Bianwen

Magiczna walka ( Jiang Mo Bian Wen ) ( 降魔變文 )

Bianwen ( chin .: 變文 ; pinyin : biànwén ; dosł. „teksty transformacji”) odnosi się do formy literackiej, która jest uważana za jedne z najwcześniejszych przykładów narracji w języku narodowym i prosimetrycznych w literaturze chińskiej . Teksty te pochodzą z dynastii Tang (618–907) i pięciu dynastii (907–960), a po raz pierwszy odkryto je wśród zbioru rękopisów w Dunhuang w prowincji Gansu w Chinach na początku XX wieku.

Forma wywodzi się z popularyzacji doktryny buddyjskiej poprzez opowiadanie historii i przedstawienie obrazkowe i była ściśle związana z występami ustnymi i wizualnymi. Historie zostały następnie zachowane w formie pisemnej, a sposób ich opowiadania wpłynął na świeckie opowiadanie. bianwen znaleziono również historie historyczne i współczesne . Popularne historie to Mulian ratuje swoją matkę , która pochodzi z Indii, ale została przekształcona w chińską legendę dzięki adaptacjom bianwen . Jednak za czasów dynastii Song forma w dużej mierze wymarła.

Ich anonimowi autorzy, choć piśmienni, nie należeli do wykształconych przedstawicieli klasy oficjalnej, a opowieści miały być wystawiane przez osoby nieumiejące czytać ani pisać. Ich język odzwierciedla język mówiony okresu Tang. Gatunki i tematy opowieści były dość zróżnicowane, a wiele z ich form i tematów miało znaczenie w rozwoju chińskiej literatury.

Definicja

Bianwen , używany jako wygodna etykieta dla rodzaju formy literackiej, nie został jeszcze wystarczająco zdefiniowany. Nieporozumienia co do tego, co bian , jakie cechy lub cechy formalne musi mieć tekst, aby mógł zostać objęty tym terminem, a co za tym idzie, które teksty są uważane za bianwen , nękają uczonych od czasu odkrycia rękopisów.

Profesor Victor H. Mair z University of Pennsylvania , najbardziej produktywny zachodni naukowiec zajmujący się bianwen , proponuje przyjęcie bardziej rygorystycznej definicji niż większość innych uczonych. Jako kryteria kwalifikacyjne dla bianwen identyfikuje następujące cechy: „unikalna formuła wprowadzająca werset (lub poprzedzająca werset), epizodyczna progresja narracji, jednorodność języka, dorozumiany lub wyraźny związek z ilustracjami i struktura prosimetryczna ” . Ta definicja daje zbiór mniej niż 20 zachowanych rękopisów bianwen , z których niektóre są zatytułowane terminem w nim zawartym, inne zatytułowane bez tego terminu, niemniej jednak mają pewne cechy formalne z większością ustalonych rękopisów bianwen . Ten mały korpus można dalej podzielić, zgodnie z ich cechami stylistycznymi, na wiersz i prozę.

Relacje z Bianxiangiem

Bianxiang ( 變相 ) odnosi się do przekształcenia buddyjskiej sutry w obrazową reprezentację. To, że bianwen jest nierozerwalnie związane z bianxiang , nie jest kwestionowane, ale dokładny charakter tego związku pozostaje nieokreślony. Profesor Bai Huawen z Uniwersytetu Pekińskiego spekuluje, że bianwen był wykonywany w połączeniu z obrazami bianxiang , a tekst był w rzeczywistości prosimetrycznym literackim scenariuszem przedstawienia. Dalej przypuszcza, że oprócz malowanych zwojów, malowidła ścienne i malowane sztandary były również używane w połączeniu z bianwen do przedstawień. Jednak ze względu na swój komplementarny charakter, bianwen niekoniecznie musiał być dołączany do obrazów, ponieważ dany bianwen może posłużyć jako scenariusz do różnorodnych prac plastycznych.

Wpływy literackie

Bianwen wywarła długotrwały i wszechstronny wpływ na późniejszy rozwój literatury chińskiej. Ewolucja literatury prosimetrycznej w Song , Yuan i Ming ma powiązania z bianwen ; opowieści w języku narodowym w Chinach nie zostałyby tak dobrze zrozumiane bez odniesienia do bianwen ; a później literatura popularna odziedziczyła swoją prosimetryczną formę i barwną jakość opowiadań po bianwen . Zarówno fikcja, jak i dramat po Tang były do pewnego stopnia pod wpływem bianwen . Mówiąc dokładniej, obejmuje, ale nie ogranicza się do swojej strefy wpływów, yuequ ( 樂曲 ; musicale), zhugongdiao ( 諸宮調 ; wszystkie tonacje i tryby lub składanki), cihua ( 詞話 ; historie prymitywne), guci ( 鼓詞 ; teksty perkusyjne), tanci ( 彈詞 ; teksty brzdąkające), muyushu ( 木魚書 ; drewniane książki o rybach), zaju ( 雜劇 ; różne dramaty) i chuanqi ( 傳奇 ).

Tłumaczenia i dalsze czytanie

Bai, Huawen 白化文 i Victor Mair. – Co to jest Pien-wen? Harvard Journal of Studies azjatyckich 44,2 (1984): 493-514.
Chen, Lili 陳荔荔. „Zewnętrzne i wewnętrzne formy Chu-kung-tiao, w odniesieniu do Pien-wen, Tz'u i fikcji wernakularnej”. Harvard Journal of Studies azjatyckich 32 (1972): 124-149.
Eoyang, Eugeniusz. „Narracja ustna w Pien i Pien-wen”. Archiv Orientální: Journal of the Czechoslovak Oriental Institute 46 (1978): 232–252.
Hiroshi, Arami 荒見泰史. Dunhuang bianwen xieben de yanjiu 敦煌變文寫本的研究. Pekin: Zhonghua Shuju, 2010.
Johnsona Dawida. „Wu Tzu-hsu Pien-wen i jego źródła: część I”. Harvard Journal of Studies azjatyckich 40.1 (1980): 93–156.
Johnsona Dawida. „Wu Tzu-hsu Pien-wen i jego źródła: część II”. Harvard Journal of Studies azjatyckich 40,2 (1980): 465-505.
Lu, Hsiao-Peng. „Fikcyjny dyskurs Pien-wen: stosunek chińskiej fikcji do historiografii”. Literatura chińska: eseje, artykuły, recenzje 9.1/2 (1987): 49–70.
Kim, Moonkyong. „Literatura Tun-huanga”. Acta Asiatica: Biuletyn Instytutu Kultury Wschodniej 82 (2002): 18–33.
Mair, Wiktor. Teksty transformacji T'ang: studium buddyjskiego wkładu w powstanie literatury i dramatu w języku narodowym w Chinach. Cambridge, Massachusetts: Rada Studiów Azji Wschodniej, Uniwersytet Harvarda, 1989; 286p. (Harvard-Yenching Institute Monografia, 28). ISBN 978-0-674-86815-1 .
Mair, Wiktor. „Wkład tekstów transformacji T'ang i pięciu dynastii (pien-wen) w późniejszą chińską literaturę popularną”. Dokumenty chińsko-platońskie 12 (1989): 1–71.
Mair, Wiktor. Tun-huang Popular Narratives (Cambridge: Cambridge University Press, 1983; 329 s. Cambridge Studies in Chinese History, Literature and Institutions). ISBN 978-0-521-24761-0 .
Neila Schmida. „Literatura Tun-huang”, zwł. „Literatura prozymetryczna”, w: Victor H. Mair, red., The Columbia History of Chinese Literature. (Nowy Jork: Columbia University Press, 2001), ISBN 978-0-231-52851-1 , s. 982–988.
Waley, Arthur, Ballads and Stories from Tun-huang: Anthology (Londyn: Allen & Unwin, 1960), obejmuje „Meng Jiangnu”, „Mu-lian Rescues his Mother” i utwory buddyjskie. Przedrukowane przez Routledge, 2012, ISBN 978-1-135-65119-0 .
Buddyzm i świeckość w kompozycjach Dunhuang Bianwen . Yang Yi. soc. nauka Chiny XVI:3 Jesień:1995 s. 121 – 132.

Linki zewnętrzne

Bianwen kulturowe Chiny
Bianwen CHINAKNOWLEDGE: uniwersalny przewodnik po Chinach