Berenika (opowiadanie)

„Berenice”
Edgara Allana Poe
Berenice(SLM).gif
„Berenice” w oryginalnej opublikowanej formie.
Oryginalny tytuł Berenika – Opowieść
Kraj Stany Zjednoczone
Język język angielski
gatunek (y) Krótka historia grozy
Opublikowane w Południowy posłaniec literacki
Typ publikacji Drukuj ( Okresowo )
Data publikacji marzec 1835
Pełny tekst
Berenice w Wikiźródłach

" Berenice " to krótki horror autorstwa amerykańskiego pisarza Edgara Allana Poe , opublikowany po raz pierwszy w Southern Literary Messenger w 1835 roku . Egaeus, który przygotowuje się do poślubienia swojej kuzynki Berenice, ma tendencję do wpadania w okresy intensywnego skupienia, podczas których wydaje się oddzielać od świata zewnętrznego. Berenice zaczyna się pogarszać z powodu nienazwanej choroby, aż tylko jej zęby pozostają zdrowe. Egaeus ma na ich punkcie obsesję. Kiedy Berenice zostaje pochowana, nadal kontempluje jej zęby. Pewnego dnia budzi się niespokojny ze stanu transu i słyszy krzyki. Sługa donosi, że grób Bereniki został naruszony, a ona wciąż żyje. Obok Egaeusa jest łopata, wiersz o „odwiedzeniu grobu mojej ukochanej” i pudełko zawierające 32 zęby.

Współcześni czytelnicy byli przerażeni przemocą opowieści i skarżyli się redaktorowi „Posłańca ” . Chociaż Poe opublikował później autocenzurowaną wersję dzieła, uważał, że historię należy oceniać wyłącznie na podstawie liczby sprzedanych egzemplarzy.

Podsumowanie fabuły

Narrator Egaeus, pilny młody człowiek, dorasta w dużej, ponurej rezydencji ze swoją kuzynką Berenice. Cierpi na rodzaj obsesyjnego , monomanię , która sprawia, że ​​skupia się na przedmiotach. Pierwotnie piękna Berenice cierpi na nieokreśloną chorobę zwyrodnieniową, której objawem są okresy katalepsji , którą nazywa „transem”. Mimo to mają się pobrać.

Pewnego popołudnia Egaeus widzi Berenice siedzącą w bibliotece. Kiedy się uśmiecha, on skupia się na jej zębach. Ogarnia go obsesja i całymi dniami traci i odzyskuje świadomość, ciągle myśląc o jej zębach. Wyobraża sobie, jak trzyma zęby i obraca je, aby obejrzeć je ze wszystkich stron. W pewnym momencie służący mówi mu, że Berenika zmarła i zostanie pochowana. Kiedy następnym razem staje się świadomy, z niewytłumaczalnym przerażeniem znajduje przed sobą lampę i małe pudełko. Wchodzi inny sługa, donosząc, że grób został naruszony i znaleziono okryte całunem zniekształcone ciało, które wciąż żyje. Egaeus odkrywa, że ​​​​jego ubranie jest pokryte błotem i krwią, i otwiera pudełko, aby odkryć, że zawiera ono narzędzia dentystyczne i „trzydzieści dwie małe, białe i przypominające kość słoniową substancje”: zęby Berenice.

Łaciński epigraf „ Dicebant mihi sodales si sepulchrum amicae visitarem, curas meas aliquantulum fore levatas ” znajdujący się na początku tekstu można przetłumaczyć jako: „Moi towarzysze powiedzieli mi, że gdybym odwiedził grób mego przyjaciela, mógłbym nieco złagodzić moje zmartwienia”. Ten cytat jest również widziany przez Egaeusa w otwartej księdze pod koniec opowieści.

Analiza

W „Berenice” Poe podążał za popularnymi tradycjami fikcji gotyckiej , gatunku dobrze śledzonego przez amerykańskich i brytyjskich czytelników przez kilka dziesięcioleci. Poe jednak uczynił swoje gotyckie historie bardziej wyrafinowanymi, dramatyzując terror, używając bardziej realistycznych obrazów. Ta historia jest jedną z najbardziej brutalnych w historii Poego. Kiedy narrator patrzy na pudełko, o którym może podświadomie wiedzieć, że zawiera zęby jego kuzyna, zadaje sobie pytanie: „Dlaczego… włosy na mojej głowie zjeżyły się, a krew mojego ciała zakrzepła w moich żyłach?” Poe właściwie nie obejmuje sceny, w której zęby są wyrywane. Czytelnik wie również, że Egaeus był w tym czasie w stanie przypominającym trans, niezdolny do reagowania na dowody świadczące o tym, że jego kuzyn wciąż żył, gdy dokonywał makabrycznego czynu. Dodatkowo historia podkreśla, że ​​​​wszystkie 32 jej zęby zostały usunięte.

Główny temat tkwi w pytaniu, które zadaje sobie Egaeus: „Jak to jest, że z piękna wyprowadziłem rodzaj niepiękności?” Poe po raz pierwszy używa również postaci dotkniętej monomanią, urządzenia, z którego korzysta wielokrotnie.

Zęby są używane symbolicznie w wielu opowieściach Poego, aby symbolizować śmiertelność. Inne zastosowania obejmują „grobowe i obrzydliwe” końskie zęby w „ Metzengerstein ”, usta wijące się wokół zębów zahipnotyzowanego mężczyzny w „ Faktach w sprawie M. Valdemara ” oraz dźwięk zgrzytania zębów w „ Żabie Hop ” . .

Egaeus i Berenice są reprezentatywnymi postaciami. Egaeus, dosłownie urodzony w bibliotece, reprezentuje intelektualizm. Jest cichym, samotnym człowiekiem, którego obsesja tylko podkreśla jego zainteresowanie myślami i nauką. Berenice jest postacią bardziej fizyczną, opisywaną jako „beztrosko wędrująca przez życie” oraz „zwinna, pełna gracji i przepełniona energią”. Jest jednak uciskaną kobietą, która „nie odezwała się słowem” przez całą historię. Jej jedynym celem, podobnie jak w przypadku wielu kobiecych postaci Poego, jest być piękną i umrzeć. Egaeus traci zainteresowanie pełną osobą Bereniki, gdy zachoruje; staje się obiektem do analizy, a nie do podziwiania. Odczłowiecza ją, opisując „czoło” Berenice, a nie „jej” czoło.

Być może Poe użył imion tych dwóch postaci, aby przywołać na myśl konwencje starożytnej tragedii greckiej . Imię Berenice (co oznacza „zwiastun zwycięstwa”) pochodzi z wiersza Kallimacha . W wierszu Berenice obiecuje Afrodycie swoje włosy , jeśli jej mąż bezpiecznie wróci z wojny. Egaeus może pochodzić od Aegeusa , legendarnego króla Aten, który popełnił samobójstwo, sądząc, że jego syn Tezeusz zginął podczas próby zabicia Minotaura .

Końcowe linie opowieści są celowo przedłużane za pomocą serii spójników łączących wiele klauzul. Rytm, a także mocno akcentowane dźwięki spółgłosek i długich samogłosek pomagają ujednolicić efekt.

Nawiasem mówiąc, jest to jedno z nielicznych opowiadań Poego, których narrator jest nazwany.

Główne tematy

W tej historii można znaleźć kilka często powtarzających się tematów w dziełach Poego:

Historia publikacji i krytyczna reakcja

Po raz pierwszy opublikowano w stosunkowo dystyngowanym Southern Literary Messenger w marcu 1835 r. Wielu czytelników było zszokowanych przemocą w „Berenice” i poskarżyło się wydawcy Thomasowi W. White'owi, co ostatecznie doprowadziło do opublikowania zredagowanej wersji w 1840 r. Cztery usunięte akapity opisują scena, w której Egaeus odwiedza Berenice przed jej pogrzebem i wyraźnie widzi, że wciąż żyje, gdy porusza palcem i uśmiecha się.

Poe nie zgodził się ze skargami. Miesiąc po opublikowaniu „Berenice” napisał do White'a, że ​​wiele magazynów zyskało sławę dzięki podobnym historiom. Niezależnie od tego, czy miał zły gust, czy nie, powiedział, że jego celem jest bycie docenionym, a „aby zostać docenionym, musisz być czytany ”. Przyznał: „Pozwalam, aby zbliżało się to do granicy złego smaku - ale nie będę znowu grzeszył tak rażąco”. Mimo to Poe podkreślił również, że ostateczna ocena nie powinna zależeć od gustu czytelników, ale od nakładu czasopisma.

Adaptacje

Reżyser Eric Rohmer wyreżyserował i objął główną rolę w swojej krótkometrażowej adaptacji „Berenice” z 1954 roku, zatytułowanej „Bérénice”, nakręconej na czarno-białej taśmie 16 mm ze zdjęciami Jacquesa Rivette'a .

CBS Radio Mystery Theatre zaprezentowało dostosowaną wersję historii do swojej słuchowiska radiowego „Berenice” jako odcinek z 9 stycznia 1975 roku. Został wyreżyserowany przez Himana Browna , adaptacja George'a Lowthera , z udziałem Michaela Tolana , Normana Rose'a , Joan Lovejoy i Roberty Maxwell .

Vincent Price wykonał utwór „Berenice” na swoim albumie The Imp of the Perverse and Other Tales z 1975 roku (Caedmon Records TC — 1450). Na tym samym LP Price przeczytał także „Morella” i „The Imp of the Perverse”. Wszystkie trzy opowiadania Poe zostały ponownie wydane w 2000 roku na zestawie 5-CD Harper Collins, The Edgar Allan Poe Audio Collection .

Gra komputerowa The Dark Eye z 1995 roku zawiera rekonstrukcje wybranych opowiadań Poego. Jeden z nich oparty jest na „Berenice” i pozwala graczowi doświadczyć historii z naprzemiennych punktów widzenia zarówno Egaeusa, jak i Berenice.

W 2004 roku ukazała się niskobudżetowa adaptacja filmowa na wideo.

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Berenice_(short_story)&oldid=1095165844 ”