Sekretarz

Andrew Taylor Still ze swoim sekretarzem, który siedzi przy maszynie do pisania

Amanuensis ( / na ə ˌ m æ nj u ɛ n s ɪ s / ) to osoba zatrudniona do pisania lub pisania tego, co dyktuje inny lub do kopiowania tego, co zostało napisane przez innego, a także odnosi się do osoby, która podpisuje dokument w imieniu innej osoby pod jej zwierzchnictwem. W jednym przykładzie Eric Fenby pomagał niewidomemu kompozytorowi Frederickowi Deliusowi w spisywaniu notatek podyktowanych przez Deliusa.

Pochodzenie i zastosowania sekretarskie

Meksykański ewangelista lub autor listów

Słowo pochodzi ze starożytnego Rzymu i oznaczało niewolnika w osobistej służbie swojego pana „w zasięgu ręki”, wykonującego dowolne polecenie; później zostało to konkretnie zastosowane do ściśle zaufanego sługi (często wyzwoleńca ) działającego jako osobisty sekretarz (amanuensis jest tym, co robi, a nie tym, kim jest).

W Biblii apostoł Paweł jest przedstawiony jako autor Listu do Rzymian . Jednak na końcu księgi Tertius z Ikonium opisuje siebie jako skrybę, który napisał list.

Podobna ewolucja semantyczna miała miejsce na francuskim dworze królewskim, gdzie secrétaire de la main du roi , pierwotnie skromny urzędnik specjalizujący się w sporządzaniu na polecenie króla podpisów monarchy na większej liczbie dokumentów, niż miał ochotę przyłożyć pióro, rozwinął się w secrétaires d'état , pierwsi ministrowie ze stałą teką , których odpowiednikami byliby brytyjscy sekretarze stanu .

Używa

Jest również używany w niektórych kontekstach akademickich , gdy osobie poszkodowanej lub niepełnosprawnej pomaga amanuensis na egzaminie pisemnym . Słowo to zostało również użyte, gdy Eric Fenby pomagał niewidomemu kompozytorowi Frederickowi Deliusowi w spisywaniu notatek podyktowanych przez Deliusa.

W Holandii termin ten odnosi się do (technicznie wyszkolonego) asystenta laboratoryjnego z fizyki , chemii lub biologii odpowiedzialnego za przygotowywanie i asystowanie lub przeprowadzanie pokazów laboratoryjnych oraz konserwację przyrządów. Zatrudnieni jako tacy w środowisku szkolnym będą mieli tytuł „TOA” („technisch-onderwijsassistent”, czyli techniczny asystent nauczyciela).

W Norwegii amanuensis to stopień naukowy wykładowcy z tytułem doktora . Førsteamanuensis ( po norwesku „pierwszy amanuensis”) jest odpowiednikiem profesora nadzwyczajnego .

W Szwecji amanuens jest używany do określenia z grubsza asystenta nauczyciela na uniwersytecie, który albo kontynuuje własną pracę naukową, albo pracuje jako asystent administracyjny na wydziale, na którym studiuje. Tytuł może być również używany w odniesieniu do urzędnika służby cywilnej w archiwach lub muzeach.

W Finlandii amanuenssi jest pracownikiem administracyjnym uniwersytetu, instytucji badawczej lub muzeum . Na fińskich uniwersytetach amanuensi mogą być zaangażowani w poradnictwo dla studentów, organizowanie zajęć kursowych itp. W szkołach medycznych fińskich uniwersytetów tytuł „amanuenssi” jest zarezerwowany dla studentów pracujących pod kierunkiem i nadzorem w szpitalach, co jest obowiązkową częścią studiów medycznych . W fińskich muzeach na ogół pracują ze zbiorami muzealnymi.

Termin ten jest również używany do opisania osoby, która pomaga organiście podczas występu, rysując i wycofując przystanki oraz przewracając strony, chociaż bardziej powszechnym terminem jest „rejestrujący”.

Nowoczesne zastosowania religijne

Amanuensis jest również używany w Nowej Myśli i mistycznych ruchach religijnych - takich jak Church Universal i Triumphant - do opisania roli osoby otrzymującej dyktando od jednego z Wniebowstąpionych Mistrzów . Na przykład Mark L. Prophet — przywódca religijny i założyciel Summit Lighthouse — twierdzi, że spisał dyktando El Moryi . Czyniąc to, służyłby jako sekretarz El Moryi.

Tytuły pracy

Amanuesis to przestarzały tytuł zawodowy, czasami używany przez pracodawców w odniesieniu do robotników niewykwalifikowanych lub fizycznych na dole hierarchii firmy , na przykład jako faktotum . W XIX i na początku XX wieku amanuensis był tytułem zawodowym dla męskich sekretarzy zatrudnionych na kolei lub na statkach, aby byli dostępni dla podróżnych, którzy potrzebowali usług na trasie.

Tytuł ten jest również używany w odniesieniu do stanowisk oficerskich w niektórych debatach kolegialnych i stowarzyszeniach literackich , w tym Towarzystwie Filodemicznym Uniwersytetu Georgetown . Amanuensis rejestruje oficjalne postępowanie tych stowarzyszeń.

Podobny termin, Handlanger , istnieje w języku niemieckim i niderlandzkim (obecnie w Niemczech dominuje jego negatywna konotacja jako osoba pozbawiona skrupułów, niska osoba działająca jako pomocnik w sprawach karnych, podczas gdy pierwotne użycie tego terminu oznaczało osobę niewykwalifikowaną i być może także analfabetę, pomagającą w sensie dosłownym pomoc przy pracach budowlanych stała się raczej rzadka). Termin handlanger jest również używany w języku afrikaans, ale przeważnie bez podtekstu kryminalnego; handlanger zazwyczaj odnosi się do pomocnika, pomocnika lub złotej rączki.

Notatki

Źródła w języku innym niż angielski

• Bokmålsordboka (oficjalny słownik języka norweskiego )
• Pauly-Wissowa (encyklopedia starożytności klasycznej, w języku niemieckim)
• Larousse (ogólna encyklopedia w języku francuskim)

źródła w języku angielskim

• Aland, Kurt (1961). „Problem anonimowości i pseudonimowości w literaturze chrześcijańskiej pierwszych dwóch stuleci”. 12 . Journal of Theological Studies : 39–49. {{ cite journal }} : Cite journal wymaga |journal= ( pomoc )
• Bahr, Gordon J. (1966). „Paweł i pisanie listów w pierwszym wieku”. 28 . Katolicki kwartalnik biblijny : 465–477. {{ cite journal }} : Cite journal wymaga |journal= ( pomoc )
•   Bahr, Gordon J. (1968). „Subskrypcje w listach Pawła”. Dziennik literatury biblijnej . 2 (1): 27–41. doi : 10.2307/3263419 . JSTOR 3263419 .
•   Bauckham, Richard J. (1988). „Pseudo-apostolskie listy”. Dziennik literatury biblijnej . 107 (3): 469–494. doi : 10.2307/3267581 . JSTOR 3267581 .
• Carson, DA (2000). „Pseudonim i pseudoepigrafia”. W Evans, Craig A.; Porter, Stanley E. (red.). Słownik tła Nowego Testamentu . Downers Grove: InterVarsity Press . s. 857–864.
• Cousar, Charles B. (1996). „Listy Pawła”. Interpretacja tekstów biblijnych . Nashville: Abingdon.
• Deissmann, G. Adolf . Studia biblijne . Trans. Aleksander Grieve. 1901. Peabody: Hendrickson, 1988.
• Doty, William G. Listy w prymitywnym chrześcijaństwie . Przewodniki po stypendium biblijnym . Nowy Testament. wyd. Dan O. Via Jr. Filadelfia: Twierdza, 1988.
• Hazard, Harry Y. „Amanuensis”. Anchor Bible Dictionary . Tom. 1. wyd. Davida Noela Freedmana. Nowy Jork: podwójny dzień, 1992.
•   Haines-Eitzen, Kim (1998). „ Dziewczęta wyszkolone w pięknym piśmie ”: skrybki w rzymskiej starożytności i wczesnym chrześcijaństwie”. Journal of Early Christian Studies . 6 (4): 629–646. doi : 10.1353/earl.1998.0071 . S2CID 171026920 .
• Longenecker, Richard N. „Starożytni Amanuenses i listy Pawła”. Nowe wymiary w badaniu Nowego Testamentu . wyd. Richarda N. Longeneckera i Merrilla C. Tenneya . Grand Rapids: Zondervan, 1974. 281–97. idem, „O formie, funkcji i autorytecie listów Nowego Testamentu”. Pismo Święte i Prawda . wyd. DA Carson i John D. Woodbridge. Grand Rapids: Zondervan, 1983. 101–14.
• Murphy-O'Connor, Jerome. Paweł, autor listów: jego świat, jego opcje, jego umiejętności . Collegeville, MN: Liturgiczny, 1995.
• Richards, E. Randolph. Sekretarka w listach Pawła . Tübingen: Mohr, 1991. idem, „Kodeks i wczesny zbiór listów Pawła”. Biuletyn Badań Biblijnych 8 (1998): 151–66. idem, Paweł i pisanie listów z I wieku: sekretarze, skład i zbiór . Downers Grove: InterVarsity, 2004.
• Robson, E.Iliff (1917). „Kompozycja i dyktando w księgach Nowego Testamentu”. Dziennik Studiów Teologicznych . 18 : 288–301.
• Stowers, Stanley K. Pisanie listów w starożytności grecko-rzymskiej . Biblioteka wczesnego chrześcijaństwa. Tom. 8. wyd. Wayne A. Meeks. Filadelfia: Westminster, 1989.
• Wall, Robert W. „Wprowadzenie do literatury epistolarnej”. Biblia nowego tłumacza . Tom. 10. wyd. Leandera E. Kecka. Nashville: Abingdon, 2002. 369–91.

Linki zewnętrzne

• Cytuję , za pośrednictwem Goodreads : „Zostałbym wyświęcony na śmierć w kościele, przetańczony na śmierć w brydżu, wezwany do wydawania recenzji książek w Klubie Amanuensis, oczekuje się, że stanę się częścią społeczności. Potrzeba wielu rzeczy, których nie robię musisz być uczestnikiem tego ślubu”. — Harper Lee , Idź, postaw strażnika