Kodeks Serafiński

Kodeks Serafiński
Codex-seraphinianus-2vol.jpg
Oryginalne dzieło dwutomowe
Autor Luigiego Serafiniego
Kraj Włochy
Wydawca Franco Maria Ricci
Data publikacji
 1981
Strony 127 (tom I); 127 (tom II)
ISBN
 
  88-216-0026-2 ISBN 88-216-0027-0 ISBN 88-216-2027-1
039 (Encyklopedie w innych językach)

Codex Seraphinianus , pierwotnie opublikowany w 1981 roku, jest ilustrowaną encyklopedią wyimaginowanego świata, stworzoną przez włoskiego artystę, architekta i projektanta przemysłowego Luigiego Serafiniego w latach 1976-1978. Ma około 360 stron (w zależności od wydania) i jest napisana w wyimaginowanym języku .

Pierwotnie opublikowany we Włoszech, został wydany w kilku krajach.

Opis

Kodeks jest encyklopedią w rękopisie z licznymi, ręcznie rysowanymi, kolorowymi ilustracjami przedstawiającymi dziwaczną i fantastyczną florę , faunę , anatomię, modę i żywność. Porównywano go do wciąż nierozszyfrowanego rękopisu Voynicha , opowiadania „ Tlön, Uqbar, Orbis Tertius ” Jorge Luisa Borgesa oraz dzieł sztuki MC Eschera i Hieronima Boscha .

Ilustracje są często surrealistycznymi parodiami rzeczy z prawdziwego świata, takich jak krwawiący owoc, roślina, która wyrasta z grubsza na kształt krzesła, a następnie zostaje przekształcona w jedno, oraz kopulująca para, która przemienia się w aligatora . Inne przedstawiają dziwne, pozornie bezsensowne maszyny, często o delikatnym wyglądzie i związane drobnymi włóknami. Niektóre ilustracje są rozpoznawalne jako mapy lub ludzkie twarze, podczas gdy inne (zwłaszcza w rozdziale „fizyka”) są w większości lub całkowicie abstrakcyjne. Prawie wszystkie ilustracje są jaskrawo kolorowe i bardzo szczegółowe.

System pisania

Wydaje się, że fałszywy system pisma jest wzorowany na zachodnich systemach pisma, z pismem od lewej do prawej w rzędach i alfabetem z dużymi i małymi literami, z których niektóre są również cyframi. Niektóre litery pojawiają się tylko na początku lub na końcu słowa, podobnie jak w semickich systemach pisma. Krzywoliniowe litery przypominają liny lub nitki, z pętelkami, a nawet węzłami i przypominają nieco pismo syngaleskie .

W przemówieniu wygłoszonym 11 maja 2009 r. w Oxford University Society of Bibliophiles Serafini stwierdził, że skrypt Codexu , który jest asemiczny , nie ma żadnego znaczenia ; że jego doświadczenie w pisaniu było podobne do pisania automatycznego ; i że chciał, aby jego alfabet przekazywał wrażenie, jakie dzieci odczuwają z książkami, których jeszcze nie rozumieją, chociaż widzą, że pismo ma sens dla dorosłych. Jednak system numeracji stron książki został rozszyfrowany przez Allana C. Wechslera i bułgarskiego językoznawcę Ivana Derzhanskiego i jest odmianą podstawy 21 .

Zawartość

Książka składa się z jedenastu rozdziałów, podzielonych na dwie części. Pierwsza część wydaje się opisywać naturalny świat flory, fauny i fizyki. Drugi dotyczy różnych aspektów życia ludzkiego, w tym odzieży, historii, kuchni i architektury. Każdy rozdział wydaje się odnosić do ogólnego tematu encyklopedycznego, jak następuje:

  1. Rodzaje flory: dziwne kwiaty, drzewa, które wyrywają się i migrują itp.
  2. Fauna (zwierzęta), w tym surrealistyczne odmiany koni , hipopotamów , nosorożców i ptaków
  3. Pozornie oddzielne królestwo dziwnych dwunożnych stworzeń
  4. Fizyka i chemia (powszechnie uważany za najbardziej abstrakcyjny, enigmatyczny rozdział)
  5. Dziwaczne maszyny i pojazdy
  6. Nauki humanistyczne: biologia, seksualność, ludy tubylcze , w tym niektóre przykłady roślin i narzędzi (np. długopisy, klucze francuskie) wszczepianych w ludzkie ciało
  7. Historia: ludzie (niektóre tylko niejasno ludzkie) o nieznanym znaczeniu, wraz z czasem ich narodzin i śmierci; sceny o znaczeniu historycznym i prawdopodobnie religijnym; zwyczaje pogrzebowe i pogrzebowe
  8. System pisma Kodeksu (to znaczy – lub prawdopodobnie – system pisma świata (jeśli jest to świat), z którego pochodzi kodeks lub który dokumentuje), w tym znaki interpunkcyjne, pisany tekst, i eksperymenty przeprowadzone na tekście
  9. Jedzenie, praktyki kulinarne, odzież
  10. Dziwaczne gry, w tym karty, gry planszowe i sporty lekkoatletyczne
  11. Architektura

Po ostatnim rozdziale znajduje się spis treści lub indeks, po którym następuje pozorne posłowie , którego zapis jest bardziej swobodny.

Dwie tablice w szóstym rozdziale zawierają wiersze tekstu francuskiego, cytat z „ À la recherche du temps perdu: Albertine disparue ” Marcela Prousta ( W poszukiwaniu straconego czasu: Albertine Gone ). Słowa rozrzucone na podłodze ilustracji pochodzą z tej samej księgi.

Wydania

Okładka wydania Abbeville

Oryginalne wydanie ukazało się w dwóch tomach:

Dwa lata później ukazało się jednotomowe wydanie w Stanach Zjednoczonych, Niemczech i Holandii:

Wydania z lat 80. były wyczerpane przez kilka lat, zanim Franco Maria Ricci opublikował rozszerzone, jednotomowe wydanie w 1993 r .:

  •   Francuskie wydanie rozszerzone, z przedmową Italo Calvino , przeł. Yves Hersant i Geneviève Lambert, Mediolan: Franco Maria Ricci [Les signes de l'homme, 18], 1993, 392 s., ISBN 88-216-2027-1 ;
  •   Hiszpańskie wydanie rozszerzone, z przedmową Italo Calvino , przeł. C. Alonso, Mediolan: Franco Maria Ricci [Los signos del hombre, 15], 1993, 392 s., ISBN 88-216-6027-3 .

W 2006 Rizzoli opublikował rozszerzone, ale tańsze wydanie we Włoszech. Zawiera dodatkowe ilustracje i przedmowę autora:

W 2013 roku Rizzoli opublikował drugie poprawione wydanie, a także limitowaną, podpisaną i numerowaną edycję „deluxe”. Wydrukowali 300 egzemplarzy w języku włoskim i 300 w języku angielskim:

wydawnictwo Universe Publishing opublikowało kalendarz ścienny Codex Seraphinianus na 2017 rok .

Rizzoli opublikowała 40. rocznicę wydania Codex Seraphinianus z dodatkowymi materiałami w 2021 roku.

Przyjęcie

Baird Searles w Asimov's Science Fiction (kwiecień 1984) mówi, że „książka leży na niepewnej granicy między surrealizmem a fantazją, biorąc pod uwagę dziwny status literacki przez jej maskaradę jako książkę faktów”.

Douglas Hofstadter w Metamagical Themas uważa wiele ilustracji za „groteskowe i niepokojące”, a inne za „niezwykle piękne i wizjonerskie”. Mówi, że książka „wydaje się [niektórym ludziom] gloryfikować entropię , chaos i niezrozumiałość”.

Amerykański dziennikarz Jim Dwyer uważa, że ​​praca ta jest wczesną krytyką ery informacyjnej .

Jeśli encyklopedia ma tendencję do utrwalania wiedzy o określonej epoce, to w „fantaencyklopedii” Serafiniego nic nie jest stałe. Według Italo Calvino szkielet jest „jedynym jądrem rzeczywistości, które trwa w ten sam sposób w tym świecie pełnym wymiennych kształtów”. Dzięki tej ironicznej i wciągającej zmienności Codex Seraphinianus pozostaje w kontakcie z obszarem psychicznym i próbuje opisać „sprzeczne światowe katalogowanie kształtów w połowie drogi”.

Zobacz też

  • Rękopis Voynicha , ilustrowany kodeks pisany odręcznie nieznanym systemem pisma z początku XV wieku
  • A Book from the Sky , podobna książka chińskiego artysty Xu Binga , składająca się z nowych, bezsensownych chińskich znaków, wydrukowanych z ręcznie rzeźbionych bloków
  • Fantastic Planet , francuski film składający się z podobnych abstrakcyjnych obrazów
  • After Man i Man After Man autorstwa Dougala Dixona - książki ilustrujące odpowiednio spekulowaną przyszłą zoologię i antropologię.

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Codex_Seraphinianus&oldid=1135645894 ”