Żądza

Św. Augustyn zbadał i użył terminu „pożądliwość” w odniesieniu do grzesznej żądzy.

Concupiscence (od późnego łacińskiego rzeczownika concupiscentia , od łacińskiego czasownika concupiscence , od con- , „z”, tutaj wzmacniacz, + cupi (d) - , „pragnąc” + -escere , sufiks tworzący czasownik oznaczający początek procesu lub stan) jest żarliwą, zwykle zmysłową tęsknotą. W chrześcijaństwie , szczególnie w teologii rzymskokatolickiej i luterańskiej, pożądliwość jest skłonnością ludzi do grzechu.

W Biblii Douay-Rheims występuje dziewięć przypadków pożądliwości i trzy w Biblii Króla Jakuba . Jest to również jedno z angielskich tłumaczeń epithumii greckiej Koine (ἐπιθυμία), która występuje 38 razy w Nowym Testamencie .

Mimowolne podniecenie seksualne jest badane w Wyznaniach Augustyna , w których użył terminu „pożądliwość” w odniesieniu do grzesznej żądzy .

perspektywa żydowska

W judaizmie istnieje wczesna koncepcja yetzer hara (hebr. יצר הרע oznaczająca „złe skłonności”). Ta koncepcja to skłonność ludzkości w momencie stworzenia do czynienia zła lub gwałcenia woli Boga . Yetzer hara nie jest produktem grzechu pierworodnego , jak w teologii chrześcijańskiej, ale tendencją ludzkości do niewłaściwego wykorzystywania naturalnych potrzeb przetrwania ciała fizycznego. Dlatego naturalna potrzeba ciała do jedzenia staje się obżarstwo , nakaz prokreacji staje się grzechem seksualnym, żądanie ciała dotyczące odpoczynku staje się lenistwem i tak dalej. ^{[ potrzebne źródło ]}

W judaizmie yetzer hara jest naturalną częścią Bożego stworzenia, a Bóg zapewnia nam wskazówki i polecenia, które pomogą nam opanować tę tendencję. Doktryna ta została wyjaśniona w Sifre około 200–350 n.e. W doktrynie żydowskiej możliwe jest pokonanie jecer hara przez ludzkość . Dlatego dla żydowskiego sposobu myślenia ludzkość może wybrać dobro zamiast zła, a wybór dobra jest obowiązkiem człowieka (patrz: Sifrei on Deuteronomy, P. Ekev 45, Kidd. 30b).

Augustyn

Mimowolne podniecenie seksualne jest badane w Wyznaniach Augustyna , w których użył terminu „pożądliwość” w odniesieniu do grzesznej żądzy . Nauczał, że grzech Adama jest przenoszony przez pożądliwość, czyli „szkodliwe pragnienie”, w wyniku czego ludzkość staje się massa damnata (masa zatracenia, potępiony tłum), z bardzo osłabioną, choć nie zniszczoną, wolnością woli. Kiedy Adam zgrzeszył, ludzka natura została odtąd przemieniona. Adam i Ewa, poprzez rozmnażanie płciowe, odtworzyli ludzką naturę. Ich potomkowie żyją teraz w grzechu, w postaci pożądliwości, termin ten używany przez Augustyna w metafizycznym , a nie psychologicznym . Augustyn podkreślał, że pożądliwość nie jest bytem , ale złą cechą , pozbawieniem dobra lub raną. Przyznał, że pożądliwość seksualna ( libido ) mogła być obecna w doskonałej naturze ludzkiej w raju , a dopiero później stała się nieposłuszna ludzkiej woli w wyniku nieposłuszeństwa pierwszej pary woli Bożej w grzechu pierworodnym. Z punktu widzenia Augustyna (nazywanego „realizmem”) cała ludzkość była naprawdę obecna w Adamie, kiedy zgrzeszył, a zatem wszyscy zgrzeszyli. Grzech pierworodny, według Augustyna, polega na winie Adama, którą dziedziczą wszyscy ludzie.

Pelagiusz

Główny sprzeciw wystąpił ze strony mnicha Pelagiusza (354–420 lub 440). Jego poglądy stały się znane jako pelagianizm . Chociaż pisma Pelagiusza już nie istnieją, osiem kanonów soboru w Kartaginie (418) dostarczyło poprawek do dostrzeganych błędów wczesnych pelagian. Na podstawie tych poprawek widać silne podobieństwo między pelagianami a ich żydowskimi odpowiednikami w koncepcji pożądliwości. Pelagianizm daje ludzkości możliwość wyboru między dobrem a złem w ramach ich stworzonej natury. Odrzucając pożądliwość i przyjmując koncepcję podobną do yetzer hara , poglądy te odrzucały powszechną potrzebę łaski ludzkości.

nauczanie katolickie

Katechizm Kościoła Katolickiego (KKK) uczy, że Adam i Ewa zostali ukonstytuowani w pierwotnym „stanie świętości i sprawiedliwości” (KKK 375, 376-398), wolnym od pożądliwości (KKK 377). Nadprzyrodzony stan, którym cieszyli się Adam i Ewa, obdarzał wieloma prerogatywami, które, choć należały do porządku naturalnego, nie wynikały z natury ludzkiej jako takiej. Wśród nich najważniejszy był wysoki stopień wlanej wiedzy, cielesna nieśmiertelność i wolność od bólu oraz odporność na złe impulsy lub skłonności. Innymi słowy, niższa lub zwierzęca natura w człowieku była doskonale podporządkowana kontroli rozumu, a wola Bogu. Poza tym Kościół katolicki naucza, że nasi pierwsi rodzice również zostali obdarzeni łaską uświęcającą, dzięki której zostali wyniesieni do stanu nadprzyrodzonego. Jednak grzesząc, Adam utracił ten pierwotny „stan” nie tylko dla siebie, ale dla wszystkich istot ludzkich (KKK 416).

Według teologii katolickiej człowiek nie utracił swoich naturalnych zdolności: przez grzech Adama został pozbawiony jedynie darów Bożych, do których jego natura nie miała ścisłego prawa: całkowitego panowania nad namiętnościami, uwolnienia od śmierci, łaski uświęcającej i wizja Boga w przyszłym życiu. Bóg Ojciec, którego dary nie należały się rodzajowi ludzkiemu, miał prawo udzielać ich na takich warunkach, jakie sobie życzył i uzależniać ich zachowanie od wierności głowy rodziny. Książę może nadać godność dziedziczną pod warunkiem, że obdarowany pozostanie lojalny i że w razie jego buntu godność ta zostanie mu odebrana, a w konsekwencji jego potomstwu. Nie jest jednak zrozumiałe, aby książę, z powodu winy popełnionej przez ojca, kazał odciąć ręce i nogi wszystkim potomkom winnego natychmiast po urodzeniu.

W wyniku grzechu pierworodnego, zdaniem katolików, natura ludzka nie uległa całkowitemu zepsuciu (w przeciwieństwie do nauki Lutra i Kalwina ); raczej natura ludzka została jedynie osłabiona i zraniona, będąc przedmiotem ignorancji, cierpienia, panowania śmierci, skłonności do grzechu i zła (KKK 405, 418). Ta skłonność do grzechu i zła nazywana jest „pożądliwością” (KKK 405, 418). Chrzest , naucza KKK, gładzi grzech pierworodny i zwraca człowieka z powrotem do Boga. Skłonność do grzechu i zła pozostaje jednak i człowiek musi nadal walczyć z pożądliwością (KKK 2520).

W tej epoce ewolucji katolicka nauka o grzechu pierworodnym koncentruje się bardziej na jego skutkach niż na jego pochodzeniu. Jak dał do zrozumienia kardynał Ratzinger w 1981 r. i jak papież Benedykt XVI w 2008 r.: „Jak to się stało? To pozostaje niejasne… Zło pozostaje tajemnicze. Księgi Rodzaju, ze sceną dwóch drzew, węża, grzesznego człowieka: wielki obraz, który każe nam się domyślać, ale nie potrafi wyjaśnić tego, co samo w sobie jest nielogiczne”.

Nauczanie metodystów

Wesleyańsko -armińska teologia Kościołów metodystów , w tym ruch Wesleyan-Holiness , uczy, że ludzie, choć urodzili się z grzechem pierworodnym , mogą zwrócić się do Boga w wyniku uprzedzającej łaski i czynić dobro; ta uprzednia łaska przekonuje człowieka o konieczności nowego narodzenia (pierwszego dzieła łaski), przez które zostaje usprawiedliwiony (przebaczony) i odrodzony. Następnie dobrowolne grzechy oznaczałyby wypadnięcie z łaski , chociaż osoba może zostać przywrócona do wspólnoty z Bogiem poprzez pokutę . Kiedy wierzący jest całkowicie uświęcony (drugie dzieło łaski), jego grzech pierworodny zostaje zmyty. Teologia metodystów po pierwsze rozróżnia grzech pierworodny od grzechu rzeczywistego :

Grzech pierworodny to grzech, który psuje naszą naturę i daje nam skłonność do grzechu. Grzechy rzeczywiste to grzechy, które popełniamy każdego dnia, zanim zostaniemy zbawieni, takie jak kłamstwo, przeklinanie, kradzież.

Ponadto kategoryzuje grzech jako „grzech właściwy” i „grzech niewłaściwy”. Grzechy właściwe (lub właściwie tzw. grzechy) to te, które są popełniane dobrowolnie i dobrowolnie, co powoduje utratę całkowitego uświęcenia. Grzechy niewłaściwe (lub grzech, niewłaściwie tak zwane) należą do „kategorii łagodnego zaniedbania, owoców słabości (zapomnienie, brak wiedzy itp.)”. W tradycyjnej teologii metodystów te (niewłaściwe) grzechy nie są klasyfikowane jako grzechy, jak wyjaśnił Wesley: „Takie wykroczenia możesz nazwać grzechami, jeśli chcesz: ja nie, z wyżej wymienionych powodów”. John Wesley wyjaśnia sprawę w następujący sposób:

„Ściśle mówiąc, nic nie jest grzechem, jak tylko dobrowolne przekroczenie znanego prawa Bożego. Dlatego każde dobrowolne naruszenie prawa miłości jest grzechem i nic więcej, jeśli mówimy właściwie. droga dla kalwinizmu. Może być dziesięć tysięcy błąkających się myśli i chwil zapomnienia, bez żadnego naruszenia miłości, chociaż nie bez przekroczenia prawa Adamowego. Ale kalwiniści chętnie pomieszaliby to razem. Niech miłość wypełni twoje serce, a to wystarczy!

Chociaż całkowicie uświęcona osoba nie jest wolna od pokus, „całkowicie uświęcona osoba ma wyraźną zaletę czystego serca i pełni obecności Ducha Świętego, która daje siłę w opieraniu się pokusie”. Jeśli ktoś cofnie się przez właściwy grzech, ale później powróci do Boga, musi odpokutować i zostać ponownie całkowicie uświęceni , zgodnie z teologią wesleyańsko-armińską.

Porównanie poglądu katolickiego z poglądami luterańskimi, reformowanymi i anglikańskimi

Podstawowa różnica między teologią katolicką a teologią luterańską , reformowaną i anglikańską w kwestii pożądliwości polega na tym, czy można ją zaklasyfikować jako grzech ze względu na jej własną naturę. Kościół katolicki naucza, że chociaż istnieje duże prawdopodobieństwo, że spowoduje grzech, pożądliwość sama w sobie nie jest grzechem. Jest raczej „podpałką do grzechu”, która „nie może zaszkodzić tym, którzy się nie zgadzają” ( KKK 1264).

Ta różnica jest ściśle związana z różnymi tradycjami dotyczącymi grzechu pierworodnego . Teologia luterańska, reformowana i anglikańska utrzymuje, że pierwotna przedlapsariańska natura ludzkości była wrodzoną skłonnością do dobra; szczególny związek Adama i Ewy z Bogiem wynikał nie z jakiegoś nadprzyrodzonego daru, ale z ich własnej natury. Dlatego w tych tradycjach Upadek nie polegał na zniszczeniu nadprzyrodzonego daru, pozostawiając naturze ludzkiej działanie bez przeszkód, ale raczej na zepsuciu samej natury. Ponieważ obecna natura ludzi jest zepsuta w stosunku do ich pierwotnej natury, wynika z tego, że nie jest dobra, ale raczej zła (chociaż trochę dobra może nadal pozostać). Tak więc w tych tradycjach pożądliwość jest zła sama w sobie. Trzydzieści dziewięć artykułów Kościoła anglikańskiego stwierdza, że „Apostoł wyznaje, że pożądliwość i pożądliwość sama w sobie ma naturę grzechu”.

Natomiast katolicyzm, utrzymując jednocześnie, że pierwotna natura ludzkości jest dobra (KKK 374), naucza, że nawet po utracie tego daru po Upadku , natura ludzka nadal nie może być nazywana złą, ponieważ pozostaje naturalnym stworzeniem Boga. Pomimo faktu, że ludzie grzeszą, teologia katolicka uczy, że natura ludzka sama w sobie nie jest przyczyną grzechu, chociaż raz zetknięta z grzechem może zrodzić więcej grzechu.

Różnica poglądów dotyczy także relacji między pożądliwością a grzechem pierworodnym.

Innym powodem różnych poglądów katolików, luteranów, reformowanych i anglikanów na temat pożądliwości jest ich ogólne stanowisko w sprawie grzechu. Magisterialni Reformatorzy nauczali, że można być winnym grzechu, nawet jeśli nie jest on dobrowolny; z kolei Kościół katolicki i kościół metodystów tradycyjnie utrzymują, że grzech jest winny tylko wtedy, gdy jest on dobrowolny. Scholastycy i magisterialni reformatorzy mają różne poglądy na kwestię tego, co jest dobrowolne, a co nie: katoliccy scholastycy uważali emocje miłości, nienawiści, lubienia i niechęci za akty woli lub wyboru, podczas gdy pierwsi reformatorzy protestanccy nie . ^{[ potrzebne źródło ]} Zgodnie z katolickim stanowiskiem, że czyjeś nastawienie jest aktem woli, grzeszne nastawienie jest dobrowolne. Zgodnie z poglądem reformatora magisterskiego, że te postawy są mimowolne, niektóre grzechy również są mimowolne.

Niektóre wyznania mogą odnosić pożądliwość do „grzesznej natury ludzkości”, aby odróżnić ją od określonych grzesznych czynów.

Zmysłowość

Tomasz z Akwinu w XIII wieku opisał dwa podziały „zmysłowości”: pożądliwy (instynkt pogoni / unikania) i irytujący (instynkt rywalizacji / agresji / obrony). Z pierwszymi związane są emocje radości i smutku , miłości i nienawiści , pożądania i odrazy ; z tym ostatnim śmiałość i strach , nadzieja i rozpacz , gniew .

islam

Al-Ghazali w XI wieku omówił pożądliwość z perspektywy islamu w swojej książce Kimiya-yi sa'ādat ( Alchemia szczęścia ), a także wspomniał o niej w Wybawicielu od błędu. W tej książce, między innymi, omawia, jak pogodzić pożądliwe i porywcze dusze, równoważąc je, aby osiągnąć szczęście. Pożądliwość jest związana z terminem „ nafs ” w języku arabskim.

Zobacz też

Notatki

Źródła

Krzyż, Frank L.; Livingstone, Elizabeth A., wyd. (2005). Oxford Dictionary Kościoła Chrześcijańskiego . Oxford: University Press. ISBN 978-0-19-280290-3 .

Robert Merrihew Adams, „Grzech pierworodny: studium interakcji filozofii i teologii”, s. 80ff w Francis J. Ambrosio (red.), The Question of Christian Philosophy Today , Fordham University Press (Nowy Jork: 1999), Perspectives in Continental Philosophy no. 9.
Joseph A. Komonchak, Mary Collins i Dermot A. Lane, red., The New Dictionary of Theology (Wilmington, Delaware: Michael Glazier, Inc., 1987), s. 220.
Nowy Adwent (Encyklopedia katolicka), „Pożądanie”. http://www.newadvent.org/cathen/04208a.htm .
Adam Smith, Glasgow Edition of the Works and Correspondence Vol. 1 Teoria uczuć moralnych [1759]] Część VII Sekcja II Rozdział I Paragrafy 1–9, opowieść Adama Smitha o platońskim opisie duszy, w tym pożądliwości