TS Eliota

W przypadku innych osób o nazwisku Thomas Eliot zobacz Thomas Eliot (ujednoznacznienie) .

TS Eliota

OM
Eliot in 1934 by Lady Ottoline Morrell
Eliota w 1934 roku przez Lady Ottoline Morrell
Urodzić się

Thomas Stearns Eliot ( 26.09.1888 ) 26 września 1888 St Louis, Missouri , USA
Zmarł
4 stycznia 1965 (04.01.1965) (w wieku 76) Londyn , Anglia
Zawód
  • Poeta
  • eseista
  • dramaturg
  • wydawca
  • krytyk
Obywatelstwo
Amerykanin (1888–1927) Brytyjczyk (1927–1965)
Edukacja
Uniwersytet Harvarda ( AB , AM , doktorant ) Merton College, Oxford
Okres 1905–1965
Ruch literacki Modernizm
Godne uwagi prace


„ Pieśń miłosna J. Alfreda Prufrocka ” (1915) Ziemia jałowa (1922) Cztery kwartety (1943) Morderstwo w katedrze (1935)
Godne uwagi nagrody
Współmałżonek
​
​
( m. 1915; wrzesień 1932 <a i=3>). ​

​
​
( m. 1957 <a i=3>) ​
Rodzice
Henry Ware Eliota Charlotte Champe Stearns
Krewni rodzina Eliota
Podpis
TS Eliot Signature.svg

Thomas Stearns Eliot OM (26 września 1888 - 4 stycznia 1965) był poetą , eseistą , wydawcą , dramaturgiem , krytykiem literackim i redaktorem . Uważany za jednego z głównych poetów XX wieku, jest centralną postacią anglojęzycznej modernistycznej .

Urodzony w St. Louis w stanie Missouri, w wybitnej rodzinie bostońskich braminów , przeniósł się do Anglii w 1914 roku w wieku 25 lat, gdzie osiedlił się, pracował i tam się ożenił. Stał się obywatelem brytyjskim w 1927 roku w wieku 39 lat, następnie zrzekając się obywatelstwa amerykańskiego .

Eliot po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę swoim wierszem „ Pieśń miłosna J. Alfreda Prufrocka ” z 1915 roku, który w momencie publikacji uznano za dziwaczny. Następnie ukazały się „ Ziemia jałowa ” (1922), „ Wydrążeni ludzie ” (1925), „ Środa popielcowa ” (1930) i „Cztery kwartety” (1943). Był również znany z siedmiu sztuk, zwłaszcza Morderstwa w katedrze (1935) i The Cocktail Party (1949). W 1948 otrzymał Literacką Nagrodę Nobla , „za wybitny, pionierski wkład w poezję współczesną”.

Życie

Wczesne życie i edukacja

Eliotowie byli rodziną bostońskich braminów , wywodzącą się z Anglii i Nowej Anglii . Dziadek Eliota ze strony ojca, William Greenleaf Eliot , przeniósł się do St. Louis w stanie Missouri, aby założyć tam chrześcijański kościół unitarny . Jego ojciec, Henry Ware Eliot (1843–1919), był odnoszącym sukcesy biznesmenem, prezesem i skarbnikiem firmy Hydraulic-Press Brick Company w St Louis. Jego matka, Charlotte Champe Stearns (1843–1929), która pisała wiersze, była pracownikiem socjalnym , który był nowym zawodem w Stanach Zjednoczonych na początku XX wieku. Eliot był ostatnim z sześciorga ocalałych dzieci. Znany rodzinie i przyjaciołom jako Tom, był imiennikiem swojego dziadka ze strony matki, Thomasa Stearnsa.

Dziecięce zauroczenie Eliota literaturą można przypisać kilku czynnikom. Najpierw jako dziecko musiał przezwyciężyć fizyczne ograniczenia. Zmagając się z wrodzoną podwójną przepukliną pachwinową , nie mógł uczestniczyć w wielu zajęciach fizycznych, przez co nie mógł spotykać się z rówieśnikami. Ponieważ często przebywał w izolacji, rozwinęła się w nim miłość do literatury. Gdy tylko nauczył się czytać, młody chłopiec natychmiast popadł w obsesję na punkcie książek, faworyzując opowieści o dzikim życiu, Dzikim Zachodzie lub poszukującym wrażeń Tomku Sawyerze Marka Twaina .

W swoich wspomnieniach o Eliocie jego przyjaciel Robert Sencourt komentuje, że młody Eliot „często zwijał się w kłębek na parapecie za ogromną książką, przeciwstawiając narkotyk snów bólowi życia”. Po drugie, Eliot przypisuje swojemu rodzinnemu miastu siłę napędową jego literackiej wizji: „Jest oczywiste, że St. Louis wywarło na mnie większy wpływ niż jakiekolwiek inne środowisko. Czuję, że jest coś w spędzeniu dzieciństwa nad wielką rzeką , co jest nie do przekazania tym ludziom, którzy tego nie zrobili. Uważam się za szczęściarza, że ​​urodziłem się tutaj, a nie w Bostonie, Nowym Jorku czy Londynie.

Od 1898 do 1905 Eliot uczęszczał do Smith Academy , wydziału przygotowawczego dla chłopców na Uniwersytecie Waszyngtońskim , gdzie studiował łacinę, starożytną grekę, francuski i niemiecki. Zaczął pisać wiersze w wieku 14 lat pod wpływem przekładu Rubaiyat Omara Chajjama dokonanego przez . Edwarda Fitzgeralda Powiedział, że wyniki były ponure i rozpaczliwe, i zniszczył je. Jego pierwszy opublikowany wiersz, „A Fable For Feasters”, został napisany jako ćwiczenie szkolne i został opublikowany w Smith Academy Record w lutym 1905 r. Tam również w kwietniu 1905 r. opublikowano jego najstarszy zachowany wiersz w rękopisie, tekst bez tytułu, później poprawiony i przedrukowany jako „Song” w The Harvard Advocate , studenckim czasopiśmie literackim Uniwersytetu Harvarda . W 1905 roku opublikował trzy opowiadania: „Ptaki drapieżne”, „Opowieść o wielorybie” i „Człowiek, który był królem”. Ostatnia wspomniana historia odzwierciedla jego eksplorację Wioski Igorot podczas wizyty na Światowych Targach w St. Louis w 1904 roku. Jego zainteresowanie ludami tubylczymi w ten sposób wyprzedził jego studia antropologiczne na Harvardzie.

Eliot mieszkał w St. Louis w stanie Missouri przez pierwsze 16 lat swojego życia w domu przy Locust Street, w którym się urodził. Po wyjeździe do szkoły w 1905 r. wracał do St. Louis tylko na wakacje i wizyty. Pomimo wyprowadzki z miasta Eliot napisał do przyjaciela, że ​​„Missouri i Mississippi wywarły na mnie głębsze wrażenie niż jakakolwiek inna część świata”.

Po ukończeniu Smith Academy, Eliot przez rok przygotowawczy uczęszczał do Milton Academy w Massachusetts , gdzie poznał Scofielda Thayera , który później opublikował The Waste Land . Studiował w Harvard College od 1906 do 1909, uzyskując tytuł Bachelor of Arts w programie do wyboru podobnym do literatury porównawczej w 1909 i tytuł magistra literatury angielskiej w następnym roku. Ze względu na rok spędzony w Milton Academy, Eliotowi pozwolono zdobyć tytuł Bachelor of Arts po trzech latach zamiast zwykłych czterech. Franka Kermode'a pisze, że najważniejszym momentem w karierze licencjackiej Eliota był rok 1908, kiedy odkrył The Symbolist Movement in Literature Arthura Symonsa . W ten sposób poznał Julesa Laforgue'a , Arthura Rimbauda i Paula Verlaine'a . Eliot napisał, że bez Verlaine'a mógłby nigdy nie słyszeć o Tristanie Corbière i jego książce Les amours jaunes , która wpłynęła na bieg życia Eliota. The Harvard Advocate opublikował niektóre z jego wierszy i zaprzyjaźnił się z nim na całe życie Conrad Aiken , amerykański pisarz i krytyk.

Po pracy jako asystent filozofii na Harvardzie od 1909 do 1910, Eliot przeniósł się do Paryża, gdzie od 1910 do 1911 studiował filozofię na Sorbonie . Uczęszczał na wykłady Henriego Bergsona i czytał poezję u Henriego Albana-Fourniera . Od 1911 do 1914 był z powrotem na Harvardzie, gdzie studiował filozofię indyjską i sanskryt . Będąc członkiem Harvard Graduate School, Eliot poznał i zakochał się w Emily Hale . Eliot otrzymał stypendium w Merton College w Oksfordzie w 1914 roku. Po raz pierwszy odwiedził Marburg , Niemcy, gdzie planował odbyć letni program, ale kiedy wybuchła I wojna światowa, wyjechał zamiast tego do Oksfordu. W tamtym czasie do Merton uczęszczało tak wielu amerykańskich studentów, że Junior Common Room zaproponował wniosek, „aby to społeczeństwo brzydziło się amerykanizacją Oksfordu”. Został pokonany dwoma głosami po tym, jak Eliot przypomniał studentom, jak wiele zawdzięczają kulturze amerykańskiej.

Eliot napisał do Conrada Aikena w sylwestra 1914 roku: „Nienawidzę miast uniwersyteckich i ludzi uniwersyteckich, którzy wszędzie są tacy sami, z ciężarnymi żonami, rozłożystymi dziećmi, wieloma książkami i ohydnymi obrazami na ścianach […] Oksford jest bardzo ładny , ale nie lubię być martwy”. Uciekając z Oksfordu, Eliot spędził większość czasu w Londynie. To miasto miało ogromny i zmieniający życie wpływ na Eliota z kilku powodów, z których najważniejszym było zapoznanie się z wpływową amerykańską postacią literacką Ezrą Poundem . Połączenie przez Aikena zaowocowało zaaranżowanym spotkaniem i 22 września 1914 r. Eliot złożył wizytę w mieszkaniu Pounda. Pound natychmiast uznał Eliota za „wartego obejrzenia” i odegrał kluczową rolę w raczkującej karierze poety Eliota, ponieważ przypisuje mu się promowanie Eliota poprzez imprezy towarzyskie i spotkania literackie. Tak więc, według biografa Johna Worthena, podczas pobytu w Anglii Eliot „widział tak mało Oksfordu, jak to tylko możliwe”. Zamiast tego spędzał długie okresy czasu w Londynie, w towarzystwie Ezry Pounda i „niektórych współczesnych artystów, których wojna do tej pory oszczędziła [...] To Pound najbardziej pomagał, wprowadzając go wszędzie”. Ostatecznie Eliot nie osiedlił się w Merton i po roku wyjechał. W 1915 uczył języka angielskiego w Birkbecka z Uniwersytetu Londyńskiego .

W 1916 roku obronił pracę doktorską na Harvardzie na temat „Wiedzy i doświadczenia w filozofii FH Bradleya ”, ale nie wrócił na egzamin viva voce .

Małżeństwo

Vivienne Haigh-Wood Eliot , zdjęcie paszportowe z 1920 r

Przed wyjazdem z USA Eliot powiedział Emily Hale, że jest w niej zakochany. Wymieniał z nią listy z Oksfordu w latach 1914 i 1915, ale spotkali się ponownie dopiero w 1927 roku. W liście do Aikena pod koniec grudnia 1914 roku, 26-letni Eliot napisał: „Jestem bardzo zależny od kobiet (mam na myśli żeńskie społeczeństwo ).” Niecałe cztery miesiące później Thayer przedstawił Eliota Vivienne Haigh-Wood , guwernantce z Cambridge . Pobrali się w Hampstead Register Office w dniu 26 czerwca 1915 r.

Po krótkiej samotnej wizycie u swojej rodziny w Stanach Zjednoczonych, Eliot wrócił do Londynu i podjął kilka prac dydaktycznych, takich jak wykłady w Birkbeck College na Uniwersytecie Londyńskim . Filozof Bertrand Russell zainteresował się Vivienne, podczas gdy nowożeńcy przebywali w jego mieszkaniu. Niektórzy uczeni sugerowali, że ona i Russell mieli romans, ale zarzuty nigdy nie zostały potwierdzone.

Małżeństwo wydaje się być wyraźnie nieszczęśliwe, po części z powodu problemów zdrowotnych Vivienne. W liście zaadresowanym do Ezry Pound opisuje obszerną listę swoich objawów, które obejmowały zwykle wysoką temperaturę, zmęczenie , bezsenność , migreny i zapalenie okrężnicy . To, w połączeniu z pozorną niestabilnością psychiczną, oznaczało, że Eliot i jej lekarze często odsyłali ją na dłuższe okresy czasu w nadziei na poprawę jej zdrowia. Z biegiem czasu coraz bardziej się od niej oddalał. Według świadków, obaj Eliotowie często narzekali na choroby, fizyczne i psychiczne, podczas gdy Eliot nadmiernie pił, a Vivienne podobno polubiła opium i eter, leki przepisywane na problemy medyczne. Twierdzi się, że męczące zachowanie pary spowodowało, że niektórzy goście ślubowali, że nigdy nie spędzą kolejnego wieczoru w towarzystwie obojga. Para formalnie rozstała się w 1933 r., Aw 1938 r. Brat Vivienne, Maurice, umieścił ją wbrew jej woli w szpitalu psychiatrycznym, gdzie pozostała aż do śmierci z powodu choroby serca w 1947 r. Po rozmowie telefonicznej z przytułku, że Vivienne zmarł niespodziewanie w nocy, mówi się, że Eliot ukrył twarz w dłoniach i zawołał „O Boże, o Boże”.

Ich związek stał się tematem sztuki Tom & Viv z 1984 roku , która w 1994 roku została zaadaptowana jako film o tym samym tytule .

W prywatnej gazecie napisanej po sześćdziesiątce Eliot wyznał: „Przyszedłem przekonać siebie, że jestem zakochany w Vivienne po prostu dlatego, że chciałem spalić swoje łodzie i zobowiązać się do pozostania w Anglii. A ona przekonała samą siebie (również pod wpływem z [Ezry] Pounda), że uratuje poetę , zatrzymując go w Anglii. Dla niej małżeństwo nie przyniosło szczęścia .

Nauczanie, bankowość i publikowanie

Tablica w Faber Building SOAS, 24 Russell Square , Londyn

Po opuszczeniu Merton Eliot pracował jako nauczyciel, przede wszystkim w Highgate School w Londynie, gdzie uczył francuskiego i łaciny: wśród jego uczniów był John Betjeman . Następnie uczył w Royal Grammar School w High Wycombe w Buckinghamshire . Aby zarobić dodatkowe pieniądze, pisał recenzje książek i wykładał na wieczornych kursach uzupełniających na University College London i Oxfordzie. W 1917 roku objął stanowisko w Lloyds Bank w Londynie, pracując na rachunkach zagranicznych. Na wycieczce do Paryża w sierpniu 1920 z artystą Wyndhamem Lewisem poznał pisarza Jamesa Joyce'a . Eliot powiedział, że uważa Joyce'a za aroganckiego, a Joyce wątpił w zdolności Eliota jako poety w tamtym czasie, ale obaj pisarze szybko się zaprzyjaźnili, a Eliot odwiedzał Joyce'a za każdym razem, gdy był w Paryżu. Eliot i Wyndham Lewis również utrzymywali bliską przyjaźń, co doprowadziło do późniejszego wykonania przez Lewisa dobrze znanego portretu Eliota w 1938 roku.

Charles Whibley polecił TS Eliota Geoffreyowi Faberowi . W 1925 roku Eliot opuścił Lloyds, aby zostać dyrektorem w firmie wydawniczej Faber and Gwyer (później Faber and Faber ), gdzie pozostał do końca swojej kariery. W Faber and Faber był odpowiedzialny za publikowanie wybitnych angielskich poetów, w tym WH Audena , Stephena Spendera , Charlesa Madge'a i Teda Hughesa .

Konwersja na anglikanizm i obywatelstwo brytyjskie

Budynek Faber and Faber , w którym Eliot pracował od 1925 do 1965; tablica pamiątkowa znajduje się pod prawym łukiem.

W dniu 29 czerwca 1927 r. Eliot przeszedł z unitarianizmu na anglikanizm , aw listopadzie tego samego roku przyjął obywatelstwo brytyjskie , zrzekając się tym samym obywatelstwa Stanów Zjednoczonych, jeśli wcześniej oficjalnie tego nie zrobił. Został kościelnym w swoim kościele parafialnym St Stephen's, Gloucester Road w Londynie i dożywotnim członkiem Towarzystwa Króla Karola Męczennika . W szczególności identyfikował się jako anglokatolik , ogłaszając się „klasykiem w literaturze, rojalistą w polityce i anglokatolikiem [ sic ] w religii”.

Około 30 lat później Eliot skomentował swoje poglądy religijne, że łączy w sobie „katolicki umysł, kalwińskie dziedzictwo i purytański temperament”. Miał też szersze zainteresowania duchowe, komentując, że „drogę postępu dla współczesnego człowieka widzę w jego zajęciu sobą, swoim wnętrzem” i cytując Goethego i Rudolfa Steinera jako przykłady takiego kierunku.

Jeden z biografów Eliota, Peter Ackroyd , skomentował, że „cele [nawrócenia Eliota] były dwojakie. Po pierwsze: Kościół anglikański dał Eliotowi pewną nadzieję dla siebie i myślę, że Eliot potrzebował miejsca odpoczynku. Eliot do angielskiej społeczności i kultury angielskiej”.

Separacja i ponowne małżeństwo

W 1932 roku Eliot od jakiegoś czasu rozważał rozstanie z żoną. Kiedy Harvard zaproponował mu profesurę Charlesa Eliota Nortona na rok akademicki 1932–1933, przyjął i opuścił Vivienne w Anglii. Po powrocie zaaranżował formalne rozstanie z nią, unikając wszystkich spotkań z nią z wyjątkiem jednego między wyjazdem do Ameryki w 1932 r. A jej śmiercią w 1947 r. Vivienne trafiła do szpitala psychiatrycznego Northumberland House w Woodberry Down, Manor House, Londyn , w 1938 roku i pozostał tam aż do śmierci. Chociaż Eliot nadal był prawnie jej mężem, nigdy jej nie odwiedzał. Od 1933 do 1946 Eliot miał bliski związek emocjonalny z Emily Hale. Eliot później zniszczył listy Hale'a do niego, ale Hale przekazał listy Eliota do Princeton University Library, gdzie zostały zapieczętowane , zgodnie z życzeniami Eliota i Hale'a, przez 50 lat po śmierci obu, aż do 2020 roku. Kiedy Eliot usłyszał o darowiznie, zdeponował własne konto ich związek z Uniwersytetem Harvarda miał zostać otwarty, gdy tylko pojawią się listy z Princeton.

Od 1938 do 1957 publiczną towarzyszką Eliota była Mary Trevelyan z London University, która chciała go poślubić i pozostawiła szczegółowy pamiętnik.

Od 1946 do 1957 roku Eliot dzielił mieszkanie przy 19 Carlyle Mansions w Chelsea ze swoim przyjacielem Johnem Davy Haywardem , który zbierał i zarządzał papierami Eliota, nazywając siebie „Keeper of the Eliot Archive”. Hayward zebrała także wersety Eliota sprzed Prufrocka, opublikowane komercyjnie po śmierci Eliota jako Poems Written in Early Youth . Kiedy Eliot i Hayward rozdzielili swoje gospodarstwo domowe w 1957 roku, Hayward zachował swoją kolekcję dokumentów Eliota, którą przekazał King's College w Cambridge w 1965 roku.

W dniu 10 stycznia 1957 roku, w wieku 68 lat, Eliot poślubił Esmé Valerie Fletcher , która miała 30 lat. W przeciwieństwie do swojego pierwszego małżeństwa, Eliot dobrze znał Fletcher, ponieważ była jego sekretarką w Faber and Faber od sierpnia 1949 roku. sekret ślubu; ceremonia odbyła się w kościele św. Barnaby w Kensington w Londynie o 6:15 rano, praktycznie bez nikogo poza rodzicami jego żony. Eliot nie miał dzieci z żadną ze swoich żon. We wczesnych latach sześćdziesiątych, kiedy już podupadł na zdrowiu, Eliot pracował jako redaktor w Wesleyan University Press , poszukujących nowych poetów w Europie do publikacji. Po śmierci Eliota Valerie poświęciła swój czas na zachowanie jego spuścizny, redagując i opisując Listy TS Eliota oraz faksymile szkicu The Waste Land . Valerie Eliot zmarła 9 listopada 2012 roku w swoim domu w Londynie.

Śmierć i zaszczyty

Niebieska tablica, 3 Kensington Court Gardens, Kensington, Londyn, dom od 1957 do jego śmierci w 1965

Eliot zmarł na rozedmę płuc w swoim domu w Kensington w Londynie 4 stycznia 1965 r. I został poddany kremacji w krematorium Golders Green . Zgodnie z jego życzeniem jego prochy zostały przewiezione do kościoła św. Michała i Wszystkich Aniołów w East Coker , wiosce w Somerset, z której jego przodkowie Eliota wyemigrowali do Ameryki. Tablica ścienna w kościele upamiętnia go cytatem z jego wiersza East Coker : „Na moim początku jest mój koniec. Na moim końcu jest mój początek”.

W 1967 roku, w drugą rocznicę śmierci, Eliota upamiętniono umieszczając duży kamień w posadzce Poets' Corner w londyńskim Opactwie Westminsterskim . Na kamieniu, wyciętym przez projektanta Reynoldsa Stone'a , widnieją wyryte daty jego życia, Order Zasługi i cytat z jego wiersza Little Gidding : „komunikacja umarłych jest ogniem poza językiem żywych”.

W 1986 roku na bloku mieszkalnym – Kensington Court Gardens nr 3 – w którym mieszkał i zmarł, umieszczono niebieską tablicę .

Poezja

Jak na poetę jego rangi, Eliot stworzył stosunkowo niewiele wierszy. Był tego świadomy już na początku swojej kariery; napisał do JH Woodsa, jednego ze swoich byłych profesorów z Harvardu: „Moja reputacja w Londynie opiera się na jednym małym tomiku wierszy i jest podtrzymywana przez drukowanie dwóch lub trzech wierszy więcej w ciągu roku. Liczy się tylko to, że te powinny być doskonałe w swoim rodzaju, tak aby każdy był wydarzeniem”.

Zazwyczaj Eliot najpierw publikował swoje wiersze indywidualnie w czasopismach lub w małych książkach lub broszurach, a następnie zbierał je w książkach. Jego pierwszą kolekcją była Prufrock and Other Observations (1917). W 1920 opublikował kolejne wiersze w Ara Vos Prec (Londyn) i Poems: 1920 (Nowy Jork). Miały one te same wiersze (w innej kolejności), z wyjątkiem tego, że „Oda” w wydaniu brytyjskim została zastąpiona „Hysterią” w wydaniu amerykańskim. W 1925 roku zebrał The Waste Land i wiersze w Prufrock i Poems w jeden tom i dodał The Hollow Men , tworząc Poems: 1909–1925 . Odtąd aktualizował tę pracę jako Collected Poems . Wyjątkami są Księga praktycznych kotów Old Possum (1939), zbiór lekkich wierszy; Wiersze pisane we wczesnej młodości , opublikowane pośmiertnie w 1967 r. I składające się głównie z wierszy opublikowanych w latach 1907–1910 w The Harvard Advocate i Inventions of the March Hare: Poems 1909–1917 , materiał, którego Eliot nigdy nie zamierzał publikować, który ukazał się pośmiertnie w 1997 r. .

Podczas wywiadu w 1959 roku Eliot powiedział o swojej narodowości i jej roli w jego twórczości: „Powiedziałbym, że moja poezja ma oczywiście więcej wspólnego z moimi wybitnymi współczesnymi w Ameryce niż z czymkolwiek napisanym w moim pokoleniu w Anglii. Że ja” jestem tego pewien... Nie byłoby to tym, czym jest, i wyobrażam sobie, że nie byłoby tak dobre; mówiąc najskromniej, jak potrafię, nie byłoby tym, czym jest, gdybym urodził się w Anglia i nie byłaby tym, czym jest, gdybym został w Ameryce. To kombinacja różnych rzeczy. Ale w swoich źródłach, w swoich emocjonalnych źródłach, pochodzi z Ameryki.

Cleo McNelly Kearns zauważa w swojej biografii, że Eliot był pod głębokim wpływem tradycji indyjskich, zwłaszcza Upaniszad . Od sanskryckiego zakończenia The Waste Land po sekcję „Co Kryszna miał na myśli” w Four Quartets pokazuje, jak bardzo religie indyjskie, a dokładniej hinduizm, stanowiły filozoficzną podstawę jego procesu myślowego. Należy również przyznać, jak Chinmoy Guha w swojej książce Where the Dreams Cross: TS Eliot and French Poetry (Macmillan, 2011), że był pod silnym wpływem francuskich poetów od Baudelaire'a do Paula Valéry'ego. On sam napisał w swoim eseju o WB Yeats z 1940 roku: „Rodzaj poezji, którego potrzebowałem, aby nauczyć mnie używania własnego głosu, w ogóle nie istniał w języku angielskim; można go było znaleźć tylko po francusku”. („Yeats”, O poezji i poetach , 1948).

„Pieśń miłosna J. Alfreda Prufrocka”

Główny artykuł: Pieśń miłosna J. Alfreda Prufrocka

W 1915 roku Ezra Pound , zagraniczny redaktor magazynu Poetry , polecił Harriet Monroe , założycielce magazynu, aby opublikowała „Pieśń miłosną J. Alfreda Prufrocka”. Chociaż postać Prufrocka wydaje się być w średnim wieku, Eliot napisał większość wiersza, gdy miał zaledwie dwadzieścia dwa lata. Jego słynne teraz wersety początkowe, porównujące wieczorne niebo do „pacjenta eterującego na stole”, uznano za szokujące i obraźliwe, zwłaszcza w czasach, gdy poezję gruzińską okrzyknięto za jej wywody z dziewiętnastowiecznych poetów romantycznych .

Struktura wiersza była pod silnym wpływem obszernej lektury Dantego przez Eliota i odnosi się do wielu dzieł literackich, w tym Hamleta i dzieł francuskich symbolistów. Jego odbiór w Londynie można ocenić na podstawie niepodpisanej recenzji w The Times Literary Supplement z 21 czerwca 1917 r. „Fakt, że te rzeczy przyszły do ​​głowy panu Eliotowi, ma z pewnością najmniejsze znaczenie dla kogokolwiek, nawet dla niego samego. z pewnością nie mają żadnego związku z poezją ”.

"Ziemia odpadów"

Eliota w 1923 roku przez Lady Ottoline Morrell
Główny artykuł: Ziemia jałowa

W październiku 1922 roku Eliot opublikował „The Waste Land” w The Criterion . Dedykacja Eliota dla il miglior fabbro („lepszego rzemieślnika”) odnosi się do znaczącej ręki Ezry Pounda w redagowaniu i przekształcaniu wiersza z dłuższego rękopisu Eliota do skróconej wersji, która pojawia się w publikacji.

Został skomponowany w okresie osobistych trudności Eliota - jego małżeństwo się rozpadało, a on i Vivienne cierpieli na zaburzenia nerwowe. Przed publikacją wiersza w formie książkowej w grudniu 1922 roku Eliot zdystansował się od jego wizji rozpaczy. W dniu 15 listopada 1922 roku napisał do Richarda Aldingtona , mówiąc: „Jeśli chodzi o Waste Land , jeśli o mnie chodzi, to należy już do przeszłości i teraz skłaniam się ku nowej formie i stylowi”. Wiersz jest często odczytywany jako wyraz rozczarowania pokolenia powojennego. Odrzucając ten pogląd, Eliot skomentował w 1931 roku: „Kiedy napisałem wiersz zatytułowany The Waste Land , niektórzy z bardziej aprobujących krytyków powiedzieli, że wyraziłem„ rozczarowanie pokolenia ”, co jest nonsensem. Być może wyraziłem dla nich ich własne złudzenie, że są rozczarowani, ale nie było to częścią mojej intencji”.

Wiersz jest znany ze swojej niejasnej natury - poślizgu między satyrą a proroctwem; jego nagłe zmiany mówcy, miejsca i czasu. Ta złożoność strukturalna jest jednym z powodów, dla których wiersz stał się kamieniem probierczym współczesnej literatury , poetyckim odpowiednikiem opublikowanej w tym samym roku powieści Jamesa Joyce'a Ulisses .

Do jego najbardziej znanych zwrotów należą: „Kwiecień to najokrutniejszy miesiąc”, „Pokażę ci strach w garści kurzu” i „ Shantih shantih shantih ” — sanskrycka mantra , która kończy wiersz.

„Wydrążeni ludzie”

Główne artykuły: The Hollow Men i The Hollow Men w kulturze popularnej

„The Hollow Men” ukazał się w 1925 roku. Dla krytyka Edmunda Wilsona oznaczał „nadir fazy rozpaczy i spustoszenia, biorąc pod uwagę tak skuteczny wyraz w„ The Waste Land ”. Jest to główny wiersz Eliota z późnych lat dwudziestych XX wieku. Podobnie jak w innych pracach Eliota, jego tematy nakładają się i są fragmentaryczne. Powojenna Europa pod traktatem wersalskim (którym Eliot pogardzał), trudności związane z nadzieją i nawróceniem religijnym, nieudane małżeństwo Eliota.

Allen Tate dostrzegł zmianę w metodzie Eliota, pisząc: „Mitologie całkowicie znikają w„ Pustych ludziach ”. Jest to uderzające twierdzenie dla wiersza, który zawdzięcza Dantemu tyle samo, co cokolwiek innego we wczesnych utworach Eliota, nie mówiąc już o współczesnej mitologii angielskiej – „Old Guy Fawkes ” ze spisku prochowego – czy kolonialnym i agrarnym micie Josepha Conrada i Jamesa George'a Frazera , które, przynajmniej ze względu na historię tekstu, odbijają się echem w The Waste Land . „Ciągła paralela między współczesnością a starożytnością”, tak charakterystyczna dla jego mitycznej metody, pozostała w świetnej formie. „The Hollow Men” zawiera niektóre z najsłynniejszych wersetów Eliota, w szczególności jego zakończenie:


Tak właśnie kończy się świat Nie hukiem, lecz skomleniem.

"Środa Popielcowa"

Główny artykuł: Środa Popielcowa (wiersz)

„Środa Popielcowa” to pierwszy długi wiersz napisany przez Eliota po jego konwersji na anglikanizm w 1927 roku . Opublikowana w 1930 roku, traktuje o zmaganiach, jakie toczą się, gdy osoba, której brakuje wiary, nabywa ją. Czasami nazywany „wierszem nawrócenia” Eliota, jest bogato, ale niejednoznacznie aluzyjny i dotyczy dążenia do przejścia od duchowej jałowości do nadziei na zbawienie człowieka . Styl pisania Eliota w „Środa Popielcowa” wykazał wyraźną zmianę w stosunku do poezji, którą napisał przed nawróceniem w 1927 r., A jego styl po nawróceniu był kontynuowany w podobnym duchu. Jego styl stał się mniej ironiczny, a wiersze nie były już wypełnione wieloma postaciami w dialogu. Tematyka Eliota stała się również bardziej skoncentrowana na jego duchowych troskach i wierze chrześcijańskiej.

Wielu krytyków było szczególnie entuzjastycznie nastawionych do „Środy Popielcowej”. Edwin Muir utrzymywał, że jest to jeden z najbardziej poruszających wierszy napisanych przez Eliota i być może „najdoskonalszy”, choć nie przez wszystkich został dobrze przyjęty. Podstawa wiersza, oparta na ortodoksyjnym chrześcijaństwie, wprawiła w zakłopotanie wielu bardziej świeckich literatów .

Księga Praktycznych Kotów Starego Oposa

Główny artykuł: Księga Praktycznych Kotów Starego Oposa

W 1939 roku Eliot opublikował książkę z lekkimi wierszami , Old Possum's Book of Practical Cats . („Old Possum” to Ezra Pound nadał Eliotowi). Pierwsze wydanie zawierało ilustrację autora na okładce. W 1954 roku kompozytor Alan Rawsthorne umieścił sześć wierszy na mówcę i orkiestrę w dziele zatytułowanym Practical Cats . Po śmierci Eliota książka stała się podstawą musicalu Koty Andrew Lloyda Webbera , wyprodukowanego po raz pierwszy na londyńskim West Endzie w 1981 r . Broadwayu w następnym roku.

Cztery kwartety

Główny artykuł: Cztery kwartety

Eliot uważał Cztery kwartety za swoje arcydzieło i to właśnie ta praca doprowadziła go przede wszystkim do otrzymania literackiej Nagrody Nobla . Składa się z czterech długich wierszy, z których każdy po raz pierwszy został opublikowany osobno: „ Burnt Norton ” (1936), „ East Coker ” (1940), „ The Dry Salvages ” (1941) i „ Little Gidding ” (1942). Każdy ma pięć sekcji. Chociaż opierają się łatwej charakterystyce, każdy wiersz zawiera medytacje nad naturą czasu w jakimś ważnym aspekcie — teologicznym , historyczne, fizyczne – i ich związek z kondycją człowieka. Każdy wiersz jest powiązany odpowiednio z jednym z czterech klasycznych elementów : powietrzem, ziemią, wodą i ogniem.

„Burnt Norton” to medytacyjny wiersz, który zaczyna się od narratora, który podczas spaceru po ogrodzie próbuje skupić się na chwili obecnej, skupiając się na obrazach i dźwiękach, takich jak ptak, róże, chmury i pusty basen. Medytacja prowadzi narratora do „punktu ciszy”, w którym nie ma próby dotarcia dokądkolwiek ani doświadczenia miejsca i / lub czasu, zamiast tego doświadcza „łaski sensu”. W ostatniej części narrator kontempluje sztukę („słowa” i „muzykę”) w odniesieniu do czasu. Narrator skupia się szczególnie na sztuce manipulacji poety „Słowami [które] napinają się, / Pękają, a czasem łamią, pod ciężarem [czasu], pod napięciem, ślizgają się, ślizgają, giną, rozkładają się nieprecyzyjnie, [i] nie zostań w miejscu, / Nie zatrzymam się”. Dla porównania narrator konkluduje, że „Miłość sama w sobie jest nieruchoma, / Tylko przyczyna i koniec ruchu, / Ponadczasowa i niepożądana”.

„East Coker” kontynuuje badanie czasu i znaczenia, skupiając się na słynnym fragmencie dotyczącym natury języka i poezji. Z ciemności Eliot oferuje rozwiązanie: „Powiedziałem swojej duszy, bądź spokojna i czekaj bez nadziei”.

„The Dry Salvages” traktuje żywioł wody poprzez obrazy rzeki i morza. Stara się zawierać przeciwieństwa: „Przeszłość i przyszłość / Są podbite i pojednane”.

„Little Gidding” (żywioł ognia) to najbardziej antologizowany kwartet . Doświadczenia Eliota jako naczelnika nalotu podczas Blitz napędzają wiersz i wyobraża sobie spotkanie z Dantem podczas niemieckiego bombardowania. Początek Kwartetów ( „Domy / Są usuwane, niszczone”) stał się brutalnym codziennym doświadczeniem; tworzy to animację, w której po raz pierwszy mówi o miłości jako sile napędowej wszystkich doświadczeń. Na tym tle Kwartety kończą się stwierdzeniem Juliana z Norwich : „Wszystko będzie dobrze i / Wszystko będzie dobrze”.

Cztery kwartety czerpią z chrześcijańskiej teologii, sztuki, symboliki i języka takich postaci jak Dante, mistycy, św. Jan od Krzyża i Julian z Norwich .

sztuki

Główne artykuły: Sweeney Agonistes , Morderstwo w katedrze , The Rock (sztuka) , Zjazd rodzinny , Przyjęcie koktajlowe , Poufny urzędnik i Starszy mąż stanu

Z ważnym wyjątkiem Czterech kwartetów , Eliot skierował większość swojej twórczej energii po Środę Popielcową na pisanie sztuk wierszowanych, głównie komedii lub sztuk z odkupieńczymi zakończeniami. Przez długi czas był krytykiem i wielbicielem dramatu wierszy elżbietańskich i jakobskich ; zobacz jego aluzje do Webstera , Thomasa Middletona , Williama Shakespeare'a i Thomasa Kyda w The Waste Land . W wykładzie z 1933 roku powiedział: „Wyobrażam sobie, że każdy poeta chciałby móc myśleć, że ma jakąś bezpośrednią użyteczność społeczną… Chciałby być kimś w rodzaju popularnego artysty i móc przemyśleć własne myśli za maska ​​​​tragiczna lub komiczna. Chciałby przekazać przyjemności płynące z poezji nie tylko większej publiczności, ale większym grupom ludzi łącznie, a teatr jest najlepszym miejscem do tego.

Po The Waste Land (1922) napisał, że „ma teraz ochotę na nową formę i styl”. Jednym z projektów, które miał na myśli, było napisanie sztuki wierszem, używając niektórych rytmów wczesnego jazzu . W sztuce wystąpił „Sweeney”, postać, która pojawiła się w wielu jego wierszach. Chociaż Eliot nie dokończył sztuki, opublikował dwie sceny z tego utworu. Sceny te, zatytułowane Fragment of a Prologue (1926) i Fragment of an Agon (1927), zostały opublikowane razem w 1932 roku jako Sweeney Agonistes . Chociaż Eliot zauważył, że nie miała to być sztuka jednoaktowa, czasami jest wystawiana jako jedna.

W 1934 roku na rzecz kościołów w diecezji londyńskiej wystawiono widowiskową sztukę Eliota zatytułowaną The Rock . Wiele z nich było wspólnym wysiłkiem; Eliot przyjął uznanie tylko za autorstwo jednej sceny i refrenów. George Bell , biskup Chichester , odegrał kluczową rolę w połączeniu Eliota z producentem E. Martinem Browne'em przy produkcji The Rock , a później zlecił Eliotowi napisanie kolejnej sztuki na Festiwal w Canterbury w 1935 roku. Tym razem Morderstwo w katedrze , dotyczące śmierci męczennika, Tomasza Becketa , było bardziej pod kontrolą Eliota. Biograf Eliota, Peter Ackroyd, komentuje, że „dla [Eliota] Morderstwo w katedrze i kolejne sztuki wierszy dawały podwójną korzyść; pozwalały mu uprawiać poezję, ale także zapewniały wygodny dom dla jego wrażliwości religijnej”. Następnie pracował nad bardziej „komercyjnymi” sztukami dla szerszej publiczności: Zjazd rodzinny (1939), Przyjęcie koktajlowe (1949), Poufny urzędnik (1953) i The Elder Statesman (1958) (ostatnie trzy zostały wyprodukowane przez Henry'ego Shereka i wyreżyserowane przez E. Martina Browne'a ). Produkcja The Cocktail Party na Broadwayu w Nowym Jorku otrzymała w 1950 roku nagrodę Tony dla najlepszej sztuki. Eliot napisał The Cocktail Party , gdy był wykładowcą wizytującym w Institute for Advanced Study .

Odnosząc się do swojej metody pisania dramatów, Eliot wyjaśnił: „Jeśli zabieram się do pisania sztuki, zaczynam od aktu wyboru. Decyduję się na określoną sytuację emocjonalną, z której wyłonią się postacie i fabuła. A potem wersety poezji może powstać: nie z pierwotnego impulsu, ale z wtórnej stymulacji nieświadomego umysłu”.

Krytyka literacka

Eliot wniósł również znaczący wkład w dziedzinę krytyki literackiej i wywarł silny wpływ na szkołę Nowej Krytyki . Był nieco autoironiczny i minimalizował swoją pracę, a kiedyś powiedział, że jego krytyka była jedynie „produktem ubocznym” jego „prywatnych warsztatów poetyckich”. Ale krytyk William Empson powiedział kiedyś: „Nie wiem na pewno, ile z tego wymyślił mój własny umysł [Eliot], nie mówiąc już o tym, ile z tego jest reakcją przeciwko niemu, a nawet konsekwencją błędnego odczytania go. Jest bardzo przenikliwy wpływ, być może podobny do wschodniego wiatru”.

W swoim krytycznym eseju „ Tradycja i indywidualny talent ” Eliot przekonuje, że sztukę należy rozumieć nie w próżni, ale w kontekście wcześniejszych dzieł sztuki. „W szczególnym sensie [artysta lub poeta]… nieuchronnie musi być oceniany według standardów z przeszłości”. Ten esej wywarł istotny wpływ na Nową Krytykę, wprowadzając ideę, że wartość dzieła sztuki należy postrzegać w kontekście poprzednich prac artysty, „równoczesnej kolejności” prac (tj. „tradycji”). Sam Eliot zastosował tę koncepcję w wielu swoich dziełach, zwłaszcza w swoim długim poemacie The Waste Land .

Ważna dla Nowej Krytyki była również idea - wyrażona w eseju Eliota „ Hamlet i jego problemy ” - „ obiektywnego korelatu ”, który zakłada związek między słowami tekstu a wydarzeniami, stanami umysłu i doświadczeniami. Pojęcie to przyznaje, że wiersz oznacza to, co mówi, ale sugeruje, że może istnieć niesubiektywny osąd oparty na różnych - ale być może wynikających z tego - interpretacjach dzieła różnych czytelników.

Mówiąc bardziej ogólnie, New Critics wzorowali się na Eliocie, jeśli chodzi o jego „klasyczne” ideały i myśl religijną; jego zainteresowanie poezją i dramatem początku XVII wieku; jego deprecjację dla romantyków, zwłaszcza Shelleya; jego tezę, że dobra wiersze stanowią „nie uwolnienie emocji, ale ucieczkę od emocji”; i jego naleganie, że „poeci… obecnie muszą być trudni”.

Eseje Eliota były głównym czynnikiem ożywienia zainteresowania poetami metafizycznymi . Eliot szczególnie chwalił zdolność poetów metafizycznych do ukazania doświadczenia zarówno jako psychologicznego, jak i zmysłowego, jednocześnie nasycając ten portret - zdaniem Eliota - dowcipem i wyjątkowością. Esej Eliota „The Metaphysical Poets”, wraz z nadaniem nowego znaczenia i uwagi poezji metafizycznej, wprowadził jego dobrze znaną obecnie definicję „zjednoczonej wrażliwości”, która przez niektórych uważana jest za to samo, co termin „metafizyczny”.

Jego wiersz The Waste Land z 1922 r . Można również lepiej zrozumieć w świetle jego pracy jako krytyka. Argumentował, że poeta musi pisać „krytykę programową”, to znaczy poeta powinien pisać, aby wspierać własne interesy, a nie „historię naukową”. Patrząc z krytycznego punktu widzenia Eliota, The Waste Land prawdopodobnie pokazuje jego osobistą rozpacz z powodu I wojny światowej , a nie obiektywne historyczne jej zrozumienie.

Pod koniec swojej kariery Eliot skupił większość swojej twórczej energii na pisaniu dla teatru; niektóre z jego wcześniejszych tekstów krytycznych, w esejach, takich jak „Poezja i dramat”, „Hamlet i jego problemy” oraz „Możliwość dramatu poetyckiego”, skupiały się na estetyce pisania dramatu wierszem.

Krytyczny odbiór

Odpowiedzi na jego poezję

Pisarz Ronald Bush zauważa, że ​​wczesne wiersze Eliota, takie jak „Pieśń miłosna J. Alfreda Prufrocka”, „Portret damy”, „La Figlia Che Piange”, „Preludia” i „Rapsodia w wietrzną noc” miały „[ efekt [który] był zarówno wyjątkowy, jak i przekonujący, a ich pewność zszokowała współczesnych [Eliota], którzy mieli przywilej czytać je w rękopisie. [Conrad] Aiken na przykład podziwiał „jak ostra, kompletna i sui generis cała rzecz była od samego początku. Całość jest tam od samego początku”.

The Waste Land Eliota była mieszana. Bush zauważa, że ​​utwór był początkowo słusznie postrzegany jako dzieło jazzowej synkopy - i, podobnie jak jazz z lat 20. , zasadniczo obrazoburczy. ”Niektórzy krytycy, jak Edmund Wilson , Conrad Aiken i Gilbert Seldes uważali, że to najlepsza poezja napisana w języku angielskim, podczas gdy inni uważali, że jest ezoteryczna i celowo trudna. Edmund Wilson, będąc jednym z krytyków, którzy chwalili Eliota, nazwał go „jednym z naszych jedynych autentycznych poetów”. Wilson zwrócił również uwagę na niektóre słabości Eliota jako poety. Jeśli chodzi o Ziemię jałową , Wilson przyznaje się do jej wad („brak strukturalnej jedności”), ale podsumowuje: „Wątpię, czy istnieje inny równie długi wiersz autorstwa współczesnego Amerykanina, który wykazuje tak wysokie i tak zróżnicowane mistrzostwo”. wiersza angielskiego”.

Charles Powell był negatywny w swojej krytyce Eliota, nazywając jego wiersze niezrozumiałymi. Pisarze Time byli podobnie zdumieni trudnym wierszem, takim jak Ziemia jałowa . John Crowe Ransom napisał negatywną krytykę pracy Eliota, ale miał też pozytywne rzeczy do powiedzenia. Na przykład, chociaż Ransom negatywnie skrytykował The Waste Land za „skrajne odłączenie”, Ransom nie potępił całkowicie twórczości Eliota i przyznał, że Eliot był utalentowanym poetą.

Odnosząc się do niektórych powszechnych w tamtym czasie krytyki skierowanej przeciwko The Waste Land, Gilbert Seldes stwierdził: „Na pierwszy rzut oka wydaje się on niezwykle niepowiązany i zdezorientowany… [jednak] bliższe przyjrzenie się wierszowi nie tylko rzuca światło na trudności; ujawnia ukryta forma pracy [i] wskazuje, jak każda rzecz układa się na swoim miejscu”.

Reputacja Eliota jako poety, a także jego wpływ na akademię, osiągnęły szczyt po opublikowaniu Czterech kwartetów . W eseju o Eliocie opublikowanym w 1989 roku pisarka Cynthia Ozick odnosi się do tego szczytu wpływów (od lat 40. świetliste, umocowane na firmamencie jak słońce i księżyc”. Ale w tym okresie powojennym inni, jak Ronald Bush, zauważyli, że ten czas również zapoczątkował spadek wpływów literackich Eliota:

Kiedy konserwatywne przekonania religijne i polityczne Eliota zaczęły wydawać się mniej sympatyczne w powojennym świecie, inni czytelnicy zareagowali podejrzliwie na jego twierdzenia o autorytecie, oczywiste w Czterech kwartetach i ukryte we wcześniejszej poezji. Rezultatem, napędzanym sporadycznym ponownym odkrywaniem antysemickiej retoryki Eliota, była stopniowa rewizja w dół jego niegdyś znakomitej reputacji.

Bush zauważa również, że reputacja Eliota znacznie się pogorszyła po jego śmierci. Pisze: „Czasami uważany za zbyt akademickiego ( Williama Carlosa Williamsa ), Eliot był również często krytykowany za obezwładniający neoklasycyzm (tak jak on sam - być może równie niesprawiedliwie - krytykował Miltona ). Jednak różnorodne hołdy od praktykujących poetów z wielu szkół opublikowanych podczas jego stulecia w 1988 roku, było silnym dowodem zastraszającej ciągłej obecności jego poetyckiego głosu”.

Literaturoznawcy, tacy jak Harold Bloom i Stephen Greenblatt , uznają poezję Eliota za kluczową dla literackiego kanonu języka angielskiego. Na przykład redaktorzy The Norton Anthology of English Literature napisz: „Nie ma zgody co do znaczenia [Eliota] jako jednego z wielkich odnowicieli angielskiego dialektu poezji, którego wpływ na całe pokolenie poetów, krytyków i ogólnie intelektualistów był ogromny. [Jednak] jego zasięg jako poety [ był] ograniczony, a jego zainteresowanie wielkim środkiem ludzkiego doświadczenia (w odróżnieniu od skrajności świętego i grzesznika) [było] niedostateczne”. Pomimo tej krytyki uczeni ci uznają również „[Eliota] poetycką przebiegłość, jego doskonałe rzemiosło, jego oryginalny akcent, jego historyczne i reprezentatywne znaczenie jako poety współczesnego symbolisty - metafizyczna ”.

Antysemityzm

Przedstawienie Żydów w niektórych wierszach Eliota skłoniło kilku krytyków do oskarżenia go o antysemityzm , najmocniej w książce Anthony'ego Juliusa TS Eliot, Anti-Semitism, and Literary Form (1996). W „ Gerontionie ” Eliot pisze głosem starszego narratora poematu: „A na parapecie siedzi Żyd, właściciel [mojego budynku] / Zrodził się w jakimś osiedlu w Antwerpii ” . Inny przykład pojawia się w wierszu „Burbank z Baedekerem: Bleistein z cygarem”, w którym Eliot napisał: „Szczury są pod stosami. / Żyd jest pod parcelą. / Pieniądze w futrach”. Julius pisze: „Antysemityzm jest niewątpliwy. Dociera do czytelnika jak wyraźny sygnał”. Pogląd Juliusa został poparty przez Harold Bloom , Christopher Ricks , George Steiner , Tom Paulin i James Fenton .

W wykładach wygłoszonych na University of Virginia w 1933 (opublikowanych w 1934 pod tytułem After Strange Gods: A Primer of Modern Heresy ) Eliot pisał o tradycji i spójności społecznej: „Jeszcze ważniejsza [niż kulturowa jednorodność] jest jedność pochodzenie religijne oraz względy rasowe i religijne sprawiają, że jakakolwiek duża liczba wolnomyślących Żydów jest niepożądana”. Eliot nigdy nie opublikował ponownie tej książki/wykładu. W swojej sztuce widowiskowej The Rock z 1934 roku Eliot dystansuje się od ruchów faszystowskich lat trzydziestych XX wieku, karykaturując Oswalda Mosleya Blackshirts , którzy „stanowczo odmawiają / Zejścia do palaver z człekokształtnymi Żydami” . „Nowi ewangeliści” totalitaryzmu są przedstawiani jako przeciwnicy ducha chrześcijaństwa .

W In Defense of TS Eliot (2001) i TS Eliot (2006) Craig Raine starał się bronić Eliota przed zarzutem antysemityzmu. Argument Raine'a nie przekonał Paula Deana. Niemniej jednak Dean podsumował: „Ostatecznie, jak zarówno Raine, jak i, aby oddać mu sprawiedliwość, Julius nalegają, jakkolwiek bardzo Eliot mógł zostać skompromitowany jako osoba, tak jak wszyscy jesteśmy na kilka sposobów, jego wielkość jako poety pozostaje”. krytyka Terry'ego Eagletona zakwestionował również całą podstawę książki Raine'a, pisząc: „Dlaczego krytycy odczuwają potrzebę obrony autorów, o których piszą, jak zakochani rodzice głusi na wszelką krytykę ich wstrętnych dzieci? Zasłużona reputacja Eliota [jako poety] jest ugruntowana ponad wszelką wątpliwość i czyniąc go tak nieskazitelnym jak Archanioł Gabriel, nie wyświadcza mu żadnej przysługi”.

Wpływ

Eliot wywarł wpływ na wielu poetów, powieściopisarzy i autorów piosenek, w tym na Seána Ó Ríordáina , Máirtína Ó Díreáina , Virginię Woolf , Ezrę Pounda , Boba Dylana , Harta Crane'a , Williama Gaddisa , Allena Tate , Andrew Lloyda Webbera , Trevora Nunna , Teda Hughesa , Geoffreya Hilla , Seamus Heaney , F. Scott Fitzgerald , Russell Kirk , George Seferis (który w 1936 roku opublikował współczesne greckie tłumaczenie The Waste Land ) i Jamesa Joyce'a . [ wątpliwe – dyskutuj ] TS Eliot wywarł silny wpływ na XX-wieczną poezję karaibską pisaną w języku angielskim, w tym epicki Omeros (1990) laureata Nagrody Nobla Dereka Walcotta i Islands (1969) Barbadosu Kamau Brathwaite .

wyróżnienia i nagrody

Poniżej znajduje się częściowa lista wyróżnień i nagród otrzymanych przez Eliota lub nadanych lub stworzonych na jego cześć.

Odznaczenia państwowe lub państwowe

Te wyróżnienia są wyświetlane w kolejności pierwszeństwa na podstawie narodowości Eliota i zasad protokołu, a nie daty przyznania.

Odznaczenia państwowe lub państwowe
Galó de l'Orde del Mèrit (UK).svg Order Zasługi Zjednoczone Królestwo 1948
Presidential Medal of Freedom (ribbon).svg Prezydencki Medal Wolności Stany Zjednoczone 1964
Legion Honneur Officier ribbon.svg Oficer de la Legion d'honneur Francja 1951
Ordre des Arts et des Lettres Commandeur ribbon.svg Commandeur de l'Ordre des Arts et des Lettres Francja 1960

Nagrody literackie

Nagrody teatralne

Nagrody muzyczne

Nagrody akademickie

Inne wyróżnienia

Pracuje

Główny artykuł: bibliografia TS Eliota

Źródło: „Literacka Nagroda Nobla 1948 | TS Eliot | Bibliografia” . nobelprize.org . Zarchiwizowane od oryginału w dniu 7 listopada 2012 r.

Najwcześniejsze prace

  • Proza
    • „Ptaki drapieżne” (opowiadanie; 1905)
    • „Opowieść o wielorybie” (opowiadanie; 1905)
    • „Człowiek, który był królem” (opowiadanie; 1905)
    • „Wino i purytanie” (recenzja, 1909)
    • „Punkt widzenia” (1909)
    • „Panowie i marynarze” (1909)
    • „Egoista” (recenzja, 1909)
  • wiersze
    • „Bajka dla biesiadników” (1905)
    • „[A Lyric:]„ Jeśli czas i przestrzeń, jak mówią mędrcy ”(1905)
    • „[Na ukończeniu szkoły 1905]” (1905)
    • „Piosenka:„ Jeśli przestrzeń i czas, jak mówią mędrcy ”(1907)
    • „Przed świtem” (1908)
    • „Pałac Circe” (1908)
    • „Piosenka:„ Kiedy wróciliśmy do domu przez wzgórze ”” (1909)
    • „Na portrecie” (1909)
    • „Pieśń:„ Księżycowy kwiat otwiera się na ćmę ”” (1909)
    • „Nokturn” (1909)
    • „Humoreska” (1910)
    • „Śledziona” (1910)
    • „[Klasa] Oda” (1910)
    • „Śmierć świętego Narcyza” (ok. 1911-15)

Poezja

sztuki

Literatura faktu

Publikacje pośmiertne

  • Krytykować krytyka (1965)
  • Wiersze pisane we wczesnej młodości (1967)
  • Ziemia jałowa: wydanie faksymilowe (1974)
  • Wynalazki marcowego zająca: wiersze 1909–1917 (1996)

Wydania krytyczne

  • Collected Poems, 1909–1962 (1963), wyszukiwanie fragmentów i tekstu
  • Old Possum's Book of Practical Cats, wydanie ilustrowane (1982), wyszukiwanie fragmentów i tekstu
  • Wybrana proza ​​​​TS Eliota , pod redakcją Franka Kermode (1975), wyszukiwanie fragmentów i tekstu
  • The Waste Land (Norton Critical Editions), pod redakcją Michaela Northa (2000), wyszukiwanie fragmentów i tekstu
  • The Poems of TS Eliot , tom 1 (Collected & Uncollected Poems) i tom 2 (Practical Cats & Further Verses), pod redakcją Christophera Ricksa i Jima McCue (2015), Faber & Faber
  • Wybrane eseje (1932); powiększony (1960)
  • The Letters of TS Eliot, pod redakcją Valerie Eliot i Hugh Haughton, tom 1: 1898–1922 (1988, poprawione 2009)
  • Listy TS Eliota, pod redakcją Valerie Eliot i Hugh Haughton, tom 2: 1923–1925 (2009)
  • Listy TS Eliota, pod redakcją Valerie Eliot i Johna Haffendena, tom 3: 1926–1927 (2012)
  • Listy TS Eliota, pod redakcją Valerie Eliot i Johna Haffendena, tom 4: 1928–1929 (2013)
  • Listy TS Eliota, pod redakcją Valerie Eliot i Johna Haffendena, tom 5: 1930–1931 (2014)
  • Listy TS Eliota, pod redakcją Valerie Eliot i Johna Haffendena, tom 6: 1932–1933 (2016)
  • Listy TS Eliota, pod redakcją Valerie Eliot i Johna Haffendena, tom 7: 1934–1935 (2017)
  • The Letters of TS Eliot, pod redakcją Valerie Eliot i Johna Haffendena, tom 8: 1936–1938 (2019)
  • The Letters of TS Eliot, pod redakcją Valerie Eliot i Johna Haffendena, tom 9: 1939–1941 (2021)

Notatki

Dalsza lektura

  • Ackroyd, Piotr . TS Eliot: Życie (1984).
  • Ali, Ahmed. Mr. Eliot's Penny World of Dreams: Essay in the Interpretation of TS Eliot's Poetry , opublikowane dla Uniwersytetu w Lucknow przez New Book Co., Bombaj, PS King & Staples Ltd, Westminster, Londyn, 1942, 138 s.
  • Asher, Kenneth TS Eliot i ideologia (1995).
  • Bottum, Joseph , „W co prawie wierzył TS Eliot” , First Things 55 (sierpień / wrzesień 1995): 25–30.
  • Brand, Clinton A. „The Voice of This Calling: The Enduring Legacy of TS Eliot”, Modern Age , tom 45, numer 4; Jesień 2003, perspektywa konserwatywna.
  • Brown, Alec. „Impuls liryczny w poezji Eliota”, Scrutiny , tom. 2.
  • Busha, Ronalda. TS Eliot: Studium charakteru i stylu (1984).
  • Bush, Ronald, „Obecność przeszłości: myślenie etnograficzne / polityka literacka”. W prehistoriach przyszłości , wyd. Elzar Barkan i Ronald Bush, Stanford University Press (1995).
  • Crawford, Robert. Dzikus i miasto w twórczości TS Eliota (1987).
  • Crawford, Robert. Młody Eliot: od St Louis do „The Waste Land” (2015).
  • Crawford, Robert. Eliota. Po pustkowiu (2022).
  • Christensen, Karen. „Droga pani Eliot”, The Guardian Review (29 stycznia 2005).
  • Das, Jolly. „Pryzmatyczne sztuki Eliota: wielopłaszczyznowa misja”. Nowe Delhi: Atlantyk, 2007.
  • Dawson, JL, PD Holland & DJ McKitterick, A Concordance to „The Complete Poems and Plays of TS Eliot” Ithaca & London: Cornell University Press, 1995.
  • Forster, EM Essay on TS Eliot, in Life and Letters , czerwiec 1929.
  • Gardner, Helena . Sztuka TS Eliota (1949).
  • Gordon, Lyndall . TS Eliot: Niedoskonałe życie (1998).
  • Guha, Chinmoy. Tam, gdzie krzyżują się sny: TS Eliot i poezja francuska (2000, 2011).
  • Harding, WD TS Eliot, 1925–1935 , Scrutiny, wrzesień 1936: przegląd.
  • Hargrove, Nancy Duvall. Krajobraz jako symbol w poezji TS Eliota . University Press of Mississippi (1978).
  •   Hearn, Sheila G., Tradition and the Individual Scot]: Edwin Muir & TS Eliot , w Cencrastus nr 13, lato 1983, s. 21–24, ISSN 0264-0856
  • Hearn, paryski rok Sheili G. TS Eliota . University Press of Florida (2009).
  • Juliusz, Antoni . TS Eliot, antysemityzm i forma literacka . Cambridge University Press (1995).
  • Kenner, Hugh . Niewidzialny poeta: TS Eliot (1969).
  • Kenner, Hugh . redaktor, TS Eliot: A Collection of Critical Essays , Prentice-Hall (1962).
  • Kirk, Russell Eliot i jego wiek: TS, wyobraźnia moralna Eliota w XX wieku (wprowadzenie Benjamina G. Lockerda Jr.). Wilmington: Intercollegiate Studies Institute , Publikacja poprawionego wydania drugiego, 2008.
  • Kojecki, Roger. TS Eliot's Social Criticism , Faber & Faber, Farrar, Straus, Giroux, 1972, poprawione wydanie Kindle. 2014.
  • Lal, P. (redaktor), TS Eliot: Hołd z Indii: A Commemoration Volume of 55 Essays & Elegies , Writer's Workshop Calcutta, 1965.
  •   Listy TS Eliota . wyd. Waleria Eliot. Tom. I, 1898–1922. San Diego [itp.], 1988. Cz. 2, 1923–1925. Pod redakcją Valerie Eliot i Hugh Haughton, Londyn: Faber, 2009. ISBN 978-0-571-14081-7
  • Levy'ego, Williama Turnera i Victora Scherle'a. Czule, TS Eliot: Historia przyjaźni: 1947–1965 (1968).
  • Matthews, TS Wielki Tom: Uwagi w kierunku definicji TS Eliota (1973)
  • Maxwell, DES Poezja TS Eliota , Routledge'a i Kegana Paula (1960).
  • Miller, James E., Jr. TS Eliot. Powstanie amerykańskiego poety, 1888–1922 . Wydawnictwo Uniwersytetu Stanowego Pensylwanii. 2005.
  • North, Michael (red.) The Waste Land (Norton Critical Editions) . Nowy Jork: WW Norton , 2000.
  • Raine, Craig . TS Eliota . Oxford University Press (2006).
  • Ricks, Krzysztof . TS Eliot i uprzedzenia (1988).
  • Robinson, Ian „Angielscy prorocy” , The Brynmill Press Ltd (2001)
  • Schuchard, Ronald. Mroczny anioł Eliota: skrzyżowania życia i sztuki (1999).
  • Scofield, dr Martin, „TS Eliot: wiersze”, Cambridge University Press (1988).
  •     Seferis, George; Matthias, Susan (2009). „Wprowadzenie do TS Eliota autorstwa George'a Seferisa”. Modernizm/nowoczesność . 16 (1): 146–160. doi : 10.1353/mod.0.0068 . S2CID 143631556 . Projekt MUSE 258704 .
  • Sencourt, Robert. TS Eliot: Pamiętnik (1971)
  • Seymour-Jones, Carole . Malowany cień: życie Vivienne Eliot (2001).
  • Sinha, Arun Kumar i Vikram, Kumar. TS Eliot: Intensywne studium wybranych wierszy , New Delhi: Spectrum Books Pvt. Ltd (2005).
  • Spender, Stefan . TS Eliota (1975)
  • Spurr, Barry, anglo-katolicki w religii: TS Eliot i chrześcijaństwo , The Lutterworth Press (2009)
  • Tate, Allen , redaktor. TS Eliot: The Man and His Work (1966; ponownie opublikowane przez Penguin, 1971).

Linki zewnętrzne

Biografia

Pracuje

Strony internetowe

Archiwa

Różnorodny

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=T._S._Eliot&oldid=1141891651 ”