Ezra Pound
Ezra Weston Loomis Pound (30 października 1885 - 1 listopada 1972) był amerykańskim poetą i krytykiem na emigracji , główną postacią wczesnego modernistycznego ruchu poetyckiego i faszystowskim współpracownikiem we Włoszech podczas II wojny światowej . Jego prace to Ripostes (1912), Hugh Selwyn Mauberley (1920) i jego 800-stronicowy poemat epicki The Cantos (ok. 1917–1962) .
Wkład Pounda w poezję rozpoczął się na początku XX wieku wraz z jego rolą w rozwoju imagizmu , ruchu kładącego nacisk na precyzję i oszczędność języka. Pracując w Londynie jako redaktor zagraniczny kilku amerykańskich magazynów literackich, pomógł odkrywać i kształtować twórczość współczesnych, takich jak TS Eliot , Ernest Hemingway i James Joyce . Był odpowiedzialny za wydanie w 1914 r . Portretu artysty z czasów młodości Joyce'a , w 1915 r. Publikację „ Pieśni miłosnej J. Alfreda Prufrocka ” Eliota oraz za wydanie w 1918 r. Ulissesa Joyce'a . Hemingway napisał w 1932 r., Że dla poetów urodzonych pod koniec XIX lub na początku XX wieku brak wpływu Pounda byłby „jak przejście przez wielką zamieć i nie odczuwanie jej zimna”.
Rozgniewany rzezią I wojny światowej , Pound zrzucił winę za wojnę na kapitalizm finansowy , który nazwał „ lichwą ”. W 1924 r. przeniósł się do Włoch iw latach 30. i 40. promował teorię ekonomiczną znaną jako kredyt społeczny , pisał do publikacji należących do brytyjskiego faszysty Sir Oswalda Mosleya , popierał faszyzm Benito Mussoliniego i wyrażał poparcie dla Adolfa Hitlera . Podczas II wojny światowej i Holokaustu we Włoszech wykonał setki płatnych audycji radiowych dla rządu włoskiego , w tym w okupowanych przez Niemców Włoszech , atakując Stany Zjednoczone, Franklina D. Roosevelta , Wielką Brytanię, międzynarodowe finanse, producentów amunicji i handlarzy , i Żydów między innymi jako sprawców, podżegaczy i przedłużaczy wojny światowej, w wyniku której został aresztowany w 1945 roku przez siły amerykańskie we Włoszech pod zarzutem zdrady . Spędził miesiące w amerykańskim obozie wojskowym w Pizie , w tym trzy tygodnie w stalowej klatce na wolnym powietrzu. Uznany za niezdolnego do stawienia się przed sądem, był więziony w St. Elizabeths w Waszyngtonie przez ponad 12 lat.
Przebywając w areszcie we Włoszech, Pound rozpoczął pracę nad fragmentami The Cantos , które zostały opublikowane jako The Pisan Cantos (1948), za co w 1949 roku otrzymał Nagrodę Bollingena w dziedzinie poezji od Biblioteki Kongresu , wywołując ogromne kontrowersje. Po kampanii prowadzonej przez innych pisarzy został zwolniony z St. Elizabeths w 1958 roku i mieszkał we Włoszech aż do śmierci w 1972 roku. Jego poglądy ekonomiczne i polityczne sprawiły, że jego życie i twórczość pozostają kontrowersyjne.
Wczesne życie i edukacja (1885–1908)
Rodzinne tło
Pound urodził się w 1885 r. W dwupiętrowym domu z klapami w Hailey , Terytorium Idaho , jako jedyne dziecko Homera Loomisa Pounda (1858–1942) i Isabel Weston (1860–1948), którzy pobrali się w 1884 r. Homer pracował w Hailey od 1883 jako sekretarz Generalnego Urzędu Ziemskiego . Dziadek Pounda, Thaddeus Coleman Pound , republikański kongresman i 10. wicegubernator Wisconsin , zapewnił mu nominację. Homer wcześniej pracował dla Tadeusza w branży drzewnej.
Obie strony rodziny Poundów wyemigrowały z Anglii w XVII wieku. Ze strony ojca przodkiem-imigrantem był John Pound, kwakier, który przybył z Anglii około 1650 roku. Babka Ezry ze strony ojca, Susan Angevine Loomis , poślubiła Thaddeusa Colemana Pounda. Ze strony matki, Pound był potomkiem Williama Wadswortha , purytanina , który wyemigrował do Bostonu na Lwie w 1632 roku. Kapitan Joseph Wadsworth pomógł napisać pierwszą konstytucję Connecticut . Wadsworthowie wżenili się w Westonów z Nowego Jorku; Harding Weston i Mary Parker byli dziadkami Pounda ze strony matki. Po służbie wojskowej Harding pozostał bezrobotny, więc jego brat Ezra Weston i żona Ezry, Frances Amelia Wessells Freer (ciocia Frank), pomagali opiekować się Isabel, matką Pounda.
Wczesna edukacja
.jpg)
Isabel Pound była nieszczęśliwa w Hailey i zabrała ze sobą Ezrę do Nowego Jorku w 1887 roku, gdy miał 18 miesięcy. Jej mąż poszedł w jej ślady i znalazł pracę jako rzeczoznawca w Mennicy Filadelfijskiej . Po przeprowadzce na 417 Walnut Street w Jenkintown w Pensylwanii , w 1893 roku rodzina kupiła dom z sześcioma sypialniami przy 166 Fernbrook Avenue w Wyncote . Edukacja Pounda rozpoczęła się w damskich szkołach : szkole Miss Elliott w Jenkintown w 1892 r. I Chelten Hills School rodziny Heathcock w Wyncote w 1893 r. Znany jako „Ra” (wymawiane jako „Ray”), uczęszczał do Wyncote Public School od września 1894 r. Jego pierwsza publikacja był 7 listopada 1896 w Jenkintown Times-Chronicle („przez EL Pound, Wyncote, w wieku 11 lat”), limeryk o Williamie Jenningsie Bryanie , który właśnie przegrał wybory prezydenckie w 1896 roku .
W 1897 roku, w wieku 12 lat, przeniósł się do Cheltenham Military Academy (CMA), gdzie nosił mundur w stylu wojny secesyjnej i uczył się wiercenia i strzelania. W następnym roku odbył swoją pierwszą zagraniczną podróż, trzymiesięczną trasę z matką i ciocią Frank, która zabrała go do Anglii, Belgii, Niemiec, Szwajcarii, Włoch, Hiszpanii i Maroka. Uczęszczał do CMA do 1900 roku, czasami jako internat, ale wydaje się, że nie ukończył studiów.
Uniwersytet
.jpg)
W 1901 roku Pound został przyjęty, w wieku 15 lat, do College of Liberal Arts na Uniwersytecie Pensylwanii . Wiele lat później powiedział, że jego celem było uniknięcie musztry w akademii wojskowej. Jego jedynym wyróżnieniem na pierwszym roku była geometria, ale poza tym jego oceny były w większości słabe, w tym z łaciny, jego specjalizacji; uzyskał ocenę B z kompozycji angielskiej i zaliczenie z literatury angielskiej. Na drugim roku przeszedł z kursu dyplomowego na „specjalny status studenta bez stopnia”, jak powiedział, „aby uniknąć nieistotnych przedmiotów”. Nie został wybrany do bractwa w Penn, ale wydawało się, że mu to nie przeszkadza.
Jego rodzice i ciocia Frank zabrali go na kolejną trzymiesięczną wycieczkę po Europie w 1902 roku, a rok później przeniósł się do Hamilton College w Clinton w stanie Nowy Jork , prawdopodobnie ze względu na jego stopnie. Ponownie nie został zaproszony do wstąpienia do bractwa, ale tym razem miał nadzieję to zrobić, zgodnie z listami do domu, ponieważ chciał mieszkać w domu bractwa i do kwietnia 1904 roku uznał to posunięcie za błąd. Zapisał się na kurs łacińsko-naukowy i wydaje się, że unikał niektórych zajęć; w jego transkrypcji brakuje napisów. Studiował dialekt prowansalski i czytał poezję Dantego i anglosaską , w tym Beowulfa i Żeglarza .
Po ukończeniu Hamilton w 1905 roku z tytułem doktora , wrócił do Penn, gdzie zakochał się w Hilda Doolittle, następnie w Bryn Mawr College i ręcznie oprawił dla niej 25 swoich wierszy, nazywając to Hilda's Book . (Doolittle sama została poetką, przemianowana na HD przez Pounda). Po uzyskaniu tytułu magistra języków romańskich w 1906 roku zarejestrował się, aby napisać pracę doktorską na temat błaznów w sztukach Lope de Vegi ; dwuletnie stypendium Harrisona pokryło jego czesne i stypendium w wysokości 500 dolarów, z którym ponownie popłynął do Europy. Spędził trzy tygodnie w Madrycie w różnych bibliotekach, w tym w Bibliotece Królewskiej . 31 maja 1906 stał przed pałacem podczas próby zamachu na króla Alfonsa i opuścił miasto w obawie, że zostanie wzięty za anarchistę. Po Hiszpanii odwiedził Paryż i Londyn, powracając do Stanów Zjednoczonych w lipcu 1906 r. Jego pierwszy esej „Raphaelite Latin” został opublikowany we wrześniu w Book News Monthly . Brał udział w kursach języka angielskiego w 1907 roku, gdzie pokłócił się z prawie wszystkimi, w tym z kierownikiem wydziału, Felixem Schellingiem , z głupimi uwagami podczas wykładów i bardzo powolnym nakręcaniem ogromnego blaszanego zegarka, podczas gdy Schelling mówił. Wiosną 1907 roku dowiedział się, że jego stypendium nie zostanie przedłużone. Schelling powiedział mu, że marnuje czas wszystkich, i odszedł bez ukończenia doktoratu.
Nauczanie
Tęsknię za moim własnym gatunkiem, Och, wiem, że są wokół mnie ludzie, przyjazne twarze, Ale tęsknię za moim własnym gatunkiem.
- Personae of Ezra Pound (1909) napisana w Crawfordsville, Indiana, 1907
Od września 1907 roku Pound uczył francuskiego i hiszpańskiego w Wabash College , prezbiteriańskim college'u z 345 studentami w Crawfordsville w stanie Indiana , który nazwał „ szóstym kręgiem piekła ”. Jeden z byłych studentów zapamiętał go jako powiew świeżego powietrza; inny powiedział, że był „ekshibicjonistą, egoistą, egocentrykiem i pobłażającym sobie”.
Został zwolniony po kilku miesiącach. Palenie było zabronione, ale palił cygaretki w swoim pokoju na tym samym korytarzu co gabinet prezydenta. Został poproszony o opuszczenie uczelni w styczniu 1908 r., Kiedy jego gospodynie, Ida i Belle Hall, znalazły w jego pokoju kobietę. Wstrząśnięty zwolnieniem, wkrótce potem wyjechał do Europy, wypływając w marcu z Nowego Jorku na RMS Slavonia .
Londyn (1908–1914)
Lume Spento
Funt przybył na Gibraltar 23 marca 1908 r., Gdzie zarabiał 15 dolarów dziennie, pracując jako przewodnik amerykańskiej rodziny tam iw Hiszpanii. Po postojach w Sewilli, Grenadzie i Genui, pod koniec kwietnia znalazł się w Wenecji , mieszkając nad piekarnią w pobliżu mostu San Vio. Latem zdecydował się samodzielnie opublikować swój pierwszy zbiór 44 wierszy w 72-stronicowym A Lume Spento („With Tapers Quenched”), którego 150 egzemplarzy wydrukowano w lipcu 1908 r. Tytuł pochodzi z trzeciej pieśni Dantego Purgatorio , nawiązujący do śmierci Manfreda , króla Sycylii . Pound zadedykował książkę artyście z Filadelfii Williamowi Brooke Smithowi , przyjacielowi z uniwersytetu, który niedawno zmarł na gruźlicę .
W „Canto LXXVI” The Pisan Cantos odnotowuje, że rozważał wrzucenie odbitek do Canal Grande , całkowicie porzucając książkę i poezję: „przy gładkich jak mydło kamiennych słupach, gdzie San Vio / spotyka się z il Canal Grande / między Salviati i dom, który był Don Carlosem / shd/ Wrzucam działkę do przypływu? / le bozze "A Lume Spento" / / i przy kolumnie Todero / shd/ Przechodzę na drugą stronę / lub czekam 24 godziny".
Przeprowadź się do Londynu
W sierpniu 1908 Pound przeniósł się do Londynu, przewożąc 60 egzemplarzy A Lume Spento . Angielscy poeci, tacy jak Maurice Hewlett , Rudyard Kipling i Alfred Tennyson, spopularyzowali określony rodzaj wiktoriańskich wierszy — poruszający, pompatyczny i propagandowy. Według modernistycznego uczonego Jamesa Knappa, Pound odrzucił ideę poezji jako „wersyfikowanego eseju moralnego”; chciał skupić się na indywidualnym doświadczeniu, na konkretach, a nie na abstrakcji.
Funt początkowo przebywał w pensjonacie przy Duchess Street 8, w pobliżu Czytelni Muzeum Brytyjskiego ; poznał gospodynię podczas swoich podróży po Europie w 1906 roku. Wkrótce przeniósł się do Islington (taniej za 12 szylingów i sześć dni tygodniowo z wyżywieniem i zakwaterowaniem ), ale ojciec wysłał mu 4 funty i mógł przenieść się z powrotem do centrum Londynu, na 48 Langham Street, w pobliżu Great Titchfield Street . Dom znajdował się po drugiej stronie alei od pubu Yorkshire Grey, który pojawił się w „Canto LXXX” ( The Pisan Cantos ), „dotyczącym poczynań gospodyni / z nienazwanym lokatorem / az waz w pobliżu Gt Tichfield St. obok pubu ".
Pound przekonał księgarza Elkina Mathewsa z Vigo Street , aby wystawił A Lume Spento i w niepodpisanym artykule z 26 listopada 1908 roku Pound sam zrecenzował go w Evening Standard : „Niepojęta magia poezji tkwi w tej dziwacznej papierowej książce; a słowa są nie ma sensu tego opisywać”. W następnym miesiącu samodzielnie opublikował drugą kolekcję, A Quinzaine for this Yule . To była jego pierwsza książka, która odniosła komercyjny sukces, a Elkin Matthews wydrukował kolejne 100 egzemplarzy. W styczniu i lutym 1909 r., Po śmierci Johna Churtona Collinsa , który opuścił wakat, Pound przez godzinę tygodniowo wieczorami wykładał „Rozwój literatury w Europie Południowej” na Regent Street Polytechnic . Poranki można było spędzić w Czytelni Muzeum Brytyjskiego, a następnie zjeść obiad w Vienna Café na Oxford Street , gdzie Pound po raz pierwszy spotkał Wyndhama Lewisa w 1910 roku. . Ford Madox Ford opisał Pounda jako „zbliżającego się krokiem tancerza, wykonującego podania laską do wyimaginowanego przeciwnika”:
Nosił spodnie z zielonego sukna bilardowego, różowy płaszcz, niebieską koszulę, krawat ręcznie malowany przez przyjaciela Japończyka, ogromne sombrero, płomienną brodę przyciętą do szpikulca i pojedynczy, duży niebieski kolczyk.
Spotkanie z Dorothy Shakespear, Personae
Na salonie literackim w 1909 roku Pound spotkał powieściopisarkę Olivię Shakespear , a później w domu Szekspirów przy 12 Brunswick Gardens w Kensington został przedstawiony jej córce Dorothy , która została żoną Pounda w 1914 roku. Krytyczka Iris Barry opisał ją jako „ zawsze nosząc się delikatnie z miną młodej wiktoriańskiej damy jeżdżącej na łyżwach, z profilem tak wyraźnym i pięknym jak porcelanowy Kuan-yin”. „Posłuchaj tego - Ezdrasza! Ezdrasza! - I po raz trzeci - Ezdrasza!”, napisała Dorota w swoim dzienniku 16 lutego 1909 r.
Pound zmieszał się z śmietanką londyńskiego kręgu literackiego, w tym Maurice Hewlett , Laurence Binyon , Frederic Manning , Ernest Rhys , May Sinclair , Ellen Terry , George Bernard Shaw , Hilaire Belloc , TE Hulme i FS Flint . Dzięki Szekspirom poznał poetę WB Yeatsa , byłego kochanka Olivii Szekspir. Wysłał już Yeatsowi kopię A Lume Spento i Yeats najwyraźniej uznał ją za „uroczą”. Pound napisał do Williama Carlosa Williamsa 3 lutego 1909 r.: „Wpadam w tłum, który tu coś robi. Londyn, stary Lundon, to miejsce na poezję”. Według Richarda Aldingtona , Londyn uznał Pounda za zabawnego. Gazety przeprowadziły z nim wywiad i wspomniano o nim w Punch , który 23 czerwca 1909 r. Opisał „pana Ezekiela Tona” jako „najbardziej niezwykłą rzecz w poezji od czasów Roberta Browninga … [mieszając] obrazy nieskrępowanego Zachodu, słownictwo Wardour Street i złowrogie porzucenie Borgiaca we Włoszech”.
„Dziękuję, cokolwiek przyjdzie”. A potem się odwróciła I jak promień słońca na wiszących kwiatach Gaśnie, gdy wiatr je rozwiewa, Odszedł szybko ode mnie. Nie, cokolwiek nadejdzie, Jedna godzina była oświetlona słońcem, a najwyżsi bogowie Nie mogą się chlubić niczym lepszym Niż Obserwowanie, jak mija ta godzina.
- Personae: zebrane wiersze Ezry Pounda (1926)
W kwietniu 1909 Elkin Mathews opublikował Personae of Ezra Pound (połowa wierszy pochodziła z A Lume Spento ), aw październiku kolejnych 27 wierszy (16 nowych) jako Exultations . Edward Thomas opisał Personae w English Review jako „pełną ludzkiej pasji i naturalnej magii”. Rupert Brooke skarżył się w Cambridge Review , że Pound znalazł się pod wpływem Walta Whitmana , pisząc w „niemetrycznych, rozległych długościach, które w jego rękach nie mają nic do pochwały”. Ale przyznał, że Pound miał „wielkie talenty”.
Około września Pound przeniósł się do nowych pokoi przy Church Walk, niedaleko Kensington High Street , gdzie mieszkał przez większość czasu do 1914 roku. W marcu 1910 roku odwiedził przyjaciela, Waltera Rummela , w Paryżu i został przedstawiony amerykańskiej spadkobierczyni i pianistka Margaret Lanier Cravens. Chociaż dopiero co się poznali, zaproponowała, że zostanie mecenasem w wysokości 1000 dolarów rocznie i od tego czasu aż do swojej śmierci w 1912 roku najwyraźniej regularnie wysyłała mu pieniądze.
Duch Romansu , Canzoni , New Age
W czerwcu 1910 r. Funt wrócił na osiem miesięcy do Stanów Zjednoczonych; jego przyjazd zbiegł się w czasie z publikacją w Londynie jego pierwszej książki krytyki literackiej The Spirit of Romance , opartej na jego notatkach z wykładów z politechniki. Patria Mia , jego eseje o Stanach Zjednoczonych, powstały w tym czasie. W sierpniu przeniósł się do Nowego Jorku, wynajmując pokoje na Waverly Place i Park Avenue South , naprzeciwko Gramercy Square . Chociaż kochał Nowy Jork, czuł się wyalienowany przez komercję i przybyszów z Europy Wschodniej i Południowej, którzy wypierali białych anglosaskich protestantów. Niedawno wybudowany główny oddział Biblioteki Publicznej w Nowym Jorku uznał za szczególnie obraźliwy. To właśnie w tym okresie ujawnił się jego antysemityzm; odniósł się w Patria Mia do „obrzydliwych cech” Żydów. Po przekonaniu rodziców, aby sfinansowali jego podróż z powrotem do Europy, wypłynął z Nowego Jorku na statku RMS Mauretania 22 lutego 1911 r. Minęło prawie 30 lat — kwiecień 1939 r. — zanim ponownie odwiedził Stany Zjednoczone.
Po trzech dniach w Londynie wyjechał do Paryża, gdzie pracował nad nowym zbiorem poezji Canzoni (1911), okrzykniętym przez Westminster Gazette jako „przywiązanie połączone z pedanterią”. Napisał w nekrologu Forda Madoxa Forda, że Ford tarzał się po podłodze ze śmiechu z powodu jego „szpilkowego języka”. Kiedy w sierpniu wrócił do Londynu, wynajął pokój w Marylebone przy 2A Granville Place, a następnie dzielił dom przy 39 Addison Road North , W11 . W listopadzie AR Orage , redaktor socjalistycznego czasopisma New Age , zatrudnił go do napisania cotygodniowej kolumny. Orage pojawia się w The Cantos ( Possum to TS Eliot): „ale ich los, Yeats, Possum i Wyndham / nie miał pod nimi gruntu. / Orage miał”.
Pound przyczynił się do New Age od 30 listopada 1911 do 13 stycznia 1921, uczestnicząc w spotkaniach redakcyjnych w piwnicy brudnej herbaciarni ABC na Chancery Lane . Tam i na innych spotkaniach poznał Arnolda Bennetta , Cecila Chestertona , Beatrice Hastings , SG Hobsona , TE Hulme'a , Katherine Mansfield i HG Wellsa . W New Age w 1918 roku poznał także CH Douglasa , brytyjskiego inżyniera, który rozwijał swoją ekonomiczną teorię kredytu społecznego , którą Pound uznał za atrakcyjną. Douglas podobno uważał, że Żydzi stanowią problem i muszą porzucić mesjanistyczny pogląd na siebie jako „rasę dominującą”. Według Colina Holmesa , sam New Age opublikował materiały antysemickie. To właśnie w tym środowisku, a nie we Włoszech, według Tima Redmana , Pound po raz pierwszy zetknął się z antysemickimi poglądami na temat „lichwy”. „W programie Douglasa”, Christopher Hitchens w 2008 roku, „Pound znalazł swoją prawdziwą muzę: mieszankę folklorystycznego celtyckiego zmierzchu z paranoiczną nienawiścią do gospodarki pieniężnej i straszną podejrzliwością wobec starożytnej wiary”.
poetycki , Riposty , Imagizm
Hilda Doolittle przybyła do Londynu z Filadelfii w maju 1911 roku z poetką Frances Gregg i matką Gregga; kiedy wrócili we wrześniu, Doolittle został. Pound przedstawił ją swoim przyjaciołom, w tym Richardowi Aldingtonowi , który został jej mężem w 1913 roku. Wcześniej cała trójka mieszkała w Church Walk w Kensington — Pound pod nr. 10, Aldington pod nr. 8 i Doolittle pod nr. 6 — i codziennie pracował w Czytelni Muzeum Brytyjskiego.
W British Museum Laurence Binyon przedstawił Poundowi wschodnioazjatyckie koncepcje artystyczne i literackie, których Pound używał w swojej późniejszej poezji, w tym japońskie grafiki ukiyo-e . Księga gości po raz pierwszy pokazuje Pounda w Pokoju Studenckim Rycin i Rysunków (znanym jako Gabinet Rycin) 9 lutego 1909 r., A później w 1912 i 1913 r., Z Dorothy Shakespear, badającą sztukę chińską i japońską. Pound pracował w tym czasie nad wierszami, które stały się Ripostami (1912), próbując odejść od swojej wcześniejszej pracy. „Nie stworzyłem języka w 1910 roku” - napisał po latach. „Nie mam na myśli języka, którego należy używać, ale nawet języka, w którym można myśleć”.
W sierpniu 1912 roku Harriet Monroe zatrudniła Pounda jako korespondenta zagranicznego Poetry: A Magazine of Verse , nowego magazynu w Chicago. Pierwsze wydanie, w październiku, zawierało dwa jego własne wiersze: „To Whistler, American” i „Middle Aged”. Również w tym samym miesiącu Stephen Swift and Co. w Londynie opublikowali Ripostes of Ezra Pound , zbiór 25 wierszy, w tym kontrowersyjne tłumaczenie staroangielskiego wiersza The Seafarer z VIII wieku , które pokazują jego przejście w kierunku języka minimalistycznego. Oprócz prac Pounda zbiór zawiera pięć wierszy TE Hulme'a .
Ripostes zawiera pierwszą wzmiankę o Les Imagistes : „Jeśli chodzi o przyszłość, Les Imagistes , potomkowie zapomnianej szkoły z 1909 roku, mają to w swoim posiadaniu”. Pewnego popołudnia w herbaciarni British Museum z Doolittle i Aldingtonem Pound zredagował jeden z wierszy Doolittle'a i napisał pod spodem „HD Imagiste”; opisał to później jako założenie ruchu w poezji Imagisme . Wiosną lub wczesnym latem 1912 roku zgodzili się, jak pisał Pound w 1918 roku, co do trzech zasad:
1. Bezpośrednie traktowanie „rzeczy”, subiektywne lub obiektywne.
2. Nie używać absolutnie żadnego słowa, które nie wnosi nic do prezentacji.
3. Co do rytmu: komponować w kolejności frazy muzycznej, a nie w kolejności metronomu.
Poetry opublikował „Kilka zakazów autorstwa wyobrażacza” Pounda. Należy unikać zbędnych słów, zwłaszcza przymiotników, a także wyrażeń takich jak „mroczne krainy pokoju”. Napisał: „To przytępia obraz. Miesza abstrakcję z konkretem. Wynika to z tego, że pisarz nie zdaje sobie sprawy, że przedmiot naturalny jest zawsze odpowiednim symbolem ”. Poeci powinni „iść w obawie przed abstrakcjami”. Chciał, aby Imagisme „opowiadało się za twardym światłem, wyraźnymi krawędziami”, napisał później do Amy Lowell .
Pojawienie się tych twarzy w tłumie: Płatki na mokrej, czarnej gałęzi.
- Poezja (kwiecień 1913)
Przykładem poezji imagistycznej jest „ In a Station of the Metro ” Pounda, opublikowany w Poetry w kwietniu 1913 r. I zainspirowany doświadczeniem w paryskim metrze . „Wysiadłem z pociągu chyba w La Concorde ” – pisał w „Jak zacząłem” w „ Tygodniku TP ” z 6 czerwca 1913 r. i jeszcze jedna, a potem piękna twarz dziecka, a potem kolejna piękna twarz. Przez cały dzień próbowałem znaleźć słowa, aby wyrazić to, co we mnie czuło. ... Nie mogłem dostać nic poza plamami koloru ”. Rok później sprowadził ją do esencji w stylu japońskiego haiku .
James Joyce, Niepopularność Pounda
Latem 1913 Pound został redaktorem literackim The Egoist , czasopisma założonego przez sufrażystkę Dorę Marsden . Zgodnie z sugestią WB Yeatsa , Pound zachęcił Jamesa Joyce'a w grudniu tego roku do przesłania swojej pracy. W poprzednim miesiącu Yeats, którego wzrok słabł, wynajął Stone Cottage w Coleman's Hatch w Sussex, zapraszając Pounda, aby towarzyszył mu jako jego sekretarz, i to właśnie podczas tej wizyty Yeats zapoznał Pounda z Joyce's Chamber Music i jego „I Hear an Army”. Ładowanie na ziemię”. Była to pierwsza z trzech zim, które Pound i Yeats spędzili w Stone Cottage, w tym dwie z Dorothy po jej ślubie z Ezrą w 1914 roku. wiatr w kominie / ale w rzeczywistości był to wujek William / komponujący na dole / który zrobił wielkiego Peeeeacocka / w proide ov jego oiye ”.
W swojej odpowiedzi dla Pounda Joyce zezwolił na użycie „Słyszę armię” i załączył Dublińczyków oraz pierwszy rozdział swojej powieści Portret artysty z czasów młodości . Pound napisał do Joyce'a, że powieść to „cholernie dobra rzecz”. Harriet Shaw Weaver zaakceptowała go dla The Egoist , który opublikował go w odcinkach od 2 lutego 1914 r., Mimo że drukarze sprzeciwiali się słowom takim jak „pierdnięcie” i „jaja” i obawiali się oskarżenia o myśli Stephena Dedalusa o prostytutkach. Na podstawie serializacji wydawca, który odrzucił Dublińczyków , ponownie się zastanowił. Joyce napisał do Yeatsa: „Nigdy nie mogę ci wystarczająco podziękować za nawiązanie relacji z twoim przyjacielem Ezrą Poundem, który rzeczywiście jest cudotwórcą”.
Mniej więcej w tym czasie artykuły Pounda w New Age zaczęły czynić go niepopularnym, ku alarmowi Orage. Samuel Putnam znał Pounda w Paryżu w latach dwudziestych XX wieku i opisał go jako uparty, przekorny, kłótliwy, apodyktyczny, drażliwy i „pozbawiony humoru”; zdaniem Putnama był „amerykańskim mieszkańcem małego miasteczka”. Jego postawa przysporzyła mu kłopotów zarówno w Londynie, jak iw Paryżu. Angielki, ze swoimi „przeważnie pochodnymi” umysłami, były gorsze od amerykańskich kobiet, które miały własne umysły, napisał w New Age . Angielskie poczucie tego, co słuszne, opierało się na szacunku dla własności, a nie na moralności. „[Przyczepiony] na zgniłej skorupie rozpadającego się imperium”, Londyn stracił energię. Najlepsi angielscy autorzy — Conrad , Hudson , James i Yeats — nie byli Anglikami. Angielscy pisarze i krytycy byli ignorantami, napisał w 1913 roku.
Małżeństwo
Ezra i Dorothy pobrali się 20 kwietnia 1914 r. W St Mary Abbots w Kensington, kościele parafialnym Szekspirów, pomimo sprzeciwu jej rodziców, którzy martwili się o dochody Ezdrasza. Pomogło mu jego zezwolenie na małżeństwo w kościele. Roczny dochód Dorothy wynosił 50 funtów, kolejne 150 funtów od jej rodziny, a Ezry 200 funtów. Jej ojciec, Henry Hope Shakespear, zlecił mu sporządzenie sprawozdania finansowego w 1911 roku, z którego wynikało, że jego głównym źródłem dochodu był ojciec. Po ślubie para przeniosła się do mieszkania bez łazienki przy 5 Holland Place Chambers w Kensington, obok nowożeńców HD i Aldington. Ten układ nie przetrwał. HD była zaniepokojona, gdy znalazła Ezrę szukającego miejsca do zamieszkania przed apartamentowcem na dzień przed swoim ślubem. Kiedy Dorothy i Ezra wprowadzili się do budynku, Ezra przyjeżdżał niezapowiedziany do HD, aby omówić swoje pisanie, nawyk, który ją denerwował, po części dlatego, że jego pisanie dotyczyło prywatnych aspektów ich związku. Ona i Aldington postanowili przeprowadzić się kilka mil dalej, do Hampstead .
Des Imagistes , spór z Amy Lowell
Według Iry Nadela pojawienie się Des Imagistes, An Anthology (1914), pod redakcją Pounda, „potwierdziło znaczenie” Imagisme . Opublikowana w amerykańskim czasopiśmie The Glebe w lutym 1914 r., Aw następnym miesiącu jako książka, była pierwszą z pięciu antologii Imagistów i jedyną zawierającą prace Pounda. Zawierał dziesięć wierszy Richarda Aldingtona , siedem autorstwa HD , a następnie FS Flint , Skipwith Cannell , Amy Lowell , William Carlos Williams , James Joyce („I Hear an Army”, a nie przykład Imagism), sześć autorstwa Pounda, a następnie Forda Madox Hueffer (jak go wtedy nazywano), Allen Upward i John Cournos .
Wkrótce po opublikowaniu reklamy nowego magazynu Wyndhama Lewisa Blast obiecał, że obejmie „Kubizm, futuryzm, wyobraźnię i wszystkie istotne formy sztuki współczesnej”; ostatecznie Blast ukazał się tylko dwukrotnie, w 1914 i 1915 roku. Pound rozszerzył Imagisme na sztukę, nazywając go Vorticism . W czerwcu 1914 The Times ogłosił nowe Rebel Arts Center Lewisa dla sztuki Vorticist przy 38 Great Ormond Street .
Amy Lowell , poetka z Nowej Anglii , która w 1926 roku miała zdobyć nagrodę Pulitzera w dziedzinie poezji , była najwyraźniej niezadowolona, że tylko jeden z jej wierszy ukazał się w Des Imagistes . Przybyła do Londynu w lipcu 1914 r., Aby wziąć udział w dwóch kolacjach w restauracji Dieudonné na Ryder Street, pierwszej z okazji publikacji Blast , a drugiej, 17 lipca, publikacji Des Imagistes . W drugim Ford Madox Hueffer oznajmił, że był imagistą na długo przed Lowellem i Poundem i że wątpi w ich kwalifikacje; jego zdaniem tylko Aldington i HD mogą ubiegać się o tytuł. Podczas kolejnego rzędu Pound opuścił stół i wrócił z blaszaną wanną na głowie, sugerując, że jest to symbol tego, co nazwał Les Nagistes , szkoły stworzonej przez wiersz Lowella „W ogrodzie”, który kończy się „Noc i woda, a ty w swojej bieli, kąpiący się!” Najwyraźniej jego zachowanie pomogło Lowell przekonać ludzi do jej punktu widzenia, podobnie jak jej oferta finansowania przyszłej pracy.
HD i Aldington i tak odchodzili od rozumienia Imagisme przez Pounda , ponieważ dostosował się do pomysłów Lewisa. Lowell zgodziła się sfinansować coroczną antologię Imagiste , ale nalegała na demokrację; według Aldingtona „zaproponowała przyjęcie bostońskie ” i zakończenie jego despotycznych rządów. Zdenerwowany Lowellem, Pound zaczął nazywać Imagisme „amigizmem”; ogłosił śmierć ruchu i poprosił grupę, aby nie nazywała się Imagistami . Nie akceptując, że był to wynalazek Pounda, odmówili i zangielizowali ten termin.
I wojna światowa i opuszczenie Anglii (1914–1921)
Spotkanie z Eliotem, Cathay , tłumaczenie
Kiedy w sierpniu 1914 r. Wypowiedziano wojnę, możliwości pisarzy zostały natychmiast ograniczone; oczekiwano teraz, że wiersze będą patriotyczne. Dochód funta od października 1914 do października 1915 wyniósł 42,10 funta, najwyraźniej pięć razy mniej niż rok wcześniej.
22 września 1914 r. TS Eliot wyjechał z Merton College w Oksfordzie ze wstępem od Conrada Aikena , aby Pound przeczytał niepublikowaną „ Pieśń miłosną J. Alfreda Prufrocka ” Eliota . Pound napisał 30 września do Harriet Monroe, redaktorki Poetry , aby powiedzieć, że Eliot - który był w Oksfordzie na stypendium z Harvardu - „przesłał najlepszy wiersz, jaki kiedykolwiek miałem lub widziałem od Amerykanina… Właściwie to szkolił się i modernizował na własną rękę ”. Według Humphreya Carpentera Monroe nie podobało się „bardzo europejskie znużenie światem” Prufrocka , ale mimo to opublikowała je w czerwcu 1915 roku.
Żona kupca rzecznego: list
W wieku czternastu lat wyszłam za Ciebie za mojego Pana. Nigdy się nie śmiałem, będąc nieśmiałym. Opuszczając głowę, spojrzałem na ścianę. Wezwany tysiąc razy, nigdy nie oglądałem się za siebie. W wieku piętnastu lat przestałem się krzywić, pragnąłem, aby mój pył zmieszał się z twoim. Na zawsze i na wieki wieków. Dlaczego powinienem wspinać się na zewnątrz?
— „ The River Merchant's Wife: A Letter ” Li Bai , przetłumaczone na język Cathay (1915)
Pound's Cathay , opublikowany w kwietniu 1915 roku, zawiera 25 przykładów klasycznej poezji chińskiej , którą Pound przetłumaczył na angielski na podstawie notatek orientalisty Ernesta Fenollosa . Wdowa po Fenollosa, Mary McNeill Fenollosa , przekazała Poundowi notatki swojego męża w 1913 roku, po tym, jak przedstawił je Laurence Binyon. Michael Alexander uznał Cathay za najbardziej atrakcyjną pracę Pounda. Trwa debata na temat tego, czy wiersze należy postrzegać przede wszystkim jako tłumaczenia, czy jako wkład w imagizm i modernizację poezji angielskiej. Angielski profesor Steven Yao argumentował, że Cathay pokazuje, że tłumaczenie nie wymaga gruntownej znajomości języka źródłowego.
Tłumaczenia Pounda ze staroangielskiego, łaciny, włoskiego, francuskiego i chińskiego były mocno kwestionowane. Według Aleksandra uczyniły go bardziej niepopularnym w niektórych kręgach niż oskarżenie o zdradę. Robert Graves napisał w 1955 roku: „[Funt] słabo znał łacinę, ale przetłumaczył Propercjusza; i mniej greki, ale przetłumaczył Alcaeusa; i jeszcze mniej anglosaski, ale przetłumaczył Marynarza. Kiedyś zapytałem Arthura Waleya , ile funtów chińskich wiedział; Waley potrząsnął głową z przygnębieniem.
Funt był zdruzgotany, gdy Henri Gaudier-Brzeska , u którego dwa lata wcześniej zlecił wykonanie swojej rzeźby , zginął w okopach w czerwcu 1915 roku. W odpowiedzi opublikował Gaudier-Brzeska: A Memoir (1916), pisząc „Wielki duch był wśród nas, a wielki artysta odszedł”. Dwa miesiące przed śmiercią Gaudier-Brzeska napisał do Pounda, że trzymał Cathay w kieszeni, „aby dodać odwagi moim towarzyszom”.
„Trzy pieśni”, rezygnacja z poezji
Po opublikowaniu Cathay Pound wspomniał, że pracuje nad długim wierszem. Opisał go we wrześniu 1915 roku jako „kryzyselefantynowy wiersz o niezmierzonej długości, który zajmie mnie przez następne cztery dekady, chyba że stanie się nudny”. W lutym 1916 roku, kiedy Pound miał 30 lat, poeta Carl Sandburg złożył mu hołd w czasopiśmie Poetry . Pound „ciemno plami i delikatnie dotyka”, napisał:
Wszystkie rozmowy ludzi znających się na współczesnej poezji kończą się wciągnięciem gdzieś Ezry Pounda. Można go nazwać tylko po to, by zostać przeklętym jako rozpustnik i szyderca, pozer, błahostka i włóczęga. Lub można go sklasyfikować jako wypełniającego dzisiejszą niszę, taką jak Keats w poprzedniej epoce. Chodzi o to, że zostanie wspomniany. ...
W tym chłodnym i fioletowym czasie Pound idzie naprzód, tworząc nowe wiersze, których hasło „Odwaga i wydajność” widnieje nad jego codziennym programem pracy. Jego geniusz biegnie do różnych szkół i stylów. Nabywa cechy, a następnie je odrzuca. Jedną z cech jest to, że nie ma żadnych cech. Jest nowym wędrowcem piękna, nowym poszukiwaczem dzikich kształtów w każdej nowej garstce oferowanych nam pism.
W czerwcu, lipcu i sierpniu 1917 r. Pound opublikował pierwsze trzy pieśni jako „Trzy pieśni” w Poezji . Był teraz stałym współpracownikiem trzech magazynów literackich. Od 1917 roku pisał recenzje muzyczne dla New Age jako William Atheling i recenzje sztuki jako BH Dias. W maju 1917 roku Margaret Anderson zatrudniła go jako redaktora zagranicznego Małego Przeglądu . Pisał także cotygodniowe artykuły dla The Egoist i Little Review ; wielu z tych ostatnich narzekało na prowincjonalizm, który obejmował bicie dzwonów kościelnych. (Kiedy Pound mieszkał w pobliżu St Mary Abbots w Kensington, „brał udział w zaciekłej, partyzanckiej wojnie listów” o dzwony z wikariuszem, wielebnym RE Pennefatherem, według Richarda Aldingtona). Ilość pisania go wyczerpała. W 1918 roku, po ataku choroby, którą prawdopodobnie była grypa hiszpanka , postanowił przestać pisać dla Małego Przeglądu . Poprosił wydawcę o podwyżkę, aby zatrudnić maszynistkę, 23-letnią Iseult Gonne , wywołując plotki, że mają romans, ale został odrzucony.
A dni nie są wystarczająco pełne I noce nie są wystarczająco pełne A życie przemyka jak mysz polna Nie potrząsając trawą.
— Osoby (1926)
W czerwcu 1918 roku pojawiło się podejrzenie, że sam Pound napisał artykuł w The Egoist, w którym chwalił swoją własną pracę, iz odpowiedzi jasno wynikało, że zyskał wrogów. Poeta FS Flint powiedział redaktorowi The Egoist , że „wszyscy jesteśmy zmęczeni panem Poundem”. Brytyjskie kręgi literackie były „zmęczone jego wybrykami” oraz „dymaniem i puchnięciem siebie i swoich przyjaciół”, napisał Flint. „Jego praca pogarszała się z książki na książkę; jego maniery stawały się coraz bardziej obraźliwe; i chcielibyśmy, żeby wrócił do Ameryki”.
W numerze Poetry z marca 1919 roku opublikowano Pound's Poems from the Propertius Series , który wydawał się być tłumaczeniem łacińskiego poety Sextusa Propertiusa . Harriet Monroe, redaktor Poetry , opublikowała w kwietniu 1919 roku list od profesora łaciny, WG Hale'a , który znalazł w tekście „około trzydziesiąt błędów”; powiedział, że Pound był „niesamowitym ignorantem w zakresie łaciny”, że „wiele z tego, co mówi jego autor, jest niezrozumiałe” i że „gdyby pan Pound był profesorem łaciny, nie pozostałoby mu nic poza samobójstwem” (dodając „nie radzę tego”). „ Sikanie kota i jeżozwierze !! Ta rzecz nie jest tłumaczeniem bardziej niż moje„ Altaforte ”jest tłumaczeniem lub niż tłumaczenie Omar Fitzgeralda ”. Jego list kończył się „W ostatecznym współczuciu”. Monroe zinterpretował jego milczenie po tym jako rezygnację z Poetry .
Hugh Selwyna Mauberleya
Odczyt funta Mauberley , Waszyngton, DC, czerwiec 1958 r
LUB trzy lata, poza kluczem do swojego czasu,
Starał się wskrzesić martwą sztukę Poezji; zachować „wzniosłość” W starym znaczeniu. Źle od samego początku... Trudno, ale skoro urodził się w półdzikiej krainie, to już nieaktualne; Pochylił się zdecydowanie nad wyżymaniem lilii z żołędzia; Kapaneusz ; pstrąg na sztuczną przynętę; Ἴδμεν γάρ τοι πάνθ', ὅσ 'ένι Τροίη Złapany w niezatkanym uchu; Dając skałom niewielką swobodę Rozdarte morza trzymały go więc tego roku.
— Hugh Selwyn Mauberley (1920)
W 1919 roku Pound uznał, że nie ma powodu, by zostać w Anglii. Według Richarda Aldingtona stał się „brutalnie wrogi” wobec Anglii, czując, że jest „zamrażany ze wszystkiego” z wyjątkiem New Age i doszedł do wniosku, że Brytyjczycy są niewrażliwi na „zwinność umysłową w jakiejkolwiek formie”. „Stłumił swoje szanse na zostanie dyrektorem literackim Londynu - do czego niewątpliwie aspirował”, napisał Aldington w 1941 r., „przez własną ogromną zarozumiałość, szaleństwo i złe maniery”.
Opublikowany przez The Ovid Press Johna Rodkera w czerwcu 1920 roku, wiersz Pounda, Hugh Selwyn Mauberley, oznaczał jego pożegnanie z Londynem, aw grudniu Poundowie podnajmowali swoje mieszkanie i przygotowywali się do przeprowadzki do Francji. Składający się z 18 krótkich części Mauberley opisuje poetę, którego życie stało się jałowe i pozbawione sensu. Zaczyna się od satyrycznej analizy londyńskiej sceny literackiej, po czym przechodzi do krytyki społecznej, ekonomii i wojny. Tutaj słowo lichwa po raz pierwszy pojawia się w jego pracy. Tak jak Eliot zaprzeczył, że był Prufrockiem, Pound zaprzeczył, że był Mauberleyem. W 1932 roku krytyk FR Leavis , ówczesny dyrektor studiów anglojęzycznych w Downing College w Cambridge , nazwał Mauberleya „wielką poezją, jednocześnie tradycyjną i oryginalną. Pozycja pana Pounda jako poety opiera się na niej i spoczywa bezpiecznie”.
13 stycznia 1921 r. Orage napisał w New Age : „Pan Pound strząsnął z nóg kurz Londynu niezbyt dobitnym gestem obrzydzenia, ale przynajmniej bez wdzięczności dla tego kraju.… [On] wywarł porywający wpływ na kulturę w Anglii; odcisnął swoje piętno na więcej niż jednej sztuce, na literaturze, muzyce, poezji i rzeźbie; a spora liczba ludzi i ruchów zawdzięcza swoją inicjację jego ofiarnemu bodźcowi. ..”
Jednak tym wszystkim pan Pound, podobnie jak wielu innych, którzy dążyli do rozwoju inteligencji i kultury w Anglii, zyskał sobie więcej wrogów niż przyjaciół i znacznie potężniejszych wrogów niż przyjaciół. Duża część prasy została celowo zamknięta przed nim przez kabała; jego książki były przez jakiś czas ignorowane lub spisywane; a on sam był zmuszony żyć za znacznie mniej, niż wystarczyłoby na utrzymanie marynarki wojennej. Jego los, jak już powiedziałem, nie jest niezwykły ... Ogólnie rzecz biorąc, Anglia nienawidzi ludzi kultury, dopóki nie umrą.
Paryż (1921–1924)
Spotkanie z Hemingwayem, redagowanie The Waste Land
Funtowie osiedlili się w Paryżu około kwietnia 1921 roku, aw grudniu przenieśli się do niedrogiego mieszkania na parterze pod adresem 70 bis fr: Rue Notre-Dame-des-Champs . Pound zaprzyjaźnił się z Marcelem Duchampem , Fernandem Légerem , Tristanem Tzarą i innymi przedstawicielami ruchów dadaistycznych i surrealistycznych , a także z Basilem Buntingiem . Został przedstawiony amerykańskiej pisarce Gertrude Stein , która mieszkała w Paryżu. Po latach napisała, że go lubi, ale nie uważa go za zabawnego; był „wyjaśniaczem wsi, znakomitym, jeśli byłeś wioską, ale jeśli nie, nie”.
Zbiór Pounda Pounds 1918–1921 został opublikowany w Nowym Jorku przez Boni i Liveright w 1921 r. W grudniu tego samego roku Ernest Hemingway , wówczas 22-letni, przeniósł się do Paryża wraz z żoną Hadley Richardson i listami polecającymi od Sherwooda Andersona . W lutym 1922 roku Hemingwayowie odwiedzili Pounds na herbatę. Chociaż Pound był 14 lat starszy, mężczyźni zostali przyjaciółmi; Hemingway przyjął status ucznia i poprosił Pounda o zredagowanie jego opowiadań. Pound przedstawił go swoim kontaktom, w tym Lewisowi, Fordowi, Johnowi Peale Bishopowi , Malcolmowi Cowleyowi i Derekowi Patmore'owi , podczas gdy Hemingway próbował nauczyć Pounda boksować. W przeciwieństwie do Hemingwaya, Pound nie pił i wolał spędzać czas w salonach lub budować meble do swojego mieszkania i regały na książki dla księgarni Shakespeare and Company Sylvii Beach .
Eliot wysłał Poundowi rękopis The Waste Land w 1922 roku. Pound zredagował go z komentarzami typu „zdecyduj się rok” i zmniejszył go o około połowę. Eliot napisał w 1946 roku: „Chciałbym myśleć, że rękopis wraz z usuniętymi fragmentami zniknął bezpowrotnie; jednak z drugiej strony chciałbym, aby niebieski ołówek na nim został zachowany jako niezbity dowód krytycznego geniuszu Pounda. " Jego dedykacją w The Waste Land było „For Ezra Pound / il miglior fabbro ” („lepszy rzemieślnik”), z Canto 26 Dante's Purgatorio .
Spotkanie z Olgą Rudge
Pound miał 36 lat, kiedy poznał 26-letnią amerykańską skrzypaczkę Olgę Rudge w Paryżu latem 1922 roku. Zostali przedstawieni w salonie prowadzonym przez amerykańską spadkobierczynię Natalie Barney w jej 300-letnim domu przy 20 Rue Jacob, w pobliżu Boulevard Saint-Germain . Oboje poruszali się w różnych kręgach społecznych: Rudge była córką zamożnej w Youngstown w stanie Ohio , mieszkała w paryskim mieszkaniu swojej matki na prawym brzegu , spotykając się z arystokratami, podczas gdy przyjaciele Pounda byli w większości zubożałymi pisarzami z lewego brzegu .
Ponowne uruchomienie Cantos
Dwukrotnie dłuższy Raj utracony i 50 razy dłuższy niż The Waste Land , 800-stronicowy The Cantos Pounda („Canto I” do „Canto CXVI”, ok. 1917–1962) stał się dziełem jego życia. Jego nekrolog w The Times opisał to nie jako wielki wiersz ze względu na brak struktury, ale jako wielką improwizację: „[T] irytująca forma pozwala na okazjonalne, a we wczesnych Cantos i The Pisan Cantos nie tak okazjonalne, wtargnięcie pasaży wielkiej poezji, gorąca i płonąca lawa przedzierająca się przez szczeliny w stosach nudnego piargu ”.
Przyniosłem wielką kryształową kulę; Kto może to podnieść? Czy możesz wejść do wielkiego żołędzia światła? Ale piękno nie jest szaleństwem, bo moje błędy i wraki leżą wokół mnie. A ja nie jestem półbogiem, nie mogę sprawić, żeby to było spójne.
— Przegląd paryski , 1962
Pierwsze trzy pieśni zostały opublikowane w magazynie Poetry w czerwcu, lipcu i sierpniu 1917 r., Ale w 1922 r. Pound porzucił większość swojej pracy i zaczął od nowa. Wczesne pieśni, „Ur-Cantos”, stały się „Canto I” nowego dzieła. W listach do swojego ojca z 1924 i 1927 r. Pound powiedział, że The Cantos było jak mieszanka głosów, które słyszysz po przekręceniu pokrętła radia, i „[r] inny podobny lub niepodobny temat i odpowiedź oraz kontr temat w fudze ” :
- AA Live man schodzi do świata Dead.
- CB „Powtórka w historii”.
- BC „Magiczny moment” lub moment metamorfozy, przebicie się z codzienności do „boskiego lub stałego świata”. bogowie itp.
Nawiązując do sztuki, historii i literatury amerykańskiej, europejskiej i orientalnej, praca ma również charakter autobiograficzny. Zdaniem badacza Pounda, Carrolla F. Terrella, jest to wielki poemat religijny, opisujący podróż ludzkości z piekła do raju, „objawienie tego, jak boskość przejawia się we wszechświecie… rodzaj inteligencji, który sprawia, że wiśnia staje się Wiśniowe drzewo." Poeta Allen Tate argumentował w 1949 roku, że „jest to zupełnie o niczym… głos, ale nie temat”. Odpowiadając na A Draft of XXX Cantos (1930), FR Leavis skrytykował jego „brak formy, gramatyki, zasady i kierunku”. Brak formy stał się powszechną krytyką. Pound napisał w ostatnim kompletnym canto, „Canto CXVI” (116, po raz pierwszy opublikowanym w Paris Review w 1962), że nie może „uczynić tego spójnym”, chociaż kilka linijek później, odnosząc się do wszechświata: „to wszystko łączy dobrze / nawet jeśli moje notatki nie są spójne”. Według uczonego Pounda, Waltera Baumanna, półbogiem z „Canto CXVI” - „I nie jestem półbogiem” - jest Herakles z Sofoklesa „ Kobiety z Trachis (450–425 pne), który wykrzykuje przed śmiercią (na podstawie tłumaczenie Pounda) : „SPLENDOUR, / TO WSZYSTKO SPÓJNE”. „Canto CXVI” kończy się wersami „trochę światła, jak latarnia / aby przywrócić świetność”.
Włochy (1924–1939)
Narodziny dzieci
Funty były nieszczęśliwe w Paryżu. Dorota skarżyła się na zimy, a stan zdrowia Ezdrasza był zły. Podczas jednej kolacji na Place de l'Odéon surrealistyczny gość pod wpływem narkotyków próbował dźgnąć Pounda w plecy; Robert McAlmon mocował się z napastnikiem, a gościom udało się opuścić salę przed przybyciem policji. Dla Pounda wydarzenie to podkreśliło, że ich czas we Francji dobiegł końca. Postanowili przenieść się w spokojniejsze miejsce, wyjeżdżając w październiku 1924 roku do nadmorskiej miejscowości Rapallo w północnych Włoszech. Hemingway napisał w liście, że Pound „dopuścił się małego załamania nerwowego” podczas pakowania, co doprowadziło do dwóch dni w Szpitalu Amerykańskim w Paryżu w Neuilly . W tym okresie funty utrzymywały się z dochodów Dorothy, uzupełnionych dywidendami z akcji, w które zainwestowała.
Będąc w ciąży z Poundem, Olga Rudge wyjechała za parą do Włoch, gdzie w lipcu 1925 r. urodziła córkę Marię w szpitalu w Brixen . Rudge i Pound umieścili dziecko u niemieckojęzycznej wieśniaczki z Gais w Południowym Tyrolu , której własne dziecko zmarło i która zgodziła się wychowywać Marię za 200 lirów miesięcznie. Pound podobno uważał, że artyści nie powinni mieć dzieci, bo jego zdaniem macierzyństwo rujnuje kobiety. Według Hadley Richardson , wziął ją na bok, zanim ona i Hemingway wyjechali z Paryża do Toronto, aby mieć dziecko, mówiąc jej: „Cóż, równie dobrze mogę się z tobą pożegnać tu i teraz, ponieważ [dziecko] całkowicie cię zmieni. ”.
Pod koniec grudnia 1925 roku Dorota wyjechała na wakacje do Egiptu, wracając 1 marca, a w maju Pounds i Olga Rudge wyjechali z Rapallo do Paryża, by wziąć udział w półprywatnym koncercie w Salle Pleyel w Le Testament de Villon , jedynym -act opera, którą Pound skomponował („prawie bez melodii”, według Carpentera) z muzykami Agnes Bedford i George'em Antheilem . Pound zatrudnił do występu dwóch śpiewaków; Rudge grał na skrzypcach, Pound na perkusji, a Joyce, Eliot i Hemingway byli na widowni.
Po występie para została w Paryżu; Dorota była w ciąży i chciała, aby dziecko urodziło się w amerykańskim szpitalu. Hemingway towarzyszył jej tam w taksówce z okazji narodzin syna, Omara Pounda , 10 września 1926 r. (Ezra był wielbicielem tłumaczenia Omara Chajjama dokonanego przez Fitzgeralda ). Ezra podpisał akt urodzenia następnego dnia w ratuszu w Neuilly i napisał do swojego ojca: „Przybyło następne pokolenie (mężczyzna). Wydaje się, że zarówno D, jak i ono mają się dobrze”. Sam trafił do amerykańskiego szpitala na badania i, jak powiedział Oldze, „mała operacja”. Dorothy zabrała Omara do Anglii, gdzie przebywała przez rok, a potem odwiedzała go każdego lata. Został wysłany, aby zamieszkać najpierw w Felpham w Sussex, z byłym kierownikiem Norland College , który szkoli nianie, a później został pensjonariuszem Charterhouse . Kiedy Dorota była latem z Omarem w Anglii, Ezra spędzał czas z Olgą. Ojciec Olgi pomógł jej kupić dom w Wenecji w 1928 r., a od 1930 r. wynajmowała również ostatnie piętro domu w Sant'Ambrogio, Caso 60, niedaleko Pounds w Rapallo.
Wygnanie , nagroda poetycka Dial
W 1925 roku nowy magazyn literacki This Quarter poświęcił swój pierwszy numer Poundowi, w tym hołdy od Hemingwaya i Joyce'a. We wkładzie Hemingwaya „Homage to Ezra” napisał, że Pound „poświęca prawdopodobnie jedną piątą swojego czasu pracy na pisanie poezji i w ciągu tych dwudziestu procent wysiłku pisze dużą i wybitną część naprawdę wspaniałej poezji napisanej przez każdego Amerykanina, żywego lub martwego, każdego Anglika, żywego lub martwego, każdego Irlandczyka, który kiedykolwiek pisał po angielsku”.
Resztę czasu poświęca na wzbogacanie losów materialnych i artystycznych swoich przyjaciół. Broni ich, gdy są atakowani, umieszcza ich w magazynach i wyciąga z więzienia. Pożycza im pieniądze. Sprzedaje ich zdjęcia. Organizuje dla nich koncerty. Pisze o nich artykuły. Przedstawia je bogatym kobietom. Namawia wydawców, by zabierali ich książki. Siedzi z nimi całą noc, kiedy twierdzą, że umierają, i jest świadkiem ich woli. Zaliczkuje im wydatki na szpital i odradza samobójstwo. I w końcu kilku z nich powstrzymuje się od zadźgania go przy pierwszej okazji.
Wbrew pozytywnemu poglądowi Hemingwaya na temat Funta, Richard Aldington powiedział Amy Lowell w tym roku, że Pound został prawie zapomniany w Anglii: „kiedy reszta z nas idzie w górę, on spada”, napisał. W Stanach Zjednoczonych Pound zdobył Dial w wysokości 2000 dolarów za tłumaczenie konfucjańskiego klasyka Great Learning . Wykorzystując nagrodę pieniężną, założył w marcu własne pismo literackie The Exile , ale ukazały się tylko cztery numery. Poszło dobrze w pierwszym roku, przy współudziale Hemingwaya, EE Cummingsa , Basila Buntinga, Yeatsa, Williama Carlosa Williamsa i Roberta McAlmona . Według biografa JJ Wilhelma, niektóre z najbiedniejszych prac składały się z chaotycznych artykułów wstępnych Pounda na temat konfucjanizmu lub na cześć Lenina. Jego rodzice odwiedzili go w Rapallo w tym roku, widząc go po raz pierwszy od 1914 roku. Jego ojciec przeszedł na emeryturę, więc sami przenieśli się do Rapallo, zajmując mały dom Villa Raggio na wzgórzu nad miastem.
Antysemityzm, kredyt społeczny
| Część serii o |
| antysemityzmie |
|---|
|
 Kategoria
|
Antysemityzm Pounda można prześledzić co najmniej od 1910 r., kiedy napisał w Patria Mia , swoich esejach dla New Age : „Tylko Żyd może zachować swoje obrzydliwe cechy, pomimo warunków klimatycznych”. Zdanie zostało usunięte z wydania z 1950 roku. W 1922 roku najwyraźniej nie podobało mu się, że tak wielu Żydów udzielało się w The Dial , aw 1939 roku, kiedy czytał swoje wiersze na Harvardzie , podobno włączył antysemickie wiersze do programu, ponieważ wierzył, że na widowni są Żydzi .
Przyjaciółka Pounda, pisarka Lina Caico, napisała do niego w marcu 1937 roku, prosząc go, aby wykorzystał swoje muzyczne kontakty do pomocy niemiecko-żydowskiemu pianiście w Berlinie, który nie miał dość pieniędzy na życie z powodu ustaw norymberskich . Zwykle chętny do pomocy innym artystom, Pound odpowiedział (długości): „Uderzyłeś w miły czuły punkt… Niech spróbuje Rothschilda i kilku drani, którzy mordują 10 milionów anglosaskich w Anglii”. Niemniej jednak zaprzeczył, że jest antysemitą; powiedział, że lubi Spinozę , Montaigne'a i Alexandra del Mar. „To, do czego zmierzam”, napisał do Jacksona Mac Lowa , „jest takie, że jakiś kretyn mógłby przypiąć mi etykietę antysemityzmu, JEŚLI zaniedbałby masę mojego pisania”.
Pound doszedł do wniosku, że I wojna światowa została spowodowana przez kapitalizm finansowy, który nazwał „lichwą”, i że winni byli Żydzi. Uważał, że rozwiązanie leży w idei kredytu społecznego CH Douglasa . Funt kilkakrotnie użył terminu Leihkapital (kapitał pożyczkowy), utożsamiając go z Żydami. Hitler użył tego samego terminu w Mein Kampf (1926). „Twoim wrogiem jest Das Leihkapital”, napisał Pound w skrypcie radiowym z 1942 r. skierowanym do Wielkiej Brytanii, „międzynarodowy, wędrujący kapitał pożyczkowy. Twoim wrogiem nie są Niemcy, twoim wrogiem są pożyczone pieniądze. I lepiej byłoby zarazić się tyfusem ... niż zarazić się tą ślepotą, która nie pozwala ci zrozumieć, JAK jesteś osłabiony ... Wielki Żyd jest tak związany z tym Leihkapitalem, że nikt nie jest w stanie rozszyfrować tego omletu ”. Argumentowano, że bez „lichwy” i Żydów nie byłoby konfliktu klasowego.
Oprócz przedstawiania swoich pomysłów ekonomicznych w setkach artykułów iw The Cantos , Pound pisał ponad 1000 listów rocznie w latach trzydziestych XX wieku. Od 1932 roku napisał 180 artykułów dla The New English Weekly , czasopisma zajmującego się kredytami społecznymi, założonego przez AR Orage, oraz 60 artykułów dla Il Mare , gazety Rapallo. Napisał do Billa Birda , że prasa w Paryżu jest kontrolowana przez Comité des forges . Znalazł się również pod wpływem Charlesa Maurrasa , który przewodził skrajnie prawicowej Action Française . Od około 1932 roku zaczął używać systemu datowania, który liczył Benito Mussoliniego na Rzym w październiku 1922 roku jako rok zerowy.
Spotkanie Mussoliniego
Mussoliniego o spotkanie po tym, jak został zatrudniony do pracy nad scenariuszem filmu o włoskim faszyzmie . Pound poprosił wcześniej o spotkanie z Mussolinim - Olga Rudge grała prywatnie dla Mussoliniego 19 lutego 1927 r. - ale tym razem miał audiencję. Spotkali się 30 stycznia 1933 r. w Palazzo Venezia w Rzymie, w dniu, w którym Hitler został mianowany kanclerzem Niemiec .
Kiedy Pound wręczył Mussoliniemu kopię A Draft of XXX Cantos , Mussolini podobno powiedział o fragmencie, który Pound podkreślił, że nie jest to angielski. Pound powiedział: „Nie, to mój pomysł na sposób, w jaki kontynentalny Żyd mówiłby po angielsku”, na co Mussolini odpowiedział: „Jakie zabawne” ( divertente ). Pound próbował przedyskutować 18-punktowy szkic swoich teorii ekonomicznych. (Daniel Swift pisze, że ta historia była „opowiadana i powtarzana, aw każdej wersji szczegóły się zmieniają”.) Pound nagrał spotkanie w „Canto XLI”. „XI naszej ery” – 1933, 11 lat po Marszu na Rzym – jest przykładem jego nowego systemu datowania.
Pound napisał do CH Douglasa, że „nigdy nie spotkał nikogo, kto wydawałby się tak szybko rozumieć moje pomysły jak szef”. Spotkanie pozostawiło w nim poczucie, że stał się osobą wpływową, pisze Redman, kimś, z kim konsultowała się głowa państwa. Gdy wrócił do Rapallo, na dworcu powitała go orkiestra miejska.
A QVESTO — rzekł Szef — è divertente. Złapał punkt, nim dotarli tam esteci; Po osuszeniu błota przez Vada Z bagien, przez Circeo , gdzie nikt inny go nie osuszył. Czekałem 2000 lat , jadł zboże z bagien: Zaopatrzenie w wodę dla dziesięciu milionów, kolejny milion " vani " , czyli pomieszczeń dla ludzi do życia. XI naszej ery .
— O spotkaniu z Mussolinim
Natychmiast po spotkaniu Pound zaczął pisać The ABC of Economics oraz Jefferson i / lub Mussolini: L'Idea Statale Fascism as I Have Seen It (1935). Ten ostatni był gotowy pod koniec lutego, choć miał problem ze znalezieniem wydawcy. W 1942 roku Pound powiedział włoskiemu Królewskiemu Urzędowi Finansów, że napisał książkę w celach propagandowych w interesie Włoch. Pisał artykuły wychwalające Mussoliniego i faszyzm dla The Criterion T. S. Eliota w lipcu 1933, New York World Telegram w listopadzie 1933, Chicago Tribune 9 kwietnia 1934 oraz w 65 artykułach dla brytyjsko-włoskiego Biuletynu , wydawanego przez ambasadę włoską w Londyn.
Antysemityzm Pounda pogłębił się wraz z wprowadzeniem we Włoszech praw rasowych w 1938 r., poprzedzonym publikacją w lipcu tego roku Manifestu Rasy . Mussolini wprowadził restrykcje wobec Żydów, którzy musieli się zarejestrować. Zagraniczni Żydzi utracili obywatelstwo włoskie, a 18 września 1938 r. Mussolini ogłosił judaizm „nieprzejednanym wrogiem faszyzmu”.
Wizyta w Ameryce
Kiedy Olivia Shakespear zmarła w październiku 1938 roku w Londynie, Dorothy poprosiła Ezrę o zorganizowanie pogrzebu, na którym po raz pierwszy od ośmiu lat zobaczył ich 12-letniego syna Omara. Odwiedził Eliota i Wyndhama Lewisów , którzy stworzyli słynny portret leżącego Pounda.
Wierząc, że może powstrzymać zaangażowanie Ameryki w II wojnę światową, Pound popłynął do Nowego Jorku w kwietniu 1939 roku na statku SS Rex w apartamencie pierwszej klasy. Udzielając wywiadów na pokładzie w tweedowej marynarce, powiedział dziennikarzom, że Mussolini chce pokoju. W Waszyngtonie wziął udział w sesji Kongresu, siedząc w części galerii zarezerwowanej dla krewnych (za sprawą Thaddeusa Colemana Pounda ). Lobbował senatorów i kongresmanów, jadł lunch z polskim ambasadorem, ostrzegając go, by nie ufał Anglikom ani Winstonowi Churchillowi, i prosił o spotkanie z prezydentem, ale powiedziano mu, że to niemożliwe.
HV Kaltenbornem otrzymał doktorat honoris causa Hamilton College . Kaltenborn, którego Pound nazywał wówczas Kaltensteinem, po obiedzie wygłosił przemówienie antyfaszystowskie („dyktatury umrą, ale demokracje będą żyły”), które Pound przerwał głośno do tego stopnia, że według jednej relacji prezydent kolegium musiał interweniować. Pound opisał to wiele lat później Wyndhamowi Lewisowi: „To był dzień w sali muzycznej, ze sceną ustawioną / tylko na Kawledg Komencement wd / jeden dupek w usta wystrzelony w tego rodzaju wiatrówkę / ten fahrt Kaltenbourne”. Funt popłynął z powrotem do Włoch kilka dni później na SS Conte di Savoia .
Między majem a wrześniem 1939 r. Pound napisał 12 artykułów dla Japan Times (został ich „włoskim korespondentem”), w których znalazło się twierdzenie, że „demokracja jest obecnie definiowana w Europie jako„ kraj rządzony przez Żydów ””. Omówił „istotną słuszność celów wojennych Hitlera” i napisał, że Churchill był zniedołężniałym frontem Rotszyldów.
II wojna światowa i audycje radiowe (1939–1945)
Akcja pisania listów
Kiedy we wrześniu 1939 roku wybuchła wojna, Pound rozpoczął kampanię pisania listów do polityków, do których składał petycje kilka miesięcy wcześniej. 18 czerwca 1940 r., po upadku Francji , pisał do senatora Burtona K. Wheelera : „Przeczytałem rozporządzenie, że do USA mają być wpuszczani tylko ci cudzoziemcy, których uzna się za użytecznych itp. Najbrudniejsi Żydzi z Paryż, Blum? Wyjaśnił, że wszyscy byli ospą. Do swojego wydawcy, Jamesa Laughlina , napisał, że „Roosevelt reprezentuje żydostwo” i podpisał się „Heil Hitler”. Zaczął nazywać Roosevelta „Jewsfeldtem” lub „Śmierdzącym Rooosensteinem”. W Meridiano di Roma porównał Hitlera i Mussoliniego do Konfucjusza . W gazecie Oswalda Mosleya , Action , napisał, że Anglicy byli „rasą niewolników rządzoną przez Dom Rothschildów od czasu Waterloo”. Według historyka Matthew Feldmana , do maja 1940 r . rząd brytyjski uważał Pounda za „głównego dostawcę informacji dla BUF [ Brytyjskiego Związku Faszystów ] z zagranicy”. Jego agent literacki w Nowym Jorku, John J. Slocum , namawiał go do powrotu do pisania poezji i krytyki literackiej; zamiast tego Pound wysłał manifesty polityczne Slocum, których odmówił opublikowania w Stanach Zjednoczonych.
Transmisje radiowe
Wpuściliście Żyda, a Żyd zgnił wasze imperium, a wy sami jesteście (skazani) przez Żyda.
— Ezra Pound, Radio Rzym, 15 marca 1942 r
Między 23 stycznia 1941 a 28 marca 1945, w tym podczas Holokaustu we Włoszech , Pound nagrał lub skomponował setki audycji dla włoskiego radia, głównie dla EIAR (Radio Rome), a później dla stacji radiowej w Republice Salò , nazistowskim marionetkowym państwie w północnych i środkowych Włoszech. Nadawany w języku angielskim, a czasami włoskim, niemieckim i francuskim, program EIAR był transmitowany do Anglii, Europy Środkowej i Stanów Zjednoczonych.
Nazywając się „Dr Ezra Pound” (jego jedynym doktoratem był doktorat honoris causa Hamilton College), zaatakował Stany Zjednoczone, Roosevelta, rodzinę Roosevelta, Churchilla i Żydów. Chwalił Hitlera, zalecał eugenikę , aby „zachować to, co najlepsze w rasie”, i nazywał Żydów „brudem”. Transmisje były monitorowane przez United States Foreign Broadcast Monitoring Service , a 26 lipca 1943 r. Sąd Okręgowy Stanów Zjednoczonych dla Dystryktu Kolumbii oskarżył Pounda zaocznie o zdradę. Według Feldmana archiwa Pounda w Yale zawierają pokwitowania 195 płatności z włoskiego Ministerstwa Kultury Popularnej od 22 kwietnia 1941 do 26 stycznia 1944. W ciągu 33 miesięcy Pound otrzymał 250 000 lirów (wówczas równowartość 12 500 USD; 185 000 USD od 2013 r.).
W dniach 9–10 września 1943 r. niemiecki Wehrmacht zajął północne i środkowe Włochy. Hitler mianował Mussoliniego głową faszystowskiego marionetkowego państwa, Włoskiej Republiki Socjalnej lub Republiki Salò. Pound nazwał ją „Republiką Utopii”. SS rozpoczęli koncentrację Żydów w obozach przejściowych przed deportacją do Auschwitz-Birkenau . Z pierwszej grupy 1034 Żydów, która przybyła do Auschwitz z Rzymu 23 października 1943 r., 839 zostało zagazowanych.
W Rzymie, kiedy rozpoczęła się okupacja niemiecka, Pound udał się na północ do Gais , pieszo i pociągiem, aby odwiedzić swoją córkę, pokonując około 450 mil (720 km). Około 23 listopada 1943 roku spotkał się Salò z Fernando Mezzasomą , nowym ministrem kultury popularnej . Pound napisał do Dorothy z Salò z pytaniem, czy mogłaby zdobyć radio skonfiskowane Żydom i przekazać Rudge, aby Rudge mógł pomóc w jego pracy.
Od 1 grudnia 1943 r. Pound zaczął pisać scenariusze dla nowej państwowej stacji radiowej. Następnego dnia zasugerował Alessandro Pavoliniemu , sekretarzowi Republikańskiej Partii Faszystowskiej , aby księgarnie były prawnie zobowiązane do wystawiania niektórych książek, w tym Protokołów mędrców Syjonu (1903), fałszywego dokumentu rzekomo będącego żydowskim planem dominacji świat. „Aresztowanie Żydów wywoła falę bezużytecznego miłosierdzia”, napisał Pound, „stąd potrzeba rozpowszechnienia Protokołów. Intelektualiści są zdolni do pasji trwalszej niż emocjonalna, ale muszą zrozumieć przyczyny konfliktu”. 26 stycznia 1945 r. w scenariuszu zatytułowanym „Corpses of Course” do programu Jerry's Front Calling Pound napisał: „Dlaczego nie miałby istnieć jeden wielki beano; unicestwiając Sieffa, Kuhna, Loeba, Guggenheima, Stinkenfingera i resztę beczenie nosowe?"
Aresztowanie za zdradę
W maju 1944 roku wojsko niemieckie, próbując zabezpieczyć wybrzeże przed aliantami, zmusiło Funtów do ewakuacji ich nadmorskiego mieszkania w Rapallo. Od tego czasu aż do końca wojny para mieszkała z Rudge w jej domu nad Rapallo w Sant 'Ambrogio. Brakowało żywności, kawy, gazet, telefonów i listów. Według Rudge'a, Ezra i Dorothy spędzali noce słuchając BBC . Oprócz scenariuszy radiowych, Pound pisał dla gazety Il Popolo di Alessandria . Chciał pisać dla bardziej renomowanej Corriere della Sera w Mediolanie, ale redaktor uznał jego włoski za „niezrozumiały”.
.JPG)
Mussolini i jego kochanka Clara Petacci zostali zastrzeleni przez włoskich partyzantów 28 kwietnia 1945 r. Ich ciała wystawiono na Piazzale Loreto w Mediolanie, maltretowane przez tłum, a następnie powieszone do góry nogami. „Tak więc Ben i la Clara a Milano / po piętach w Mediolanie”. 3 maja uzbrojeni partyzanci przybyli do domu Rudge'a i zastali samego Pounda. Wziął konfucjański tekst Cztery księgi i chińsko-angielski słownik i został zabrany do ich kwatery głównej w Zoagli , a następnie na jego prośbę do kwatery głównej US Counter Intelligence Corps w Genui , gdzie był przesłuchiwany przez agenta FBI Franka L. Amprina.
Pound poprosił o wysłanie telegramu do prezydenta Trumana , aby pomógł wynegocjować „sprawiedliwy pokój” z Japonią. Chciał zrobić audycję końcową zatytułowaną „Ashes of Europe Calling”, w której zalecałby nie tylko pokój z Japonią, ale także amerykańskie zarządzanie Włochami, utworzenie państwa żydowskiego w Palestynie i pobłażliwość wobec Niemiec. Jego prośby zostały odrzucone, a scenariusz przesłano J. Edgarowi Hooverowi . Kilka dni później Amprin usunął ponad 7000 listów, artykułów i innych dokumentów z domu Rudge'a jako dowód. 8 maja, w dniu kapitulacji Niemiec , Pound przekazał Amerykanom dalsze oświadczenie:
Nie jestem antysemitą i odróżniam żydowskiego lichwiarza od Żyda, który zarabia na życie uczciwą pracą.
Hitler i Mussolini byli prostymi ludźmi ze wsi. Myślę, że Hitler był świętym i niczego dla siebie nie chciał. Myślę, że dał się nabrać na antysemityzm i to go zrujnowało. To był jego błąd. Kiedy zobaczysz „bałagan”, w jaki wpadają Włochy, zderzając się z Mussolinim, zrozumiesz, dlaczego ktoś mógł uwierzyć w niektóre z jego wysiłków.
Później tego samego dnia powiedział amerykańskiemu reporterowi Eddowi Johnsonowi, że Hitler był „Janną d'Arc… Podobnie jak wielu męczenników, miał skrajne poglądy”. Mussolini był „bardzo ludzką, niedoskonałą postacią, która straciła głowę”. W dniu 24 maja został przeniesiony do Centrum Szkolenia Dyscyplinarnego Armii Stanów Zjednoczonych na północ od Pizy, gdzie został umieszczony w jednej z zewnętrznych stalowych klatek obozowych o wymiarach 6 na 6 stóp (1,8 na 1,8 m), pokrytych papą. w nocy przy reflektorach. Inżynierowie wzmocnili jego klatkę na noc przed jego przybyciem na wypadek, gdyby faszystowscy sympatycy próbowali go wydostać.
Funt mieszkał w odosobnieniu w upale, śpiąc na betonie, odmawiając ruchu i komunikacji, poza codziennym dostępem do kapelana. Po trzech tygodniach przestał jeść. Nagrał coś, co wydawało się być załamaniem w „Canto LXXX”, gdzie Odyseusz zostaje uratowany przed utonięciem przez Leukoteę : „pływałeś w morzu pasa powietrza / przez eon nicości, / kiedy tratwa pękła i wody weszły nade mną". Personel medyczny wyprowadził go z klatki w następnym tygodniu. W dniach 14 i 15 czerwca był badany przez psychiatrów, po czym został przeniesiony do własnego namiotu. Zaczął pisać, szkicując coś, co stało się znane jako The Pisan Cantos . Istnienie dwóch arkuszy papieru toaletowego, na których widać ołówkiem pierwsze dziesięć wierszy „Canto LXXIV” sugeruje, że zaczął to w klatce.
Stany Zjednoczone (1945–1958)
Szpital św. Elżbiety
Pound wrócił do Waszyngtonu 18 listopada 1945 roku, dwa dni przed rozpoczęciem procesu norymberskiego . Podpułkownik PV Holder, jeden z eskortujących oficerów, napisał w oświadczeniu pod przysięgą, że Pound był „intelektualnym„ wariatem ”, który zamierzał przeprowadzić własną obronę. Dorota by na to nie pozwoliła; Pound napisał w liście: „Powiedz Omarowi , że faworyzuję obrońcę, który napisał życie J. Adamsa i przetłumaczył Konfucjusza . W przeciwnym razie skąd on MOŻE wiedzieć, o co chodzi?”
Został postawiony w stan oskarżenia 27 listopada pod zarzutem zdrady, a 4 grudnia umieszczono go w zamkniętym pokoju na oddziale psychiatrycznym Szpitala Gallingera . Trzech psychiatrów wyznaczonych przez sąd, w tym Winfred Overholser , dyrektor szpitala św. Elżbiety , zdecydowało, że jest psychicznie niezdolny do stawienia się przed sądem. Uznali go za „nienormalnie imponującego … ekspansywnego i żywiołowego w zachowaniu, wykazującego presję mowy , dyskursywność i rozproszenie uwagi ”. Czwarty psychiatra wyznaczony przez prawnika Pounda początkowo myślał, że jest psychopatą , co pozwoliłoby mu stanąć przed sądem.
W dniu 21 grudnia 1945 r. sygn. 58102, został przeniesiony do Howard Hall, oddziału o zaostrzonym rygorze St. Elizabeths, gdzie był przetrzymywany w pojedynczej celi z wizjerami. Odwiedzający byli przyjmowani do poczekalni na 15 minut, podczas gdy pacjenci włóczyli się po sali z krzykiem. Na rozprawie 13 lutego 1946 r. stwierdzono, że był „niepoczytalny”; krzyczał w sądzie: „Nigdy nie wierzyłem w faszyzm, do cholery; jestem przeciwny faszyzmowi”. Prawnik Pounda, Julien Cornell , zażądał jego zwolnienia na rozprawie w styczniu 1947 roku. W ramach kompromisu Overholser przeniósł go do wygodniejszego Cedar Ward na trzecim piętrze wschodniego skrzydła budynku St. Elizabeths' Center. Na początku 1948 roku został ponownie przeniesiony, tym razem do większej sali w Chestnut Ward.
Tytell pisze, że Pound był w swoim żywiole w Chestnut Ward. W końcu przewidziano, że pozwolono mu czytać, pisać i przyjmować gości, w tym Dorotę, przez kilka godzin dziennie. (W październiku 1946 Dorothy została powierzona jego „osobie i mieniu”). W jego pokoju znajdowała się maszyna do pisania, sięgające od podłogi do sufitu półki na książki i wiszące na sznurku z sufitu kawałki papieru z pomysłami na The Cantos . Małą wnękę na oddziale zamienił w swój salon, w którym przyjmował przyjaciół i postacie literackie. Doszło do tego, że odmówił dyskusji na temat jakichkolwiek prób jego uwolnienia.
Pisan Cantos , Nagroda Bollingena
a Serpentine będzie wyglądać tak samo i mewy będą równie zadbane nad stawem i zatopionym ogrodem bez zmian i Bóg wie, co jeszcze zostało z naszego Londynu
— Pieśni pisańskie (1948)
James Laughlin z New Directions miał Cantos LXXIV – LXXXIV, znane jako The Pisan Cantos , gotowe do publikacji w 1946 roku i dał Poundowi kopię z wyprzedzeniem, ale Laughlin powstrzymał się, czekając na odpowiedni czas do publikacji. Grupa przyjaciół Pounda — T. S. Eliot, E.E. Cummings, WH Auden , Allen Tate i Joseph Cornell — spotkali się z Laughlinem w czerwcu 1948 r., aby przedyskutować sposób uwolnienia Pounda. Planowali przyznanie mu pierwszej Nagrody Bollingena , nowej narodowej nagrody poetyckiej z nagrodą pieniężną w wysokości 1000 dolarów ufundowaną przez rodzinę Mellonów .
Komisja nagród składała się z 15 członków Biblioteki Kongresu , w tym kilku zwolenników Pounda, takich jak Eliot, Tate, Conrad Aiken, Katherine Anne Porter i Theodore Spencer . Pomysł polegał na tym, że Departament Sprawiedliwości znalazłby się w sytuacji nie do utrzymania, gdyby Pound zdobył główną nagrodę i nie został zwolniony. Laughlin opublikował The Pisan Cantos 20 lipca 1948 r., Aw lutym następnego roku nagroda trafiła do Pounda. Były dwa głosy sprzeciwu, Katherine Garrison Chapin i Karl Shapiro ; ten ostatni powiedział, że nie może głosować na antysemitę, ponieważ sam jest Żydem. Pound najwyraźniej przygotował oświadczenie - „Bez komentarza z Bug House” - ale zamiast tego zdecydował się milczeć.
Było zamieszanie. Pittsburgh Post-Gazette zacytował krytyków, którzy powiedzieli, że poezja nie może „zamienić słów w robaki, które jedzą ludzką godność i nadal są dobrą poezją”. Robert Hillyer , zdobywca nagrody Pulitzera i prezes Poetry Society of America , zaatakował komitet w The Saturday Review of Literature , mówiąc dziennikarzom, że „nigdy nie widział niczego godnego podziwu, ani jednej linijki w funcie”. Kongresman Jacob K. Javits zażądał dochodzenia w sprawie komisji nagród. To był ostatni raz, kiedy Biblioteka Kongresu przyznała nagrodę.
Diagnoza
Podczas konferencji dotyczącej przypadku w St. Elizabeths w dniu 28 stycznia 1946 r., sześciu psychiatrów stwierdziło, że Pound miał psychopatyczne zaburzenie osobowości , ale nie był psychotyczny . Obecny na spotkaniu postanowił położyć się na podłodze, podczas gdy psychiatrzy przesłuchiwali go. W 1952 roku Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne opublikowało swój pierwszy Podręcznik diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych (DSM-1), a St. Elizabeths zaczęła diagnozować pacjentów zgodnie z jego definicjami. W lipcu 1953 psychiatra dodał do notatek Pounda, że prawdopodobnie cierpiał na narcystyczne zaburzenie osobowości . Pisał, że główną cechą osobowości Pounda był jego „głęboki, niesamowity, przesadnie odstawiony (sic) narcyzm”. Zaburzenie osobowości , w przeciwieństwie do stanów prowadzących do psychozy, nie jest uważane za chorobę psychiczną , a diagnoza sprawiłaby, że Pound byłby zdolny do stawienia się przed sądem. W dniu 31 maja 1955 r. na wniosek kierownika szpitala Winfreda Overholsera zmieniono diagnozę na „zaburzenie psychotyczne niezróżnicowane”, które zalicza się do chorób psychicznych. W 1966 roku, po zwolnieniu z St. Elizabeths, u Pounda zdiagnozowano chorobę afektywną dwubiegunową .
Mullinsa i Kaspera
Podczas pobytu w St. Elizabeths Pound często odmawiał rozmów z psychiatrami o nazwiskach, które uważał za żydowskie (nazywał psychiatrów „kikiatrami”) i najwyraźniej powiedział Charlesowi Olsonowi : „Byłem syjonistą we Włoszech, ale teraz jestem za pogromami , po tym, czego tutaj doświadczyłem (SLiz).” Poradził odwiedzającym, aby przeczytali Protokoły mędrców Syjonu , a każdego gościa, którego akurat nie lubił, nazywał Żydem. W listopadzie 1953 roku napisał do Olivii Rossetti Agresti , że Hitlera „ugryzła brudna żydowska mania o dominacji nad światem, jak zwykłeś podkreślać. Ta NAJGORSZA z niemieckich chorób pochodzi od yr/ wyidealizowanych i brudnych biblijnych drani. kikizmu / to jest na prawie wszystkich innych truciznach. [sic], ale nie udało się uzyskać szczepionki przeciwko temu”.
Pound zaprzyjaźnił się z Eustace'em Mullinsem , najwyraźniej związanym z Aryan League of America i autorem biografii This Difficult Individual, Ezra Pound z 1961 roku . Jeszcze bardziej szkodliwa była jego przyjaźń z Johnem Kasperem , członkiem Ku Klux Klanu , który po Brown v. Board of Education (decyzja Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych z 1954 r. nakazująca desegregację rasową w szkołach publicznych) założył oddział Rady Obywatelskiej , Seaboard White Rada Obywatelska w Waszyngtonie. Członkowie musieli być biali, popierać segregację rasową i wierzyć w boskość Jezusa. Kasper napisał do Pounda po tym, jak podziwiał go na uniwersytecie i obaj zostali przyjaciółmi. W 1953 roku Kasper otworzył skrajnie prawicową księgarnię „Make it New” przy 169 Bleecker Street w Greenwich Village , w której wystawiano prace Pounda. Przy współpracy Pounda, on i inny wielbiciel Pounda, T. David Horton, założyli Square Dollar Series, wydawnictwo, które przedrukowywało książki Pounda i inne, które zaaprobował.
Stawało się coraz bardziej jasne, że Pound szkolił Kaspera w jego działalności na rzecz segregacji. W styczniu i lutym 1957 r. New York Herald Tribune opublikował serię artykułów na temat ich związku, po czym FBI zaczęło fotografować gości Pounda. W jednym artykule twierdzono, że niektóre broszury Kaspera miały, jak to ujął John Tytell , „wyraźnie poundowski charakter”. Kasper został uwięziony w 1956 roku za przemówienie, które wygłosił w Clinton w stanie Tennessee, i został przesłuchany w sprawie zamachu bombowego na Hattie Cotton School w Nashville w 1957 roku. Po tym, jak Pound opuścił szpital w 1958 roku, mężczyźni utrzymywali kontakt; napisał do Kaspera 17 kwietnia 1959 r.: „Antysemityzm jest kartą w programie wroga, nie graj nim.… Opierają się na twojej grze”.
Artykuły z New Times
Między końcem 1955 a początkiem 1957 Pound napisał co najmniej 80 niepodpisanych lub pseudonimowych artykułów - „często brzydkich”, zauważa Swift - dla New Times of Melbourne, gazety związanej z ruchem kredytu społecznego . Noel Stock, jeden z korespondentów Pounda i wczesnych biografów, pracował dla tej gazety i publikował tam artykuły Pounda. Stock, wówczas 24-letni reporter radiowy, po raz pierwszy napisał do Pounda w szpitalu po przeczytaniu The Pisan Cantos .
W New Times w kwietniu 1956 roku Pound napisał: „Nasi wiktoriańscy przodkowie byliby wielce zgorszeni pomysłem, że ktoś może nie mieć swobody studiowania odziedziczonych cech rasowych” oraz „Niektóre rasy są zapamiętywane, głównie z najmniej pożądanych fragmentów ich barbarzyńskiej przeszłości”. Był „spisek żydowsko-komunistyczny”, który porównał do syfilisu. Równość została odrzucona jako „antybiologiczny nonsens”. „We Włoszech nie było pieców gazowych” - pisał w kwietniu 1956 r .; miesiąc później odniósł się do „zamieszania wokół Hitlera”. 10 sierpnia 1956 r.: „Doskonale wiadomo, że zamieszanie wokół„ de-segregacji ”w Stanach Zjednoczonych wywołali Żydzi”. Zamiast tego Ameryka potrzebowała „dumy rasowej”. Używając pseudonimów, wysyłał swoje artykuły bezpośrednio do Stocka, więc redaktor gazety mógł nie zdawać sobie sprawy, że wszystkie zostały napisane przez Pounda. Stock przesłał Poundowi kopie opublikowanych artykułów, które rozesłał swoim zwolennikom. Wniósł podobny materiał do innych publikacji, w tym do Edge'a , który Stock założył w październiku 1956 roku. Stock nazywał się Edge , magazyn „międzynarodowego poundiańskiego podziemia”.
Uwolnienie
Przyjaciele Pounda nadal próbowali wyciągnąć go z St. Elizabeths. W 1948 roku, starając się przedstawić swoje audycje radiowe jako nieszkodliwe, Olga Rudge samodzielnie opublikowała sześć z nich (tylko na tematy kulturowe) jako If This Be Treason . Odwiedziła go dwukrotnie, w 1952 i 1955 roku, ale nie mogła go przekonać, by był bardziej stanowczy w sprawie jego uwolnienia. W 1950 roku napisała do Hemingwaya, narzekając, że przyjaciele Pounda nie zrobili wystarczająco dużo. Hemingway i Rudge nie lubili się. Powiedział Dorothy w 1951 roku, że „osobą, która ma najmniej sensu… w tym wszystkim, jest Olga Rudge”. W tym, co John Cohassey nazwał „kontrolowaną, zaciskającą zęby reakcją”, Hemingway odpowiedział Rudge'owi, że ułaskawiłby Pounda, gdyby mógł, ale Pound „popełnił dość poważny błąd, będąc zdrajcą swojego kraju, i tymczasowo musi leżeć w łóżku, które przygotował”. Zakończył, mówiąc: „Aby być jeszcze bardziej dosadnym, zawsze kochałem Dorothy i nadal kocham”.
Cztery lata później, wkrótce po zdobyciu Literackiej Nagrody Nobla w 1954 roku, Hemingway powiedział magazynowi Time : „Wierzę, że to byłby dobry rok na uwolnienie poetów”. Poeta Archibald MacLeish poprosił go w czerwcu 1957 roku o napisanie listu w imieniu Pounda. Hemingway wierzył, że Pound nie przestanie składać niewłaściwych oświadczeń i przyjaźni, ale i tak podpisał list MacLeisha i zobowiązał się do przekazania Poundowi 1500 dolarów po jego uwolnieniu. W wywiadzie dla Paris Review na początku 1958 roku Hemingway powiedział, że Pound powinien zostać zwolniony, a Kasper uwięziony.
Kilka publikacji rozpoczęło kampanię w 1957 roku. Le Figaro opublikował apel zatytułowany „Szaleniec w St Elizabeths”. The New Republic , Esquire i The Nation poszły w ich ślady. The Nation argumentował, że Pound był „chorym i okrutnym starcem”, ale miał prawa. W 1958 roku MacLeish zatrudnił Thurmana Arnolda , prestiżowego prawnika, który ostatecznie nie pobierał żadnych opłat, do złożenia wniosku o oddalenie aktu oskarżenia z 1945 roku. Overholser, kierownik szpitala, poparł wniosek oświadczeniem stwierdzającym, że Pound jest trwale i nieuleczalnie niepoczytalny, a zamknięcie nie służy celom terapeutycznym. Wniosek został rozpatrzony 18 kwietnia 1958 r. przez Sędziego Głównego Bolitha Lawsa , który w 1945 r. skazał Funta na St. Elizabeths. Departament Sprawiedliwości nie sprzeciwił się wnioskowi, a Pound został zwolniony 7 maja.
Włochy (1958–1972)
Depresja
Pound i Dorothy przybyli do Neapolu statkiem SS Cristoforo Colombo 9 lipca 1958 r., Gdzie Pound został sfotografowany, oddając faszystowskie pozdrowienie czekającej prasie. Zapytany, kiedy został zwolniony ze szpitala psychiatrycznego, odpowiedział: „Nigdy nie byłem. Kiedy opuściłem szpital, wciąż byłem w Ameryce, a cała Ameryka to zakład dla obłąkanych”. Towarzyszyła im młoda nauczycielka, którą Pound spotkał w szpitalu, Marcella Spann, rzekomo działająca jako jego sekretarka. Wysiadając w Genui, grupa dotarła trzy dni później do Schloss Brunnenburg , niedaleko Merano w Południowym Tyrolu , aby zamieszkać z Mary, gdzie Pound po raz pierwszy spotkał swoje wnuki. Dorothy zwykle ignorowała jego sprawy, ale wykorzystała swoją władzę prawną nad jego tantiemami, aby upewnić się, że Spann został odprawiony i odesłany do Stanów Zjednoczonych w październiku 1959 roku.
W grudniu 1959 roku funt pogrążył się w depresji. Według pisarza Michaela Recka, który odwiedził go kilka razy w St. Elizabeths, Pound był odmienionym człowiekiem; powiedział niewiele i nazwał swoją pracę „bezwartościową”. W wywiadzie udzielonym w Rzymie w 1960 roku Donaldowi Hallowi dla „Paris Review ” powiedział: „Znajdziesz mnie we fragmentach”. Chodził w tę i z powrotem przez trzy dni, których potrzebowało na ukończenie wywiadu, nie kończąc ani razu zdania, przez minutę tryskał energią, potem opadał iw pewnym momencie wydawało się, że się załamie. Hall powiedział, że było jasne, że „wątpił w wartość wszystkiego, co zrobił w swoim życiu”.
Bliscy myśleli, że ma demencję, aw połowie 1960 roku przebywał w klinice, kiedy jego waga spadła. Podniósł ponownie, ale na początku 1961 roku miał infekcję dróg moczowych. Dorothy czuła, że nie jest w stanie się nim opiekować, więc zamieszkał z Olgą Rudge, najpierw w Rapallo, a potem w Wenecji; Dorothy przebywała potem głównie w Londynie z Omarem. W 1961 roku Pound uczestniczył w spotkaniu w Rzymie na cześć Oswalda Mosleya . Jego stan zdrowia nadal się pogarszał, a jego przyjaciele umierali: Wyndham Lewis w 1957 r., Ernest Hemingway w 1961 r. (Hemingway zastrzelił się), EE Cummings w 1962 r., William Carlos Williams w 1963 r. I TS Eliot w 1965 r. W 1963 r. powiedział w wywiadzie , Grazia Livi: „Psuję wszystko, czego dotknę. ... Całe życie wierzyłam, że nic nie wiem, tak, nic nie wiem. I tak słowa stały się pozbawione znaczenia”. Brał udział w pogrzebie Eliota w Londynie i odwiedził wdowę po WB Yeatsie w Dublinie (Yeats zmarł w 1939).
W 1966 roku został przyjęty do szpitala psychiatrycznego Genoa School of Medicine w celu oceny po operacji prostaty. W jego notatkach stwierdzono, że ma opóźnienie psychomotoryczne , bezsenność, depresję i uważa, że został „zanieczyszczony przez drobnoustroje”. Według psychiatry, który go leczył, Pound był wcześniej leczony terapią elektrowstrząsami . Tym razem otrzymał imipraminę i dobrze zareagował. Lekarze zdiagnozowali chorobę afektywną dwubiegunową . Dwa lata później wziął udział w otwarciu wystawy w Nowym Jorku, na której prezentowała swoją niebieską wersję The Waste Land Eliota . Udał się do Hamilton College i otrzymał owację na stojąco.
Spotkanie z Ginsbergiem, Reckiem i Russellem
Biograf Pounda, Michael Reck, twierdził, że spotkał się z Poundem w restauracji Pensione Cici w Wenecji w 1967 roku, podczas którego Pound powiedział Allenowi Ginsbergowi i Peterowi Russellowi , że jego własne wiersze to „dużo podwójnych rozmów” i nie zrobił tego. sens i że jego pisanie było „bałaganem”, „głupim i ignorantem przez całą drogę”. Reck napisał o spotkaniu w Evergreen Review w następnym roku. „W wieku siedemdziesięciu lat zdałem sobie sprawę, że zamiast być wariatem, jestem kretynem” - powiedział podobno Pound. „Wyglądał na bardzo ponurego” i prawie nie mówił: „W dzisiejszych czasach nie ma nic trudniejszego niż rozmowa z Poundem” - napisał Reck.
Według Recka Pound starannie sformułował odrzucenie jego antysemityzmu. Kiedy Ginsberg zapewnił Pounda, że „pokazał nam drogę”, podobno odpowiedział: „Wszystko, co zrobiłem dobrego, zostało zepsute przez złe intencje - zaabsorbowanie nieistotnymi i głupimi rzeczami”. Reck kontynuował: „Potem bardzo powoli, z naciskiem, z pewnością świadomy tego, że Ginsberg jest Żydem:„ Ale najgorszym błędem, jaki popełniłem, było to głupie, podmiejskie uprzedzenie antysemityzmu ”.
Matthias Koehl , amerykański neonazista, który spotkał Pounda podczas jego pobytu w szpitalu św. Elżbiety, podał w wątpliwość te twierdzenia, pisząc w 1990 r., że „Ezra Pound, którego znałem, był radośnie nieskruszony, stanowczy w swoich przekonaniach i zagorzały wierny tym zasadom, których przestrzegał przez całe życie. Ani razu nie dał najmniejszej wskazówki, że żałuje czegokolwiek, co kiedykolwiek zrobił lub powiedział w latach 30. i 40. — nie wyłączając swoich słynnych poglądów na temat Kwestia żydowska. W rzeczywistości jego wyraźne odniesienia do dowolnej liczby nikczemnych praktyk żydowskich nie pozostawiały wątpliwości co do jego stanowiska w tej konkretnej sprawie… Nie można zaprzeczyć oczywistej wielkości literackiego giganta, ale obawia się, że „inne idee” Pounda nie zyskają akceptacji, [Ginsberg] stosuje jedną z najstarszych sztuczek w książce: próbuje wyrzec się samego mistrza. Ale mistrz - „il miglior fabbro” - powiedział inaczej!
Śmierć
Na krótko przed jego śmiercią w 1972 roku komisja Amerykańskiej Akademii Sztuki i Nauki , w skład której wchodził jego wydawca James Laughlin, zaproponowała przyznanie Poundowi Medalu Emersona-Thoreau . Po burzy protestów rada akademii sprzeciwiła się temu 13 do 9. We wstępie do tomu swojej prozy Faber & Faber napisał w lipcu: „W zdaniach odnoszących się do grup lub ras „oni” należy używać z wielką care. re Lichwa: / Byłem nieostry, biorąc objaw za przyczynę. / Przyczyną jest chciwość.
W dniu swoich 87. urodzin, 30 października 1972 r., był zbyt słaby, by wychodzić z sypialni. Następnej nocy został przyjęty do Szpitala Cywilnego San Giovanni e Paolo w Wenecji, gdzie zmarł we śnie 1 listopada z powodu „nagłego zablokowania jelita ”. Zaalarmowana telegramem Dorothy Pound, która mieszkała w domu opieki niedaleko Cambridge w Anglii, poprosiła o protestancki pogrzeb w Wenecji. Telegramy wysyłano przez ambasady amerykańskie w Rzymie i Londynie oraz konsulat w Mediolanie, ale Rudge nie zamierzała zmieniać planów, które miała już zaplanowane na ranek 3 listopada. Omar Pound poleciał do Wenecji tak szybko, jak tylko mógł, z Peterem du Sautoy z Faber & Faber, ale przybył za późno. Czterech gondolierów zawiozło ciało Pounda na cmentarz miejski w Wenecji, Isola di San Michele , gdzie po nabożeństwie protestanckim został pochowany w pobliżu Diagilewa i Strawińskiego wraz z innymi chrześcijanami spoza Włoch. Według Hugh Kennera , Pound chciał być pochowany w Idaho z jego popiersiem autorstwa Henri Gaudier-Brzeska na jego grobie. Dorothy Pound zmarła w Anglii w następnym roku w wieku 87 lat. Olga Rudge zmarła w 1996 roku w wieku 100 lat i została pochowana obok Pounda.
Krytyczny odbiór
Zabiegi rehabilitacyjne, stypendium
Ezra Pound, 30 czerwca 1958 , sfotografowany przez Richarda Avedona w domu Williama Carlosa Williamsa , Rutherford, New Jersey.„Z tym zdjęciem wiąże się legenda. Mówią, że Avedon podszedł bliżej, podniósł aparat i powiedział:„ Wiesz, że jestem Żydem? i zanim Pound zdążył odpowiedzieć, nacisnął migawkę i zamroził go w ten sposób.
— Daniel Swift, Bughouse , 2018.
Po nagrodzie Bollingena w 1949 roku przyjaciele Pounda dołożyli wszelkich starań, aby go zrehabilitować. Wydawnictwo New Directions Publishing Jamesa Laughlina opublikowało jego Selected Poems , ze wstępem Eliota i ocenzurowanym wyborem The Cantos . Ralph Fletcher Seymour opublikował Patria Mia (napisaną około 1912 r.), Aby pokazać, że Pound był amerykańskim patriotą. W reklamach, artykułach z czasopism i krytycznych wstępach przyjaciele i wydawcy Pounda przypisywali jego antysemityzm i faszyzm chorobie psychicznej.
Literaturoznawczyni Betsy Erkkila pisze, że nikt nie był ważniejszy dla rehabilitacji Pounda niż Hugh Kenner , który został przedstawiony Poundowi przez Marshalla McLuhana w St. Elizabeths w maju 1948 roku, kiedy Kenner miał 25 lat. Kenner's The Poetry of Ezra Pound (1951) przyjął Nowe podejście krytyczne , w którym liczyła się sama praca.
New Directions i Faber & Faber opublikowały Ezra Pound: Translations w 1953 roku, wprowadzone przez Kennera, aw następnym roku Literary Essays of Ezra Pound , wprowadzone przez Eliota. Pierwsza rozprawa doktorska na temat funta została ukończona w 1948 r., A do 1970 r. Było ich około dziesięciu rocznie. Kenner's The Pound Era (1971), który przeoczył faszyzm, antysemityzm, II wojnę światową, zdradę i nagrodę Bollingena, skutecznie utożsamiał funta z modernizmem. Uczony funta, Leon Surette, argumentował, że podejście Kennera było hagiograficzne . Włączył do tego podejścia Paideuma : A Journal Devoted to Ezra Pound Scholarship Carolla F. Terrella , założone w 1972 r. I redagowane przez Kennera i Evę Hesse , oraz dwutomowy A Companion to the Cantos of Ezra Pound Terrella (1980–1984). W 1971 Terrell założył National Poetry Foundation , aby skupić się na funcie, i zorganizował konferencje na temat funta w latach 1975, 1980, 1985 i 1990.
Po biografii Eustace'a Mullinsa , This Difficult Individual, Ezra Pound (1961), powstał Life of Ezra Pound (1970) autorstwa Noela Stocka. Były reporter, Stock był jednym z wydawców artykułów prasowych Pounda w latach pięćdziesiątych, w tym jego antysemityzmu. The Genesis of Ezra Pound's Cantos (1976) Ronalda Busha stało się pierwszym krytycznym studium The Cantos . W latach 80. ukazało się kilka znaczących biografii: trzytomowe dzieło JJ Wilhelma (1985–1994), poczynając od The American Roots of Ezra Pound ; Ezra Pound: Samotny wulkan Johna Tytella ( 1987); oraz 1005-stronicowy Poważny charakter Humphreya Carpentera (1988). Trzytomowa książka A. Davida Moody'ego Ezra Pound: Poet (2007–2015) łączy biografię z krytyką literacką.
Badania, które badają relacje Pounda ze skrajną prawicą , obejmują The Genealogy of Demons Roberta Casillo (1988); Ezra Pound i włoski faszyzm Tima Redmana ( 1999); Funt Leona Surette'a w czyśćcu (1999); Faszystowska propaganda Matthew Feldmana Ezry Pounda, 1935–45 (2013); oraz John Kasper i Ezra Pound Aleca Marsha (2015).
Dziedzictwo
Znaczna część spuścizny Pounda polega na jego rozwoju niektórych z najbardziej znanych pisarzy modernistycznych początku XX wieku, szczególnie między 1910 a 1925 rokiem. Oprócz Eliota, Joyce'a, Lewisa, Frosta, Williamsa, Hemingwaya, HD, Aldingtona i Aiken , zaprzyjaźnił się i pomógł Cummingsowi, Buntingowi, Fordowi, Marianne Moore , Louisowi Zukofsky'emu , Jacobowi Epsteinowi , Margaret Anderson , George'owi Oppenowi i Charlesowi Olsonowi .
.jpg)
Poza tym jego dziedzictwo jest mieszane. Był silnym autorem tekstów z „uszem” do słów; w jego w Timesie napisano, że miał „nienaganne wyczucie rytmu ”. Według Iry Nadela „wywrócił metrum poetyckie, styl literacki i stan długiego wiersza”. Nadel przytoczył znaczenie edycji The Waste Land przez Pounda , publikacji Ulissesa i jego roli w rozwoju imagizmu. Hugh Witemeyer argumentował, że imagizm był „prawdopodobnie najważniejszym pojedynczym ruchem” w poezji anglojęzycznej XX wieku, ponieważ wpłynął na wszystkich czołowych poetów pokolenia Pounda i dwóch pokoleń po nim. Według Hugh Kennera w 1951 roku, chociaż żaden wielki współczesny pisarz nie był mniej czytany niż Pound, nie było nikogo, kto mógłby „w kółko przemawiać z większą pewnością, poprzez czyste piękno języka” do ludzi, którzy w przeciwnym razie woleliby mówić o poetach niż czytać ich.
Wbrew temu Robert Conquest argumentował w 1979 r., Że krytycy byli odpowiedzialni za promowanie Pounda pomimo jego „minimalnego talentu”, który był „rażąco przesadzony”. „Jest to oskarżenie nie tyle przeciwko fantastycznej arogancji Pounda”, pisał, „ale przeciwko ograniczonemu obskurantyzmowi wydziałów anglistyki i krytycznemu establishmentowi, który ustanowił system apologetyki, który najprzebiegłszy jezuita XVII wieku wzbraniałby się". Według Samuela Putnama ci, którzy szanowali poezję Pounda, rzadziej szanowali jego prozę lub pracowali jako krytycy.
Oburzenie wywołane jego współpracą z państwami Osi było tak głębokie, że zdominowało dyskusję. „Większe nieszczęście nie może spaść na sztukę”, napisał Arthur Miller w grudniu 1945 r., „niż to, że Ezra Pound, rzecznik Mussoliniego, powinien zostać powitany z powrotem jako arbiter amerykańskich listów…” Według Redmana, krytycy przez dziesięciolecia argumentował, że Pound tak naprawdę nie był poetą ani faszystą, albo że był faszystą, ale jego poezja nie jest faszystowska, albo że istnieje zły Pound i dobry Pound. Amerykańska poetka Elizabeth Bishop , zdobywczyni nagrody Pulitzera z 1956 r . i jedna z gości w jego szpitalu – Pound nazywał ją „Liz Bish” – odzwierciedliła ambiwalencję w swoim wierszu „ Wizyty u św. Elżbiety ” (1957). „To jest czas / tragicznego człowieka / który leży w domu Bedlam”. W miarę rozwoju wiersza tragiczny człowiek, którego nigdy nie wymieniono, staje się człowiekiem gadatliwym; zaszczycony człowiek; stary, dzielny człowiek; zepsuty mężczyzna; okrutny człowiek; zajęty człowiek; nudny człowiek; poeta, człowiek; i wreszcie nieszczęsny człowiek.
Wybrane prace
- (1908). Lume Spento . Wenecja: A. Antonini (wiersze, drukowane prywatnie).
- (1908). Quinzaine na ten Yule . Londyn: Pollock (wiersze, drukowane prywatnie); i Elkina Mathewsa .
- (1909). persony . Londyn: Elkin Mathews (wiersze).
- (1909). uniesienia . Londyn: Elkin Mathews (wiersze).
- (1910). Duch romansu . Londyn: JM Dent & Sons (proza).
- (1910). Prowansja . Boston: Small, Maynard and Company (wiersze).
- (1911). Canzoni . Londyn: Elkin Mathews (wiersze)
- (1912). The Sonets and Ballate of Guido Cavalcanti Boston: Small, Maynard and Company (tłumaczenia; tańsze wydanie zniszczone przez pożar, Londyn: Swift & Co).
- (1912). Riposty . S. Swift, Londyn (wiersze; pierwsza wzmianka o imagizmie)
- (1915). Cathay . Elkin Mathews (wiersze; tłumaczenia)
- (1916). Gaudier-Brzeskiej. Pamiętnik . Londyn: John Lane (proza).
- (1916). Niektóre szlachetne sztuki Japonii: z rękopisów Ernesta Fenollosa , wybrane przez Ezrę Pounda.
- (1916) z Ernestem Fenollosą . „Noh”, czyli osiągnięcie: studium klasycznej sceny Japonii . Londyn: Macmillan and Co.
- (1916). Lustra . Londyn: Elkin Mathews (wiersze).
- (1917). Dwanaście dialogów Fontenelle (tłumaczenia).
- (1917). Lustra . Nowy Jork: Alfred A. Knopf (wiersze, z pierwszym „Three Cantos”).
- (1918). Pavannes and Divisions New York: Alfred A. Knopf (proza).
- (1918). Quia Pauper Amavi Londyn: Egoist Press (wiersze).
- (1919). Czwarta pieśń . Londyn: Ovid Press (wiersz).
- (1920). Hugh Selwyna Mauberleya . Londyn: Ovid Press (wiersz).
- (1920). Umbra . Londyn: Elkin Mathews (wiersze i tłumaczenia).
- (1920) z Ernestem Fenollosą. Podżegania: wraz z esejem o chińskim piśmie . Nowy Jork: Boni i Liveright (proza).
- (1921). Wiersze, 1918–1921 . Nowy Jork: Boni i Liveright.
- (1922). Remy de Gourmont : Naturalna filozofia miłości . Nowy Jork: Boni & Liveright (tłumaczenie).
- (1923). Niedyskrecje, czyli Une revue des deux mondes . Paryż: Three Mountains Press.
- (1924) jako William Atheling. Antheil i traktat o harmonii . Paryż (eseje).
- (1925). Szkic XVI pieśni . Paryż: Three Mountains Press. Pierwszy zbiór The Cantos .
- (1926). Personae: zebrane wiersze Ezry Pounda . Nowy Jork: Boni i Liveright.
- (1928). Szkic pieśni 17–27 . Londyn: John Rodker.
- (1928). Wybrane wiersze . Pod redakcją i ze wstępem TS Eliota. Londyn: Faber & Faber.
- (1928). Ta Hio: The Great Learning, nowo przetłumaczone na język amerykański . Seattle: University of Washington Bookstore (tłumaczenie).
- (1930). Szkic XXX pieśni . Paryż: Hours Press Nancy Cunard.
- (1930). Wyimaginowane litery . Paryż: Black Sun Press. Osiem esejów z Małego Przeglądu , 1917–18.
- (1931). Jak czytać . Harmswortha (eseje).
- (1932). Guido Cavalcanti Rym . Genua: Edizioni Marsano (tłumaczenia).
- (1933). ABC Ekonomii . Londyn: Faber & Faber (eseje).
- (1934). Jedenaście nowych pieśni: XXXI – XLI . Nowy Jork: Farrar & Rinehart (wiersze).
- (1934). Hołd dla Sekstusa Właściwego . Londyn: Faber & Faber (wiersze).
- (1934). ABC czytania . New Haven: Yale University Press (eseje).
- (1934). Uczyń to nowym . Londyn: Faber & Faber (eseje).
- (1935). Wiersze Alfreda Venisona: motywy kredytu społecznego autorstwa poety z Titchfield Street . Londyn: Stanley Nott, Ltd. Pamphlets on the New Economics , nr 9 (eseje).
- (1935). Jeffersona i/lub Mussoliniego . Londyn: Stanley Nott. (eseje).
- (1935). Kredyt Społeczny: Wpływ . Londyn: Stanley Nott. (eseje). Repr.: Peter Russell (1951). Broszury pieniężne według funtów , no. 5, Londyn.
- (1936) z Ernestem Fenollosą. Chiński znak pisany jako środek poezji . Londyn: Stanley Nott.
- (1937). Piąta dekada pieśni . Nowy Jork: Farrar & Rinehart (wiersze).
- (1937). Uprzejme eseje . Londyn: Faber & Faber (eseje).
- (1937). Confucius: Digest of the Analects , zredagowane i opublikowane przez Giovanniego Scheiwillera, (tłumaczenia)
- (1938). Przewodnik po Kulchur . Nowy Jork: nowe kierunki.
- (1939). Po co są pieniądze? . Publikacje z Wielkiej Brytanii (eseje). Broszury pieniężne według funtów , no. 3. Londyn: Peter Russell.
- (1940). Pieśni LXII – LXXI . New Directions, Nowy Jork ( John Adams Cantos 62–71).
- (1942). Carta da Visita di Ezra Pound . Edizioni di lettere d'oggi. Rzym. Tłumaczenie na język angielski autorstwa Johna Drummonda: Wizytówka . Broszury pieniężne według funtów , no. 4. Londyn: Peter Russell, 1952 (eseje).
- (1944). Ameryka, Roosevelt i przyczyna obecnej wojny . Casa editrice della edizioni popularna, Wenecja. Tłumaczenie angielskie, John Drummond: America, Roosevelt and the Causes of the Present War , Money Pamphlets by Pound , no. 6, Peter Russell, Londyn 1951
- (1944). Introduzione alla Natura Economica degli SUA . Casa editrice della edizioni popularna. Wenecja. Tłumaczenie na język angielski Wprowadzenie do natury ekonomicznej Stanów Zjednoczonych autorstwa Carmine Amore. Repr.: Peter Russell, Money Pamphlets by Pound , Londyn 1950 (esej)
- (1944). orientacja . Casa editrice dalla edizioni popularna. Wenecja (proza)
- (1944). Oro et lavoro: alla memoria di Aurelio Baisi . Moderna, Rapallo. Tłumaczenie angielskie: Gold and Work , Money Pamphlets by Pound , no. 2, Peter Russell, Londyn 1952 (eseje)
- (1948). Jeśli to zdrada . Siena: wydrukowany prywatnie dla Olgi Rudge przez Tip Nuova (oryginalne wersje robocze sześciu audycji Pound's Radio Rome)
- (1948). Pizańskie Pieśni . Nowy Jork: New Directions Publishing (Cantos 74–84)
- (1948). Pieśni Ezdrasza Pounda (w tym Pieśni Pizańskie ). Nowe kierunki, wiersze
- (1949). Elektra (rozpoczęta w 1949, po raz pierwszy wystawiona w 1987), sztuka Ezry Pounda i Rudda Fleminga
- (1950). Siedemdziesiąt pieśni . Londyn: Faber & Faber. OCLC 468875760
- (1950). Patrycja Mia . Chicago: RF Seymour (przerobione New Age , 1912–1913). OCLC 230706458
- (1951). Konfucjusz: The Great Digest i Unwobbling Pivot . Nowy Jork: New Directions (tłumaczenie). OCLC 334011927
- (1951). Confucius: Analects (John) Kaspar & (David) Horton, Square $ Series , Nowy Jork (tłumaczenie).
- (1954). Klasyczna antologia zdefiniowana przez Konfucjusza . Harvard University Press (tłumaczenia)
- (1954). Lavoro i Usura . All'insegna del pesce d'oro. Mediolan (eseje)
- (1955). Sekcja: Rock-Drill, 85–95 de los Cantares . All'insegna del pesce d'oro, Mediolan (wiersze)
- (1956). Sofokles: Kobiety z Trachis. Wersja autorstwa Ezry Pounda . Neville Spearman, Londyn (tłumaczenie)
- (1957). Brancusi . Mediolan (esej)
- (1959). Trony: 96–109 de los Cantares . New York: New Directions (wiersze).
- (1968). Szkice i fragmenty: Cantos CX – CXVII . New York: New Directions (wiersze).
Zobacz też
- Johna Amery'ego
- Axis Sally ( Mildred Gillars , Susan Sweney , Rita Zucca )
- Lord Haw-Haw / William Joyce
Notatki wyjaśniające
Cytaty
Prace cytowane
- Adams, Stephen J. (2005). „Hugh Selwyn Mauberley” . W Demetres P. Tryphonopoulos i Stephen Adams (red.) The Ezra Pound Encyclopedia . Westport, Connecticut: Greenwood. ISBN 978-0-313-30448-4
- Albright, Daniel (2001) [1999]. „Wczesne pieśni: I – XLI”, w: Ira Nadel (red.). The Cambridge Companion to Ezra Pound . Cambridge: Cambridge University Press. 59–91. ISBN 978-0-521-64920-9
- Aldington, Richard (1941). Życie dla życia: Księga wspomnień . Nowy Jork: The Viking Press. OCLC 366128966
- Aleksander, Michał (1979). Poetyckie osiągnięcie Ezry Pounda . Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0-7486-0981-9
- Aleksander, Michał (1997). „Ezra Pound jako tłumacz” . Tłumaczenia i literatura . 6(1), 23-30. JSTOR 40339757
- Arrowsmith, Rupert Richard (2011). Modernizm i muzeum: sztuka Azji, Afryki i Pacyfiku oraz londyńska awangarda . Oksford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-959369-9
- Bacigalupo, Massimo (2001) [1999]. „Funt jako krytyk”. W Ira Nadel (red.). The Cambridge Companion to Ezra Pound . Cambridge: Cambridge University Press. 188–203. ISBN 978-0-521-64920-9
- Bacigalupo, Massimo (2020). Ezra Pound, Włochy i Cantos . Clemson, SC: Clemson University Press. ISBN 978-1-949979-00-8
- Piekarz, Carlos (1981). Wybrane listy Ernesta Hemingwaya 1917–1961 . Nowy Jork: Synowie Charlesa Scribnera. ISBN 978-0-684-16765-7
- Barnhisel, Greg (wrzesień 1998). „ Zaczep swój wóz do gwiazdy ”: seria Square Dollar i Ezra Pound” . Dokumenty Towarzystwa Bibliograficznego Ameryki . 92 (3): 273–295. doi : 10.1086/pbsa.92.3.24304448 . JSTOR 24304448 . S2CID 111416528 .
- Baumann, Walter (jesień i zima 1983). „Ale aby potwierdzić złotą nić we wzorze [116/797]: badanie Canto 116”. Paideuma: Nowoczesna i współczesna poezja i poetyka . 12(2/3), 199-221. JSTOR 24726005
- Baumann, Walter (zima 1984). „Metamorfoza Ezry Pounda podczas jego londyńskich lat: od późnego romantyzmu do modernizmu”. Paideuma: Nowoczesna i współczesna poezja i poetyka . 13(3), 357-373. JSTOR 24722956
- Plaża, Christopher (2003). Wprowadzenie z Cambridge do dwudziestowiecznej poezji amerykańskiej . Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-81469-3
- Beasley, Rebeka (2010). „Nowa krytyka Funta”. Praktyka tekstowa . 24(4), 649-668. doi : 10.1080/0950236X.2010.499652
- Biskup Elżbieta (wiosna 1957). „Wizyty u św. Elżbiety” . Przegląd partyzancki , 185–187. Również w biskupie Elżbiecie (1965). Pytania dotyczące podróży . Nowy Jork: Farrar, Straus i Giroux, 92–95. Link dzięki uprzejmości , Fundacja Poezji.
- Bigsby, CWE (2009). Arthur Miller, 1915–1962 . Cambridge, MA: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-03505-8 .
- Bornstein, George (2001) [1999]. „Funt i tworzenie modernizmu”. W Ira B. Nadel (red.) The Cambridge Companion to Ezra Pound . Cambridge: Cambridge University Press, 22–42 . ISBN 978-0-521-64920-9
- Busha, Ronalda (1976). Geneza pieśni Ezry Pounda . Princeton, NJ: Princeton University Press.
- Stolarz, Humphrey (1988). Poważna postać: życie Ezry Pounda . Boston: Houghton Mifflin. ISBN 978-0-395-41678-5
- Carswell, John (1978). Życie i listy: AR Orage, Beatrice Hastings, Katherine Mansfield, John Middleton Murry, SS Koteliansky, 1906–1957 . Nowy Jork: wydawnictwo New Directions. ISBN 0-8112-0681-5
- Casillo, Robert (1988). Genealogia demonów: antysemityzm, faszyzm i mity Ezry Pounda . Evanston: Northwestern University Press. ISBN978-0810107106 _
- Płaszcze, Jason M. (wiosna 2009). „Część marnotrawstwa wojennego”: funt, wyobraźnia i nadmiar retoryczny. Literatura XX wieku . 55(1), 80-113. JSTOR 40599965
- Cohassey, John (2014). Hemingway i Pound: najbardziej nieprawdopodobna przyjaźń . Jefferson, Karolina Północna: McFarland & Company. ISBN 978-0-7864-7640-4
- Cockram, Patricia (2005). „Funt, Isabel Weston” . W Demetres P. Tryphonopoulos i Stephen Adams (red.) The Ezra Pound Encyclopedia . Westport, Connecticut: Greenwood, 238–239. ISBN 978-0-313-30448-4
- Conover, Anne (2001). Olga Rudge i Ezra Pound: „Co kochasz dobrze…” . New Haven, Connecticut: Yale University Press. ISBN978-0300087031 _
- Podbój, Robert (1979). „Ezra Funt”. W Obrzydliwości Moabu . Londyn: Temple Smith, 236–256. OCLC 1152724310
- Corrigan, Robert A. (październik 1977). „Literatura i polityka: ponowne rozpatrzenie sprawy Ezry Pounda”. Perspektywy , 2, 463–482. doi : 10.1017/S0361233300002477
- Czech, Danuta (2000). „Kalendarz najważniejszych wydarzeń z historii KL Auschwitz”. W Długoborskim Wacław; Piper, Franciszek (red.). Oświęcim, 1940–1945. Centralne zagadnienia z historii obozu . Tom. V: Epilog. Oświęcim: Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau. s. 119–231. ISBN 978-83-85047-87-2 .
- Dennis, Helen maja (2001) [1999]. „Funt, kobiety i płeć”. W Ira Nadel (red.) The Cambridge Companion to Ezra Pound . Cambridge: Cambridge University Press, 264–283. ISBN 978-0-521-64920-9
- Doob, Leonard , wyd. (1978). „Ezra Pound Mówiąc”: przemówienia radiowe z II wojny światowej . Westport, CT i Londyn: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-20057-1 .
- Doolittle, Hilda (1979). Koniec z torturami . Nowy Jork: wydawnictwo New Directions. ISBN 978-0-8112-0720-1
- Doyle, Charles (2016) {1989]. Richard Aldington: Biografia . Basingstoke i Londyn: Macmillan. ISBN 978-1-349-10226-6
- Eliot, TS (czerwiec 1915). „Pieśń miłosna J. Alfreda Prufrocka” . Poezja . VI(III), 130–135.
- Eliot, TS (wrzesień 1946). „Ezra Funt” . Poezja . LXVIII(VI), 326–338.
- Erkkila, Betsy (red.) (2011). Ezra Pound: współczesne recenzje . Nowy Jork: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-40139-5
- Feldman, Mateusz (zima 2012). „Sprawa funta” w perspektywie historycznej: przegląd archiwalny. Dziennik literatury współczesnej . 35(2), 83-97. doi : 10.2979/jmodelite.35.2.83
- Feldman, Mateusz (2013). Faszystowska propaganda Ezry Pounda, 1935–45 . Nowy Jork: Palgrave Macmillan. ISBN 978-1-137-34550-9
- Feldman, Mateusz (2016). [2014]. „Zdrada funta i radia: ponowna ocena empiryczna”. W Matthew Feldman, Henry Mead, Erik Tonning (red.). Nadawanie w epoce modernizmu . Londyn i Nowy Jork: Bloomsbury, 213–244. ISBN 978-1-4742-7558-3
- Forda, Forda Madoxa (1931). Powrót do wczoraj: wspomnienia 1894–1914 . Londyn: Victor Gollancz Ltd.
- Gery, John (2005). „Eksultacje”. W Demetres P. Tryphonopoulos i Stephen Adams (red.). Encyklopedia Ezry Pounda . Westport, Connecticut: Greenwood, 114–115. ISBN 978-0-313-30448-4
- Gill, Jonathan P. (2005). „Ezra Pound Mówiąc: przemówienia radiowe o II wojnie światowej” . W Demetres P. Tryphonopoulos i Stephen Adams (red.). Encyklopedia Ezry Pounda . Westport, Connecticut: Greenwood, 115–116. ISBN 978-0-313-30448-4
- Gill, Jonathan P. (2005). „Jeśli to zdrada…”. W Demetres P. Tryphonopoulos i Stephen Adams (red.). Encyklopedia Ezry Pounda . Westport, Connecticut: Greenwood, 155. ISBN 978-0-313-30448-4
- Graves, Robert (1 kwietnia 1955). „To będą twoi bogowie, Izraelu!” Eseje w krytyce . V(2), 129-150. doi : 10.1093/eic/V.2.129
- Hale, William Gardner (kwiecień 1919). „Pegaz skonfiskowany” . Poezja . XIV(I), 53–55.
- Hall, Donald (1962). „Ezra Pound, Sztuka poezji nr 5” . Przegląd paryski . 28 . Zarchiwizowane od oryginału w dniu 16 kwietnia 2013 r.
- Hallera, Evelyn (2005). „Mosley, Sir Oswald”. W Demetres P. Tryphonopoulos i Stephen Adams (red.) The Ezra Pound Encyclopedia . Westport, Connecticut: Greenwood. ISBN 978-0-313-30448-4
- Hemingway, Ernest (wiosna 1925). „Hołd dla Ezdrasza” . Ten kwartał . 1, 221–225.
- Hemingwaya, Ernesta. Bruccoli, Matthew i Baughman, Judith (red.) (2006). Hemingway i mechanizm sławy . Columbia, SC: University of South Carolina Press. ISBN 978-1-57003-599-9
- Hickman, Miranda B. (2005). Geometria modernizmu: idiom wortycysty w Lewis, Pound, HD i Yeats . Austin, Teksas: University of Texas Press. ISBN 978-0-292-70943-0
- Hillyer, Robert (11 czerwca 1949). „Dziwny owoc zdrady: przypadek Ezry Pounda i nagroda Bollingena”. Sobotni przegląd literatury . XXXII/24, 9–11, 28.
- Hillyer, Robert (18 czerwca 1949). „Nowe kapłaństwo poezji”. Sobotni przegląd literatury , 7–9, 38.
- Hitchens, Christopher (kwiecień 2008). „Rewolucyjny prostak” . Atlantyk . Zarchiwizowane od oryginału w dniu 6 września 2020 r.
- Holmes, Colin (2016) [1979]. Antysemityzm w społeczeństwie brytyjskim, 1876–1939 . Abingdon i Nowy Jork: Routledge. ISBN 978-1-138-93422-1
- Houen, Alex (2010). "Antysemityzm". W Ira B. Nadel (red.). Ezra Pound w kontekście . Nowy Jork: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-51507-8
- Huang, Michelle Ling-Ying (2015). „Chińskie wpływy artystyczne na Vorticists w Londynie”. W Anne Witchard (red.). Brytyjski modernizm i chinoiserie . Edynburg: Edinburgh University Press. ISBN 978-0-7486-9095-4
- Hutchins, Patricia (1965). Kensington Ezry Pounda: eksploracja 1885–1913 . Londyn: Faber i Faber.
- Ingham, Michael (2001) [1999]. „Funt i muzyka”. W Ira Nadel (red.). The Cambridge Companion to Ezra Pound . Cambridge: Cambridge University Press, 236–248. ISBN 978-0-521-64920-9
- Johnson, Edd (9 maja 1945). „Konfucjusz i pokrewni poddani / Funt, oskarżony o zdradę, wzywa Hitlera, świętego, męczennika” . Chicagowskie Słońce . Również w Philadelphia Record jako „Poeta-więzień Pound nazywa Hitlera świętym”.
- Juliusz, Antoni (1997) [1995]. TS Eliot, antysemityzm i forma literacka . Cambridge i Nowy Jork: Cambridge University Press. ISBN 0-521-58673-9
- Karachalios, Evan R. (wiosna 1995). „Poświęcenie i selektywność w pierwszej pieśni Ezry Pounda”. Paideuma: Nowoczesna i współczesna poezja i poetyka . 24(1), 95-106. JSTOR 24726328
- Kavka, Jerome (wiosna i jesień 1991). „Historia osobista Ezry Pounda: transkrypcja” . Paideuma: Nowoczesna i współczesna poezja i poetyka . 20 (1/2), 143–185. JSTOR 24724838
- Kearns, George (1989). Funt: Cantos . Cambridge i Nowy Jork: Cambridge University Press. ISBN 978-0521336499
- Kenner, Hugh . (zima 1949). „Recenzja: W oczach pantery w klatce” . Recenzja Hudsona . 1(4), 580–586. JSTOR 3847824
- Kenner, Hugh. (1951). Poezja Ezry Pounda . Londyn: Faber & Faber.
- Kenner, Hugh. (listopad 1952). „Złoto w mroku” . Poezja . 81(2), 127-132.
- Kenner, Hugh (1973) [1971]. Era funta . Berkeley i Los Angeles: University of California Press. ISBN 0-520-02427-3
- Kern, Robert (1996). Orientalizm, modernizm i poemat amerykański . Cambridge i Nowy Jork: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-49613-1 .
- Kimpel, Ben D. i Okap, TC Duncan (listopad 1981). „Więcej o doświadczeniach z więzienia Funta” . Literatura amerykańska . 53(1), 469-476. JSTOR 2926232
- Kimpel, Ben D. i Okap, TC Duncan (marzec 1983). „Ezra Pound o polityce gospodarczej Hitlera”]. Literatura amerykańska . 55(1), 48-54. JSTOR 2925881
- Knapp, James F. (1979). Ezra Pound . Boston: Wydawcy Twayne. ISBN 0-8057-7286-3
- Kubica, Helena (1998) [1994]. "Dzieci". W Gutman, Izrael ; Berenbaum, Michael (red.). Anatomia Obozu Zagłady Auschwitz . Bloomington: Indiana University Press. s. 412–427. ISBN 0-253-20884-X .
- Kutler, Stanley I. (1983). Amerykańska Inkwizycja: Sprawiedliwość i niesprawiedliwość w zimnej wojnie . Nowy Jork: Hill & Wang.
- Laughlin, James (jesień 1986). „Ez jako Wuz” . Studia San José . XII(3), 6–28.
- Leavis, FR (1942) (1932). Nowe łożyska w poezji angielskiej: studium sytuacji współczesnej . Londyn: Chatto i Windus.
- Lewis, Anthony (14 kwietnia 1958). „USA poprosiły o zakończenie aktu oskarżenia Funta” . New York Timesa .
- Lewis, Wyndham (1931). Hitlera . Londyn: Chatto i Windus.
- Longenbach, James (10 stycznia 1988). „Dziwna para: Pound i Yeats razem” . New York Timesa .
- Longenbach, James (1990) [1988]. Stone Cottage: Pound, Yeats i modernizm . Nowy Jork: Oxford University Press. ISBN 0-19-506662-6
- Lowell, Amy (1955). Kompletne dzieła poetyckie Amy Lowell . Boston: Houghton Mifflin Company.
- Bagno, Alec (2011). Ezra Pound . Londyn: Reaktion Books. ISBN 978-1-86189-862-3
- Bagno, Alec (2015). John Kasper i Ezra Pound: Na ratunek Republice . Londyn i Nowy Jork: Bloomsbury. ISBN 978-1-4725-0886-7 .
- McDonald, Gail (2005). „Wykształcenie: osobiste” . W Demetres P. Tryphonopoulos i Stephen Adams (red.) The Ezra Pound Encyclopedia . Westport, Connecticut: Greenwood, 90–92 ISBN 978-0-313-30448-4
- McGuire, William (2020) [1982]. Bollingen: przygoda w zbieraniu przeszłości . Princeton i Guilford: Princeton University Press. ISBN 978-0-691-21833-5
- Menand, Louis (9 czerwca 2008). „Błąd funta” . Nowojorczyk . Zarchiwizowane od oryginału w dniu 3 października 2014 r.
- Meyers, Jeffrey (1985). Hemingway: Biografia . Nowy Jork: Macmillan. ISBN 978-0-333-42126-0
- Moody, A. David (2007). Ezra Funt: poeta. Portret mężczyzny i jego dzieła. I: Młody geniusz 1885–1920 . Oksford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-957146-8
- Moody, A. David (2014). Ezra Funt: poeta. Portret mężczyzny i jego dzieła. II: Epickie lata 1921–1939 . Oksford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-921558-4
- Moody, A. David (2015). Ezra Funt: poeta. Portret mężczyzny i jego dzieła. III: Tragiczne lata 1939–1972 . Oksford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-870436-2
- Montgomery, Paul L. (2 listopada 1972). „Ezra Pound: człowiek pełen sprzeczności” . New York Timesa . Zarchiwizowane od oryginału w dniu 3 września 2019 r.
- Nadel, Ira (2001) [1999]. "Wstęp". W Ira Nadel (red.). The Cambridge Companion to Ezra Pound . Cambridge: Cambridge University Press. 1–21. ISBN 978-0-521-64920-9
- Nadel, Ira (2005). "Wstęp". W Ira Nadel (red.). Ezra Pound. Wczesne pisma: wiersze i proza . Londyn: Penguin Books. ISBN 0-14-218013-0
- Nadel, Ira (2007). Cambridge Wprowadzenie do Ezry Pounda . Nowy Jork: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-85391-0
- Nadel, Ira (2010). „Żywoty funta”. W Ira Nadel (red.). Ezra Pound w kontekście . Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-51507-8
- Nicholls, Peter (2001) [1999]. „Beyond The Cantos : Ezra Pound i najnowsza poezja amerykańska”. W Ira Nadel (red.) The Cambridge Companion to Ezra Pound . Cambridge: Cambridge University Press. 139–160. ISBN 978-0-521-64920-9
- Orage, AR jako RHC (31 stycznia 1921). „Czytelnicy i pisarze” . Nowy Wiek . XXVIII, 126–127.
- Olson, Charles (1991) [1975]. Charles Olson i Ezra Pound: spotkanie w St. Elizabeths . Pod redakcją Catherine Seelye. Nowy Jork: Paragon House. ISBN 978-1557783455
- Plimpton, George (wiosna 1958). „Ernest Hemingway, Sztuka fikcji nr 21” . Przegląd paryski (18). Zarchiwizowane od oryginału w dniu 13 stycznia 2013 r.
- Funt, Ezdrasz (kwiecień 1909). persony . Londyn: Elkin Mathews.
- Funt, Ezdrasz (1910). Duch romansu . Londyn: JM Dent & Sons.
- Funt, Ezdrasz (1912). Riposty . Londyn: Stephen Swift & Co Ltd.
- Funt, Ezdrasz (marzec 1913). „Kilka zakazów przez Imagistę” . Poezja . I(6), 200–206.
- Funt, Ezdrasz (kwiecień 1913). „Na stacji metra” . Poezja . II(1), 40.
- Funt, Ezdrasz (red.) (1914). Des Imagistes . Nowy Jork: Albert i Charles Boni.
- Funt, Ezdrasz (czerwiec 1914). „Wir” . BLAST , pod redakcją Wyndhama Lewisa , no. 1.
- Funt, Ezdrasz (1915). Cathay . Londyn: Elkin Mathews.
- Funt, Ezdrasz (1916). Gaudier-Brzeska: Pamiętnik . Londyn i Nowy Jork: John Lane, The Bodley Head.
- Funt, Ezdrasz (czerwiec 1917). „Trzy pieśni: I” . Poezja . X(III), 113–121.
- Funt, Ezdrasz (lipiec 1917). „Trzy pieśni: II” . Poezja . X(IV), 180–188.
- Funt, Ezdrasz (sierpień 1917)]. „Trzy pieśni: III” . Poezja . X(V), 248–254.
- Funt, Ezdrasz (1918). „Retrospekcja”. Pavannes i dywizje . Nowy Jork: Alfred A. Knopf, 95–111.
- Funt, Ezdrasz (1920). „Hugh Selwyn Mauberley” . Londyn: The Ovid Press.
- Funt, Ezdrasz (1934). „Cavalcanti”. Uczyń to nowym . Londyn: Faber & Faber, 345–407.
- Funt, Ezdrasz (styczeń – marzec 1947). „Pieśń LXXVI”. Recenzja Sewanee . 55(1), 56-67. JSTOR 27537713
- Funt, Ezra (lato jesień 1962). „Pieśń 116” . Recenzja Paryża . 28, 14–16.
- Funt, Ezdrasz (1970) [1967]. Funt / Joyce: Listy Ezry Funta do Jamesa Joyce'a . Pod redakcją Forresta Reada. Nowy Jork: wydawnictwo New Directions. ISBN 0-8112-0159-7
- Funt, Ezra (1974) [czerwiec 1914]. „Jak zacząłem”. W Grace Schulman (red.). Ezra Pound: zbiór krytyki . Nowy Jork: McGraw-Hill Book Company, 23–26. ISBN 0-07-055634-2
- Funt, Ezdrasz (1990) [1926]. Personae: krótsze wiersze Ezry Pounda . Wydanie poprawione. Pod redakcją Lei Baechler i A. Waltera Litza. Nowy Jork: wydawnictwo New Directions.
- Funt, Ezdrasz (1996) [1970]. Pieśni Ezry Pounda . Nowy Jork: wydawnictwo New Directions. ISBN 978-0811203500
- Funt, Ezdrasz (2003a). Wiersze i tłumaczenia . Nowy Jork: Biblioteka Ameryki. ISBN 978-1931082419
- Funt, Ezdrasz (2003b) [1948]. Pizańskie Pieśni . Pod redakcją Richarda Sieburtha . Nowy Jork: New Directions Books. ISBN 978-0-8112-1558-9
- Funt, Omar i Litz, A. Walton (1984). Ezra Pound i Dorota Szekspir. Ich listy: 1909–1914 . Nowy Jork: wydawnictwo New Directions. ISBN 0-8112-0900-8
- Funt, Omar i Spoo, Robert (1999). Ezra i Dorothy Pound: Listy w niewoli, 1945–1946 . Oksford: Oxford University Press. ISBN 978-0195107937
- Preda, Roksana (2005a). "Ekonomia". W Demetres P. Tryphonopoulos i Stephen Adams (red.). Encyklopedia Ezry Pounda . Westport, Connecticut: Greenwood, 87–89. ISBN 978-0-313-30448-4
- Preda, Roksana (2005b). „Ekonomia: lichwa”. W Demetres P. Tryphonopoulos i Stephen Adams (red.). Encyklopedia Ezry Pounda . Westport, Connecticut: Greenwood, 89–90. ISBN 978-0-313-30448-4
- Magazyn Punch (styczeń – czerwiec 1909). Tom 136.
- Putnama, Samuela (1947). Paryż był naszą kochanką: wspomnienia zagubionego i odnalezionego pokolenia . Nowy Jork: Viking Press. OCLC 785825324
- Qian, Zhaoming (2000). „Funt i sztuka chińska w„ erze muzeów brytyjskich ””. W Dennis, Helen M. (red.). Ezra Pound i wpływy poetyckie . Oficjalne materiały z 17. Międzynarodowej Konferencji Ezra Pound. Amsterdam i Atlanta: Rodopi, s. 100–113. ISBN 978-90-420-1523-4
- Reck, Michael (czerwiec 1968). „Rozmowa między Ezrą Poundem a Allenem Ginsbergiem”. Przegląd Evergreen . 12 (55): 27–29, 84.
- Reck, Michael (9 października 1986). „Wymiana na funta Ezry” . The New York Review of Books .
- Redman, Tim (1991). Ezra Pound i włoski faszyzm . Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-37305-0
- Redman, Tim (2001) [1999]. „Polityka i ekonomia funta”. W Ira Nadel (red.). The Cambridge Companion to Ezra Pound . Cambridge: Cambridge University Press, 249–263. ISBN 978-0-521-64920-9
- Reynolds, Michael (2000) [1999]. Hemingway: ostatnie lata . Nowy Jork: WW Norton & Company. ISBN 978-0-393-04748-6
- Ricks, Christopher (1988). TS Eliot i uprzedzenia . Berkeley i Los Angeles: University of California Press. ISBN 0-520-06578-6
- Rossi, Romolo (2008). „Wspomnienia psychiatry o Ezrze Pound” . Quaderni di Palazzo Serra . 15, 144–149.
- Sarfatti, Michele (2006). Żydzi we Włoszech Mussoliniego: od równości do prześladowań . Madison, WI: The University of Wisconsin Press. ISBN978-0299217341 _
- Sandburg, Carl (luty 1916). „Praca Ezry Pounda” . Poezja .
- Sieburth, Richard (sierpień 1979). „Recenzja: On robi wroga różnymi głosami” . Poezja . 134(5), 292-302. JSTOR 20593569
- Sieburth, Richard (2003). "Wstęp". W Ezra Pound. Pizańskie Pieśni . New York: New Directions Books, IX – XLIII. ISBN 978-0-8112-1558-9
- Slatin, Myles (październik 1955). „Więcej autorstwa Ezry Pounda” . Gazeta Biblioteki Uniwersytetu Yale . 30(2), 74-80. JSTOR 24467830
- Spoo, Robert (2005). „Cravens, Małgorzata (1881–1912)”. W Demetres P. Tryphonopoulos i Stephen Adams (red.). Encyklopedia Ezry Pounda . Westport, Connecticut: Greenwood, 67. ISBN 978-0-313-30448-4
- Stein, Gertruda (1933). Autobiografia Alice B. Toklas . Nowy Jork: Gildia Literacka. OCLC 33340888
- Stoicheff, Peter (wiosna 1986). „Historia składu i publikacji szkiców i fragmentów Ezry Pounda”]. Literatura XX wieku . 32(1), 78-94. JSTOR 441307
- Stoicheff, Peter (1995). The Hall of Mirrors: Drafts & Fragments and End of Ezra Pound's Cantos . Ann Arbor: The University of Michigan Press. ISBN 0-472-10526-4
- Zapas, Noel (1970). Życie Ezry Pounda . Nowy Jork: Panteon Książki. OCLC 911707588
- Surette, Leon i Tryphonopoulos, Demetres (2005). „«Z lichwą nikt nie ma domu z dobrego kamienia»(Funt, Canto 45): Wywiad z Leonem Surette” . ESC: Anglistyka w Kanadzie .
- Szybki, Daniel (2017). Bughouse: poezja, polityka i szaleństwo Ezry Pounda . Nowy Jork: Farrar, Straus i Giroux. ISBN 978-0-374-28404-6
- Tate, Allen (1955). „Ezra Pound i nagroda Bollingena” . W Allen Tate (red.). Człowiek listów we współczesnym świecie . Nowy Jork: Meridian Books, 264–267.
- Terrell, Carroll F. (1993) [1980–1984]. Towarzysz The Cantos of Ezra Pound . Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0-520-08287-8
- Thacker, Andrew (2018) [2010]. Poeci wyobrażeniowi . Tavistock: wydawnictwo Northcote House. ISBN 978-0-7463-1002-1
- Torrey, Edwin Fuller (1992) [1984]. Korzenie zdrady i tajemnica św. Elżbiety . Bethesda, MD: Lucas Books. ISBN 978-1-929636-01-3
- Tremblay, Tony (jesień i zima 1998). „Okultystyka literacka w listach Marshalla McLuhana i Ezry Pounda”]. Paideuma: Nowoczesna i współczesna poezja i poetyka . 27 (2/3), 107–127. JSTOR 24726190
- Tryphonopoulous, Demetres; Surette, Leon, wyd. (1998). „Przestaję krzyczeć”: listy Ezry Pounda do Olivii Rossetti Agresti . Chicago: University of Illinois Press. ISBN 978-0-252-02410-8 .
- Tryphonopoulous, Demetres i Dunton, Sara (2019). „Tłumaczyć czy nie tłumaczyć? Prozodyczne prowokacje Funta w Hugh Selwyn Mauberley ”. W Lynn Kozak, Miranda Hickman (red.). Klasyka w tłumaczeniu modernistycznym . Londyn i Nowy Jork: Bloomsbury. ISBN 978-1350177468
- Twitchell-Waas, Jeffrey (2020). „Ezra Pound i poezja chińska”. W Byron, Mark (red.). Nowe badania funta Ezry . Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-1-108-49901-9 .
- Tytell, John (1987). Ezra Pound: samotny wulkan . Nowy Jork: Anchor Press/Doubleday. ISBN 978-0-385-19694-9
- Van Gelder, Lawrence (19 marca 1996). „Olga Rudge, 101 lat, towarzyszka Ezry Pounda, umiera” . New York Timesa . Zarchiwizowane od oryginału w dniu 26 maja 2015 r.
- Wallace, Emily Mitchell (2010). "Ameryka". W Ira B. Nadel (red.). Ezra Pound w kontekście . Nowy Jork: Cambridge University Press, 202–220. ISBN 978-0-521-51507-8
- Webb, Clive (2011). Rabble Rousers: amerykańska skrajna prawica w erze praw obywatelskich . Ateny: University of Georgia Press.
- Wilhelm, James J. (1985a). Amerykańskie korzenie Ezry Pounda . Nowy Jork: Garland Publishing, 1985. ISBN 978-0-8240-7500-2
- Wilhelm, James J. (1985b). „Czterech fascynujących dziadków Funta” . Paideuma: Nowoczesna i współczesna poezja i poetyka . 14 (2/3), jesień i zima, 377–384. JSTOR 24725013
- Wilhelm, James J. (1990). Ezra Pound w Londynie i Paryżu, 1908–1925 . University Park, Pensylwania: Pennsylvania State University Press. ISBN 978-0-271-02798-2
- Wilhelm, James J. (1994). Ezra Pound: Tragiczne lata 1925–1972 . University Park, Pensylwania: Pennsylvania State University Press. ISBN 0-271-01082-7
- Wilson, Peter (2014) [1997]. Przedmowa do Ezry Pounda . Abingdon i Nowy Jork: Routledge. ISBN 978-0-582-25867-9
- Witemeyer, Hugh (1981) [1969]. Poezja Ezry Pounda: formy i odnowa 1908–1920 . Berkeley: University of California Press. ISBN 0-520-04515-7
- Witemeyer, Hugh (2001) [1999]. „Wczesna poezja 1908–1920”. W Ira Nadel (red.). The Cambridge Companion to Ezra Pound . Cambridge: Cambridge University Press. 43–58. ISBN 978-0-521-64920-9
- Witemeyer, Hugh (2005a). „Lume Spento”. W Demetres P. Tryphonopoulos i Stephen Adams (red.) The Ezra Pound Encyclopedia . Westport, Connecticut: Greenwood, 185–186. ISBN 978-0-313-30448-4
- Witemeyer, Hugh (2005b). „Kinzaina na to święto Bożego Narodzenia” . W Demetres P. Tryphonopoulos i Stephen Adams (red.) The Ezra Pound Encyclopedia . Westport, Connecticut: Greenwood, 249. ISBN 978-0-313-30448-4
- Yao, Steven G. (2010). „Tłumaczenie”, Ira B. Nadel (red.) W Ezra Pound w kontekście . Nowy Jork: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-51507-8
- Ying, Li-hua (2010). „Qi”. Słownik historyczny współczesnej literatury chińskiej . Prasa stracha na wróble.
Dalsza lektura
Artykuły
- Caldwell, Christopher (15 marca 1999). „Poeta jako oszust” . Tygodniowy standard .
- Campbell, James (17 maja 2008). „Dom z domu” . Strażnik .
- Ellison, Michael (27 października 1999). „Nienawidzący Żydów Ezra Pound wykluczony z kącika poetów” . Strażnik .
- Feldman, Mateusz (2009). „Make It Crude: antysemicka propaganda Ezry Pounda dla BUF i PNF” . Studia nad Holokaustem . 15(1–2), 59–77. doi : 10.1080/17504902.2009.11087226
- Hadjiyiannis, Christos (jesień 2015). „Musimy porozmawiać o Ezdraszu: faszystowska propaganda Ezry Pounda, 1935–45 (recenzja)” . Dziennik literatury współczesnej . 39 (1): 112–126. doi : 10.2979/jmodelite.39.1.112 . S2CID 159997010 .
- James, Clive (4 grudnia 2007). „Strzała nie ma dwóch punktów” . Poezja . Zarchiwizowane od oryginału w dniu 29 sierpnia 2020 r.
- Kindley, Evan (23 kwietnia 2018). „The Insanity Defense: pogodzenie się z polityką Ezry Pounda” . naród . Zarchiwizowane od oryginału w dniu 29 marca 2018 r.
- Mertens, Richard (kwiecień 2001). „Litera po literze” . Magazyn Uniwersytetu Chicagowskiego .
- Ormsby, Eric (7 lipca 2017). „salon Bedlam” . Dodatek literacki Timesa .
-
Orwell, George (maj 1949). „Kwestia nagrody funta” . The Partisan Review , 517.
- Również w Sonia Orwell i Ian Angus, Ian (red.). (1968). George Orwell: Przed twoim nosem: 1945–1950 . Tom IV. Nowy Jork: Harcourt Brace Jovanovich, Inc., 490–491. ISBN 0-15-618623-3
- Sokół, BJ (grudzień 1976). „Co poszło nie tak między Robertem Frostem a Ezrą Poundem” . Kwartalnik Nowej Anglii . 49(4), 521-541. JSTOR 364732
- Wertham, Fredric (zima 2000) [1949]. „Droga do Rapallo: studium psychiatryczne” . Amerykański Dziennik Psychoterapii . 54(1), 102-115.
- Wheatley, David (13 maja 2006). „Próżne teorie wiejskiego tłumacza” . The Irish Times .
Dźwięk i wideo
- Nagrania Ezry Pounda . PennSound. Uniwersytet Pensylwanii.
- „Cztery kroki” (nagranie funta). BBC Home Service, 21 czerwca 1958.
- Młotek, Langdon (luty 2007). Wykład na temat Ezry Pounda . Uniwersytet Yale.
- Sieburth, Richard (15 marca 2013). „The Voice in the Age of Mechanical Reproduction” (omawia nagrania funta). Pokój Poezji Woodberry. Uniwersytet Harwardzki.
Książki
- Aldington, Richard ; Doolittle, Hilda (2003). Caroline Zilboorg (red.). Richard Aldington i HD: ich życie w listach . Nowy Jork: Manchester University Press. ISBN 978-0-7190-5972-8 .
- Desai, Meghnad (2006). Droga wszelkiego zła: ekonomia polityczna Ezry Pounda . Londyn: Faber & Faber. ISBN978-0571217731 _
- Eliota, TS (1917). Ezra Pound: jego metryka i jego poezja . Nowy Jork: Alfred A. Knopf. OCLC 1131624479
- McDiarmid, Lucy (2014). Poeci i pawia kolacja: literacka historia posiłku . Oksford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-872278-6
- Russell, Peter (red.) (1950). Badanie Ezry Pounda . New York: New Directions (eseje Eliota, Sitwella, Tate'a, Hemingwaya i innych).
- Surette, Leon (1999). Funt w czyśćcu: od radykalizmu ekonomicznego do antysemityzmu . Urbana, Illinois: University of Illinois Press. ISBN 978-0-252-02498-6
- Witemeyer, Hugh (red.) (1996). Funt / Williams: Wybrane listy Ezry Pounda i Williama Carlosa Williamsa . Nowy Jork: nowe kierunki. ISBN 978-0-8112-1301-1
Linki zewnętrzne
- Towarzystwo Ezry Pounda
- Prace Ezry Pounda w Project Gutenberg
- „Biografie, relacje biograficzne i wspomnienia Ezry Pounda” . Towarzystwo Ezry Pounda. Zarchiwizowane od oryginału w dniu 8 października 2020 r.
- „Listy Ezry Pounda” . Towarzystwo Ezry Pounda. Zarchiwizowane od oryginału w dniu 8 października 2020 r.
- Prace autorstwa Ezry Pounda lub o nim w Internet Archive
-
Prace Ezry Pounda z LibriVox (audiobooki z domeny publicznej)
- dokumenty Ezry Pounda ; fotografie ; oraz papiery Williama Birda Ezry Pounda . Biblioteka rzadkich książek i rękopisów Beinecke. Uniwersytet Yale.
- „Wybrane transmisje z II wojny światowej” . Uniwersytet illinois w Urbana-Champaign.
- „Kolekcja Ezry Pounda” . Uniwersytet Simona Frasera.
- „Kolekcja Ezry Pounda, 1911–1920” . Uniwersytet Emory'ego.
- Dokumenty Ezry Pounda, 1915–1959 . Biblioteki Uniwersytetu Columbia.
- „Ezra Funt” . Federalne Biuro Śledcze.
- „Często żądane rekordy: Ezra Pound” . Departament Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych.
- Archiwa New Age .
| wortycyści |  |
|
|---|---|---|
| Wyjście |
|
|
| Działa około |
|
|
| Ogólny | |
|---|---|
| Biblioteki Narodowe | |
| Instytuty badawcze sztuki | |
| Słowniki biograficzne | |
| Naukowe bazy danych | |
| Inny | |
- 1885 urodzeń
- 1972 zgonów
- eseiści amerykańscy XX wieku
- XX-wieczni amerykańscy muzycy płci męskiej
- XX-wieczni amerykańscy pisarze płci męskiej
- Poeci amerykańscy XX wieku
- Tłumacze XX wieku
- amerykańskich antykapitalistów
- amerykańskich antykomunistów
- amerykańscy krytycy sztuki
- amerykańscy historycy sztuki
- amerykańscy kompozytorzy klasyczni
- Amerykańscy kolaboranci z faszystowskimi Włochami
- Amerykańscy kolaboranci z nazistowskimi Niemcami
- amerykańscy teoretycy spisku
- Amerykańscy emigranci w Anglii
- Amerykańscy emigranci we Francji
- Amerykańscy emigranci we Włoszech
- amerykańskich faszystów
- historycy amerykańscy
- amerykańscy krytycy literaccy
- redaktorów amerykańskich magazynów
- amerykańscy kompozytorzy klasyczni
- amerykańscy eseiści płci męskiej
- amerykańskich pisarzy non-fiction
- amerykańscy poeci modernistyczni
- amerykańscy kompozytorzy operowi
- pamfleciści amerykańscy
- Amerykanie pochodzenia angielskiego
- amerykańscy więźniowie i więźniowie
- amerykańskich sinologów
- amerykańskich kredytodawców społecznych
- amerykańscy tłumacze
- amerykańskich zwolenników białej supremacji
- Antymasoneria
- Antysemityzm we Włoszech
- Laureaci Nagrody Bollingena
- Pochówki na Isola di San Michele
- Tłumacze chińsko-angielski
- Zgony z powodu niedrożności jelit
- poetów anglojęzycznych
- Poeci epiccy
- Ezra Pound
- pisarzy faszystowskich
- Absolwenci Hamilton College (Nowy Jork).
- Historycy filozofii
- Imagiści
- Teoretycy literatury
- Pisarze straconego pokolenia
- Męscy kompozytorzy operowi
- Członkowie Amerykańskiej Akademii Sztuki i Literatury
- nazistowscy propagandyści
- Osoby uznane za niezdolne psychicznie do sądu
- Ludzie z Cheltenham w Pensylwanii
- Ludzie z Felpham
- Ludzie z Hailey, Idaho
- Ludzie z Idaho
- Lud Włoskiej Republiki Socjalnej
- Osoby z chorobą afektywną dwubiegunową
- Osoby z narcystycznym zaburzeniem osobowości
- Filozofowie sztuki
- Filozofowie ekonomii
- Filozofowie historii
- Filozofowie języka
- Filozofowie nauk społecznych
- Filozofowie polityczni
- Więźniowie i zatrzymani rządu federalnego Stanów Zjednoczonych
- Więźniowie i zatrzymani armii Stanów Zjednoczonych
- Filozofowie społeczni
- Teoretycy cywilizacji zachodniej
- Tłumacze na język angielski
- Absolwenci Uniwersytetu Pensylwanii
- wortycyści
- Wydział Wabash College
- rodzina Wadsworthów
- Pisarze o aktywizmie i zmianie społecznej
- Pisarze z Idaho
- Pisarze z Filadelfii