Skorupa szrapnela
Pociski odłamkowe były amunicją artyleryjską przeciwpiechotną , która przenosiła wiele pojedynczych pocisków w pobliżu obszaru docelowego, a następnie wyrzucała je, aby umożliwić im kontynuowanie trajektorii pocisku i uderzanie w cele indywidualnie. Ich śmiertelność polegała prawie wyłącznie na prędkości pocisku. Amunicja jest przestarzała od zakończenia I wojny światowej do celów przeciwpiechotnych; w tej roli zastąpiły go pociski odłamkowo-burzące . Funkcjonowanie i zasady stojące za pociskami Shrapnel zasadniczo różnią się od fragmentacji pocisków odłamkowo-burzących . Nazwa Shrapnel pochodzi od generała porucznika Henry'ego Shrapnela (1761–1842), brytyjskiego oficera artylerii , którego eksperymenty , początkowo prowadzone w wolnym czasie i na własny koszt, zakończyły się zaprojektowaniem i opracowaniem nowego typu pocisku artyleryjskiego .
Użycie terminu „szrapnel” zmieniało się z biegiem czasu i odnosi się również do fragmentacji łusek pocisków i bomb. Jest to jego najczęstsze współczesne użycie, które odbiega od pierwotnego znaczenia.
Rozwój
W 1784 roku porucznik Shrapnel z Królewskiej Artylerii zaczął opracowywać broń przeciwpiechotną . W tamtym czasie artyleria mogła użyć „ strzału z kanistra ” do obrony przed atakiem piechoty lub kawalerii , co wymagało załadowania blaszanego lub płóciennego pojemnika wypełnionego małymi żelaznymi lub ołowianymi kulami zamiast zwykłej kuli armatniej . Po strzale pojemnik pękał podczas przechodzenia przez otwór lub przy lufie, dając efekt przewymiarowanej łuski strzelby . Na dystansach do 300 m strzał z kanistra był nadal wysoce śmiercionośny, chociaż na tym dystansie gęstość strzałów była znacznie mniejsza, co zmniejszało prawdopodobieństwo trafienia w ludzkie ciało. Na dłuższych dystansach używano pełnego śrutu lub zwykłej łuski - wydrążonej żeliwnej kuli wypełnionej czarnym prochem - chociaż z efektem bardziej wstrząsu niż fragmentacji, ponieważ kawałki łuski były bardzo duże i nieliczne.
Innowacją Shrapnela było połączenie efektu strzelby wielopociskowej wystrzelenia z kanistra z zapalnikiem czasowym do otwierania kanistra i rozpraszania zawartych w nim pocisków w pewnej odległości wzdłuż trajektorii kanistra od pistoletu. Jego skorupa była wydrążoną żeliwną kulą wypełnioną mieszaniną kulek i prochu, z prymitywnym zapalnikiem czasowym. Jeśli zapalnik został ustawiony prawidłowo, łuska pękłaby przed lub nad zamierzonym celem ludzkim, uwalniając swoją zawartość ( muszkietu kulki). Kule odłamkowe poruszałyby się z „pozostałą prędkością” pocisku. Oprócz gęstszego wzoru kul muszkietowych, zachowana prędkość może być również wyższa, ponieważ pocisk odłamkowy jako całość prawdopodobnie miałby wyższy współczynnik balistyczny niż poszczególne kule muszkietowe (patrz balistyka zewnętrzna ).
Ładunek wybuchowy w łusce miał być wystarczający do rozbicia łuski, a nie rozproszenia strzału we wszystkich kierunkach. W związku z tym jego wynalazek zwiększył efektywny zasięg wystrzału z kanistra z 300 metrów (980 stóp) do około 1100 metrów (3600 stóp).
Nazwał swoje urządzenie „sferycznym strzałem w łuskę”, ale z czasem zaczęto nazywać je jego imieniem; nomenklatura sformalizowana w 1852 roku przez rząd brytyjski.
Początkowe projekty miały potencjalnie katastrofalny problem polegający na tym, że tarcie między śrutem a czarnym prochem podczas dużego przyspieszenia w otworze działa mogło czasami powodować przedwczesny zapłon prochu. Próbowano różnych rozwiązań, z ograniczonym lub żadnym sukcesem. Jednak w 1852 roku pułkownik Boxer zaproponował użycie przepony do oddzielenia pocisków od ładunku wybuchowego ; okazało się to skuteczne i zostało przyjęte w następnym roku. Jako bufor zapobiegający deformacji ołowianego śrutu zastosowano żywicę jako materiał wypełniający pomiędzy śrutem. Użytecznym efektem ubocznym użycia żywicy było to, że spalanie dawało również wizualne odniesienie do pęknięcia skorupy, gdy żywica rozpadła się w chmurę pyłu.
Przyjęcie brytyjskiej artylerii
Dopiero w 1803 r. Brytyjska artyleria przyjęła (aczkolwiek z wielkim entuzjazmem) pocisk odłamkowy (jako „sferyczną łuskę”). Henry Shrapnel został awansowany do stopnia majora w tym samym roku. Pierwsze odnotowane użycie odłamków przez Brytyjczyków miało miejsce w 1804 roku przeciwko Holendrom w Fort Nieuw-Amsterdam w Surinamie . Armie księcia Wellingtona używały go od 1808 roku w wojnie półwyspowej iw bitwie pod Waterloo , a on sam pisał z podziwem o jego skuteczności.
Projekt został ulepszony przez kapitana EM Boxera z Królewskiego Arsenału około 1852 roku i przeszedł na drugą stronę, gdy wprowadzono cylindryczne łuski do dział gwintowanych. Podpułkownik Boxer zaadaptował swój projekt w 1864 r., Aby wyprodukować łuski odłamkowe do nowych gwintowanych ładowanych przez lufę ( RML ): ściany były z grubego żeliwa , ale ładunek prochu znajdował się teraz w podstawie pocisku z rurką biegnącą przez środek łuski, aby przekazać błysk zapłonu z zapalnika czasowego w nosie do ładunku prochu w bazie. Ładunek prochowy zarówno roztrzaskał żeliwną ścianę łuski, jak i uwolnił kule. Pęknięta ściana skorupy była kontynuowana głównie do przodu, ale miała niewielki wpływ destrukcyjny. System miał poważne ograniczenia: grubość żelaznych ścian skorupy ograniczała dostępną nośność pocisków, ale zapewniała niewielką zdolność niszczenia, a rura przechodząca przez środek podobnie zmniejszała dostępną przestrzeń na pociski.
W latach siedemdziesiątych XIX wieku William Armstrong dostarczył projekt z ładunkiem rozrywającym w głowicy i ścianą skorupy wykonaną ze stali, a zatem znacznie cieńszą niż poprzednie żeliwne ściany skorupy odłamków. Chociaż cieńsza ściana łuski i brak centralnej rurki pozwalały łusce przenosić znacznie więcej pocisków, miało to tę wadę, że ładunek rozrywający oddzielał pociski od łuski, wystrzeliwując łuskę do przodu i jednocześnie spowalniając pociski. zostały wyrzucone przez podstawę łuski, zamiast zwiększać ich prędkość. Wielka Brytania przyjęła to rozwiązanie dla kilku mniejszych kalibrów (poniżej 6 cali), ale przed I wojną światową pozostało niewiele, jeśli w ogóle, takich muszli.
Ostateczny projekt łuski szrapnela, przyjęty w latach osiemdziesiątych XIX wieku, wykazywał niewielkie podobieństwo do oryginalnego projektu Henry'ego Shrapnela, poza sferycznymi pociskami i zapalnikiem czasowym. Używał znacznie cieńszej kutej stalowej łuski z bezpiecznikiem czasowym w nosie i rurką biegnącą przez środek, aby przekazać błysk zapłonu do ładunku wybuchowego prochu w podstawie pocisku. Zastosowanie stali pozwoliło na cieńszą ścianę łuski, pozostawiając miejsce na znacznie więcej pocisków. Wytrzymał również siłę ładunku prochowego bez rozbicia, dzięki czemu pociski zostały wystrzelone do przodu z łuski ze zwiększoną prędkością, podobnie jak strzelba. Ten projekt został przyjęty przez wszystkie kraje i był w standardowym użyciu, kiedy I wojna światowa rozpoczęła się w 1914 roku. W latach osiemdziesiątych XIX wieku, kiedy zarówno stare żeliwne, jak i nowoczesne konstrukcje łusek odłamkowych z kutej stali były w służbie brytyjskiej, brytyjskie podręczniki uzbrojenia określały starszy żeliwny projekt jako „odłamki boksera”, najwyraźniej do odróżnić go od nowoczesnej konstrukcji stalowej.
Nowoczesna konstrukcja z cienkościennej kutej stali umożliwiała stosowanie pocisków odłamkowych do haubic, które miały znacznie mniejszą prędkość niż działa polowe, dzięki zastosowaniu większego ładunku prochu strzelniczego do przyspieszenia pocisków do przodu po pęknięciu. Idealny projekt odłamków miałby zapalnik czasowy w podstawie pocisku, aby uniknąć potrzeby stosowania centralnej tuby, ale nie było to technicznie wykonalne ze względu na konieczność ręcznej regulacji zapalnika przed odpaleniem i w każdym razie został odrzucony z wczesnego data przez Brytyjczyków ze względu na ryzyko przedwczesnego zapłonu i nieregularności działania.
Epoka I wojny światowej
.png)
Nabój odłamkowy z I wojny światowej 1 Ładunek wybuchowy prochu strzelniczego 2 Pociski 3 Zapalnik czasowy 4 Rura zapłonowa 5 Żywica utrzymująca pociski w pozycji 6 Stalowa ściana łuski 7 Łuska naboju 8 Materiał miotający pocisk
Względy techniczne
Rozmiar kul odłamkowych podczas I wojny światowej opierał się na dwóch czynnikach. Jednym z nich było założenie, że do obezwładnienia wrogiego żołnierza potrzebna jest energia pocisku o sile około 60 stóp-funtów (81 J ). Typowy 3-calowy (76 mm) pocisk z armaty polowej z I wojny światowej poruszający się z maksymalnym możliwym zasięgiem z prędkością 250 stóp na sekundę plus dodatkowa prędkość z ładunku wybuchowego odłamków (około 150 stóp na sekundę) dałby indywidualnym pociski szrapnelowe z prędkością 400 stóp na sekundę i energią 60 stóp-funtów (81 dżuli ): była to minimalna energia pojedynczego półcalowego ołowianego antymonu kulka zawierająca około 170 ziaren (11 g) lub 41-42 kulki = 1 funt. Stąd był to typowy rozmiar pocisku odłamkowego pistoletu polowego.
Maksymalny możliwy zasięg, zwykle powyżej 7000 jardów (6400 m), wykraczał poza użyteczny zasięg bojowy odłamków dla normalnych dział polowych ze względu na utratę celności i fakt, że na ekstremalnym dystansie pociski opadały stosunkowo stromo, a tym samym „stożek” pocisków pokrytych stosunkowo niewielki obszar.
Przy bardziej typowym zasięgu bojowym wynoszącym 3000 jardów (2700 m), co daje dość płaską trajektorię, a tym samym długą „ strefę uderzenia ” dla pocisków, typowy 3-calowy lub 75-mm pocisk odłamkowy działa polowego miałby prędkość około 900 stóp na sekundę. Ładunek rozrywający dodałby możliwe 150 stóp na sekundę, dając prędkość pocisku 1050 stóp na sekundę. Dałoby to każdemu pociskowi około 418 stóp-funtów: siedem razy więcej niż zakładana energia potrzebna do obezwładnienia człowieka.
W przypadku większych dział, które miały mniejsze prędkości, stosowano odpowiednio większe kule, tak aby każda pojedyncza kula przenosiła wystarczającą energię, aby była śmiertelna.
Większość starć z użyciem dział tej wielkości polegała na strzelaniu bezpośrednim do wroga z odległości 1500 jardów (1400 m) do 3000 jardów (2700 m), na których to dystansach prędkość szczątkowa pocisku była odpowiednio wyższa, jak w tabeli - przynajmniej we wcześniejszych etapy I wojny światowej.
Drugim czynnikiem była trajektoria. Pociski odłamków były zazwyczaj śmiertelne z odległości około 300 jardów (270 m) od zwykłych dział polowych po pęknięciu i ponad 400 jardów (370 m) od ciężkich dział polowych. Aby maksymalnie wykorzystać te odległości, wymagana była płaska trajektoria, a tym samym działo o dużej prędkości. Schemat w Europie był taki, że armie z działami o większej prędkości używały cięższych pocisków, ponieważ mogły sobie pozwolić na mniej pocisków na pocisk.
Ważne punkty, na które należy zwrócić uwagę na temat łusek i kul odłamkowych w ich końcowej fazie rozwoju podczas I wojny światowej, to:
- Wykorzystali właściwość siły nośnej, dzięki której, jeśli dwa pociski zostaną wystrzelone z tą samą prędkością, to ten cięższy leci dalej. Pociski zapakowane w cięższą skorupę nośną leciały dalej niż pojedynczo.
- Sam korpus pocisku nie został zaprojektowany tak, aby był śmiercionośny: jego jedyną funkcją było przenoszenie pocisków blisko celu, a po wypuszczeniu pocisków spadł na ziemię nietknięty. Pole bitwy, na którym wystrzelono salwę odłamków, było później zwykle zaśmiecone nienaruszonymi pustymi korpusami pocisków, zapalnikami i centralnymi rurami. Żołnierze pod ostrzałem odłamków próbowaliby przenieść którykolwiek z tych nienaruszonych zapalników, które znaleźli, do swoich własnych jednostek artylerii, ponieważ ustawienie czasu na zapalniku mogłoby zostać wykorzystane do obliczenia zasięgu pocisku, a tym samym określenia pozycji działa strzelającego, co umożliwiłoby jego wycelowanie w kontrataku.
- Ich śmiertelność zależała prawie całkowicie od prędkości pocisku: nie było bocznego efektu wybuchu.
Opis z pierwszej ręki udanego brytyjskiego rozmieszczenia odłamków w zaporze obronnej podczas trzeciej bitwy pod Ypres w 1917 r .:
... powietrze jest pełne żółtych kłębów dymu, które wystrzeliwują około 30 stóp w górę i strzelają w kierunku ziemi - tuż przed każdym z tych żółtych kłębów ziemia unosi się w smaganej chmurze - szrapnel - i jak pięknie ułożona - długa jego zamiatanie przelatuje wzdłuż tego zbocza, mocując dobre 200 jardów ziemi przy każdym wybuchu.
Zastosowanie taktyczne
Przekrój 18-funtowego szrapnela brytyjskiego z I wojny światowej (na górze) i kompletnego naboju (na dole) wystawiony w Canadian War Museum w Ottawie . Kuliste pociski są widoczne w przekroju łuski (u góry po lewej), a kordytowy propelent w mosiężnym naboju jest symulowany przez wiązkę ciętej struny (u góry po prawej). Zapalnik nosowy nie występuje w przekroju u góry, ale jest obecny w całej rundzie poniżej. Widoczna rurka przechodząca przez środek łuski, która przeniosła błysk zapłonu z zapalnika na mały ładunek prochowy w widocznej tu wnęce w podstawie łuski. Ten ładunek prochu następnie eksplodował i wyrzucił kule z korpusu łuski przez nos.
W początkowych fazach I wojny światowej odłamki były szeroko stosowane przez wszystkie strony jako broń przeciwpiechotna. Był to jedyny typ pocisku dostępny dla brytyjskich dział polowych ( 13-funtowych , 15-funtowych i 18-funtowych ) do października 1914 r. Shrapnel był skuteczny przeciwko żołnierzom na otwartej przestrzeni, zwłaszcza zmasowanej piechocie (nacierającej lub wycofującej się). Jednak początek wojny okopowej od końca 1914 r. większość armii ograniczyła użycie odłamków na rzecz materiałów wybuchowych. Wielka Brytania nadal używała wysokiego procentu pocisków odłamkowych. Nowe role taktyczne obejmowały przecinanie drutu kolczastego i zapewnianie „pełzających zapór”, aby zarówno osłaniać własne atakujące wojska, jak i tłumić obrońców wroga, aby uniemożliwić im strzelanie do napastników.
W pełzającej zaporze ogień był „podnoszony” z jednej „linii” do drugiej w miarę posuwania się atakujących. Linie te były zwykle oddalone od siebie o 100 jardów (91 m), a wyciągi były zwykle oddalone od siebie o 4 minuty. Podniesienie oznaczało, że trzeba było zmienić ustawienia zapalników czasowych . Atakujący starali się trzymać tak blisko, jak to możliwe (czasami zaledwie 25 jardów) od pękających odłamków, aby znaleźć się na szczycie okopów wroga, gdy ogień uniósł się poza nimi i zanim wróg zdążył wrócić na swoje parapety.
Zalety
Chociaż odłamki nie zrobiły wrażenia na okopach i innych robotach ziemnych, pozostały ulubioną bronią Brytyjczyków (przynajmniej) do wspierania ich ataków piechoty poprzez tłumienie piechoty wroga i uniemożliwianie jej obsadzania parapetów okopów. Nazywało się to „neutralizacją” iw drugiej połowie 1915 roku stało się głównym zadaniem artylerii wspierającej atak. Odłamki były mniej niebezpieczne dla atakującej piechoty brytyjskiej niż materiały wybuchowe - dopóki ich własne odłamki wybuchały nad nimi lub przed nimi, napastnicy byli bezpieczni przed ich skutkami, podczas gdy pociski odłamkowo-burzące krótkie są potencjalnie śmiertelne w promieniu 100 jardów lub więcej w dowolnym kierunku. Shrapnel był również przydatny przeciwko kontratakom, grupom roboczym i wszelkim innym oddziałom na otwartej przestrzeni.
Brytyjskie Siły Ekspedycyjne „Notatki artyleryjskie GHQ nr 5 cięcie drutem” zostały wydane w czerwcu 1916 r. Zalecały użycie odłamków do cięcia drutem, przy czym OB używano do rozrzucania słupków i drutu podczas cięcia. Istniały jednak ograniczenia: najlepsze zasięgi dla 18-funtów to 1800–2400 jardów. Krótszy zasięg oznaczał, że płaskie trajektorie mogły nie ominąć własnych parapetów strzelców, a zapalników nie można było ustawić na mniej niż 1000 jardów. Pistolety musiały zostać poddane przeglądowi przez rzemieślników i dokładnie skalibrowane. Ponadto potrzebowali dobrych platform ze szlakiem i kołami zakotwiczonymi w workach z piaskiem, a oficer obserwujący musiał stale monitorować wpływ na drut i wprowadzać wszelkie niezbędne korekty ustawień zasięgu i zapalnika. Instrukcje te zostały powtórzone w „Notatkach artyleryjskich GHQ nr 3 Artyleria w operacjach ofensywnych”, wydanych w lutym 1917 r., Z dodatkowymi szczegółami, w tym ilością amunicji wymaganej na metr frontu drutu. Wykorzystanie odłamków do cięcia drutem zostało również podkreślone w „Memorandach szkoleniowych nr 2 1939” RA.
Shrapnel zapewniał użyteczny efekt „osłony” przed dymem z ładunków wybuchowych czarnoprochowych, gdy Brytyjczycy używali go w „pełzających zaporach”.
Niedogodności
Jednym z kluczowych czynników, które przyczyniły się do ciężkich strat poniesionych przez Brytyjczyków w bitwie nad Sommą, było przekonanie, że odłamki będą skuteczne w przecinaniu zasieków z drutu kolczastego na ziemi niczyjej (chociaż sugerowano, że przyczyną użycie odłamków jako przecinaka drutu nad Sommą było spowodowane tym, że Wielkiej Brytanii brakowało zdolności do wyprodukowania wystarczającej ilości pocisków OB). Postrzeganie to zostało wzmocnione przez pomyślne rozmieszczenie pocisków odłamkowych przeciwko zasiekom z drutu kolczastego w Niemczech w bitwie pod Neuve Chapelle w 1915 roku , ale Niemcy po tej bitwie pogrubili swoje druty kolczaste. W rezultacie odłamki były później skuteczne tylko w zabijaniu personelu wroga; nawet jeśli warunki były prawidłowe, a kąt opadania był płaski, aby zmaksymalizować liczbę pocisków przechodzących przez zasieki, prawdopodobieństwo, że kula odłamka uderzy w cienką linię drutu kolczastego i pomyślnie ją przetnie, było bardzo niskie. Pociski miały również ograniczony efekt niszczący i były zatrzymywane przez worki z piaskiem, więc żołnierze za osłonami lub w bunkrach byli na ogół bezpieczni. Dodatkowo hełmy stalowe, w tym zarówno niemiecki Stahlhelm , jak i brytyjski Brodie , mógł oprzeć się kulom Shrapnela i chronić noszącego przed urazem głowy:
... nagle, z wielkim brzęczącym łomotem, zostałem uderzony w czoło i powalony na podłogę rowu ... kula odłamka uderzyła w mój hełm z wielką siłą, nie przebijając go, ale wystarczająco mocno, aby go wgniecić . Gdybym, jak to było jeszcze kilka dni temu, w czapce, to w pułku zginąłby jeszcze jeden człowiek.
Pocisk odłamkowy był droższy niż pocisk odłamkowo-burzący [ potrzebne źródło ] i wymagał stali wyższej jakości na korpus pocisku. Były również trudniejsze w użyciu, ponieważ uzyskanie prawidłowego czasu działania zapalnika było kluczowe, aby rozerwać łuskę we właściwym miejscu. Wymagało to od oficera obserwacyjnego znacznych umiejętności podczas atakowania ruchomych celów.
Dodatkową komplikacją było to, że na rzeczywisty czas działania zapalnika miały wpływ warunki meteorologiczne, a dodatkową komplikacją była zmiana prędkości wylotowej działa. Jednak Brytyjczycy używali wskaźników zapalnika przy każdym pistolecie, które określały prawidłowy czas działania zapalnika (długość) skorygowany o prędkość wylotową. [ potrzebne źródło ]
Zastąpienie pociskiem odłamkowo-burzącym
Wraz z pojawieniem się stosunkowo niewrażliwych materiałów wybuchowych, które mogłyby być użyte jako wypełnienie łusek, stwierdzono, że łuska prawidłowo zaprojektowanego pocisku odłamkowo- burzącego rozpada się skutecznie [ potrzebne źródło ] . Na przykład detonacja przeciętnego pocisku kal. 105 mm wytwarza kilka tysięcy odłamków o dużej prędkości (1000 do 1500 m/s), śmiercionośne (z bardzo bliskiej odległości) nadciśnienie podmuchu oraz, w przypadku wybuchu powierzchniowego lub podpowierzchniowego, użyteczne kraterowanie i efekt przeciw materiałowy — wszystko w amunicji znacznie mniej złożonej niż późniejsze wersje pocisku odłamkowego. Jednak ta fragmentacja była często tracona, gdy pociski przebijały miękki grunt, a ponieważ niektóre fragmenty leciały we wszystkich kierunkach, stanowiło to zagrożenie dla atakujących żołnierzy. [ potrzebne źródło ]
Wariacje
Jedną z godnych uwagi pozycji jest „pocisk uniwersalny”, rodzaj pocisku do działa polowego opracowany przez firmę Krupp z Niemiec na początku XX wieku. Pocisk ten może działać jako pocisk odłamkowy lub pocisk odłamkowo-burzący. Pocisk miał zmodyfikowany zapalnik i zamiast żywicy jako uszczelnienia między kulami odłamków zastosowano trotyl . Po ustawieniu zapalnika czasowego pocisk działał jak pocisk odłamkowy, wyrzucając kule i zapalając (nie detonując) trotyl, dając widoczny obłok czarnego dymu. Po uderzeniu wypełnienie TNT eksplodowałoby, stając się pociskiem odłamkowo-burzącym z bardzo dużą ilością fragmentacji o niskiej prędkości i łagodniejszym wybuchem. Ze względu na swoją złożoność porzucono go na rzecz prostego pocisku odłamkowo-burzącego.
Podczas I wojny światowej Wielka Brytania również używała muszli typu szrapnel do przenoszenia „garnków” zamiast „kuli”. Były to pociski zapalające z siedmioma garnkami wykorzystującymi termitowy .
Kiedy rozpoczęła się I wojna światowa, Stany Zjednoczone miały również w swoim ekwipunku coś, co określali jako „odłamki odłamkowo-burzące Ehrhardta”. Wydaje się być podobny do niemieckiego projektu, z pociskami osadzonymi w TNT, a nie w żywicy, wraz z pewną ilością materiału wybuchowego w nosie pocisku. Douglas Hamilton mimochodem wspomina o tym typie pocisków, jako „nie tak powszechnym jak inne typy” w swoich obszernych traktatach o produkcji odłamków i pocisków odłamkowo-burzących z 1915 i 1916 r., Ale nie podaje żadnych szczegółów produkcyjnych. Ani Ethan Viall w 1917 r. Stąd wydaje się, że Stany Zjednoczone zaprzestały produkcji na początku wojny, prawdopodobnie w oparciu o doświadczenia innych walczących.
Epoka II wojny światowej
Nowy brytyjski opływowy pocisk odłamkowy, Mk 3D, został opracowany dla 60-funtowego działa BL na początku lat trzydziestych XX wieku i zawierał 760 pocisków. Na początku wojny Brytyjczycy używali odłamków w kampaniach w Afryce Wschodniej i Północno-Wschodniej, gdzie używano haubic 18-funtowych i 4,5-calowych (114 mm). Do II wojny światowej pociski odłamkowe w ścisłym tego słowa znaczeniu wypadły z użycia, a ostatnim zarejestrowanym użyciem odłamków były pociski 60-funtowe wystrzelone w Birmie w 1943 r . [ Potrzebne źródło ] W 1945 roku Brytyjczycy przeprowadzili udane próby z pociskami odłamkowymi zapalonymi VT . Jednak odłamki nie zostały opracowane jako amunicja do żadnych nowych modeli brytyjskiej artylerii po I wojnie światowej.
Epoka wojny w Wietnamie
Chociaż nie był to ściśle odłamek, projekt broni z lat 60. XX wieku wyprodukował pociski splintex [ wymagane wyjaśnienie ] do karabinów bezodrzutowych 90 i 106 mm oraz haubic 105 mm , gdzie nazywano to pociskiem „ ula ”. W przeciwieństwie do kulek szrapneli, łuski splintex zawierały fleszetki . W rezultacie powstał pocisk 105 mm M546 APERS-T (przeciwpiechotny pocisk smugowy), użyty po raz pierwszy podczas wojny w Wietnamie w 1966 r. Pocisk składał się z około 8000 półgramowych fleszetek ułożonych na pięciu poziomach, zapalnika czasowego, detonatorów tnących korpus, centralnej lampy błyskowej, bezdymnego ładunku miotającego z barwnikiem zawartym w podstawie i elementu wskaźnikowego. Pocisk funkcjonował w następujący sposób: zapalnik czasowy wystrzelił, błysk przeszedł wzdłuż lampy błyskowej, wystrzeliły detonatory ścinające, a przedni korpus podzielił się na cztery części. Korpus i pierwsze cztery poziomy zostały rozproszone przez obrót pocisku, ostatni poziom i wizualny znacznik przez sam ładunek prochowy. Fleszetki rozprzestrzeniały się, głównie w wyniku wirowania, od miejsca wybuchu w coraz szerszym stożku wzdłuż poprzedniej trajektorii pocisku przed wybuchem. Pocisk był skomplikowany w wykonaniu, ale jest bardzo skuteczną bronią przeciwpiechotną — żołnierze donosili, że po wystrzeleniu pocisków ulowych podczas ataku najazdowego wielu zabitych wrogów miało ręce przybite do drewnianych kolb karabinów, a ci zmarli mogli zostać ciągnięty za karabin do masowych grobów. Mówi się, że nazwę ula nadano rodzajowi amunicji ze względu na hałas poruszających się w powietrzu strzałek, przypominający rój pszczół.
Era nowożytna
Chociaż pociski odłamkowe są obecnie rzadko używane, oprócz amunicji do ulów, istnieją inne nowoczesne pociski, które wykorzystują lub używały zasady odłamków. Nabój DM 111 kal. 20 mm używany do obrony powietrznej bliskiego zasięgu, amunicja HVCC kal. 40 mm wypełniona flechette (granat HV 40 x 53 mm), amunicja AHEAD kal. 35 mm (35 × 228 mm) (152 cylindry wolframowe 3,3 g ) , amunicja wybuchowa RWM Schweiz 30 × 173 mm, pięciocalowy (127 mm) pocisk do strzelby (KE-ET) i prawdopodobnie więcej. Ponadto wiele współczesnych armii ma amunicję kanistrową do dział czołgowych i artyleryjskich, nabój XM1028 do działa czołgowego M256 kal. 120 mm jest jednym z przykładów (około 1150 kulek wolframowych z prędkością 1400 m/s).
Przynajmniej niektóre pociski antybalistyczne (ABM) wykorzystują głowice podobne do odłamków zamiast bardziej powszechnych [ potrzebne źródło ] typów wybuchowo-odłamkowych. Podobnie jak w przypadku głowicy odłamkowej, użycie tego typu głowicy nie wymaga bezpośredniego uderzenia ciałem o ciało, co znacznie zmniejsza wymagania dotyczące dokładności śledzenia i kierowania. W określonej odległości od nadlatującego pojazdu powracającego (RV) głowica uwalnia, w przypadku głowicy ABM, przez ładunek wybuchowy wyrzucający, szereg podpocisków, głównie przypominających pręty, na tor lotu RV. W przeciwieństwie do głowicy odłamkowej, ładunek wybuchowy jest potrzebny tylko do uwolnienia podpocisków z głównej głowicy, a nie do przyspieszenia ich do dużej prędkości. Prędkość wymagana do przebicia obudowy kampera wynika z dużej prędkości końcowej głowicy, podobnie jak w przypadku pocisku odłamkowego. Powodem użycia tego typu głowicy, a nie odłamka jest to, że fragmenty wytwarzane przez głowicę odłamkową nie mogą zagwarantować penetracji obudowy kampera. Używając podpocisków podobnych do prętów, można przebić materiał o znacznie większej grubości, co znacznie zwiększa potencjał zakłócenia nadchodzącego RV. [ potrzebne źródło ]
Pocisk Starstreak wykorzystuje podobny system, z trzema metalowymi strzałkami oddzielającymi się od pocisku przed uderzeniem, chociaż w przypadku Starstreak te strzałki są kierowane i zawierają ładunek wybuchowy.
Galeria obrazów
Porównanie amerykańskich, rosyjskich, niemieckich, francuskich i brytyjskich pocisków odłamkowych z I wojny światowej
Brytyjski 18-funtowy pocisk odłamkowy, I wojna światowa
Kula szrapnela z I wojny światowej odzyskana w Verdun
Puste wystrzelone pociski odłamkowe w Sanctuary Wood w Belgii
Zobacz też
Notatki
Źródła
- Betel, HA. 1911. Nowoczesna artyleria polowa – opis artylerii armii polowej oraz zasad i metod jej użycia . Londyn: Macmillan and Co Limited
- Hogg, OFG. 1970. Artyleria: jej pochodzenie, rozkwit i upadek . Londyn: C. Hurst & Company.
- Keegan, John. Oblicze bitwy . Londyn: Jonathan Cape, 1976. ISBN 0-670-30432-8
- A. MARSHALL, FIC (inspektor chemiczny, Indian Ordnance Department), „The Invention and Development of Shrapnel Shell” z Journal of the Royal Artillery , styczeń 1920 r . Zarchiwizowane 2011-06-17 w Wayback Machine
- Sheldon, Jack (2007). Armia niemiecka nad Sommą 1914–1916 . Barnsley, South York, UK: Pen & Sword Military. ISBN 978-1-84415-513-2 . OCLC 72868781 .
Linki zewnętrzne
- Douglas T. Hamilton, Produkcja łusek odłamków. Kompleksowy traktat. Nowy Jork: Industrial Press, 1915
- Różni autorzy, „Shrapnel and other war material”: Przedruk artykułów w American Machinist New York: McGraw-Hill, 1915
| Kontrola władz : krajowa |
|---|
