Charlotte Lennox

Ten artykuł dotyczy autora i poety. Dla księżnej Richmond, zobacz Charlotte Lennox, księżna Richmond .
A small miniature portrait painted in black and white of Charlotte Lennox.
„Pani Charlotte Lennox”, miniaturowy portret namalowany przez Johna Smarta w 1777 r. (Metropolitan Museum of Art, 491221).

A black and white portrait of Charlotte Lennox.
Rycina Francesco Bartolozziego według Sir Joshua Reynoldsa, 1793 (National Portrait Gallery, D13802).

Charlotte Lennox , z domu Ramsay (ok. 1729 - 4 stycznia 1804), była szkocką powieściopisarką, dramaturgiem, poetką, tłumaczką, eseistką i redaktorką czasopism, która została zapamiętana przede wszystkim jako autorka The Female Quixote i jej związek z Samuela Johnsona , Joshua Reynoldsa i Samuela Richardsona . Jednak sama miała długą, produktywną karierę.

Życie

Charlotte Lennox urodziła się na Gibraltarze . Jej ojciec, James Ramsay z Dalhousie , był szkockim kapitanem armii brytyjskiej , a jej matka Catherine, z domu Tisdall (zm. 1765), była Szkotką i Irlandką. Została ochrzczona jako Barbara Charlotte Ramsay. Dostępnych jest bardzo niewiele bezpośrednich informacji o jej życiu przed publicznym, a biografowie ekstrapolowali z jej pierwszej powieści elementy, które wydają się na wpół autobiograficzne. Charlotte mieszkała przez pierwsze dziesięć lat swojego życia w Anglii, zanim jej ojciec, który był porucznikiem straży, przeniósł rodzinę do Albany w stanie Nowy Jork w 1738 roku, gdzie był wicegubernatorem. Zmarł w 1742 roku.

Doświadczenia Lennox w koloniach prawdopodobnie zainspirowały jej pierwszą i ostatnią powieść, Harriot Stuart (1750) i Euphemia (1790). W wieku około 13 lat została wysłana jako towarzyszka do swojej ciotki ze strony matki, Mary Lucking, do Londynu, ale po przyjeździe dowiedziała się, że syn jej przyszłego opiekuna zmarł i układ nie był już odpowiedni. Zamiast tego Charlotte została towarzyszką Lady Isabelli Finch, której uwagę przykuły pisma Lennoxa.

Pierwszy tom poezji Lennoxa, Wiersze przy różnych okazjach , opublikowany w 1747 r., Był poświęcony Lady Isabelli i częściowo koncentrował się na tematach kobiecej przyjaźni i niezależności. Być może zaproponowano jej posadę na dworze, ale przeszkodziło jej małżeństwo z Alexandrem Lennoxem i decyzja o zajęciu się aktorstwem i publikowaniu swoich utworów (a tym samym zarabianiu na własne utrzymanie). Jedynym znanym zatrudnieniem jej męża była praca w urzędzie celnym od 1773 do 1782 roku, co według doniesień było beneficjum księcia Newcastle jako nagroda dla jego żony. Twierdził również, że jest właściwym spadkobiercą hrabiego Lennox w 1768 r., Ale Izba Lordów odrzuciła jego roszczenia, prawdopodobnie na podstawie bękarta. Charlotte wspomniała w liście o swoich „nieszczęściach porodowych”.

Począwszy od 1746 roku w wieku 17 lat, Lennox zwróciła uwagę na aktorstwo, po raz pierwszy przyjmując rolę publiczną po odwróceniu się od życia pod arystokratycznym patronatem. Występowała w serii „obywatelskich” dramatów o różnej popularności na Drury Lane, poruszających społeczne kwestie polityki i płci. Po opublikowaniu swoich pierwszych wierszy zaczęła odchodzić od aktorstwa w kierunku pisania, choć wystąpiła w przedstawieniu w Richmond w 1748 roku i otrzymała wieczór benefisowy w Haymarket Theatre w przedstawieniu The Mourning Bride w 1750 roku. W tym ostatnim roku opublikowała także swój odnoszący największe sukcesy wiersz „The Art of Coquetry” w Gentleman's Magazine . Mniej więcej w tym czasie poznała Samuela Johnsona, który bardzo ją szanował. Kiedy ukazała się jej pierwsza powieść, The Life of Harriot Stuart, Written by Herself, Johnson zorganizowała wystawne przyjęcie dla Lennox, z wieńcem laurowym i szarlotką zawierającą liść laurowy . Johnson uważał ją za lepszą od swoich innych przyjaciółek literackich, Elizabeth Carter , Hannah More i Frances Burney , ze względu na jej wysiłki na rzecz profesjonalizacji kariery pisarskiej, zamiast pisać anonimowo. Zapewnił, że Lennox został przedstawiony ważnym członkom londyńskiej sceny literackiej.

Jednak kobiety z kręgu Johnsona nie przepadały za Lennoxem. Hester Thrale , Elizabeth Carter i Lady Mary Wortley Montagu , wszystkie członkinie Towarzystwa Bluestocking , obwiniały ją albo za prowadzenie domu (z którego żartował nawet Lennox), za jej pozornie nieprzyjemną osobowość, albo za jej zły humor. Widzieli ją konkretnie jako podpalacza.

Samuel Richardson i Samuel Johnson zrecenzowali drugą, odnoszącą największe sukcesy powieść Lennoxa, Kobiecy Kichot, czyli Przygody Arabelli . Henry Fielding pochwalił to w swoim Covent Garden Journal i zyskało pewną popularność. Została przedrukowana i umieszczona w serii wielkich powieści w 1783, 1799 i 1810 roku i przetłumaczona na język niemiecki w 1754, francuski w 1773 i 1801 oraz hiszpański w 1808. Powieść formalnie odwraca Don Kichota: tak jak Don myli się z rycerski bohater romansu, więc Arabella myli się z dziewiczą miłością romansu. Podczas gdy don uważa za swój obowiązek wychwalać platonicznie czyste dziewczęta, które spotyka (takie jak dziewczyna z farmy, którą kocha), tak Arabella wierzy, że w jej mocy jest zabijanie spojrzeniem i że jej kochankowie mają obowiązek znosić na niej męki w imieniu.

Kobieta Kichot była oficjalnie anonimowa i technicznie nierozpoznana aż do śmierci Lennoxa. Anonimowość była jednak tajemnicą poliszynela, ponieważ jej inne prace były reklamowane jako „autorka Kobiecego Kichota ”, ale żadna opublikowana wersja Kobiecego Kichota nie nosiła jej imienia za jej życia. Tłumacz/cenzor wersji hiszpańskiej, ppłk. Don Bernardo María de Calzada przywłaszczył sobie tekst, stwierdzając, że „napisany po angielsku przez nieznanego autora i po hiszpańsku przez D. Bernardo”, mimo że nie mówił biegle po angielsku i przetłumaczył na hiszpański jedynie poprzednie francuskie tłumaczenie, które było już cenzurowane. We wstępie de Calzada ostrzega również czytelnika przed wątpliwą jakością tekstu, ponieważ dobre teksty brytyjskie pisali tylko „Fyelding” [ sic ] i Richardson , dwaj autorzy o międzynarodowej sławie, w przeciwieństwie do często mechanicznych „romansów” ” produkowane przez różne nazwiska, takie jak Edmund Curll , czy satyryczne romanse pod jednorazowymi pseudonimami, które nie były głównie powieściami.

Joseph Baretti uczył Lennox języka włoskiego, a kilka osób pomogło jej przetłumaczyć The Greek Theatre of Father Brumoy , najbardziej wpływowe francuskie studium tragedii greckiej połowy XVIII wieku. W 1755 roku przetłumaczyła Wspomnienia Maksymiliana de Bethune, księcia Sully , które dobrze się sprzedawały. Ucząc się kilku języków, Charlotte Lennox zainteresowała się źródłami do sztuk Williama Szekspira . W 1753 r. Andrew Millar opublikował pierwsze dwa tomy Shakespear Illustrated - postrzegane przez wielu uczonych jako pierwsze feministyczne dzieło krytyki literackiej, a trzeci tom ukazał się w 1754 r. W tej feministycznej krytyce literackiej Lennox szeroko omawia źródła Szekspira , i zwraca szczególną uwagę na tradycję romansów, z której czerpał Szekspir. Jej główna krytyka dotyczy tego, że jego sztuki pozbawiają postacie kobiece ich pierwotnego autorytetu, „odbierając im władzę i moralną niezależność, które dawały im stare romanse i powieści”.

Samuel Johnson napisał dedykację dla pracy, ale inni skrytykowali jej traktowanie, słowami Davida Garricka, przez „tak wielkiego i tak doskonałego autora”. Chociaż patronat Johnson chronił jej reputację w druku, świat literacki zemścił się na prezentacji jej sztuki Siostra , opartej na jej trzeciej powieści, Henrietta . Kilka grup uczestników zebrało się, by wygwizdać sztukę ze sceny podczas premiery, chociaż doczekała się kilku wydań drukowanych.

Jej trzecia powieść, Henrietta, ukazała się w 1758 roku i dobrze się sprzedawała, ale nie przyniosła jej żadnych pieniędzy. Od 1760 do 1761 roku pisała dla czasopisma The Lady's Museum materiał, który ostatecznie obejmował jej powieść Sophia z 1762 roku . David Garrick wyprodukował jej Old City Manners w Theatre Royal, Drury Lane w 1775 roku (adaptacja Eastward Ho Bena Jonsona ) . W końcu, w 1790 roku, opublikowała Eufemia, z niewielkim sukcesem, ponieważ wydawało się, że zainteresowanie opinii publicznej romansami zmalało. Eufemia to powieść epistolarna , której akcja toczy się w stanie Nowy Jork przed rewolucją amerykańską.

Lennox miał dwoje dzieci, które przeżyły niemowlęctwo: Harriot Holles Lennox (1765–1802/4) i George Lewis Lennox (ur. 1771). Przez wiele lat była w separacji od męża, a ostatecznie rozstali się w 1793 roku. Charlotte żyła wtedy przez resztę życia w „samotnej nędzy”, uzależniając się od Funduszu Literackiego . Zmarła 4 stycznia 1804 w Londynie i została pochowana w nieoznakowanym grobie na cmentarzu Broad Court w Covent Garden .

W XIX wieku Kobieta Kichot pozostawała umiarkowanie popularna. W XX wieku feministyczne uczone, takie jak Janet Todd , Jane Spencer i Nancy Armstrong, chwaliły umiejętności i pomysłowość Lennox.

Pracuje

Lennox (stojący, po prawej, z cytrą ), w towarzystwie innych „ niebieskich pończoch ” ( Dziewięć żywych muz Wielkiej Brytanii [ nl ] autorstwa Richarda Samuela , 1778)

Poezja

  • Wiersze na kilka okazji ( 1747 )
  • Sztuka kokieterii ( 1750 )
  • Urodzinowa Oda do Księżnej Walii

powieści

sztuki

  • Filander (1758)
  • Siostra (1769)
  • Maniery Starego Miasta (1775)

Krytyka literacka

  • Szekspir [ sic ] Ilustrowany (1753–1754)

Czasopismo

Tłumaczenia

Dalsza lektura

  • Carlile, Susan (2018). Charlotte Lennox: niezależny umysł . Toronto: University of Toronto Press.
  • Browning, DC; Kuzyn, John W. (1969). Słownik biografii literackiej Everymana . Londyn: JM Dent & Sons.

Linki zewnętrzne

Media związane z Charlotte Lennox w Wikimedia Commons

Pobrane z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Charlotte_Lennox&oldid=1137239675 ”