Jale İnan

Jale İnan
Popiersie Jale İnan w parku publicznym w Kuşadası w Turcji
Urodzić się	Jale Ogan Stambuł , Imperium Osmańskie
Zmarł	26 lutego 2001 (26.02.2001) (w wieku 87) Stambuł, Turcja
Narodowość	turecki
zawód (-y)	Archeolog, pedagog
lata aktywności	1943–2000
Znany z	Pierwsza turecka archeolog, znana z ponownego łączenia części Zmęczonego Herkulesa .

Jale İnan (1 lutego 1914 - 26 lutego 2001) była turecką archeolog i jest uważana za pierwszą Turczynkę, która zajmowała się tą dyscypliną. Prowadziła wykopaliska w Perge i Side , które zaowocowały rozbudową Muzeum w Antalyi . Jej prace konserwatorskie w Świątyni Apolla w Side zostały docenione ze względu na znaczenie dla tureckiego dziedzictwa. Jej praca naukowa nad posągiem „Zmęczonego Herkulesa” w zbiorach Museum of Fine Arts w Bostonie stworzyło podstawę prawną do zwrotu popiersia posągu do Muzeum w Antalyi w celu ponownego połączenia z podstawą posągu. Muzeum Kobiet w Antalyi przyznaje coroczną nagrodę na jej cześć, która jest uznawana za kobietę roku.

Wczesne życie

Jale Ogan urodziła się 1 lutego 1914 roku w Stambule jako córka Mesture Hanıma i Aziza Ogana . Jej ojciec był przez wiele lat kustoszem i dyrektorem Muzeum Archeologicznego w Izmirze , a później został dyrektorem Muzeum Archeologicznego w Stambule . W pierwszych dziesięcioleciach Republiki Tureckiej , wprowadził transformację do pracy kuratorskiej w kraju, systematycznie katalogując zbiory i wykorzystując laboratoria do naukowej renowacji przedmiotów i artefaktów. Otworzył także dla publiczności galerie, poszerzając zbiory muzealne i zachęcał córkę do studiowania archeologii. Po ukończeniu Liceum Dziewczęcego w Erenköy w 1934 r. Ojciec pomógł jej zdobyć stypendium na studia za granicą, ponieważ nie miała możliwości kontynuowania nauki w Turcji.

Studiując w Niemczech, dzięki stypendium Fundacji Aleksandra von Humboldta , Ogan rozpoczęła szkolenie archeologiczne w Berlinie , w Niemieckim Instytucie Archeologicznym . W następnym roku otrzymała stypendium rządu tureckiego na kontynuację studiów. Pomimo wojny Ogan była zdeterminowana, aby ukończyć doktorat i chociaż bomby regularnie spadały na miasto , zabrała swoją pracę magisterską i notatki do bunkra, kontynuując pracę. Ogan ukończył w 1943 roku po ukończeniu pracy doktorskiej Kunstgeschichtliche Untersuchung der Opferhandlung auf römischen Münzen (Badanie historii sztuki w rytuałach ofiarnych na monetach rzymskich), obok Gerharta Rodenwaldta .

Kariera

Ogan wrócił do Turcji w 1943 roku i został asystentem Clemensa Boscha , Katedry Historii Starożytnej i Numizmatyki na Uniwersytecie w Stambule . W 1944 roku wyszła za mąż za Mustafę İnana , inżyniera budownictwa lądowego i instruktora na Politechnice w Stambule , a rok później urodziła syna, Hüseyina İnana. Kolejne dwa lata spędziła na fotografowaniu artefaktów i organizowaniu archiwum na uniwersytecie. W 1946 pracowała z Arifem Müfidem Manselem założyć katedrę archeologii klasycznej na Uniwersytecie w Stambule, ponieważ wcześniej uniwersytet nie miał niezależnego wydziału archeologicznego. W tym samym roku wraz z Manselem rozpoczęła wykopaliska na terenie Perge , pracując nad Świątynią Artemidy. W następnym roku rozpoczęli wykopaliska w Side , początkowo pracując na miejscu Świątyni Apolla, kontynuując wykopaliska aż do 1966 roku. W tym okresie, w 1962 roku, zakończono przekształcanie jednej z łaźni na muzeum pod Kierunek İnan i Muzeum w Antalyi musiały zostać dwukrotnie rozbudowane, aby pomieścić znaleziska.

İnan zaczęła publikować artykuły w języku niemieckim i tureckim na temat swoich studiów nad rzeźbami. Pierwszą była ocena portretów rzymskich z Anatolii , Antalya bölgesi Roma devri portreleri: Römische Porträts aus dem Gebiet von Antalya (Portrety rzymskie z okolic Antalyi, 1965), a rok później opublikowała Rzeźbę portretów rzymskich i wczesnobizantyjskich w Azja Mniejsza z Elisabeth Alföldi-Rosenbaum . W 1967 roku İnan został wyznaczony na kierownika wykopalisk w Perge iw tym samym roku w Stanach Zjednoczonych pojawiła się duża grupa posągów z brązu o niejasnym pochodzeniu, ale z twierdzeniami o możliwym pochodzeniu z południowo-zachodniej Anatolii. İnan rozpoczął prace nad weryfikacją rzeczywistej lokalizacji pochodzenia w 1973 roku. W przeciwieństwie do innych znalezisk, w których miejsca były znane, a sprzeniewierzone fragmenty pojawiały się później w muzeach, brązy były wyjątkowe, ponieważ znajdowały się w muzeum, ale ich miejsce pochodzenia było nieznany.

W latach 1970-1972 İnan pracował na wykopaliskach w starożytnym mieście Cremna w regionie Pisidia , a następnie w latach 1972-1979 prowadził wykopaliska w Seleucji wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego na północ od Manavgat , odkrywając miejską agorę , a także kilka łaźni i struktura świątyni. Agora, datowana na okres hellenistyczny , została zbudowana w porządku jońskim i zawierała dekoracje przedstawiające Siedmiu Mędrców Grecji a także mozaiki. Została mianowana profesorem zwyczajnym na Uniwersytecie w Stambule w 1974 roku, a po śmierci Mansela w następnym roku została wyniesiona na kierownika wydziału archeologii.

W 1980 roku, podczas wykopalisk w Perge, İnan odkrył dolną połowę kopii „ Zmęczonego Heraklesa ” Lizypa z II wieku naszej ery . Plotki z wykopalisk doprowadziły ich do robotnika podejrzanego o kradzież posągów, ale nikt nie podejrzewał, że górna część tułowia posągu została skradziona. W następnym roku brakująca połowa pojawiła się w Nowym Jorku. Dolna połowa posągu została wystawiona w Muzeum Antalii, a górna w MSZ po nabyciu dzieła w 1982 roku. W latach 1981-1990 İnan prowadził prace renowacyjne w Świątyni Apolla w Side, chroniąc ważny zabytek dziedzictwa kulturowego Turcji. Chociaż przeszła na emeryturę z uniwersytetu w 1983 roku, İnan kontynuowała pracę, ponownie rozpoczynając wykopaliska w Perge w Teatrze w 1985 roku, kontynuując tam swoją pracę do 1992 roku.

W 1990 roku İnan odkryła Sebasteion, czyli świątynię kultu cesarskiego, podczas wykopalisk w Bubon , które przypisała jako miejsce, w którym znajdowały się posągi z brązu, o których po raz pierwszy usłyszała w 1967 roku. Jej odkrycia zostały opublikowane w książce Boubon Sebasteionu ve heykelleri üzerine son araştırmalar w 1994 r. Mówi się, że brązy zostały przywiezione do Muzeum Archeologicznego w Burdur o nieznanym pochodzeniu, ale ze względu na nieautoryzowane wykopaliska zgłoszone w tamtym czasie w Bubon i podobieństwa do znalezionych tam artefaktów, İnan rozpoczęła dochodzenie w tym miejscu. Na podstawie dziennika szabrownika i zbadania rozrzuconych fragmentów broni, głów i torsów znajdujących się w różnych kolekcjach na całym świecie potwierdziła, że ​​na budynku widniały inskrypcje czternastu posągów. Chociaż jej przypisanie siedmiu posągów miejscu Bubon zyskało szeroką akceptację w kręgach archeologicznych, rozproszony charakter kawałków i nieautoryzowane wykopaliska posągów wzbudziły wątpliwości innych badaczy.

W 1990 roku dziennikarz Özgen Acar brał udział w wystawie w nowojorskim Metropolitan Museum of Art i odwiedził prywatną kolekcję Shelby White i Leona Levy'ego . Zauważył posąg i pomyślał, że wygląda znajomo. Po opublikowaniu zdjęć posągu w amerykańskim magazynie o sztuce Connoisseur , İnan wykonał zdjęcie zszywania części biustu i zgodził się z Acarem, że te dwa elementy przedstawiają ten sam posąg. Była zdeterminowana, aby odzyskać posąg jako część dziedzictwa kulturowego Turcji i wykonała odlew gipsowy dolnej części, aby udowodnić, że dwie części pasują do siebie. İnan, Engin Özgen, dyrektor generalny ds. pomników i muzeów oraz studenci udali się do Bostonu z obsadą na spotkanie z ekspertami i prawnikami, ale ich wyniki zostały odrzucone. Na własny koszt İnan odbyła drugą podróż z odlewem gipsowym wykonanym przez amerykańskiego rzeźbiarza, którego zatrudnił rząd turecki, w 1992 r. Drugi odlew ostatecznie dowiódł, że obie części to ten sam posąg, ale MSZ nadal walczyć o powrót utworu do Turcji do 2011 roku.

Od 1995 roku İnan, która miała chorobę Parkinsona , ograniczyła swoją pracę w terenie i skupiła się na publikowaniu. Prace wyprodukowane w tym okresie obejmowały Toroslar'da Bir Antik Kent: Lyrbe? Seleukeja? (1998) oraz Perge'nin Roma devri heykeltraşlığı 1 (2000), które skatalogowały znaleziska dokonane w Perge w latach 1946-1992.

Śmierć i dziedzictwo

współpracownicy i przyjaciele opublikowali książkę Festschrift für Jale Inan na cześć jej całożyciowych osiągnięć. Przed śmiercią, 26 lutego 2001 r., İnan przekazała swoje książki i kompilacje Muzeum w Antalyi. Na jej cześć Muzeum Kobiet w Antalyi ustanowiło nagrodę Kobiety Roku, przyznawaną corocznie kobietom, które przyczyniły się do kultury tureckiej i rozwoju kobiet. İnan pojawił się również w Google Doodle z 27 września 2022 r.

Bibliografia

• Alanyali, Hüseyin Sabri (2014). „Side Kazıları” [Wykopaliska boczne]. Side Kazıları (po turecku). Tepebaşı, Eskişehir, Turcja: Anadolu Üniversitesi. Zarchiwizowane od oryginału w dniu 23 października 2016 r . Źródło 24 października 2016 r .
•    Alkim, U. Bahadir (1964). „Działania archeologiczne w Turcji (1962): eksploracje i wykopaliska podjęte pod auspicjami Tureckiego Towarzystwa Historycznego”. Orientalia . Rzym, Włochy: gregoriańska prasa biblijna. 33 (seria Nova): 500–512. ISSN 0030-5367 . JSTOR 43074057 .
•   Başlgelen, Nezih (marzec – kwiecień 2007). „Niezapomniany uczony rzeźby rzymskiej i archeologii klasycznej w Turcji, Jale Inan” (PDF) . Seramik Turkiye (w języku tureckim i angielskim). Stambuł, Turcja: Seramik Federasyonu Adına Sahibi (20): 116–121. ISSN 1304-6578 . Źródło 23 października 2016 r .
• Çalışkan, Kerem (2 lutego 2014). „Yorgun Herkül'ün kahramanı” [Bohater Zmęczonego Herkulesa]. Turkiye Turizm (po turecku). Ankara, Turcja. Zarchiwizowane od oryginału w dniu 18 marca 2016 r . Źródło 24 października 2016 r .
•   Dirican, Murat (sierpień 1998). „Türkiye Arkeolojisinde Bir Hanımefendi: Jale İnan” [Pierwsza dama tureckiej archeologii: Jale İnan] (PDF) . Bilim ve Teknik (po turecku). Ankara, Turcja: Türkiye Bilimsel ve Teknolojik Araştırma Kurumu (Rada ds. Badań Naukowych i Technologicznych Turcji) (369): 84–90. ISSN 1300-3380 . Zarchiwizowane od oryginału (PDF) w dniu 5 marca 2016 r . Źródło 23 października 2016 r .
• Dön, Geri (2015). „Nagrodę „Kobieta Roku” w Antalyi otrzymała Hülya Bilgin” . Antalya, Turcja: Festiwale w Antalyi. Zarchiwizowane od oryginału w dniu 2 maja 2016 r . Źródło 25 października 2016 r .
• Edgers, Geoff (23 września 2011). „Po latach zaprzeczania MSZ zwróci Turcji pomnik„ Zmęczonego Heraklesa ”” . Bostoński Globus . Boston, Massachusetts . Źródło 24 października 2016 r .
• Haley, Shannon M. (czerwiec 2000). Intelektualne konsekwencje nieudokumentowanych wykopalisk, ze szczególnym uwzględnieniem materiałów archeologicznych z okresu rzymskiego z Turcji (PDF) (praca magisterska). Ankara, Turcja: Uniwersytet Bilkent .
• Montalbano, William D. (27 kwietnia 1994). „Kolumna pierwsza: Turcja odzyskuje swoje bogactwa: Zmęczona patrzeniem na kradzione dziedzictwo, ta kolebka starożytnych cudów przeszukuje świat w poszukiwaniu skradzionych kawałków, a następnie używa marchewki i kija za 50 milionów dolarów, aby sprowadzić je do domu” . LA Times . Los Angeles, Kalifornia. Zarchiwizowane od oryginału w dniu 6 lutego 2012 r . . Źródło 24 października 2016 r .
•   Müller, Stephanie (2013). „Jale İnan — Wegbereiterin der Archäologie in der Türkei” . We frytkach, Jana Esther; Gutsmiedl-Schümann, Doris (red.). Ausgräberinnen, Forscherinnen, Pionierinnen: Ausgewählte Porträts früher Archäologinnen im Kontext ihrer Zeit [ Jale İnan - pionier archeologii w Turcji ] (w języku niemieckim). Münster, Niemcy: Waxmann Verlag. s. 161–168. ISBN 978-3-8309-7872-5 .
• Öztürk, Emre (25 września 2011). "Herkül'ün gizli kahramanı Jale Hoca!" [Ukryty bohater Herkulesa, Nauczyciel Jale] (po turecku). Stambuł, Turcja: Gazete Vatan. Zarchiwizowane od oryginału w dniu 8 maja 2016 r . Źródło 24 października 2016 r .
• Papież, Hugh (5 kwietnia 1994). „Turcy podejmują herkulesowe zadanie dla sztuki: Ankara chce odzyskać bogactwo„ skradzionych ”greckich i rzymskich antyków, które są teraz za granicą” . Niezależny . Londyn, Anglia. Zarchiwizowane od oryginału w dniu 23 października 2016 r . Źródło 24 października 2016 r .
•    Savino, Melania (styczeń 2015). „Aziz Ogan i rozwój muzeów archeologicznych w Republice Tureckiej”. Dziennik Historii Muzeum . Londyn, Anglia: Taylor i Francis. 8 (1): 88–101. doi : 10.1179/1936981614Z.00000000039 . ISSN 1936-9816 . S2CID 161530636 .
• Uysal, Nilgün (28 lutego 2001). „Jale İnanı Toprağa Verdik” [Jale İnan Nasza ziemia] (po turecku). Stambuł, Turcja: BİA Haber Merkezi. Zarchiwizowane od oryginału w dniu 10 października 2016 r . Źródło 24 października 2016 r .
• „Antalya'da Bir Arkeoloji Çınarının Gölgesinde Prof. Dr. Jale İnan” [W cieniu samolotu Profesor archeologii Antalyan, dr Jale İnan]. Aktüel Arkeoloji Dergisi (po turecku). Stambuł, Turcja: Aktüel Arkeoloji Basın Yayıncılık Turizm Ltd. 2014 . Źródło 25 października 2016 r .
• „Jale İnan 2015 Yılın Kadını Ödül Töreni” [ceremonia wręczenia nagród Kobiety Roku 2015 Jale Inan] (po turecku). Stambuł, Turcja: Haberler. 1 lutego 2016 r. Zarchiwizowane od oryginału w dniu 2 lutego 2016 r . Źródło 25 października 2016 r .
• „Lyrbe (Seleukeia) Antik Kenti — Antalya” [Starożytne miasto Lyrb (Seleukeia) — Antalya]. Türkiye Kültür Portalı (po turecku). Ankara, Turcja: Ministerstwo Kultury i Ministerstwa Turystyki. 19 lutego 2013 r. Zarchiwizowane od oryginału w dniu 23 października 2016 r . Źródło 24 października 2016 r .
• „Nagroda prof. dr Jale İnan” . Muzeum Kobiet w Antalyi . Antalya, Turcja. 2016. Zarchiwizowane od oryginału w dniu 22 października 2016 r . Źródło 24 października 2016 r .
• „Prof. Dr Jale İnan 1974-1983” . Edebiyat Fakültesi (Wydział listów) (po turecku). Stambuł, Turcja: İstanbul Üniversitesi (Uniwersytet w Stambule). 13 grudnia 2012 r. Zarchiwizowane od oryginału w dniu 13 marca 2016 r . Źródło 24 października 2016 r .