Skurcz izowolumetryczny

Diagram Wiggersa cyklu serca , ze skurczem izometrycznym zaznaczonym w lewym górnym rogu.

W fizjologii serca skurcz izometryczny jest zdarzeniem występującym we wczesnym skurczu , podczas którego komory kurczą się bez odpowiadającej im zmiany objętości ( izometrycznie ). Ta krótkotrwała część cyklu pracy serca ma miejsce, gdy wszystkie zastawki serca są zamknięte.

Opis

U zdrowego, młodego dorosłego człowieka krew dostaje się do przedsionków i przepływa do komór przez otwarte zastawki przedsionkowo-komorowe ( zastawki trójdzielna i mitralna ). Szybko następuje skurcz przedsionków, aktywnie pompując około 30% powracającej krwi. Gdy rozkurcz się kończy, komory zaczynają się depolaryzować i podczas gdy ciśnienie w komorach zaczyna rosnąć z powodu skurczu, zastawki przedsionkowo-komorowe zamykają się, aby zapobiec cofaniu się do przedsionków. Na tym etapie, który odpowiada szczytowi R lub QRS widocznemu w EKG , zastawki półksiężycowate ( zastawki aorty i pnia płucnego ) są również zamknięte . Wynik netto jest taki, że podczas gdy skurcz powoduje gwałtowny wzrost ciśnienia w komorach, nie ma ogólnej zmiany objętości z powodu zamkniętych zastawek. Faza skurczu izowolumetrycznego trwa około 0,05 sekundy, ale ten krótki okres czasu wystarcza do wytworzenia wystarczająco wysokiego ciśnienia, które ostatecznie pokonuje ciśnienie w aorcie i tętnicy płucnej po otwarciu zastawek półksiężycowatych. Proces ten pomaga zatem w utrzymaniu prawidłowego jednokierunkowego przepływu krwi przez serce i układ krążenia.

Etymologia

Słowo zawiera przedrostek iso-, wywodzący się ze starożytnej greki ἴσος (ísos) , oznaczający równy . Dlatego skurcz izowolumetryczny to taki, w którym objętość płynu pozostaje stała. ^{[ potrzebne źródło ]}

Zobacz też

Pocock, J. i Richards, CD (2006). Fizjologia człowieka, podstawa medycyny (3. wydanie), s. 274–275, Oxford University Press, Oxford

Linki zewnętrzne