Jamajka Kincaid

Jamajka Kincaid
Kincaid in September 2019
Kincaid we wrześniu 2019 r
Urodzić się

Elaine Cynthia Potter Richardson ( 25.05.1949 ) 25 maja 1949 (wiek 73) St. John's, Antigua i Barbuda
Narodowość Antigua
Edukacja Kolegium Frankońskie
Gatunek muzyczny Fikcja, wspomnienia, eseje
Godne uwagi prace
Godne uwagi nagrody Amerykańska Akademia Sztuki i Literatury , 2004
Współmałżonek
​
​
( m. 1979; dz. 2002 <a i=5>). ​
Dzieci 2

Jamajka Kincaid ( / k ɪ n k eɪ d / ; urodzony 25 maja 1949) to amerykański powieściopisarz, eseista, ogrodnik i ogrodnik . Urodziła się w St. John's na Antigui (część bliźniaczej wyspy Antigui i Barbudy ). Mieszka w North Bennington w stanie Vermont i jest profesorem studiów afrykańskich i afroamerykańskich w rezydencji na Uniwersytecie Harvarda w ciągu roku akademickiego.

Biografia

Wczesne życie

Jamaica Kincaid urodziła się jako Elaine Potter Richardson w St John's na Antigui 25 maja 1949 roku. Dorastała we względnym ubóstwie z matką, wykształconą, kulturalną kobietą i gospodynią domową, oraz ojczymem, stolarzem. Była bardzo blisko z matką, dopóki jej trzej bracia nie urodzili się w krótkich odstępach czasu, zaczynając, gdy Kincaid miał dziewięć lat. Po narodzinach braci miała urazę do matki, która odtąd skupiała się przede wszystkim na potrzebach braci. Kincaid wspominał później,

Nasze rodzinne pieniądze pozostały takie same, ale było więcej ludzi do wyżywienia i ubrania, więc wszystko się jakby skróciło, nie tylko rzeczy materialne, ale i emocjonalne. Dobre emocjonalne rzeczy, mam krótki koniec tego. Ale potem dostałem więcej rzeczy, których nie miałem, jak pewien rodzaj okrucieństwa i zaniedbania.

W wywiadzie dla New York Times Kincaid powiedział również: „Sposób, w jaki zostałem pisarzem, polegał na tym, że moja matka napisała dla mnie moje życie i opowiedziała mi je”.

Kincaid otrzymała (i często celowała) brytyjską edukację, gdy dorastała, ponieważ Antigua uzyskała niepodległość od Wielkiej Brytanii dopiero w 1981 roku. Chociaż była inteligentna i często testowana na szczycie swojej klasy, matka Kincaid usunęła ją ze szkoły w wieku 16 lat pomóc w utrzymaniu rodziny, gdy urodził się jej trzeci i ostatni brat, ponieważ jej ojczym był chory i nie mógł już utrzymać rodziny. W 1966 roku, kiedy Kincaid miała 17 lat, jej matka wysłała ją do Scarsdale , bogatych przedmieść Nowego Jorku , aby pracowała jako au pair . Po tym posunięciu Kincaid odmówił wysłania pieniędzy do domu; „nie zostawiła adresu korespondencyjnego i została odcięta od rodziny aż do powrotu na Antiguę 20 lat później”.

Rodzina

W 1979 roku Kincaid poślubiła kompozytora i profesora Bennington College Allena Shawna , syna wieloletniego redaktora The New Yorker Williama Shawna i brata aktora Wallace'a Shawna . Para rozwiodła się w 2002 roku. Mają dwoje dzieci: syna Harolda, producenta muzycznego i autora tekstów Levelsoundz, absolwenta Northeastern University ; i córka Annie, która ukończyła Harvard i obecnie pracuje w marketingu. Kincaid jest prezesem oficjalnego klubu fanów Levelsoundz.

Kincaid jest zapalonym ogrodnikiem, który obszernie napisał na ten temat. W 2005 roku przeszła na judaizm .

Przegląd kariery

Pracując jako au pair , Kincaid zapisała się na zajęcia wieczorowe w lokalnym college'u. Po trzech latach zrezygnowała z pracy, aby uczęszczać do Franconia College w New Hampshire na pełne stypendium. Rzuciła ją po roku i wróciła do Nowego Jorku, gdzie zaczęła pisać dla magazynu dla nastolatek Ingénue , The Village Voice i magazynu Ms. Zmieniła nazwisko na Jamaica Kincaid w 1973 roku, kiedy po raz pierwszy opublikowano jej twórczość. Opisała tę zmianę imienia jako „sposób, w jaki [jej] może robić rzeczy bez bycia tą samą osobą, która nie może ich zrobić - tą samą osobą, która miała wszystkie te ciężary”. Kincaid wyjaśnił, że „Jamajka” to angielskie zniekształcenie tego, co Kolumb nazwał Xaymaca, części świata, z której pochodzi, a „Kincaid” wydawało się dobrze pasować do „Jamajki”. Jej krótka powieść ukazała się w The Paris Review i The New Yorker , gdzie jej powieść Lucy z 1990 roku została oryginalnie opublikowana w odcinkach.

Kincaid jest pisarką, której prace były zarówno chwalone, jak i krytykowane za tematykę, ponieważ w dużej mierze opiera się na jej własnym życiu, a jej ton jest często odbierany jako zły. Kincaid odpowiada, że ​​wielu pisarzy czerpie z osobistych doświadczeń, więc opisywanie jej pisarstwa jako autobiograficznego i gniewnego nie jest uzasadnioną krytyką. Jamaica Kincaid została nazwana 50. mówcą rozpoczynającym w Bard College w Simon's Rock w 2019 roku.

Nowojorczyk

W wyniku jej dobrze rozwijającej się kariery pisarskiej i przyjaźni z George'em WS Trowem , który napisał wiele artykułów dla kolumny The New Yorker „The Talk of the Town”, Kincaid poznała redaktora New Yorkera Williama Shawna, który był pod wrażeniem jej pisarstwa. Zatrudnił ją jako pisarkę w 1976 roku, a ostatecznie przez dziewięć lat jako felietonistę Talk of the Town . Kuratela Shawna legitymizowała Kincaid jako pisarkę i okazała się kluczowa dla jej rozwoju głosu. W sumie przez 20 lat była pisarką dla The New Yorker . Zrezygnowała z The New Yorker w 1996 roku, kiedy ówczesna redaktorka Tina Brown wybrała aktorkę Roseanne Barr do gościnnej edycji numeru jako oryginalny feministyczny głos. Chociaż nakłady wzrosły pod rządami Browna, Kincaid krytycznie odnosił się do kierunku Browna, aby uczynić magazyn mniej literackim i bardziej zorientowanym na celebrytów.

Kincaid wspomina, że ​​kiedy była pisarką dla The New Yorker , często była przesłuchiwana, zwłaszcza przez kobiety, jak udało jej się zdobyć swoje stanowisko. Kincaid uważała, że ​​te pytania zostały postawione, ponieważ była młodą czarną kobietą „znikąd… Nie mam poświadczeń. Nie mam pieniędzy. Dosłownie pochodzę z biednego miejsca. Byłam służącą. Rzuciłam studia. wiesz, że piszę dla The New Yorker , mam takie życie i to musi wydawać się irytujące dla ludzi”.

Talk Stories zostało później opublikowane w 2001 roku jako zbiór „77 krótkich utworów, które Kincaid napisał dla kolumny„ Talk of the Town ” The New Yorker w latach 1974-1983”.

Uznanie

W grudniu 2021 roku Kincaid został ogłoszony odbiorcą nagrody Hadada 2022 Paris Review , corocznej nagrody magazynu za całokształt twórczości.

Pismo

Jej powieści są luźno autobiograficzne, chociaż Kincaid ostrzega przed zbyt dosłownym interpretowaniem ich elementów autobiograficznych: „Wszystko, co mówię, jest prawdą, a wszystko, co mówię, jest nieprawdą. Nie można by przyznać się do tego przed sądem. być dobrym dowodem”. Jej prace często przedkładają „wrażenia i uczucia nad rozwój fabuły” i przedstawiają konflikt zarówno z silną postacią matki, jak i wpływami kolonialnymi i neokolonialnymi . Fragmenty jej książki non-fiction A Small Place zostały wykorzystane jako część narracji do filmu dokumentalnego Stephanie Black z 2001 roku pt. Życie i dług .

Henry'ego Louisa Gatesa Jr. , afroamerykańskiego krytyka literackiego , uczonego, pisarza i intelektualisty publicznego , jednym z wkładów Kincaida jest to, że:

Nigdy nie czuje potrzeby twierdzenia o istnieniu czarnego świata czy kobiecej wrażliwości. Zakłada je obie. Myślę, że to wyraźne odejście, które robi, i myślę, że coraz więcej czarnych amerykańskich pisarzy przyjmie swój świat w taki sposób, jak ona. Abyśmy mogli wyjść poza wielki temat rasizmu i dostać się do głębszych tematów tego, jak czarni ludzie kochają i płaczą, żyją i umierają. Na czym w końcu polega sztuka.

Motywy

Pisarstwo Kincaida porusza takie tematy, jak kolonializm i dziedzictwo kolonialne, postkolonializm i neokolonializm , płeć i seksualność, zmiana nazwy, relacje matka-córka, imperializm brytyjski i amerykański , edukacja kolonialna, pisanie, rasizm , klasa, władza, śmierć i dorastanie. W swojej najnowszej powieści See Now Then Kincaid po raz pierwszy porusza temat czasu.

Ton i styl

Wyjątkowy styl Kincaid wywołał nieporozumienia wśród krytyków i uczonych, a jak wyjaśnia Harold Bloom : „Większość opublikowanej krytyki Jamajki Kincaid podkreślała jej obawy polityczne i społeczne, nieco kosztem jej walorów literackich”. Ponieważ prace takie jak Na dnie rzeki i Autobiografia mojej matki wykorzystują praktyki kulturowe Antiguan, niektórzy krytycy twierdzą, że prace te wykorzystują realizm magiczny . „Autorka twierdzi jednak, że [jej praca] jest„ magiczna ”i„ prawdziwa ”, ale niekoniecznie [dzieła]„ realizmu magicznego ”. Inni krytycy twierdzą, że jej styl jest „modernistyczny”, ponieważ większość jej fikcji jest „specyficzna kulturowo i eksperymentalna”. Chwalono go również za wnikliwą obserwację charakteru, zwięzłości, dowcipu i jakości lirycznej. Jej opowiadanie „ Dziewczyna ” jest zasadniczo listą instrukcji, jak dziewczyna powinna żyć i postępować, ale przesłania są znacznie obszerniejsze niż dosłowna lista sugestii. Dereka Walcotta , laureata Nagrody Nobla z 1992 roku , powiedział o piśmie Kincaid: „Kiedy pisze zdanie, psychologicznie jego temperatura jest taka, że ​​zmierza ono w kierunku własnej sprzeczności. To tak, jakby zdanie odkrywało samo siebie, odkrywało, jak się czuje. I to jest zdumiewające, ponieważ jedną rzeczą jest umieć napisać dobre zdanie oznajmujące, co innego złapać temperaturę narratora, uczucia narratora. I to jest uniwersalne, a nie prowincjonalne w żaden sposób”. Zuzanna Sontag pochwalił także pisarstwo Kincaida za „emocjonalną prawdomówność”, przejmującą siłę i złożoność. Jej pisarstwo zostało opisane jako „nieustraszone”, a jej „siła i oryginalność polegają na odmowie powstrzymania języka”. Giovanna Covi opisuje swoje wyjątkowe pisarstwo: „Ogromna siła opowiadań Kincaida polega na ich zdolności do opierania się wszelkim kanonom. Poruszają się w rytmie bębna i rytmie jazzu…”. że jedna linia fabuły odzwierciedla drugą, dostarczając czytelnikowi bogatej symboliki, która zwiększa możliwości interpretacji.

Wpływy

Na pisarstwo Kincaid duży wpływ mają jej okoliczności życiowe, mimo że zniechęca czytelników do dosłownego traktowania jej fikcji. Robienie tego, według pisarza Michaela Arlena, oznacza „brak szacunku dla zdolności pisarza beletrystyki do tworzenia fikcyjnych postaci”. Kincaid pracowała jako au pair dla Arlena, który został współpracownikiem w The New Yorker i jest postacią, na której opiera się ojciec Lucy . Pomimo swojej ostrożności wobec czytelników, Kincaid powiedziała również: „Nigdy nie powiedziałbym, że nie napiszę o doświadczeniu, które miałem”.

Recepcja i krytyka

Odbiór prac Kincaida był mieszany. Jej pisarstwo kładzie nacisk na głębokie komentarze społeczne, a nawet polityczne, co Harold Bloom podaje jako powód, dla którego „literackie cechy” jej prac są mniej przedmiotem uwagi krytyków. Pisząc dla Salon.com , Peter Kurth nazwał pracę Kincaid My Brother najbardziej przereklamowaną książką 1997 roku. Recenzując jej najnowszą powieść See Now Then (2013), w The New York Times , Dwight Garner nazwał to „dwubiegunowym”, „pół seansem, pół zasadzką” i „rodzajem nierównych egzorcyzmów, które wielu pisarzy skomponowałoby, a następnie pozwoliłoby pozostać niepublikowanymi. Nie ma moralnego ciężaru, gdy toczy się dalej. Niewiele od nas wymaga i niewiele daje w zamian”. Inna New York Times opisuje ją jako „niełatwą do przełknięcia książkę”, ale dalej wyjaśnia: „Siła i oryginalność Kincaid polegają na jej odmowie powściągania języka, naleganiu na domowe prawdy, które oszczędzają jej najmniej ze wszystkich”. Kate Tuttle omawia to w artykule dla The Boston Globe : „Kincaid przyznał, że krytycy mają rację, wskazując na złożoność książki. „Jedna rzecz, jaką jest ta książka”, powiedziała, „jest trudna i chciałem, żeby taka była”. Niektórzy krytycy byli surowi, jak na przykład jedna recenzja dla Mr Potter (2002), który brzmi: „Nie byłoby to takie trudne, gdyby powtórzenia nie były połączone, tutaj i wszędzie tam, gdzie się pojawiają, z surowym odrzuceniem jakiejkolwiek idei, że może to mieć znaczenie”. była bardzo chwalona za jej pisarstwo, na przykład: „Niesamowita precyzja stylu Kincaida czyni z niego paradygmat tego, jak uniknąć wielu powieściowych pułapek”.

W lutym 2022 roku Kincaid był jednym z 38 wykładowców Harvardu, który podpisał list do Harvard Crimson w obronie profesora Johna Comaroffa , który naruszył zasady uniwersytetu dotyczące zachowania seksualnego i zawodowego. List bronił Comaroffa jako „doskonałego kolegi, doradcy i zaangażowanego obywatela uniwersytetu” i wyrażał konsternację z powodu ukarania go przez uniwersytet. Po tym, jak studenci złożyli pozew ze szczegółowymi zarzutami dotyczącymi działań Comaroffa i braku odpowiedzi uniwersytetu, Kincaid była jednym z kilku sygnatariuszy, którzy powiedzieli, że chce wycofać swój podpis.

Bibliografia

powieści

Krótka fikcja

Zbiory
Stories
Tytuł Rok Opublikowane po raz pierwszy Przedrukowany / zebrany Notatki
Ovando 1989 Spójniki 14: 75–83
  • „Linia mety” (1990), New York Times Book Review 18
  • „Biografia sukienki” (1992), Grand Street 11: 92–100
  • „Pieśń o Rolandzie” (1993), The New Yorker 69: 94–98
  • „Xuela” (1994), The New Yorker , 70: 82–92

Literatura faktu

  • „Antigua Crossings: głębokie i niebieskie przejście na Morzu Karaibskim” (1978), Rolling Stone : 48–50.
  • „Postacie w oddali” (1983)
  • Małe miejsce (1988)
  • „O widzeniu Anglii po raz pierwszy” (1991), Transition Magazine 51: 32–40
  • „Out of Kenya” (1991), The New York Times : A15, A19, z Ellen Pall
  • „Kwiaty zła: w ogrodzie” (1992), The New Yorker 68: 154–159
  • „Ogień lodem” (1993), The New Yorker 69: 64–67
  • „Po prostu czytam: w ogrodzie” (1993), The New Yorker 69: 51–55
  • „Obca gleba: w ogrodzie” (1993), The New Yorker 69: 47–52
  • „Ten inny Eden” (1993), The New Yorker 69: 69–73
  • „Przeszłość sezonu: w ogrodzie” (1994), The New Yorker 70: 57–61
  • „W Roseau” (1995), The New Yorker 71: 92–99.
  • „W historii” (1997), Kolory natury
  • Mój brat (1997)
  • Moja ulubiona roślina: pisarze i ogrodnicy o roślinach, które kochają (1998), redaktor
  • Historie rozmów (2001)
  • Mój ogród (książka) (2001)
  • Wśród kwiatów: spacer w Himalajach (2005)
  • „Stos zakłóceń” . W ogrodzie. Nowojorczyk . 96 (26): 24–26. 7 września 2020 r.

Książki dla dzieci

  • Annie, Gwen, Lilly, Pam i Tulipan (1986)

Zobacz też

Wywiady

  • Selwyn Cudjoe , „Jamajka Kincaid i projekt modernistyczny: wywiad”, Callaloo , 12 (wiosna 1989): 396–411; przedrukowany w Caribbean Women Writers: Essays from the First International Conference , wyd. Cudjoe (Wellesley, Massachusetts: Calaloux, 1990): 215–231.
  • Leslie Garis, „Oczami Indii Zachodnich”, New York Times Magazine (7 października 1990): 42.
  • Donna Perry, „An Interview with Jamaica Kincaid”, w Reading Black, Reading Feminist: A Critical Anthology , pod redakcją Henry'ego Louisa Gatesa Jr. (Nowy Jork: Meridian, 1990): 492–510.
  • Kay Bonetti, „Wywiad z Jamajką Kincaidem”, Missouri Review , 15, nr 2 (1992): 124–142.
  • Allan Vorda, „Pochodzę z miejsca, które jest bardzo nierealne: wywiad z Jamajką Kincaidem”, w: Twarzą w twarz: wywiady ze współczesnymi powieściopisarzami , wyd. Vorda (Houston: Rice University Press, 1993): 77–105.
  • Moira Ferguson, „Dużo pamięci: wywiad z Jamajką Kincaidem”, Kenyon Review , 16 (zima 1994): 163–188.

Nagrody i wyróżnienia

Źródła

Dalsza lektura

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Jamaica_Kincaid&oldid=1140810752 ”