Szybkie naloty

Worthington w stanie Minnesota, jedno z sześciu miast dotkniętych nalotami

Naloty Swift z 2006 r. były skoordynowanym wysiłkiem amerykańskich organów imigracyjnych i celnych (ICE) w celu zatrzymania i deportacji osób przebywających nielegalnie.

We wtorek 12 grudnia 2006 r. ICE dokonał nalotu na sześć zakładów mięsnych Swift & Company w środkowo-zachodnich Stanach Zjednoczonych. Robotników zatrzymywano w centralnych rejonach tych zakładów, gdzie byli przeszukiwani i przesłuchiwani. Około 1300 pracowników, oskarżonych o naruszenia przepisów imigracyjnych i kradzież tożsamości , zostało aresztowanych i przewiezionych autobusami do aresztów; większość została deportowana.

„Operacja Wagon Train” ICE, której kulminacją były naloty Swift, stanowiła nowy etap egzekwowania przepisów imigracyjnych. Operacja zapoczątkowała wzmożone akcje w miejscu pracy, a także specjalne ukierunkowanie na nielegalnych imigrantów, którzy również zostali oskarżeni o przestępstwa. Był to największy nalot na imigrantów w miejscu pracy w historii Stanów Zjednoczonych.

Tło

Szacuje się, że nielegalni cudzoziemcy stanowią 4,6 procent siły roboczej w USA. W zakładach mięsnych Swift & Co. (zakupionych wkrótce po nalotach przez JBS SA ) aresztowani podczas nalotu stanowili 10% siły roboczej firmy. Ponieważ aresztowano tylko nielegalnych cudzoziemców z pierwszej zmiany, rzeczywisty odsetek mógł być znacznie wyższy.

Odznaka Agenta ICE

ICE, oddział Departamentu Bezpieczeństwa Wewnętrznego (DHS), prowadził śledztwo w sprawie Swifta przez dziesięć miesięcy przed nalotem. W marcu 2006 r. ICE wezwała do sądu akta pracowników Swift. Potwierdzono, że niektórzy pracownicy Swift wykorzystali informacje z Ubezpieczeń Społecznych i akty urodzenia innych osób w celu nielegalnego uzyskania zatrudnienia.

Swift najwyraźniej dowiedział się, że toczy się przeciwko nim śledztwo i już podejmował wysiłki, aby zmniejszyć ich zależność od nielegalnych pracowników. Firma zwolniła około 400 nielegalnych pracowników w okresie od marca do grudnia 2006 roku. Jednak na prośbę DHS Swift nie poinformował swoich pracowników o nadchodzących nalotach.

W dniu 28 listopada 2006 r. Swift zażądał wydania nakazu przeciwko czynności egzekucyjnej ICE, argumentując, że współpracują najlepiej, jak potrafią. W dniu 7 grudnia, nakaz został odrzucony przez sędziego okręgowego Mary Lou Robinson . 8 grudnia ICE uzyskało nakaz przeszukania, który posłużył jako prawne uzasadnienie nalotu. Podstawą tego nakazu były 133 podejrzane przypadki w Swift & Co.

Naloty

12 grudnia agenci federalni dokonali nalotu na fabryki Swift w Hyrum w stanie Utah ; Greeley, Kolorado ; Marshalltown, Iowa ; Grand Island, Nebraska ; Kaktus, Teksas ; i Worthington w Minnesocie . Akcja przeciwko Swift & Co. była znana w DHS jako „Operacja Wagon Train”. Został wykonany przez ponad 1000 policjantów ICE, w niektórych przypadkach wspieranych przez lokalną policję wyposażoną w sprzęt do zamieszek. Tysiące pracowników - szacunki wahają się od 12 000 do 20 000 - zostało bezpośrednio dotkniętych. Zeznania sugerują, że wydarzenia rozwijały się podobnie w sześciu zakładach.

Agenci ICE i zatrzymani w Houston

Kierownicy zamknęli linie montażowe i poinstruowali pracowników, aby zgłaszali się do centralnych obszarów. Niektórzy stawiali opór i podobno zostali spryskani bronią chemiczną. Wielu było skutych kajdankami. W niektórych zakładach pracownicy byli podzieleni na dwie linie na podstawie koloru skóry; pracownicy o jaśniejszej karnacji byli zwalniani szybciej, podczas gdy ich ciemniejsi koledzy byli zatrzymywani.

Następnie agenci przesłuchiwali ich i decydowali, które aresztować - trudny proces, ponieważ wielu nie przyniosło tego dnia dokumentów tożsamości do pracy. Bariery językowe również powodowały zamieszanie. ICE korzystało z usług tłumaczy hiszpańskich, ale w niektórych przypadkach mówili oni gwatemalskim dialektem i mieli problemy z porozumiewaniem się z pracownikami.

Nie ma zgody co do tego, jak dobrze traktowani byli zatrzymani. Jedna osoba opisała, jak została umieszczona w dużym pokoju z innymi pracownikami i odbierała hamburgery McDonald's z ICE:

„Rzucali nam jedzenie na podłogę, a my musieliśmy je podnosić z podłogi” – powiedziała Ana. Twierdzi również, że grupa od 30 do 40 osób, z którą była, musiała dzielić jedną toaletę, a funkcjonariusze zabronili im spłukiwania jej. „Zamknęli wodę, abyśmy nie mogli spłukać wody, ponieważ powiedzieli, że zamierzają nas ukarać, ponieważ ciągle płakaliśmy i rozmawialiśmy” – powiedziała Ana. „I nie dali nam papieru toaletowego”.

Inni pracownicy powiedzieli, że po prostu odmówiono im dostępu do jedzenia, wody i toalet. Strzał mógł zostać oddany przez agenta ICE w odpowiedzi na próbę ucieczki jednego pracownika z fabryki Swift w Greeley.

Przyjaciele i rodzina z zewnątrz zgłosili, że nie mogą skontaktować się z pracownikami. Powiedzieli, że policja ICE wręczyła im kartki papieru z numerem kierunkowym 800 do późniejszego wybrania.

Dyrektor ICE Julie Myers sprzeciwiła się tym twierdzeniom w pisemnym oświadczeniu złożonym 18 grudnia 2006 r. Do Sądu Okręgowego Stanów Zjednoczonych w Kolorado :

Nie było zamkniętych drzwi i nikomu nie zabroniono opuszczania terenu. Funkcjonariusze upewnili się, że pracownicy wchodzili do stołówki w sposób bezpieczny i uporządkowany oraz że odpowiednio przechowywali swoje narzędzia do pakowania mięsa, z których wiele było przedmiotami niebezpiecznymi. Funkcjonariusze nie przeszukiwali pracowników ani nie zachowywali się w sposób inny niż spokojny i uprzejmy, aby zapewnić jak najbezpieczniejsze środowisko. Zespół zarządzający Swift był obecny przez cały okres weryfikacji i przesłuchiwania. Telefony publiczne były dostępne dla tych cudzoziemców, którzy chcieli skontaktować się z członkami rodziny lub przyjaciółmi, którzy mogli przynieść dowody legalnego statusu lub po prostu wykonać telefon.

Okres zatrzymania w zakładach trwał zwykle od sześciu do ośmiu godzin, po czym część pracowników była aresztowana, a niektórym kazano iść do domu.

W ciągu następnych kilku dni małe zespoły agentów ICE chodziły od drzwi do drzwi w dotkniętych społecznościach w ciągu następnych kilku dni, szukając pewnych podejrzanych o kradzież tożsamości.

Długotrwałe aresztowania i deportacje

Policja ICE aresztowała 1297 pracowników i wysłała ich autobusami do federalnych aresztów. Aresztowanych często przenoszono, a wielu z nich szybko wywożono poza ich stan rodzinny. Centrum Federalne w Denver było częstym wczesnym celem podróży. Kolejne więzienia obejmowały Denver Contract Detention Facility w Aurora w Kolorado, Otero County Detention Center w Nowym Meksyku i Camp Dodge w Iowa. Dwóch ministrów, którzy próbowali odwiedzić zatrzymanych w Camp Dodge, nie było w stanie uzyskać dostępu.

Więzienie ICE w hrabstwie Karnes w Teksasie

Niektórzy z nielicznych, którzy później mogli zeznawać, skarżyli się na dalsze poniżające traktowanie, niehigieniczne jedzenie, brak higieny i izolację od przyjaciół, rodziny i prawników. Myers zakwestionował surowość zatrzymania i napisał, że zatrzymani mieli dostęp do prawników.

Większość aresztowanych została deportowana. W ośrodkach detencyjnych wielu podpisało dokumenty wyrażające zgodę na dobrowolną deportację bez możliwości odwołania. Większość nie miała dostępu do telefonów, prawników ani konsulatu miejsca docelowego przed podjęciem tej decyzji. Wielu z tych, którzy nie zgodzili się na dobrowolne wysiedlenie, było przetrzymywanych przez wiele miesięcy dłużej. Niektórzy, którzy ostatecznie byli w stanie udowodnić legalny pobyt, byli przetrzymywani tygodniami w ośrodkach detencyjnych poza stanem.

Około 240 z 1297 aresztowanych zostało ostatecznie oskarżonych o przestępstwa (oprócz administracyjnych naruszeń imigracyjnych). Około 65 zostało oskarżonych o kradzież tożsamości.

Nalot rozbił pary i rodziny. Wiele dzieci zostało oddzielonych od swoich ojców; niektórzy stracili oboje rodziców i musieli znaleźć nowe miejsce do życia. Niektóre lokalne systemy szkolne przejęły odpowiedzialność za nadzorowanie tych dzieci natychmiast po nalocie; jednak wiele dzieci wróciło do domu ze szkoły i stwierdziło, że ich rodzice zaginęli. Wiele osób, w tym dzieci, ukrywało się w obawie, że i one zostaną wywiezione.

Odpowiedzi i następstwa

Michael Chertoff, Sekretarz Bezpieczeństwa Wewnętrznego 2005-2009

13 grudnia 2006 r. Michael Chertoff (sekretarz bezpieczeństwa wewnętrznego), Julie L. Myers (dyrektor ICE) i Deborah Platt Majoras (przewodnicząca Federalnej Komisji Handlu ) przyznali się do nalotu i podkreślili znaczenie kradzieży tożsamości opłaty. Powiedział Chertoff: „… to nie tylko sprawa dotycząca nielegalnej imigracji, która jest wystarczająco zła. To sprawa dotycząca kradzieży tożsamości z naruszeniem prawa do prywatności i praw ekonomicznych niewinnych Amerykanów”. Chertoff opisał konkretny przypadek mężczyzny w Teksasie, który został zatrzymany i aresztowany, ponieważ jego Numer ubezpieczenia społecznego był używany przez nielegalnego pracownika. Myers nazwał później nalot „sprawiedliwym” z tego samego powodu.

Biskupi rzymskokatoliccy z Minnesoty potępili nalot, mówiąc, że „bezdusznie podzielił rodziny, zakłócił całą społeczność Worthington i podważył postęp, jaki poczyniło to miasto w kierunku pokonywania różnic rasowych i kulturowych”. Krytykowali także rząd za dokonanie aresztowań w święto Matki Bożej z Guadalupe .

Menedżer i organizator związkowy w Marshalltown w stanie Iowa zostali później skazani za pomaganie ludziom w znalezieniu pracy w Swift bez odpowiedniej dokumentacji. Nie postawiono żadnych zarzutów urzędnikom korporacyjnym Swifta. Swift skarżył się, że był pod presją z obu stron, ponieważ został pozwany w 2002 roku za dyskryminację pracowników w swoich wysiłkach na rzecz zapewnienia, że są oni prawidłowo dokumentowani.

Naloty miały również znaczący wpływ ekonomiczny na Swift, a niektórzy komentatorzy biznesowi twierdzą, że utrata pracowników doprowadziła do przejęcia firmy przez JBS w 2007 roku. Badanie z 2009 roku wykazało, że Swift płacił lepsze pensje ze względu na potrzebę przyciągnięcia nowych pracowników. Somalijczycy , Birmańczycy i inni uchodźcy polityczni z Afryki Wschodniej kraje zostały wynajęte, aby wypełnić pustkę pozostawioną przez deportacje. Według jednego z przeglądów prawa z 2008 r., surowość tego działania zwiększyła presję na innych pracodawców, aby przestrzegali protokołu weryfikacji pracowników ICE (wzajemna umowa ICE między rządem a pracodawcami lub „IMAGE”).

Legalne Akcje

Dzień po nalocie United Food and Commercial Workers (UFCW), związek reprezentujący pracowników zajmujących się pakowaniem mięsa, złożył petycję o habeas corpus . UFCW zwróciło się również o wydanie nakazu przeciwko ICE z powodu złego traktowania zatrzymanych. ICE złożyło odpowiedź atakującą sytuację prawną UFCW i stwierdzającą, że zatrzymani nie byli maltretowani, a sprawa została oddalona w styczniu.

Julie Myers, dyrektor ICE 2006-2008

UFCW złożyło później pozew zbiorowy przeciwko ICE i DHS na podstawie czwartej i piątej poprawki . Sędzia Mary Lou Robinson (która wcześniej odmówiła Swiftowi wydania nakazu przeciwko ICE) orzekła w 2009 roku, że klasa jest zbyt niejasna i że związek nie ma legitymacji. W 2011 roku sędzia Robinson orzekł, że większość roszczeń pracowników była bezpodstawna i zgodził się na wniosek DHS o wydanie wyroku w trybie doraźnym .

Grupa 18 pracowników złożyła pozew zbiorowy przeciwko Swiftowi za zatrudnianie nielegalnych pracowników w celu obniżenia płac. Pozew został oddalony w 2009 roku na tej podstawie, że ponieważ z perspektywy czasu nie można było wyraźnie oddzielić legalnych i nielegalnych pracowników, nie można było ustalić odpowiedniej klasy.

Inny pozew, złożony przez pracowników, którzy zostali zatrzymani, ale nie postawiono im zarzutów, oskarża ICE o profilowanie rasowe i molestowanie seksualne zatrzymanych. Sprawa ta została oddalona w 2009 roku przez sędziego federalnego Joana Ericksena , który stwierdził, że działania ICE były uzasadnione nakazem przeszukania. Sędzia Ericksen potwierdził legalność dyskryminacji rasowej podczas nalotu, stwierdzając:

Jak omówiono powyżej, oświadczenie pod przysięgą na poparcie nakazu wskazuje, że oskarżeni mieli dowody sugerujące, że w zakładzie w Worthington zatrudniona była duża liczba nielegalnych cudzoziemców. Dowody te dodatkowo sugerowały, że ci podejrzani nielegalni cudzoziemcy byli Latynosami. W takich okolicznościach rząd może słusznie uznać rasę za czynnik mający znaczenie dla jego decyzji lub działań.

Ericksen odrzucił również wnioski o wydanie nakazu przeciwko przyszłym nalotom na miejsca pracy.

Zobacz też

Linki zewnętrzne