Wersja króla Jakuba

„KJB” przekierowuje tutaj. W przypadku innych zastosowań zobacz KJB (ujednoznacznienie) i King James Version (ujednoznacznienie) .

Wersja króla Jakuba
The title page's central text is: "THE HOLY BIBLE, Conteyning the Old Testament, AND THE NEW: Newly Translated out of the Original tongues: & with the former Translations diligently compared and revised, by his Majesties speciall Comandement. Appointed to be read in Churches. Imprinted at London by Robert Barker, Printer to the Kings most Excellent Majestie. ANNO DOM. 1611 ." At bottom is: "C. Boel fecit in Richmont.".
Strona tytułowa pierwszego wydania Autoryzowanej wersji Biblii Cornelisa Boela z 1611 r . przedstawia apostołów Piotra i Pawła siedzących centralnie nad centralnym tekstem, który jest otoczony przez Mojżesza i Aarona . W czterech rogach siedzą Mateusz , Marek , Łukasz i Jan , tradycyjnie przypisywani autorzy czterech ewangelii , wraz z ich symbolicznymi zwierzętami. Reszta Apostołów ( z Judasz odwrócony) stoją wokół Piotra i Pawła. Na samej górze znajduje się tetragram „יְהֹוָה” zapisany hebrajskimi znakami diakrytycznymi.
Skrót KJV
Opublikowano całą Biblię
1611
W Internecie jako Wersja króla Jakuba w Wikiźródłach
Podstawa tekstowa

ST : tekst masorecki ; Septuaginta ; łac. Wulgata NT : Textus Receptus Apocrypha : Septuaginta; łacińska Wulgata
Typ tłumaczenia Równoważność formalna
Rewizja wersji 1769
Prawo autorskie Domena publiczna
Przynależność religijna anglikański
Rodzaju 1:1–3
Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. A ziemia była bezkształtna i pusta; a ciemność była nad obliczem przepaści. A Duch Boży unosił się nad powierzchnią wód. I rzekł Bóg: Niech się stanie światłość: i stała się światłość.
John 3:16
Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne.
Biblia w języku angielskim
Kategoria główna: tłumaczenia Biblii na język angielski
 portal biblijny

Króla Jakuba ( KJV ), także Biblia Króla Jakuba ( KJB ) i Wersja Autoryzowana , to wczesno-nowożytne angielskie tłumaczenie chrześcijańskiej Biblii dla Kościoła anglikańskiego , które zostało zamówione w 1604 i opublikowane w 1611, dzięki sponsorowaniu przez Król Jakub VI i ja . 80 ksiąg King James Version zawiera 39 ksiąg Starego Testamentu , międzytestamentalnych sekcja zawierająca 14 ksiąg tego, co większość protestantów uważa za apokryfy , oraz 27 ksiąg Nowego Testamentu . Znana ze swojego „majestatu stylu”, King James Version została opisana jako jedna z najważniejszych książek w kulturze angielskiej i siła napędowa w kształtowaniu anglojęzycznego świata.

KJV został po raz pierwszy wydrukowany przez Johna Nortona i Roberta Barkera , którzy obaj zajmowali stanowisko Królewskiego Drukarza , i był trzecim tłumaczeniem na język angielski zatwierdzonym przez władze Kościoła angielskiego: Pierwszym była Wielka Biblia , zamówiona za panowania Króla Henryka VIII (1535), a drugą była Biblia Biskupów , zamówiona za panowania królowej Elżbiety I (1568). W Genewie w Szwajcarii pierwsze pokolenie protestanckich reformatorów stworzyło Biblię Genewską z 1560 r. z oryginalnych pism hebrajskich i greckich, co miało wpływ na spisanie Autoryzowanej Wersji Króla Jakuba.

W styczniu 1604 roku król Jakub zwołał konferencję w Hampton Court , na której opracowano nową wersję angielską w odpowiedzi na problemy z wcześniejszymi tłumaczeniami dostrzegane przez purytanów , odłam Kościoła anglikańskiego.

James dał tłumaczom instrukcje mające na celu zapewnienie, że nowa wersja będzie zgodna z eklezjologią i odzwierciedla strukturę biskupią Kościoła anglikańskiego i jego wiarę w wyświęconego duchowieństwa. Tłumaczenie zostało wykonane przez 6 paneli tłumaczy (w sumie 47 mężczyzn, z których większość była czołowymi biblistami w Anglii), którzy podzielili pracę między sobą: Stary Testament został powierzony trzem panelom, Nowy Testament dwóm, a apokryfy do jednego. Podobnie jak większość innych tłumaczeń z tego okresu, Nowy Testament został przetłumaczony z języka greckiego , Stary Testament z języka hebrajskiego i aramejskiego oraz apokryfy z języka greckiego i łacińskiego . W Księdze Modlitw powszechnych z 1662 r . tekst Autoryzowanej Wersji zastąpił tekst Wielkiej Biblii do czytania listów i Ewangelii (ale nie do Psałterza, który zasadniczo zachował Wielką Biblię Coverdale'a ) i jako taki został zatwierdzony przez Akt z 1662 r. Parlament.

W pierwszej połowie XVIII wieku wersja autoryzowana stała się praktycznie niekwestionowana jako tłumaczenie angielskie używane w kościołach anglikańskich i innych angielskich kościołach protestanckich, z wyjątkiem Psalmów i kilku krótkich fragmentów w Księdze Modlitw Powszechnych Kościoła anglikańskiego. W ciągu XVIII wieku Autoryzowana wersja wyparła łacińską Wulgatę jako standardową wersję Pisma Świętego dla anglojęzycznych uczonych. Wraz z rozwojem stereotypu drukowana na początku XIX wieku, ta wersja Biblii stała się najczęściej drukowaną książką w historii, prawie wszystkie takie druki przedstawiały standardowy tekst z 1769 r. , gruntownie ponownie zredagowany przez Benjamina Blayneya w Oksfordzie i prawie zawsze pomijając książki z Apokryfów. Dziś bez zastrzeżeń tytuł „Wersja króla Jakuba” zwykle wskazuje na ten standardowy tekst oksfordzki.

Nazwa

Johna Speeda zapisane w Piśmie Świętym (1611), oprawione w pierwszą Biblię Króla Jakuba w rozmiarze quarto (1612)

Tytuł pierwszego wydania przekładu we wczesnej nowożytnej angielszczyźnie brzmiał: „BIBLIA ŚWIĘTA, zawierająca Stary Teſtament, I NOWA: Nowo przetłumaczona z języków oryginalnych: i z poprzednimi tłumaczeniami, starannie porównanymi i ponownie opracowanymi przez jego Maiesties ſspecial Cõmandement ”. Strona tytułowa zawiera słowa „Powołany do czytania w kościołach”, a FF Bruce sugeruje, że było to „prawdopodobnie zatwierdzone na mocy zarządzenia soboru ”, ale żaden zapis o autoryzacji nie przetrwał „ponieważ Tajna Rada księgi z lat 1600-1613 zniszczył pożar w styczniu 1618/19”.

Przez wiele lat zwyczajem było nienadawanie tłumaczeniu żadnej konkretnej nazwy. W swoim Lewiatanie z 1651 roku Thomas Hobbes nazwał to „tłumaczeniem na język angielski sporządzonym na początku panowania króla Jakuba”. „Krótki opis różnych tłumaczeń Biblii na język angielski” z 1761 r. Odnosi się do wersji z 1611 r. jedynie jako „nowego, kompletnego i dokładniejszego tłumaczenia”, mimo że odnosi się do Wielkiej Biblii po imieniu i pomimo używania nazwy „ Rhemish Testament” dla Biblii Douay-Rheims . Podobnie „Historia Anglii”, której piąte wydanie zostało opublikowane w 1775 r., pisze jedynie, że „[nowe] tłumaczenie Biblii, mianowicie. , który obecnie jest w użyciu, rozpoczęto w 1607 r., A opublikowano w 1611 r.”.

Biblia Króla Jakuba jest używana jako nazwa przekładu z 1611 r. (na równi z Biblią genewską lub Testamentem Rhemish) w Horae Biblicae Charlesa Butlera ( po raz pierwszy opublikowana w 1797 r.). Inne prace z początku XIX wieku potwierdzają powszechne używanie tej nazwy po obu stronach Atlantyku: występuje ona zarówno w „historycznym szkicu angielskich przekładów Biblii” opublikowanym w Massachusetts w 1815 r., jak iw angielskiej publikacji z 1818 r. , który wyraźnie stwierdza, że ​​wersja 1611 jest „powszechnie znana pod nazwą Biblii Króla Jakuba”. Nazwa ta została również znaleziona jako Biblia Króla Jakuba (bez końcowego „s”): na przykład w recenzji książki z 1811 roku. Wyrażenie „Biblia Króla Jakuba” jest używane już w 1715 roku, chociaż w tym przypadku nie jest jasne, czy jest to nazwa, czy tylko opis.

Użycie wersji autoryzowanej, pisanej wielką literą i używanej jako nazwa, zostało znalezione już w 1814 r. Przez jakiś czas wcześniej, opisowe zwroty, takie jak „nasza obecna i tylko publicznie autoryzowana wersja” (1783), „nasza autoryzowana wersja” ( 1731, 1792) i „autoryzowanej wersji” (1801, niekapitalizowane). Bardziej powszechną nazwą w XVII i XVIII wieku było „nasze angielskie tłumaczenie” lub „nasza angielska wersja”, co można zobaczyć, przeszukując jedno lub drugie z głównych internetowych archiwów drukowanych książek. W Wielkiej Brytanii tłumaczenie z 1611 r. Jest dziś powszechnie znane jako „wersja autoryzowana”. Termin ten jest nieco mylący, ponieważ sam tekst nigdy nie był formalnie „autoryzowany”, ani angielskie kościoły parafialne nigdy nie otrzymały nakazu zdobycia jego kopii.

Biblia Króla Jakuba, ewidentnie opisowa fraza, została znaleziona już w 1814 r. „Wersja Króla Jakuba” została znaleziona, użyta jednoznacznie jako nazwa, w liście z 1855 r. W następnym roku Biblia Króla Jakuba, bez , pojawia się jako nazwa w szkockim źródle. W Stanach Zjednoczonych „tłumaczenie z 1611 r.” (właściwie wydania zgodne ze standardowym tekstem z 1769 r., Patrz poniżej) jest dziś ogólnie znane jako Wersja Króla Jakuba.

Historia

Wcześniejsze tłumaczenia angielskie

Zobacz także: angielskie tłumaczenia Biblii

Zwolennicy Jana Wiklifa podjęli się pierwszych pełnych tłumaczeń pism chrześcijańskich na język angielski w XIV wieku. Tłumaczenia te zostały zakazane w 1409 roku ze względu na ich związek z Lollardami . Biblia Wiklifa była starsza niż prasa drukarska, ale była szeroko rozpowszechniana w formie rękopisów, często z datą wcześniejszą niż 1409, aby uniknąć prawnego zakazu. Ponieważ tekst różnych wersji Biblii Wiklifa został przetłumaczony z łacińskiej Wulgaty i ponieważ nie zawierał żadnych heterodoksyjnych odczytów, władze kościelne nie miały praktycznego sposobu na rozróżnienie zakazanej wersji; w konsekwencji wielu katoliccy z XV i XVI wieku (tacy jak Thomas More ) wzięli te rękopisy angielskich Biblii i twierdzili, że reprezentują one anonimowe wcześniejsze ortodoksyjne tłumaczenie.

William Tyndale przetłumaczył Nowy Testament na język angielski w 1525 roku.

W 1525 roku William Tyndale , angielski współczesny Marcinowi Lutrowi , podjął się tłumaczenia Nowego Testamentu. Tłumaczenie Tyndale'a było pierwszą drukowaną Biblią w języku angielskim. W ciągu następnych dziesięciu lat Tyndale zrewidował swój Nowy Testament w świetle szybko rozwijającej się nauki biblijnej i rozpoczął tłumaczenie Starego Testamentu. Pomimo pewnych kontrowersyjnych wyborów tłumaczeniowych i pomimo egzekucji Tyndale'a pod zarzutem herezji za przetłumaczenie Biblii, zalety pracy Tyndale'a i styl prozy sprawiły, że jego tłumaczenie stało się ostateczną podstawą wszystkich późniejszych przekładów na wczesny nowożytny angielski. Z tymi tłumaczeniami lekko zredagowanymi i dostosowanymi przez Myles Coverdale , w 1539 roku Nowy Testament Tyndale'a i jego niekompletna praca nad Starym Testamentem stały się podstawą Wielkiej Biblii . Była to pierwsza „autoryzowana wersja” wydana przez Kościół anglikański za panowania króla Henryka VIII . Kiedy Maria I wstąpiła na tron ​​w 1553 r., przywróciła Kościół anglikański do wspólnoty wiary katolickiej, a wielu angielskich reformatorów religijnych uciekło z kraju, niektórzy założyli anglojęzyczną kolonię w Genewie . Pod przewodnictwem Jana Kalwina , Genewa stała się głównym międzynarodowym ośrodkiem reformowanego protestantyzmu i łacińskiej nauki biblijnej.

Ci angielscy emigranci podjęli się tłumaczenia, które stało się znane jako Biblia Genewska. Przekład ten, datowany na rok 1560, był rewizją Biblii Tyndale'a i Wielkiej Biblii na podstawie języków oryginalnych. Wkrótce po Elżbietę I w 1558 roku, wady zarówno Wielkiej Biblii, jak i Biblii Genewskiej (mianowicie, że Biblia Genewska nie była „zgodna z eklezjologią i nie odzwierciedlała struktury episkopalnej Kościoła anglikańskiego i jego wierzeń o wyświęconych duchownych”) stało się boleśnie oczywiste. W 1568 roku Kościół anglikański odpowiedział Biblią biskupów , rewizja Wielkiej Biblii w świetle wersji genewskiej. Choć oficjalnie zatwierdzona, ta nowa wersja nie wyparła przekładu genewskiego jako najpopularniejszej angielskiej Biblii tamtych czasów — po części dlatego, że cała Biblia została wydrukowana tylko w ogromnych wydaniach mównickowych i kosztowała kilka funtów. W związku z tym świeccy elżbietańscy w przeważającej większości czytali Biblię w wersji genewskiej — małe wydania były dostępne po stosunkowo niskich kosztach. W tym samym czasie miał miejsce znaczny potajemny import rywala Douay-Rheims Nowy Testament z 1582 r., podjęty przez wygnanych katolików. To tłumaczenie, choć nadal pochodzi od Tyndale'a, twierdziło, że reprezentuje tekst łacińskiej Wulgaty.

W maju 1601 roku król Szkocji Jakub VI uczestniczył w Zgromadzeniu Ogólnym Kościoła Szkocji w kościele św. Kolumby w Burntisland w Fife , na którym przedstawiono propozycje nowego tłumaczenia Biblii na język angielski. Dwa lata później wstąpił na tron ​​Anglii jako Jakub I.

Uwagi dotyczące nowej wersji

Nowo koronowany król Jakub zwołał konferencję w Hampton Court w 1604 r. Na zgromadzeniu tym zaproponowano nową wersję angielską w odpowiedzi na dostrzegane problemy z wcześniejszymi tłumaczeniami, wykryte przez purytańską frakcję Kościoła anglikańskiego. Oto trzy przykłady problemów, jakie purytanie dostrzegali w związku z Biskupami i Wielkimi Bibliami :

Po pierwsze, List do Galacjan IV. 25 (z Biblii Biskupów). Greckie słowo susoichei nie jest tak dobrze przetłumaczone jak obecnie, nie wyraża ani siły słowa, ani sensu apostolskiego, ani sytuacji miejsca. Po drugie, psalm cv. 28 (z Wielkiej Biblii ), „Nie byli posłuszni”; oryginał brzmiał: „Nie byli nieposłuszni”. Po trzecie, psalm cvi. 30 (również z Wielkiej Biblii): „Wtedy wstali Finees i modlili się”, hebrajski ma , „wykonał sąd”.

Tłumaczom wydano instrukcje, które miały stosować równoważność formalną i ograniczać wpływ purytański na to nowe tłumaczenie. Biskup Londynu dodał zastrzeżenie, że tłumacze nie dodadzą żadnych przypisów na marginesie (co było problemem w Biblii Genewskiej ). Król Jakub zacytował dwa fragmenty w tłumaczeniu genewskim, w których uznał notatki na marginesie za obraźliwe dla zasad ustanowionej przez Boga zwierzchnictwa królewskiego : Księga Wyjścia 1:19, gdzie genewskie notatki biblijne polecają egipskiemu faraonowi przykład obywatelskiego nieposłuszeństwa przedstawione przez hebrajskie położne , a także II Kronik 15:16, gdzie Biblia Genewska skrytykowała króla Asę za to, że nie wykonał egzekucji jego bałwochwalczej „matki”, królowej Maachah (Maacha była w rzeczywistości babcią Asy, ale Jakub uważał odniesienie do Biblii Genewskiej za sankcjonowanie egzekucji własnej matki Marii, królowej Szkotów ). Ponadto król wydał tłumaczom instrukcje mające zagwarantować, że nowa wersja będzie zgodna z eklezjologią Kościoła anglikańskiego. Pewne greckie i hebrajskie słowa miały zostać przetłumaczone w sposób odzwierciedlający tradycyjne zwyczaje Kościoła. Na przykład stare słowa kościelne, takie jak słowo „kościół”, miały zostać zachowane i nie miały być tłumaczone jako „zgromadzenie”. Nowe tłumaczenie odzwierciedlałoby biskupią Kościoła anglikańskiego i tradycyjne wierzenia dotyczące wyświęconego duchowieństwa.

Instrukcje Jamesa zawierały kilka wymagań, dzięki którym nowe tłumaczenie było znane słuchaczom i czytelnikom. Tekst Biblii Biskupów służyłby jako główny przewodnik dla tłumaczy, a znane imiona własne postaci biblijnych zostałyby zachowane. Jeśli Biblia Biskupów była uznawana za problematyczną, tłumaczom pozwolono zapoznać się z innymi tłumaczeniami z wcześniej zatwierdzonej listy: Biblią Tyndale'a , Biblią Coverdale'a , Biblią Mateusza , Wielką Biblią i Biblia genewska . Ponadto późniejsi uczeni wykryli wpływ na wersję autoryzowaną z tłumaczeń Biblii Tavernera i Nowego Testamentu Biblii Douay-Rheims . Z tego powodu wyklejka większości wydruków Wersji autoryzowanej zauważa, że ​​tekst został „przetłumaczony z języków oryginalnych, a poprzednie tłumaczenia zostały starannie porównane i poprawione, na specjalne polecenie Jego Królewskiej Mości”. W miarę postępu prac przyjęto bardziej szczegółowe zasady oznaczania odmiennych i niepewnych brzmień w hebrajskim i greckim tekście źródłowym, w tym wymóg, aby słowa dostarczone w języku angielskim w celu „uzupełnienia znaczenia” oryginału były drukowane w sposób inny typ twarzy.

Zadanie tłumaczenia podjęło się 47 uczonych, choć pierwotnie zatwierdzonych zostało 54. Wszyscy byli członkami Kościoła anglikańskiego i wszyscy oprócz sir Henry'ego Savile'a byli duchownymi. Uczeni pracowali w sześciu komisjach, po dwie na Uniwersytecie Oksfordzkim, Uniwersytecie Cambridge i Westminster . W skład komitetów weszli uczeni o sympatiach purytańskich, a także wysocy duchowni . Czterdzieści nieoprawionych egzemplarzy wydania Biblii Biskupów z 1602 roku zostały specjalnie wydrukowane, aby uzgodnione zmiany każdej komisji mogły być odnotowane na marginesach. Komisje pracowały nad niektórymi częściami oddzielnie, a projekty opracowane przez każdą z nich były następnie porównywane i poprawiane w celu uzyskania wzajemnej harmonii. Uczeni nie otrzymywali bezpośredniego wynagrodzenia za pracę tłumaczeniową; zamiast tego wysłano list okólny do biskupów, zachęcając ich do rozważenia możliwości powołania tłumaczy na dobrze płatne życie , ponieważ zwolnili się. Kilku było wspieranych przez różne kolegia w Oksfordzie i Cambridge, podczas gdy inni awansowali na biskupstwa , dekanaty i prebendy poprzez patronat królewski .

Komitety rozpoczęły pracę pod koniec 1604 r. Król Jakub VI i ja , 22 lipca 1604 r., wysłaliśmy list do arcybiskupa Bancrofta z prośbą o skontaktowanie się ze wszystkimi angielskimi duchownymi z prośbą o przekazanie datków na jego projekt.

Wierny i dobrze umiłowany, pozdrawiamy cię dobrze. Zważywszy, że wyznaczyliśmy pewnych uczonych mężów, w liczbie 4 i 50, do tłumaczenia Biblii, a w tej liczbie różni z nich albo wcale nie mają kościelnego wyższości, albo są tak bardzo mali, jak to jest daleko niestosowne dla ludzi z ich zasług, a jednak my sami w dogodnym czasie nie możemy temu zaradzić, dlatego niniejszym wymagamy, abyś napisał w naszym imieniu zarówno do arcybiskupa Yorku, jak i do reszty biskupów prowincja Cant. [erbury] oznaczająca dla nich, że postępujemy dobrze i surowo obciążamy każdego z nich… że (wszystkie wymówki oddzielone), kiedy prebenda lub plebania… przy każdej okazji stanie się nieważna. .. możemy pochwalić za to samo kilku uczonych mężów, o ile uznamy za stosowne być przed nim preferowanym ... Podany do naszego sygnetu w naszym pałacu na Zachodzie. [minister] w dniach 2 i 20 lipca, w 2. rok naszego panowania w Anglii, Francji i Irlandii oraz Szkocji XXXVII.

Wszyscy ukończyli swoje sekcje do 1608 roku, a komitet apokryfowy zajął pierwsze miejsce. Od stycznia 1609 r. Generalny Komitet ds. Przeglądu zbierał się w Stationers 'Hall w Londynie w celu przeglądu ukończonych oznaczonych tekstów z każdej z sześciu komisji. W skład Komitetu Generalnego weszli John Bois , Andrew Downes i John Harmar oraz inni znani tylko z inicjałów, w tym „AL” (którym może być Arthur Lake ) i zostali opłaceni za ich obecność przez firmę papierniczą. John Bois przygotował notatkę z ich obrad (po łacinie) - która częściowo zachowała się w dwóch późniejszych transkrypcjach. Z dokumentów roboczych tłumaczy zachował się również połączony zestaw oznaczonych poprawek do jednej z czterdziestu Biblii Biskupów — obejmującej Stary Testament i Ewangelie, a także rękopis tłumaczenia tekstu Listów , z wyjątkiem tych wersetów gdzie nie zalecano żadnych zmian do czytań w Biblii Biskupów . Arcybiskup Bancroft nalegał na ostatnie słowo, wprowadzając czternaście dalszych zmian, z których jedną był termin „bishopricke” w Dziejach Apostolskich 1:20.

Komitety tłumaczeń

Druk

Arcybiskup Richard Bancroft był „głównym nadzorcą” produkcji Autoryzowanej Wersji.

Oryginalny druk Wersji Autoryzowanej został opublikowany przez Roberta Barkera , Drukarza Królewskiego, w 1611 roku jako kompletne folio Biblii. Sprzedawano go luzem za dziesięć szylingów , lub skazany na dwanaście. Ojciec Roberta Barkera, Christopher, otrzymał w 1589 roku od Elżbiety I tytuł królewskiego drukarza, z wieczystym królewskim przywilejem drukowania Biblii w Anglii. Robert Barker zainwestował bardzo duże sumy w drukowanie nowego wydania iw konsekwencji popadł w poważne długi, tak że był zmuszony poddzierżawić ten przywilej dwóm rywalizującym londyńskim drukarzom, Bonham Norton i Johnowi Billowi. Wydaje się, że początkowo zamierzano, aby każda drukarnia wydrukowała część tekstu, podzieliła się wydrukowanymi arkuszami z innymi i podzieliła dochody. Wybuchły zaciekłe spory finansowe, gdy Barker oskarżył Nortona i Billa o ukrywanie ich zysków, podczas gdy Norton i Bill oskarżyli Barkera o prawidłową sprzedaż prześcieradeł należnych im jako częściowe Biblie za gotowe pieniądze. Nastąpiły dziesięciolecia ciągłych sporów sądowych, aw konsekwencji więzienia za długi dla członków dynastii drukarskich Barkera i Nortona, podczas gdy każdy z nich wydawał rywalizujące wydania całej Biblii. W 1629 uniwersytetom w Oksfordzie i Cambridge udało się uzyskać oddzielne i wcześniejsze królewskie licencje na drukowanie Biblii dla ich własnych wydawnictw uniwersyteckich – a uniwersytet w Cambridge skorzystał z okazji, aby wydrukować poprawione wydania Wersja autoryzowana w 1629 i 1638. Redaktorami tych wydań byli John Bois i John Ward z oryginalnych tłumaczy. Nie przeszkodziło to jednak w komercyjnej rywalizacji londyńskich drukarzy, zwłaszcza że rodzina Barkerów odmówiła innym drukarniom dostępu do autorytatywnego rękopisu Wersji autoryzowanej .

Uznaje się, że dwa wydania całej Biblii zostały wydane w 1611 r., co można odróżnić dzięki przekładzie Rut 3:15; w pierwszym wydaniu czytamy „poszedł do miasta”, w drugim czytamy „poszła do miasta”; są one znane potocznie jako Biblie „On” i „Ona”.

Otwarcie Listu do Hebrajczyków z wydania Autoryzowanej wersji z 1611 r . przedstawia oryginalny krój pisma . Notatki na marginesach odnoszą się do różnych tłumaczeń i odsyłaczy do innych fragmentów Biblii. Każdy rozdział poprzedzony jest spisem treści. Dla każdego rozdziału znajdują się ozdobne litery inicjały, a do każdej księgi zdobiona ozdoba na głowę, ale w tekście nie ma ilustracji.

Oryginalny druk powstał przed ujednoliceniem pisowni angielskiej i kiedy drukarze w sposób naturalny rozszerzały i skracały pisownię tych samych słów w różnych miejscach, aby uzyskać równą kolumnę tekstu. Ustawili v dla początkowych u i v oraz u dla u i v wszędzie indziej. Użyli długiego ſ dla niekońcowych s . Glif j występuje tylko po i , jak w ostatniej literze w a Cyfra rzymska . Interpunkcja była stosunkowo ciężka i różniła się od obecnej praktyki. Gdy trzeba było zaoszczędzić miejsce, drukarze czasami używali ye do ( zastępując średnioangielski cierń Þ kontynentalnym y ), ustawiali ã dla an lub am (w stylu stenografii skryby ) oraz ustawiali & dla i . Wręcz przeciwnie, w kilku przypadkach wydaje się, że wstawili te słowa, gdy uznali, że linia wymaga uzupełnienia. [ potrzebne źródło ] Późniejsze druki uregulowały tę pisownię; interpunkcja również została ujednolicona, ale nadal różni się od obecnych norm użytkowania.

W pierwszym druku użyto kroju czarnego pisma zamiast kroju rzymskiego, co samo w sobie stanowiło deklarację polityczną i religijną. Podobnie jak Wielka Biblia i Biblia Biskupów , Wersja Autoryzowana była „przeznaczona do czytania w kościołach”. Był to duży folio przeznaczony do użytku publicznego, a nie do prywatnego nabożeństwa; waga tego typu odzwierciedlała wagę stojącej za nim władzy założycielskiej. [ potrzebne źródło ] Jednak szybko pojawiły się mniejsze edycje i edycje łacińskie, np. quarto Roman edycje Biblii w 1612 r. Kontrastuje to z Biblią Genewską, która była pierwszą angielską Biblią wydrukowaną rzymską czcionką (chociaż wydania z czarnymi literami, zwłaszcza w formacie folio, zostały wydane później).

W przeciwieństwie do Biblii Genewskiej i Biblii Biskupów , które były obszernie ilustrowane, w wydaniu Autoryzowanej wersji z 1611 r. W ogóle nie było ilustracji, a główną formą dekoracji były historyczne początkowe litery przewidziane dla ksiąg i rozdziałów - wraz z ozdobnymi kartami tytułowymi samej Biblii i Nowego Testamentu. [ potrzebne źródło ]

W Wielkiej Biblii odczyty zaczerpnięte z Wulgaty, których nie ma w opublikowanych tekstach hebrajskich i greckich, zostały wyróżnione mniejszą czcionką rzymską . Zamiast tego w Biblii genewskiej zastosowano odrębny krój pisma, aby odróżnić tekst dostarczony przez tłumaczy lub uznany za potrzebny do gramatyki języka angielskiego ale nie występuje w języku greckim ani hebrajskim; a oryginalny druk Autoryzowanej wersji używał w tym celu czcionki rzymskiej, aczkolwiek rzadko i niekonsekwentnie. Skutkuje to być może najbardziej znaczącą różnicą między oryginalnym drukowanym tekstem Biblii Króla Jakuba a tekstem aktualnym. Kiedy od końca XVII wieku Autoryzowaną Wersję zaczęto drukować czcionką łacińską, krój pisma dla dostarczonych słów zmieniono na kursywę , co zostało ujednolicone i znacznie rozszerzone. Miało to na celu zmniejszenie nacisku na słowa.

Oryginalny druk zawierał dwa teksty wstępne; pierwszym był formalny list poświęcony „najwyższemu i najpotężniejszemu księciu” królowi Jakubowi. Wiele brytyjskich druków to powiela, podczas gdy większość druków innych niż brytyjskie tego nie robi. [ potrzebne źródło ]

Druga przedmowa nosiła tytuł Translators to the Reader , długi i uczony esej, który broni przedsięwzięcia nowej wersji. Przestrzega deklarowanego przez tłumaczy celu, aby „nigdy nie myśleli od początku, że [oni] powinni zrobić nowe tłumaczenie, ani jeszcze zrobić ze złego dobrego,… lub z wielu dobrych, jeden główny dobry, od którego nie należy się sprawiedliwie wykluczać; to było nasze staranie, to nasz znak. Wyrażają również swoją opinię na temat poprzednich tłumaczeń Biblii na język angielski, stwierdzając: „Nie zaprzeczamy, co więcej, potwierdzamy i wyznajemy, że najpodlejsze tłumaczenie Biblii na język angielski, przedstawione przez ludzi naszego zawodu (bo widzieliśmy żaden z ich [katolików] całej Biblii jak dotąd) nie zawiera słowa Bożego, ba, jest słowem Bożym”. Podobnie jak w przypadku pierwszej przedmowy, niektóre druki brytyjskie odtwarzają to, podczas gdy większość druków innych niż brytyjskie tego nie robi. Prawie każdy druk, który zawiera drugą przedmowę, zawiera również pierwszą. [ potrzebne źródło ] Pierwodruk zawierał szereg innych urządzeń , w tym tablicę do czytania psalmów na jutrznię i wieczorną pieśń, kalendarz , almanach oraz tablicę świętych dni i obrzędów. Wiele z tego materiału stało się przestarzałe wraz z przyjęciem kalendarza gregoriańskiego przez Wielką Brytanię i jej kolonie w 1752 r., W związku z czym współczesne wydania niezmiennie go pomijają. [ potrzebne źródło ]

Aby ułatwić zapoznanie się z danym fragmentem, każdy rozdział poprzedzony był krótkim podsumowaniem jego treści wraz z numerami wersetów. Późniejsi redaktorzy swobodnie zastępowali własne streszczenia rozdziałów lub całkowicie pomijali taki materiał. [ Potrzebne źródło ] Znaki Pilcrow są używane do oznaczania początków akapitów, z wyjątkiem Dziejów Apostolskich.

Wersja autoryzowana

Wersja autoryzowana miała zastąpić Biblię Biskupów jako oficjalna wersja do czytania w Kościele anglikańskim . Nie istnieje żaden zapis o jego autoryzacji; prawdopodobnie dokonano tego na mocy zarządzenia Tajnej Rady , ale zapisy z lat 1600-1613 zostały zniszczone przez pożar w styczniu 1618/19 i jest powszechnie znane jako wersja autoryzowana w Wielkiej Brytanii. The King's Printer nie wydało dalszych wydań Biblii Biskupów , więc koniecznie Wersja Autoryzowana zastąpiła ją jako standardową Biblię na mównicy w kościołach parafialnych w Anglii.

W Modlitwie powszechnej z 1662 r . tekst Autoryzowanej Wersji ostatecznie wyparł tekst Wielkiej Biblii w czytaniu z Listu i Ewangelii - chociaż Psałterz z Modlitewnika jest nadal kontynuowany w Wielkiej wersji Biblii.

Inaczej było w Szkocji, gdzie Biblia Genewska od dawna była standardową Biblią kościelną. Dopiero w 1633 r. wydrukowano szkockie wydanie Autoryzowanej wersji — w związku z koronacją Szkotów w tym roku Karola I. Zamieszczenie ilustracji w wydaniu wywołało oskarżenia o papiestwo ze strony przeciwników polityki religijnej Karola i Williama Laudów , arcybiskupa Canterbury. Jednak oficjalna polityka faworyzowała Autoryzowaną Wersję, a łaska ta powróciła w okresie Rzeczypospolitej — kiedy londyńskim drukarzom udało się odzyskać monopol na drukowanie Biblii przy wsparciu Oliver Cromwell — a „Nowe tłumaczenie” było jedynym wydaniem na rynku. FF Bruce donosi, że ostatni odnotowany przypadek szkockiej parafii, która nadal używała „starego tłumaczenia” (tj. Genewa), pochodzi z 1674 roku.

Akceptacja wersji autoryzowanej przez ogół społeczeństwa trwała dłużej. Biblia genewska nadal cieszyła się popularnością, a duże jej nakłady importowano z Amsterdamu, gdzie drukowano do 1644 r. w wydaniach z fałszywym nadrukiem londyńskim. Jednak wydaje się, że niewiele, jeśli w ogóle, oryginalnych wydań genewskich zostało wydrukowanych w Londynie po 1616 r., Aw 1637 r. Arcybiskup Laud zakazał ich drukowania lub importu. W okresie angielskiej wojny domowej żołnierzom Armii Nowego Modelu wydano księgę selekcji genewskich tzw „Biblia Żołnierzy” . W pierwszej połowie XVII wieku Przekład Autoryzowany jest najczęściej określany jako „Biblia bez przypisów”, co odróżnia ją od genewskiej „Biblii z przypisami”.

Było kilka wydruków Autoryzowanej wersji w Amsterdamie - jeden dopiero w 1715 r., Który łączył tekst tłumaczenia Autoryzowanej wersji z notatkami na marginesie Genewy; jedno takie wydanie zostało wydrukowane w Londynie w 1649 r. W okresie Rzeczypospolitej parlament powołał komisję, która miała zalecić rewizję autoryzowanej wersji z akceptowalnymi protestanckimi notami wyjaśniającymi, ale projekt został porzucony, gdy stało się jasne, że prawie podwoiłyby one większość z tekst biblijny. Po angielskiej Restauracji Biblię Genewską uznano za politycznie podejrzaną i przypominającą o odrzuconych Epoka purytańska . [ potrzebne źródło ] Co więcej, spory o lukratywne prawa do drukowania Autoryzowanej Wersji przeciągały się przez cały XVII wiek, więc żadna z zaangażowanych drukarni nie widziała żadnej korzyści handlowej w marketingu konkurencyjnego tłumaczenia. [ potrzebne źródło ] Wersja autoryzowana stała się jedyną aktualną wersją krążącą wśród osób anglojęzycznych.

Niewielka mniejszość krytycznych uczonych powoli akceptowała najnowsze tłumaczenie. Hugh Broughton , który był najbardziej szanowanym angielskim hebraistą swoich czasów, ale został wykluczony z panelu tłumaczy ze względu na swój całkowicie niesympatyczny temperament, wydał w 1611 roku całkowite potępienie nowej wersji. Szczególnie skrytykował odrzucenie przez tłumaczy równoważności słowo w słowo i stwierdził, że „wolałby raczej zostać rozdarty na kawałki przez dzikie konie, niż aby to ohydne tłumaczenie (KJV) zostało kiedykolwiek narzucone Anglikom”. Londyński poliglota Waltona z 1657 r. całkowicie pomija wersję autoryzowaną (i rzeczywiście język angielski). Tekstem odniesienia Waltona jest Wulgata.

Łacina Wulgaty znajduje się również jako standardowy tekst Pisma Świętego w Lewiatanie Thomasa Hobbesa z 1651 r., w istocie Hobbes podaje numery rozdziałów i wersetów Wulgaty (np. Hioba 41:24, a nie Hioba 41:33) jako główny tekst. W rozdziale 35: „ Znaczenie Królestwa Bożego w Piśmie Świętym ” Hobbes omawia Księgę Wyjścia 19:5, najpierw we własnym tłumaczeniu „ wulgarnej łaciny ” , a następnie w wersjach, które nazywa „… tłumaczenie wykonane na początku panowania króla Jakuba” i „The Geneva French” (tj. Olivétan ). Hobbes wysuwa szczegółowe krytyczne argumenty, dlaczego należy preferować renderowanie Wulgaty. Przez większą część XVII wieku utrzymywano założenie, że chociaż udostępnianie pism świętych w języku narodowym było niezwykle ważne dla zwykłych ludzi, to jednak dla osób z wystarczającym wykształceniem, aby to robić, studium biblijne najlepiej podejmować w ramach międzynarodowego wspólnego medium jakim jest Łacina. Dopiero w 1700 roku pojawiły się współczesne dwujęzyczne Biblie, w których autoryzowaną wersję porównano z odpowiednikami holenderskich i francuskich protestanckich Biblii w językach narodowych.

W wyniku nieustannych sporów o przywileje drukarskie kolejne wydania Wersji Autoryzowanej były znacznie mniej staranne niż w przypadku wydania z 1611 r. — autorzy swobodnie zmieniali pisownię, wielkość liter i interpunkcję — a także w ciągu lat wprowadzili około 1500 błędów drukarskich (niektóre z które, podobnie jak pominięcie "nie" w przykazaniu "Nie będziesz cudzołożył" w " Wicked Bible" ", stał się notoryczny). Dwie edycje Cambridge z 1629 i 1638 r. Podjęły próbę przywrócenia właściwego tekstu - wprowadzając jednocześnie ponad 200 rewizji pracy oryginalnych tłumaczy, głównie poprzez włączenie do tekstu głównego bardziej dosłownego czytania, pierwotnie przedstawionego jako notatka na marginesie Po Przywróceniu zaproponowano bardziej gruntownie poprawione wydanie , w połączeniu ze zrewidowaną Księgą Modlitw z 1662 r., ale parlament odrzucił to [ potrzebne źródło ] .

W pierwszej połowie XVIII wieku autoryzowana wersja była faktycznie niekwestionowana jako jedyne angielskie tłumaczenie używane obecnie w kościołach protestanckich i była tak dominująca, że ​​​​Kościół katolicki w Anglii wydał w 1750 r. Rewizję Biblii Douay-Rheims z 1610 r . przez Richarda Challonera która była znacznie bliższa Autoryzowanej Wersji niż oryginałowi. Jednak ogólne standardy pisowni, interpunkcji, składu, wielkości liter i gramatyki zmieniły się radykalnie w ciągu 100 lat od pierwszego wydania Autoryzowanej wersji, a wszystkie drukarnie na rynku nieustannie wprowadzały fragmentaryczne zmiany w swoich tekstach biblijnych, aby je ujednolicić z obecną praktyką — oraz z oczekiwaniami opinii publicznej co do znormalizowanej pisowni i konstrukcji gramatycznej.

W ciągu XVIII wieku Autoryzowana wersja wyparła hebrajską, grecką i łacińską Wulgatę jako standardową wersję Pisma Świętego dla anglojęzycznych uczonych i duchownych, i rzeczywiście zaczęła być uważana przez niektórych za natchniony tekst sam w sobie — tak bardzo tak, że wszelkie kwestionowanie jego odczytów lub podstawy tekstowej zaczęło być postrzegane przez wielu jako atak na Pismo Święte.

W XVIII wieku w koloniach amerykańskich występował poważny niedobór Biblii. Aby sprostać zapotrzebowaniu różni drukarze , poczynając od Samuela Kneelanda w 1752 r., drukowali Biblię Króla Jakuba bez zezwolenia Korony. Aby uniknąć ścigania i wykrycia nieautoryzowanego druku, umieściliby insygnia królewskie na stronie tytułowej, używając do druku tych samych materiałów, z których wykonano autoryzowaną wersję, które zostały sprowadzone z Anglii.

Tekst standardowy z 1769 r

Strona tytułowa wydania Cambridge z 1760 roku

W połowie XVIII wieku duże różnice w różnych zmodernizowanych tekstach drukowanych Autoryzowanej wersji, w połączeniu z notoryczną akumulacją błędów drukarskich, osiągnęły rozmiary skandalu, a uniwersytety w Oksfordzie i Cambridge starały się opracować zaktualizowany standard tekst. Pierwszym z nich było wydanie z Cambridge z 1760 r., będące zwieńczeniem 20-letniej pracy zmarłego w maju tego roku Francisa Sawyera Parrisa . To wydanie z 1760 r. Zostało przedrukowane bez zmian w 1762 r. Oraz w pięknym wydaniu folio Johna Baskerville'a z 1763 r.

Zostało to skutecznie zastąpione wydaniem oksfordzkim z 1769 r., Zredagowanym przez Benjamina Blayneya , choć ze stosunkowo niewielkimi zmianami w stosunku do wydania Parrisa; ale który stał się standardowym tekstem oksfordzkim i jest reprodukowany prawie niezmieniony w większości obecnych druków. Parris i Blayney konsekwentnie starali się usunąć te elementy z wydań z 1611 r. własnych.

Podjęli się gigantycznego zadania ujednolicenia dużej różnorodności interpunkcji i pisowni oryginału, wprowadzając wiele tysięcy drobnych zmian w tekście. Ponadto Blayney i Parris gruntownie zmienili i znacznie rozszerzyli kursywę „dostarczonych” słów, których nie ma w językach oryginalnych, porównując je z domniemanymi tekstami źródłowymi. Wydaje się, że Blayney pracował na podstawie wydania Textus Receptus Stephanusa z 1550 r ., A nie późniejszych wydań Theodore Beza które faworyzowali tłumacze Nowego Testamentu z 1611 roku; w związku z tym obecny standardowy tekst oksfordzki zmienia około tuzina kursywy, w których Beza i Stephanus się różnią. Podobnie jak wydanie z 1611 r., wydanie oksfordzkie z 1769 r. Zawierało apokryfy, chociaż Blayney miał tendencję do usuwania odsyłaczy do Ksiąg apokryfów z marginesów ich Starego i Nowego Testamentu, wszędzie tam, gdzie zostały one dostarczone przez oryginalnych tłumaczy. Zawiera również oba przedmowy z wydania z 1611 r. W sumie standaryzacja pisowni i interpunkcji spowodowała, że ​​tekst Blayneya z 1769 r. Różnił się od tekstu z 1611 r. W około 24 000 miejsc.

Poniżej podano teksty pierwszych trzech wersetów z 13 Listu do Koryntian z 1611 i 1769 roku.

[1611] 1. Chociaż mówię językami ludzi i aniołów, a jałmużny nie mam, stałem się jak miedź brzęcząca lub cymbał brzęczący. 2 I choćbym miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice i wszelką wiedzę, i choćbym miał wszelką wiarę, tak że mógłbym góry oddalić, a jałmużny nie miałbym, jestem niczym. 3 I chociaż rozdaję wszystkie moje dobra, aby nakarmić biednych, i chociaż wydam swoje ciało na spalenie, i nie mam jałmużny, nic mi to nie pomoże.

[1769] 1. Chociaż mówię językami ludzi i aniołów, a miłości nie mam, stałem się jak miedź brzęcząca lub cymbał brzęczący. 2 I chociaż mam dar prorokowania i rozumienia wszystkich tajemnic i wszelkiej wiedzy; i choćbym miał całą wiarę, tak iż mógłbym przenosić góry, a miłości bym nie miał, jestem niczym. 3 I choćbym rozdał cały mój majątek, aby nakarmić biednych , i choćbym wydał swoje ciało na spalenie, a jałmużny nie mam, nic mi to nie pomoże.

W tych trzech wersetach jest kilka powierzchownych zmian: 11 zmian pisowni, 16 zmian składu (w tym zmienione konwencje użycia u i v), trzy zmiany interpunkcji i jeden wariant tekstu - gdzie „brak dobroczynności” zastępuje „brak jałmużny” w wersecie drugim, w błędnym przekonaniu, że oryginalne czytanie było błędem drukarskim.

Szczególnym wersetem, w którym tekst Blayneya z 1769 r. różni się od wersji Parrisa z 1760 r., jest Ew. Mateusza 5:13, gdzie Parris (1760)

Wy jesteście solą ziemi; ale jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? odtąd nie nadaje się do niczego innego, jak tylko do wyrzucenia i deptania przez ludzi.

Blayney (1769) zmienia „stracił smak ” na „stracił smak ” i zdeptał na zdeptany .

Przez pewien czas Cambridge nadal wydawało Biblie z tekstem Parrisa, ale zapotrzebowanie rynku na absolutną standaryzację było teraz takie, że ostatecznie zaadaptowano pracę Blayneya, ale pominięto niektóre charakterystyczne pisownie oksfordzkie. Do połowy XIX wieku prawie wszystkie wydruki autoryzowanej wersji pochodziły z tekstu oksfordzkiego z 1769 r. - coraz częściej bez wariantów notatek Blayneya i odsyłaczy oraz powszechnie z wyłączeniem apokryfów. Jedynym wyjątkiem był skrupulatny przedruk oryginału, strona po stronie i wiersz po wierszu wydania z 1611 r. oryginał), opublikowane przez Oxford w 1833 roku.

Innym ważnym wyjątkiem była Biblia akapitowa Cambridge z 1873 r., gruntownie poprawiona, zmodernizowana i ponownie zredagowana przez FHA Scrivenera , który po raz pierwszy konsekwentnie zidentyfikował teksty źródłowe leżące u podstaw tłumaczenia z 1611 r. i jego notatki na marginesie. Scrivener, podobnie jak Blayney, zdecydował się zrewidować tłumaczenie, gdy uznał, że ocena tłumaczy z 1611 roku była błędna. W 2005 roku Cambridge University Press wydało nową Biblię akapitową Cambridge z Apocrypha pod redakcją Davida Nortona, który podążał w duchu pracy Scrivenera, próbując dostosować pisownię do współczesnych standardów. Norton wprowadził również innowacje, wprowadzając cudzysłowy, jednocześnie powracając do hipotetycznego tekstu z 1611 r., O ile to możliwe, do sformułowań używanych przez jego tłumaczy, zwłaszcza w świetle ponownego podkreślenia niektórych z ich projektów dokumentów. Ten tekst został wydany w miękkiej oprawie przez Penguin Books .

Od początku XIX wieku wersja autoryzowana pozostała prawie całkowicie niezmieniona - a ponieważ dzięki postępowi w technologii drukarskiej mogła być teraz produkowana w bardzo dużych nakładach do masowej sprzedaży, ustanowiła całkowitą dominację w użytku publicznym i kościelnym w języku angielskim- mówiący świat protestancki. Jednak debaty akademickie w tym stuleciu w coraz większym stopniu odzwierciedlały obawy niektórych uczonych co do wersji autoryzowanej: (a) późniejsze studia nad językami orientalnymi sugerowały potrzebę rewizji tłumaczenia Biblii hebrajskiej — zarówno pod względem specyficznego słownictwa, jak i w odróżnianiu terminów opisowych od nazw własnych; (b) że Wersja Autoryzowana była niezadowalająca w tłumaczeniu tych samych greckich słów i zwrotów na różne języki angielskie, zwłaszcza tam, gdzie paralelne fragmenty znajdują się w ewangelie synoptyczne ; oraz (c) w świetle późniejszych odkryć starożytnych manuskryptów, baza tłumaczeń Nowego Testamentu greckiego Textus Receptus nie mogła już być uważana za najlepszą reprezentację tekstu oryginalnego.

Odpowiadając na te obawy, konwokacja w Canterbury postanowiła w 1870 r. Podjąć rewizję tekstu autoryzowanej wersji, zamierzając zachować oryginalny tekst „z wyjątkiem sytuacji, gdy zdaniem kompetentnych uczonych taka zmiana jest konieczna”. Wynikowa rewizja została wydana jako wersja poprawiona w 1881 (Nowy Testament), 1885 (Stary Testament) i 1894 (Apokryfy); ale chociaż sprzedawała się szeroko, rewizja nie spotkała się z powszechnym uznaniem i dopiero w 1899 r. Konwokacja zatwierdziła ją niechętnie do czytania w kościołach.

Na początku XX wieku zakończono edycję tekstu Cambridge, wprowadzając co najmniej 6 nowych zmian od 1769 r. I odwracając co najmniej 30 standardowych odczytów oksfordzkich. Wyraźny tekst z Cambridge został wydrukowany w milionach, a po drugiej wojnie światowej „niezmienna stabilność KJB była ogromnym atutem”.

Krytyka redakcyjna

FHA Scrivener i D. Norton szczegółowo opisali zmiany redakcyjne, które miały miejsce w historii publikowania wersji autoryzowanej od 1611 do 1769. W XIX wieku faktycznie było trzech głównych strażników tekstu. Norton zidentyfikował pięć odmian tekstów z Oksfordu, Cambridge i Londynu (Eyre i Spottiswoode) z 1857 roku, takich jak pisownia „dalej” lub „dalej” w Mateusza 26:39.

W XX wieku różnice między wydaniami zostały ograniczone do porównania Cambridge z Oxfordem. Wyraźnie zidentyfikowane odczyty Cambridge obejmowały „lub Sheba”, „grzech”, „urwiska”, „para”, „lata”, „dalej” i szereg innych odniesień. W efekcie Cambridge uznano za aktualny tekst w porównaniu z Oxfordem. Są to przypadki, w których zarówno Oxford, jak i Cambridge odeszły teraz od wydania Blayneya z 1769 roku. Różnice między wydaniami z Oxfordu i Cambridge były głównym punktem debaty na temat wersji Biblii oraz potencjalny problem teologiczny, szczególnie w odniesieniu do identyfikacji Pure Cambridge Edition.

Cambridge University Press wprowadziło zmianę w 1 Jana 5:8 w 1985 roku, odwracając swoją długoletnią tradycję drukowania słowa „duch” małymi literami, używając dużej litery „S”. Wielebny Hardin z Bedford w Pensylwanii napisał list do Cambridge, pytając o ten werset, i 3 czerwca 1985 r. otrzymał odpowiedź od Dyrektora Biblijnego, Jerry'ego L. Hoopera, twierdząc, że jest to „kwestia pewnego zakłopotania dotycząca niższych przypadek „s” w Spirit”.

Atrybuty literackie

Tłumaczenie

Posłuszni swoim wskazówkom tłumacze nie podali żadnej marginalnej interpretacji tekstu, ale w około 8500 miejscach notatka na marginesie podaje alternatywne sformułowanie w języku angielskim. Większość tych notatek zawiera bardziej dosłowne tłumaczenie oryginału, wprowadzane jako „Heb”, „Chal” ( Chaldee , odnosząc się do języka aramejskiego), „Gr” lub „Lat”. Inne wskazują na wariantowe odczytanie tekstu źródłowego (wprowadzone przez „lub”). Niektóre z opatrzonych adnotacjami wariantów wywodzą się z alternatywnych wydań w językach oryginalnych lub z wariantowych form cytowanych u ojców . Częściej jednak wskazują na różnicę między dosłownym brzmieniem języka oryginału a preferowanym przez tłumaczy ostatnimi wersjami łacińskimi: Tremellius dla Starego Testamentu, Junius dla Apokryfów i Beza dla Nowego Testamentu. W trzynastu miejscach Nowego Testamentu notatka na marginesie odnotowuje wariant czytania, który można znaleźć w niektórych greckich kopiach rękopisów; w prawie wszystkich przypadkach reprodukcja odpowiednika notatki tekstowej w tym samym miejscu w wydaniach Bezy.

Kilka obszerniejszych notatek wyjaśnia biblijne imiona i jednostki miary lub waluty. Współczesne przedruki rzadko odtwarzają te warianty z adnotacjami - chociaż można je znaleźć w New Cambridge Paragraph Bible . Ponadto pierwotnie istniało około 9000 odsyłaczy do pism świętych, w których jeden tekst był powiązany z innym. Takie odsyłacze były od dawna powszechne w Bibliach łacińskich, a większość z nich w Wersji Autoryzowanej została skopiowana w niezmienionej postaci z tej łacińskiej tradycji. W konsekwencji wczesne wydania KJV zachowały wiele odniesień do wersetów Wulgaty – np. w numeracji Psalmów . Na początku każdego rozdziału tłumacze zamieścili krótkie podsumowanie jego zawartości wraz z numerami wersetów; rzadko są one zawarte w pełnej formie we współczesnych wydaniach.

Również zgodnie z ich instrukcjami tłumacze wskazywali słowa „dostarczone” innym krojem pisma; ale nie podjęto próby uregulowania przypadków, w których ta praktyka była stosowana w różnych spółkach; a zwłaszcza w Nowym Testamencie, w wydaniu z 1611 r. używano go znacznie rzadziej, niż miało to miejsce później. W jednym wersecie, 1 Jana 2:23, cała klauzula została wydrukowana czcionką łacińską (tak jak to było również w Wielkiej Biblii i Biblii Biskupa); wskazując na odczytanie wywodzące się wówczas głównie z Wulgaty, aczkolwiek takie, dla którego późniejsze wydania Bezy dostarczyły tekstu greckiego.

Imię Boga JEHOWA w Psalmach 83:18

W Starym Testamencie tłumacze oddają tetragram (YHWH) przez „PAN” (w późniejszych wydaniach małymi literami jako PAN ) lub „PAN Bóg” (dla YHWH Elohim , יהוה אלהים), z wyjątkiem czterech miejsc przez „ JEHOWA ”. Jeśli jednak tetragram występuje z hebrajskim słowem adonai (Pan), to nie jest tłumaczone jako „Pan PAN”, ale jako „Pan Bóg”. W późniejszych wydaniach pojawia się jako „Pan BÓG ”, z „ BÓG „ małymi literami, wskazując czytelnikowi, że imię Boże pojawia się w oryginale hebrajskim.

Stary Testament

W przypadku Starego Testamentu tłumacze wykorzystali tekst pochodzący z wydań hebrajskiej Biblii rabinicznej Daniela Bomberga (1524/5), [ nie powiodła się weryfikacja ] , ale dostosowali go, aby był zgodny z grecką LXX lub łacińską Wulgatą we fragmentach, do których tradycja chrześcijańska załączył interpretację chrystologiczną . Na przykład w Psalmie 22:16 użyto fragmentu z Septuaginty : „ Przebodli mi ręce i stopy ” ' czytanie hebrajskiego „jak lwy moje ręce i nogi”). Poza tym jednak Autoryzowana wersja jest bliższa tradycji hebrajskiej niż jakiekolwiek wcześniejsze tłumaczenie angielskie — zwłaszcza jeśli chodzi o wykorzystanie rabinicznych komentarzy, takich jak Kimhi , do wyjaśnienia niejasnych fragmentów tekstu masoreckiego ; wcześniejsze wersje były bardziej skłonne do przyjęcia odczytów LXX lub Wulgaty w takich miejscach. Zgodnie z praktyką Biblii Genewskiej , księgi 1 Księgi Ezdrasza i 2 Księgi Ezdrasza w średniowiecznej Wulgacie Starego Testamentu zostały przemianowane na „ Ezdrasz ” i „ Nehemiasz” '; 3 Księgi Ezdrasza i 4 Księgi Ezdrasza w apokryfach zostały przemianowane na „ 1 Księgę Ezdrasza ” i „ 2 Księgę Ezdrasza ”.

Nowy Testament

W przypadku Nowego Testamentu tłumacze korzystali głównie z greckich wydań Teodora Bezy z lat 1598 i 1588/89 , które przedstawiają także łacińską wersję greckiego wydania Bezy oraz łacińskie wydanie Wulgaty autorstwa Stefana . Obie te wersje były szeroko cytowane, ponieważ tłumacze prowadzili wszystkie dyskusje między sobą po łacinie. FHA Scrivener identyfikuje 190 odczytów, w których tłumacze Autoryzowanej Wersji odchodzą od greckiego tekstu Bezy, generalnie zachowując brzmienie Biblii Biskupów i inne wcześniejsze tłumaczenia na język angielski. Wydaje się, że mniej więcej w połowie tych przypadków tłumacze Autoryzowanych Wersji stosują się do wcześniejszego greckiego Textus Receptus Stephanusa z 1550 roku. W przypadku drugiej połowy Scrivener był zwykle w stanie znaleźć odpowiednie greckie odczyty w wydaniach Erazma lub w Complutensian Polyglot . Jednak w kilkudziesięciu czytaniach zauważa, że ​​żaden drukowany tekst grecki nie odpowiada angielskiej wersji Authorized Version, która w tych miejscach wywodzi się bezpośrednio z Wulgaty. Na przykład w Jana 10:16 w autoryzowanej wersji czytamy: „jedna krotnie” (podobnie jak w Biskupów i XVI-wieczne wersje wernakularne wydane w Genewie), zgodnie z łacińską Wulgatą „unum ovile”, podczas gdy Tyndale bardziej zgadzał się z greckim „jednym stadem” (μία ποίμνη). Autoryzowana wersja Nowego Testamentu zawdzięcza Wulgacie znacznie więcej niż Stary Testament; mimo to co najmniej 80% tekstu pozostaje niezmienione w stosunku do tłumaczenia Tyndale'a.

Apokryfy

W przeciwieństwie do reszty Biblii, tłumacze apokryfów identyfikowali swoje teksty źródłowe na marginesach. Można z nich wywnioskować, że księgi apokryficzne zostały przetłumaczone z Septuaginty — przede wszystkim z greckiej kolumny Starego Testamentu w Antwerp Polyglot — ale z obszernym odniesieniem do odpowiednika łacińskiego tekstu Wulgaty i łacińskiego przekładu Juniusa. Tłumacze odnotowują odniesienia do Septuaginty Sixtine z 1587 r., która jest zasadniczo drukiem tekstu Starego Testamentu z Codex Vaticanus Graecus 1209, a także do greckiego wydania Septuaginty z 1518 r. Aldusa Manucjusza . Nie mieli jednak greckich tekstów 2 Księgi Ezdrasza ani Modlitwy Manassesa , a Scrivener odkrył, że użyli tu niezidentyfikowanego rękopisu łacińskiego.

Źródła

Wydaje się, że poza tym tłumacze nie przestudiowali z pierwszej ręki starożytnych rękopisów, nawet tych, które – jak Codex Bezae – byłyby dla nich łatwo dostępne. Oprócz wszystkich poprzednich wersji angielskich (w tym, wbrew ich instrukcjom, Nowego Testamentu Reimish , który krytykowali w przedmowie), szeroko i eklektycznie korzystali ze wszystkich dostępnych wówczas wydań drukowanych w oryginalnych językach, w tym starożytnego syryjskiego Nowego Testamentu Testament wydrukowany z interlinearnym połyskiem łacińskim w Antwerp Polyglot z 1573 r . We wstępie tłumacze uznają tłumaczenia konsultacyjne i komentarze w języku chaldejskim, hebrajskim, syryjskim, greckim, łacińskim, hiszpańskim, francuskim, włoskim i niemieckim.

Tłumacze przyjęli Biblię Biskupów jako tekst źródłowy, a tam, gdzie odeszli na rzecz innego tłumaczenia, była to najczęściej Biblia Genewska. Jednak stopień, w jakim czytania z Biblii Biskupów przetrwały w ostatecznym tekście Biblii Króla Jakuba, różni się znacznie w zależności od firmy, podobnie jak skłonność tłumaczy Króla Jakuba do wymyślania własnych fraz. Notatki Johna Boisa z General Committee of Review pokazują, że omawiali oni odczyty pochodzące z wielu różnych wersji i patrystycznych , w tym wyraźnie zarówno Henry Savile wydanie dzieł Jana Chryzostoma i Nowego Testamentu w Reims z 1610 r., które było głównym źródłem wielu dosłownych alternatywnych odczytów zawartych w przypisach na marginesie.

Zmiany w ostatnich tłumaczeniach

Główny artykuł: Lista głównych wariantów tekstowych w Nowym Testamencie
Zobacz także: Lista wersetów biblijnych nieuwzględnionych we współczesnych tłumaczeniach

Szereg wersetów biblijnych w Nowym Testamencie w wersji króla Jakuba nie występuje w nowszych przekładach Biblii, gdzie są one oparte na współczesnych tekstach krytycznych . Na początku XVII wieku greckie teksty źródłowe Nowego Testamentu, które były używane do tworzenia protestanckich wersji Biblii, były głównie oparte na rękopisach późnobizantyjskiego typu tekstowego, a także zawierały drobne odmiany, które stały się znane jako Textus Receptus . Wraz z późniejszą identyfikacją znacznie wcześniejszych rękopisów, większość współczesnych badaczy tekstów ceni dowody rękopisów należących do rodziny aleksandryjskiej jako lepszych świadków oryginalnego tekstu autorów biblijnych, bez automatycznego preferowania jemu lub jakiejkolwiek rodzinie.

Styl i krytyka

Podstawową troską tłumaczy było stworzenie odpowiedniej Biblii, godnej i rezonującej w publicznym czytaniu. Chociaż styl pisania Autoryzowanej wersji jest ważną częścią jej wpływu na język angielski, badania wykazały tylko jeden werset — Hebrajczyków 13:8 — w przypadku którego tłumacze debatowali nad wartością literacką tego sformułowania. Chociaż we wstępie stwierdzili, że stosują wariacje stylistyczne, znajdując wiele angielskich słów lub form werbalnych w miejscach, w których język oryginalny stosował powtórzenia, w praktyce zrobili też coś przeciwnego; na przykład 14 różnych słów hebrajskich zostało przetłumaczonych na jedno angielskie słowo „książę”. [ wymaga kontekstu ]

W okresie gwałtownych przemian językowych tłumacze unikali współczesnych idiomów, skłaniając się ku formom już nieco archaicznym, jak veri i it come to pass . Zaimki ty / ty i ye / ty są konsekwentnie używane odpowiednio w liczbie pojedynczej i mnogiej, mimo że do tego czasu you często występowały w liczbie pojedynczej w ogólnym użyciu języka angielskiego, zwłaszcza w przypadku zwracania się do przełożonego społecznego (co widać na przykład w Szekspir). Dla zaimka dzierżawczego trzeciej osoby, słowo jego , po raz pierwszy odnotowanego w Oxford English Dictionary w 1598 roku. Starszy jego jest zwykle używany, jak na przykład w Ewangelii Mateusza 5:13: „jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić?”; w innych miejscach można go znaleźć . Innym przejawem konserwatyzmu językowego jest niezmienne użycie -eth w trzeciej osobie liczby pojedynczej teraźniejszej formy czasownika, jak w Mateusza 2:13: „Anioł Pański ukazał się eth do Józefa we śnie”. Rywalizująca końcówka -(e)s , występująca we współczesnym angielskim, była już w tym czasie szeroko stosowana (na przykład dominuje nad -eth w sztukach Szekspira i Marlowe'a). Ponadto , tłumacze woleli „który ” od „kto ” jako zaimek względny dla osób, jak w Księdze Rodzaju 13:5: „A także Lot , który szedł z Abramem, miał trzody, słuchy i namioty”, chociaż można również znaleźć kogo (m) .

Wersja autoryzowana jest znacznie bardziej łacińska niż poprzednie wersje angielskie, zwłaszcza Biblia Genewska. Wynika to po części z akademickich preferencji stylistycznych wielu tłumaczy — z których kilku przyznało, że wygodniej pisze się po łacinie niż po angielsku — ale po części było to również konsekwencją królewskiego zakazu not wyjaśniających. Dlatego tam, gdzie Biblia genewska może używać pospolitego angielskiego słowa i podkreślać jego szczególne zastosowanie w notatce na marginesie, Wersja Autoryzowana raczej preferuje termin techniczny, często w zanglicyzowanej łacinie. W konsekwencji, chociaż król polecił tłumaczom, aby używali Biblii Biskupów jako tekstu podstawowego, zwłaszcza Nowy Testament wiele stylistycznie zawdzięcza katolickiemu Reims New Testament, którego tłumacze również starali się znaleźć angielskie odpowiedniki terminologii łacińskiej. Ponadto tłumacze ksiąg Nowego Testamentu transliterują imiona występujące w Starym Testamencie w ich formach greckich, a nie w formach bliższych starotestamentowym hebrajskim (np. odpowiednio).

Chociaż wersja autoryzowana pozostaje jedną z najczęściej sprzedawanych, współczesne krytyczne tłumaczenia Nowego Testamentu znacznie różnią się od niej w wielu fragmentach, głównie dlatego, że opierają się na rękopisach źródłowych, które nie były wówczas dostępne (lub nie były wówczas wysoko cenione) z początku XVII wieku Stypendium biblijne. W Starym Testamencie istnieje również wiele różnic w stosunku do współczesnych tłumaczeń, które opierają się nie na różnicach w manuskryptach, ale na innym rozumieniu słownictwa lub gramatyki starożytnego hebrajskiego przez tłumaczy. Na przykład we współczesnych przekładach jest jasne, że Hioba 28:1-11 odnosi się w całości do operacji wydobywczych, co wcale nie wynika jasno z tekstu autoryzowanej wersji.

Błędne tłumaczenia

Wersja Króla Jakuba zawiera kilka rzekomych błędnych tłumaczeń, zwłaszcza w Starym Testamencie, gdzie znajomość hebrajskiego i języków pokrewnych była wówczas niepewna. Wśród najczęściej cytowanych błędów jest hebrajski Hioba i Powtórzonego Prawa, gdzie hebrajski : רֶאֵם , zlatynizowany : Re'em z prawdopodobnym znaczeniem „dziki wół, tur ”, jest tłumaczony w KJV jako „ jednorożec ”; podążając w tym za Unicornis Wulgaty i kilku średniowiecznych komentatorów rabinicznych. Tłumacze KJV zwracają uwagę na alternatywne tłumaczenie „nosorożce” [ sic ] na marginesie w Księdze Izajasza 34:7. W podobny sposób niemieckie tłumaczenie Marcina Lutra również opierało się w tej kwestii na łacińskiej Wulgacie, konsekwentnie tłumacząc רֶאֵם, używając niemieckiego słowa oznaczającego jednorożca, Einhorn . Poza tym tłumacze są kilkakrotnie oskarżani o błędną interpretację hebrajskiego wyrażenia opisowego jako nazwy własnej (lub odwrotnie); jak w 2 Samuela 1:18, gdzie „ Księga Jaszera ” po hebrajsku : סֵפֶר הַיׇּשׇׁר , zlatynizowany : sepher ha-yasher właściwie nie odnosi się do dzieła autora o tym nazwisku, ale powinno być raczej tłumaczone jako „Księga Prawego” (która została zaproponowana jako alternatywna lektura w przypisie na marginesie do KJV tekst).

Wpływ

Pomimo królewskiego patronatu i zachęty nigdy nie było żadnego jawnego mandatu do korzystania z nowego tłumaczenia. Dopiero w 1661 roku Autoryzowana Wersja zastąpiła Biblię Biskupów w lekcjach Listu i Ewangelii w Modlitewniku Powszechnym i nigdy nie zastąpiła starszego tłumaczenia w Psałterzu . W 1763 r. Przegląd krytyczny skarżył się, że „wiele fałszywych interpretacji, niejednoznacznych zwrotów, przestarzałych słów i niedelikatnych wyrażeń… wzbudza szyderstwo”. Wersja Blayneya z 1769 roku, ze zmienioną pisownią i interpunkcją, pomogła zmienić publiczne postrzeganie wersji autoryzowanej na arcydzieło języka angielskiego. W XIX wieku FW Faber mógł powiedzieć o tłumaczeniu: „Żyje w uszach, jak muzyka, której nigdy nie można zapomnieć, jak dźwięk dzwonów kościelnych, z którego nawrócony prawie nie wie, jak może zrezygnować”.

Autoryzowana wersja została nazwana „najbardziej wpływową wersją najbardziej wpływowej książki na świecie, w jej najbardziej wpływowym języku”, „najważniejszą książką w angielskiej religii i kulturze” oraz „najbardziej znaną książką w anglojęzyczny świat ”. David Crystal oszacował, że odpowiada za 257 idiomów w języku angielskim; przykłady obejmują gliniane stopy i zbierać trąbę powietrzną . Ponadto wybitne ateistów , takie jak Christopher Hitchens i Richard Dawkins wychwalali Wersję Króla Jakuba jako odpowiednio „olbrzymi krok w dojrzewaniu literatury angielskiej” i „wielkie dzieło literackie”, po czym Dawkins dodał: „Native speaker języka angielskiego, który nigdy nie przeczytał ani słowa o Królu James Bible jest na granicy barbarzyńcy”.

Biblia Króla Jakuba jest jedną z wersji dopuszczonych do używania w nabożeństwach Kościoła Episkopalnego i innych części Wspólnoty Anglikańskiej , ponieważ jest historyczną Biblią tego kościoła.

Inne wyznania chrześcijańskie również przyjęły Wersję Króla Jakuba. Wersja Króla Jakuba jest używana przez anglojęzycznych konserwatywnych anabaptystów , metodystów z konserwatywnego ruchu świętości , a także przez niektórych baptystów . W Kościele prawosławnym w Ameryce jest używany liturgicznie i został wykonany jako „oficjalne” tłumaczenie dla całego pokolenia amerykańskich prawosławnych”. Późniejsza Księga Służbowa archidiecezji Antiochii, obecnie modna, również używa Wersji Króla Jakuba. Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich nadal używa własnego wydania Autoryzowanej wersji jako oficjalnej angielskiej Biblii.

Chociaż prymat wersji autoryzowanej w świecie anglojęzycznym zmalał - na przykład Kościół anglikański zaleca oprócz niej sześć innych wersji - nadal jest to najczęściej używane tłumaczenie w Stanach Zjednoczonych, zwłaszcza jako Scofield Reference Bible for Evangelicals . Jednak w ciągu ostatnich czterdziestu lat został on stopniowo wyprzedzony przez współczesne wersje, głównie New International Version (1973) i New Revised Standard Version (1989), z których ta ostatnia jest postrzegana jako następca King James Version.

Stan praw autorskich

Autoryzowana wersja jest w domenie publicznej w większości krajów na świecie. Jednak w Wielkiej Brytanii prawo do drukowania, publikowania i rozpowszechniania tego jest prerogatywą królewską , a Korona udziela wydawcom licencji na powielanie go na podstawie patentu listowego . W Anglii, Walii i Irlandii Północnej patenty na listy są w posiadaniu King's Printer , aw Szkocji przez Scottish Bible Board. Biuro King's Printer od wieków kojarzone jest z prawem do reprodukcji Biblii, najwcześniejsza znana wzmianka pochodzi z 1577 r. W XVIII wieku wszystkie ocalałe udziały w monopolu zostały wykupione przez Johna Basketta . Prawa Baskettów przeszły przez szereg drukarni, aw Anglii, Walii i Irlandii Północnej King's Printer to obecnie Cambridge University Press , które odziedziczyło prawa, przejmując firmę Eyre & Spottiswoode w 1990 roku.

Inne królewskie statuty o podobnej starożytności przyznają Cambridge University Press i Oxford University Press prawo do wydawania Autoryzowanej wersji niezależnie od King's Printer. W Szkocji autoryzowana wersja jest publikowana przez firmę Collins na licencji Scottish Bible Board. Warunki patentu na listy zabraniają innym osobom niż posiadacze lub osoby przez nich upoważnione drukowania, publikowania lub importowania autoryzowanej wersji do Wielkiej Brytanii. Ochrona, jaką Autoryzowana wersja, a także Księga wspólnych modlitw , Enjoy to ostatnia pozostałość po czasach, gdy Korona miała monopol na wszelkie druki i publikacje w Wielkiej Brytanii. Prawie wszystkie przepisy przyznające prawa autorskie na zawsze zostały zniesione przez ustawę o prawie autorskim, wzorach i patentach z 1988 r. , ale ponieważ autoryzowana wersja jest chroniona przywilejem królewskim, a nie prawem autorskim, pozostanie ona chroniona, jak określono w CDPA s171(1)(b).

Pozwolenie

W Wielkiej Brytanii Cambridge University Press zezwala na reprodukcję maksymalnie 500 wersetów do „liturgicznego i niekomercyjnego użytku edukacyjnego”, pod warunkiem, że dołączone jest ich wymagane potwierdzenie, cytowane wersety nie przekraczają 25% cytowanej publikacji i nie nie zawiera kompletnej księgi biblijnej. W przypadku wykorzystania wykraczającego poza to, prasa jest skłonna rozważyć wniosek o pozwolenie w indywidualnych przypadkach, aw 2011 r. Rzecznik powiedział, że prasa generalnie nie pobiera opłat, ale stara się zapewnić, że używany jest renomowany tekst źródłowy.

Apokryfy

Dalsze informacje o apokryfach: kanon biblijny

Tłumaczenia ksiąg biblijnych apokryfów były konieczne dla wersji Króla Jakuba, ponieważ czytania z tych ksiąg zostały włączone do codziennego lekcjonarza Starego Testamentu Modlitwy powszechnej . Protestanckie Biblie w XVI wieku zawierały księgi apokryfów – generalnie, po Biblii Lutra , w oddzielnej części między Starym a Nowym Testamentem, aby wskazać, że nie były one uważane za część tekstu Starego Testamentu – i istnieją dowody na to, że były one powszechnie czytana jako literatura popularna, zwłaszcza w języku purytańskim kręgi; Apokryfy Biblii Króla Jakuba zawierają te same 14 ksiąg, jakie znaleziono w apokryfach Biblii Biskupów ; jednakże, zgodnie z praktyką Biblii Genewskiej , pierwsze dwie księgi Apokryfów zostały przemianowane na 1 Księgę Ezdrasza i 2 Księgę Ezdrasza , w porównaniu z nazwami w trzydziestu dziewięciu artykułach , a odpowiadające im księgi Starego Testamentu zostały przemianowane na Ezdrasza i Nehemiasza . Począwszy od 1630 roku, tomy Biblii Genewskiej były czasami oprawiane z wyłączeniem stron sekcji apokryfów. W 1644 r. Długi Parlament zakazał czytania apokryfów w kościołach, aw 1666 r. oprawiono pierwsze wydania Biblii Króla Jakuba bez apokryfów.

Standaryzacja tekstu Wersji Autoryzowanej po 1769 r. wraz z rozwojem technologii druku stereotypowego umożliwiła produkcję Biblii w dużych nakładach po bardzo niskich cenach jednostkowych. W przypadku wydawców komercyjnych i charytatywnych wydania autoryzowanej wersji bez apokryfów obniżyły koszty, jednocześnie zwiększając atrakcyjność rynkową dla czytelników protestanckich niebędących anglikanami.

Wraz z powstaniem towarzystw biblijnych w większości wydań pominięto całą sekcję ksiąg apokryficznych. Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne wycofało dotacje na drukowanie i rozpowszechnianie Biblii w 1826 roku na mocy następującej uchwały:

Aby fundusze Towarzystwa były przeznaczane na drukowanie i rozpowszechnianie kanonicznych ksiąg Pisma Świętego, z wyłączeniem tych ksiąg i części ksiąg, które zwykle określa się jako apokryficzne;

Podobną politykę przyjęło Amerykańskie Towarzystwo Biblijne . Oba społeczeństwa ostatecznie zmieniły tę politykę w świetle XX-wiecznych wysiłków ekumenicznych w zakresie tłumaczeń, ABS zrobiło to w 1964 r., A BFBS w 1966 r.

Ruch King James Only

Główny artykuł: ruch King James Only

King James Only opowiada się za przekonaniem, że King James Version przewyższa wszystkie inne angielskie tłumaczenia Biblii . Większość zwolenników tego ruchu uważa, że ​​Textus Receptus jest bardzo zbliżony do oryginalnych autografów, jeśli nie identyczny, co czyni go idealnym greckim źródłem do tłumaczenia. Twierdzą, że rękopisy takie jak Codex Sinaiticus i Codex Vaticanus , na których opiera się większość współczesnych tłumaczeń na język angielski, to zniekształcone teksty Nowego Testamentu. Jeden z nich, Perry Demopoulos, był kierownikiem tłumaczenia Biblii Króla Jakuba na język rosyjski . W 2010 roku w Kijowie na Ukrainie ukazało się rosyjskie tłumaczenie KJV Nowego Testamentu . W 2017 roku ukazało się pierwsze pełne wydanie rosyjskiej Biblii Króla Jakuba. W 2017 roku ukazało się również farerskie tłumaczenie Biblii Króla Jakuba.

Zobacz też

Notatki

Cytaty

Prace cytowane

Dalsza lektura

Chronologiczna kolejność publikacji (od najnowszych)

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=King_James_Version&oldid=1142057794 ”