Oridathu
Oridathu | |
---|---|
W reżyserii | G. Aravindana |
Scenariusz | G. Aravindana |
W roli głównej |
Nedumudi Venu Sreenivasan Thilakan Vineeth Krishnankutty Nair Chandran Nair Soorya |
Kinematografia | Shaji N. Karun |
Edytowany przez | KR Bose |
Muzyka stworzona przez |
Hariprasad Chaurasia Rajeev Taranath Latif Ahmed |
Firma produkcyjna |
Twórcy filmów Suryakanti |
Data wydania |
|
Czas działania |
112 minut |
Kraj | Indie |
Język | malajalam |
Oridathu (1987) to indyjski dramat satyryczny malajalam , napisany i wyreżyserowany przez G. Aravindana . Nedumudi Venu , Sreenivasan , Thilakan , Vineeth , Krishnankutty Nair, Chandran Nair i Soorya tworzą obsadę. Historia opowiada o problemach, z jakimi borykają się mieszkańcy wioski, w której nie ma prądu, gdy w końcu dociera tam prąd. Film dochodzi do wniosku, że życie bez elektryczności jest lepsze. Tematem filmu jest niedefiniowalność ludzkiego umysłu. Choć film porusza poważny problem, potraktowanie go jest bardzo uproszczone. Humor i intensywność charakteryzują film, którego akcja toczy się w połowie lat pięćdziesiątych. Film różni się od wielu wcześniejszych dzieł Aravindana tym, że dotyczy szerokiej gamy postaci i brakuje mu jasnej liniowej historii. Stał się wielkim sukcesem krytyków i zdobył nagrody dla najlepszego reżysera dla Aravindana na państwowych i krajowych nagrodach filmowych.
Działka
Czas jest w połowie lat pięćdziesiątych, kiedy stany indyjskie były reorganizowane. To miejsce to odległa wioska w Kerali. Wyczuwalny jest szum podniecenia, gdy wioska Panchayath , na czele której stoi bramiński właściciel ( MS Thripunithura ), jest zdeterminowana, aby przynieść korzyści płynące z elektryczności temu zacofanemu miejscu.
W miarę rozwoju historii poznajemy szereg postaci z wioski… komunistycznego krawca ( Krishnankutty Nair ), który wygłasza płomienne przemówienia, przeplatane cytatami; kierownik właściciela Raman ( Thilakan ); Kuttan, pracownik dorywczy, który łączy swoją gwiazdę z wpływowymi nowicjuszami; mądry nauczyciel, dorastający chłopiec i dziewczyna; przechwalający się nadzorca... Rodziny i grupy są zręcznie naszkicowane bystrym okiem rysownika. Każda grupa ma swoją własną historię do opowiedzenia, w niezależnych epizodach, które są ze sobą powiązane. Vela _ lub święto miejscowej świątyni jest symbolem harmonii, jaka panowała we wsi w czasach przed elektrycznością.
Po tym, jak główny inżynier z Wydziału Elektrycznego przeprowadził inspekcję miejsca z coraz większą powagą, następuje gwałtowny ruch. Nadzorca, pochlebnie nazywany inżynierem przez wieśniaków, którzy nie znają tego rozróżnienia, ma oko na dziewczęta. Kuttan, człowiek do wszystkich zadań, zostaje wiernym sługą nadzorcy. Nakłania dziewczynę, którą ma nadzieję poślubić, do pracy w elektryce. Lekarz podążający śladem elektryczności zakłada w wiosce przychodnię. Kuttan decyduje, że jest bardziej prestiżowym panem, któremu można służyć.
Wieś wkrótce przestaje odnosić się do nadzorcy z podziwem. Wykazuje zamiłowanie do sztuki i teatru, tworzy grupę amatorską i gorliwie rozpoczyna próby do romantycznej sztuki o rozdzielonych kochankach. W rolę bohaterki wciela się młody Jose. Jose jest bystrym, ambitnym chłopcem, który planuje opuścić wioskę, aby pracować poza Keralą, kiedy nadchodzący festiwal dobiegnie końca.
Odczarowanie elektrycznością następuje stopniowo. Położenie słupa elektrycznego powoduje, że starzy znajomi i sąsiedzi kłócą się. Istnieją straszne znaki śmierci. Najpierw wrony są porażane prądem na drucie, a potem krowa spada w skupisku. Śmierć przychodzi również do dziewczyny Kuttana, która jest w ciąży. Kuttana nie stać na jej utrzymanie, a aborcja wydaje się jedynym wyjściem. Następnego ranka jej zwłoki zostają znalezione w stawie świątynnym. Lekarz, który sfinalizował negocjacje małżeńskie z córką kierownika, zostaje zdemaskowany - jako szarlatan i niedoszły bigamista. Prosta ufność Kuttana zostaje zdradzona przez nadzorcę, który uwodzi jego siostrę.
Zanim nadejdzie większe nieszczęście, następuje symboliczne zakopanie pięknej świątynnej latarni, której knot był ceremonialnie zapalany każdego wieczoru. Jego delikatny blask został teraz zastąpiony ostrym blaskiem elektrycznym. Historia zmierza nieubłaganie do punktu kulminacyjnego. Każdego roku na festiwalu świątynnym Kuttan tradycyjnie przywdziewa szaty Kali , bogini zemsty. Postanawia dokonać zemsty na nadzorcy, którego uważa za sprawcę wszystkich nieszczęść w wiosce. Ale w starciu to młody Jose zostaje porażony prądem. Krzyk niewinnej ofiary tonie w pirotechnicznym blasku festiwalowych fajerwerków, które rozbłyskują w zwarciu — przypowieść o nuklearny holokaust . Kadr zatrzymuje się na skaczącym na spadochronie manekinie zmierzającym w stronę ziemi z rozpostartymi ramionami, jak przy ukrzyżowaniu.
Rzucać
- Nedumudi Venu jako Sundaresan, nadzorca elektryczny
- Sreenivasan jako Kuttan
- Thilakan jako Raman, kierownik
- Vineeth jako Jose
- MS Thripunithura
- Sithara jako Rema
- Niewinny (aktor) jako lekarz
- Kukku Parameśwaran
- Krishnankutty Nair jako towarzysz
- Chandran Nair jako nauczyciel w szkole
- Kunjandi
- Valsala Menon
- Zeenath
- Soorya jako dziewczyna Kuttana
Komentarz krytyczny
Film opowiada o nadejściu modernizacji w typowej wiejskiej scenerii wczesnej Kerali w postaci elektryczności. Cały film skupia się więc na kulturowym szoku i pozytywnych, jak i negatywnych zmianach, jakie ze sobą niesie.
W filmie często widzimy statyw oświetleniowy, który jest powracającym motywem sugerującym zanikanie wielkiego dziedzictwa. Film przedstawia wszelkiego rodzaju zubożenie, które panowało w Kerali w jej wczesnych latach. Przemówienie inżyniera wykonawczego w języku angielskim do niewykształconej grupy wieśniaków pokazuje, jak chełpliwi byli wcześnie wykształceni mężczyźni. Wielu młodych reprezentuje bezrobocie. To podporządkowanie ludzi z niskiej klasy wobec ludzi z wysokiej klasy jest pokazane w większym stopniu w całym filmie, nawet jak u człowieka jako przełożonego. W wiosce, w której wszystko szło gładko, pojawienie się elektryczności powoduje niezgodę.
W ten sposób zaczyna się kontrast między interesami publicznymi i prywatnymi. Innymi ważnymi tematami poruszanymi w filmie są przesądy i pilna potrzeba dalszych postępów w życiu ludzi. Przez cały film pojawia się nieznany świadek, który nie jest w stanie skojarzyć się ze zmianami zachodzącymi w wiosce. Postępy rosną z dnia na dzień po pojawieniu się elektryczności, co obejmuje przybycie lekarza do wioski. Przychodzi i ludzie bez powodu zaczynają się do niego konsultować. (75-letnia kobieta skarży się na zły stan zdrowia, naprawdę sarkastyczny przypadek tego, co się dzieje, gdy po raz pierwszy następuje postęp w obcej kulturze). Nastrój filmu zmienia się, gdy ludzie próbują kojarzyć wszystko z elektrycznością jako spowodowane przez nią problemy. Ptaki i zwierzęta umierają, co pogarsza nastawienie ludzi do znajdowania usterek w elektryczności. Jednak to, co widzimy później, to ludzie, którzy wspierali i nie wspierali elektryczności, korzystają z tego samego. Młode pokolenie dziewczyny Jose nie przejmuje się edukacją, gubi się w świecie fantazji tygodników. Bardzo interesujące jest to, że wszystkie dobre i złe rzeczy, które dzieją się po pojawieniu się elektryczności, mają z tym jakiś związek, na przykład decyzja Jose o podjęciu studiów wyższych i niefortunna śmierć niektórych wieśniaków są tego przykładami. Osoba, która z wielkim trudem próbuje przeczytać gazetę, sugeruje, że edukacja dopiero ją odwiedza.
Wszelkie zdarzenia po doprowadzeniu prądu są z nim błędnie kojarzone, choć nie jest to bezpośredni skutek tych zdarzeń. Twórca filmu przywiązuje najwyższą wagę do każdej postaci w filmie. Każdy z nich można uznać za typ charakterystyczny dla tamtej epoki. Reżyser może zechce opowiedzieć, jak pomimo początkowych problemów, jakie sprawiała elektryczność, jest ona dziś szeroko stosowana, dając człowiekowi niezmierzone fortuny, a jej użytkowanie z dnia na dzień i potrzeby rosną w tym samym stopniu, w jakim rosną korzyści z niej płynące.
Motywy
Tematem filmu jest niedefiniowalność ludzkiego umysłu. Wątek wprowadzany jest przez przedstawienie historii elektryfikacji wsi i zmian, jakie ona wprowadza we wsi. W przeciwieństwie do poprzednich filmów Aravindana, Oridathu cechuje humor i intensywność . Zapytany o to odchylenie, Aravindan stwierdził: „We wszystkich postaciach jest element karykatury. Świadomie wprowadzono trochę przesady i dużo humoru, aby efektowna była ostatnia sekwencja, czyli eksplozja. W rzeczywistości cały film porusza się ku kulminacji — starciu w dniu święta i wybuchowi ognia”.
Film jest złożony, ponieważ ma wiele postaci i wiele incydentów, a zatem nie ma jednego motywu. Dlatego Aravindan musiał wykorzystać w filmie kilka ujęć. Zwykły rodzaj muzyki jest również nieobecny. Zamiast tego dźwięki incydentów są wykorzystywane do maksimum. W filmie różne postacie mówią różnymi dialektami malajalam, na przykład mieszkańcy wioski mówią czystym malajalam Valluvanadan z południowego Malabaru, nadzorca używa malajalam Trivandrum, fałszywy lekarz używa malajalam Travancore itp.
Rozwój
Oridathu można postrzegać jako kontynuację wcześniejszego filmu Aravindana Thampu ( Namiot cyrkowy , 1978) i jego serialu animowanego Cheriya Manushyarum Valiya Lokavum ( Mały człowiek i wielki świat ). Thampu , nakręcony w czerni i bieli w trybie bezpośredniego dokumentu, zajmował się wędrownym ulicznym cyrkiem w Kerali. Cheriya Manushyarum Valiya Lokavum , opublikowane w Mathrubhumi przez kilka lat zajmował się przygodami głównych bohaterów Ramu i Guruji, przeplatając je z satyrami politycznymi i społecznymi. Motyw Oridathu zażądał karykaturalnego traktowania, więc Aravindan tak to zrobił. Film jest często opisywany jako „Niejednoznaczny humor w obliczu modernizacji”. Aravindan mówi, że film nie jest przeciwny modernizacji. Reżyser w jednym z wywiadów powiedział: "Mój film nie jest przeciwny modernizacji. Starałem się przyjrzeć zmianom zachodzącym w życiu ludzi i wsi. Wciąż boję się, że pewnego dnia technologia przejmie kontrolę. Urodziłem się w małej wiosce i do 10 roku życia nie widziałem elektryczności. Do dziś z nostalgią wspominam tamte czasy, kiedy ludzie szli nocą z płonącymi pochodniami. Jak przyszedł elektryczność, to gasli”.
Tytuł
Różne alternatywne angielskie tytuły filmu to Dawno, dawno temu , ... I była wioska , Była wioska , W miejscu , Gdzieś w miejscu i Wioska gdzieś .
Główne nagrody
- Narodowa Nagroda Filmowa za najlepszą reżyserię
- Kerala State Film Award dla najlepszego filmu
- Kerala State Film Award dla najlepszego reżysera
1.
- przypisy
- ^ Dziennik filmowy East-West 1987 , s.?
- Bibliografia _
- ^ Sashi Kumar 2010 , s.?
- ^ a b c d e SB Jayaram 1992 , s.?
- ^ a b Dyrekcja Festiwali Filmowych 1986 , s.?
- ^ Vidyarthy Chatterjee (22 listopada 2008). „Cisza ramek: ponowne odwiedziny Thampu” . Czasy ekonomiczne . Źródło 23 maja 2011 r .
-
^
Gokul T. „G. Aravindan's Cheriya Manushyarum, Valiya Lokavum: ponowne zdefiniowanie komiksu w pasku” . Academia.edu . Źródło 23 maja 2011 r .
{{ cite journal }}
: Cite journal wymaga|journal=
( pomoc ) - ^ Thoraval 2000 , s. 407
- ^ Paweł, Anjoe (20 sierpnia 2016). „EduTexts Bin: zapałki do masztów elektrycznych - Analiza filmu Aravindana Oridathu (1987)” .
- Bibliografia
- Jayaram, SB (1992). Aravindan i jego filmy . Chalachitra. s. 1–36.
-
Sashi Kumar. Rani Burra (red.). „Kino indyjskie 1986”. Dyrekcja Festiwali Filmowych .
{{ cite journal }}
: Cite journal wymaga|journal=
( pomoc ) -
Sashi Kumar (2–15 stycznia 2010). „Sztuka Aravindana” . Linia frontu . Zarchiwizowane od oryginału w dniu 20 października 2010 r.
{{ cite magazine }}
: CS1 maint: unfit URL ( link ) -
„Dziennik filmowy Wschód-Zachód” . Instytut Kultury i Komunikacji (Centrum Wschód-Zachód). 1987: 74.
{{ cytuj dziennik }}
: Cytuj dziennik wymaga|journal=
( pomoc ) - Thoraval, Yves (2000). Kina Indii . Macmillan Indie. P. 107. ISBN 0-333-93410-5 .