Laurence'a Binyona

Laurence Binyon
Drawing of Laurence Binyon by William Strang, 1901
Rysunek Laurence'a Binyona autorstwa Williama Stranga , 1901
Urodzić się

Robert Laurence Binyon ( 10.08.1869 ) 10 sierpnia 1869 Lancaster , Lancashire , Anglia
Zmarł
10 marca 1943 (10.03.1943) (w wieku 73) Reading , Berkshire , Anglia
Zawód Poeta, dramaturg, uczony
Współmałżonek Cicely Margaret Powell
Dzieci

Helen Binyon Margaret Binyon Nicolete Grey
Krewni
TJ Binyon (pra-bratanek) Camilla Gray (wnuczka)
Miejsce urodzenia Binyona, 1 High Street, Lancaster

Robert Laurence Binyon CH (10 sierpnia 1869 - 10 marca 1943) był angielskim poetą, dramaturgiem i znawcą sztuki. Urodzony w Lancaster w Anglii, jego rodzicami byli Frederick Binyon, duchowny, i Mary Dockray. Studiował w St Paul's School w Londynie oraz w Trinity College w Oksfordzie , gdzie w 1891 roku zdobył nagrodę Newdigate w dziedzinie poezji . Od 1893 do przejścia na emeryturę w 1933 roku pracował dla British Museum . W 1904 roku ożenił się z historykiem Cicely Margaret Powell, z którą miał trzy córki, w tym artystkę Nicolete Gray .

Poruszony ofiarami brytyjskich sił ekspedycyjnych w 1914 roku, Binyon napisał swoje najsłynniejsze dzieło „ For the Fallen ”, które jest często recytowane podczas nabożeństw Niedzieli Pamięci w Wielkiej Brytanii, Australii, Nowej Zelandii i Kanadzie. W 1915 zgłosił się na ochotnika jako sanitariusz szpitala we Francji, a następnie pracował w Anglii, pomagając w opiece nad rannymi w bitwie pod Verdun . Opisał te doświadczenia w For Dauntless France . Po wojnie kontynuował karierę w British Museum, pisząc liczne książki o sztuce.

został mianowany Norton profesorem poezji na Uniwersytecie Harvarda. Między 1933 a śmiercią w 1943 roku opublikował swoje tłumaczenie Boskiej komedii Dantego . Jego poezja wojenna zawiera wiersz o londyńskim Blitz „The Burning of the Leaves”, uważany przez wielu za jego arcydzieło.

Wczesne życie

Laurence Binyon urodził się w Lancaster , Lancashire , Anglia. Jego rodzicami byli Frederick Binyon, duchowny kościoła anglikańskiego i Mary Dockray. Ojciec Mary, Robert Benson Dockray, był głównym inżynierem kolei w Londynie i Birmingham . Jego przodkami byli kwakrzy.

Binyon studiował w St Paul's School w Londynie . Następnie czytał Classics ( Honor Moderations ) w Trinity College w Oksfordzie , gdzie w 1891 roku zdobył nagrodę Newdigate w dziedzinie poezji.

Zaraz po ukończeniu studiów w 1893 roku Binyon rozpoczął pracę w Dziale Książek Drukowanych Muzeum Brytyjskiego , pisząc dla siebie katalogi muzeum i monografie sztuki. W 1895 roku ukazała się jego pierwsza książka, Dutch Etchers of the Seventeenth Century . W tym samym roku Binyon przeniósł się do Działu Rycin i Rysunków Muzeum, pod kierownictwem Campbella Dodgsona . W 1909 Binyon został jego zastępcą kustosza, aw 1913 kustoszem nowego Pododdziału Grafiki i Rysunków Orientalnych. Mniej więcej w tym czasie odegrał kluczową rolę w tworzeniu modernizmu w Londynie, wprowadzając młodych poetów imagistów , takich jak Ezra Pound , Richard Aldington i HD . do sztuki wizualnej i literatury wschodnioazjatyckiej. Wiele książek Binyona wyprodukowanych w muzeum było pod wpływem jego własnej wrażliwości jako poety, chociaż niektóre były dziełami zwykłej nauki, na przykład jego czterotomowy katalog wszystkich angielskich rysunków muzeum oraz jego przełomowy katalog chińskich i japońskich grafik.

W 1904 roku ożenił się z historyczką Cicely Margaret Powell i para miała trzy córki. W tamtych latach Binyon należał do kręgu artystów, będąc stałym bywalcem Vienna Café przy Oxford Street . Jego kolegami intelektualistami byli Ezra Pound, Sir William Rothenstein , Walter Sickert , Charles Ricketts , Lucien Pissarro i Edmund Dulac .

Reputacja Binyona przed I wojną światową była taka, że ​​po śmierci laureata poezji Alfreda Austina w 1913 roku Binyon znalazł się wśród nazwisk wymienianych w prasie jako jego prawdopodobny następca (inni wymienieni to Thomas Hardy , John Masefield i Rudyard Kipling , ale post trafił do Roberta Bridgesa ).

„Dla upadłych”

Główny artykuł: Dla upadłych

Poruszony początkiem tego, co wówczas nazywano Wielką Wojną i i tak już dużą liczbą ofiar brytyjskich sił ekspedycyjnych , Binyon napisał w 1914 roku „Za poległych” wraz z „ Odą pamięci ” (trzecią i czwartą lub po prostu czwarta zwrotka wiersza). W tym czasie odwiedzał klify na północnym Kornwalii , albo w Polzeath , albo w Portreath . (W każdym miejscu znajduje się tablica upamiętniająca to wydarzenie, ale sam Binyon wspomniał o Polzeath w wywiadzie z 1939 r. Zamieszanie może być związane z tym, że Porteath Farm znajduje się w pobliżu Polzeath.) Artykuł został opublikowany przez The Times we wrześniu, kiedy na nastroje społeczne wpłynęła niedawna bitwa nad Marną .

Dziś najsłynniejszy wiersz Binyona, „For the Fallen”, jest często recytowany podczas niedzielnych nabożeństw w Wielkiej Brytanii; jest integralną częścią Anzac Day w Australii i Nowej Zelandii oraz usług Dnia Pamięci 11 listopada w Kanadzie. W ten sposób „Oda Pamięci” została uznana za hołd dla wszystkich ofiar wojny, niezależnie od narodowości.

Poszli z pieśniami na bitwę, byli młodzi.
Proste kończyny, prawdziwe oczy, spokojne i płomienne.
Byli zagorzali do końca wbrew niezliczonym przeciwnościom,
upadli twarzą do wroga.
Nie zestarzeją się, jak my, którzy pozostaliśmy, starzejemy się:
wiek ich nie zmęczy ani lata nie potępią.
O zachodzie słońca io poranku
My będziemy o nich pamiętać.
Nie mieszają się już ze swoimi śmiejącymi się towarzyszami;
Nie siedzą już przy znajomych stołach w domu;
Nie mają wiele w naszej codziennej pracy;
Śpią poza pianą Anglii
Laurence Binyon, 1898, sucha igła, William Strang

(Ta „Oda do Pamięci” obejmuje trzy środkowe strofy siedmiostrofowego poematu „Za poległych”, poprzedzone i zakończone dwiema dodatkowymi zwrotkami. Sama Oda, używana w nabożeństwach upamiętniających, jest częściej tylko środkowa strofa z trzech pokazanych powyżej. Pełen wiersz można znaleźć tutaj .)

Trzy wiersze Binyona, w tym „For the Fallen”, zostały ustawione przez Sir Edwarda Elgara w jego ostatnim dużym utworze orkiestrowym / chóralnym, The Spirit of England .

W 1915 roku, mimo że był za stary, by zaciągnąć się do sił zbrojnych, Binyon zgłosił się na ochotnika do brytyjskiego szpitala dla francuskich żołnierzy Hôpital Temporaire d'Arc-en-Barrois w Haute -Marne we Francji, gdzie krótko pracował jako sanitariusz. Wrócił latem 1916 roku i zaopiekował się żołnierzami przywiezionymi z pod Verdun . Pisał o swoich doświadczeniach w For Dauntless France (1918), a jego wiersze „Fetching the Wounded” i „The Distant Guns” były inspirowane jego służbą w szpitalu w Arc-en-Barrois .

Artists Rifles , audiobook CD wydany w 2004 roku, zawiera lekturę „For the Fallen” samego Binyona. Samo nagranie nie jest datowane i pojawiło się na płycie 78 rpm wydanej w Japonii. Inni poeci Wielkiej Wojny, których można usłyszeć na CD, to Siegfried Sassoon , Edmund Blunden , Robert Graves , David Jones i Edgell Rickword .

Poźniejsze życie

Po wojnie wrócił do British Museum i napisał wiele książek o sztuce, w szczególności o Williamie Blake'u , sztuce perskiej i japońskiej . Jego prace nad starożytnymi kulturami japońskimi i chińskimi zawierały silnie kontekstualizowane przykłady, które zainspirowały między innymi poetów Ezrę Pounda i WB Yeatsa . Praca Binyona nad Blake'em i jego zwolennikami podtrzymała prawie zapomnianą wówczas pamięć o pracy Samuela Palmera . Dwoistość interesów Binyona była kontynuacją tradycyjnych zainteresowań brytyjskiego wizjonera Romantyzm w bogatej obcości kultur śródziemnomorskich i orientalnych.

W 1931 roku ukazały się jego dwutomowe Poematy zebrane . W 1932 roku Binyon awansował na kustosza Działu Grafiki i Rysunków, ale w 1933 roku przeszedł na emeryturę z British Museum. Zamieszkał na wsi w Westridge Green, niedaleko Streatley w hrabstwie Berkshire , gdzie w czasie drugiej wojny światowej zamieszkały również jego córki , i kontynuował pisanie wierszy.

W latach 1933-1934 Binyon został mianowany Norton profesorem poezji na Uniwersytecie Harvarda . Wygłosił cykl wykładów Duch człowieka w sztuce azjatyckiej , które zostały opublikowane w 1935 roku. Binyon kontynuował pracę naukową. W maju 1939 roku wygłosił prestiżowy wykład Romanes w Oksfordzie na temat sztuki i wolności , aw 1940 roku został mianowany Byron Professor of English Literature na Uniwersytecie Ateńskim . Pracował tam, dopóki nie został zmuszony do wyjazdu, ledwo uciekając Niemiecka inwazja na Grecję w kwietniu 1941 r. Jego następcą został lord Dunsany , który sprawował przewodnictwo w latach 1940–1941.

Laurence'a Binyona

Binyon przyjaźnił się z Poundem od około 1909 roku, aw latach trzydziestych stali się szczególnie bliscy; Pound pieszczotliwie nazwał go „BinBin” i pomagał Binyonowi w tłumaczeniu Dantego. Innym protegowanym był Arthur Waley , którego Binyon zatrudnił w British Museum.

W latach 1933-1943 Binyon opublikował swoje uznane tłumaczenie Boskiej komedii Dantego w angielskiej wersji terza rima , wykonane przy niewielkiej pomocy redakcyjnej Ezry Pounda . Przekładowi poświęcił dwadzieścia lat i ukończył go na krótko przed śmiercią. Jego czytelnictwo dramatycznie wzrosło, gdy Paolo Milano wybrał go do „The Portable Dante” w serii Viking's Portable Library. Binyon znacznie poprawił swoje tłumaczenie wszystkich trzech części projektu, a tom przeszedł przez trzy główne wydania i osiem wydruków (podczas gdy inne tomy z tej samej serii wyszły z druku), zanim został zastąpiony tłumaczeniem Marka Musy w 1981 roku .

Podczas drugiej wojny światowej Binyon nadal pisał wiersze, w tym długi wiersz o londyńskim Blitz „The Burning of the Leaves”, który przez wielu uważany jest za jego arcydzieło. W 2016 roku Paul O'Prey zredagował nowy wybór swoich wierszy, Poems of Two Wars , w którym zebrano wiersze napisane podczas obu wojen, ze wstępnym esejem na temat twórczości Binyona, który uzasadnia uznanie jego późniejszej poezji za jego to, co najlepsze.

Po jego śmierci Binyon pracował nad główną trzyczęściową trylogią arturiańską , której pierwsza część została opublikowana po jego śmierci jako Szaleństwo Merlina (1947).

Zmarł w Dunedin Nursing Home, Bath Road, Reading , 10 marca 1943 roku, w wieku 73 lat, po operacji. Nabożeństwo pogrzebowe odbyło się w Trinity College Chapel w Oksfordzie 13 marca 1943 r.

W kościele St Mary's w Aldworth w Berkshire znajduje się tablica pamiątkowa , gdzie rozsypano prochy Binyona. W dniu 11 listopada 1985 roku Binyon znalazł się wśród 16 poetów Wielkiej Wojny upamiętnionych na łupkowym kamieniu odsłoniętym w Westminster Abbey 's Poets' Corner . Napis na kamieniu cytuje innego poetę z Wielkiej Wojny, Wilfreda Owena . Brzmi: „Moim tematem jest wojna i szkoda wojny. Poezja jest w litości”.

Rodzina

Jego trzy córki (Helena, Margaret i Nicolete ) zostały artystkami. Helen Binyon (1904–1979) studiowała u Paula Nasha i Erica Raviliousa , ilustrując wiele książek dla Oxford University Press , była także marionetką. Później uczyła lalkarstwa i opublikowała Puppetry Today (1966) i Professional Puppetry in England (1973). Margaret Binyon pisała książki dla dzieci, które ilustrowała Helen. Nicolete, jako Nicolete Gray , była wybitną kaligrafką i znawca sztuki.

Wybrana bibliografia

Wiersze i wiersze

  • Wiersze liryczne (1894)
  • Porfyrion i inne wiersze (1898)
  • Ody (1901)
  • Śmierć Adama i inne wiersze (1904)
  • Wizje londyńskie (1908)
  • Anglia i inne wiersze (1909)
  • „Dla upadłych”, The Times , 21 września 1914
  • Wentylator przesiewający (1914)
  • Ypres
  • Kowadło (1916)
  • Przyczyna (1917)
  • Nowy świat: wiersze (1918)
  • Idole (1928)
  • Wiersze zebrane, tom 1: wizje londyńskie, wiersze narracyjne, tłumaczenia. (1931)
  • Wiersze zebrane, tom 2: Wiersze liryczne. (1931)
  • Gwiazda polarna i inne wiersze (1941)
  • Palenie liści i inne wiersze (1944)
  • Szaleństwo Merlina (1947)
  • Wiersze dwóch wojen (2016)

W 1915 roku Cyril Rootham przygotował utwór „For the Fallen” na chór i orkiestrę, wykonany po raz pierwszy w 1919 roku przez Towarzystwo Muzyczne Uniwersytetu Cambridge pod dyrekcją kompozytora. Edward Elgar umieścił muzykę do trzech wierszy Binyona („Czwarty sierpnia”, „Kobietom” i „Dla upadłych”, opublikowanych w zbiorze „The Winnowing Fan”) jako The Spirit of England op . 80 na tenor lub sopran solo, chór i orkiestrę (1917).

Angielska sztuka i mit

  • Dutch Etchers of the Seventeenth Century (1895), pierwsza książka Binyona o malarstwie
  • John Crome i John Sell Cotman (1897)
  • William Blake : Bycie wszystkimi jego drzeworytami odtworzonymi fotograficznie w faksymile (1902)
  • Poezja angielska w związku z malarstwem i innymi sztukami (1918)
  • Rysunki i ryciny Williama Blake'a (1922)
  • Artur : Tragedia (1923)
  • Zwolennicy Williama Blake'a (1925)
  • Grawerowane projekty Williama Blake'a (1926)
  • Krajobraz w angielskiej sztuce i poezji (1931)
  • Angielskie akwarele (1933)
  • Gerard Hopkins i jego wpływ (1939)
  • Sztuka i wolność . ( Wykład Romanes , wygłoszony 25 maja 1939). Oxford: Prasa Clarendon (1939)

sztuki japońskie i perskie

  • Malarstwo na Dalekim Wschodzie (1908)
  • Sztuka japońska (1909)
  • Lot smoka (1911)
  • Nadworni malarze wielkich Mogołów (1921)
  • Japońskie wydruki kolorowe (1923)
  • Wiersze Nizamiego (1928) (tłumaczenie)
  • Malarstwo perskie miniaturowe (1933)
  • Duch człowieka w sztuce azjatyckiej (1936)

Autobiografia

  • For Dauntless France (1918) (wspomnienia wojenne)

Biografia

Dramaty teatralne

  • Brief Candles Dramat wierszowany o decyzji Ryszarda III o wysłaniu swoich dwóch siostrzeńców
  • „Paryż i Oenone”, 1906
  • Klasztor Godstow: Zagraj
  • Boadicea ; Sztuka w ośmiu scenach
  • Attila: tragedia w czterech aktach
  • Ayuli: sztuka w trzech aktach i epilogu
  • Sophro the Wise: gra dla dzieci

(Większość z powyższych została napisana dla teatru Johna Masefielda ).

Charles Villiers Stanford napisał przypadkową muzykę dla Attyli w 1907 roku.

Dalsza lektura

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Laurence_Binyon&oldid=1134344836 ”