Macedonio Fernández

Macedonio Fernández

Macedonio Fernández (1 czerwca 1874 - 10 lutego 1952) był argentyńskim pisarzem, humorystą i filozofem. Jego pisma obejmowały powieści, opowiadania, poezję, dziennikarstwo i dzieła, które niełatwo sklasyfikować. Był mentorem Jorge Luisa Borgesa i innych awangardowych pisarzy argentyńskich. Siedemnaście lat jego korespondencji z Borgesem zostało opublikowane w 2000 roku. Jego opublikowane wiersze obejmują „ Creía yo ” („Uwierzyłem”).

Życie

Macedonio (podobnie jak Felisberto Hernández z Urugwaju , jest powszechnie nazywany tylko jego imieniem) był synem Macedonio Fernándeza, rolnika i oficera wojskowego, oraz Rosy del Mazo Aguilar Ramos. W 1887 wstąpił do argentyńskiego Colegio Nacional Central .

W latach 1891-1892, jako student, opublikował w El Progreso serię krytycznych esejów o zwyczajach i obyczajach, włączonych później do Papeles antiguos . Podobnie jak jego bliski przyjaciel Jorge Guillermo Borges (ojciec Jorge Luisa Borgesa ), interesował się psychologią i filozofem Arturem Schopenhauerem .

W 1897 uzyskał stopień doktora nauk prawnych na wydziale prawa Uniwersytetu w Buenos Aires . W tym okresie pisał dla La Montaña, socjalistycznego dziennika kierowanego przez Leopoldo Lugonesa i José Ingenierosa . Był osobistym przyjacielem lekarza, dziennikarza, polityka i pisarza Juana B. Justo , z którym utrzymywał korespondencję. W 1898 został przyjęty do palestry, a w 1899 ożenił się z Eleną de Obieta, z którą miał czworo dzieci (Macedonio, Adolfo, Maite plus jedno)

W 1904 roku opublikował kilka wierszy w czasopiśmie Martín Fierro (nie w bardziej znanym czasopiśmie o tej samej nazwie, opublikowanym dwie dekady później). W 1910 uzyskał stanowisko prokuratora w Juzgado Letrado de Posadas, które piastował przez kilka lat.

Jego żona zmarła w 1920 r., a ich dzieci pozostawiono pod opieką dziadków i ciotek. Macedonio porzucił zawód prawnika. Po powrocie rodziny Borges z Europy w 1921 roku odnowił przyjaźń ze swoim starym przyjacielem, a także rozpoczął przyjaźń z Jorge Luisem Borgesem, wówczas młodym poetą ultraistą .

na prośbę Raúla Scalabriniego Ortiza i Leopoldo Marechala opublikował No toda es vigilia la de los ojos abiertos ; w następnym roku opublikował Papeles de Recienvenido.

W 1938 roku opublikował „Novela de la Eterna” y la Niña del dolor, la „Dulce-persona” de un amor que no fue sabido , antycypacja Museo de la Novela de la Eterna (opublikowana pośmiertnie w 1967); w 1941 opublikował w Chile Una novela que comienza , aw 1944 nowe wydanie Papeles de Recienvenido .

W 1947 Macedonio przeniósł się do domu swojego syna Adolfo de Obieta, gdzie mieszkał do końca życia.

Macedonia i Borges

Macedonio był najważniejszym argentyńskim mentorem i wpływami Jorge Luisa Borgesa. Relacje między pisarzami były jednak znacznie bardziej złożone, niż przedstawiali to Borges lub jemu współcześni. W późniejszych latach Borges nazwał Macedonio jako wczesny wpływ, którego w młodości Borges naśladował „aż do plagiatu”. Jednocześnie Borges zaprzeczył, jakoby Macedonio posiadał jakikolwiek talent literacki lub znaczenie, wzmacniając długo utrzymywane postrzeganie starszego mężczyzny jako swego rodzaju lokalnego sokratejskiego , charakterystycznego dla Argentyny i konstytutywnego dla argentyńskiego wymiaru mitycznego.

Niedawne badania między innymi Any Camblong, Julio Prieto, Daniela Attali i Todda S. Gartha wskazują, że literacki wpływ Macedonio na Borgesa był znacznie głębszy i trwalszy, niż Borges kiedykolwiek przyznał, i że Borges zadał sobie wiele trudu, aby ukryć ten wpływ. Wiele z najbardziej fundamentalnych koncepcji leżących u podstaw fikcji Borgesa pochodzi bezpośrednio od Macedonio. Należą do nich kwestionowanie przestrzeni i czasu oraz ich ciągłości; pomieszanie snu i jawy; zawodność pamięci i znaczenie zapomnienia; śliskość (lub nieistnienie) tożsamości osobistej; zaprzeczanie oryginalności i nacisk na teksty jako recykling i tłumaczenia wcześniejszych tekstów; oraz kwestionowanie i mieszanie ról autora, czytelnika, redaktora i komentatora.

Wpływy te rozciągają się na materiał tematyczny. Do takich tematów należy koncepcja alternatywnego, fikcyjnego wymiaru, wypracowana anonimowo we współpracy, która atakuje znany, namacalny świat (" Tlön, Uqbar, Orbis Tertius " Borgesa i kampania Macedonio mająca na celu przekształcenie Buenos Aires poprzez przekształcenie go w powieść, składnik jego Museo de la Novela de la Eterna ); oraz hermetyczny świat pracujących dziewcząt-imigrantek, które muszą samodzielnie negocjować warunki miasta, tajne warunki oparte wyłącznie na instynkcie i pasji (" Emma Zunz " Borgesa i Macedonio Adriana Buenos Aires ). Chociaż oczywiste jest, że obaj mężczyźni inspirowali się ideami, które czytali w dziełach filozofów końca XIX i początku XX wieku (zwłaszcza Schopenhauera i Bergsona ), nie ma wątpliwości, że obaj Argentyńczycy wspólnie rozwinęli niektóre ze swoich najbardziej charakterystycznych i trwałych idei w rozmowie przez całe lata 20. Macedonio pojawia się wyraźnie w „Dialogu o dialogu” Borgesa, w którym obaj omawiają nieśmiertelność duszy .

Relacja między tymi dwoma mężczyznami zaczęła się na dobre w 1921 roku, kiedy Borges wrócił z rodziną do Buenos Aires po dłuższym pobycie w Szwajcarii (i podróżach po innych częściach Europy), gdzie ukończył edukację. Ojciec Borgesa, Jorge Guillermo Borges Haslam, był bliskim towarzyszem Macedonio i uczęszczał z nim do szkoły prawniczej. Po ukończeniu szkoły prawniczej Macedonio, starszy Borges i towarzysz Julio Molina y Vedia opracowali plan założenia utopijnej kolonii opartej na anarchistycznych zasadach Élisée Reclus . Plan ten najwyraźniej nigdy nie wykraczał poza odkrywczą wizytę tej trójki około 1897 roku na plantacji należącej do rodziny Molina y Vedia w argentyńskim Chaco , niedaleko granicy z Boliwią . W latach poprzedzających 1921 Macedonio ożenił się, rozpoczął praktykę adwokacką i zajął się zakładaniem rodziny. Ta idylla dobiegła końca, gdy żona Macedonio, Elena de Obieta, zmarła nagle w 1920 roku. Następnie Macedonio zamknął swoją kancelarię prawniczą, rozebrał gospodarstwo domowe i mniej więcej w tym samym czasie, gdy odnowił przyjaźń z dorosłym już Jorge Luisem Borgesem, rozpoczął życie jako idiosynkratyczny pisarz-filozof.

Borges i inni członkowie generación martinfierrista zostali przyciągnięci do Macedonio jako mentor i figurant, który mógłby służyć jako kotwica rodzącej się awangardy z Buenos Aires i przeszkoda dla Leopoldo Lugonesa , przywódcy ruchu modernistycznego poprzedniego pokolenia. Macedonio wniósł godny uwagi, choć rzadki wkład w spotkania literackie ruchu ultraísta i związanej z nim grupy pisarzy i artystów z Florydy . Borges był aktywnym uczestnikiem intymnych tertulii Macedonia , zarówno w barach i kawiarniach Buenos Aires, jak iw chacie, którą Macedonio pożyczał czasem na ranczo przyjaciela pod miastem. Był także jednym ze współpracowników burleskowych kampanii Macedonio na prezydenta Republiki Argentyńskiej (w 1921 i ponownie w 1927), epizodów, które najwyraźniej dały początek analogicznej fikcyjnej kampanii w Museo . Ponadto Borges był odpowiedzialny za nakłonienie Macedonio do opublikowania co najmniej jednego z dwóch obszernych dzieł wydrukowanych za życia Macedonio, No toda es vigilia la de los ojos abiertos , w 1926 roku.

Wydaje się, że stosunki między Borgesem a Macedonio zaczęły się pogarszać około 1927 lub 1928 roku, kiedy korespondencja (opublikowana i przeanalizowana przez Carlosa Garcíę) wskazuje na rozdźwięk między nimi. Jest to również mniej więcej czas, kiedy Borges dokonał słynnego zerwania z awangardą i ogłosił śmierć argentyńskiego ultraísmo , zasadniczo zmuszając do zamknięcia jego najważniejszej publikacji, małego magazynu Martín Fierro , po szesnastym numerze. Te dwa wydarzenia mogą nie być przypadkowe. Od 1927 roku Borges nie tylko zaczął pisać, publikować i promować swoją charakterystyczną krótką powieść (zaczynającą się od „Hombre de la esquina rosada”), ale agresywnie wyrzekł się swojej wcześniejszej produkcji estetycznej i włożył znaczną energię w pogrzebanie jej na zawsze. Szereg źródeł ( Donald Shaw w szczególności) sugerują, że Borges zaczął uważać większość swoich wczesnych pism i stojące za nimi idee za potencjalnie zgubne, zwłaszcza w rękach nacjonalistów. Potwierdzeniem tego poglądu jest fakt, że wiele opowieści Borgesa, w których wpływ Macedonio jest najbardziej widoczny, zawiera ostrzeżenie przed koncepcjami i zasadami reprezentowanymi przez Macedonio: absolutny relatywizm; pierwszeństwo myśli, emocji i wyobraźni nad egzystencją nominalną; i ukryty heroizm hermetycznej egzystencji.

Pracuje

  • No toda es vigilia la de los ojos abiertos; arreglo de papeles que dejó un personaje de novela creado por el arte, Deunamor el no presentente caballero, el estudioso de su esperanza (1928)
  • Una nowela que comienza (1941)
  • Poemas , z prologiem Natalicio González. Meksyk, Guarania, 1953.
  • Papeles de Recienvenido. Continuación de la nada (1944); Papeles de recienvenido y continuación de la nada (1989)
  •       Museo de la novela de la eterna (1967); (1995) ISBN 84-376-1379-5 ; (1982) ISBN 84-660-0090-9 ; ISBN 84-660-0089-5 (pbk.)
  • No toda es vigilia la de los ojos abiertos y otros escritos . Advertencia de Adolfo de Obieta. Buenos Aires, CEAL, 1967.
  • Cuadernos de todo y nada . Buenos Aires, Corregidor, 1972. 2a. wyd. 1990.
  •   Manera de una psique sin cuerpo (1973) ISBN 84-7223-542-4
  •   Kompletne zdjęcia (1974-1995) ISBN 950-05-0584-3
    •   Adriana Buenos Aires: última novela mala Buenos Aires, Corregidor, 1974 (Obras completas, vol. V; Adolfo de Obieta, redaktor); (1998) ISBN 84-8307-127-4
    •   Teorías , Buenos Aires, Corregidor, 1974 (Obras completas, t. III; Adolfo de Obieta, wyd.); (1990) ISBN 950-05-0584-3
    • Museo de la Novela de la Eterna; primera nowela buena . Buenos Aires, Corregidor, 1975 (Obras completas, t. VI; Adolfo de Obieta, redaktor)
  • Relato: cuentos, poemas y misceláneas (1987)
  •   Poesías completas (1991) ISBN 84-7522-265-X
  • Todo i nada (1995)
  •   Wybór tekstów (1999) ISBN 950-05-1181-9
  •   Macedonio: błędne memorias (1999) ISBN 978-98797654-0-1

W tłumaczeniu na język angielski

Korespondencja

  • epistolarium . Buenos Aires, Corregidor, 1976. (Obras completas, t. II, Alicia Borinsky, redaktor).
  •   Correspondencia, 1922-1939: crónica de una amistad z Jorge Luisem Borgesem (2000) ISBN 950-05-1258-0

Dalsza lektura

  •   Abós, Álvaro: Macedonio Fernández . La biografia niemożliwa . Plaza & Janés, Buenos Aires 2002, ISBN 950-644-020-4 .
  • Camblong, Ana: Macedonia . Retórica y política de los discursos paradójicos . Buenos Aires: Eudeba 2003.
  • Engelbert, Jo Anne: Macedonio Fernández i hiszpańsko-amerykańska nowa powieść . Nowy Jork: NYU Press 1978.
  •   Flammersfeld, Waltraud: Macedonio Fernández (1874–1952) . Reflexion und Negation als Bestimmung der Modernität . Lang, Frankfurt nad Menem 1976, ISBN 3-261-01777-5 .
  • Garth, Todd S. „Zamieszane oratorium: Borges, Macedonio i stworzenie autora mitologicznego”. Uwagi dotyczące współczesnego języka 116 (2) (2001): 350–370 Stabilny adres URL: https://www.jstor.org/stable/3251624
  •   Garth Todd S.: Jaźń miasta . Macedonio Fernández, argentyńska awangarda i nowoczesność w Buenos Aires . University Press, Lewisburg, PA 2005, ISBN 978-0-8387-5615-7 .
  • Garth, Todd S. i Heather Dubnick. „Nieproszone inwersje: Borges, Macedonio i geneza„ Tlön , Uqbar , Orbis Tertius ””. W: Variaciones Borges 26 (2008): 157–170.

Notatki

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Macedonio_Fernández&oldid=1111187849 ”