Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street

Ten artykuł dotyczy musicalu z 1979 roku. W przypadku innych zastosowań zobacz Sweeney Todd (ujednoznacznienie) .
„Ładne kobiety” przekierowuje tutaj. Nie mylić z Pretty Woman lub Pretty Girl (ujednoznacznienie) .

Sweeney Todd
The Demon Barber of Fleet Street
SweeneyToddLogo.jpg
Artwork z oryginalnej produkcji na Broadwayu
Muzyka Stephena Sondheima
tekst piosenki Stephena Sondheima
Książka Hugh Wheelera
Podstawa
Sweeney Todd autorstwa Christophera Bonda
Produkcje
  • 1979 Broadway
  • Trasa krajowa 1980
  • West End z 1980 roku
  • 1989 Odrodzenie Broadwayu
  • 1993 Odrodzenie West Endu
  • Odrodzenie West Endu w 2004 roku
  • 2005 Odrodzenie Broadwayu
  • Trasa koncertowa po Wielkiej Brytanii i Irlandii w 2009 roku
  • Odrodzenie West Endu w 2012 roku
  • 2017 Off-Broadway
  • Odrodzenie Broadwayu w 2023 roku
Nagrody

Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street (często nazywany po prostu Sweeney Todd ) to musical z muzyką i tekstami Stephena Sondheima oraz książką Hugh Wheelera . Jest on oparty na sztuce Christophera Bonda z 1970 roku pod tym samym tytułem . Postać Sweeneya Todda pojawiła się po raz pierwszy w wiktoriańskim strasznym groszu zatytułowanym The String of Pearls (1846-7).

Sweeney Todd pojawił się na Broadwayu w 1979 roku i na West Endzie w 1980 roku. Zdobył nagrodę Tony dla najlepszego musicalu i nagrodę Oliviera dla najlepszego nowego musicalu . Została ona wskrzeszona w wielu produkcjach, a także zainspirowała adaptację filmową .

Oryginalne logo musicalu to zmodyfikowana wersja obrazu reklamowego z XIX wieku, w którym znak zastąpiono brzytwą. Obok mężczyzny jest też kobieta ubrana w zakrwawioną sukienkę i trzymająca wałek do ciasta.

Tło

Postać Sweeneya Todda wywodzi się z serializowanej wiktoriańskiej popularnej fikcji, znanej jako groszowe straszne . Bajka zatytułowana Sznur pereł ukazał się w tygodniku zimą 1846–47. Historia, której akcja toczy się w 1785 roku, przedstawiała jako głównego złoczyńcę niejakiego Sweeneya Todda i zawierała wszystkie elementy fabuły użyte w późniejszych wersjach. Historia morderczego fryzjera została przekształcona w sztukę, zanim jeszcze zakończenie zostało ujawnione w druku. Rozszerzone wydanie ukazało się w 1850 r., Wersja amerykańska w 1852 r., Nowa sztuka w 1865 r. W latach siedemdziesiątych XIX wieku Sweeney Todd był znaną postacią większości mieszkańców Wiktorii.

Musical powstał na podstawie sztuki Christophera Bonda Sweeney Todd z 1973 roku , która wprowadziła psychologiczną historię i motywację do zbrodni Todda. W reinkarnacji Bonda Todd padł ofiarą bezwzględnego sędziego, który zesłał go do Australii i zgwałcił jego młodą żonę, doprowadzając ją do szaleństwa. Stephen Sondheim po raz pierwszy wymyślił muzyczną wersję tej historii w 1973 roku, po tym, jak zobaczył, jak Bond podchodzi do tej historii w Theatre Royal Stratford East .

Wyrafinowana fabuła i język Bonda znacznie podniosły ponury charakter opowieści. Sondheim zauważył kiedyś: „To miało wagę… ponieważ [Bond] napisał pewne znaki pustymi wierszami. Tchnął w nią także elementy fabularne z tragedii jakobijskiej i Hrabiego Monte Christo . Był w stanie zebrać wszystkie te odmienne elementy, które istniały dość nudnie przez sto i kilka lat, i przekształcić je w pierwszorzędną sztukę.

Sondheim uważał, że dodanie muzyki znacznie zwiększy rozmiar dramatu, przekształcając go w inne doświadczenie teatralne, mówiąc później:

To, co zrobiłem z grą Chrisa, to coś więcej niż tylko jej ulepszenie. Czułem, że to będzie nowe zwierzę. Efekt, jaki wywarł w Stratford East w Londynie i efekt, jaki wywarł w Uris Theatre w Nowym Jorku, to dwa zupełnie różne efekty, mimo że to ta sama sztuka. Tam było zasadniczo uroczo, ponieważ nie traktują poważnie Sweeneya Todda. Nasza produkcja miała większy zakres. Hal Prince nadał temu epicki sens, poczucie, że był to mężczyzna pewnego wzrostu, a nie tylko przypadek wariata. Muzyka pomaga nadać mu ten wymiar.

Muzyka okazała się kluczowym elementem wpływu Sweeneya Todda na publiczność. Ponad osiemdziesiąt procent produkcji to muzyka, śpiewana lub podkreślająca dialogi. Partytura to jedna wielka struktura, w której każda pojedyncza część zazębia się z innymi dla dobra całej muzycznej machiny. Nigdy wcześniej ani później w swojej twórczości Sondheim nie wykorzystywał muzyki w tak wyczerpujący sposób do realizacji celów dramatu.

Sondheim postanowił połączyć jedną z najbardziej koszmarnych piosenek ("Epiphany" Sweeneya Todda) z komiksem "A Little Priest". Ta para piosenek na końcu aktu I była najbardziej znaczącym dodatkiem muzycznym, jaki Sondheim wprowadził do wersji historii Bonda. Zdaniem uczonego Larry'ego A. Browna w sztuce załamanie psychiczne Sweeneya Todda i późniejszy plan placków mięsnych Lovetta mają miejsce na mniej niż pół stronie dialogu, o wiele za szybko, aby oddać pełny wpływ psychologiczny. Wersja Sondheima dokładniej ujawnia rozwijające się pomysły w obłąkanych umysłach Sweeneya Todda i pani Lovett.

Sondheim często powtarzał, że jego Sweeney Todd opowiadał o obsesji – a bliscy przyjaciele wydawali się instynktownie zgadzać. Kiedy Sondheim po raz pierwszy zagrał piosenki z wczesnej wersji serialu dla Judy Prince (żony reżysera serialu), powiedziała mu: „O Boże – nie wiedziałam, że o to chodzi [Sweeney Todd ] . z Grand Guignol . To historia twojego [własnego] życia”.

Kiedy Sondheim po raz pierwszy przedstawił pomysł na serial reżyserowi Haroldowi Prince'owi , jego częsty współpracownik, Prince nie był zainteresowany, czując, że to prosty melodramat, który nie był zbyt eksperymentalny strukturalnie. Jednak Prince wkrótce odkrył metaforę, w której można ustawić przedstawienie, przekształcając to, co Sondheim pierwotnie wyobrażał sobie jako „mały horror”, w kolosalny portret rewolucji przemysłowej oraz badanie ogólnej kondycji ludzkiej tamtych czasów w odniesieniu do ludzi takich jak Sweeney Todd. Powiedział Sondheim: „Metaforą Hala jest to, że fabryka okazuje Sweeneya Todda. Okazuje się, że to bezduszni, pokonani, beznadziejni ludzie. O tym jest dla niego sztuka; Sweeney Todd jest produktem tego wieku. Myślę, że nie. człowiek nastawiony na osobistą zemstę, tak jak my wszyscy w taki czy inny sposób, i jeśli o mnie chodzi, nie ma to nic wspólnego z czasem, w którym żył. Jednak Sondheim zaakceptował wizję Prince'a jako inny sposób na zrobienie serialu i okazję do zrobienia pokazu na dużą skalę, wiedząc, że produkcje na małą skalę można zrobić w dowolnym momencie.

Na scenie Uris Theatre w Nowym Jorku ta okropna opowieść zamieniła się w poruszającą się górę stali. Sceniczną metaforą Prince'a dla Sweeneya Todda była XIX-wieczna odlewnia żelaza przeniesiona z Rhode Island i ponownie zmontowana na scenie, którą krytyk Jack Kroll trafnie opisał jako „po części katedrę, po części fabrykę, po części więzienie, które przyćmiło i zdegradowało rojące się mieszkańców niższych Zamówienia."

Jeśli chodzi o obsadę, Sondheim pomyślał, że weteranka sceniczna, Angela Lansbury, doda trochę potrzebnej komedii do ponurej opowieści jako szalony sklepikarz Cockney, ale Lansbury musiał zostać przekonany. Była gwiazdą i, jak zwróciła uwagę Sondheimowi: „Twój program nie nazywa się„ Nellie Lovett ”, nazywa się„ Sweeney Todd ”. A ja jestem drugim bananem”. Aby ją przekonać, Sondheim „przesłuchał”, pisząc dla niej kilka piosenek, w tym makabryczną piosenkę „A Little Priest”. I dał jej klucz do postaci, mówiąc: „Chcę, żeby pani Lovett miała postać z sali muzycznej”. Lansbury, który dorastał w brytyjskiej sali muzycznej, natychmiast to pojął. „Nie tylko sala muzyczna… ale zwariowana sala muzyczna”, jak to ujęła. Po tym, jak została formalnie potwierdzona w tej roli, cieszyła się z okazji, mówiąc, że uwielbia „niezwykły dowcip i inteligencję tekstów [Sondheima]”.

Kanadyjski aktor i piosenkarz Len Cariou był osobistym wyborem Sondheima do roli torturowanego fryzjera. Przygotowując się do roli, Cariou (który wówczas uczył się u nauczyciela śpiewu) zapytał Sondheima, jakiego zakresu potrzebuje w tej roli. Cariou powiedział mu, że jest gotów dać Sondheimowi kilka oktaw do załatwienia, a Sondheim natychmiast odpowiedział: „To byłoby więcej niż wystarczające”.

Ponieważ Prince był pochłonięty inscenizacją gigantycznej produkcji, Lansbury i Cariou pozostawiono w dużej mierze samym sobie, jeśli chodzi o rozwijanie swoich postaci. Pracowali razem nad wszystkimi swoimi scenami, obaj byli kreatywnymi aktorami, którzy mieli doświadczenie w dawaniu intensywnych występów. „Ten styl grania pani Lovett z kukułką, to prawie Angela… Wymyśliła tę postać”, powiedział Cariou. Wspominała: „Po prostu z tym biegałam. Szeroka otwartość mojego portretu miała związek z moim podejściem do tonięcia lub pływania. Po prostu pomyślałam, do diabła, zrobiłam wszystko inne na Broadwayu, równie dobrze mogę iść z panią Lovetta.

Mówi się, że w wieczór premiery Harold Clurman , nestor amerykańskich krytyków teatralnych, rzucił się do Schuyler Chapin , byłej dyrektor generalnej Metropolitan Opera , żądając wyjaśnienia, dlaczego nie wystawił tego w Met. Na co Chapin odpowiedział: „Gdybym miał okazję, założyłbym to jak strzał. Byłyby krzyki i wrzaski, ale nie obchodziłoby mnie to. Ponieważ to opera. Nowoczesna opera amerykańska ”.

Streszczenie

Mieszkańcy Londynu, którzy przez cały spektakl grają rolę greckiego chóru , wrzucają worek na zwłoki i wsypują prochy do płytkiego grobu. Sweeney Todd wstaje („The Ballad of Sweeney Todd”) i przedstawia dramat.

Akt I

W 1846 roku młody marynarz Anthony Hope i tajemniczy Sweeney Todd, którego Anthony niedawno uratował na morzu i z którym się zaprzyjaźnił, cumują w Londynie. Żebraczka namawia ich seksualnie, przez chwilę wydaje się, że rozpoznaje Todda („No Place Like London”), a Todd ją odpędza. Todd pośrednio odnosi część swojej niespokojnej przeszłości do Anthony'ego: był naiwnym fryzjerem, „usuniętym… z jego talerza” przez skorumpowanego sędziego, który pożądał żony Todda („The Barber and His Wife”). Zostawiając Anthony'ego, Todd wchodzi do sklepu z ciastami mięsnymi na Fleet Street , gdzie właścicielka, niechlujna wdowa, pani Lovett , ubolewa nad niedoborem mięsa i klientów („Worst Pies in London”). Kiedy Todd pyta o puste mieszkanie na piętrze, wyjawia, że ​​jego były lokator, Benjamin Barker, został dożywotnio przetransportowany na podstawie fałszywych zarzutów sędziego Turpina , który wraz ze swoim służącym Beadle Bamfordem zwabił następnie żonę Barkera , Lucy , na bal maskowy w domu sędziego i zgwałcił ją („Biedak”).

Reakcja Todda ujawnia, że ​​on sam jest Benjaminem Barkerem. Obiecując dochować tajemnicy, pani Lovett wyjaśnia, że ​​Lucy otruła się arszenikiem i że ich ówczesna córeczka, Johanna , została podopieczną Sędziego . Todd przysięga zemstę na Judge and the Beadle, a pani Lovett przedstawia Toddowi jego starą kolekcję srebrnych prostych brzytw , co przekonuje Todda do podjęcia dawnego zawodu („Moi przyjaciele” i „The Ballad of Sweeney Todd” – powtórka). Gdzie indziej Anthony szpieguje piękną dziewczynę śpiewającą w jej oknie („Green Finch and Linnet Bird”), a żebraczka mówi mu, że ma na imię Johanna. Nieświadomy tego, że Johanna jest córką jego przyjaciela Todda, Anthony jest natychmiast zakochany („Ach, panienko”) i obiecuje wrócić po nią, nawet po tym, jak sędzia i Beadle grożą mu i przepędzają („Johanna”).

Na zatłoczonym londyńskim targowisku ekstrawagancki włoski fryzjer Adolfo Pirelli i jego prostolinijny młody asystent Tobias Ragg przedstawiają dramatyczne lekarstwo na wypadanie włosów („Pirelli's Miracle Elixir”). Wkrótce przybywają Todd i Lovett; w ramach swojego planu ustalenia nowej tożsamości Todd ujawnia eliksir jako fikcję, wyzywa Pirelli na konkurs golenia i łatwo wygrywa („Konkurs”), zapraszając pod wrażeniem Beadle'a na darmowe golenie („The Ballad of Sweeney Todd " – powtórka 2). Kilka dni później sędzia Turpin biczuje się w szale z powodu rosnącej żądzy dla Johanny, ale zamiast tego postanawia sam ją poślubić („Johanna - Mea Culpa”).

Todd czeka na przybycie Beadle'a z rosnącą niecierpliwością, ale pani Lovett próbuje go uspokoić („Czekaj”). Kiedy Anthony mówi Toddowi o swoim planie poproszenia Johanny o ucieczkę z nim, Todd, chcąc ponownie połączyć się z córką, zgadza się, aby wykorzystali jego zakład fryzjerski jako kryjówkę. Gdy Anthony wychodzi, wchodzą Pirelli i Tobias, a pani Lovett zabiera Toby'ego na dół na ciasto. Sam na sam z Toddem, Pirelli porzuca swój włoski akcent i ujawnia, że ​​tak naprawdę jest Danielem O'Higginsem, byłym asystentem Benjamina Barkera. Zna prawdziwą tożsamość Todda (rozpoznał znakomite narzędzia do golenia Barkera podczas ich wcześniejszych zawodów) i żąda połowy jego dochodu do końca życia. (W filmie nie nazywa się Daniel O'Higgins, ale „Davy Collins”.) Todd zabija O'Higginsa, podrzynając mu gardło („Pirelli's Death” i „The Ballad of Sweeney Todd” - powtórka 3) i tymczasowo ukrywa swoje ciało. W międzyczasie Johanna i Anthony planują swoją ucieczkę („Kiss Me”), podczas gdy Beadle poleca sędziemu usługi pielęgnacyjne Todda, aby sędzia mógł lepiej zdobyć uczucia Johanny („Kobiety w ich wrażliwości”).

Pani Lovett, początkowo spanikowana, gdy dowiedziała się o morderstwie Pirelli, zabiera jego pozostałą torebkę z monetami, a następnie pyta Todda, jak planuje pozbyć się ciała. Nagle wchodzi sędzia; Todd szybko go sadza i uspokaja relaksującą rozmową („Ładne kobiety”). Jednak zanim Todd będzie mógł zabić sędziego, Anthony ponownie wchodzi i wyjawia swój plan ucieczki. Wściekły sędzia wybiega, przysięgając, że nigdy nie wróci i odeśle Johannę. Todd wypędza Anthony'ego w przypływie wściekłości i przypominając sobie zło, jakie widzi w Londynie, postanawia wyludnić miasto, mordując swoich przyszłych klientów, ponieważ wszyscy ludzie zasługują na śmierć: bogaci powinni zostać ukarani za korupcję, a biedni, aby uwolnić się od ich nieszczęścia („Objawienie Pańskie”). Dyskutując, jak pozbyć się ciała Pirelli, pani Lovett wpada na nagły pomysł i sugeruje, aby wykorzystali ciała ofiar Todda w jej pasztetach mięsnych, a Todd szczęśliwie się zgadza („A Little Priest”).

Akt II

Kilka tygodni później cukiernia pani Lovett stała się odnoszącym sukcesy biznesem, a Toby pracuje tam jako kelner. Jedzenie jest bardzo popularne („Boże, to dobrze!”). Todd nabył specjalny mechaniczny fotel fryzjerski, który pozwala mu zabijać klientów, a następnie wysyłać ich ciała bezpośrednio przez zsyp do piekarni w piwnicy cukierni. Od niechcenia podcinając szyje swoim klientom, Todd rozpacza, czy kiedykolwiek zobaczy Johannę, podczas gdy Anthony szuka jej w Londynie („Johanna - Quartet”). Anthony znajduje Johannę zamkniętą w prywatnym szpitalu dla obłąkanych , ale ledwo unika aresztowania przez Beadle. Po dniu ciężkiej pracy, podczas gdy Todd jest skupiony na swojej zemście, pani Lovett wyobraża sobie emeryturę nad morzem („By the Sea”). Anthony przybywa, by błagać Todda o pomoc w uwolnieniu Johanny, a Todd, ożywiony, instruuje Anthony'ego, aby ją uratował, udając perukarza, który zamierza kupić włosy więźniów („Sekwencja perukarza” i „The Ballad…” - powtórka 4). Jednak po odejściu Anthony'ego Todd wysyła list informujący sędziego, że ​​Anthony przyprowadzi Johannę do swojego sklepu tuż po zmroku i że przekaże ją („List”), aby zwabić go z powrotem do sklepu.

W cukierni Toby mówi pani Lovett o swoim sceptycyzmie wobec Todda i własnym pragnieniu jej ochrony („Not While I'm Around”). Kiedy rozpoznaje torebkę Pirelli w rękach pani Lovett, ona odwraca jego uwagę, pokazując mu piekarnię, instruując go, jak obsługiwać maszynkę do mięsa i piekarnik, zanim go zamknie. Na górze spotyka Beadle'a na harmonium ; został poproszony przez sąsiadów Lovetta o zbadanie dziwnego dymu i smrodu z komina cukierni. Pani Lovett zatrzymuje Beadle'a „Parlor Songs”, dopóki Todd nie wraca, by zaoferować Beadle'owi obiecane „darmowe golenie”; Pani Lovett głośno gra na harmonium, aby zagłuszyć krzyki Beadle'a powyżej, gdy Todd go wysyła. W piwnicy Toby odkrywa włosy i paznokcie w cieście, który jadł, gdy świeże zwłoki Beadle'a wylatują przez rynnę. Przerażony ucieka do kanałów pod piekarnią. Pani Lovett następnie informuje Todda, że ​​Toby odkrył ich sekret i planują go zabić.

Anthony przybywa do azylu, aby uratować Johannę, ale zostaje zdemaskowany, gdy Johanna go rozpoznaje. Anthony wyciąga pistolet podarowany mu przez Todda, ale nie może zmusić się do zastrzelenia Jonasa Fogga, skorumpowanego właściciela azylu; Johanna chwyta pistolet i zabija Fogga. Gdy Anthony i Johanna uciekają, uwolnieni więźniowie azylu przepowiadają koniec świata, podczas gdy Todd i pani Lovett polują w kanałach w poszukiwaniu Toby'ego, a żebraczka obawia się, co stało się z Beadle („Miasto w ogniu / Poszukiwanie”) .

Anthony i Johanna (teraz przebrani za marynarza) przybywają do pustego sklepu Todda. Anthony wyjeżdża w poszukiwaniu trenera po tym, jak on i Johanna potwierdzają swoją miłość („Ah Miss” - powtórka). Johanna słyszy wchodzącą żebraczkę i chowa się w kufrze w zakładzie fryzjerskim. Żebraczka zdaje się rozpoznawać pokój. Todd wchodzi i próbuje zmusić ją do odejścia, ponieważ wydaje się, że znowu go rozpoznaje („Kołysanka żebraczki”). Słysząc Sędziego na zewnątrz, szalony Todd zabija żebraczkę, wyrzucając jej ciało do zsypu zaledwie na chwilę przed wpadnięciem Sędziego. Todd zapewnia Sędziego, że Johanna jest skruszona, a sędzia prosi o szybki plusk wody kolońskiej.

Kiedy już ma sędziego na swoim krześle, Todd uspokaja go kolejną rozmową o kobietach, ale tym razem nawiązuje do ich „kolegów, przynajmniej co do kobiet”. Sędzia rozpoznaje go jako „Benjamina Barkera!” tuż przed tym, jak Todd podrzyna mu gardło i rzuca go w dół rynny („Powrót sędziego”). Pamiętając Toby'ego, Todd zaczyna wychodzić, ale zdając sobie sprawę, że zostawił brzytwę, wraca w chwili, gdy przebrana Johanna podnosi się, przerażona, z bagażnika. Nie rozpoznając jej, Todd próbuje ją zabić, tak jak pani Lovett krzyczy z piekarni poniżej, odwracając uwagę Johanny, by mogła uciec. Na dole pani Lovett walczy z umierającym sędzią, który ją drapie. Następnie próbuje wciągnąć ciało żebraczki do piekarnika, ale przybywa Todd i przez snop światła po raz pierwszy wyraźnie widzi martwą twarz: żebraczką była jego żona Lucy. Przerażony Todd oskarża panią Lovett o okłamywanie go. Pani Lovett gorączkowo temu zaprzecza, wyjaśniając, że Lucy rzeczywiście się otruła, ale przeżyła, chociaż ta próba doprowadziła ją do szaleństwa. Pani Lovett następnie mówi Toddowi, że go kocha i byłaby lepszą żoną, niż kiedykolwiek mogłaby być Lucy. Todd udaje przebaczenie, tańcząc maniakalnie z panią Lovett, dopóki nie wrzuci jej do piekarnika, spalając ją żywcem. Pełen rozpaczy i szoku Todd obejmuje martwą Lucy. Toby, teraz szalony, a jego włosy posiwiały, czołga się z kanału, bełkocząc do siebie rymowanki. Podnosi upadłą brzytwę Todda i podrzyna mu gardło. Gdy Todd pada martwy, a Toby upuszcza brzytwę, Anthony, Johanna i kilku innych włamuje się do piekarni. Toby, nie zważając na nich, zaczyna obracać maszynkę do mięsa, nucąc mu poprzednie instrukcje pani Lovett („Scena końcowa”).

Epilog

Obsada zespołu, do której wkrótce dołączyli zmartwychwstały Todd i pani Lovett, śpiewa ostatnią powtórkę „The Ballad of Sweeney Todd”, ostrzegając przed zemstą (choć przyznaje, że „wszyscy to robią”). Zrywając kostiumy, firma wychodzi. Todd przez chwilę szydzi z publiczności i znika.

Numery muzyczne

Uwagi do utworów:

  • † Pomimo wycięcia w podglądach ze względu na długość, numery te znalazły się w oryginalnym nagraniu obsady. Zostały one przywrócone w kolejnych produkcjach.
  • ‡ Ta piosenka została przeniesiona po „The Ballad of Sweeney Todd (Reprise 3) ” podczas występów koncertowych Filharmonii Nowojorskiej w 2000 i 2014 roku oraz na oryginalnym albumie obsady na Broadwayu.
  • § Ten numer został napisany dla oryginalnej londyńskiej produkcji i po raz pierwszy nagrany na koncert koncertowy Filharmonii Nowojorskiej w 2000 roku.
  • € Ta piosenka jest opcjonalną zwrotką „Sweet Polly Plunkett”.
  • Piosenka „The Ballad of Sweeney Todd” i jej liczne powtórki są w niektórych produkcjach zatytułowane według ich pierwszego tekstu, aby odróżnić je od siebie:
Lista ich pełnych tytułów tutaj
  • „Ballada o Sweeneyu Toddzie: weź udział w opowieści o Sweeneyu Toddzie”
  • „The Ballad of Sweeney Todd (Reprise): Podnieś wysoko brzytwę, Sweeney”
  • „The Ballad of Sweeney Todd (powtórka 2): Sweeney zastanawiał się i planował Sweeneya”
  • „The Ballad of Sweeney Todd (powtórka 3): Jego ręce były szybkie, jego palce mocne”
  • „The Ballad of Sweeney Todd (powtórka 4): Sweeney czekał zbyt długo”
  • „The Ballad of Sweeney Todd (powtórka 5): Silnik ryknął, silnik syknął”
  • „The Ballad of Sweeney Todd (powtórka 6): Podnieś brzytwę wysoko, Sweeney”
  • „Ballada o Sweeneyu Toddzie (powtórka 7): Weź udział w opowieści o Sweeneyu Toddzie”
  • Źródła: SondheimGuide.com i InternetBroadwayDatabase

Główne role

Postać Typ głosu Opis

Sweeneya Todda / Benjamina Barkera 		Bas-baryton

F 2 – G ♭ 4

Ponury i mściwy; fryzjer z zawodu, który wrócił do Londynu po piętnastu latach niesprawiedliwego uwięzienia w australijskiej kolonii karnej, aby szukać zemsty najpierw na skorumpowanym sędzim i beadle, który go tam wysłał, a następnie na całej ludzkości za pośrednictwem jego klientów.
Nelly Lovett Mezzosopran

F 3 – E 5

Wesoły, rozmowny, ale amoralny właściciel / właścicielka sklepu z ciastami mięsnymi; Była gospodyni Todda, ale w nim zakochana.
Antoni Nadzieja Barytenor

G 2 –F ♯ 4

Młody, naiwny marynarz, który uratował Todda i zakochuje się w Johannie Barker.
Johanna Barker Sopran

G 3 –B ♭ 5

Piękna młoda córka Todda, wychowana przez sędziego Turpina jako jego podopieczna.
Sędzia Turpin Bas-baryton

E 2 – F 4

Skorumpowany sędzia, który miał obsesję na punkcie Lucy Barker, a później jej córki Johanny.
Tobiasz Ragg
Tenor (lub sopran chłopięcy )

G 2 – A 4 ( falset C 5 )

Głupek, który pracuje najpierw dla oszusta Pirelli, a potem dla pani Lovett, ale nie ufa Toddowi.
Beadle'a Bamforda Tenor

C ♯ 3 –G ♯ 4 ( falset E 5 )

Skorumpowany urzędnik publiczny, który jest prawą ręką i wspólnikiem sędziego Turpina.

Żebraczka / Lucy Barker
Mezzosopran (lub sopran )

G 3 – G ♭ 5

Szalona starucha, której wykrzykniki nie są brane pod uwagę, ostatecznie zidentyfikowana jako żona Benjamina Barkera, Lucy, która została zgwałcona przez sędziego Turpina.

Adolfo Pirelli/ Daniel O'Higgins 		Tenor

B 2 – C 5

Irlandzki szarlatan i były pracownik Benjamina Barkera, który od tego czasu rozwinął osobowość publiczną jako krzykliwy włoski fryzjer; próbuje szantażować Todda, ale zostaje natychmiast zabity.

Odlewy

Oryginalne odlewy

Postać
Oryginalny Broadway 1979
Oryginalny West End 1980
Pierwsza trasa krajowa 1980
Druga trasa krajowa 1982
Pierwsze odrodzenie Broadwayu 1989
Pierwsze odrodzenie West Endu 1993
Drugie odrodzenie West Endu 2004
Drugie odrodzenie Broadwayu 2005
Trzecia krajowa obsada Tour 2007
Trzecie odrodzenie West Endu 2012
Odrodzenie Londynu 2015
Off-Broadway 2017
Trzecie odrodzenie Broadwayu 2023
Sweeney Todd Len Cariou Denisa Quilleya Jerzego Hearna Rossa Petty'ego Boba Guntona Aluna Armstronga Paweł Hegarty Michaela Cerverisa Davida Hessa Michał Bal Jeremy'ego Secomba Josh groban
Pani Lovett Andżeli Lansbury Sheili Hancock Andżeli Lansbury Czerwcowe spustoszenie Beata Fowler Julia McKenzie Karen Mann Patti LuPone Judy Kaja Imelda Staunton Siobhan McCarthy Annaleigh Ashford
Antoni Nadzieja Wiktora Garbera Andrew C. Wadswortha Crisa Groenendaala Hiszpania Logue Jima Waltona Adriana Lestera Davida Ricardo-Pearce'a Benjamina Magnusona Łukasz Brady Nadim Naaman Matta Doyle'a Jordana Fishera
Johanna Barker Sara Ryż Mandy Więcej Betsy Joslyn Melanie Vaughan Gretchen Kingsley Karola Starka Rebecca Jenkins Laura Molina Lucy May Barker Zoe Dono Alex Fink Marii Bilbao
Sędzia Turpin Edmunda Lyndecka Austina Kenta Edmunda Lyndecka Roberta Ousleya Davida Barrona Denisa Quilleya Colina Wakefielda Marek Jacoby Keith Butterbaugh Johna Bowe'a Duncana Smitha Jamiego Jacksona
Tobiasz Ragg Kena Jenningsa Michaela Stanifortha Kena Jenningsa Stefan Jakub Eddiego Korbicha Adriana Lewisa Morgana Sama Kenyona Manoel Felciano Edmunda Bagnella Jamesa McConville'a Józef Taylor Gaten Matarazzo
Beadle'a Bamforda Jacka Erica Williamsa Davida Wheldona-Williamsa Calvina Remsberga Michaela McCarty'ego Barry'ego Jamesa Michaela Howcrofta Aleksander Gemignani Benjamina Eakleya Piotra Polikarpu Iana Mowata Brada Oskara Johna Rapsona
Żebraczka Merle Louise Dilys Watling Angelina Reaux Karolina Marlow SuEllen Estey Sheila Reid Rebeka Jackson Diana DiMarzio Gillian Kirkpatrick Kiara Jay Betsy Morgan Ruthie Ann Miles
Adolfo Pirelli Joaquin Romaguera Jana Arona Sal Mistretta Richarda Warrena Pugha Bill Nabel Nicka Holdera Stefania Jakub Donny Lynne Champlin Katarzyna Yaukey Roberta Burta Mikołaj Krzysztof

Godne uwagi zamienniki

Broadway (1979–80)

West End (1980)

Pierwsza trasa krajowa (1980-81)

Odrodzenie Broadwayu (2005–2006)

Trzecia trasa krajowa (2007-08)

Odrodzenie poza Broadwayem (2017–18)

Obsady koncertowe

Postać
Los Angeles 1999
Królewska Sala Festiwalowa 2000
Pierwsza Filharmonia Nowojorska 2000
Symfonia San Francisco 2001
Królewska Sala Festiwalowa 2007
Druga Filharmonia Nowojorska 2014
Angielska Opera Narodowa 2015
Sweeney Todd Kelsey Grammer Len Cariou Jerzego Hearna Bryn Terfel
Pani Lovett Krystyna Barańska Judy Kaja Patti LuPone Marii Friedmana Emma Thompson
Antoni Nadzieja Davisa Gainesa Chłopcy Daniela Jaya Armstronga Johnsona Matthew Seadon-Young
Johanna Barker Dale Kristien Annalene Beechey Heidi Grant Murphy Lisa Vroman Emmy Williams Erin Mackey Katie Hall
Sędzia Turpin Kena Howarda Marka Ropera Paweł Pliszka Tymoteusz Nolen Filip Quast
Tobiasz Ragg Neila Patricka Harrisa Michaela Cantwella Neila Patricka Harrisa Daniela Evansa Kyle'a Brenna Jacka Północy
Beadle'a Bamforda Rolanda Rusinka Neila Jenkinsa Johna Alera Steve'a Eliasa Jeffa Blumenkrantza Alexa Gaumonda
Żebraczka Melisa Manchester Pia Douwes Audra McDonald Wiktoria Clark Rozmaryn Ashe Audra McDonald Rozalia Craig
Adolfo Pirelli Scotta Waary Johna Owena-Jonesa Stanforda Olsena Adriana Thompsona Christian Borle Johna Owena-Jonesa

Dodatkowi wykonawcy

Produkcje

Oryginalna produkcja na Broadwayu

Oryginalna produkcja miała swoją premierę na Broadwayu w Uris Theatre 1 marca 1979 roku i została zamknięta 29 czerwca 1980 roku po 557 przedstawieniach i 19 pokazach. Wyreżyserowany przez Hala Prince'a i choreografię Larry'ego Fullera , scenografię wykonał Eugene Lee , kostiumy Franne Lee, a oświetlenie Ken Billington . W obsadzie znaleźli się Angela Lansbury jako pani Lovett, Len Cariou jako Todd, Victor Garber jako Anthony, Sarah Rice jako Johanna, Merle Louise jako żebraczka, Ken Jennings jako Tobias, Edmund Lyndeck jako sędzia Turpin, Joaquin Romaguera jako Pirelli i Jack Eric Williams jako Beadle Bamford. Produkcja była nominowana do dziewięciu nagród Tony , zdobywając osiem, w tym dla najlepszego musicalu . Dorothy Loudon i George Hearn zastąpili Lansbury'ego i Cariou 4 marca 1980 roku.

Produkcja objazdowa i filmowa

Pierwsza krajowa trasa koncertowa po Stanach Zjednoczonych rozpoczęła się 24 października 1980 roku w Waszyngtonie, a zakończyła w sierpniu 1981 roku w Los Angeles w Kalifornii . Hearn dołączył do Lansbury'ego i ta wersja została nagrana podczas zaręczyn w Los Angeles i wyemitowana w The Entertainment Channel (jeden z poprzedników dzisiejszego A&E ) 12 września 1982 roku. Ten występ został później powtórzony w Showtime i PBS (ten ostatni jako część serii Great Performances ); Został później wydany na domowe wideo przez Turner Home Entertainment i dalej DVD z Warner Home Video . Nagrana na taśmie produkcja była nominowana do pięciu nagród Primetime Emmy w 1985 roku, zdobywając trzy, w tym za wybitne indywidualne wykonanie w programie rozrywkowym lub muzycznym (dla George'a Hearna ).

Trasa po Ameryce Północnej rozpoczęła się 23 lutego 1982 roku w Wilmington w stanie Delaware , a zakończyła 17 lipca 1982 roku w Toronto w Ontario . W rolach głównych wystąpili June Havoc i Ross Petty .

Oryginalna produkcja londyńska

Pierwsza londyńska produkcja została otwarta 2 lipca 1980 roku w Theatre Royal na West Endzie , Drury Lane , z udziałem Denisa Quilleya i Sheili Hancock wraz z Andrew C. Wadsworthem jako Anthonym, Mandy More jako Johanna, Michaelem Staniforthem jako Tobiasem, Austinem Kentem jako Judge Turpin, Dilys Watling jako żebraczka, David Wheldon-Williams jako Beadle Bamford, Oz Clarke jako Jonas Fogg i John Aron jako Pirelli. Spektakl trwał 157 występów. Mimo mieszanych recenzji produkcja zdobyła nagrodę Oliviera dla najlepszego nowego musicalu w 1980 roku. Produkcja została zamknięta 14 listopada 1980 roku.

1989 Odrodzenie Broadwayu

Pierwsze odrodzenie na Broadwayu rozpoczęło się 14 września 1989 roku w Circle in the Square Theatre i zakończyło się 25 lutego 1990 roku po 189 przedstawieniach i 46 pokazach. Został wyprodukowany przez Theodore'a Manna , w reżyserii Susan H. Schulman , z choreografią Michaela Lichtefelda. W obsadzie znaleźli się Bob Gunton (Sweeney Todd), Beth Fowler (pani Lovett), Eddie Korbich (Tobias Ragg), Jim Walton (Anthony Hope) i David Barron (sędzia Turpin). W przeciwieństwie do oryginalnej wersji na Broadwayu, produkcja została zaprojektowana w stosunkowo intymnej skali i była pieszczotliwie określana jako „Teeny Todd”. Pierwotnie został wyprodukowany poza Broadwayem przez The York Theatre Company w Church of the Heavenly Rest od 31 marca 1989 do 29 kwietnia 1989. Przedstawienie to otrzymało cztery nominacje do nagrody Tony : dla najlepszego odrodzenia musicalu, najlepszego aktora w musicalu, najlepszej aktorki w musicalu i najlepszej reżyserii musicalu, ale żadnego nie wygrał.

Odrodzenie Londynu w 1993 roku

W 1993 roku przedstawienie otrzymało swoje pierwsze odrodzenie w Londynie w Royal National Theatre . Spektakl został pierwotnie otwarty w Cottesloe Theatre 2 czerwca 1993 r., A później przeniesiony do Lyttleton Theatre 16 grudnia 1993 r., Grając w repertuarze i zamykając 1 czerwca 1994 r. Projekt przedstawienia został nieco zmieniony, aby pasował do teatru łukowego proscenium miejsce dla teatru Lyttleton. Reżyserem był Declan Donnellan , aw produkcji Cottesloe Theatre wystąpili Alun Armstrong jako Todd i Julia McKenzie jako pani Lovett, z Adrianem Lesterem jako Anthony, Barry James jako Beadle Bamford i Denis Quilley (który zapoczątkował tytułową rolę w oryginalnej londyńskiej produkcji w 1980 roku) jako sędzia Turpin. Kiedy serial został przeniesiony do Lyttleton, Quilley zastąpił Armstronga w roli tytułowej. Sondheim pochwalił Donnellana za „małe„ kameralne ”podejście do spektaklu, które było oryginalną wizją kompozytora dotyczącą tego utworu”. Ta produkcja otrzymała nagrody Oliviera dla najlepszego odrodzenia muzycznego, najlepszego aktora w musicalu (Armstrong) i najlepszej aktorki w musicalu (McKenzie) oraz najlepszego reżysera musicalu dla Donnellan. Adrian Lester i Barry James otrzymali nominacje w kategorii Najlepszy występ drugoplanowy w musicalu za role odpowiednio Anthony'ego i Beadle'a Bamforda.

Odrodzenie Londynu w 2004 roku

W 2004 roku John Doyle wyreżyserował wznowienie musicalu w Watermill Theatre w Newbury w Anglii, od 27 lipca 2004 do 9 października 2004. Ta produkcja została następnie przeniesiona do Trafalgar Studios na West Endzie, a następnie do Ambassadors Theatre . Ta produkcja wyróżniała się brakiem orkiestry, a 10-osobowa obsada sama grała partyturę na instrumentach muzycznych, które nosili na scenie. To był pierwszy raz od prawie dziesięciu lat, kiedy program Sondheim został zaprezentowany na komercyjnym West Endzie. W rolach głównych wystąpili Paul Hegarty jako Todd, Karen Mann jako pani Lovett, Rebecca Jackson jako żebraczka, Sam Kenyon jako Tobias, Rebecca Jenkins jako Johanna, David Ricardo-Pearce jako Anthony i Colin Wakefield jako sędzia Turpin. Ta produkcja została zamknięta 5 lutego 2005.

Wiosną 2006 roku produkcja objechała Wielką Brytanię z Jasonem Donovanem jako Toddem i Harriet Thorpe jako pani Lovett.

2005 Odrodzenie Broadwayu

Wersja produkcji Johna Doyle'a z West Endu przeniesiona na Broadway, otwarta 3 listopada 2005 roku w Eugene O'Neill Theatre z nową obsadą, z których wszyscy grali na własnych instrumentach, tak jak to miało miejsce w Londynie. W skład obsady wchodzili: Patti LuPone (pani Lovett/tuba/perkusja), Michael Cerveris (Todd/gitara), Manoel Felciano (Tobias/skrzypce/klarnet/fortepian), Alexander Gemignani (Beadle/fortepian/trąbka), Lauren Molina ( Johanna/wiolonczela), Benjamin Magnuson (Anthony/wiolonczela/fortepian), Mark Jacoby (Turpin/Trumpet/Percussion), Donna Lynne Champlin (Pirelli/Akordeon/Flet/Fortepian), Diana DiMarzio (Beggar Woman/Klarnet) i John Arbo (Fogg/Kontrabas). Produkcja miała 349 przedstawień i 35 pokazów i była nominowana do sześciu nagród Tony, zdobywając dwie: najlepszą reżyserię musicalu dla Doyle'a i najlepszą orkiestrację dla Sarah Travis który zrekonstruował oryginalne aranżacje Jonathana Tunicka, aby dopasować je do dziesięcioosobowej obsady i orkiestry. Ze względu na niewielką skalę musicalu jego wykonanie kosztowało 3,5 miliona dolarów, sumę niewielką w porównaniu z wieloma musicalami na Broadwayu i zwróconą w dziewiętnaście tygodni. Krajowa trasa koncertowa oparta na produkcji Doyle'a na Broadwayu rozpoczęła się 30 sierpnia 2007 r. Z Judy Kaye (która tymczasowo zastąpiła LuPone na Broadwayu) jako pani Lovett i Davidem Hessem jako Toddem. Alexander Gemignani zagrał także tytułową rolę podczas trasy koncertowej w Toronto w listopadzie 2007 roku.

Odrodzenie West Endu w 2012 roku

Michael Ball i Imelda Staunton wystąpili w nowej produkcji serialu, który był wyświetlany w The Chichester Festival Theatre od 24 września do 5 listopada 2011 r. Wyreżyserowany przez Jonathana Kenta, w obsadzie znaleźli się Ball jako Todd, Staunton jako pani Lovett, James McConville jako Tobias, John Bowe jako Judge Turpin, Robert Burt jako Pirelli, Luke Brady jako Anthony, Gillian Kirkpatrick jako Lucy Barker, Lucy May Barker jako Johanna i Peter Polycarpou jako Beadle Bamford. Został osadzony w szczególności w latach trzydziestych XX wieku zamiast w 1846 roku i przywrócił często przycinaną piosenkę „Johanna (Mea Culpa)”. Produkcja zebrała pozytywne recenzje zarówno krytyków, jak i widzów i została przeniesiona do Adelphi Theatre na West Endzie w 2012 roku na ograniczony czas od 10 marca do 22 września 2012. Komik Jason Manford zadebiutował jako Pirelli od 2 lipca do 28 oraz 15, 18 i 24 sierpnia 2012 r., podczas gdy Robert Burt wystąpił w Glyndebourne Festival Opera . Transfer na West Endzie otrzymał sześć nominacji do nagrody Laurence Olivier, z których zdobył trzy: Najlepszy Musical Revival , Najlepszy aktor w musicalu na bal i Najlepsza aktorka w musicalu dla Staunton.

2015 Londyn i 2017 Off-Broadway odrodzenie

Cameron Mackintosh wyprodukował przeniesienie West End produkcji Tooting Arts Club do programu, który był emitowany w Harrington's Pie Shop w Tooting w Londynie w październiku i listopadzie 2014 r. Ta produkcja odbywa się w cukierni, która została odtworzona na tę okazję w Shaftesbury Avenue i trwał od 19 marca do 16 maja 2015 r. W obsadzie znaleźli się Jeremy Secomb jako Sweeney Todd, Siobhán McCarthy jako pani Lovett, Nadim Naaman jako Anthony, Ian Mowat jako Beadle, Duncan Smith jako sędzia, Kiara Jay jako Pirelli i Żebrak, Joseph Taylor jako Tobiasz i Zoe Doano jako Johanna.

Produkcja Tooting Arts Club została przeniesiona na Off-Broadway , przekształcając Barrow Street Theatre w działające odtworzenie cukierni Harringtona. Zapowiedzi rozpoczęły się 14 lutego 2017 r. Przed oficjalną premierą 1 marca. Podobnie jak londyńska produkcja, transfer wyreżyserował Bill Buckhurst, zaprojektowany przez Simona Kenny'ego i wyprodukowany przez Rachel Edwards, Jenny Gersten, Seaview Productions i Nate Koch, producent wykonawczy, we współpracy z Barrow Street Theatre. W obsadzie premiery wystąpiło czterech członków londyńskiej obsady: Jeremy Secomb jako Sweeney Todd, Siobhan McCarthy jako pani Lovett, Duncan Smith jako sędzia oraz Joseph Taylor jako Tobias, obok Brada Oscara jako Beadle, Betsy Morgan jako Pirelli i Żebraczka, Matt Doyle jako Anthony i Alex Finke jako Johanna. W kwietniu 2017 roku pięciu członków obsady opuściło serial, zastąpionych przez Norma Lewisa jako Sweeney Todd, Carolee Carmello jako pani Lovett, John-Michael Lyles jako Tobias, Stacie Bono jako The Beggar Woman i Pirelli oraz Jamie Jackson jako sędzia Turpin . Po odejściu Norma Lewisa zastąpił go Hugh Panaro w tytułowej roli. W lutym 2018 Panaro i Carmello zostali zastąpieni przez Thoma Sema i Sally Ann Triplett odpowiednio. Inne zmiany obejmowały Michael James Leslie jako sędzia Turpin i Zachary Noah Piser jako Tobiasz. Produkcja została przedłużona i zamknięta 26 sierpnia 2018 roku.

Odrodzenie Broadwayu w 2023 roku

Premiera musicalu rozpoczęła się 26 lutego, a premiera odbędzie się 26 marca 2023 r. w Lunt-Fontanne Theatre z Joshem Grobanem jako Toddem, Annaleigh Ashford jako pani Lovett, Jordan Fisher jako Anthony, Gaten Matarazzo jako Tobias, Jamie Jackson ponownie wciela się w rolę sędziego Turpina i Ruthie Ann Miles jako żebraczki. Produkcję ma wyreżyserować Thomas Kail , za orkiestrację odpowiada Jonathan Tunick , pod nadzorem muzycznym Alex Lacamoire i choreografia Stevena Hoggetta .

Produkcja rozpoczęła się w warsztatach trzy dni po śmierci Sondheima, który planował uczestniczyć w ostatnim dniu warsztatów. Ujawniono, że produkcja będzie miała budżet w wysokości 14 milionów dolarów z 26-osobową obsadą i 27-osobową orkiestrą, a akcja produkcji pozostanie osadzona w XIX wieku.

Inne godne uwagi produkcje

Australijskie produkcje z 1987 roku

State Opera of South Australia zaprezentowała pierwszą profesjonalną produkcję Australii w Adelajdzie we wrześniu 1987 roku. Wyreżyserowana przez Gale'a Edwardsa , przedstawiała Lyndona Terracini jako Todda, Nancye Hayes jako pani Lovett i Petera Cousensa jako Anthony. W następnym miesiącu wersja Melbourne Theatre Company została otwarta w Playhouse w Melbourne, wyreżyserowana przez Rogera Hodgmana z Peterem Carrollem jako Sweeneyem Toddem, Geraldine Turner jako pani Lovett i Jon Ewing jako sędzia Turpin. Produkcja Melbourne koncertował w Sydney i Brisbane w 1988 roku.

1992 Budapeszt produkcja

Premiera musicalu odbyła się 5 czerwca 1992 roku w Teatrze Erkel w Budapeszcie na Węgrzech . Sztuka została przetłumaczona na język węgierski przez Tibora Miklósa i György Dénesa. W obsadzie znaleźli się Lajos Miller jako Sweeney Todd, Zsuzsa Lehoczky jako pani Lovett, Sándor Sasvári jako Anthony, Mónika Vásári jako Johanna, Róbert Rátonyi jako sędzia Turpin, Tibor Oláh jako Tobias, Péter Kocsmáros jako Pirelli, Ildikó Kishonti jako Lucy / żebrak i István Rozsos jako Beadle Bamford.

Odrodzenie Los Angeles w 1994 roku

W 1994 roku East West Players w Los Angeles zorganizowali wznowienie serialu wyreżyserowanego przez Tima Danga, z udziałem obsady głównie z Azji i Pacyfiku. Był to również pierwszy raz, kiedy show zostało zaprezentowane w kameralnym lokalu (Equity 99 miejsc). Produkcja otrzymała 5 nagród Ovation, w tym nagrodę Franklina Levy'ego dla najlepszego musicalu (mniejszy teatr) i najlepszego reżysera (musical) dla Dang. [ potrzebne źródło ]

Produkcja z Barcelony w 1995 roku

5 kwietnia 1995 r. Premiera odbyła się w języku katalońskim w teatrze Poliorama w Barcelonie (później przeniósł się do Apollo), w przedstawieniu Centrum Dramatycznego Rządu Katalonii. Libretto zaadaptował Roser Batalla Roger Pena, a wyreżyserował Mario Gas. Obsada składała się z Constantino Romero jako Sweeney Todd, Vicky Peña jako pani Lovett, Maria Josep Peris jako Johanna, Muntsa Rius jako Tobiasz, Pep Molina jako Anthony, Xavier Ribera-Vall jako sędzia Turpin i Teresa Vallicrosa jako żebraczka. Z uznaniem krytyków i aplauzem publiczności (Sondheim udał się do Barcelony po usłyszeniu o sukcesie, jaki odniósł i był zachwycony produkcją), później przeniósł się do Madrytu. Spektakl otrzymał ponad piętnaście nagród.

1997 Fińska Opera Narodowa, Helsinki

Fińskiej Opery Narodowej z 1997 r. Miała swoją premierę 19 września 1997 r. Wyreżyserowana przez Staffana Aspegrena i zaczynająca Sauli Tiilikainen (Sweeney Todd) i Ritva Auvinen (pani Lovett). Przetłumaczone przez Juice'a Leskinena

Produkcja Centrum Kennedy'ego z 2002 roku

W ramach Kennedy Center Sondheim Celebration, Sweeney Todd występował od 10 maja 2002 do 30 czerwca 2002 w Eisenhower Theatre z Brianem Stokesem Mitchellem jako Sweeneyem Toddem, Christine Baranski jako pani Lovett, Hugh Panaro jako Anthony, Walter Charles ( członek oryginalnej obsady), jako Judge Turpin, Celia Keenan-Bolger jako Johanna, Mary Beth Peil jako The Beggar Woman, Mark Price jako Tobias Ragg, Ray Friedeck jako Beadle Bamford i Kevin Ligon jako Pirelli. To było wyreżyserowane przez Christopher Ashley z choreografią Daniela Pelziga.

Produkcja Dublina 2007

Irlandzki tenor David Shannon wystąpił w roli Todda w bardzo udanej dublińskiej produkcji wystawianej w Gate Theatre , wystawianej od kwietnia 2007 do czerwca 2007. W produkcji zastosowano minimalistyczne podejście: obsada składała się z niewielkiego zespołu składającego się z 14 wykonawców, a orkiestra była siedmioosobowym zespołem. Wygląd produkcji był dość abstrakcyjny. The Sunday Times napisał, że „Czarne tło surowo ociosanego planu Davida Farleya i surowy minimalizm oświetlenia Ricka Fishera sugerują zakłopotanie, a stylizowany makijaż Shannona, długi skórzany płaszcz i ponura twarz tylko potęgują to uczucie. Kiedy postać umierała, wylewano na nią mąkę.

Produkcja z Göteborga w 2008 roku

Produkcja z Göteborga z 2008 roku miała swoją premierę 15 maja 2008 roku w Operze w Göteborgu . Program powstał we współpracy z West End International Ltd. W obsadzie wystąpili Michael McCarthy jako Sweeney Todd i Rosemary Ashe jako pani Lovett i David Shannon tym razem jako Anthony. Program trwał cztery tygodnie i zakończył się 8 czerwca 2008 roku.

Trasa koncertowa po Wielkiej Brytanii i Irlandii w 2009 roku

W 2009 roku Sweeney Todd wyruszył w podróż kapitałową po Wielkiej Brytanii i Irlandii. Produkcja była chętna do odcięcia się od niedawnej reakcji West Endu na Stunt Casting, więc trasa została obsadzona w procesie otwartego przesłuchania. Chociaż nie było jasne, czy obsada głównie nieznanych aktorów pomogła w trasie, produkcja została doceniona za wykorzystanie wschodzących wykonawców i była grana w prawie wyłącznie wyprzedanych salach.

Trasa trwała 8 miesięcy, z udziałem Barry'ego Howella jako Sweeneya Todda i Isabell Wyer jako pani Lovett. Obsada została uzupełniona przez Alex Priat jako Anthony, John Atkins jako Judge Turpin, Carol Gizzard jako Johanna, Sharian Wood jako The Beggar Woman, Jack Leager jako Beadle Bamford, Enrielos Hetares jako Pirelli oraz Michael Greene i James Feldere, którzy dzielili rolę Tobiasza .

2010 Narodowy Młodzieżowy Teatr Muzyczny, Londyn

W 2010 roku pięćdziesięciu członków National Youth Music Theatre wystawiło przedstawienie w Village Underground w ramach obchodów 80. urodzin Stephena Sondheima w Londynie. NYMT przeniósł przedstawienie wyreżyserowane przez Martina Constantine'a z konwencjonalnej przestrzeni teatralnej i wystawił je w przebudowanym wiktoriańskim magazynie na East Endzie . Firma wznowiła program w 2011 roku na Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Młodzieży w Rose Theatre w Kingston upon Thames .

Produkcja paryska 2011

Duża nowa produkcja została otwarta w kwietniu 2011 roku w Théâtre du Châtelet (Paryż), która po raz pierwszy zapewniła Sondheimowi miejsce na francuskiej scenie dzięki produkcji A Little Night Music . Reżyserem był Lee Blakeley z choreografią Loreny Randi i projektami Tanyi McAllin. W obsadzie znaleźli się Rod Gilfry i Franco Pomponi (Sweeney Todd) oraz Caroline O'Connor (pani Lovett).

Produkcja bostońska 2014

Firma Lyric Stage Company z Bostonu wyprodukowała przedstawienie we wrześniu i październiku 2014 r., A dyrektor artystyczny firmy Spiro Veloudos wystawił i wyreżyserował przedstawienie. W obsadzie znaleźli się Christopher Chew jako Sweeney Todd i Amelia Broome jako pani Lovett.

Produkcja Quebec City w 2014 roku

Théâtre Décibel z siedzibą w Quebec City wyprodukował francuskojęzyczną światową premierę spektaklu. Przetłumaczone przez Joëlle Bond i wyreżyserowane przez Louisa Morina, przedstawienie było grane od 28 października do 8 listopada 2014 roku w Capitole de Québec . W obsadzie znaleźli się Renaud Paradis jako Sweeney Todd, Katee Julien jako pani Lovett, Jean Petitclerc jako sędzia Turpin, Sabrina Ferland jako żebraczka, Pierre-Olivier Grondin jako Anthony Hope, Andréane Bouladier jako Johanna, David Noël jako Tobias, Jonathan Gagnon jako Beadle i Mathieu Samson jako Pirelli.

Wersja prog metalowa z 2014 roku, Landless Theatre Company, Waszyngton, DC

Sondheim udziela Landless Theatre Company z DC pozwolenia na orkiestrację „prog metalowej wersji” Sweeneya Todda , pierwszej rockowej orkiestracji partytury. Przedstawienie jest grane w DC's Warehouse Theatre w sierpniu 2014 roku. Reżyseria: Melissa Baughman. Kierownictwo muzyczne: Charles W. Johnson. Prog Metal Orchestration przez The Fleet Street Collective (Andrew Lloyd Baughman, Spencer Blevins, Charles Johnson, Lance LaRue, Ray Shaw, Alex Vallejo, Andrew Siddle). W obsadzie występują czołowi wokaliści zespołu metalowego Nina Osegueda ( A Sound of Thunder ) jako Mrs. Lovett, Andrew Lloyd Baughman ( Diamond Dead ) jako Sweeney Todd, Rob Bradley (Aries i Thrillkiller) jako Pirelli oraz Irene Jericho (Cassandra Syndrome) jako Beggar Woman. Spektakl otrzymuje trzy do nagrody Helen Hayes 2015 dla najlepszego musicalu, wybitnego reżysera musicalu (Melissa Baughman) i wybitnego reżysera muzycznego (Charles W. Johnson).

Produkcja Welsh National Opera z 2015 roku

Jesienią 2015 roku Welsh National Opera i Wales Millennium Centre wyprodukowały koprodukcję z West Yorkshire Playhouse i Royal Exchange Manchester w ramach sezonu WNO „Madness”. Akcja produkcji wyreżyserowana przez Jamesa Brininga i zaprojektowana przez Colina Richmonda miała miejsce w latach 70./80. i była wystawiana w Cardiff przed trasą koncertową do Southampton, Bristolu, Llandudno, Oksfordu, Liverpoolu, Birmingham przed powrotem do Cardiff. Został oparty na wcześniejszych mniejszych produkcjach Brininga z Dundee Rep w 2010 roku, West Yorkshire Playhouse i Royal Exchange Manchester w 2013 roku. W obsadzie znaleźli się David Arnsperger jako Sweeney Todd i Janis Kelly jako pani Lovett.

Odrodzenie w RPA w 2015 roku

Pieter Toerien i KickstArt wyprodukowali przedstawienie w Pieter Toerien Monte Casino Theatre w Johannesburgu, które trwało od 10 października do 13 grudnia 2015 r., Po czym zostało przeniesione do Theatre on the Bay w Kapsztadzie od 19 lutego do 9 kwietnia 2016 r. Reżyseria: Steven W produkcji zaprojektowanej przez Grega Kinga wystąpili Jonathan Roxmouth (Sweeney Todd), Charon Williams-Ros (pani Lovett), Michael Richard (sędzia Turpin), Jaco van Rensburg (Tobiasz), Anne Marie Clulow (żebraczka), Adam Pelkowitz (Beadle Bamford), Cameron Botha (Anthony), Sanli Jooste (Johanna), Germandt Geldenhuys (Adolfo Pirelli) i Weslee Swain Lauder (Jonas Fogg).

2015–2016 Australazja

W 2015 roku produkcja Victorian Opera została wystawiona w Melbourne Arts Centre . Produkcja została reaktywowana dla New Zealand Opera w 2016 roku, odwiedzając Auckland , Wellington i Christchurch .

W produkcji wystąpili Teddy Tahu Rhodes jako Sweeney Todd, Antoinette Halloran jako pani Lovett, Phillip Rhodes jako sędzia Turpin, Kanen Breen jako Beadle Bamford (później zastąpiony przez Andrew Glovera podczas trasy po Nowej Zelandii), David Rogers-Smith jako Adolfo Pirelli (zastąpiony Roberta Tuckera w Nowej Zelandii), Ross Hannaford jako Tobias Ragg (zastąpiony przez Joela Graingera w Nowej Zelandii), Blake Bowden jako Anthony Hope (zastąpił Jamesa Benjamina Rodgersa w Nowej Zelandii), Amelia Berry jako Johanna, Dimity Shepherd jako żebrak ( zastąpiony przez Helen Medlyn w Nowej Zelandii) i Jeremy Kleeman jako Jonas Fogg.

Produkcja meksykańska 2018

Valtru wyprodukował pierwszą meksykańską produkcję Sweeneya Todda . Otwarty 7 lipca 2018 r. W Foro Cultural Coyoacanense z udziałem Lupity Sandoval i Beto Torres wraz z José Andrésem Mojicą, Mario Bellerem, Eduardo Ibarrą, Alejandrą Desiderio, Sonią Monroy, Danielem Paézem i Adrianem Mejią.

Produkcja australijska 2019

W czerwcu 2019 roku, z okazji 40-lecia serialu, w Her Majesty's Theatre w Melbourne i Darling Harbor Theatre w ICC Sydney wystawiono limitowaną serię produkcji prezentowanej przez Life Like Company . W rolach głównych wystąpili Anthony Warlow jako Sweeney Todd, Gina Riley jako pani Lovett, Debra Byrne jako żebraczka, Michael Falzon jako Adolfo Pirelli, Jonathan Hickey jako Tobias Ragg i Daniel Sumegi jako sędzia Turpin.

2019 Filipiny

Wyprodukowany przez Atlantis Theatrical Entertainment Group i wyreżyserowany przez Bobby'ego Garcię pod kierownictwem muzycznym Gerarda Salongi , w którym wystąpili Jett Pangan jako Sweeney Todd, Lea Salonga jako pani Lovett, Gerald Santos jako Anthony Hope, Nyoy Volante jako Adolfo Pirelli, Mikkie Bradshaw-Volante jako Johanna, Ima Castro jako żebraczka, Andrew Fernando jako sędzia Turpin, Luigi Quesada jako Tobiasz, Arman Ferrer jako Beadle i Dean Rosen jako Jonas Fogg. Produkcja zadebiutowała w październiku w The Theatre at Solaire .

Produkcje operowe

Pierwszym zespołem operowym, który zamontował Sweeneya Todda, była Houston Grand Opera w produkcji wyreżyserowanej przez Hala Prince'a, która trwała od 14 czerwca 1984 do 24 czerwca 1984, łącznie 10 przedstawień. W produkcji prowadzonej przez Johna DeMaina wykorzystano scenografię Eugene'a Lee , projekty kostiumów Franne Lee i projekty oświetlenia autorstwa Kena Billingtona . W obsadzie znalazł się Timothy Nolen w roli tytułowej, Joyce Castle jako pani Lovett, Cris Groenendaal jako Anthony, Lee Merrill jako Johanna, Will Roy jako sędzia Turpin i Barry Busse jako The Beadle.

W 1984 roku przedstawienie wystawiała New York City Opera . Hal Prince odtworzył inscenizację, korzystając z uproszczonego zestawu 2. trasy krajowej. Został dobrze przyjęty i większość występów została wyprzedana. Został przywrócony w ograniczonych nakładach w 1986 i 2004 roku. Warto zauważyć, że w produkcji z 2004 roku wystąpili Mark Delavan i Elaine Paige . Spektakl był również wystawiany przez Opera North w 1998 roku w Wielkiej Brytanii z udziałem Stevena Page'a i Beverley Klein, w reżyserii Davida McVicara i pod dyrekcją Jamesa Holmesa.

Na początku XXI wieku Sweeney Todd zyskał akceptację zespołów operowych w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Japonii, Niemczech, Izraelu , Hiszpanii, Holandii, Wielkiej Brytanii i Australii. Bryn Terfel , popularny walijski bas-baryton , wystąpił w roli tytułowej w Lyric Opera of Chicago w 2002 roku z Judith Christian, Davidem Cangelosim, Timothym Nolenem , Bonaventurą Bottone , Celeną Shaffer i Nathanem Gunnem . Wystawiono go w Operze Królewskiej w Londynie w ramach sezonu Royal Opera (grudzień 2003 – styczeń 2004) z udziałem Sir Thomasa Allena jako Todda, Felicity Palmer jako pani Lovett oraz drugoplanowej obsady, w skład której wchodzili Rosalind Plowright , Robert Tear i Jonathan Veira jako sędzia Turpin. Fińska Opera Narodowa wystawiała Sweeneya Todda w latach 1997–98. Izraelska Opera Narodowa dwukrotnie wystawiała Sweeneya Todda . Islandzka Opera wystawiała Sweeneya Todda jesienią 2004 roku, po raz pierwszy na Islandii . W dniu 12 września 2015 r. Sweeney Todd został otwarty w San Francisco Opera z Brianem Mulliganem jako Toddem, Stephanie Blythe jako pani Lovett, Matthew Grills jako Tobias, Heidi Stober jako Johanna, Elliot Madore jako Anthony i Elizabeth Futral jako żebraczka / Lucy.

Produkcje koncertowe

„Powtórka!” Wersja koncertowa została wykonana w Ahmanson Theatre w Los Angeles w dniach 12–14 marca 1999 r. Z Kelsey Grammer jako Todd, Christine Baranski jako pani Lovett, Davis Gaines jako Anthony, Neil Patrick Harris jako Tobias, Melissa Manchester jako The Beggar Woman, Roland Rusinek jako The Beadle, Dale Kristien jako Johanna i Ken Howard jako sędzia Turpin.

Londyńska Royal Festival Hall gościła dwa występy 13 lutego 2000 r., W których wystąpili Len Cariou jako Todd, Judy Kaye jako pani Lovett i Davis Gaines jako Anthony. W lipcu 2007 roku w tym samym miejscu odbył się 4-dniowy koncert z udziałem Bryn Terfel , Marii Friedman , Daniela Boysa i Philipa Quasta .

Reżyser Lonny Price wyreżyserował częściowo inscenizowaną produkcję koncertową „Sweeney Todd in Concert” w dniach 4-6 maja 2000 r. w Avery Fisher Hall w Lincoln Center w Nowym Jorku z Filharmonią Nowojorską . W obsadzie znalazł się George Hearn zastępca Bryna Terfela ), Patti LuPone , Neila Patricka Harrisa , Davisa Gainesa, Johna Alera , Paula Plishki , Heidi Grant Murphy , Stanforda Olsena i Audra McDonald . Ten koncert grał również w San Francisco , od 19 do 21 lipca 2001 roku, z San Francisco Symphony . Do Hearn i LuPone po raz kolejny dołączyli Harris, Gaines, Aler i Olsen, a także nowe dodatki: Victoria Clark , Lisa Vroman i Timothy Nolen. Ta produkcja została nagrana dla PBS i wyemitowana w 2001 roku i zdobyła nagrodę Primetime Emmy za najlepszy program muzyki klasycznej i tańca . Ta sama produkcja grana była na Ravinia Festival w Chicago 24 sierpnia 2001 roku, z większością obsady z poprzednich koncertów, z wyjątkiem Plishki i Clarka, których zastąpili Sherrill Milnes i Hollis Resnik.

W 2014 roku Price wyreżyserował nową produkcję koncertową, powracając do Avery Fisher Hall z New York Philharmonic w dniach 5-8 marca z Bryn Terfel jako Todd, Emma Thompson jako pani Lovett, Philip Quast jako sędzia Turpin, Jeff Blumenkrantz jako The Beadle, Christian Borle jako Pirelli, Kyle Brenn jako Tobiasz, Jay Armstrong Johnson jako Anthony, Erin Mackey jako Johanna i Audra McDonald i Bryonha Marie Parham dzielący rolę Żebraczki. McDonald nie został ogłoszony Żebraczką: była niespodzianką, jej imię zostało ujawnione dopiero podczas pierwszego występu. W sobotnich przedstawieniach Bryonha Marie Parham zagrała rolę Żebraczki, podczas gdy McDonald grał ją w innych przedstawieniach. Koncert został ponownie sfilmowany do emisji w PBS w ramach ich serii Live from Lincoln Center i został po raz pierwszy wyemitowany 26 września 2014 r. Produkcja była nominowana do trzech nagród Primetime Emmy , zdobywając jedną w kategorii Outstanding Special Class Program . Ta produkcja została przeniesiona do London Coliseum Theatre na 13 przedstawień od 30 marca do 12 kwietnia 2015 r. W obsadzie znaleźli się oryginalni członkowie, tacy jak Terfel, Thompson i Quast, a także nowi aktorzy, tacy jak John Owen-Jones i Rosalie Craig .

Adaptacja filmowa

Główny artykuł: Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street (film z 2007 roku)

Pełnometrażowa adaptacja Sweeneya Todda , wyreżyserowana przez Tima Burtona na podstawie scenariusza Johna Logana , została wydana 21 grudnia 2007 roku. W roli Todda występuje Johnny Depp (Depp otrzymał nominację do Oscara i Złoty Glob za swoją rolę), Helena Bonham Carter jako pani Lovett, Alan Rickman jako sędzia Turpin, Sacha Baron Cohen jako Signor Pirelli, Jamie Campbell Bower jako Anthony Hope, Laura Michelle Kelly jako The Beggar Woman, Jayne Wisener jako Johanna, Ed Sanders jako Toby i Timothy Spall jako Beadle Bamford. Film został dobrze przyjęty przez krytyków i widzów teatralnych, a także zdobył nagrodę Złotego Globu dla najlepszego filmu – musicalu lub komedii .

Motywy

Stephen Sondheim uważał, że Sweeney Todd to opowieść o zemście i o tym, jak pochłania ona mściwą osobę. Zapewnił, że „to, o co naprawdę chodzi w serialu, to obsesja”. W przeciwieństwie do większości poprzednich przedstawień tej historii, musical unika uproszczonego spojrzenia na diabelskie zbrodnie. Zamiast tego badana jest „głębokość emocjonalna i psychologiczna” bohaterów, dzięki czemu Sweeney Todd jest rozumiany zarówno jako ofiara, jak i sprawca w „wielkiej czarnej otchłani” ludzkości.

Analiza muzyczna

Partytura Sondheima jest jedną z jego najbardziej złożonych, z orkiestracjami jego długoletniego współpracownika Jonathana Tunicka . Opierając się głównie na kontrapunkcie i kanciastych harmoniach, jego styl kompozycyjny został porównany do Maurice'a Ravela , Siergieja Prokofiewa i Bernarda Herrmanna . Sondheim wykorzystuje również starożytne „ Dies irae ” w balladzie, która przewija się przez całą partyturę, później słyszaną w melodyjnej inwersji oraz w akompaniamencie do „Trzech Króli”. Według Raymonda Knappa, „Większość zmian scen przywraca„ The Ballad of Sweeney Todd ”, która zawiera zarówno szybkie, jak i wolne wersje„ Dies Irae ””. W dużym stopniu opiera się również na motywie przewodnim - w całej partyturze można zidentyfikować co najmniej dwadzieścia odrębnych.

W zależności od tego, jak i gdzie przedstawienie jest prezentowane, czasami jest uważane za operę. Sam Sondheim opisał ten utwór jako „czarną operetkę” i rzeczywiście mówi się tylko około 20% programu; reszta jest prześpiewana.

W swoim eseju na album z obsadą z 2005 roku Jeremy Sams uważa za najbardziej odpowiednie porównanie twórczości Sondheima z operami, które w podobny sposób eksplorują psychikę szalonego mordercy lub wyrzutka społecznego, takimi jak Wozzeck Albana Berga ( 1925, na podstawie sztuki Georga Büchner ) i Petera Grimesa Benjamina Brittena ( 1945). Z drugiej strony można go postrzegać jako prekursora późniejszego nurtu musicali opartych na motywach grozy, takich jak Little Shop of Horrors (1982), The Phantom of the Opera (1986), Jekyll & Hyde (1997) i Dance of the Vampires (1997), które wykorzystały opis trendu „grusical” jako etykietę handlową. Krytyk teatralny i autor Martin Gottfried napisał na ten temat: „Czy tak dużo śpiewu czyni z niej operę? Opera to nie tylko kwestia śpiewania wszystkiego. Istnieje operowy rodzaj muzyki, śpiewu, inscenizacji. Jest publiczność operowa , i jest wrażliwość operowa. Są opery . Sweeney Todd ma swoje okazjonalne momenty operowe, ale ogólnie jego muzyka ma nuty klatki piersiowej, język harmoniczny, muskularność i krawędź teatru na Broadwayu ”.

Donal Henahan napisał esej w The New York Times dotyczący produkcji New York City Opera z 1984 roku: „Problem ze Sweeneyem nie polegał na tym, że śpiewacy operowi byli słabeuszami niezdolnymi do wypełnienia State Theatre dźwiękiem - Miss Elias, która robiła swoją Operę Miejską debiut, śpiewała przez wiele lat w Metropolitan, znacznie większym domu. Inne głosy w obsadzie również były znane w ilościach. Raczej wydawało mi się, że próba zaśpiewania partytury Sondheima, która w dużej mierze opiera się na dramatycznym parlando lub styl mówienia, głównie pokazywał, jak dalekie jest to dzieło od operowej tradycji wokalnej. Partytura, na swój sposób wystarczająco skuteczna, wymagała od śpiewaków operowych rzeczy, których śpiewacy operowi jako klasa niechętnie produkują ”.

Orkiestracja

Oryginalny pit na Broadwayu składał się z 26-osobowej orkiestry. (Liczba perkusistów może się różnić w przypadku różnych programów, chociaż książka perkusyjna jest napisana dla dwóch graczy).

Alternatywna orkiestracja jest dostępna w Music Theatre International dla 9-osobowej orkiestry. Został napisany przez Jonathana Tunicka dla londyńskiej produkcji z 1993 roku.

  • Smyczki: 1 skrzypce, 1 wiolonczela, 1 kontrabas
  • Blaszane: 1 trąbka w B ♭ , 1 waltornia
  • Instrumenty dęte drewniane: Reed 1: klarnet; Trzcina 2: fagot
  • Klawiatura
  • Instrumenty perkusyjne: bęben basowy, dzwonek, dzwonki, kuranty, krotale, raczeta, bęben boczny, werbel, dzwonek szwajcarski, tam-tam, tamburyn, bloki skroniowe, trójkąt, kotły, wibrafon, gwizdek, drewniany klocek, ksylofon

Oryginalny orkiestrator Jonathan Tunick zrewidował swoją wielką orkiestrację na potrzeby odrodzenia Londynu w 1993 roku, dodając brudniejszą, bardziej szorstką teksturę do aranżacji partytury.

Odrodzenie Londynu w 2012 roku: 15-osobowa orkiestra:

  • Smyczki: 2 skrzypiec, 1 altówka, 1 wiolonczela, 1 kontrabas
  • Instrumenty dęte blaszane: 1 waltornia, 2 trąbki, 1 puzon
  • instrumenty dęte drewniane:
  • Reed 1: flet, klarnet
  • Stroik 2: obój, rożek angielski
  • Stroik 3: klarnet
  • Stroik 4: fagot
  • Klawiatura
  • Perkusja

Nagrody i nominacje

Oryginalna produkcja na Broadwayu

Rok Ceremonia wręczenia nagród Kategoria Nominat Wynik
1979 Nagroda Tony'ego Najlepszy musical Wygrał
Najlepsza książka musicalu Hugh Wheelera Wygrał
Najlepsza oryginalna ścieżka dźwiękowa Stephena Sondheima Wygrał
Najlepszy występ pierwszoplanowego aktora w musicalu Len Cariou Wygrał
Najlepsza rola pierwszoplanowej aktorki w musicalu Andżeli Lansbury Wygrał
Najlepsza reżyseria musicalu Harolda Prince'a Wygrał
Najlepszy projekt sceniczny Eugeniusz Lee Wygrał
Najlepszy projekt kostiumów Franne Lee Wygrał
Najlepszy projekt oświetlenia Kena Billingtona Mianowany
Nagroda Drama Desk Znakomity musical Wygrał
Znakomita książka musicalu Hugh Wheelera Wygrał
Znakomite teksty Stephena Sondheima Wygrał
Znakomita muzyka Wygrał
Wybitny aktor w musicalu Len Cariou Wygrał
Najlepsza aktorka w musicalu Andżeli Lansbury Wygrał
Wybitny aktor drugoplanowy w musicalu Kena Jenningsa Wygrał
Najlepsza aktorka drugoplanowa w musicalu Merle Louise Wygrał
Znakomita choreografia Larry'ego Fullera Mianowany
Wybitny reżyser musicalu Harolda Prince'a Wygrał
Znakomita scenografia Eugeniusz Lee Mianowany
Znakomity projekt kostiumów Franne Lee Mianowany
Znakomity projekt oświetlenia Kena Billingtona Mianowany

Oryginalna produkcja londyńska

Rok Ceremonia wręczenia nagród Kategoria Nominat Wynik
1980 Nagroda Laurence'a Oliviera Najlepszy nowy musical Wygrał
Najlepszy aktor w musicalu Denisa Quilleya Wygrał
Najlepsza aktorka w musicalu Sheili Hancock Mianowany

1989 Odrodzenie Broadwayu

Rok Ceremonia wręczenia nagród Kategoria Nominat Wynik
1990 Nagroda Tony'ego Najlepsze odrodzenie musicalu Mianowany
Najlepszy występ pierwszoplanowego aktora w musicalu Boba Guntona Mianowany
Najlepsza rola pierwszoplanowej aktorki w musicalu Beata Fowler Mianowany
Najlepsza reżyseria musicalu Susan H. Schulman Mianowany
Nagroda Drama Desk Znakomite odrodzenie musicalu Mianowany
Wybitny aktor w musicalu Boba Guntona Mianowany
Najlepsza aktorka w musicalu Beata Fowler Mianowany
Znakomita scenografia Jamesa Morgana Mianowany
Znakomity projekt oświetlenia Mary Jo Dondlinger Wygrał

Odrodzenie Londynu w 1993 roku

Rok Ceremonia wręczenia nagród Kategoria Nominat Wynik
1994 Nagroda Laurence'a Oliviera Najlepsze odrodzenie muzyczne Wygrał
Najlepszy aktor w musicalu Aluna Armstronga Wygrał
Najlepsza aktorka w musicalu Julia McKenzie Wygrał
Najlepszy występ w roli drugoplanowej w musicalu Adriana Lestera Mianowany
Barry'ego Jamesa Mianowany
Najlepszy reżyser musicalu Declana Donnellana Wygrał

Odrodzenie Londynu w 2005 roku

Rok Ceremonia wręczenia nagród Kategoria Nominat Wynik
2005 Nagroda Laurence'a Oliviera Znakomita produkcja muzyczna Mianowany
Najlepszy aktor w musicalu Paweł Hegarty Mianowany

2005 Odrodzenie Broadwayu

Rok Ceremonia wręczenia nagród Kategoria Nominat Wynik
2006 Nagroda Tony'ego Najlepsze odrodzenie musicalu Mianowany
Najlepszy występ pierwszoplanowego aktora w musicalu Michaela Cerverisa Mianowany
Najlepsza rola pierwszoplanowej aktorki w musicalu Patti LuPone Mianowany
Najlepszy występ aktora drugoplanowego w musicalu Manoel Felciano Mianowany
Najlepsza reżyseria musicalu Johna Doyle'a Wygrał
Najlepsze orkiestracje Sarah Travis Wygrał
Nagroda Drama Desk Znakomite odrodzenie musicalu Wygrał
Wybitny aktor w musicalu Michaela Cerverisa Mianowany
Najlepsza aktorka w musicalu Patti LuPone Mianowany
Wybitny aktor drugoplanowy w musicalu Aleksander Gemignani Mianowany
Znakomite orkiestracje Sarah Travis Wygrał
Wybitny reżyser musicalu Johna Doyle'a Wygrał
Znakomita scenografia Mianowany
Znakomity projekt oświetlenia Richarda G. Jonesa Wygrał
Znakomity projekt dźwięku Dana Mosesa Schreiera Mianowany

Odrodzenie Londynu w 2012 roku

Rok Ceremonia wręczenia nagród Kategoria Nominat Wynik
2012 Nagroda wieczornego standardu Najlepszy musical Wygrał
2013 Nagroda Laurence'a Oliviera Najlepsze odrodzenie muzyczne Wygrał
Najlepszy aktor w musicalu Michał Bal Wygrał
Najlepsza aktorka w musicalu Imelda Staunton Wygrał
Najlepszy projekt kostiumów Antoniego Warda Mianowany
Najlepszy projekt oświetlenia Marka Hendersona Mianowany
Najlepszy projekt dźwięku Paula Groothuisa Mianowany

Nagrania i audycje

Oryginalne nagranie obsady na Broadwayu zostało wydane przez RCA Red Seal w 1979 roku. Zawierało „Johanna” sędziego i konkurs wyrywania zębów z aktu I, który został wycięty w zapowiedziach. Został wybrany przez National Recording Registry do zachowania w 2013 roku.

Występ zespołu koncertowego z 1980 roku został nagrany przed publicznością w 1981 roku w Dorothy Chandler Pavilion w Los Angeles podczas pierwszej krajowej trasy koncertowej, z dodatkowym nagraniem w pustym kinie na potrzeby programu telewizyjnego. Powstały program został wyemitowany w telewizji 12 września 1982 roku na kanale The Entertainment Channel. Został później wydany zarówno na VHS, jak i DVD.

BBC wyemitowała odrodzeniową produkcję Royal National Theatre z udziałem Denisa Quilleya i Julii McKenzie . Produkcja Opera North była również transmitowana przez BBC 30 marca 1998 r., Podobnie jak produkcja Royal Opera House w 2003 r.

W 1995 roku obsada z Barcelony nagrała album śpiewany po katalońsku . Produkcja ta była również emitowana w hiszpańskiej telewizji.

Koncert w Nowym Jorku z 2000 roku został nagrany i wydany w luksusowym zestawie 2 płyt CD. Nagranie to było nominowane do nagrody Grammy w kategorii Best Musical Show Album.

W 2001 roku ten sam koncert odbył się w San Francisco z tymi samymi prowadzącymi i niewielkimi zmianami w obsadzie. Został również nagrany na wideo i wyemitowany w PBS, a następnie został wydany na VHS i DVD w 2001 roku.

Odrodzenie Broadwayu w 2005 roku również zostało zarejestrowane. Producenci pierwotnie planowali tylko jednodyskową wersję „najciekawszych”; jednak szybko zdali sobie sprawę, że nagrali więcej muzyki, niż zmieściłoby się na jednym dysku, a sprowadzenie wykonawców z powrotem w celu ponownego nagrania nie było finansowo wykonalne. Wycięto następujące utwory: „Wigmaker Sequence”, „The Letter”, „Parlor Songs”, „City on Fire” i połowa ostatniej sekwencji (w tym „The Judge's Return”). Nagranie to było nominowane do nagrody Grammy w kategorii Best Musical Show Album.

Odrodzenie w Londynie w 2012 roku zostało nagrane i wydane 2 kwietnia 2012 roku w Wielkiej Brytanii i 10 kwietnia 2012 roku w Stanach Zjednoczonych.

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Sweeney_Todd:_The_Demon_Barber_of_Fleet_Street&oldid=1144793123 ”