Mike'a Branta
.jpg) | |
Mike Brant | |
|---|---|
| Podstawowe informacje | |
| Imię urodzenia | Marka Moshe Michaela |
| Urodzić się |
1 lutego 1947 Famagusta , Cypr |
| Zmarł |
25 kwietnia 1975 (w wieku 28) Paryż , Francja |
| Gatunki | Muzyka pop |
| zawód (-y) | Piosenkarz |
| instrument(y) | wokal |
| lata aktywności | 1969–1975 |
| Etykiety | EMI , NMC |
| Strona internetowa | |
Mike Brant (ur. Moshe Michael Brand , hebr . משה מיכאל ברנד , 1 lutego 1947 - 25 kwietnia 1975) był izraelskim piosenkarzem i autorem tekstów, który zyskał sławę po przeprowadzce do Francji. Jego największym hitem był „Laisse-moi t'aimer” („Pozwól mi cię kochać”). Brant popełnił samobójstwo u szczytu swojej kariery, skacząc z okna mieszkania w Paryżu. Był znany ze swojego zakresu wokalnego od barytonu do wysokiego tenora, a także z bardzo wysokiego i potężnego falsetu .
Wczesne życie
Żydowscy rodzice Mike'a Branta pochodzili z Polski . Jego matka, Bronia Rosenberg, pochodząca z Łodzi , przeżyła obóz koncentracyjny Auschwitz . Jego ojciec, Fishel Brand, z Biłgoraja , był bojownikiem ruchu oporu podczas II wojny światowej i był o 20 lat starszy od żony. Jego rodzice pobrali się po wojnie i złożyli wniosek o emigrację do Mandatory Palestine , ale początkowo władze brytyjskie odmówiły im pozwolenia. Próbowali dotrzeć drogą morską do Obowiązkowej Palestyny w ramach zakładu Aliyah statek, który został przechwycony przez Brytyjczyków i wysłany do brytyjskiego obozu internowania dla nielegalnych żydowskich imigrantów w Famaguście na Cyprze. Mike urodził się na Cyprze 1 lutego 1947 r. We wrześniu 1947 r., Osiem miesięcy przed uzyskaniem przez Izrael niepodległości, rodzina przybyła do Obowiązkowej Palestyny po tym, jak została objęta brytyjskim limitem imigracyjnym dla Żydów. Początkowo osiedlili się w kibucu Gvat , ale wkrótce przenieśli się do Hajfy , gdzie dorastał Mike. W 1950 roku urodził się jego młodszy brat Zvi. Mike Brant zaczął mówić dopiero w wieku sześciu lat. W dzieciństwie uwielbiał śpiewać i marzył o zostaniu sławnym muzykiem. Niektóre z jego wczesnych kontaktów muzycznych miały miejsce podczas uczęszczania do synagogi, gdzie miał kontakt z muzyką poprzez modlitwy i hymny religijne. Powiedział rodzinie i przyjaciołom, że kiedy dorośnie, będzie „gwiazdą… albo włóczęgą!” Dołączył do szkolnego chóru w wieku 11 lat, stając się jedynym chłopcem, który to zrobił. Nie integrował się dobrze w szkole iw wieku 13 lat przeniósł się do kibucu Gesher jako internat, gdzie przez dwa lata studiował i pracował w rolnictwie, po czym wrócił do rodzinnego domu w Hajfie, twierdząc, że życie w kibucu mu nie odpowiada. Później pracował w różnych pracach dorywczych, w tym jako strażnik w Clandestine Immigration and Naval Museum . Brał także lekcje dramatu w Teatrze w Hajfie.
Kariera muzyczna
Kiedy miał 17 lat, Moshe Brand dołączył do zespołu swojego brata „The Chocolates” jako główny wokalista. Zespół występował na imprezach iw kawiarniach w Hajfie i Tel Awiwie , a następnie przeniósł się do nocnych klubów w hotelach. W wieku 18 lat nie został powołany do Sił Obronnych Izraela na zwykły trzyletni okres służby wojskowej, jakiego oczekuje się od większości izraelskich Żydów po uzyskaniu zwolnienia lekarskiego z powodu poddania się operacji wrzodu żołądka w wieku 15 lat. On miał nadzieję służyć jako śpiewak w zespole wojskowym . Kontynuował karierę muzyczną, śpiewał po angielsku i francusku, mimo że znał tylko hebrajski. W 1965 roku zmienił nazwisko z Moshe na Mike, ponieważ brzmiało ono bardziej międzynarodowo. W wieku 19 lat został odkryty przez izraelskiego impresario Yonatana Karmona i opuścił The Chocolates, aby dołączyć do trupy tanecznej Karmona. Koncertował na arenie międzynarodowej z trupą Karmona, uczestnicząc w pokazach w Stanach Zjednoczonych, RPA i Australii, występując jako Michael Sela. Jego repertuar obejmował pieśni izraelskie i francuskie, a także niektóre piosenki amerykańskie, zwłaszcza autorstwa Franka Sinatry . Dał także występy naśladujące Charliego Chaplina i Laurel i Hardy . Po dwóch latach opuścił trupę Karmona i wrócił do Izraela. Występował jako artysta solowy w Tel Aviv Hilton i koncertował za granicą.
W maju 1969 roku Brant wystąpił w klubie Baccara w hotelu Hilton w Teheranie w Iranie. Młoda francuska piosenkarka, Sylvie Vartan , również występująca na afiszu, była pod wrażeniem i namawiała go do przyjazdu do Paryża. Brant przybył 9 lipca 1969 roku. Znalezienie Vartana zajęło dziesięć dni, ale w końcu przedstawiła go producentowi Jeanowi Renardowi , który zmienił Johnny'ego Hallydaya w gwiazdę. Pod kierunkiem Renarda zmienił nazwisko z Brand na Brant i nagrał swój największy hit „Laisse-moi t'aimer” („Let Me Love You”). Piosenka odniosła sukces na festiwalu muzycznym Midem w styczniu 1970 roku. „Laisse-moi t'aimer” sprzedała się w 50 000 egzemplarzy w dwa tygodnie.
Powodzenie
Brant reprezentował Francję w konkursie radiowym transmitowanym w całej Europie iw Izraelu. Jego piosenka, sponsorowana przez Radio Luxembourg , było „Mais dans la lumière” („Ale w świetle”). On wygrał. Kontynuował wydawanie hitów: „Qui saura” („Kto wie”), „L'amour c'est ça, l'amour c'est toi” (napisany przez Paula Kordę / Roberta Talara), „C'est ma prière ” („To moja modlitwa”), „Un grand bonheur” („Wielka radość”) i „Parce que je t'aime plus que moi” („Ponieważ kocham cię bardziej niż siebie”). Jego pierwszy album „Disque d'Or” („Złota płyta”) sprzedał się w milionach egzemplarzy. Brant wziął piosenkę napisaną i skomponowaną przez jego przyjaciela Mike'a Tchabana / Taszbana „Dlaczego cię kocham? Dlaczego cię potrzebuję?” ale francuskie stacje radiowe nie nadałyby go, ponieważ był w języku angielskim. W kwietniu 1971 roku Brant po raz pierwszy i jedyny (wcześniej nagrany) wystąpił w brytyjskiej telewizji, występując gościnnie w odcinku Seria BBC-2 Nany Mouskouri .
W lutym 1971 roku Brant został poważnie ranny w wypadku drogowym, doznając poważnych złamań czaszki i przechodząc długi okres rekonwalescencji. Wypadek zwrócił uwagę mediów. W tym samym roku koncertował w Izraelu i wykonał nową piosenkę Erev Tov (Dobry wieczór), napisaną wspólnie z Nachumem Heimanem i współpracą z melodyjnym tematem pewnej kompozycji muzycznej Moshe / Michaela Tchabana. Podczas trasy koncertowej po Izraelu towarzyszyła mu izraelska piosenkarka Yaffa Yarkoni . Podczas wojny Jom Kippur w 1973 roku występował dla izraelskich żołnierzy pierwszej linii.
Próby samobójcze i śmierć
Do 1973 roku dawał 250 koncertów rocznie, w niektórych uczestniczyło od 6 do 10 tysięcy osób. Trwało to przez dwa lata. Cierpiał na depresję i samotność oraz syndrom drugiego pokolenia (rodzinna historia Holokaustu) i zmieniał się, czasami ciesząc się życiem, a innym razem pogrążając się w depresji. 22 listopada 1974 roku próbował popełnić samobójstwo, wyskakując przez okno pokoju hotelowego swojego menadżera w Genewie . Doznał złamań, ale przeżył. Zmniejszył liczbę występów i skoncentrował się na kolejnym albumie, Dis-lui („Tell Her”, francuska wersja „ Feelings W styczniu 1975 roku wydał dwa single, „Qui pourra lui dire” i „Elle a gardé ses yeux d'enfant” (napisane przez Richarda Seffa i Michela Jourdana).
25 kwietnia 1975 roku, w dniu wydania jego nowego albumu, Brant skoczył na śmierć z mieszkania przy rue Erlanger w Paryżu. Miał 28 lat.
Mike Brant został pochowany w Hajfie.
W kulturze popularnej
Mike Brant został zsamplowany przez rapera Havoca z grupy Mobb Deep do jego utworu „Live It Up”. Samplował go również RZA z klanu Wu-Tang . Raper Eminem zsamplował piosenkę Branta „Mais dans la lumière” („But in the Light”) w swoim utworze „ Crack a Bottle ” wydanym przez niego, Dr. Dre i 50 Cent .
Komik Dany Boon ośmieszył Mike'a Branta w swoim programie Waïka , śpiewając swoją piosenkę „Laisse moi t'aimer” zawieszoną na linie.
Reportaże i filmy dokumentalne
- W kwietniu 1998 roku ukazał się film dokumentalny Laisse-moi t'aimer: Dmaot Shel Malachim ( Łzy aniołów ). Była to koprodukcja francusko-izraelska
- Kolejny dokument, Mike Brant: Laisse-moi t'aimer, przygotował Erez Laufer w 2003 roku
- Dziennikarz Jean Pierre Ray wykonał krytyczny reportaż o romansie zatytułowany „La nuit des deux couteaux”. Został wyemitowany we francuskiej telewizji TF1 4 maja 2004 r., Trzydzieści lat po śmierci Branta, na podstawie rzekomych ustaleń oddziału kryminalnego SRPJ ( service régional de la police judiciare ) z Marsylii. To skłoniło Jeana-Michela Jacquemina i Fabiena Barona, o których krytycznie wspominano w reportażu, do wszczęcia procesu o zniesławienie przeciwko Rayowi i TF1 w Chambre de la Presse w „Tribunal de grande instance de Paris”. „wygranie sprawy wyrokiem sądu z dnia 16 listopada 2005 r.
- W 2006 roku dziennikarz Charles Villeneuve przygotował kolejny reportaż o tej sprawie w programie Le droit de savoir: Faits divers rzucający więcej światła na sprawę na podstawie wywiadów z jego krewnymi w Izraelu, z których wielu było mu bliskimi lub jego świtą we Francji.
- W 2008 roku ukazał się kolejny dokument o nim Un jour, un destin: Mike Brant, l'icône brisée . Został przedstawiony przez Laurenta Delahousse i wyemitowany we France 2.
Książki i biografie o Mike'u Brancie
(w porządku chronologicznym)
- Książki o Mike'u Brancie
- Hubert i Georges Baumman, La Vraie Vie de Mike Brant , przedmowa Claude'a François , wydanie Star System, Paryż, 1975 (Baummanowie byli częścią zespołu Mike'a Branta) ;
- Fabienne Roche, Mike Brant: Le Prix de la gloire , wyd. Verso, 1989;
- Michel Jourdan, Mike Brant. Il n'a pas eu le temps... , TF1 Musique, Paryż, 1995;
- Yona Brant, Mike Brant , wyd. Vade Retro, Paryż, 1997 (z płytą CD);
- Fabien Lecœuvre i Gilles Lhote, Mike Brant inédit , przedmowa Zvi Brant, wyd. Michel Lafon, Paryż, 2000;
- Jacques Pessis, Mike Brant , kolekcja „Les lumières du music-hall”, wyd. Vade Retro, Paryż, 2002;
- Olivier Lebleu, Mike Brant: La Voix du Sacred , Publibook, Paryż, 2002;
- Fabien Lecœuvre, Mike Brant: L'Idole foudroyée , La Lagune, Paryż, 2005;
- Armelle Leroy, Mike Brant: Biografia , przedmowa Yona Brant, Flammarion, Paryż, 2005;
- Zvi Brant, Yona Brant i Fabien Lecoeuvre, Mike Brant dans la lumière , Le Marque-pages, Paryż, 2009;
- Alain-Guy Aknin, Mike Brant: Le Chant du désespoir , Alphée, Monako, 2010.
- Książki częściowo o Mike'u Brancie
- Jacques Mazeau, Les Destins brisés de la chanson , France-Loisirs, Paryż, 1997;
- Fabien Lecœuvre et Gilles Lhote, Génération 70: 70 idoles des années 70 , Michel Lafon, Paryż, 2001;
- Jean Renard, Que je t'aime... la vie , Le Marque-pages, Paryż, 2003.
Amaury Vassili chante Mike Brant (album)
27 października 2014 roku francuski piosenkarz Amaury Vassili wydał hołd dla Mike'a Branta zatytułowany Amaury Vassili chante Mike Brant (co oznacza Amaury Vassili śpiewa Mike Brant). Album miał zbiec się z 40. rocznicą śmierci Mike'a Branta w 1975 roku.
Album w Warner Music wszedł na 8. miejsce na francuskiej liście albumów SNEP w pierwszym tygodniu od wydania. Znalazł się również pod numerem 17 na belgijsko-francuskiej (walońskiej) liście albumów Ultratop . Album był w dwóch formatach: zwykły album i edycja kolekcjonerska, która zawierała szereg instrumentalnych aranżacji piosenek Mike'a Branta. Album zawiera „Où que tu sois”, który został skomponowany przez Branta, ale nigdy nie został przez niego wydany.
Grać
teatrze Beit Lessin w Tel Awiwie otwarto sztukę teatralną „Mike”, opartą na życiu Mike'a Branta .
Dyskografia
Albumy
| Tytuł | Szczegóły albumu | Szczytowe pozycje na wykresie |
|---|---|---|
|
FRA |
||
| Mike'a Branta |
|
— |
| Toutes les couleurs |
|
1 |
| „—” oznacza wydania, które nie znalazły się na listach przebojów lub nie zostały wydane na tym terytorium. | ||
Kompilacja albumów
| Tytuł | Szczegóły albumu | Szczytowe pozycje na wykresie | ||
|---|---|---|---|---|
|
BE (WA) |
FRA |
KOLEJKA |
||
| L'album d'or |
|
— | 3 | — |
| Wielki sukces Mike'a Branta |
|
— | — | 11 |
| L'album d'or obj. 2 |
|
— | — | — |
| Album na pamiątkę |
|
— | 2 | — |
| Dis-lui |
|
— | 3 | — |
| En plein cœur de ta jeunesse |
|
— | — | — |
| Sukces... |
|
— | — | — |
| 15 rocznica |
|
— | 3 | — |
| 20. rocznica |
|
2 | 1 | — |
| Laisse-moi t'aimer – Le meilleur de Mike Brant |
|
1 | — | 22 |
| Niezbędnik |
|
— | 76 | — |
| Qui saura |
|
20 | — | — |
| Na zawsze |
|
25 | — | — |
| Najlepsze |
|
39 | — | — |
| Éternel |
|
— | 88 | — |
| Kantor Laisse-moi! |
|
36 | 111 | — |
| Nieuniknione |
|
194 | 31 | — |
| Un grand bonheur – Best Of |
|
149 | 85 | — |
| Antologia |
|
119 | 178 | — |
| „—” oznacza wydania, które nie znalazły się na listach przebojów lub nie zostały wydane na tym terytorium. | ||||
Syngiel
| Nazwa | Rok | Szczytowe pozycje na wykresie | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
ISR |
BE (WA) |
FRA |
GER |
KOLEJKA |
SWI |
||
| „Laisse moi t'aimer” | 1970 | 1 | 14 | 1 | — | 1 | — |
| „Cuore di bambina” (wydanie tylko we Włoszech) | — | — | — | — | — | — | |
| „Un grand bonheur” | — | 43 | 67 | — | — | — | |
| „Mais dans la lumiere” | 1 | 2 | 8 | 34 | — | — | |
| „Nous irons à Sligo” | 1971 | — | 42 | 44 | — | — | — |
| „Corps perdu” | 1 | 32 | — | — | — | — | |
| „La fille à goaler” | 4 | — | 35 | — | 19 | — | |
| „Qui Saura” | 1972 | — | 13 | 1 | — | 4 | — |
| „C'est ma prière” | 2 | 1 | 1 | — | 23 | 2 | |
| „Rien qu'une larme” | 1973 | 3 | 1 | 1 | — | 1 | — |
| „Das ist mein Lied” (wydanie tylko w Niemczech) | — | — | — | — | — | — | |
| „Tout donné tout repris” | 2 | 1 | 1 | — | 1 | — | |
| „Viens ce soir” | 1974 | 5 | 8 | 3 | — | 16 | — |
| „C'est comme ça que je t'aime” | — | 13 | 9 | — | — | — | |
| „On se retrouve par hasard” | — | 16 | 7 | — | — | — | |
| „Qui pourra te dire” | — | 14 | 1 | — | 20 | — | |
| „Dis-lui” | 1975 | 1 | 1 | 1 | — | 24 | — |
| „Donne un peu de toi” | 1976 | 1 | 21 | 6 | — | 24 | — |
| „ Moja droga ” | — | — | — | — | — | — | |
| „—” oznacza wydania, które nie znalazły się na listach przebojów lub nie zostały wydane na tym terytorium. | |||||||
Linki zewnętrzne
| Ogólny | |
|---|---|
| Biblioteki Narodowe | |
| Inny | |
