w reżyserii Mikio Naruse .

Działka

Keiko (zwana przez inne postacie „ Mamą ”), młoda wdowa zbliżająca się do trzydziestki, jest gospodynią w barze w Ginza . Zdając sobie sprawę, że się starzeje, decyduje po rozmowie ze swoim kierownikiem baru, Komatsu, że chce otworzyć własny bar, zamiast ponownie wychodzić za mąż i hańbić swojego zmarłego męża, którego pamięci nadal jest oddana. Aby to osiągnąć, musi zabezpieczyć pożyczki od zamożnych klientów, którzy często odwiedzają jej bar, ale odnosi niewielki sukces.

W międzyczasie Yuri, była pracownica, otworzyła w pobliżu swój własny bar, w konsekwencji zabierając większość byłych klientów Keiko. Wyszukuje lokalizacje dla własnego baru z powiernikiem jej baru, Junko, niezdecydowanym, gdzie się otworzy. Podczas gdy Keiko je lunch z Yuri, który jej zdaniem dobrze sobie radzi w swoim przedsięwzięciu, Yuri ujawnia, że jest głęboko zadłużona i nie stać jej na spłatę wierzycieli. Mówi Keiko, że planuje sfingować samobójstwo, aby powstrzymać wierzycieli. Keiko jest zszokowana, gdy dowiaduje się następnego dnia, że Yuri faktycznie zmarła i że albo przez cały czas planowała swoją śmierć, albo źle oceniła ilość tabletek nasennych do zażycia. Jest zszokowana, widząc wierzycieli Yuri, którzy wciąż pogrążeni w żałobie wzywają jej rodzinę do pieniędzy.

Po tym, jak u Keiko zdiagnozowano wrzód trawienny , wycofuje się do rodzinnego domu, aby wyzdrowieć. Okazuje się, że musi dać im pieniądze, aby utrzymać brata z dala od więzienia, jednocześnie płacąc za operację, której jej siostrzeniec, który został kaleką po polio , potrzebuje, aby znów chodzić. Keiko mówi im, że nie stać jej na dawanie im pieniędzy, ponieważ musi zachować pozory z drogim mieszkaniem i kimonem, ale niechętnie się zgadza, zdając sobie sprawę, że to udaremni wszelkie plany otwarcia własnego baru.

Po tym, jak Keiko wraca do swojego baru do pracy, mężczyzna, którego krótko zabawia, oświadcza się jej. Kiedy okazuje się, że jest oszustem, zwraca uwagę na zainteresowanego nią biznesmena Fujisakiego. Obiecując, że da jej pieniądze po przespaniu się z nią, mówi jej, że został przeniesiony do Osaki do pracy i nie może porzucić rodziny. Keiko otrzymuje surowy wykład od Komatsu, który kocha Keiko, ale nie podjął żadnej wcześniejszej próby wyrażenia tego ze względu na jego szacunek dla jej szacunku dla jej zmarłego męża i jej postanowienie, by nie spać z innymi mężczyznami. Prosi Keiko o rękę i wspólne otwarcie nowego baru. Jednak odmawia, mówiąc, że takie małżeństwo nie może się udać, ponieważ „znają się zbyt dobrze” i chociaż nie może się zmusić, by to powiedzieć, kocha zamężnego Fujisaki. Wciąż zakochany w Keiko, Komatsu opuszcza bar po tym, jak odrzuca jego oświadczyny. Keiko znów wraca do pracy, wchodzi po schodach, udając, że jest szczęśliwa.

Rzucać

Hideko Takamine jako Keiko Yashiro
Masayuki Mori jako Nobuhiko Fujisaki
Reiko Dan jako Junko Inchihashi
Tatsuya Nakadai jako Kenichi Komatsu, menedżer Keiko
Daisuke Katō jako Matsukichi Sekine
Nakamura Ganjirō II jako Goda
Eitaro Ozawa jako Minobe
Keiko Awaji jako Yuri
Kyū Sazanka jako właściciel baru
Noriko Sengoku jako wróżka
Chieko Nakakita jako Tomoko

Media domowe

W 2007 roku The Criterion Collection wydało jednopłytowe wydanie DVD Region 1. Funkcje specjalne obejmowały komentarz audio Donalda Richiego , nowy wywiad z Tatsuyą Nakadai , zwiastun kinowy i nowe tłumaczenie angielskich napisów. Wydanie zawierało również książeczkę zawierającą eseje Phillipa Lopate'a , Catherine Russell, Audie Bock i Hideko Takamine .

Linki zewnętrzne