Nina Berberowa

Nina Berberova
Nina Berberova i jej mąż, pisarz Władysław Chodasiewicz w Sorrento w 1925 r.
Urodzić się	( 1901-07-26 ) 26 lipca 1901 Petersburg , Imperium Rosyjskie
Zmarł	26 września 1993 ( w wieku 92) Filadelfia, Pensylwania , Stany Zjednoczone ( 26.09.1993 )
Zawód	pisarz

Nina Nikolayevna Berberova ( ros . Нина Никола́евна Берберова ) ( Sankt Petersburg , 26 lipca 1901 - Filadelfia , 26 września 1993) była rosyjską pisarką, która w swoich opowiadaniach i powieściach opisała życie antykomunistycznych rosyjskich uchodźców w Paryżu . Odwiedziła poradziecką Rosję. Jej rewizja z 1965 r. Przekładu Constance Garnett Anny Kareniny Lwa Tołstoja z Leonardem J. Kentem jest uważana przez naukowca Zoję Pavlovskis-Petit za najlepsze jak dotąd tłumaczenie.

Życie

Urodzona w 1901 roku w rodzinie Ormianina i Rosjanki, Nina Berberova wychowała się w Sankt Petersburgu . Wyemigrowała z Rosji Sowieckiej do Republiki Weimarskiej w 1922 wraz z poetą Władysławem Chodasiewiczem (zm. w 1939). Małżonkowie mieszkali w Berlinie do 1924 roku, potem osiedlili się w Paryżu . Tam Berberova stała się stałym współpracownikiem publikacji White Emigré Posledniye Novosti („The Latest News”), w którym publikowała opowiadania, wiersze, recenzje filmowe i kroniki literatury radzieckiej . Pisała także dla wielu innych rosyjskich publikacji emigracyjnych z siedzibą w Paryżu, Berlinie i Pradze . W tym okresie powstały opowiadania zebrane w Oblegchenie Uchasti („Łagodzenie losu”) i Biiankurskie Prazdniki („Billancourt Fiestas”). Napisała także pierwszą książkową biografię kompozytora Piotra Iljicza Czajkowskiego w 1936 roku, która była wówczas głęboko kontrowersyjna ze względu na otwartość na temat kompozytora homoseksualizm . W Paryżu należała do kręgu biednych, ale wybitnych literackich rosyjskich uchodźców, do którego należeli Władimir Nabokow , Borys Pasternak , Marina Cwietajewa i Władimir Majakowski . Od momentu powstania w 1940 roku stała się stałą współpracowniczką tygodnika „ Russkaja Myśl” („Myśl Rosyjska”).

Po 25 latach pobytu w Paryżu Berberova wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych w 1950 roku i przyjęła obywatelstwo amerykańskie w 1959 roku. W 1954 roku wyszła za mąż za George'a Kochevitsky'ego, rosyjskiego pianistę i pedagoga. Karierę akademicką rozpoczęła w 1958 roku, kiedy została zatrudniona jako nauczyciel języka rosyjskiego w Yale . Kontynuowała pisanie podczas nauczania i opublikowała kilka povesti (długich opowiadań), krytykę literacką i trochę poezji. W 1963 roku opuściła Yale i przeniosła się do Princeton , gdzie uczyła aż do przejścia na emeryturę w 1971 roku. Princeton, New Jersey , do Filadelfii w 1991 roku.

Autobiografia Berberovej, która szczegółowo opisuje jej wczesne życie i lata we Francji, została napisana po rosyjsku, ale opublikowana najpierw w języku angielskim jako The Italics are Mine (Harcourt, Brace & World, 1969). Rosyjskie wydanie Kursiv Moi ukazało się dopiero w 1983 roku.

tłumaczenia angielskie

• Anna Karenina , z Leonardem J. Kentem Random House 1965, ponownie opublikowane przez Modern Library 2000
• Kursywa jest moja , Vintage, 1993.
• Aleksandr Blok: życie , George Braziller, 1996.
• Przylądek burz , Nowe kierunki 1999.
• Panie z Petersburga , Nowe kierunki, 2000.
• Podarty płaszcz i inne historie , Knoff 1991, przedruk New Directions 2001.
• Księga szczęścia , Nowe kierunki, 2002.
• Akompaniator , New Directions, 2003.
• Moura: Niebezpieczne życie baronowej Budberg , NYRB Classics, 2005.
• Opowieści Billancourta , Nowe kierunki, 2009.

Bibliografia

• (lata 20. XX wieku) Бийанкурские Праздники , Biiankurskie Prazdniki („Billancourt Holidays”, opowiadania publikowane w latach 20. w paryskim dzienniku rosyjskojęzycznym Последние новости , Poslednie novosti ). Tłumaczenie angielskie: Billancourt Tales , Nowy Jork: New Directions, 2001.
• ( 1930 ) Последние и первый , Poslednie i pervyi („Ostatni i pierwszy”)
• ( 1932 ) Повелителъница , Povelitel'nitsa („Pani”)
• ( 1936 ) Чайковский: история одинокой жизни , Chaikovskii: istoriia odinokoi zhizni („Czajkowski: historia samotnego życia”)
• ( 1938 ) Без заката , Bez zakata („Bez zachodu słońca”)
• (1930) Облегчение участи , Oblegchenie uchasti („The Relief of Fate”, opowiadania opublikowane w latach 30. XX wieku w Современные записки Sovremennye zapiski i zebrane w 1947 r.)
• ( 1947 ) Alexandre Blok et son temps („Aleksander Blok i jego czasy”)
• ( 1969 ) The Italics are Mine (angielska wersja Курсів Мої , Kursiv Moi )
• ( 1982 ) Железная Женщина , Zheleznaia Zhenshchina („Kobieta z żelaza”)
• ( 1986 ) Люди и ложи , Lyudi i lozhi

Źródła

• Barker, Murl G. 1994. In Memoriam: Nina Nikolaevna Berberova 1901–1993. Dziennik słowiański i wschodnioeuropejski 38 (3): 553-556.
• Kasack, Wolfgang . 1988. Słownik literatury rosyjskiej od 1917 roku . Nowy Jork: Columbia University Press.
• Buck, Joan Juliet 1993. „Dopisek: Nina Berberova”. The New Yorker, 25 października 1993.

Linki zewnętrzne

• Kolekcja Borisa I. Nicolaevsky'ego na Uniwersytecie Stanforda , znaczna część wczesnego archiwum literackiego Berberovej (1922–1950)
• Nina Berberova Papers , później archiwum literackie (po 1950)
• Kolekcja Niny Berberovej Biblioteka rzadkich książek i rękopisów Beinecke, Uniwersytet Yale.
• Prace Niny Berberovej z LibriVox (audiobooki z domeny publicznej) (po rosyjsku)