Knoxville: lato 1915 roku

Knoxville: Lato 1915 op . 24, to utwór Samuela Barbera na głos i orkiestrę z 1947 roku , z tekstem krótkiego utworu prozą Jamesa Agee z 1938 roku . Utwór powstał na zamówienie sopranistki Eleanor Steber , która prawykonała go w 1948 roku z Bostońską Orkiestrą Symfoniczną pod batutą Serge'a Koussevitzky'ego . Chociaż utwór jest tradycyjnie śpiewany przez sopran , może być również śpiewany przez tenor . Tekst jest w osobie dziecka płci męskiej.

Opis

Samuel Barber's Knoxville: Summer of 1915 to bujna, bogato teksturowana praca. Ustawiając muzykę do fragmentów „Knoxville: Summer of 1915”, poematu prozą Jamesa Agee z 1938 roku, który później stał się wstępem do jego opublikowanej pośmiertnie, nagrodzonej Pulitzerem książki A Death in the Family (1957), Barber maluje idyllę, nostalgiczny obraz rodzinnego miasta Agee , Knoxville w stanie Tennessee . Preambuła jest prostym, sennym przedstawieniem wieczoru na południu Ameryki , której narracją jest dziecko, które czasami wydaje się przekształcać w dorosłego. Momentami trudno jest określić tożsamość mówiącego, co potęguje oniryczny charakter dzieła.

Knoxville jest osadzona w jednej części, a kompozytor określił ją mianem „rapsodii lirycznej”. Zasadniczo odpowiada wzorowi „ABA” sugerowanemu w tekście i ma rondo , z „kilkoma połączonymi ze sobą sekcjami, połączonymi powtarzającym się refrenem”. Wybór Barbera, by komponować w stosunkowo swobodnej formie na dużą skalę, jest analogiczny do własnego wyboru Agee w rozwijaniu jego twórczości; oba są owocem spontanicznej improwizacji, podsycanej poruszającą nostalgią:

Byłem bardzo zainteresowany pisaniem improwizowanym, w przeciwieństwie do starannie skomponowanego, wielokrotnego szkicu, tj. z pewnego rodzaju paralelą do improwizacji w jazzie, do pewnego rodzaju „prawdziwego” tekstu, który moim zdaniem powinien być czysto improwizowany… To zajęło prawdopodobnie półtorej godziny; jeśli chodzi o rewizję, pozostałem w około 98 procentach wierny swojej zasadzie, w przypadku tych „improwizowanych” eksperymentów, wbrew jakiejkolwiek rewizji.

- James Agee, „Notatki programowe Bostońskiej Orkiestry Symfonicznej”

Geneza

Rok 1915 był znaczący dla Jamesa Agee. Miał sześć lat. To był ostatni rok, kiedy jego rodzina była nienaruszona; jego ojciec zginął w wypadku samochodowym w 1916 roku, a pozostali członkowie rodziny opuścili Knoxville i nigdy nie wrócili. Według Agee był to punkt, wokół którego zaczęło ewoluować jego życie. [ potrzebna strona ] Po spotkaniu Barbera i Agee, Barber zauważył, że mieli ze sobą wiele wspólnego.

Mówimy teraz o letnich wieczorach w Knoxville w stanie Tennessee w czasach, gdy mieszkałem tam z powodzeniem przebrany za dziecko. To był trochę mieszany blok, dość solidna niższa klasa średnia, z jednym lub dwoma występami po obu stronach. Domy odpowiadały: średniej wielkości drewniane domy z wdzięczną fakturą, zbudowane pod koniec lat dziewięćdziesiątych i na początku dziewiętnastego stulecia, z małymi podwórkami z przodu iz boku oraz bardziej przestronnymi podwórkami i drzewami na podwórkach.

Tekst Agee za fragmentem Barbera

Barber wybrał do swojej kompozycji tylko fragmenty „Knoxville”, ale jego „ Knoxville, lato 1915 ” pod wieloma względami przypomina tekst Agee. Agee był wzruszony śmiercią ojca w dzieciństwie, podczas gdy Barber w czasie komponowania znosił pogarszający się stan zdrowia ojca. Obaj mężczyźni byli w podobnym wieku. Co jednak najważniejsze, obaj mężczyźni byli tak zniewoleni nostalgią i inspiracją, że (podobno) napisali swoje utwory szybko i bez większych poprawek.

W wywiadzie radiowym z 1949 roku Barber powiedział: „Moja muzyczna reakcja tego lata 1947 roku była natychmiastowa i intensywna. Myślę, że musiałem skomponować Knoxville w ciągu kilku dni… Widzisz, wyraża to poczucie samotności, zdumienia i braku tożsamości dziecka w tym marginalnym świecie między zmierzchem a snem”.

Streszczenie

Tekst Knoxville, lato 1915 roku nie opowiada żadnej historii. To poetyckie przywołanie życia widzianego z perspektywy małego chłopca. Jest pełen aliteracji („ludzie w parach”, „rodzice na gankach”, „śpią, miękko się uśmiechają”, „nisko na długości trawników”). Chodzi o to, że nic się nie dzieje; dorośli siedzą na werandzie i rozmawiają „o niczym konkretnym, o niczym”. Ich głosy są „łagodne i bez znaczenia, jak głosy śpiących ptaków”. Przejeżdża koń i bryczka, głośne auto, ciche auto, hałaśliwy tramwaj. Członkowie rodziny leżą na kołdrach na podwórku (co wcześniej nie było niczym niezwykłym w gorący letni wieczór klimatyzacja ). „Gwiazdy są szerokie i żywe, każda z nich wydaje się uśmiechem wielkiej słodyczy i wydaje się, że są bardzo blisko”. Członkowie rodziny są opisani tak, jak zrobiłoby to dziecko, cytując dorosłego: „Jeden jest artystą, mieszka w domu. Jeden jest muzykiem, ona mieszka w domu”. Kluczowymi osobami są rodzice, jego ojciec i matka, którzy oboje są dla mnie „dobrzy”. Chłopiec jest „znajomym i ukochanym w tym domu”. Tekst zapowiada tragedię, która ma nadejść: „Niech Bóg błogosławi mojemu ludowi, mojego wujka, moją ciotkę, moją matkę, mojego dobrego ojca, och, pamiętaj o nich łaskawie w czasie ich utrapienia iw godzinie ich zabrania”.

Chłopiec zawiera komentarz filozoficzny: „Jakimś przypadkiem są tutaj wszyscy na tej ziemi; i kto kiedykolwiek opowie smutek bycia na tej ziemi, leżąc na kołdrach, na trawie, w letni wieczór wśród dźwięków nocy". Zostaje „zabrany i położony do łóżka” i przyjmowany przez sen. Jednak jedyną rzeczą, której nigdy nie może się nauczyć w tym domu, której nikt nigdy mu nie powie, jest „kim jestem”. Z tym poczuciem braku utwór się kończy.

Struktura muzyczna

Początek utworu, opisujący ciepły letni wieczór, jest szczególnie liryczny w porównaniu z wcześniejszymi fragmentami Agee w tym samym utworze. Fryzjer wykorzystuje liryzm tej sekcji, używając malarstwa słownego : „Rozmowa od niechcenia” w taktach 23–24, „nasilający się jęk” w taktach 65–66, „słabo piekący dzwonek znów się podnosi…” w takcie 79.

Wstęp się kończy, a zaduma zostaje nagle przerwana; zostajemy wrzuceni w allegro agitato , gdzie Barber niesie prosty motyw rogowy w instrumentach dętych drewnianych i rogach. Staccato i pizzicato linie dodają chaosu. Podobnie jak wstęp, obrazy są żywe, ale nieuchwytne – ten fragment jest wyraźny jak sen, ale nie wiemy, co oznacza. Sopran ponownie wyjaśnia obraz: „tramwaj podnoszący swój żelazny jęk; zatrzymując się, dzwoniąc i ruszając; rzężący; budząc się i ponownie podnosząc swój żelazny jęk”. Głośna, metaliczna faktura utrzymuje się, przerywana wyraźnie zaznaczoną wycieczką, „jak mały złośliwy duch, który chce śledzić swoje ślady”. Opisując iskrę nad tramwajem jako podążającego za nią ducha, Barber używa staccato i pizzicato struny w chodzącej chromatyce , aby zilustrować ten obraz.

Po zniknięciu tramwaju sopran rozpoczyna liryczny fragment „teraz jest noc jedna niebieska rosa”. Tutaj sopran osiąga najwyższą nutę całego utworu, fortepian śpiewany w B-dur . Następnie wracamy do przybliżonej interpretacji pierwszego tematu; tym razem harfa niesie sam motyw „kołysania”. Ten krótki powrót do znajomości płynnie przechodzi do fragmentu, w którym narrator przeszedł od opisywania letniego wieczoru do kontemplacji wspanialszych rzeczy: „Na szorstkiej mokrej trawie na podwórku mój ojciec i matka rozłożyli kołdry”… Jak to było wcześniej klimatyzacji, ludzie spędzaliby wieczory poza domem. Tutaj dorośli i narrator leżą na kołdrach, rozmawiając skąpo i leniwie. We względnej ciszy narrator, będąc jeszcze dzieckiem, kontempluje ogrom gwiazd i „mojego ludu”, siedząc cicho z „większymi ciałami niż moje”. Tematycznie orkiestra jest najbliższa części wprowadzającej przed kołysaniem, składającej się z powtarzalnej wymiany między fagotem a innymi instrumentami dętymi drewnianymi.

Sekcja kończy się szczególnie przejmująco, a narrator odlicza obecnych ludzi, kończąc słowami „Jeden jest mój ojciec, który jest dla mnie dobry”. Orkiestra przechodzi w wzburzoną sekcję, charakteryzującą się muzycznie przeskokami dziewiątych i sekundowych. Widzimy tutaj, że tekst trafił w gusta Barbera, którego ojciec był wówczas ciężko chory, rysując paralelę między ojcem Agee (jego tekst jest „ściśle autobiograficzny”) w 1915 r. I ojcem Samuela Barbera w czasie pisania w 1947 r. .

Dziecięce wspomnienie letniego wieczoru zmienia się teraz nagle, poważnie „kto kiedykolwiek opowie o smutku bycia na tej ziemi”, ponownie uderzając w wysokie B-dur. Narrator następnie prosi o błogosławieństwo wyżej wymienionych osób i przechodzi do ostatecznego ponownego wejścia do pierwotnego tematu, podczas gdy narrator mówi o położeniu się do łóżka. Utwór kończy się spokojnie wznoszącymi się instrumentami, niemal unoszącymi się w powietrzu, wzmacniając oniryczne aspekty utworu.

Premiera

Knoxville: Summer of 1915 miał premierę 9 kwietnia 1948 roku przez Eleanor Steber i Boston Symphony Orchestra pod dyrekcją Serge'a Koussevitzky'ego . Występ spotkał się z mieszanymi recenzjami.

Barbera nie było na premierze (był wtedy zajęty pracą w Akademii Amerykańskiej w Rzymie i nie można było przełożyć spektaklu). Kusevitzy telegrafował do niego, zauważając, że występ był „wybitnym sukcesem i wywarł na wszystkich głębokie wrażenie”. Chociaż Koussevitzky nigdy więcej nie wykonał tego utworu, przez lata cieszył się on popularnością. [ potrzebne źródło ]

Chociaż część wokalna jest zwykle śpiewana przez sopran, czasami jest również śpiewana przez tenor. Jedno z takich wykonań utworu z solistą tenorowym miało miejsce w 2004 roku na Festiwalu Lanaudière z Anthonym Deanem Griffeyem i Montreal Symphony pod dyrekcją JoAnn Falletta .

Dyskografia

  • Wieku, James. „Knoxville: Lato 1915”. The Partisan Review (sierpień – wrzesień 1938): 22–25.
  • Heyman, Barbara B. Samuel Barber: kompozytor i jego muzyka . Nowy Jork: Oxford University Press, 1992.

przypisy

Dalsza lektura

  • Taylor, Benedykt. „Nostalgia i pamięć kulturowa w Barber's Knoxville: lato 1915 ”. The Journal of Musicology 25, no. 3 (lato 2008): 211–29.

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Knoxville:_Summer_of_1915&oldid=1055107943 ”