Apokryfy

Ten artykuł dotyczy ogólnej koncepcji literatury apokryficznej. Aby zapoznać się z sekcją występującą w niektórych Bibliach zwaną apokryfami, zobacz Biblijne apokryfy . W przypadku innych zastosowań zobacz Apocrypha (ujednoznacznienie) .
Apokryficzny list sułtana Mehmeda II do papieża ( Notes et extraits pour servir à l'histoire des croisades au XVe siècle ), opublikowany przez Nicolasa Jorga . Seria 4: 1453–1476, Paryż; Bukareszt, 1915, strony 126–127

Apokryfy to dzieła pisane, często nieznanego autorstwa lub wątpliwego pochodzenia. W chrześcijaństwie słowo apokryf (ἀπόκρυφος) zostało po raz pierwszy zastosowane do pism, które miały być czytane prywatnie, a nie w publicznym kontekście nabożeństw – budujące dzieła chrześcijańskie, które nie były uważane za Pismo kanoniczne . W następstwie reformacji protestanckiej słowo apokryfy zaczęło oznaczać „fałszywy, fałszywy, zły lub heretycki”.

Z protestanckiego punktu widzenia apokryfy biblijne to zbiór tekstów zawartych w Septuagincie i łacińskiej Wulgacie , ale nie w Biblii hebrajskiej . Podczas gdy katolicka uważa niektóre z tych tekstów za deuterokanoniczne , a Kościoły prawosławne wszystkie za kanoniczne, protestanci uważają je za apokryficzne, to znaczy księgi niekanoniczne, które są przydatne w nauczaniu. Biblia Lutra umieściła je w oddzielnej sekcji pomiędzy Starym a Nowym Testamentem, zwanej apokryfami, zgodnie z konwencją stosowaną przez kolejne Biblie protestanckie . Inne niekanoniczne teksty apokryficzne są ogólnie nazywane pseudepigrapha , co oznacza „ fałszywą atrybucję ”.

Etymologia

Pochodzenie tego słowa to średniowieczny łaciński przymiotnik apocryphus (tajemniczy lub niekanoniczny) od greckiego przymiotnika ἀπόκρυφος , apokryphos , (prywatny) od czasownika ἀποκρύπτειν , apokryptein (ukrywać się).

Pochodzi z języka greckiego i powstaje z połączenia apo (oddalać się) i kryptein (ukrywać się lub ukrywać).

słowo apokryfy uległo znacznej zmianie w znaczeniu. Słowo apokryfy w starożytnym chrześcijańskim użyciu pierwotnie oznaczało tekst czytany prywatnie, a nie w publicznych kościołach. W języku angielskim później zaczął mieć poczucie ezoteryzmu, podejrzliwości lub herezji, głównie z powodu protestanckiej interpretacji użyteczności tekstów niekanonicznych.

Ezoteryczne pisma i przedmioty

Słowo apokryf ( ἀπόκρυφος ) zostało po raz pierwszy zastosowane do pism, które były utrzymywane w tajemnicy, ponieważ były nośnikami wiedzy ezoterycznej uważanej za zbyt głęboką lub zbyt świętą, aby można je było ujawnić komukolwiek poza wtajemniczonymi. Na przykład uczniowie gnostyckiego Prodicusa chwalili się , że posiadają tajemne ( ἀπόκρυφα ) księgi Zoroastra . Termin ten cieszył się ogólnie dużym uznaniem wśród gnostyków (zob. Dzieje Tomasza , s. 10, 27, 44).

Sinolog Anna Seidel określa teksty, a nawet przedmioty stworzone przez starożytnych chińskich mędrców jako apokryficzne i badała ich zastosowanie podczas sześciu dynastii w Chinach (220-589 ne). Te artefakty były używane jako symbole legitymizujące i gwarantujące niebiański mandat cesarza . Przykłady obejmują talizmany, wykresy, nakazy, zestawienia i rejestry. Pierwszymi przykładami były kamienie, kawałki jadeitu, naczynia z brązu i broń, ale pojawiły się talizmany i magiczne diagramy.

Od swoich korzeni w Chinach z epoki Zhou (1066 do 256 pne), wartości tych przedmiotów przewyższyły teksty dynastii Han (206 pne do 220 ne). Większość z tych tekstów została zniszczona, gdy cesarze, szczególnie w czasach dynastii Han, zebrali te legitymizujące przedmioty i zakazali, zakazali i spalili prawie wszystkie z nich, aby nie wpadły w ręce rywali politycznych.

Pisma o wątpliwej wartości

Apokryfy stosowano również do pism, które były ukryte nie z powodu ich boskości, ale z powodu ich wątpliwej wartości dla kościoła. Wczesnochrześcijański teolog Orygenes w swoich Komentarzach do Mateusza rozróżnia pisma czytane przez kościoły od pism apokryficznych: ημοσιευμένοις βιβλίοις εἰκὸς δ' ὅτι ἒν ἀποκρύφοις φερομένη ( pismo nie spotykane we wspólnym i opublikowane książki z jednej strony [i] faktycznie znalezione w tajnych z drugiej ). Znaczenie αποκρυφος jest tu praktycznie równoznaczne z „wyłączonym z publicznego użytku kościoła” i przygotowuje drogę do jeszcze mniej korzystnego użycia tego słowa.

Fałszywe pisma

W powszechnym użyciu słowo apokryfy zaczęło oznaczać „o wątpliwej autentyczności”. To znaczenie pojawia się również w Orygenesa do jego komentarza do Pieśni nad pieśniami , z którego zachowało się tylko tłumaczenie łacińskie :

De scripturis his, quae apelur apocriphae, pro eo quod multa in iis Corrupta et contra fidem veram inveniuntur a maioribus tradita non placuit iis dari locum nec Admitti ad auctoritatem.


„Co do tych pism świętych, które zwą się apokryfami, ponieważ znajduje się w nich wiele rzeczy zniekształconych i przeciwnych prawdziwej wierze przekazanej przez starszych, upodobało im się, aby nie dano im miejsca ani nie dopuszczono ich do władzy”.

Inny

Główny artykuł: księgi deuterokanoniczne

Dekret Gelazjański (powszechnie uznawany obecnie za dzieło anonimowego uczonego między 519 a 553) odnosi się do dzieł religijnych ojców kościoła Euzebiusza , Tertuliana i Klemensa Aleksandryjskiego jako apokryfy. Augustyn zdefiniował to słowo jako oznaczające po prostu „niejasność pochodzenia”, sugerując, że każda książka o nieznanym autorze lub wątpliwej autentyczności byłaby uważana za apokryficzną. Hieronim w Prologus Galeatus oświadczył, że wszystkie księgi poza kanonem hebrajskim są apokryfami. W praktyce Hieronim traktował niektóre księgi spoza kanonu hebrajskiego tak, jakby były kanoniczne, a Kościół zachodni nie zaakceptował definicji apokryfów Hieronima, zamiast tego zachował wcześniejsze znaczenie tego słowa. W rezultacie różne władze kościelne określały różne księgi jako apokryfy, traktując je z różnym szacunkiem.

Orygenes stwierdził, że „ksiąg kanonicznych, tak jak przekazali je Hebrajczycy, jest dwadzieścia dwa”. Klemens i inni cytowali niektóre księgi apokryficzne jako „pismo święte”, „pismo boskie”, „natchnione” i tym podobne. Nauczyciele związani z Palestyną i zaznajomieni z kanonem hebrajskim ( protokanonem ) wykluczyli z kanonu cały Stary Testament, którego tam nie znaleziono. Pogląd ten znajduje odzwierciedlenie w kanonie Meliton z Sardes oraz w przedmowach i listach Hieronima. Trzeci pogląd był taki, że księgi te nie były tak cenne, jak kanoniczne pisma święte ze zbioru hebrajskiego, ale miały wartość moralną, jako teksty wprowadzające dla nowo nawróconych z pogaństwa i do czytania w zborach. Rufinus nazwał je dziełami „ kościelnymi ” .

W 1546 r. Katolicki Sobór Trydencki ponownie potwierdził kanon Augustyna, datowany na II i III wiek, oświadczając: „Ten także ma być wyklęty, kto nie przyjmuje tych całych ksiąg, ze wszystkimi ich częściami, jak to było do zwyczaju przyjmowane”. czytane w Kościele katolickim i znajdują się w starożytnych wydaniach łacińskiej Wulgaty jako święte i kanoniczne”. Wszystkie wspomniane księgi, z wyjątkiem 1 Księgi Ezdrasza i 2 Księgi Ezdrasza oraz Modlitwy Manassesa , zostały uznane za kanoniczne w Trydencie.

Dla porównania, protestanci wcześnie różnili się opiniami na temat deuterokanonu. Niektórzy uważali je za natchnione przez Boga, inni je odrzucali. Luteranie i anglikanie zachowali księgi jako chrześcijańskie czytania międzytestamentowe i część Biblii (w części zwanej „Apokryfami”), ale żadna doktryna nie powinna się na nich opierać. Jan Wycliffe , czternastowieczny chrześcijański humanista, oświadczył w swoim przekładzie biblijnym, że „każda księga Starego Testamentu oprócz tych dwudziestu pięciu będzie umieszczona wśród apokryfów, to znaczy bez autorytetu i wiary”. Niemniej jednak jego przekład Biblii obejmował apokryfy i List Laodycejczyków .

Marcin Luter nie klasyfikował ksiąg apokryficznych jako pism świętych, ale w niemieckiej Biblii Lutra (1534) apokryfy są publikowane w oddzielnej sekcji od innych ksiąg, chociaż listy luterańskie i anglikańskie są różne. Anabaptyści używają Biblii Lutra , która zawiera księgi międzytestamentowe; Ceremonie zaślubin Amiszów obejmują „opowiadanie o małżeństwie Tobiasza i Sary w apokryfach”. Ojcowie anabaptyzmu, tacy jak Menno Simmons , cytowali „ich [Apokryfy] z takim samym autorytetem i prawie z taką samą częstotliwością, jak księgi Biblii hebrajskiej”, a teksty dotyczące męczeństwa za Antiocha IV w 1 Machabejskiej i 2 Machabejskiej odbywają się wysoko cenione przez anabaptystów, którzy w swojej historii doświadczali prześladowań.

W wydaniach reformowanych (takich jak Westminster) czytelnicy byli ostrzegani, że tych książek „nie wolno zatwierdzać ani wykorzystywać w inny sposób niż inne pisma ludzkie”. Łagodniejsze rozróżnienie zostało wyrażone gdzie indziej, na przykład w „argumencie” wprowadzającym je do Biblii Genewskiej oraz w szóstym artykule Kościoła anglikańskiego , gdzie jest powiedziane, że „inne księgi, które Kościół czyta, na przykład dotyczące życia i instrukcja dobrych manier”, choć nie w celu ustanowienia doktryny. Wśród niektórych nonkonformistów termin apokryf zaczął nabierać dodatkowych lub zmienionych konotacji: nie tylko o wątpliwej autentyczności, ale także o fałszywej lub fałszywej treści, protestanci, różniąc się poglądami teologicznymi, nie byli jednomyślni w przyjmowaniu tych znaczeń.

Ogólnie rzecz biorąc, anabaptyści i protestanci uznają czternaście ksiąg apokryfów za niekanoniczne, ale przydatne do czytania „na przykład życia i nauki obyczajów”: pogląd, który jest kontynuowany do dziś w całym Kościele luterańskim, światowej Wspólnocie Anglikańskiej , między wiele innych wyznań, takich jak Kościoły Metodystów i Coroczne Spotkania Kwakrów . Pod względem liturgicznym kościoły katolicki, metodystyczny i anglikański mają czytanie Pisma Świętego z Księgi Tobiasza podczas nabożeństw Małżeństwa Świętego.

Według prawosławnego kościoła anglikańskiego :

Z drugiej strony Wspólnota Anglikańska stanowczo utrzymuje, że apokryfy są częścią Biblii i jej członkowie powinni czytać je z szacunkiem. Dwa hymny używane w biurze modlitwy porannej w Amerykańskim Modlitewniku, Benedictus es i Benedicite, pochodzą z apokryfów. Jedno ze zdań ofiarowania w Komunii św. pochodzi z księgi apokryficznej (Tb 4, 8–9). Lekcje z apokryfów są regularnie wyznaczane do czytania w codziennych, niedzielnych i specjalnych nabożeństwach porannej i wieczornej modlitwy. Jest w sumie 111 takich lekcji w najnowszym poprawionym amerykańskim lekcjonarzu modlitewnym [wykorzystywane księgi to: 2 Księga Ezdrasza, Tobiasz, Mądrość, Ecclesiasticus, Baruch, Three Holy Children i 1 Machabejska.] Stanowisko Kościoła jest najlepiej podsumowane w słowa artykułu szóstego z trzydziestu dziewięciu artykułów: „W imieniu Pisma Świętego rozumiemy te kanoniczne Księgi Starego i Nowego Testamentu, co do których autorytetu Kościół nigdy nie wątpił… I inne Księgi ( jak mówi Hierome [św. Hieronim]) Kościół czyta na przykład o życiu i instrukcjach obyczajowych, ale nie stosuje ich do ustanowienia jakiejkolwiek doktryny.

Chociaż Biblie protestanckie historycznie obejmują 80 ksiąg , 66 z nich tworzy kanon protestancki (taki jak wymieniony w Wyznaniu Westminsterskim z 1646 r.), który jest dobrze ugruntowany od wieków, a wiele z nich popiera dziś używanie apokryfów, a inne walczą z apokryfami używając różnych argumentów.

Użycie metaforyczne

Przymiotnik apokryficzny jest powszechnie używany we współczesnym języku angielskim w odniesieniu do dowolnego tekstu lub historii uważanej za wątpliwą prawdziwość lub autorytet, chociaż może zawierać pewną prawdę moralną. W tym szerszym sensie metaforycznym słowo to sugeruje twierdzenie, które ma charakter folkloru , faktoidu lub miejskiej legendy .

buddyzm

Główny artykuł: apokryfy buddyjskie

Apokryficzne jataki z kanonu palijskiego , takie jak te należące do kolekcji Paññāsajātaka, zostały dostosowane do lokalnej kultury w niektórych krajach Azji Południowo-Wschodniej i zostały powtórzone z poprawkami do fabuł, aby lepiej odzwierciedlały buddyjską moralność.

W tradycji palijskiej późniejsze apokryficzne Jataki (niektóre datowane nawet na XIX wiek) są traktowane jako odrębna kategoria literatury od „oficjalnych” opowiadań Jataka, które zostały mniej lub bardziej formalnie kanonizowane od co najmniej V V wieku. wieku — o czym świadczą obfite dowody epigraficzne i archeologiczne, takie jak zachowane płaskorzeźby ze ścian starożytnych świątyń.

judaizm

Główne artykuły: apokryfy żydowskie i rozwój kanonu Biblii hebrajskiej

Żydowskie apokryfy, znane po hebrajsku jako הספרים החיצונים ( Sefarim Hachizonim: „księgi zewnętrzne”), to księgi napisane w dużej części przez Żydów , zwłaszcza w okresie Drugiej Świątyni , nieakceptowane jako święte rękopisy, kiedy Biblia hebrajska została kanonizowana . Niektóre z tych ksiąg są uważane przez niektórych chrześcijan za święte i są włączone do ich wersji Starego Testamentu . Żydowskie apokryfy różnią się od apokryfów Nowego Testamentu i apokryfów biblijnych , ponieważ jako jedyne z tych zbiorów działają w ramach żydowskiej teologii.

Chociaż ortodoksyjni Żydzi wierzą w wyłączną kanonizację obecnych 24 ksiąg Biblii hebrajskiej , uważają również Torę ustną , która ich zdaniem została przekazana przez Mojżesza , za autorytatywną. Niektórzy twierdzą, że saduceusze , w przeciwieństwie do faryzeuszy , ale podobnie jak Samarytanie , wydają się utrzymywać wcześniejszą i mniejszą liczbę tekstów jako kanonicznych, woląc trzymać się tylko tego, co zostało zapisane w Prawie Mojżesza ( Tora ), czyniąc większość z obecnie akceptowanym kanonem, zarówno żydowskim, jak i chrześcijańskim, w ich oczach apokryficznym. [ potrzebne źródło ] Inni uważają, że często błędnie twierdzi się, że saduceusze akceptowali tylko Pięcioksiąg (Torę). Mówiono, że esseńczycy w Judei i Therapeutae w Egipcie mają tajną literaturę (patrz zwoje znad Morza Martwego ) . [ potrzebne źródło ]

Inne tradycje utrzymywały odmienne zwyczaje dotyczące kanoniczności. Wydaje się na przykład, że etiopscy Żydzi zachowali rozpiętość tekstów kanonicznych, podobnie jak etiopscy ortodoksyjni chrześcijanie .

chrześcijaństwo

Księgi międzytestamentowe

Kopie Biblii Lutra obejmują księgi deuterokanoniczne jako część międzytestamentalną między Starym a Nowym Testamentem; są one określane jako „ Apokryfy ” w kościołach chrześcijańskich wywodzących się z reformacji.
Spis treści w kompletnej 80 księdze Biblii Króla Jakuba , zawierającej „Księgi Starego Testamentu”, „Księgi zwane apokryfami” i „Księgi Nowego Testamentu”.
Zobacz także: apokryfy biblijne , okres międzytestamentowy i rozwój kanonu Starego Testamentu
Dalsze informacje: Lista ksiąg Wersji Króla Jakuba

W epoce apostolskiej w judaizmie istniało wiele żydowskich tekstów pochodzenia hellenistycznego, które były często używane przez chrześcijan. Władze patrystyczne często uznawały te księgi za ważne dla powstania chrześcijaństwa, ale natchniony autorytet i wartość apokryfów pozostawały szeroko dyskutowane. [ potrzebne źródło ] Chrześcijanie włączyli kilka z tych ksiąg do kanonów Biblii chrześcijańskiej , nazywając je „apokryfami” lub „księgami ukrytymi”. [ potrzebne źródło ]

W XVI wieku, podczas reformacji protestanckiej , zakwestionowano kanoniczną ważność ksiąg międzytestamentowych i czternaście ksiąg zostało sklasyfikowanych w 80 księgach Biblii protestanckich jako międzytestamentowa sekcja zwana apokryfami, która obejmuje Stary i Nowy Testament. Przed 1629 rokiem wszystkie anglojęzyczne Biblie protestanckie obejmowały Stary Testament, Apokryfy i Nowy Testament; przykłady obejmują „ Biblię Mateusza (1537), Wielką Biblię (1539), Biblię Genewską (1560), Biblię Biskupa (1568) i Biblię Króla Jakuba (1611)”.

Czternaście z osiemdziesięciu ksiąg biblijnych obejmuje protestanckie apokryfy, po raz pierwszy opublikowane jako takie w Biblii Lutra (1534). Wiele z tych tekstów jest uważanych przez Kościół katolicki za kanoniczne księgi Starego Testamentu, potwierdzone przez Sobór Rzymski (382 rne), a później potwierdzone przez Sobór Trydencki (1545–63); wszystkie księgi protestanckich apokryfów są uważane za kanoniczne przez Kościół prawosławny i są określane jako anagignoskomena na Synodzie Jerozolimskim (1672). Do dziś czytania z Apokryfów znajdują się w lekcjonarzach Kościołów luterańskich i anglikańskich.

Anabaptyści używają Biblii Lutra , która zawiera księgi międzytestamentowe; Ceremonie zaślubin Amiszów obejmują „opowiadanie o małżeństwie Tobiasza i Sary w apokryfach”. Wspólnota anglikańska akceptuje apokryfy protestanckie „w celu nauczania życia i obyczajów, ale nie w celu ustanowienia doktryny (art. VI w trzydziestu dziewięciu artykułach )”, a wiele „czytań lekcyjnych w Księdze wspólnej modlitwy pochodzi z apokryfów ”, przy czym te lekcje są „czytane w taki sam sposób, jak te ze Starego Testamentu”.

Pierwsza metodystyczna księga liturgiczna, The Sunday Service of the Methodists , wykorzystuje wersety z apokryfów, na przykład w liturgii eucharystycznej. Apokryfy protestanckie zawierają trzy księgi (1 Księgę Ezdrasza, 2 Księgę Ezdrasza i Modlitwę Manassesa), które są uznawane przez wiele Kościołów prawosławnych i wschodnich Kościołów prawosławnych za kanoniczne, ale są uważane za niekanoniczne przez Kościół katolicki i dlatego nie są ujęte w współczesne Biblie katolickie.

W XIX wieku Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne nie publikowało regularnie części międzytestamentowej w swoich Bibliach, podając jako główny czynnik koszt drukowania apokryfów oprócz Starego i Nowego Testamentu; to dziedzictwo zaczęło charakteryzować anglojęzyczne Biblie w Wielkiej Brytanii i obu Amerykach, w przeciwieństwie do Europy, gdzie Biblie protestanckie są drukowane z 80 książkami w trzech sekcjach: Stary Testament, Apokryfy i Nowy Testament.

Obecnie „angielskie Biblie z apokryfami znów stają się bardziej popularne”, zwykle drukowane jako książki międzytestamentowe . Zrewidowany wspólny lekcjonarz , używany przez większość głównych protestantów, w tym metodystów i morawian, wymienia czytania z apokryfów w kalendarzu liturgicznym , chociaż dostępne są alternatywne lekcje z pism świętych Starego Testamentu .

Status ksiąg deuterokanonicznych pozostaje niezmieniony w chrześcijaństwie katolickim i prawosławnym, chociaż istnieje różnica w liczbie tych ksiąg między tymi dwiema gałęziami chrześcijaństwa. Niektóre autorytety zaczęły używać terminu deuterokanoniczny w odniesieniu do tego tradycyjnego zbioru międzytestamentowego jako ksiąg „drugiego kanonu”. Książki te są często postrzegane jako pomocne w wyjaśnieniu przemian teologicznych i kulturowych, które miały miejsce między Starym a Nowym Testamentem. Są one również czasami nazywane „międzytestamentalnymi” przez grupy religijne, które nie uznają hellenistycznego judaizmu za przynależność do testamentów żydowskich lub chrześcijańskich. [ potrzebne źródło ]

Nieco zróżnicowane zbiory apokryficznych, deuterokanonicznych lub międzytestamentowych ksiąg biblijnych stanowią część kanonów katolickich , prawosławnych i prawosławnych . Deuterokanoniczne lub międzytestamentalne księgi Kościoła katolickiego obejmują Tobiasza, Judytę, Barucha, Syracha, 1 Machabejską, 2 Machabejską, Mądrość i dodatki do Estery, Daniela i Barucha.

Księga Henocha jest włączona do kanonu biblijnego wschodnich kościołów prawosławnych Etiopii i Erytrei. List Judy nawiązuje do historii z Księgi Henocha, a niektórzy uważają, że użycie tej księgi pojawia się również w czterech ewangeliach i 1 Piotra . Jednak chociaż Jezus i jego uczniowie czasami używali zwrotów występujących również w niektórych księgach apokryficznych, [ wątpliwe – omów ] Jezus nigdy nie odwoływał się do Księgi Henocha. W autentyczność i natchnienie Henocha wierzyli autorzy Listu Barnaby , Ireneusz , Tertulian i Klemens Aleksandryjski oraz wielu innych z wczesnego kościoła . [ potrzebne źródło ] Listy Pawła i Ewangelie wykazują również wpływy Księgi Jubileuszy , [ potrzebne źródło ] , która jest częścią kanonu etiopskiego, a także Wniebowzięcia Mojżesza i Testamentów Dwunastu Patriarchów , [ potrzebne źródło ] , które nie są objęte żadnym kanonem biblijnym.

Kanoniczność

Główne artykuły: apokryfy biblijne i chrześcijańskie kanony biblijne

Ustanowienie w dużej mierze jednolitego kanonu było procesem trwającym wieki, a to, co dokładnie oznaczał termin kanon (a także apokryfy ), również podlegało rozwojowi. Proces kanoniczny miał miejsce, gdy wierzący uznawali pisma za natchnione przez Boga ze znanego lub akceptowanego pochodzenia, po czym nastąpiło oficjalne potwierdzenie tego, co zostało w dużej mierze ustalone poprzez badanie i debatę nad pismami.

Pierwszy dekret kościelny w sprawie kanonicznych ksiąg Pisma Świętego Kościoła katolickiego jest przypisywany Soborowi Rzymskiemu (382) i jest odpowiednikiem dekretu trydenckiego. Marcin Luter , podobnie jak Hieronim , opowiadał się za kanonem masoreckim Starego Testamentu, wykluczając księgi apokryficzne w Biblii Lutra jako niegodne właściwego nazywania ich pismem świętym, ale większość z nich umieścił w osobnej sekcji. Luter nie włączył ksiąg deuterokanonicznych do swojego Starego Testamentu, nazywając je „apokryfami, czyli księgami, które nie są uważane za równe Pismom Świętym, ale są pożyteczne i dobre do czytania”.

Cerkiew prawosławna przyjmuje do swojego kanonu cztery inne księgi niż zawarte w kanonie katolickim: Psalm 151 , Modlitwa Manassesa , 3 Księga Machabejska i 1 Księga Ezdrasza .

Sprzeczanie się

Status ksiąg, które Kościół katolicki nazywa Deuterokanonicznymi (drugi kanon), a protestantyzm nazywa apokryfami , był przedmiotem sporu, który poprzedzał reformację. Wielu wierzy, że żydowskie tłumaczenie (na język grecki) pism świętych z czasów przedchrześcijańskich, znane jako Septuaginta , greckie tłumaczenie Pism Hebrajskich pierwotnie skompilowane około 280 rpne, pierwotnie zawierało kwestionowane pisma apokryficzne, z niewielkim rozróżnieniem między nimi i reszta Starego Testamentu . Inni twierdzą, że Septuaginta z I wieku nie zawierała tych ksiąg, ale zostały one dodane później przez chrześcijan.

Najwcześniejsze zachowane rękopisy Septuaginty pochodzą z IV wieku i bardzo cierpią z powodu braku jednolitości, jeśli chodzi o zawartość ksiąg apokryficznych ; stulecia jako Pismo Święte.

Chociaż kilku uczonych dochodzi do wniosku, że kanon żydowski był osiągnięciem dynastii Hasmoneuszy, ogólnie uważa się, że został on sfinalizowany dopiero około 100 rne lub nieco później, kiedy to rozważania nad językiem greckim i początki chrześcijańskiej akceptacji Septuaginty zaważyły przeciwko niektórym tekstom. Niektóre nie zostały zaakceptowane przez Żydów jako część Biblii hebrajskiej , a apokryfy nie są częścią historycznego kanonu żydowskiego [ wymagane wyjaśnienie ] .

Ojcowie wczesnego kościoła, tacy jak Atanazy , Meliton , Orygenes i Cyryl Jerozolimski , wypowiadali się przeciwko kanoniczności większości lub wszystkich apokryfów, ale najbardziej zdecydowanym przeciwnikiem był katolicki uczony Hieronim z IV wieku, który wolał kanon hebrajski, podczas gdy Augustyn i inni woleli szerszy (grecki) kanon, przy czym obaj mieli zwolenników w następnych pokoleniach. W Encyklopedii Katolickiej czytamy o średniowieczu:

W Kościele łacińskim przez całe średniowiecze [od V do XV wieku] znajdujemy dowody wahania co do charakteru deuterokanonicznych. Istnieje prąd im przyjazny, inny wyraźnie nieprzychylny ich autorytetowi i świętości, podczas gdy między nimi waha się pewna liczba pisarzy, których cześć dla tych ksiąg jest łagodzona przez pewne zakłopotanie co do ich dokładnej pozycji, a wśród nich zauważamy św. Tomasza z Akwinu. Nieliczni jednoznacznie uznają ich kanoniczność.

Dominująca postawa zachodnich autorów średniowiecznych jest zasadniczo postawą Ojców Greków.

Szerszy kanon chrześcijański zaakceptowany przez Augustyna stał się bardziej ugruntowanym kanonem w Kościele zachodnim po tym, jak został ogłoszony do użytku w Liście Wielkanocnym Atanazego (około 372 r.), Synodzie Rzymskim (382 r. n.e., ale jego Decretum Gelasianum jest powszechnie uważany za znacznie późniejszy dodatek) oraz lokalne rady Kartaginy i Hippony w Afryce Północnej (391 i 393 rne). Atanazy nazwał kanonicznymi wszystkie księgi Biblii hebrajskiej, w tym Barucha, z wyłączeniem Estery. Dodaje, że „istnieją pewne księgi, które Ojcowie wyznaczyli do czytania katechumenom w celu zbudowania i pouczenia; są to Mądrość Salomona, Mądrość Syracha (Ecclesiasticus), Estery, Judyty, Tobiasza, Didache, czyli Nauka św. Apostołowie i Pasterz Hermasa. Wszyscy inni to apokryfy i wynalazki heretyków (List świąteczny za 367)”.

Niemniej jednak żadna z nich nie stanowiła niepodważalnej definicji, a znaczące naukowe wątpliwości i nieporozumienia co do natury apokryfów trwały przez wieki, a nawet do Trydentu, który dostarczył pierwszej nieomylnej definicji kanonu katolickiego w 1546 r. Kanon ten zaczął odpowiednio postrzegać 1000 lat prawie jednolitego użytku przez większość, nawet po XI-wiecznej schizmie, która podzieliła kościół na gałęzie znane jako kościoły rzymskokatolicki i prawosławny .

W XVI wieku reformatorzy protestanccy zakwestionowali kanoniczność ksiąg i częściowych ksiąg znajdujących się w zachowanej Septuagincie, ale nie w tekście masoreckim . W odpowiedzi na to wyzwanie, po śmierci Marcina Lutra (8 lutego 1546) ekumeniczny Sobór Trydencki oficjalnie („nieomylnie”) ogłosił te księgi (zwane przez katolików „deuterokanonicznymi”) częścią kanonu w kwietniu 1546 r. AD [ potrzebne źródło ] Chociaż protestanccy reformatorzy odrzucili części kanonu, które nie były częścią Biblii hebrajskiej , włączyli cztery księgi Nowego Testamentu, które Luter uważał za wątpliwej kanoniczności wraz z apokryfami w swoim niewiążącym kanonie Lutra (chociaż większość zostały oddzielnie włączone do jego Biblii, tak jak były w niektórych wydaniach Biblii KJV do 1947 roku).

Dlatego protestantyzm ustanowił 66-księgowy kanon z 39 księgami opartymi na starożytnym kanonie hebrajskim, wraz z tradycyjnymi 27 księgami Nowego Testamentu. Protestanci odrzucili również katolicki termin „deuterokanoniczny” w odniesieniu do tych pism, woląc stosować termin „apokryficzny”, który był już używany w odniesieniu do innych wczesnych i spornych pism. Podobnie jak dzisiaj (ale wraz z innymi powodami), różni reformatorzy argumentowali, że księgi te zawierały błędy doktrynalne lub inne i dlatego nie powinny były zostać dodane do kanonu z tego powodu. Różnice między kanonami można zobaczyć w sekcji Kanon biblijny i Rozwój chrześcijańskiego kanonu biblijnego .

Wyjaśnienie kanonu Kościoła prawosławnego jest utrudnione z powodu różnic w podejściu do Kościoła rzymskokatolickiego w interpretacji tego, jak to zostało zrobione. Te różnice (w kwestiach władzy jurysdykcyjnej) przyczyniły się do rozdzielenia katolików i prawosławnych około 1054 r., ale formacja kanonu, który później został oficjalnie ustalony przez Trydenta, została w dużej mierze zakończona do V wieku, jeśli nie została ustalona, ​​sześć wieki przed separacją. [ potrzebne źródło ] We wschodniej części kościoła osiągnięcie porozumienia zajęło większą część V wieku, ale w końcu zostało osiągnięte. Księgi kanoniczne ustanowione w ten sposób przez niepodzielny kościół stały się dominującym kanonem tego, co później stało się zarówno rzymskokatolickie, jak i prawosławne. [ potrzebne źródło ]

Wschód już różnił się od Zachodu tym, że nie rozważał wszystkich rozstrzygniętych jeszcze kwestii kanonicznych, a następnie przyjął kilka kolejnych ksiąg do swojego Starego Testamentu. Pozwoliło to również na rozważenie jeszcze kilku kolejnych, które nie zostały w pełni rozstrzygnięte, co w niektórych przypadkach doprowadziło do adopcji w jednej lub kilku jurysdykcjach, ale nie we wszystkich. Tak więc dzisiaj istnieje kilka pozostałych różnic kanonicznych wśród prawosławnych, a wszyscy prawosławni akceptują kilka ksiąg więcej niż występuje w kanonie katolickim. Psalmy Salomona , 3 Księga Machabejska , 4 Księga Machabejska , List Jeremiasza , Księga Ody , Modlitwa Manassesa i Psalm 151 są zawarte w niektórych kopiach Septuaginty, z których niektóre są akceptowane jako kanoniczne przez prawosławnych i niektóre inne kościoły . Protestanci nie akceptują żadnej z tych dodatkowych ksiąg jako kanonu, ale uważają, że mają mniej więcej taki sam status jak inne apokryfy. [ potrzebne źródło ]

Prawosławie stosuje inną definicję niż Kościół rzymskokatolicki dla ksiąg swojego kanonu, które nazywa deuterokanonicznymi , odnosząc się do nich jako do klasy ksiąg o mniejszym autorytecie niż inne księgi Starego Testamentu. W przeciwieństwie do tego, Kościół katolicki używa tego terminu w odniesieniu do klasy ksiąg, które zostały dodane do jego kanonu później niż inne księgi w kanonie Starego Testamentu, uznając je za równe autorytety.

apokryfy Nowego Testamentu

Główny artykuł: apokryfy Nowego Testamentu

Apokryfy Nowego Testamentu - księgi podobne do tych z Nowego Testamentu , ale prawie powszechnie odrzucane przez katolików, prawosławnych i protestantów - zawierają kilka ewangelii i żywotów apostołów. Niektóre zostały napisane przez pierwszych żydowskich chrześcijan (patrz Ewangelia według Hebrajczyków ). Inne z nich zostały stworzone przez gnostyckich lub członków innych grup, później zdefiniowanych jako heterodoksyjni . Wiele tekstów uważanych za zaginione przez stulecia zostało odkrytych w XIX i XX wieku, co wywołało żywe spekulacje na temat ich znaczenia we wczesnym chrześcijaństwie wśród uczonych religijnych, [ potrzebne źródło ] , podczas gdy wiele innych przetrwało tylko w formie cytatów z innych pism; dla niektórych znany jest nie więcej niż tytuł. Artyści i teologowie czerpali z apokryfów Nowego Testamentu w takich kwestiach, jak imiona Dismas i Gestas oraz szczegóły dotyczące Trzech Mędrców . Pierwsza wyraźna wzmianka o wiecznym dziewictwie Maryi znajduje się w pseudoepigraficznej Ewangelii dzieciństwa Jakuba .

Przed V wiekiem pisma chrześcijańskie, które były wówczas przedmiotem dyskusji o włączenie do kanonu, ale nie zostały jeszcze zaakceptowane, zaliczano do grupy zwanej starożytnymi antylegomenae . Wszyscy oni byli kandydatami do Nowego Testamentu i obejmowały kilka ksiąg, które ostatecznie zostały zaakceptowane, takie jak: List do Hebrajczyków , 2 Piotra , 3 Jana i Objawienie Jana (Apokalipsa). Żadnej z tych zaakceptowanych ksiąg nie można obecnie uważać za apokryfy, ponieważ całe chrześcijaństwo uznaje je za kanoniczne. Spośród niekanonizowanych, wczesny Kościół uważał niektórych za heretyków, ale innych uważał całkiem dobrze.

Niektórzy chrześcijanie, rozszerzając znaczenie, mogą również uważać księgi nieheretyckie za „apokryficzne” na wzór Marcina Lutra: nie kanoniczne, ale przydatne do czytania. Ta kategoria obejmuje księgi takie jak List Barnaby , Didache i Pasterz Hermasa , które są czasami określane jako Ojcowie Apostolscy . Tradycja gnostycka była obfitym źródłem ewangelii apokryficznych.

Podczas gdy te pisma zapożyczyły charakterystyczne cechy poetyckie literatury apokaliptycznej z judaizmu, sekty gnostyckie w dużej mierze nalegały na alegoryczne interpretacje oparte na tajnej tradycji apostolskiej. Wraz z nimi te apokryficzne księgi były wysoko cenione. Dobrze znaną gnostycką księgą apokryficzną jest Ewangelia Tomasza , której jedyny pełny tekst został znaleziony w egipskim mieście Nag Hammadi w 1945 roku. Ewangelia Judasza , ewangelia gnostycka, również wzbudziła zainteresowanie mediów, kiedy została zrekonstruowana 2006.

Rzymscy katolicy, prawosławni i protestanci zgadzają się co do kanonu Nowego Testamentu . Etiopscy prawosławni w przeszłości włączali także I i II Klemensa oraz Pasterza Hermasa do swojego kanonu Nowego Testamentu .

Lista sześćdziesięciu

Lista sześćdziesięciu, datowana na około VII wiek, wymienia sześćdziesiąt ksiąg Biblii. Nieznany autor wymienia również kilka ksiąg apokryficznych, których nie ma wśród sześćdziesięciu. Te książki to:

taoizm

Prorocze teksty zwane Ch'an-wei zostały napisane przez taoistycznych kapłanów dynastii Han (206 pne do 220 rne) w celu legitymizacji i ograniczenia władzy cesarskiej. Zajmują się skarbami, które były częścią Zhou (1066 do 256 pne). Wychodząc z niestabilności okresu Walczących Królestw (476–221 pne), starożytni chińscy uczeni postrzegali scentralizowane rządy Zhou jako idealny model do naśladowania przez nowe imperium Han.

Ch'an -wei to teksty napisane przez uczonych Han o królewskich skarbach Zhou, tyle że nie zostały napisane w celu zapisania historii dla niej samej, ale w celu legitymizacji obecnego panowania cesarskiego. Teksty te przybrały formę opowieści o tekstach i przedmiotach nadanych cesarzom przez Niebo i składających się na te starożytne królewskie regalia (tak nazywano cesarzy Zhou w tym czasie, około 500 lat po ich szczytowym okresie). Pożądanym efektem było potwierdzenie niebiańskiego mandatu cesarza Han poprzez ciągłość oferowaną przez jego posiadanie tych samych świętych talizmanów.

Właśnie z powodu tego upolitycznionego zapisu ich historii trudno jest odtworzyć dokładne pochodzenie tych obiektów. Wiadomo, że teksty te zostały najprawdopodobniej stworzone przez grupę literatów zwaną fangshi . Byli to klasa szlachty, która nie była częścią administracji państwowej; uważano ich za specjalistów lub okultystów, na przykład wróżbitów, astrologów, alchemików czy uzdrowicieli. Uważa się, że to z tej klasy szlachciców wyłonili się pierwsi kapłani taoistyczni . Seidel zwraca jednak uwagę, że niedostatek źródeł odnoszących się do powstania wczesnego taoizmu powoduje, że dokładny związek między tekstami apokryficznymi a wierzeniami taoistycznymi jest niejasny.

Zobacz też

Notatki

Cytaty

Źródła

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Apocrypha&oldid=1131810600 ”