Demetriusz Nicolaides
Demetrius Nicolaides ( grecki : Δημήτριος Νικολαΐδης Dimitrios Nikolaidis ; francuski : Démétrius Nicolaïdes ; ok. 1843 - 3 lipca 1915), znany również jako Nikolaidis Efendi , był osmańskim greckim dziennikarzem i kompilatorem ustawodawstwa. Johann Strauss, autor „Konstytucji dla wielojęzycznego imperium: tłumaczenia Kanun-ı Esasi i innych oficjalnych tekstów na języki mniejszości”, napisał, że Nicolaides był „niezwykle aktywną, ale nieco enigmatyczną postacią w życiu prasowym XIX-wiecznego Stambułu . "
Nicolaides urodził się i wychował w osmańskim Konstantynopolu (obecnie Stambuł) i uczęszczał do Wielkiej Szkoły Narodu (Megalē tou Genous scholē), którą ukończył w 1861 r. Jego rodziną był Ieromnimon.
Kariera
Zaczął redagować Anatolikos Astēr w 1862. W 1864 porzucił pierwszą publikację i zaczął redagować Heptalofos ; otrzymał go na własność w 1865 roku i przemianował go na Nea Eptalofos . Stała się gazetą w 1867 roku, a potem została przemianowana na Kōnstantinoupolis . W okresach, gdy Kōnstantinoupolis nie działał, Nicolaides redagował Thrakē („ Tracja ”; sierpień 1870 - 1880) i Avgi („Aurora”; 6 lipca 1880 - 10 lipca 1884).
Redagował francuskojęzyczny zbiór prawa osmańskiego, Législation ottomane , który został opublikowany przez Gregory'ego Aristarchisa . Zredagował także grecką wersję Düstur , оθωμανικοί κώΔηκες („Othōmanikoi kōdēkes”, co oznacza „kody otomana”, z demotyczną grecką przy użyciu „οθωμανικοί κώδικες”), jej pierwszej nie-tuurkańskiej wersji. Te dwie publikacje wzbogaciły go finansowo, dając mu pieniądze na prowadzenie gazet. Po tym, jak rząd osmański otrzymał wersję grecką, uczynił go urzędnikiem państwowym trzeciej kategorii. Nicolaides napisał również dokument stwierdzający, że przetłumaczył tomy Dustür i Mecelle na język bułgarski. W bułgarskich kopiach Dustür podano, że zostały napisane przez Christo S. Arnaudova ( bułgarski : Христо С. Арнаудовъ ; pisownia po 1945 roku: Христо С. Арнаудов ), który je opublikował. Johann Straus doszedł do wniosku, że wersja bułgarska prawdopodobnie pochodzi z greckiej wersji Nicolaidesa ze względu na „uderzające podobieństwa” między nimi, mimo że wersja bułgarska stwierdza, że była to praca wspólna, która została bezpośrednio przetłumaczona z tureckiego osmańskiego.
Pracownik Konstantinoupolis , Manuel Gedeon, napisał, że Nicolaides, Christoforos Samartzidis i osoba opisana przez Gedeona jako „kolejny oszust” wspólnie opublikowali francuską wersję Pharos of the Bosphorus (lub Lighthouse of the Bosphorus ). Gedeon stwierdził, że Nicolaides uzyskał 5000 franków w złocie od ambasadora Rosji w Imperium Osmańskim Ignatieffa na sfinansowanie tej publikacji i że nie rozdał z tego zbyt wiele innym stronom. Według Gedeona, Theodoros Kasapis napisał w Diogenis , że rosyjski ambasador przekupił Nicolaidesa.
Nicolaides również złożył wniosek o wydanie własnej tureckiej publikacji Karamanli , Asya , ale odmówiono mu. Evangelina Baltia i Ayșe Kavak, autorki „Wydawcy gazety Konstantinoupolis przez pół wieku”, napisali, że nie mogą znaleźć informacji wyjaśniających, dlaczego propozycja Nicolaidesa została odrzucona. Ostatecznie w 1889 roku założył osmańską turecką gazetę Servet . Servet-i Fünûn był pierwotnie dodatkiem do Servet .
Przez pewien czas jego główna drukarnia znajdowała się w Millet Han w Galata . Dwukrotnie ubiegał się o przeniesienie do nowego obiektu, do Financılar Yokușu w 1899 r., Zatwierdzony, ale nieukończony, a następnie do Lloyda Hana w 1902 r., Również zatwierdzony. Akcja została zakończona przez 1903.
Ponieważ Nicolaidis próbował ratować swoje gazety bez względu na wszystko, sprzedał swój majątek i stracił majątek.
Życie i śmierć
Miał żonę Sewasticę; dwóch synów, Nikolakis „Nikos” i Georgakis; . Na ślub swojej córki zaprosił sułtana Imperium Osmańskiego Abdulhamida II ; Balta i Kavak stwierdzili, że ilustruje to bliskie relacje między rządem osmańskim a Nicolaidesem. On sam opowiadał się za osmanizmem .
Według Gedeona Nicolaides miał dom w Phanar (obecnie Fener ), jeden w Mouchli i jeden w Antygonie (obecnie Burgazada ) na Wyspach Książęcych . Trzęsienie ziemi w 1894 roku zrujnowało dom Mouchli.
W 1915 roku Nicolaides zmarł jako biedny człowiek, a jego dzieci nie było obecnych, ponieważ były w różnych miejscach. Członkowie społeczności Rum Millet mieszkający w Pera ( Beyoğlu ) i przyjaciele sfinansowali jego pogrzeb, którego przewodniczył ekumeniczny patriarcha Konstantynopola Germanus V.
Nagrody
Nicolaides otrzymał medale: Ücüncü Rütbe'den Mecidî nişani; na prośbę rządu osmańskiego, serbskiego Ücüncü Rütbe'den Takova nişani, nagrodę trzeciego stopnia; a następnie medale II i I stopnia, Saniye Rütbesi i Mütemayize Rütbesi, ostatni w 1893 r. Otrzymał także Złoty Krzyż Grobu Pańskiego i Złoty Krzyż Najświętszego Zbawiciela.
Zobacz też
- Balta, Ewangelia ; Ayșe Kavak (28.02.2018). „Wydawca gazety Konstantinoupolis przez pół wieku. Śladami Dimitrisa Nikolaidisa w archiwach osmańskich”. W Sagaster, Borte; Teoharisa Stavridesa; Birgitt Hoffmann (red.). Prasa i komunikacja masowa na Bliskim Wschodzie: Festschrift dla Martina Strohmeiera (PDF) . Wydawnictwo Uniwersytetu w Bambergu . s. 33 -. ISBN 9783863095277 . - Tom 12 Bamberger Orientstudien - gościł w Kooperativer Bibliotheksverbund Berlin-Brandenburg (KOBV)
- Strauss, Johann (2010). „Konstytucja dla wielojęzycznego imperium: tłumaczenia Kanun-ı Esasi i innych oficjalnych tekstów na języki mniejszości”. W Herzog, Christoph; Malek Sharif (red.). Pierwszy eksperyment osmański w demokracji . Würzburg . s. 21–51. ( strona informacyjna w książce na Uniwersytecie Marcina Lutra )