Cuniza da Romano
Cunizza da Romano (ok. 1198–1279) była włoską szlachcianką i członkinią dynastii da Romano , jednej z najwybitniejszych rodzin w północno-wschodnich Włoszech. Małżeństwa i związki Cunizzy, w szczególności z trubadurem Sordello da Goito , są szeroko udokumentowane. Cunizza pojawia się również jako postać w wielu dziełach literackich, takich jak Boska komedia Dantego Alighieri .
Biografia
Wczesne życie
Cunizza da Romano urodził się około 1198 roku w Marca Trivigiana , regionie w północno-wschodnich Włoszech, między Wenecją a Alpami . Była trzecią i najmłodszą córką Ezzelino II da Romano , gibelskiego szlachcica. Cunizza, wraz z dwoma braćmi Alberico da Romano i Ezzelino III da Romano , zostali poczęci z trzecią żoną Ezzelino, Adelaide degli Alberti di Mangona, szlachcianką pochodzenia toskańskiego.
Średniowieczne małżeństwo i kontekst historyczny
Cunizza, Alberico i Ezzelino III urodzili się w epoce średniowiecznych Włoch, które zorganizowały system podziału bogactwa między członków rodziny, zjednoczonych krwią lub małżeństwem. Synowie szlachcica otrzymywali fraternę , czyli równo podzielone dziedzictwo . Ezzelino III otrzymał fraternę wraz ze swoim bratem Alberico od swojego ojca w 1223 roku, podczas gdy Cunizza otrzymał 3000 lirów do wykorzystania jako posag. W tamtym czasie kobietom przydzielano tylko część posagu po śmierci męża i nie ma dowodów na to, czy Cunizza odzyskała swoje fundusze posagowe po śmierci jej ostatniego męża. Po przejęciu spadku przez Ezzelino III szukał okazji do ułatwienia sobie własnych wpływów militarnych i politycznych, często poprzez tworzenie i zrywanie elitarnych małżeństw, które leżały w jego najlepszym interesie. W 1249 roku Ezzelino uwięził trzech braci z szanowanej rodziny dei Dalesmanini, którzy byli rzekomo jego najbliższymi sojusznikami. Bracia zaaranżowali potajemny ślub ich siostry z jednym z politycznych rywali Ezzelino, hrabią Rizzardo da Sanbonifacio z Werony. Dla Ezzelino ten związek był wypowiedzeniem wojny. Nadal wykorzystywał małżeństwo do skrajności jako środek do wojny i inwazji, co było podejściem niekonwencjonalnym w stosunku do tradycyjnych zwyczajów małżeńskich.
Życie osobiste i związki
Na osi czasu różnych małżeństw i romansów Cunizzy, wiele jej związków zostało wykorzystanych przez Ezzelino III w celu realizacji jego programu politycznego i siania niezgody między rywalizującymi frakcjami. Wiele współczesnych badań nad średniowiecznymi małżeństwami w tym czasie wyjaśniało widoczny brak szacunku Ezzelino III dla tradycji małżeńskich, postrzegając związki i separacje jedynie jako polityczne narzędzia ekspansji władzy.
W 1222 roku Cunizza da Romano poślubiła swojego pierwszego męża, hrabiego Rizzardo di Sanbonifacio z Werony . W tym samym czasie Ezzelino III poślubił siostrę hrabiego Zilię, podwójny sojusz, który zaprowadziłby pokój między gwelfami i gibelinami w regionie i idealnie stłumiłby poprzednią wrogość między Ezzelino III a hrabią Rizzardo. Jednak napięcie wzrosło z powodu sojuszu między Sanbonifacio a rodziną d'Este , jednym z politycznych rywali Ezzelino II. Zarówno Ezzelino, jak i jego ojciec, Ezzelino II, wierzyli, że Cunizzie grozi sytuacja zakładników w domu Rizzarda, więc wysłali Sordello , aby uprowadził Cunizzę i zwrócił ją na dwór jej ojca. W 1226 roku to Ezzelino III został podestą i wygnał Rizzarda z Werony, oficjalnie zrywając pierwsze małżeństwo Cunizzy.
Cunizza urodziła syna Rizzarda, Leoisio, którego opuściła, gdy została porwana przez Sordello. Leoisio odziedziczył później tytuł hrabiego, a także kontrolę nad zamkiem Sanbonifacio, co nie udało mu się, gdy został zmanipulowany przez swojego wuja Ezzelino III, aby opuścił zamek, tylko po to, by został zniszczony.
Cunizza następnie rozpoczął romans z Sordello. Mówi się, że Sordello, trubadur z Goito, zakochał się w Cunizzie, a ona w nim, kiedy po raz pierwszy zobaczył ją na dworze Rizzarda. Ich związek został zerwany, gdy Ezzelino III wygnał go z domu da Romano, aby zachować ich reputację. Sordello urodził się w niższej klasie społecznej, dlatego jego romans z Cunizzą mógł być sugerowany jako infiltracja wśród wyższych rangą dworzan.
Aby uniknąć małżeństwa z bratem w celu sojuszu politycznego, Cunizza przyjęła za nowego kochanka rycerza Bonio di Treviso, z którym wyjechała, aby zamieszkać ze swoim drugim bratem Alberico da Romano. W 1239 roku Alberico został podestą Treviso , a jego wysiłki w organizowaniu kampanii przeciwko Ezzelino III były wspierane darowiznami Cunizzy i zgodą Bonia na walkę . W 1242 roku Bonio zginął miesiąc po Wielkiej Sobocie, broniąc Treviso przed jednym z oblężeń Ezzelino.
Po poświęceniu większości swojego czasu i pieniędzy na wiec przeciwko swojemu bratu, Cunizza w końcu wróciła, by z nim zamieszkać po utracie Bonio di Treviso i obliczu hańby. Ezzelino III następnie wydał ją za mąż za Naimerio da Breganze, szlachcica z Vicentine, jako deklarację politycznej lojalności. Jednak relacje Battisty Pagliariniego donoszą, że niektórzy da Breganze uciekli z Vicenzy w 1256 roku, nie chcąc żyć pod nową kontrolą Ezzelino III nad miastem. Krążyło wiele wersji śmierci Naimerio, w tym morderstwo dokonane przez Ezzelino i śmierć w bitwie pod Longare.
Ostatnie lata
Po śmierci obu braci Cunizza zamieszkała ze swoją rodziną ze strony matki, Alberti di Mangona, w Toskanii. Pojawiają się dwa dokumenty notarialne z jej nazwiskiem, z których pierwszy dotyczy wyzwolenia wybranych niewolników da Romano 1 kwietnia 1265 r. Akt Cunizzy mający na celu „zapewnienie zbawienia dusz” jej rodziny nie obejmował żadnych niewolników, którzy stanęli po stronie Alberico, raczej dokument wyraźnie wspomina o ich ostatecznym potępieniu w piekle.Podpis tej deklaracji miał miejsce w domu Cavalcante de' Cavalcanti .
Drugim było sporządzenie i podpisanie testamentu Cunizzy w 1279 roku; do tego czasu zgromadziła ogromne bogactwo. Zostawiła prezent inter vivo swojemu kuzynowi, hrabiemu Alessandro degli Alberti da Mangona , Toskańczykowi, który później pojawił się w zamrożonym kręgu dla zdrajców krewnych w Pieśni XXXII Piekła Dantego . Cunizza miał również prawa do zamku w Mussa, ale zamek należał do rządu Trevisan po rozległej rekultywacji majątku po śmierci Ezzelino III.
W literaturze
Cuniza w Boskiej Komedii
Dante Alighieri prawdopodobnie dowiedział się o rodzinie da Romano od Guido Cavalcantiego, ponieważ ojciec Guido był gospodarzem jednego z postępowań sądowych Cunizzy. Dante przebywał również na dworze degli Scagligeri w Weronie, rodziny, która po jego śmierci została następczynią Ezzelino III.
Cunizza da Romano pojawia się w Canto IX Dante's Paradiso . Mieszka w niebie Wenus, podczas gdy jej brat Ezzelino III rezyduje w krwawej rzece Flegeton, w siódmym kręgu Inferno wśród brutalnych. Różna natura między ludźmi to koncepcja, którą Dante bada podczas rozmowy z Charlesem Martelem z Anjou i sugerowano, że Cunizza i Ezzelino uosabiają zastosowanie tej koncepcji.
W Paradiso Wenus jest niższym królestwem nieba, które jest bliżej Ziemi i jej grzechu. Umieszczenie Cunizzy przez Dantego przypisuje się jej różnym związkom i małżeństwom, wenusjańskiej miłości w oczach Dantego. W swoim monologu do Dantego Cunizza wyraża brak wyrzutów sumienia za swoje cielesne grzechy:
Obaj, on i ja, urodziliśmy się z tego samego korzenia: nazywałem się Cunizza i błyszczę tutaj, ponieważ podbił mnie blask tej planety. Lecz w sobie radośnie przebaczam przyczynę mego losu; Nie smucę się , a wulgarnym umysłom może być trudno to dostrzec.— Dante Alighieri (tłum. Allen Mandelbaum ), Paradiso IX.31-36
Grzech Cunizzy, istniejący teraz jako boska miłość, jest transformacją, której Dante używa dla wielu postaci w Paradiso oprócz niej. Przyznaje, że jej pobyt w Paradiso może być skandalicznym zaskoczeniem dla śmiertelników na Ziemi, ponieważ średniowieczna nauka chrześcijańska nie przedstawiała nieba jako przestrzeni akceptującej miłość erotyczną ani tych, którzy jej doświadczyli. Odbyła się debata na temat tego, czy Cunizza przezwyciężyła swoje pragnienia, ponieważ wyraźnie akceptuje swoje dawne wady, co jest rzadkim przypadkiem w Boskiej komedii . Komentatorzy zauważyli, że dyskusje te wynikały z nieprawidłowej interpretacji wstępu Cunizzy; kiedy mówi, że Wenus „podbiła” ją, esencją Wenus jest boska miłość, a nie cielesne pragnienia, które często są łączone z Wenus.
Cunizza ma dodatkowo za zadanie omówić korupcję Marszu Treviso i północno-wschodnich Włoch. Przepowiada, że Cangrande I della Scala , główny patron Dantego, przejmie kontrolę nad Treviso jako absolutny autokrata, po tym jak jego obecny władca, Rizzardo da Camino, zostanie zabity. Przewiduje również, że Alessandro Novello , biskup Feltre , wyda trzech braci Ghibelline Ferrarese Guelphom na egzekucję, po zaoferowaniu braciom ochrony.
W innych pracach
Fabularyzowany opis zalotów Riccarda i Cunizzy, z zupełnie innym skutkiem, stanowi podstawę pierwszej opery Giuseppe Verdiego , Oberto conte di San Bonifacio .
Cunizza jest wspomniana zarówno w Sordello Roberta Browninga , jak iw Cantos Ezry Pounda .
Źródła
- Barbara Reynolds , Dante: poeta, myśliciel polityczny, człowiek , IBTauris, 2007, ISBN 1-84511-554-6 , s. 12
| Ogólny | |
|---|---|
| Biblioteki Narodowe | |
| Słowniki biograficzne | |
| Inny | |
